Posts Tagged ‘Indiana Jones’
Was 1989 het beste filmjaar ooit? | 545
Monday, May 24th, 2021Magnum P.I. & Transformers: Nostalgisch kijken
Monday, February 1st, 2016Aan het einde van seizoen 7 van Magnum P.I. wordt de sympathieke privé detective neergeschoten. De laatste aflevering loopt hij als een spook rond en bezoekt hij zijn vrienden tot het moment dat hij richting de hemel wandelt. Tenminste, zo luidt de beschrijving van deze aflevering. Tot op heden heb ik die nog niet kunnen zien.
Daar bedoel ik mee dat ik er nog een torrent van heb kunnen vinden die werkt. Wel lukte dat voor seizoen 8 dus die heb ik de afgelopen twee weken zitten kijken. In de eerste aflevering van dit seizoen blijkt Magnum in een coma te liggen. Hij is dus gelukkig nog niet dood. Hoe dat komt? De fans pikten het indertijd niet dat ze de serie zo lieten aflopen. Daarom kwam er nog een nieuw seizoen. Nou ja, een half seizoen, want nummertje acht telt slechts dertien afleveringen.
Aflevering 10 is een spoof op Raiders of the Lost Ark. Erg leuk gedaan en een knipoog naar het feit dat Tom Selleck voor Harrison Ford gecast was als Indiana Jones. Doordat de opnames van de film en de serie tegelijkertijd gepland waren, moest Selleck helaas voor de rol bedanken. Hij zat contractueel namelijk vast aan Magnum. Ik ben benieuwd hoe de Indiana Jones-filmreeks er met Selleck uit had gezien. En of het ook zo’n succes was geworden. Niet dat ik Selleck een slechte acteur vind – integendeel. Maar het is wel zo dat iets een succes wordt als alle elementen lijken te kloppen en een magisch geheel vormen. Harrison Ford als Indy Jones is een schot in de roos. Selleck als Magnum ook – evenals de rest van de cast van die serie.
Afl. Legend of the lost art
Overigens kwam ik er van de week pas achter dat John Hillerman die Jonathan Quayle Higgins III gestalte geeft, een Texaan is. Dat mooie Engelse taalgebruik van hem is dus echt acteerwerk.
Het was wederom heerlijk om me weer even onder te dompelen in de wereld van Magnum P.I. Ik moet toegeven dat ik mezelf er vaker betrap op het kijken van televisie uit mijn jeugdjaren. Een tijdje geleden bekeek ik de beste afleveringen van Knight Rider nog eens nadat ik een tweede boek over deze serie had uitgelezen. Ook twee seizoenen van Highlander kwamen voorbij. En in mijn lunchpauze zet ik nu wel eens een aflevering van de eerste serie Transformers-animaties op.
Die serie is natuurlijk echt voor kids, maar ik vind het erg interessant om te constateren hoe kort door de bocht de verhaaltjes van Transformers zijn. Alles gebeurt in een rap tempo, en met een minimale hoeveelheid expositie gaan we van het ene conflict tussen de Autobots en Decepticons naar het andere. Als kind accepteer je dat allemaal, als volwassene heb ik veel meer moeite om hier in mee te gaan. De handgemaakte tekeningen waaruit deze animatiereeks bestaat, kan ik overigens wel waarderen. Ik stel me zo voor dat in een grote hal in een Aziatische animatiestudio er dikke rijen met tekenaars mee bezig zijn geweest. Sommige composities zijn echter heel goed. En de animatieserie is sowieso honderd keer beter dan die rukfilms die er de laatste jaren van zijn uitgekomen.
Overigens heb ik voor mezelf wel een antwoord op de vraag waarom ik zo ver terug ga in de tijd voor mijn tv-plezier. Ik vind de huidige tijd maar vijandig met al dat terrorisme, gedoe met vluchtelingen, de aanhoudende crisis en het belachelijke VVD-kabinet dat zo’n beetje alles van waarde kapot maakt door overal een kosten-batenanalyse op los te laten. Dat is deels natuurlijk maar beeldvorming en de jaren tachtig waren natuurlijk op politiek vlak ook geen pretje, want er was nog steeds een Koude Oorlog en het was in het begin van dat decennium ook crisis. Toch heb ik dat als basisscholier toen niet zo ernstig ervaren. Ik woonde gewoon thuis bij mijn ouders, in een beschermde omgeving. Dat veranderde enigszins toen mijn ouders gingen scheiden, maar dat is weer een ander verhaal. Over het algemeen denk ik aan die tijd terug met warme gevoelens en met dit spreekwoordelijke warme dekentje duik ik graag voor de buis. Al het gezeik buiten de deur even vergetend.
[hr]
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Filmrecensie: Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull
Thursday, June 12th, 2008De vierde Indiana Jones-film biedt ouderwets vermaak, verwijst veelvuldig terug naar eerdere delen en roept daardoor de juiste nostalgische sfeer op. De kijker krijgt precies wat hij kan verwachten van een Jones-flick. Dat maakt de film vermakelijk, maar niet de beste uit de reeks. Al is Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull zeker een bioscoopbezoek waard.
Steven Spielberg, Harrison Ford en George Lucas weten de sfeer van de eerdere films op te roepen en toch het verhaal te updaten. De update zit er al in dat deze flick zich in de jaren vijftig afspeelt, tijdens de Koude Oorlog. De nazi’s zijn ingeruild voor de communisten en het geheel heeft een buitenaards tintje gekregen. Dat gaat sommige kijkers misschien wat te ver. De Indiana Jones-reeks draaide altijd om magische elementen: artefacten uit de Bijbel zoals de Ark des Verbonds en de Heilige Graal. Dit keer bevindt Jones zich echter in het atoomtijdperk en de wereld van de sciencefiction.
Waren de eerdere flicks een ode aan de filmserials uit de jaren veertig, Crystal Skull is geïnspireerd door de legendes van de kristallen schedels en scifi uit de jaren vijftig, zoals filmklassiekers als The Day the Earth Stood Still (Robert Wise, 1951), Forbidden Planet (Fred M. Wilcox, 1956) en Invasion of the Body Snatchers (Don Siegel,1956). Sciencefiction-films vol Amerikaanse paranoïde angsten voor de invasie van het communisme.
In zekere zin heeft Steven Spielberg de grootste successen uit zijn vroege carrière gecombineerd: Close Encounters meets Indiana Jones. Alleen de haai ontbreekt.
Nostalgische cinema
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull bevat verschillende verwijzingen naar de geschiedenis van Indy: in de beginscène zien we heel kort de Ark uit Raiders of The Lost Ark voorbij komen, ook wordt er een paar keer verwezen naar de vader van Jones (in The Last Crusade gespeeld door Sean Connery) en Marcus Brody. Karen Allens personage Marion Ravenwood uit de eerste film speelt een belangrijke rol.
Wat betreft filmstijl is de film ook behoorlijk ouderwets: het aantal cuts is veel lager dan wat we van een moderne blockbuster mogen verwachten en veel effecten zijn optisch en niet digitaal. Hierdoor ademt het vierde deel dezelfde sfeer uit als de rest van de reeks. Door het langzame montagetempo voelen sommige scènes echter wel wat log aan. De film zakt halverwege dan ook behoorlijk in, om daarna weer vaart te winnen. Sommige scène-overgangen zijn wat abrupt, wat het geheel een onaf en episodisch karakter geeft. Dit kleine leed is echter snel vergeten zodra we van Indiana Jones in volle actie kunnen genieten.
Hound Dog
In het begin van de film fade de orkestrale soundtrack van John Williams (wie anders?) al snel over naar ‘Hound Dog’ van Elvis Presley. Hiermee geeft Spielberg duidelijk aan dat Indy-verhaal zich niet meer in de jaren veertig of dertig speelt. Indy is een dagje ouder, al is dat voornamelijk in het begin van het avontuur te merken. Daarom is jong talent Shia LaBeouf ingehuurd om wat vers bloed door de serie te laten pompen. Aan het einde van de film wil hij dan ook de hoed van Indy opzetten. Die pakt zijn hoedje echter terug en zet hem zelf op. (We kunnen dus nog een nieuw deel met Ford verwachten.) De nieuwe generatie mag nog even op haar beurt wachten, want de oude rotten kunnen het nog best zelf af. Een duidelijke boodschap van Lucas en Spielberg aan de nieuwe generatie filmmakers wier adem ze ongetwijfeld in hun nek zullen voelen.
Lees ook: