Maand: juni 2008

Categorieën
Bloggen

Weblogs: Eeuwig Weekend – Dagelijks media, cultuur en welbehagen

Vanaf 1 juli 2008 gaat EeuwigWeekend.nl van start. Een website over media & cultuur in de ruimste zin des woords. Een enthousiast team redacteuren vult dit stukje internet dagelijks met bijdragen over film, muziek, nieuwe media, games, strips en literatuur. Daarnaast verschijnen er columns, cartoons, foto’s, animaties, video’s en audio. Zo kun je elke dag een dosis weekend tot je nemen.Menno Kooistra en Michael Minneboo voeren de hoofdredactie van de site. Kooistra is RTV webcoördinator en freelance illustrator. In 2007 verscheen onder zijn initiatief en auspiciën de horrorstripbundel ‘Bloeddorst’. Minneboo is audiovisueel programmamaker, journalist en filmwetenschapper. Zijn schrijfwerk verscheen onder meer in de Filmkrant, Myx Stripmagazine, Intermediair en de website comicbase.nl. “Eeuwig Weekend is een vrijplaats voor doorwrochte artikelen over films, strips en literatuur en een podium voor schrijvend en tekenend talent,” legt Minneboo uit. “Daarnaast willen we dat er iedere dag iets nieuws te lezen valt voor de bezoekers. Elke dag een beetje weekend dus.” “We zijn EeuwigWeekend.nl begonnen omdat we een site als deze miste op het web,” zegt Kooistra. “Uiteraard zijn er websites die zich ook met media en/of cultuur bezighouden, maar wij willen met een groep professionele schrijvers, webexperimentalisten en cartoonisten een digitaal platvorm creëren waar achtergrondartikelen naast strips en cartoons staan. We willen de mogelijkheden van het internet tot het uiterste benutten. Eigengemaakt werk naast recensies in multimediale vorm. Dát is de meerwaarde van Eeuwig Weekend.”Prominente leden van het Eeuwig Weekend-team zijn onder andere journalist en woordkunstenaar Jaap Stiemer, cartoonist Hallie Lama, schrijver Peter Schuite, illustrator Mattt Baay en AboutBlank.nl redacteur Aukje.EeuwigWeekend.nl start 1 juli 2008.Wacht daarom niet langer en klik door naar www.eeuwigweekend.nl!

Categorieën
Mike's notities Video

Column: Eindelijk (niet meer) uitgerookt

Ik heb naar dit moment uitgekeken: dat ik mijn stamkroeg instap en voor het eerst in mijn leven niet word verwelkomd door een dikke laag kankerverwekkende rook. Op 1 juli is het zover, want dan gaat het rookverbod voor de horeca in. Of nu ja, dan is mijn stamkroeg gesloten omdat het dinsdag is, maar de rest van de week kan ik longveilig in de kroeg zitten. De rokers zullen meteen denken: daar heb je weer zo’n zeikerd over roken en kanker. Bla bla bla. Als je niet in de rook wilt zitten, dan ga je toch lekker niet uit? Dat werd me dikwijls gezegd de afgelopen jaren. Rokende vrienden en andere stamgasten beseffen niet dat zo’n uitspraak tegen de borst stuit omdat het idee maar thuis te moeten blijven uit gezondheidsoverwegingen een grote beperking van de bewegingsvrijheid is. In wezen wordt er gezegd dat niet-rokers maar niet naar de kroeg moeten gaan. Dat iedereen die niet geconfronteerd wil worden met mogelijk kankerverwekkende rookwolken maar alvast geraniums moet kopen omdat zijn sociaal leven er qua saaiheid niet onder zal doen als dat van de gemiddelde bejaarde. Vrijheidsbeperking
Natuurlijk is het tegenargument dat de rokers met deze nieuwe wet worden beperkt in hun bewegingsvrijheid. Dat is tot op zekere hoogte waar. Maar objectief gezien wordt het de rokers alleen verboden om in een openbare, sociale gelegenheid iets te doen wat de gezondheid van anderen en henzelf ernstige schade toebrengt. Je mag toch ook niet stomdronken autorijden? Ik ben mijn hele leven al een anti-roker. Nadat ik praktisch de baarmoeder werd uitgerookt, had ik mijn portie nicotine voorgoed gehad. In mijn naaste omgeving heb ik menigeen zien vechten tegen zijn rookverslaving. Ook zijn bekenden van me aan kanker overleden.
Roken is een vreemde gewoonte. Ik kan er met mijn volle verstand ook niet bij dat iemand vrijwillig de dood in zijn lichaam toelaat. Ieder haaltje aan zijn sigaret opnieuw. Maar goed, iedereen mag van mij doen wat hij wilt, zolang anderen daar maar geen last van hebben. Dat geldt laatste geldt dus niet voor roken in het café of in een restaurant, want daar hebben anderen gewoon last van. Punt uit.
Einde-lijk
Het tijdperk van in naar rookstinkende kleding thuiskomen is voorbij. Ook die nachtelijke traanmomenten in de kroeg, omdat m’n ogen overgeprikkeld waren van alle rook, het soms benauwde hoesten, en de brandplekken in kleding en armen – het is verleden tijd. En dat werd ook tijd. (Dramatische passage, hè?)
Ik ben benieuwd hoe de overgang de komende maanden zal verlopen. Wellicht dat een aantal rokers nu besluit thuis te blijven. Dat betekent niet meteen dat het aantal kroegbezoekers afneemt, want je hebt kans dat veel niet-rokers nu eerder een drankje zullen gaan halen nu ze de tent niet meer uitgerookt worden. Uiteindelijk zullen de rokers ook niet eeuwig thuisblijven. Het is namelijk helemaal niet gezellig achter die geraniums. (Schreeuwt hij uit ervaring.)
Longfilmpje
Daarom een toost, omdat de Nederlandse overheid eindelijk een keer in staat is geweest om een beslissing te nemen waar we wel iets aan hebben. En laten we tijdens het drinken onderstaand videootje in gedachten houden. (Hoewel tot mijn verbazing uit onderzoek blijkt dat dit soort beelden rokers zelden aanzetten om te stoppen. ) Proost!

Lees ook:

Categorieën
Strips

Grafstemming: Zombie

Concept: Michael MinnebooTekening: Emma Ringelberg
Zie ook: Grafstemming: Vro-Lijk.

Categorieën
Film Mike's notities

Column: Voetbal kan nuttig zijn

Ja, ja, er wordt voor het Europees Kampioenschap gevoetbald. Dat hoef ik niemand te vertellen. Misschien dat een paar Eskimo’s niet op de hoogte zijn van het geweld op het grasveld, maar daar blijft het dan ook bij. Toch wil ik er zo min mogelijk van weten. Tot vorige week zaterdag was iedereen in de ban van Oranje. Iedereen? Nee, een klein groepje bleef weerstand bieden tegen de hysterische oranjekoorts die heerste in dit neder land, en ik was er een van. Ik geef toe: mijn dagen van volledige afkeer tegen het balspelletje heb ik achter me gelaten. Het is best leuk om af en toe een goede wedstrijd vol mooie acties te zien. Al snap ik de mentaliteit van sommige voetbalsupporters nog steeds niet. Die slopen zelfs de stad als hun ploeg gewonnen heeft. Vieze kleur
Oranje is, op de kleur van pistache ijs na, de lelijkste kleur in de wereld. Niet alleen associeer ik deze kleur met het stelletje uitvreters van Oranje-Nassau, het doet ook gewoon zeer aan je ogen. Vooral in fel zonlicht krijgt mijn huig een onaangename prikkel bij het zien van oranje. Eenendertig Koninginnedagen verder, ben ik er echter aardig resistent tegen geraakt.Alom aanwezig
Ik vond het leuk om te horen als Nederland goed voetbalde, maar ik hoefde het niet te zien. Al ontkwam je er niet aan om er iets van mee te krijgen. Liep je door een willekeurige straat in Amsterdam en was er een wedstrijd op televisie, dan kon je precies horen hoe het ervoor stond. Begrijp me niet verkeerd: ik gun iedereen zijn pleziertje. Ook was het goed om de medeburgers van dit land enthousiast te zien, ook al was er slechts sprake van schijnsaamhorigheid. Na het EK zal de eenheid die Nederland heette weer een lappendeken vol sociale verschillen, vervreemding en wantrouwen zijn. Maar zolang het Nederlands elftal meespeelde was daar even geen sprake van. Voetbal brengt mensen bij elkaar. Alleen jammer dat die zestien miljoen coaches die Nederland telt er zo mee moesten dwepen. “Onze jongens?” Sorry, daar zat niets van mij bij. Groot voordeel
Toch heeft het EK één groot voordeel voor de niet-voetballiefhebber. Dat ontdekte ik laatst toen ik met een stel vrienden naar de film ging. De bioscoopzaal was nagenoeg leeg. We konden rustig genieten van The Incredible Hulk. Lekker ruim zitten in een lege zaal. Wat dat betreft mag van mij het EK nog wel wat langer duren. Toch jammer dat Nederland verloren heeft.
Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie: The Incredible Hulk

Het is even wachten voordat de groene reus zijn gezicht laat zien. Niet zo lang als in Ang Lee’s Hulk uit 2003, maar toch houdt regisseur Louis Leterrier de Hulk minstens een kwartier van het scherm. En dan nog is de Hulk bij de eerste verschijning vooral gehuld in schaduw en rook, zodat er niet gek veel van zijn gelaat wordt prijsgegeven.Het moment dat Bruce Banner (Edward Norton) in het nauw wordt gedreven, zijn hartslag boven de 200 slagen per minuut komt en zijn innerlijke monster de vrijheid geeft, dát is het moment waar iedere kijker op zit te wachten. Hoe goed Norton ook zijn best doet om van Bruce Banner een interessant personage te maken; wij willen het onstuitbare monster zien dat de boel sloopt en het opneemt tegen de militaire overmacht.

Net als in de gelijknamige televisieserie heeft Leterrier echter de mens Bruce Banner centraal gesteld, de Hulk speelt op de achtergrond mee. In ieder geval de eerste helft van de film waarin Banner op zoek is naar een geneesmiddel. Het lukt Banner om de Hulk voorlopig doormiddel van meditatietechnieken te onderdrukken. Totdat generaal Ross (William Hurt) hem vindt en hij het aan de stok krijgt met het Amerikaanse leger. Ross ziet in de Hulk het ultieme wapen en zet een nieuw monster in om de Hulk te vangen.Overigens veegt de regisseur heel vakkundig de vorige film van Ang Lee van tafel. In de titelsequentie herschrijft Leterrier de geschiedenis van de Hulk en vertelt hij middels een paar korte shots en teksten hoe Bruce de Hulk is geworden en wat er na het noodlottige experiment met gammastralen met hem is gebeurd.

Televisieserie is inspiratiebron
Het stripfiguur de Hulk werd in 1962 bedacht door Stan Lee en tekenaar Jack Kirby. (Lee heeft zoals gewoonlijk een cameo in de film.) Sindsdien heeft het monster enkele veranderingen ondergaan wat betreft zijn uiterlijk en wat betreft zijn geestelijke vermogens. Scenarist Zak Penn en Leterrier hebben de stripverhalen als uitgangspunt genomen, maar lieten zich daarnaast duidelijk inspireren door de televisieserie uit de jaren zeventig, waarin bodybuilder Lou Ferrigno, met de hulp van een likje groene verf en een slechte pruik, het monster gestalte gaf.Net als in de tv-serie The Incredible Hulk is de Banner in de film een getormenteerde wetenschapper die de aarde rondzwerft in de hoop een geneesmiddel te vinden tegen zijn innerlijke monster. De film bevat enkele eervolle verwijzingen naar de populaire serie die gecreëerd werd door Kenneth Johnson. Bill Bixby, de acteur die Bruce Banner speelde, komt kort voorbij op het televisiescherm. Ferrigno speelt net als in de eerste film een bewaker. Ook mocht hij de stem van de Hulk inspreken. Een lang gekoesterde wens, waar hij vroeger nooit de kans voor kreeg.

Als Bruce plompverloren over straat loopt na de eerste Hulk-out is er een vleugje van ‘The Lonely Man Theme’ van de televisieserie te horen. Ook heet een van de personages McGee – vernoemd naar de razende reporter die Bill Bixby vijf seizoenen op de hielen zat. Tot slot worden Banners ogen helder groen, net als op tv, en zijn er nog een paar andere visuele verwijzingen naar de secundaire inspiratiebron.

Hulk smash!
In de tweede helft van de film neemt de stripversie van de Hulk het over. Dan is het rammen geblazen. Zijn opponent is Abomination, een nieuwe monsterlijke creatie van generaal Ross gespeeld door Tim Roth. De twee digitale monsters van ILM zien er overigens levensecht uit. Ook de interactie met de live-action elementen is feilloos, wat de geloofwaardigheid van de wezens natuurlijk vergroot. En dat is toch noodzakelijk in een monsterfilm. Celibatair leven
Het is moeilijk om een boeiend filmverhaal te maken over een man die in een groen monster verandert als hij kwaad wordt. Hoewel ieder van ons zijn eigen Hulk heeft, is de geloofwaardige vertaling van dit concept naar het witte doek altijd lastig en vraagt een flinke dosis fantasie van de kijker. Het helpt dan om vooral de menselijke kant van het monster te benadrukken. De relatie tussen Banner en Betty Ross (Liv Tyler) krijgt dan ook veel ruimte in het verhaal. Jammer dat die scènes soms het cliché niet weten te overstijgen en geregeld tenenkrommende dialogen bevatten. Op het moment dat Banner aan de hitsige Betty vertelt dat hij geen seks kan hebben omdat dit te veel opwinding voor hem zou zijn, gaan de filmmakers net een stapje te ver. Wie ‘nee’ kan zeggen tegen seks met Liv Tyler moet wel onmenselijk veel zelfdiscipline in huis hebben. Aan de andere kant krijgt de obligate Hollywood-seksscène hierdoor een bijzondere wending.

Ongecompliceerde personages
Ondanks het feit dat je als kijker weet wat je van een Hulk-film kan verwachten, weet Louis Leterrier met verrassende wendingen te komen en vooral de vaart in het verhaal te houden. Plagerig laat hij de eerste helft de Hulk op de achtergrond – bijna alle transformaties vinden plaats in het donker of zijn gehuld in rook – om hem daarna de vrije hand te geven. The Incredible Hulk bewijst dat een film geen diepgaande karakteriseringen nodig heeft om goed te vermaken. Het is voldoende om te weten dat Tim Roths personage naar zo veel mogelijk kracht streeft, zich daarom tot een monster laat veranderen en het tegen de Hulk opneemt om te bewijzen dat hij de sterkste van allemaal is.

Nu ging Ang Lee met zijn Hulk-film wellicht wat te ver wat het psychologiseren van de Hulk betreft, een beetje meer uitgediepte personages hadden Leterriers film geen kwaad gedaan. Die aanpak werkte immers ook prima voor de televisieserie.

Lees ook:

Categorieën
Boeken Mike's notities

Column: Niet langer gewenst

De bibliotheek om de hoek. Vroeger kwam ik er geregeld. Boeken lenen, cd’s huren, research voor een artikel doen. De lokale bibliotheek heeft een bescheiden maar voedzame collectie boeken over film, waar ik jarenlang dankbaar gebruik van maakte. Toch was de liefde voor de bibliotheek op een gegeven moment op.

Steeds vaker was dat ene boek dat ik graag wilde lenen er niet. En de wachtlijst was lang. Langer dan mijn ongeduld toeliet. Terwijl ik daarom steeds minder in de bieb kwam, ging ik vaker bij de boekwinkel langs. Al die boeken lagen daar gewoon klaar om gekocht te worden. Niks wachtlijsten. En schone, ongelezen exemplaren. Laten we eerlijk zijn: biebboeken kunnen behoorlijk smerig worden van alle handen, hoestende monden en koffiespetters die de lezer over de bladzijden heen stort.

Ik Jan Cremer Derde Boek
Dure hobby trouwens, dat boeken kopen. Laatst nog twintig euro neergeteld voor het derde deel van Ik Jan Cremer. Maar goed, dan krijg je ook meteen ruim vijfhonderd bladzijden vol met woorden. Koopje dus. Volgens mij had het werkje gezien de omvang beter Ik Jan Cremer Derde, Vierde en Vijfde Boek kunnen heten.

Ik Jan Cremer Derde Boek.

Boeken kopen levert, naast de kosten, nog een dilemma op: waar laat je al die dikke boeken? Wie op die manier zijn leeshonger vaak stilt, krijgt uitpuilende boekenkasten. Of bezoekt regelmatig de tweedehands winkel om de gelezen exemplaren van de hand te doen. Wat ik overigens niet doe, want ik kan moeilijk afscheid nemen van boeken. Een boek uit de bibliotheek, daar heb je na het lezen geen last meer van. Terugbrengen en klaar. Prima oplossing totdat je nog iets wil nalezen.

Terug naar de bibliotheek
Anyway, recent was ik voor het eerst sinds lange tijd weer terug in de oude vertrouwde bibliotheek – die alles behalve oud en vertrouwd was. Er liepen veel onbekenden rond, het oude personeel herkende mij niet meer en de boekenkasten stonden anders dan ik me kon herinneren. De rij computers die toegang tot het internet verschaffen voor een betaald tijdslimiet kende ik al, maar de jonge koppies die glazig naar het beeldscherm staarden waren onbekenden van mij. En ze keken naar me alsof ik hun heiligdom bezoedelde met mijn aanwezigheid.

Misschien hadden ze ook door dat ik daar helemaal niet voor de boeken of het interpret kwam. Ik kwam slechts langs om een kopietje te maken. Dit ging niet lukken, want het kopieerapparaat was defect. De boodschap was duidelijk: ik was niet meer welkom. De liefde was over, ik had de bibliotheek beledigd met mijn te lange absentie. Ik had haar verraden voor de boekwinkel en online verkopers. Ze wilde daarom niets meer van me weten. Laat staan dat ze mij ten dienst wilde zijn.

Ik vond het prima zo. Soms werkt een relatie gewoon niet. Dan moet je het boek sluiten en voorgoed wegleggen. (Ik koop wel een extra boekenkast.)

Lees ook:

Categorieën
Media Strips

Het liefdes- en familieleven van superheldinnen

Buffy, Faith, Spider-Girl & Claire

Faith: ‘All men are beasts, Buffy. Every guy – from ‘Manimal’ right down to ‘Mr. I Loved The English Patient’. And I don’t care how sensitive they act – they’re still just in it for the chase.’
Uit: aflevering 3.4 ‘Beauty and the Beasts’Spike: ‘I might be love’s bitch, but at least I am man enough to admit it.’
Uit: aflevering 3.8 ‘Lovers Walk’

Buffy Summers is in veel opzichten het perfecte vriendinnetje: ze is mooi, atletisch, slim en heeft een goed hart. Oké het is een groot nadeel dat ze een druk dubbelleven leidt, ze is immers uitverkoren om vampiers voorgoed koud te maken en daarvoor moet ze vooral in de nachtelijke uren aan het werk. Vergeet het regelmatig samen slapen maar. Ook het feit dat er een horde monsters, demonen en vampiers klaarstaan om Buffy en de mensen in haar naaste omgeving een kopje kleiner te maken kan ook een behoorlijke domper zijn in een relatie. Tussen Buffy en doorsnee jongens wil het daarom niet zo erg vlotten. Tenminste niet in seizoen drie, waarin dit laatste jaar van de middelbare school vooral veel hartzeer in de schoolbanken wordt beleefd. Misschien dat haar voorkeur daarom vooral uitgaat naar nachtelijke wezens als zijzelf: Angel en Spike. Met de normale jongens wil het niet zo vlotten. Het leven van superheld(inn)en
Wat dat betreft leidt Buffy een leven dat vergelijkbaar is met andere tieners die superkrachten bezitten. Het sociale leven van Peter Parker heeft altijd erg geleden onder zijn identiteit van Spider-Man. Het kostte zijn vriendinnetje Gwen Stacy haar leven. Ook Claire uit de serie Heroes heeft grote moeite om haar gave om zichzelf te helen, te verbergen. In het tweede seizoen ontmoet Claire een klasgenoot die net als zij speciaal is: hij kan vliegen. Logischerwijs krijgen die twee iets met elkaar. (Meer over Heroes, lees dit artikel. Heroes wordt op dit moment uitgezonden op de BBC.) Aangezien wederzijds begrip een belangrijke bouwsteen is van iedere relatie, is het logisch dat mensen die allebei in een uitzonderlijke situatie zitten, meer begrip voor elkaar kunnen opbrengen. Net als Claire lijkt Buffy daarom beter te matchen met bijzondere jongens. Angel – de eeuwenoude vampier – was haar eerste Grote Liefde. Veel later in de serie wordt Spike haar speelkameraatje, maar in het begin van seizoen drie date ze even kortstondig met gewone Scott. In seizoen vier en vijf krijgt Buffy iets met supersoldaat Riley, die zichzelf toch niet bijzonder genoeg vindt en daarom uit haar leven verdwijnt.
Ook de vrienden van Buffy trekken vreemde kostgangers aan. Willow die in de serie geleidelijk aan steeds meer een heks wordt, heeft een vriendje gevonden in Oz. Deze gitarist is ook niet de eerste de beste: met volle maan verandert hij in een weerwolf. Uiteindelijk verlaat ook Oz Sunnydale. Bij terugkomst is Willow inmiddels een relatie begonnen met de verlegen medeheks Tara.
Slayer Faith heeft geen problemen met normale mannen als vriendje. Of nu ja, vriendje is een groot woord. She screws them and leaves them. Ze is dus ook een predator als het om haar liefdesleven gaat. Uiteindelijk vindt ze een platonische liefde in de armen van de burgemeester van Sunnydale. Hij is de missende vaderfiguur waar ze zo naar verlangt. Buffy heeft een vaderfiguur in haar watcher Giles. Bad boyfriends
Overigens gaat het liefdesleven van Buffy niet over rozen. De Grote Liefde met Angel is gedoemd te mislukken. Zodra hij een moment van perfect geluk ervaart, verliest hij zijn ziel en verandert hij in de kwaadwillende Angelus. Het consumeren van hun liefdesgeluk is dus uitgesloten. De burgemeester van Sunnydale kwelt het paartje met de vraag wat voor een toekomst die twee samen zouden hebben. Buffy staat in de kracht van haar leven, maar zal uiteindelijk ouder worden. Dit in tegenstelling tot haar onsterfelijke vriendje dat het zonlicht niet kan verdragen.

‘I don’t see a lot of Sunday picnics in the offing,’ grapt de magistraat van Sunnydale.

Het krijgen van kinderen of een andere vorm van normaal leven is uitgesloten. Omdat Buffy uitverkoren is het kwaad te bestrijden, is een beetje normale thuissituatie wenselijk om haar leven in balans te houden. Ze heeft een stabiele basis nodig van waaruit ze haar krachten kan putten. Angel verlaat Sunnydale dan ook aan het einde van seizoen drie omdat ook hij inziet dat de burgemeester gelijk heeft. Kinderlijke ouders
Het familieleven van Buffy en haar moeder maakt veel door dit seizoen. Joyce weet dat haar dochter de Slayer is, maar moet wel met dit feit in het reine komen. Opvallend zijn de rolverwisselingen tussen ouder en kind. Als de inwoners van Sunnydale onder de invloed komen van speciaal snoepgoed, gedragen ze zich als wilde en onverantwoordelijke tieners. (Zie de aflevering 3.6 ‘Band Candy’.) Hoewel het effect van het snoepgoed later teruggedraaid wordt, krijgt Buffy nog steeds rillingen als ze eraan denkt dat haar moeder en Giles sex met elkaar hebben gehad. Als de burgemeester aan het einde van seizoen drie hel en verdoemenis dreigt te ontketenen in Sunnydale, is het Buffy die haar moeder de stad laat verlaten. Ze kan zich ook niet nog eens zorgen maken over haar moeder als ze moet proberen een apocalyps te voorkomen. De rollen zijn hier volledig omgedraaid: het kind beschermt de ouder, en neemt als het ware de rol van de ouder op zich. In latere seizoenen groeit Buffy volledig uit tot moederfiguur voor Dawn, zeker nadat hun moeder overlijdt. Uiteindelijk maakt Buffy het ultieme offer: ze geeft haar leven voor haar zusje. Gebroken familieleven
Kenmerkend aan de verhalen van superhelden zijn de alternatieve families of gebroken gezinnen. Peter Parker is een wees die wordt opgevoed door zijn oom en tante. En na de dood van oom Ben alleen nog maar door zijn tante May. De vader van Buffy is vrijwel afwezig in de serie. Buffy moet het daarom doen met haar alternatieve vaderfiguur de Watcher. Met Giles heeft ze het dan nog getroffen. Wanneer zijn vervanger Wesley laf en inadequaat blijkt te zijn, verzet Buffy zich tegen de Council – de groep Watchers uit Engeland die de slayers al sinds jaar en dag begeleidt en traint. De overgangsrite van het eindexamen is het moment dat Buffy volwassen wordt en zich verzet tegen haar ‘ouders’. Ze is volwassen geworden en heeft ze niet meer nodig. Dit maakt dat Giles zich in het vierde seizoen buiten spel voelt gezet. Het duurt dan ook een tijdje dat hij zijn rol heeft hervonden. Maar dat is een verhaal voor een andere keer.
Niet alleen superheldinnen in de wereld van Buffy hebben een gespannen relatie tot hun ouders. Xander en Willow hebben beide ouders die zich niet voor hun kinderen interesseren. Wat dat betreft is het slecht gesteld met de familiewaarden in Sunnydale. Familie en opvoeding blijken desondanks heel belangrijk te zijn. Faith is van white trash komaf. Ze werd verwaarloosd door haar ouders en verraden door haar Watcher. Door deze slechte voorbeelden en het feit dat ze altijd op haarzelf was aangewezen om te overleven, kiest ze uiteindelijk uit zelfbehoud voor de darkside. De relatie met de burgemeester, als alternatieve vader, maar tevens de man die haar opdraagt te moorden, is in dat opzicht redelijk pervers. Faith is in veel opzichten een alternatief beeld van Buffy: als zij niet haar moeder en Giles had gehad, was ze misschien net zo slecht als Faith geworden. Faith gebruikt haar Slayer-gaven namelijk voor persoonlijk gewin. De macht van de Slayer geeft haar het idee boven de wet te staan en zich alles te kunnen permitteren; de kiem van haar misdadige acties lag al echter reeds in haar opvoeding.
Geen happy ends
Misschien zijn de zelfstandige vrouwen met speciale gaven gedoemd gebroken relaties te hebben. Dat lijkt in ieder geval de boodschap van de serie Buffy the Vampire Slayer te zijn. Maar vergis je niet: ook de mannen in de serie leven niet lang en gelukkig. Dat is de prijs die betaald moet worden voor het heldendom. Een prijs die ook superhelden betalen: Batman heeft net zo min een gelukkig liefdesleven als Buffy. En ook Spider-Man werd recent gescheiden van zijn geliefde. Al had dat ook veel meer met creatieve armoede van Marvel te maken dan met het feit dat het huwelijk niet liep door Peters activiteiten als Spidey. (En het is nog maar de vraag hoe lang het duurt voordat deze boze droom voor beide geliefden weer voorbij is gewaaid.)
Spider-Girl
Dat het ook anders kan, bewijzen de Parkers in de strip Amazing Spider-Girl dat door het fantastische creatieve team Tom DeFalco en Ron Frenz gemaakt wordt. In deze comic is May Parker de dochter van Spider-Man. Ze heeft de gaven van haar vader bij geboorte meegekregen. Haar liefdevolle ouders willen – net als de vader van Claire in Heroes – er alles aan doen om hun dochter te beschermen.
Peter Parker is in een gevecht met de Green Goblin een onderbeen kwijtgeraakt en heeft sindsdien zijn webschieters aan de wilgen gehangen. Zijn dochter wil de traditie voortzetten. Hoewel haar ouders hier in beginsel tegen zijn, beseffen ze uiteindelijk dat May haar lot niet kan ontlopen: grote krachten gaan immers gepaard met grote verantwoordelijkheden. Vader Peter zorgt dat May goed voorbereid de misdaad bestrijdt door haar te trainen. Ook maakt hij zijn webvloeistof voor haar.Daarbij heeft May niet te klagen van mannelijke aandacht. Ze heeft vooralsnog een relatie met Gene Thompson, de zoon van Flash. Al is het in het leven van een superheld(in) altijd de vraag hoe lang die relatie standhoudt. Maar ja, dat geldt natuurlijk voor ieders relatie.
Meer Buffy.Lees ook:

Categorieën
Strips

Stripje: Kruisvader




Concept: Mike.
Tekeningen: Hallie Lama.
Voor nazorg surf naar stichting korrelatie.
Lees ook:

Binnenkort:

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull

De vierde Indiana Jones-film biedt ouderwets vermaak, verwijst veelvuldig terug naar eerdere delen en roept daardoor de juiste nostalgische sfeer op. De kijker krijgt precies wat hij kan verwachten van een Jones-flick. Dat maakt de film vermakelijk, maar niet de beste uit de reeks. Al is Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull zeker een bioscoopbezoek waard.

Steven Spielberg, Harrison Ford en George Lucas weten de sfeer van de eerdere films op te roepen en toch het verhaal te updaten. De update zit er al in dat deze flick zich in de jaren vijftig afspeelt, tijdens de Koude Oorlog. De nazi’s zijn ingeruild voor de communisten en het geheel heeft een buitenaards tintje gekregen. Dat gaat sommige kijkers misschien wat te ver. De Indiana Jones-reeks draaide altijd om magische elementen: artefacten uit de Bijbel zoals de Ark des Verbonds en de Heilige Graal. Dit keer bevindt Jones zich echter in het atoomtijdperk en de wereld van de sciencefiction.

Waren de eerdere flicks een ode aan de filmserials uit de jaren veertig, Crystal Skull is geïnspireerd door de legendes van de kristallen schedels en scifi uit de jaren vijftig, zoals filmklassiekers als The Day the Earth Stood Still (Robert Wise, 1951), Forbidden Planet (Fred M. Wilcox, 1956) en Invasion of the Body Snatchers (Don Siegel,1956). Sciencefiction-films vol Amerikaanse paranoïde angsten voor de invasie van het communisme.
In zekere zin heeft Steven Spielberg de grootste successen uit zijn vroege carrière gecombineerd: Close Encounters meets Indiana Jones. Alleen de haai ontbreekt.

Nostalgische cinema
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull bevat verschillende verwijzingen naar de geschiedenis van Indy: in de beginscène zien we heel kort de Ark uit Raiders of The Lost Ark voorbij komen, ook wordt er een paar keer verwezen naar de vader van Jones (in The Last Crusade gespeeld door Sean Connery) en Marcus Brody. Karen Allens personage Marion Ravenwood uit de eerste film speelt een belangrijke rol.

Wat betreft filmstijl is de film ook behoorlijk ouderwets: het aantal cuts is veel lager dan wat we van een moderne blockbuster mogen verwachten en veel effecten zijn optisch en niet digitaal. Hierdoor ademt het vierde deel dezelfde sfeer uit als de rest van de reeks. Door het langzame montagetempo voelen sommige scènes echter wel wat log aan. De film zakt halverwege dan ook behoorlijk in, om daarna weer vaart te winnen. Sommige scène-overgangen zijn wat abrupt, wat het geheel een onaf en episodisch karakter geeft. Dit kleine leed is echter snel vergeten zodra we van Indiana Jones in volle actie kunnen genieten. Hound Dog
In het begin van de film fade de orkestrale soundtrack van John Williams (wie anders?) al snel over naar ‘Hound Dog’ van Elvis Presley. Hiermee geeft Spielberg duidelijk aan dat Indy-verhaal zich niet meer in de jaren veertig of dertig speelt. Indy is een dagje ouder, al is dat voornamelijk in het begin van het avontuur te merken. Daarom is jong talent Shia LaBeouf ingehuurd om wat vers bloed door de serie te laten pompen. Aan het einde van de film wil hij dan ook de hoed van Indy opzetten. Die pakt zijn hoedje echter terug en zet hem zelf op. (We kunnen dus nog een nieuw deel met Ford verwachten.) De nieuwe generatie mag nog even op haar beurt wachten, want de oude rotten kunnen het nog best zelf af. Een duidelijke boodschap van Lucas en Spielberg aan de nieuwe generatie filmmakers wier adem ze ongetwijfeld in hun nek zullen voelen.

Lees ook:

Categorieën
Strips

Stripdagen Haarlem 2008: Tweede dag en napret

Alle posts over de Stripdagen Haarlem 2008 op een rij:

De Stripdagen Haarlem 2008 zijn weer voorbij. Gelukkig maar, want anders was ik nooit meer uit Haarlem weggekomen. Het was veel te gezellig.De tweede dag verliep een stuk rustiger dan de eerste. Wellicht kwam dat door het lekkere weer. Al hadden sommige tekenaars geen gebrek aan aandacht:
Jean-Marc van Tol was zó druk met signeren (de rij voor zijn tafeltje leek nooit leeg te raken) dat hij anderen voor zich moest laten eten. Naast Van Tol zat Floris Oudshoorn (van Swamp Thing & de horrorbundel Bloeddorst) dan ook lekker te schransen.
Berichten uit Haarlem
Hanco Kolk werd zondagmiddag door Jeroen Mirck aan de tand gevoeld tijdens een van de interviewsessies. Mirck schreef over zijn reeks interviews op de stripdagen dit artikel. De dag ervoor had hij ook een gesprek met Randall Casaer over zijn strip Slaapkoppen. Randall C. kreeg de VPRO debuutprijs voor deze bijzonder originele strip. Tijdens het interview praatte Caesar vooral over de invloed van dromen op zijn stripwerk.

Mirck in gesprek met Randall C.

En verder was er zondag weer genoeg publiek bij de Nieuw Gehoer-stand. Roos Manintveld, de vaste fotografe van Studio Nieuw Gehoer, maakte een reportage over de Stripdagen, met prikkelende onderschriften van Hallie Lama.Over foto’s gesproken: illustrator Pieter Hogenbirk maakte een reeks treffende zwart-witfoto’s van de Stripdagen.
Aanwinsten
De beurs bood ook gelegenheid om mijn stripcollectie aan te vullen. Ik ben nu de trotse bezitter van de paperback The Power of Iron Man, een collectie verhalen van deze hightech-held waarin onder andere het beroemde verhaal ‘Demon in A Bottle’ staat. Iron Mans grootste vijand was ooit namelijk alcohol. In de nieuwe Iron Man-film wordt hier subtiel naar verwezen: wanneer Tony Stark in het openbaar verschijnt is de kans groot dat hij een borrel in zijn ene hand heeft (en een schone dame in de andere).
The Greatest Joker Stories Ever Told is een trade waarvan de titel -hopelijk- de lading dekt. Met de aankomende nieuwe Bat-flick kan wat researchmateriaal over de Joker immers geen kwaad. Heel oude Batman-verhalen zijn voornamelijk interessant voor hun curiositeitswaarde, want de manier van vertellen sluit niet aan bij huidige standaarden. De Batman-verhalen uit de jaren zeventig en tachtig zijn daarentegen van een hoger niveau en zullen zeker veel leesplezier bieden. Schrijvers als Denny O’Neil en tekenaars als Jim Aparo en Neal Adams hadden de duistere detective goed in hun vingers zitten. Zij maakten het weer de moeite waard om een Batman-comic te lezen.
Daredevil: The Man Without Fear. Stripauteur Frank Miller beschreef met deze comic Daredevil Jaar Één. Tekenvirtuoos John Romita Jr. zette het script om in een aansprekend visueel spektakel. Ik vond een eerste druk uit 1994. Hoewel het mij normaal gesproken niet uitmaakt welke druk een comic is, ben ik toch blij met de sober doch strak uitgevoerde cover die deze eerste druk omvat. Een knalrode voorkant met rechts Daredevil in silhouet. Een mooi iconografisch plaatje.
Daarnaast heb ik nog De Hel van Rwanda ’94, door Pat Masioni, Cécile Grenier en Ralph, gescoord en de in eerdere posts vermeldde smallpress boekjes. Ongetwijfeld rollen er nog wat recensies uit de laptop binnenkort. Maar eerst ga ik even lekker onderuitgezakt zitten lezen en nagenieten van een heerlijk weekend Haarlem.

Categorieën
Strips

Stripdagen Haarlem 2008: Blik op de eerste dag

Strips, stripmakers, stripverzamelaars, stripfiguren, warme bakken koffie in de zon, gezellige smallpressboekjes, portfolio’s, interviews en vooral veel gezelligheid. Dat was de oogst van de eerste dag Stripdagen Haarlem 2008. Een verslag met plaatjes.Zoals ik van tevoren al had gedacht, heb ik de eerste dag vooral bij de stand van Nieuw Gehoer gezeten. Het uitgestippelde programma van die dag was al snel vergeten.

It’s not that kind of party.

Bovenstaande poster was het eerste strip-element dat ik samen met vriend Paul aanschouwde bij binnenkomst in Haarlem. Zo ruig of kindy als Boudoir Bizarre zou de dag echter niet verlopen: er waren maar weinig mensen in fetisj leer. Niet zo gek want het was een zonnige dag.
Sexueel correct.
Stripmaker Merel Barends kreeg de stempel ‘Seksueel correct’ op haar arm gedrukt bij haar bezoek aan de expositie van het werk van Aloys Oosterwijk – bekend van onder andere Willems Wereld en de reeks over politie-inspecteur Cor Morelli.

Tekenaar Wouter Diesveld signeert.

Diesvelds debuut Muis Mollie Zet Bussen In werd vrijdag 6 juni gepresenteerd in een Haarlems café in typische uitgeverij Blauwe Bloem-stijl, dus vol absurdistisch bedoelde ongein. (Maar laat je dat niet weerhouden het humorvolle surrealistische werk van Diesveld aan te schaffen.) Bandirah, tevreden uitgever van de Blauwe Bloem, claimde dat er zaterdagmiddag al een kleine veertig exemplaren van Muis Molle verkocht waren.
Schuin achter Diesveld zat ‘grafisch huurling’ Serge Baeken te signeren. Baeken promootte op de stripdagen zijn nieuwe project: het grafisch magazine Paper Jam dat maandelijks zal verschijnen.

Stripmaker Floor de Goede en journalist Jeroen Mirck genieten goedgemutst van de zon en een verse bak koffie.
Kennelijk had Mirck Flo niet al te vervelende vragen gesteld tijdens het interview op het podium van de Philharmonie. Een interview waar ik net te laat voor de zaal binnenstapte. Gelukkig biedt Haarlem genoeg terrasjes om leuke gesprekken te voeren.
Voor de fans had Floor nog goed nieuws. Hij maakt samen met schrijver Edward van den Vendel het kinderstripgedichtenboek Opa laat zijn tenen zien. Het zal verschijnen in de Kinderboekenweek. Flo zal voor het boekje 22 gedichten van Van Vendel verstrippen. Ook verschijnt later dit jaar een bundel van de eerste zes Flo-boekjes. De werktitel luidt Dagelijks bij elkaar.Ondertussen bij Nieuw Gehoer
‘Dope’ lieden in de stand van Nieuw Gehoer.
Natuurlijk waren de nieuwe Hoeren ook aanwezig op de Stripdagen. Hier laten Paul Stellingwerf en Menno Kooistra zich van hun ‘dope’-kant zien tijdens een pauze in de signeersessie.
Stellingwerf verkocht op de beurs een mooi boekje met de beste cartoons van Ziekehond.nl. In het boekje staan twee cartoons per pagina. Tijdens produceren van het werkje kwam Stellingwerfs voorkeur voor maken van grapjes met lullen, homo’s en seks duidelijk naar voren: “Ik wilde niet dat er twee pagina’s naast elkaar een lul-grap bevatten. Dat bleek nog best lastig…” bekende de stripmaker met een glimlach. Tegenwoordig update Stellingwerf zijn site Ziekehond.nl niet meer wekelijks. Hij is druk bezig met een nieuw stripproject Frank en Stijn geheten. Horror met een glimlach.

Ziekehond in actie.

Gezien zijn recente ontdekking, zette Stellingwerf zijn hand aan een nieuw thema tijdens de signeersessie: zombie kabouters.

Tekenaar Hallie Lama signeert zich suf.

De boekjes van Hallie Lama liepen erg goed op zaterdag. Misschien kwam het omdat hij jarig was of omdat hij zijn lucky zonnebril op had.

Mattt Baay werkt knoestig door.

Mattt Baay had twee nieuwe uitgaven in de aanbieding en wist aan iedere verdwaasde voorbijganger daarop te attenderen. Kinderen, bejaarden en christenen waren niet veilig voor zijn sales pitch voor Zuper Violence, Zuper Sex and Zuper Bunbuns. Bunbun in kleur is natuurlijk ook een feit waar niemand omheen kan.
Stripmaker Nozzman deed een toer langs de verschillende stands die middag. Hij had een tas vol met zijn nieuwste boekje mee en deed goede zaken bij de verschillende collega’s en stripverkopers.

Bunbun in color. (‘nuff said.)

Jong talent vergelijkt.

Jonge stripmaakster Bo-Danique Blom en Emma Ringelberg bekijken elkaars portfolio. Ringelberg voegde zich later nog bij het gezelschap tijdens het diner bij de Mexicaan waar de meeste stripmakers die avond hun magen vulden.

Na de maaltijd werd er nog op een terrasje verder gepraat over strips. Een cutout van een opgewonden Baloe de Beer stond naast het tafeltje. Hij deed me eraan herinneren dat de Stripdagen natuurlijk veel meer zijn dan alleen de smallpress-markt. Misschien dat ik op zondag wel toe zou komen aan de expositie over storyboards, de interviews in de Philharmonie en de andere items die op mijn lijstje stonden. Voorlopig vond ik het prima om met stripvrienden en collega’s te duiken in het Haarlemse uitgaansleven.
Lees ook:

Categorieën
Strips

Stripdagen Haarlem 2008: Strips & reclame tijdens de Creatieve Marktplaats

De Stripdagen Haarlem 2008 begonnen voor mij nogal mak. Nieuwsgierig naar de mogelijkheden van strips in reclame, toog ik vrijdagmiddag 6 juni naar de Creatieve Marktplaats, gehouden in gebouw Zang & Vriendschap te Haarlem. Op het programma stond een korte lezing van Paul Mertz, Anka Kresse en een optreden van tekencollectief Lamelos.Bij de ontvangst zag ik al enkele bekende gezichten uit de stripwereld. Waar onder: Ytje, Typex, Trik, Argibald, Stephan Brusche, Erik Wielaert, Rutger Ockhorst, Johan en David De Rooij en Aimée de Jongh. Ook waren er opvallend veel illustratrices aanwezig. Flipje & beyond
In zijn lezing blikte Paul Mertz, communicatiedeskundige, vooral terug op stripfiguren die door marketingmensen in het leven waren geroepen. Strips waar je door middel van het zegeltjesplakken voor moest sparen. Een bekend voorbeeld hiervan is natuurlijk Flipje van de Betuwe. Van de avonturen van Flipje en zijn vriendjes verschenen tot 1954 48 stripverhalen, uitgegeven door de Tielse jamfabriek “De Betuwe”. Het figuurtje is eigenlijk bedacht door reclamebureau Van Alfen in opdracht van de fabriek die een mascotte nodig had om zich te onderscheiden.
Mertz gelooft niet dat reclamestrips zoals toen nu nog zouden aanslaan bij het publiek. Mensen zijn niet alleen reclame moe – ze staan immers al bijna constant bloot aan reclame-uitingen – de strips van tegenwoordig zijn ‘directer’, een reclame boodschap zou daarom harder aan komen. Ook gelooft hij dat de reclamestrips niet het niveau halen van wat er vrij wordt geproduceerd. Tips voor beginners
Anka Kresse, freelance illustrator, had een paar rake tips voor de beginnelingen onder het publiek. En dat kwam goed uit, want er waren aardig wat pasafgestudeerden aanwezig. Zoals Ranjit Dommisse die een portfolio met strip- en reclamewerk bij zich had. Dommisse studeerde striptekenen aan de Cartoonschool Amsterdam. Sindsdien werkt hij in opdracht en maakt hij strips. Valesca van Waveren deed illustratie aan de HKU. Ze had een zelfontworpen houtenkoffertje meegenomen dat vol zat met haar werk. Een origineel portfolio dat een diverse collectie aan illustraties en boekjes bevatte. Naast de presentaties gaven Joris Funcke en Boris Peeters van tekencollectief Lamelos gaven een geslaagd licht absurdistisch optreden op het podium. (zie foto – nuff said.)
De officiële presentaties vielen wat tegen die middag, want zo veel kwamen de toehoorders niet te weten over de werking van strips in reclame, maar als netwerkevenement leek de Creatieve Marktplaats mij wel geslaagd. Mensen bekeken elkaar werk gretig, legden contact en wisselden visitekaartjes uit. Ook gaf de ronde van workshops mensen de gelegenheid om professionals uit het veld te spreken en vragen te stellen. Voor mij was dat een mooi moment om het zonlicht weer op te zoeken. Morgen stond er immers nog veel meer Stripdagen op het programma.
Lees ook: