het licht
aan het einde
van de tunnel
zou ook best
het begin
kunnen zijn
Deprecated: _c is deprecated since version 2.9.0! Use _x() instead. in /customers/9/c/2/michaelminneboo.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 5211 Archive for November, 2008
Oneindig…
Friday, November 28th, 2008Zijn we nu uit gejureerd?
Thursday, November 27th, 2008“I think there is too much of it,” he said. “You can’t turn on the telly without somebody being judged by four people, whether they are on ice, on the stage or in the jungle.
Dat zei Paul McCartney deze week tegen een journalist van NME.com. Hij werd ondervraagd over het programma X-Factor, maar zijn commentaar slaat op al die programma’s waarin mensen strijden om de beste te zijn. Van die programma’s waarin talentlozen en talentvollen niet van elkander te onderscheiden zijn en waarin een vierkoppige nitwit jury haar oordeel velt. En de programma’s waarin een hoofdpersoon moet kiezen uit een groep stoeipoezen die naar zijn hand dingen. That’s amore? Ik dacht van niet.
Voor mij de enige X-Factor die er toe doet.
Zeitgeist
De ex-Beatle heeft natuurlijk groot gelijk. Komt er ooit nog een einde aan deze oneindig lijkende stroom van wedstrijdprogramma’s? Voorlopig nog niet, want het format past perfect in de tijdsgeest. Het hele leven lijkt wel een wedstrijd geworden.
Dit is vooral duidelijk op het gebied van werk & carrière. Wie rond z’n dertigste nog niet stevig in het carrièrezadel zit, tja, daar moet wel iets mis mee zijn, zo lijkt het. (En mensen die het op hun dertigste wel gemaakt hebben, denken wel eens: ‘Is dit alles?’) Zeker nu we vanuit economisch oogpunt barre tijden tegemoet gaan.
Nu ben ik zelf ook niet gespeend van ambitie in mijn vakgebied, want natuurlijk wil dat mijn werk gelezen en gezien wordt. En misschien zelfs gewaardeerd.
Winnaars en verliezers
Maar ik heb moeite mezelf te vereenzelvigen met de lui die koste wat het kost de top willen bereiken. (Of met topmensen die diep vallen maar dan wel met een vette bonus naar huis gaan als dank voor de puinhoop die ze achterlaten.) De Verdonkjes, Wildertjes en andere psychische bloedzuigers onder ons schreeuwen om aandacht en komen met iedere mindfart in beeld. De zucht naar macht om de macht. De behoefte naar roem om de roem. Het doel dat alle middelen heiligt. En vooral veel slachtoffers maken onderweg. Het wedstrijdelement lijkt wel alom aanwezig. Wie heeft de leukste vriendin, schoenen, baan, auto, fiets, blogpost, tweet, boek, buren? En wie zingt/danst/schaatst/neukt het beste…?
Het leven als wedstrijd, waar er maar één de winnaar kan zijn. Nee, bedankt. Tijd dat de scheidsrechter op zijn fluitje blaast. (Met dank aan de ‘tweet’ van Hallie Lama, waarmee hij mij op het artikel over McCartney wees.)
Lees ook:
Steunpunt rookvrije horeca
Wednesday, November 26th, 2008Het zal de vaste bezoekers van dit blog niet zijn ontgaan dat ik een grote fan ben van het rookbeleid. De laatste tijd zetten steeds meer café-eigenaren echter weer de asbakken op de bar. Clean Air Nederland is daarom wederom in actie gekomen.Vandaag kreeg ik dit mailtje binnen:
“Uit de media, of uit eigen ervaring, weet U vast dat steeds meer kroegen en andere horecaondernemingen niet langer rookvrij zijn. Wij willen opkomen voor al die werknemers, en ook bezoekers, die nu tegen hun wil toch weer in de rook zitten. Clean Air Nederland heeft daarom vandaag een steunpunt voor horecawerknemers gelanceerd. Hier kunnen werknemers aangeven dat ze ervan balen toch nog in een café vol met rook te werken, omdat de werkgever zich niet aan de wet houdt. Werknemers in rookvrije horeca kunnen kenbaar maken dat ze een steun in de rug willen voor hun recht op een rookvrije werkplek. Uiteraard kunnen ook horecabezoekers en ondernemers hun steunbetuiging achter laten op het steunpunt. Het steunpunt verzamelt reacties en Clean Air Nederland zorgt ervoor dat deze reacties onder de aandacht van de politiek en media worden gebracht. Ga daarom nú naar ons steunpunt op www.cleanairnederland.nl en laat uw stem horen! Of U nu werknemer of bezoeker in de horeca bent, Uw stem moet gehoord worden.”
