id was set in the arguments array for the "Sidebar 1" sidebar. Defaulting to "sidebar-1". Manually set the id to "sidebar-1" to silence this notice and keep existing sidebar content. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 4.2.0.) in /customers/9/c/2/michaelminneboo.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 5663
I’ve been a fan of screencaps ever since I was a kid. I just wanted to be able to look at the action on the screen as long as possible. Slowmotion VHS helped, but sometimes you just want to study a freeze frame indefinitely, like it’s a painting or an illustration.
When I was about ten years old I tried to take photographs from the television screen. This was in the 1980s so it was an old school tv with a glass screen. Every time you took a picture, these nasty black bars would appear in the image. I didn’t know anything about the technological side of tv’s back then. Also it was very hard not to get a reflection of a window, or your mom standing in the back with a cup of tea in her hand. So when the roll of film was processed and developed, the photos were always pretty much a failure.
With digital video files, making screenshots is a lot easier. They give the best results.
Sometimes I still take a screenshot with my phone from the television screen, just for fun. Because tv’s are a lot better nowadays, most of the times they turn out pretty good. It’s a nice way to keep track of all the stuff I’m watching. I guess I’m still watching too much films and series, just like in the past. I haven’t changed much.
Van de week heb ik animator Hisko Hulsing in zijn studio bezocht om hem te interviewen over Junkyard. Onderweg naar huis kwam ik langs Brouwerij ‘t IJ. Voor de deur stond een groep toeristen een foto van de brouwerij te maken. Ik denk dat iedereen met praktisch dezelfde foto naar huis gaat.
Foto: Linda.
Zondag samen met Linda de Unseen Photo Fair bezocht en een zeer divers aanbod aan fotografie gezien. De expositie is bedoeld om fotografen aan het publiek voor te stellen, maar bovenal om kopers voor het werk te vinden. Er hing niet iets tussen wat ik graag aan mijn muur wilde hebben, al kreeg ik van al die afbeeldingen en visies op de wereld wel zelf zin om foto’s te maken.
Behalve geĂ«xposeerde foto’s kon je er ook documentaires kijken over fotografen. Ik vond die over Bill Cunningham, die al sinds de jaren zestig de mode op straat fotografeerd. Fascinerende man, maar ook een beetje droevig: iemand die voor zijn werk leeft. Dat levert hem een prachtig oeuvre op maar ook een gebrek aan sociaal leven en liefde:
Zapp Magazine presents Bill Cunningham: New York (director Richard Press – 2010 84 min) 

Richard Press’ fascinating documentary about the famed photographer
Bill Cunningham took ten years to make, “eight years to convince Bill
and two to shoot and edit the film”. Eighty-year-(and more)-old Bill
Cunningham is a reluctant fashion legend; he’s cycled around New York on
his worn-out bicycle for years, documenting street fashion for over
half a century. Vogue editor Anna Wintour once famously said “We all get
dressed for Bill”.
Van de week heb ik samen met Karin Ramaker en Marco Raaphorst de expositie van World Press Photo bezocht. Een verzameling foto’s vol dood en verderf, want vooral naar nieuws scoort. Toepasselijk dus dat de tentoonstelling in de Oude Kerk in Amsterdam is, waar onder de grond mensen liggen begraven. Sommigen al sinds de zestiende eeuw zo bleek. Oude lijken onder afbeeldingen van nieuwe.