Ik ben erg benieuwd hoe de oorlog tussen uitbaters en de politiek gaat verlopen. Ondertussen surf ik even naar Clean Air Nederland om een berichtje achter te laten.Update: Kijktip
Ik vind deze video van Trouw TV erg verhelderend en duidelijk uiteenzetten wat de voordelen zijn van een aparte rookruimte op het werk. Ook wordt er ingegaan op de problematiek van de kleine horecaondernemer.Lees ook:
Cartoon: Kredietcrisis drijft de Sint tot drastische maatregelen
Tuesday, November 25th, 2008
Tekening: Hallie Lama
Concept: Michael MinnebooEen week lang alle afleveringen van de filmreeks A Nightmare on Elm Street kijken leverde het idee voor bovenstaande cartoon op. Overigens slaap ik nog steeds prima.
Op Breinkoekjes kun je lezen dat de (Ab)Sint ook wel van een glaasje houdt.
Het einde is in zicht…
Saturday, November 22nd, 2008Regen, wind, storm. Nee, ik heb het niet over mijn humeur, maar over het jaargetijde waarin wij ons heden bevinden. De herfst. Veel mensen houden ervan. Ik ook. De herfst luidt het einde van het jaar in. Of het begin…Nog even en de Goed heiligman vaart weer terug naar Spanje. Twee weken later herdenken we de geboorte van die andere sprookjesfiguur. En dan is 2008 weer voorbij.Dood
Natuurlijk draait de afsluiting van het jaar om veel meer dan vervangen van de acht door de negen. Ieder jaar onderwerpen wij onszelf aan dezelfde rituelen. Ieder jaar willen we weten dat er wederom tijd is verstreken. Dat de gore adem van de dood in onze nekken hijgt. Dat de tijd dringt. Dat het aantal kansen om dromen te vervullen alsmaar kleiner wordt. Voor mij gaan die gedachten schuil achter de verder holle gebaren van de lege rituelen. Maar de dood heeft ook iets moois. De gevallen bladeren die op de grond liggen, het rottingsproces zo traag dat we er slechts een glimp van opvangen. Zo traag als de sluipende dood die iedere ademteug een stapje dichterbij komt.
Leven
Toch voel ik iedere herfst hernieuwde energie door mijn lijf stromen. Nadat ik maandenlang door te hoge temperaturen murw ben geworden, blaast de frisse oktober wind nieuw leven in mijn lijf en ideeën in mijn hoofd. Of hij duwt me richting de uitkomst van oude dromen. Voor mij begint een nieuw jaar met de goede beloften van de herfst.
Spam, spammer, spamst!
Friday, November 21st, 2008Spam is de vloek van het interpret. Ik zeg: alle spammers aan het kruis! Spam leek overigens het Onderwerp Van De Week te zijn.
De leukste bijdrage is die van Johan op Breinkoekjes. Johan leek het wel eens een goed idee om een spammailtje te beantwoorden. Wel zo vriendelijk als je een groot (fictief) geldbedrag hebt gewonnen met een loterij waar je nooit een ticket voor hebt gekocht. Wie zegt dat het interpret geen magie bevat? Aukje heeft vooral last van spammers bij haar comments. Ook irritant trouwens. Die flauwe complimenten dat ze jou blog (en duizenden anderen) zo fantastisch vinden en ondertussen een hypotheek of ander financiële val pluggen. Senior-consultant Sander Duivestein schreef op Frankwatching een gastcolumn over spam. Hij vertelt dat er wel degelijk geld verdiend wordt met deze mensonwaardige praktijken:
Wetenschappers van de University of California, Berkeley en UC, San Diego (UCSD) (pdf) waren er in geslaagd om een botnetwerk te infiltreren. Van de circa miljoen willoze machines wisten zij er zo’n 75.869 aan zich te binden. Via dit “kleine” netwerk slaagden zij er in om hun verkooppraatjes de ether in te sturen. Na 350 miljoen mails hadden ze 28 verkopen bewerkstelligd. Iedere verkoopt levert gemiddeld zo’n 100 dollar op. Wanneer dit doorberekend wordt voor het complete botnetwerk, dan resulteert dit dus in een verdienste van 7.000 dollar per dag. Kassa dus.
Net als Duivestein ben ik blij met de spamfilter van Gmail, die ervoor zorgt dat de meeste onzinmailtjes meteen in de prullenbak verdwijnen. Viagra heb ik voorlopig toch nog niet nodig.
Eisner is uit: Mooi statement voor stripliefhebbers
Wednesday, November 19th, 2008Eindelijk is het eerste nummer van Eisner uit! Het tijdschrift met literaire stripverhalen, zeg maar mini graphic novels. Het doel van het magazine, zoals aan mij werd uitgelegd door Jean-Marc van Tol en uitgever Joost Nijsen, is om literatuurminnende lezers kennis te laten maken met strips voor volwassenen.
Er zit zichtbaar veel liefde in Eisner. De uitgave is mooi verzorgd. Op het omslag – een portret van Will Eisner getekend door Erik Kriek – is op sommige plekken zelfs spotvernis aangebracht: de brilglazen van Will Eisner zijn glimmend, evenals het logo. De passie voor het beeldverhaal wordt ook door de redactie uitgedragen, namelijk in het openingsverhaal van Jean-Marc van Tol. Hierin zien we hoe de redactie van Eisner verantwoording aflegt aan diverse Nederlandse literatoren. Door de uitgangspunten van de makers in stripvorm uit te leggen, getuigt uitgeverij Podium van humor en originaliteit. Het verhaal biedt ook de nodige luchtigheid tussen de wat zwaardere bijdragen in Eisner. Ook met strips voor volwassenen valt immers een hoop te lachen.Gebakken lucht
Zoals altijd het geval is bij dergelijke eclectische anthologieën, verschillen de verhalen wat betreft tekenstijl en onderwerpkeuze. Voor mij zijn bijdragen als ‘Dossier Kunstacademie’ van Daniel Clowes, ‘Jager & Schilder’ van Tom Gauld en ‘Verdwaald’ van Hisko Hulsing en Ingmar Heytze, een schot in de roos.
Clowes, zelf een voormalig kunststudent, geeft in zijn strip op voortreffelijke wijze af op de gebakken lucht die men op kunstacademies verkoopt. Wie deze vier pagina’s gelezen heeft denkt wel twee keer na alvorens zich in te schrijven op de academie.
‘Jager & Schilder’ is op een prachtig verfijnde wijze gevisualiseerd. Tom Gauld weet heel goed het onderlinge verband tussen stripplaatjes te gebruiken om zijn vertelling te optimaliseren.Striprecensies
De grootste ontdekking die ik deed in dit eerste nummer van Eisner was de boekrecensie van Milt Gross. Deze Amerikaan had eind jaren dertig een vaste rubriek in een controversieel politiek tijdschrift. In deze rubriek getiteld ‘I won’t say a word about..’, gaf hij een roman in één strippagina weer. In Eisner is zijn bespreking van The Grapes of Wrath van John Steinbeck opgenomen.Verder bevat Eisner bijdragen van Typex, Peter Pontiac, Robert van Raffe, Leo Vroman, Marcel Ruijters, Milan Hulsing en Jeroen de Leijer. Mocht je overigens nog nooit van de geselecteerde stripmakers gehoord hebben, dan is dat geen probleem. Aan iedere strip gaat een korte inleiding vooraf. Eisner is immers bedoeld als introductie van stripmakers.Voorpublicatie
Niet ieder opgenomen verhaal is aan mij besteed. Maar wellicht spreken de bijdragen ‘Puppeteers from Hell’ van Jeroen de Leijer en ‘Een drankje met iets erin’ van Robert van Raffe anderen wel aan. De grote vraag is echter waarom het eerste hoofdstuk van De Kleien Stad wordt voorgepubliceerd in Eisner. Dit album is Milan Hulsings bewerking van de roman Al-Khaldiya en zal volgend jaar uitkomen. Niets afdoende aan het tekenwerk, want dat is prachtig, lijkt een voorpublicatie mij niet gepast om de toch al beperkte ruimte die Eisner met zijn 72 pagina’s heeft, op te vullen.
Staalkaart
Het is goed dat Eisner er is, want er moet meer aandacht komen voor de grafische roman, of de volwassen strip, zo je wil. Iedere poging om het prachtige medium de strip positief onder de aandacht te brengen moet geprezen worden! Dankzij de uiteenlopende selectie is Eisner als eerste kennismaking met de graphic novel geslaagd. Er staat voor ieder wat wils in. (Hoe compleet de staalkaart uiteindelijk wordt, is afhankelijk van de selectie in de nummers die komen gaan.)Ik vraag me alleen wel af of met een prijs van vijftien euro de drempel niet te hoog is om een magazine aan te schaffen dat je slechts enkele samples voorschotelt, terwijl je voor nagenoeg hetzelfde bedrag een heuse graphic novel in de kast hebt staan.Maar laat ik deze recensie niet te somber eindigen: Ga Eisner kopen! Al zou je het alleen maar doen om het initiatief te ondersteunen en om je passie voor de graphic novel te tonen. Met Eisner onder je arm maak je immers een mooi statement.Eisner verscheen 7 november. Het tweede nummer staat voor maart 2009 gepland.
Eisner. Uitgeverij Podium. ISBN 978 90 5759 098 6Bekijk ook de video over Eisner.
Deze bijdrage verscheen ook op EeuwigWeekend.nl
Kuttent.nl aflevering 4: Borchardt in Berlijn
Wednesday, November 19th, 2008Na de laatste aflevering van Kuttent.nl kreeg de redactie enkele boze brieven van Nederlandse restauranteigenaren. Waarom wij alleen de pik hadden op plaatselijke restaurants? Er waren immers genoeg tenten in het buitenland die niet door de Keuringsdienst van Waren goedgekeurd zouden worden. Omdat we de beroerdsten niet zijn, reiste fijnproever Gerard voor de rubriek Kuttent.nl af naar Berlijn om daar diverse tenten aan zijn nietsontzienende kutoordeel bloot te stellen. De eerste tent die Gerard bezocht is het hippe en trendy restaurant Borchardt.
Volgens de ANWB-gids is dit het meest trendy restaurant in Berlijn waar politici, soapsterretjes en overige televisiebonzen zich thuis voelen. Beroemdheden zoals Hillary Clinton en Jack Nicholson hebben er zelfs gegeten. Dat belooft wat!De binnenkomst is redelijk plezierig. Een representatieve blonde dame (lees: lekker ding) doet voor ons de deur open, en voor Gerard is dit genoeg om naar binnen te stormen. Helaas is de dame er alleen voor het naar binnen lokken en de deur te openen, want al snel wordt er moeilijk naar ons gekeken als we zeggen dat we niet gereserveerd hebben. Desondanks mogen we toch verder en worden we aan een tafel voor twee gezet.
Rumoerig
De tafel staat pal tussen andere tafels voor twee personen in. Dit geeft je weinig privé-ruimte. Verder is het sowieso lastig met elkaar te praten, want de akoestiek van de zaal is dusdanig dat we een bijna oorverdovend geroezemoes horen. Het is dan ook behoorlijk druk in de tent, wat volgens het ANWB-boekje een teken is van de populariteit van deze tent.Hoewel de bediening bijzonder netjes is, is deze ook bijzonder onpersoonlijk. Je hebt niet echt het gevoel dat je een welkome gast bent, maar eerder de volgende klant die ‘afgewerkt’ moet worden. Zo wordt ons aan het begin direct een fles water aangesmeerd, maar voor de gehele maaltijd hebben we niets, maar dan ook helemaal niets anders te drinken aangeboden gekregen. Er werd ook niet naar gevraagd. Zo onpersoonlijk dus. Verder is het wachten totdat je geholpen wordt ook lang. Evenals de tussenpozen tussen de gangen door. De gerechten worden wel weer snel geserveerd.Goed te eten
Het eten is bij een restaurant natuurlijk het belangrijkste, hoewel de beleving ook wat waard is natuurlijk. Het eten is in één woord uitmuntend. Gasttester Agnes had een ganzen ovenschotel gekozen en Gerard deed zich tegoed aan haas met paddestoelen. Het hoofdgerecht was zowel in kwantiteit als kwaliteit precies goed. Het voorgerecht hebben we, mede dankzij de schreeuwend dure prijzen – sommige voorgerechten waren net zo duur als hoofdgerechten – overgeslagen. Het nagerecht was even uitmuntend als het hoofdgerecht, en in tegenstelling tot de voorgerechten, een stuk betaalbaarder. Wel was de keuze in nagerechten bijzonder beperkt: een chocolademoesje met fruit, een crème brûlée met een bolletje ijs, of een kaasplankje. Nu suggereert het menu wel dat het aanbod dagelijks verandert. Het menu is namelijk niet meer dan een velletje papier voorzien van de datum van vandaag.
Nadat we klaar zijn met het toetje wordt alles afgeruimd en in turbosnelheid gevraagd of het gesmaakt heeft. Nog voordat we antwoord kunnen geven is de ober compleet met borden en bestek alweer weg. Na 20 minuten hebben we zelf maar om de rekening gevraagd. Niet zo handig van het personeel, want we hadden best nog een kop thee gelust, als dat aangeboden was tenminste. Gemiste kans dus.De rekening is hoger dan gemiddeld. De gerechten zijn prima de luxe en daar is de prijs ook naar. Ga uit van een gemiddelde van 26 euro voor een hoofdgerecht. Echter zijn er ook hoofdgerechten oplopend tot 45 en zelfs 86 euro! Uiteindelijk komen we bij elkaar uit op een totaalbedrag van 81 euro. Dit is dus voor twee hoofdgerechten, twee nagerechten en een fles water. Saillant detail: de fles water is ACHT euro! Wat ons betreft zit hier ook de fooi voor het personeel in verwerkt.Pluspunten:
Uitmuntend etenKutpunten:
Onpersoonlijke, niet-attente bediening
Tweepersoonstafels op een rij naast elkaar
8 Euro voor een fles water en belachelijk dure voorgerechten
RumoerigTotaaloordeel:
Een duurder dan gemiddeld restaurant met uitstekend eten, waarbij je het totale gebrek aan attentie van het personeel, de rumoerige ruimte en de hoger dan gemiddelde prijzen op de koop toe moet nemen.TWEE KUTTENBorchardt
Französische Strasse 47
BerlijnWat is kuttent.nl?
Kuttent.nl is eigenlijk een grapje. Collega-journalist Gerard en ik besloten na een slechte restaurantervaring om verschillende eettentjes door heel Nederland testen op hun kut-gehalte. De rubriek Kuttent.nl was geboren. Iedere tent zou beoordeeld worden op een schaal van één tot vijf. Een restaurant met vijf kutten zou in deze berekening de slechtste zaak zijn die je je maar kon voorstellen. Diarree gegarandeerd, zeg maar.Lees ook de andere afleveringen van kuttent.nl.
Schetsje: Kantoorleed #01
Tuesday, November 18th, 2008
De visuele vertellingen van filmmaker Naama Palfrey
Sunday, November 16th, 2008Naäma Palfrey is sinds 2002 serieus bezig met het maken van films. Ze volgde een regie- en scenario-opleiding aan de Open Studio en heeft meerdere producties op haar naam staan. Tijd om deze ambitieuze filmmaker eens onder de aandacht te brengen.
Haar grootste wapenfeit tot nu toe, is wat mij betreft het project Zeven Zonden: een speelfilm die bestaat uit korte segmenten waarin een van de zonden centraal staat. Het project kwam tot stand met de hulp van veel vrijwillige professionals. In 2006 kreeg Palfrey hier de Gouden Kei voor – de prijs voor beste lange dramafilm van het Scenecs filmfestival. Op dit moment schrijft ze het scenario van een KORT! en regisseert ze commercials en bedrijfsfilms.Visueel medium
In onderstaande showreel zijn enkele fragmenten te zien van haar werk. De producties van Palfrey zijn visuele vertellingen zonder of met weinig dialoog. Palfrey maakt voornamelijk drama, maar weet zich ook goed uit te drukken in tragikomische scènes. ‘Ik denk dat ik als mens het beste gedij in drama. Dat is dus een natuurlijke stap voor mij, al hou ik ook heel erg van humor. Bij het segment ‘Woede’ van Zeven Zonden verraste het me hoe leuk ik het vond om met humor bezig te zijn. Ik dacht nooit dat ik dat zou kunnen.’Concrete ideeën
Wie in Nederland films wil maken, staat voor zware taak. Veel scenariovoorstellen blijven ergens hangen in de subsidiemolen. Het merendeel van de met pijn en moeite bedachte films zal nooit worden gerealiseerd. Waarom gaat Palfrey er dan toch mee door?
‘Ik word er gelukkig van. Het is een ongelofelijke gang van wat er in een flits in mij op kan komen tot het uiteindelijk een film is die geprojecteerd wordt. Dat proces is zwaar, maar ook heel boeiend. Het is zo fijn dat je ideeën uiteindelijk concreet en tastbaar zijn. Anders blijven ze puur een abstractie en bestaan ze alleen in mijn hoofd. Uiteindelijk is de interactie met degene met wie ik werk ook heel interessant. Dat je iemand aantrekt voor je project die geschikt lijkt en dat het werkt.’
Meer Naäma Palfrey vind je op de site van Pakezel Producties.Deze post is ook verschenen in de rubriek EW-Expo op EeuwigWeekend.nl.
Quantum of Solace: Bond schiet behoorlijk mis
Saturday, November 15th, 2008De recensies over de nieuwe James Bond-film Quantum of Solace zijn overwegend negatief. En terecht. Wie dezelfde kwaliteit verwacht als Casino Royale van Martin Campbell wordt hevig teleurgesteld.
Ook al begint het verhaal van de nieuwe film een krap halfuurtje na de vorige aflevering, de vertelling is qua toon en diepgang een heel ander verhaal. Waar Quantum of Solace vooral onder lijdt is een gebrek aan diepgang. Natuurlijk hoef je bij een Bond-film niet veel diepgang of een plot met meerdere lagen te verwachten – dat hoort nu eenmaal niet bij dit genre. Het flinterdunne verhaaltje van deze film wordt echter zo chaotisch in beeld gebracht dat de flick niet meer dan een onnavolgbare reeks achtervolging en actie lijkt. De zenuwachtige montage maakt dat je in actiescènes slechts een vage indruk krijgt van hetgeen zich op het scherm afspeelt.
Gebrek aan ervaring
Veel mensen wijten dit aan het feit dat regisseur Marc Foster weinig ervaring heeft met actiefilms, terwijl ook de cameraman verantwoording draagt voor hoe de scènes in beeld worden gebracht. In dit geval is dat Roberto Schaefer, die eerder de films Monster’s Ball, Stranger Than Fiction en Finding Neverland filmde voor Marc Foster. Allemaal boeidende films – alleen geen van allen bekend om hun snelle actiesequenties. Van het montageteam, Matt Chesse en Richard Pearson, heeft vooral Pearson ervaring met het actiegenre. Hij monteerde onder andere The Bourne Supremacy, waar Quantom of Solace qua stijl wel iets op lijkt. 
Wraakzuchtig
Maar wat Quantum of Solace vooral ontbeert is een pakkend script dat ruimte laat voor psychologische ontwikkeling. Bond is na de moord op de overspelige dubbelagente Vesper Lynd op wraak uit. Dat klinkt als een persoonlijke vendetta. Een gegeven dat echter al veel beter verteld is in License To Kill uit 1989. Net als Timothy Dalton toen, zet Daniel Craig een keiharde Bond neer. Craigs Bond toont echter nergens emotie en blijft afstandelijk. Niets ten nadele van Craigs prestatie om een sleetse figuur als James Bond nieuw leven in te blazen en op eigenzinnige, rauwe wijze neer te zetten, maar de scenaristen hadden hem in ieder geval één moment van contemplatie mogen geven. De scène waarin Bond diep in het glaasje kijkt met een droevige blik in zijn ogen, vond het schrijfteam kennelijk voldoende. Al krijgen we hier nauwelijks te zien wat er in de man omgaat. Wat dat betreft was Bond in Casino Royale een stuk menselijker.
Eyecandy
Valt er dan niets te genieten van deze Bond-flick? Natuurlijk wel. Twee mooie vrouwen komen in beeld, namelijk Olga Kurylenko als Camille die de moord op haar ouders wil wreken, en Gemma Arterton. Arterton heeft als Strawberry Fields niet veel meer te doen dan lieflijk kijken en plat te gaan als Craig, euh Bond, dat vraagt. In For Your Eyes Only kreeg Bond (Roger Moore) ook met een wraakzuchtige vrouw (Carole Bouquet) te maken. Zij maakte echter een integraal deel uit van de plot. Ik heb het gevoel dat er uit het personage Camille veel meer drama gehaald had kunnen worden. Zij blijft tamelijk onderbelicht. Net als Felix Leiter en de schurk Dominic Greene (Mathieu Amalric) die ook nergens goed uit de verf komt. Greene is geen echte bedreiging voor Bond, zijn Grote Plan heeft ook geen wereldbedreigende proporties. Kortom, de meeste personages in Quantum of Solace zijn flets en bevatten een te lage dosis charme om de toeschouwer bij de les te houden. Bond en M.
De actie is, voor zover te ontcijferen, adrenalineverhogend en bedekt de grootste plotgaten op de weg naar de overwinning. Door de snelle vaart van de film heb je geen tijd om je te vervelen. Ik heb echter het meeste genoten van de scènes tussen Bond en M. die in deze film weer een stukje verder ontwikkeld wordt. De dialogen tussen M. en Bond zijn scherper en gevatter dan in de films van Brosnan:
M: I thought I could trust you. You said you weren’t motivated by revenge.
James Bond: I am motivated by my duty.
M: I think you’re so blinded by inconsolable rage that you don’t care who you hurt. When you can’t tell your friends from your enemies, it’s time to go.
James Bond: You don’t have to worry about me.
De scènes tussen Bond en M. zijn een van de weinige momenten dat de film even gas terugneemt zodat de toeschouwers op adem kunnen komen. Nadeel is wel dat je dan tijd hebt om na te denken over de vele onduidelijkheden die het verloop van het verhaal oproept. Waarom gebruikt Bond zijn maatje Mathis bijvoorbeeld als een menselijk schild als hij belaagd wordt door twee agenten? Wat mij betreft biedt Quantum of Solace de Bond-fan weinig soelaas. De producenten hebben bij de volgende film dan ook een hoop goed te maken. Dit alles zal echter geen bezoekers uit de bioscoop weghouden. Bond is Bond en altijd goed voor hoge recettes. En dankzij deze mindere aflevering lijkt Casino Royale nog beter dan eerst.Lees ook: