Tag: Persoonlijk

Categorieën
Media

En toen was er Facebook

Misschien zijn mensen massaal Hyves moe – I wish – of misschien is twitter niet genoeg. Hoe dan ook: mijn mailbox staat opeens vol met vriendverzoeken op Facebook.Echte vrienden, vage kennissen en voor mij volledig onbekenden willen vriendjes met mij worden via Facebook. Ik maakte een paar jaar geleden een account aan om op een makkelijke manier contact te onderhouden met iemand in het buitenland. Sindsdien deed ik weinig met mijn Facebook-account. Hyves had ik al eerder afgeschaft. Al die vriendennetwerken leiden in mijn ogen immers tot niets productiefs. In Twitter zag ik een mooie directe manier van communiceren. Hoewel sommige twitteraars zich soms ook schuldig maken aan het wedstrijdje van Wie Heeft De Meeste Followers. Wat dat betreft is Twitter net als Hyves of Facebook ook een populariteitswedstrijd.Sinds kort is het mogelijk om zelf het adres van je profielpagina aanpassen. Hiermee worden de willekeurige tekens in het huidige adres vervangen door bijvoorbeeld je eigen (bij)naam. Kennelijk is het vriendennetwerk daardoor weer interessant voor gebruikers geworden. Een andere reden voor de stijging van het aantal gebruikers zou ik niet zo snel kunnen bedenken. Voor mij maakt het niet zo veel uit dat de url van mijn Facebook-account mijn eigen naam draagt. Ik ben immers al te vinden via dit blog en een .nl-site die onder mijn naam (en nog in aanbouw is, dus daarover later meer.)
Voorlopig voeg ik al die nieuwe vrienden maar aan mijn profiel toe. Al zie ik nu niet direct in wat Facebook voor toegevoegde waarde heeft: eigenlijk vind ik bloggen, twitter en (nou ja, vooruit) LinkedIn wel genoeg online netwerken.
Wellicht dat een van de lezers uit kan leggen wat de charme van Facebook anno 2009 is?Gerelateerd: Dutch Cowgirl Didie Schackman verklaart haar Hyve overleden en vertelt waarom.

Categorieën
Mike's notities

Huur opgezegd

Maandag heb ik mijn huur opgezegd. Het appartement dat ruim 12 jaar onderdak bood, zal binnenkort mijn huis niet meer zijn. Een prettig idee, al koester ik ook enige nostalgische herinneringen.12 jaar (nou ja, als ik mijn sleutel inlever spreken we inmiddels al van 12½) is een hele tijd. Ik heb in mijn appartementje liefdes beleefd en verbroken, uren zitten studeren en een vuistdikke scriptie geschreven, diverse verhalen, scripts en blogjes gepend, ruzies gemaakt en weer bijgelegd, mooie filmschatten ontdekt, zomers lang op het schuurdak zitten dromen, ontelbare liters koffie gedronken, meters boeken en strips verslonden. En ik ben er natuurlijk ouder geworden.De laatste tijd voelde het pand echter niet meer als een thuis. Sterker nog, ik was er nog zelden en zat meestal bij lief in Amsterdam. Thuis deed ik de was en werkte ik aan projecten. Geregeld waren er nare opstootjes in de gangen en rondom het complex. Details zal ik de lezer besparen, maar toen een paar maanden geleden een Marokkaanse knokploeg probeerde een deur van de buren in te trappen, leek het mij geen onaardig idee om elders te gaan wonen. Ook voelde ik ook steeds minder binding met de andere bewoners in het pand. En met hun muzieksmaak die duidelijk door de muren was te horen evenmin. Ik zal het gehorige pand in het centrum niet missen.Een mens moet ook niet te lang op dezelfde plek blijven hangen. Herinneringen stapelen zich op en voordat je het weet woon je in het decor van vergaande gebeurtenissen en raakt je blik op de toekomst troebel door al die oude scènes op je netvlies. Een nieuwe start betekent een nieuwe plek. Ik was dat VOC-dorp aan het IJsselmeer ook meer dan zat. Alle paden, lanen en wegen aldaar heb ik reeds een miljoen keer bewandeld.Tijd om ergens anders voetsporen te gaan maken. Samen wandelen is ook zoveel leuker dan soloreizen.Wordt vervolgd…
Lees ook:

Categorieën
Strips

Vrijdagmiddaggevoel

Sinds ik freelancer ben heeft het weekend niet meer de klassieke betekenis die het vroeger had: het einde van de werkweek, twee dagen rust. Ik werk immers wanneer het uitkomt en wanneer er werk is. Toch ervaar ik nog geregeld het ouderwetse vrijdagmiddaggevoel.Het magische gevoel dat het weekend voor de deur staat. Mensen verkeren dan over het algemeen in een goede stemming, gaan goed geluimd naar huis of drinken met collega’s en vrienden nog even een borreltje alvorens de file in te duiken.Op dit moment is de vrijdag voor mij de dag dat ik even gezellig afspreek met vrienden. Bijpraten over het leven, onder het genot van een drankje en, als het kan, een straaltje zon meepikken. Meestal doen we dat in een van mijn favoriete hangplekken in Amsterdam: De Balie, Stanislavski in de Stadsschouwburg of Het Melkwegcafé.Daarnaast ben ik op vrijdagmiddagen geregeld te vinden in stripwinkel Lambiek, waar ook een uurtje voor sluitingstijd de week wordt weggedronken en de laatste nieuwtjes over de Nederlandse stripwereld worden uitgewisseld. Voor het personeel van Lambiek geldt overigens ook dat de winkel in het weekend gewoon open is, dus dat schept meteen een band.Maar ook nu ik gewoon thuis achter mijn computer zit te tikken, terwijl de namiddagzon door de balkondeuren het huis binnen schijnt, voel ik me voldaan en kijk ik met tevredenheid terug op een geslaagde en interessante week.Misschien zit het vrijdagmiddaggevoel gewoon bij de werkende mens ingebakken. Zodanig dat mensen die in het weekend doorwerken het ook ervaren. Na jaren een schoolweek en een negen-tot-vijf-schema gevolgd te hebben, reageren we voorgeprogrammeerd op de vrijdagmiddag als slotscène van de werkweek. Een moment van bezinning waarin we even terugblikken. Een moment om te vieren dat het er weer op zit.Misschien laat ik me ook wel beïnvloeden door alle twitteraars die op vrijdagmiddag weer opgelucht twitteren dat het weekend begint. Zo sta je als freelancer nog steeds in contact met de negen tot vijf werkende wereld. Ook als je zelf geen directe collega’s hebt.Ach, waardoor het vrijdagmiddaggevoel komt is niet belangrijk zolang ik er maar van kan genieten. (Of het nu een terechte afsluiter is van de werkweek of niet.)Lees ook:

Categorieën
Boeken Strips

Leeshonger

De stapel met nog te lezen boeken wordt alsmaar hoger en hoger. Het lijkt soms wel of ik de papiermassa nooit meer voor kan blijven. Boeken die ik voor mijn lol lees, voor mijn werk om op de hoogte te blijven, cadeaus van de literaire soort en die boeken die je bij toeval ziet liggen in de boekhandel en meteen je aandacht grijpen. En natuurlijk een stapel te recenseren strips.Eigenlijk geeft zo’n stapel nog te lezen ook een fijn gevoel. Er ligt immers nog heel wat in het verschiet.Tegenwoordig lees ik veel dingen door elkaar. Nu lees ik bijvoorbeeld een boek over Bob Dylan, over persoonlijkheidstypes, een non-fictie werk van Michael Chabon en een luxe uitgave van een Wolverine-reeks. Bij sommige boeken kom ik niet verder met lezen dan enkele hoofdstukken of passages. De roman over Satan (dat blijft toch een eindeloos interessant sprookjesfiguur blijft) waar ik in begon tijdens de vlucht naar New York heb ik al twee maanden niet meer aangeraakt. Simpelweg niet meer aan toegekomen. Het boek over de legendes van het Chelsea Hotel dat ik in New York kocht, las ik daarentegen op het laatste kwart na uit en ligt nog op het nachtkastje te wachten.
Al die verschillende verhalen vormen een groot metaverhaal in mijn hoofd. Net zoals alle stukken tekst van verschillende blogs ook ergens een plekje krijgen in de bibliotheek van het brein.Ik praat en schrijf graag over boeken en lezen. En het liefste eigenlijk als ik nog met een bepaald werk bezig ben. Meer nog dan erna. Als je nog lekker in het verhaal zit en de afloop van het avontuur nog niet bekend is.
Daarom ga ik vanaf nu meer schrijven over de boeken en strips die ik aan het lezen ben. Geen heel uitgebreide recensies, maar observaties of kort opgeschreven waarom het werkje aandacht verdient.

Categorieën
Mike's notities

Column: Zwanger

Laatst vertelde M., een goede vriendin van me die ik heb leren kennen tijdens de studie, dat ze zwanger was. We zaten op een terrasje aan het einde van de Overtoom, de zon was net doorgebroken en beloofde veel goeds voor die dag. En M. vertelde dat ze zwanger was.

Ik moest het even laten bezinken. Natuurlijk moest het er een keer van komen, want M. had altijd een kinderwens gehad. En nu had ze een leuke vriend die kennelijk papamateriaal was. Toch kwam dit bericht onverwachts. Voor haar ook overigens, toen ze ontdekte dat ze in verwachting was.

Ik probeerde het nog met een grapje te benaderen: Weet je zeker dat het van je vriend is? Flauw natuurlijk. Maar het was voor mij een manier om het bericht nog niet tot me door te laten dringen. Dat het een grapje was. Want hoewel ik M. en haar vriendje alle geluk in de wereld toewens (en ze zijn erg blij met de zwangerschap), is het toch even schrikken als in je vriendenkring iemand voor het eerst zwanger raakt. Het voelt alsof er een periode wordt afgesloten, alsof het volwassen tijdperk nu eindelijk gaat beginnen. Het leven van huisje, boompje, beestje en verantwoordelijkheden dringt op deze manier ook mijn vrijgevochten wereldbeeld binnen.

Kinderen – je ontkomt er niet aan. Zelfs voor iemand als ik, die zichzelf voorgenomen heeft om nooit vader te worden en die zich gelukkig prijst met een vriendin die er net zo over denkt, zijn kinderen niet te vermijden. Je hebt ze dan zelf niet, maar je vrienden wél. En hun leven staat nu eenmaal in het teken van hun kroost.

Sta er even bij stil. Er is een leven voordat je zwanger raakt en een leven erna. Vanaf het moment dat de kleine van M. geboren is, zal die er altijd zijn. Ze zal altijd zorgen hebben om de kleine. Zelfs als deze logeert bij oma, zal moeder zich zorgen maken om haar kindje. Als we in de toekomst afspreken, om bijvoorbeeld op een terrasje een kopje koffie te drinken, zal daar een kinderwagen naast ons staan, met een baby erin. Als we met z’n allen naar de film willen, moet er eerst een oppas worden geregeld. En voordat je het weet, ben je zelf die oppas.

Ik vraag me af wie er volgt? Een goede vriend van me vertelde me laatst ook al dat hij kinderen in de toekomst niet uitsluit. En er ligt ongetwijfeld meer gezinsuitbreiding op de loer. Het zal nog druk worden op de crèche bij mij in de buurt. Gelukkig heb ik nog een paar maanden om aan het idee te wennen.

Deze column schreef ik voor Budhi.nl.

Categorieën
Media

Pinkpop 2009: Notities vanaf de bank

Nou ben ik geen supergrote Pinkpop-fan. Toch vind ik het wel leuk om vanaf de bank bijzondere acts mee te pikken. Dat kun je tegenwoordig beter online doen.
Vroeger was je dan aangewezen op de compilatie-uitzendingen op televisie. Die viel op zondagavond redelijk tegen. Er werd toegewerkt naar het optreden van The Boss. Interviews met een paar kenners voordat het optreden van Bruce Springsteen eindelijk werd uitgezonden. The Boss had er zin in en was op dreef. Een echte vakman. Helaas werden er maar een paar nummers uitgezonden. ‘De rest krijgen jullie morgen te zien,’ zei Eric Corton. ‘Er is nog veel meer materiaal gedraaid.’ Wat een onzin, waarom werd alles niet in één keer getoond? Nou ja, ik snap het wel. Aangezien de publieke omroep net zo hongerig naar reclame-inkomsten is als een commerciële omroep is het natuurlijk veel lucratiever om het optreden van een grote ster in tweeën te delen. Dat is weer een extra blokje commerciële onzin die ze de kijker kunnen slijten. Ook zullen de programmamakers zeggen dat ze een dwarsdoorsnede van het programma willen tonen en dus met de beperkte uitzendtijd een keuze moeten maken. Prima, maar dan hadden ze wat mij betreft Madness kunnen overslaan en die tijd aan The Boss mogen besteden.
Het optreden van Madness was namelijk een droevige vertoning. Een stelletje gare mannen van middelbare leeftijd die de hippe skanummers van weleer ten gehore brachten. De teksten van Madness horen gezongen te worden door rebelse jongens, niet een stel uitgezakte heren die om hun pensioen veilig te stellen weer het podium zijn opgeklommen. Wie goed keek, kon de rollators van de heren in de coulissen zien staan. Afknapper.Nee, neem dan The Killers: Een energiek optreden van een goede band. Staat als een huis.
Het was leuk om Krezip weer op het podium van Pinkpop te zien spelen. Dat is immers de plek waar ze ooit doorbraken met het nummer ‘I would stay’. Een nummer dat Jaqueline en co. nu ook weer speelden. Net als toen zong het publiek volborstig mee. Een mooi moment op herhaling, waarmee de cirkel rond was. Terecht natuurlijk dat Krezip in het afscheidsjaar nogmaals in Landgraaf kwam opdraven. Het is vreemd dat de band alleen weer ter vervanging van een band mocht optreden. Dit keer omdat Depeche Mode niet kon komen. Twee jaar geleden omdat cokehoofd Amy Winehouse niet nuchter te krijgen was. Volgens de berichtgeving op de site van Pinkpop was een afscheidsoptreden niet mogelijk omdat het programma overvol was. Onzin natuurlijk, want in dit geval is dat simpelweg een kwestie van de juiste keuzes maken.
Ook van Krezip was er op tv trouwens maar een deel van het optreden te zien.

Krezip op Pinkpop. Iconografisch plaatje. (Bron: NLpop.blog.nl)

Gelukkig biedt internet tegenwoordig uitkomst. Op de site 3voor12 zijn optredens integraal terug te kijken in prima beeld- en geluidskwaliteit. Ik zou bijna zeggen dat je je tv-abonnement kunt opzeggen, ware het niet dat niet alles op 3voor12 te zien is. (The Boss ben ik er bijvoorbeeld nog niet tegengekomen.) Dit heeft weer alles te maken met uitzendrechten. Maar wat er te zien is, is wat mij betreft superieur aan de compilatie-uitzendingen op de Nederlandse televisie. En voor extra aparte opnames kun je altijd nog op YouTube terecht.

Categorieën
Media Mike's notities

Dubbele identiteiten. Of: dit is niet mijn Hyvesprofiel!

Mooi hoor, hoe je overal tegenwoordig een profiel kunt aanmaken en je leven, gedachtes en andere zaken met vrienden, kennissen en wildvreemden kunt delen. Maar het heeft ook een nadeel als je online iemand tegenkomt met jouw naam.

Ik ben mijn ouders altijd dankbaar geweest voor mijn naam. Ik ben er erg op gesteld en vind dat mijn voor- en achternaam lekker allitereren. Michael Minneboo. Ook ben ik dankbaar dat het eind jaren zeventig in onze gemeente nog niet mogelijk was om ‘Michael’ als ‘Maikel’ te spellen omdat de Engelstalige spelling van mijn naam toen nog verplicht was. Een feit waar ik toen ik in Amerika woonde veel profijt van heb gehad.

Hoewel mijn ouders met de naam ‘Michael’ niet erg origineel waren, daar ik al een neef heb rondlopen die Michel heet. Dat ene lettertje verschil heeft al heel wat verkeerd-verbonden-momenten opgeleverd.

Welke voornaam je draagt is belangrijk. Een naam moet bij je passen. Er is natuurlijk niets ergers dan wanneer je een Ronald bent maar Patrice heet. Ook moeten mensen in staat zijn je naam makkelijk te onthouden. En vooral: ze moeten je naam kunnen spellen. (Da’s met mijn achternaam altijd lastig, maar goed, ook daar raak je naar dertig plus jaren wel aan gewend.)

Wat ik zelf nog een belangrijke eigenschap van een naam vind is dat deze uniek moet zijn. Kijk, we kunnen natuurlijk niet allemaal met de naam Hallie Lama geboren worden, maar hoe onhandig is het niet als vijf andere collega’s ook Jan heten? Helaas ben ik al lang niet meer de enige Michael Minneboo in de wereld. Naar mijn weten lopen er nog twee anderen rond.

Toen ik nog bij Intermediair werkte, kreeg ik op zekere dag een mailtje van een onbekende vrouw. Ze was net bevallen van haar zoontje en die had ze ook Michael genoemd. Toevallig deelden deze jonge spruit en ik dezelfde achternaam, hoewel we naar mijn weten geen directe familie zijn. Ze had de naam van haar zoon gegoogled en was zo op mijn site terechtgekomen. Ook woont er nog een naamgenoot in Zeeland. Die heeft sinds 2008 een Hyvesprofiel onder mijn naam, euh zijn naam aangemaakt. En daarmee begint de ellende.

Als journalist en videomaker wil je dat mensen je kunnen googlen, zodat ze een indruk krijgen van je werk en je hopelijk een leuke opdracht aanbieden. Daarom ben ik nu ook druk bezig met mijn eigen domeinsite op te zetten. Maar tijdens de virtuele zoektocht moeten mensen natuurlijk niet op Hyves terechtkomen en denken dat ik die aardige gozer met die twee kleine kinderen op de profielpagina ben. Het kan natuurlijk nog erger: foto’s van een uit de hand gelopen studentenfeestje waarop handelingen staan waar je nooit van je leven mee geassocieerd wilt worden. Ik hoop dat mijn naamgenoot zich een beetje gedraagt, want stel dat hij extreme meningen op zijn pagina uitspreekt waardoor je niet meer zonder bewaking over straat kunt. Je zult bijvoorbeeld maar een vriendelijke tuinman zijn die Geert Wilders heet.

Het is ironisch dat ik een tijd geleden een column schreef waarin ik aankondigde dat ik mijn Hyvesaccount had gewist omdat ik die virtuele hangplek maar abject vind en dat er nu nog steeds een Hyvesaccount bestaat met mijn naam erop. De verwarring van identiteit en nare Hyvesplekken: het zijn enkele van de grote nadelen van de virtuele wereld waar we niet omheen kunnen.

Zucht.

Goed, voor de duidelijkheid: dit is dus niet mijn profiel. En wie precies wilt weten wat ik tegen Hyves heb, kan daar hier alles over lezen.

Categorieën
Mike's notities

Nieuwsjunkie

Ik kwam met een kloppende hoofdpijn uit bed.
Ook met een vers caffeïneshot wist mijn kop niet het wolkendek onstijgen.
Het leek een lege dag te worden waarin niets fatsoenlijks uit mijn vingers zou komen.
Twee aspirines. Een wandeling in de lentezon. Geen verandering.
Doch, een telefoontje met versch nieuws, deed het denkmechanische in mijn hoofd weer opgang komen.
Sterker nog: er werd weer een normaal toerental gehaald…
toen ik
eenmaal begon
met tikken. Toch een nieuwsjunkie.

Categorieën
Mike's notities

Stilte voor de vorm

Ik kwam gisteravond bij thuiskomst de buurvrouw, haar partner en zoontje voor de deur tegen. Het jochie had een grijze hoed op zijn hoofd; de anderen waren ook netjes aangekleed. ‘Ja,’ zei de buurvrouw, ‘we gaan naar de dodenherdenking.’ Ik was reeds vergeten dat het vier mei was en kon nog net een enthousiast ‘veel plezier’ inslikken. Wat moet je daarop zeggen? Zwijgen is soms beter.

Categorieën
Mike's notities

Vijf dagen in flashback

Het was een opmerkenswaardige week, met vage projecties, een literaire ‘ontdekking’, goede maaltijden en dansende schijnsims.
Maandag zat ik in de bioscoopzaal van Warner Bros waar ik de film X-Men Origins: Wolverine zag. Stiekem had ik best naar dit soloavontuur van Wolverine uitgekeken, want van alle X-Men is Logan mij het dierbaarst. Ik mag die opvliegende en getormenteerde rauwdouwer wel en heb dan ook erg genoten van Hugh Jackmans vertolking in de X-Men films. Jackman ging in de afgelopen weken de wereld over om de film, die hij ook produceerde, te promoten. Zijn lotgevallen waren te volgen op twitter. Ongetwijfeld begon de Australische acteur een account op dit hippe netwerk om de film extra onder de aandacht te brengen.Vage film
Maar wat een teleurstelling trof mij in de zaal van Warner. Geen diepgaand relaas over het verleden van Wolverine, maar een haastig en oppervlakkig verhaal dat schetsmatig de geschiedenis van deze X-Man aanstipte. Daarbij was de projectie tijdens de persvoorstelling meermalen onscherp. Dat mag de mening van een recensent natuurlijk niet vertekenen, maar het leidde wel af. Opvallend ook hoe de vertaler niet de moeite had genomen om zich in het bronmateriaal te verdiepen. Zo werd steevast het woordje ‘bub’, wat Logan altijd gebruikt in de strips, vertaald met ‘Bob’. Ook jammer dat Jackman niet zijn pruikje op had. De manen die het gelaat van Logan zo kenmerken zijn vervangen voor een nonchalante coupe. Het is betreurenswaardig dat de film zo kon mislukken ondanks alle goede bedoelingen van mensen als Jackman – dat hij het goed kan vinden met het personage mag na vier films duidelijk zijn. Ik koester een stille hoop dat hij zich met een volgende en boeiende aflevering revancheert.
Dinsdagochtend stond ik op met een zwaar gemoed: er moest nog een recensie over Wolverine aan het web worden toevertrouwd. De ochtend ging dan ook op aan het woordelijk uitdrukken van mijn particuliere mening. Eenmaal aan het schrijven, kwamen de woorden als vanzelf.
In de avond kreeg ik alvast een voorschot op mijn verjaardag, toen mijn ouders in Amsterdam waren en we met z’n vieren een naburig restaurant bezochten om bij te praten, te klinken en van een niet zo’n eenvoudige doch voedzame maaltijd te genieten.De houdgreep
Woensdag deed ik een interessante ontdekking in de boekenkast van L. Daarin stond een boek half uit de rij, alsof hij me stond op te wachten. Een zwoel kijkende jonge vrouw op het omslag maakte mij nieuwsgierig. De houdgreep van Joost Zwagerman, waar de auteur in 1986 mee debuteerde, gaat over Adriënne en Ingmar die samen hun eerste liefde beleven. Fijn dat Zwagerman ons daar ooit deelgenoot van maakte en deze liefde beschreef zoals alleen hij dat kan. Mooi verwoord, inleefbaar en levendig.Wat heerlijk om na zo’n lange tijd weer eens de zinnen te verzetten met een goed literair werk; om te proeven van de Nederlandse taal waarin de geestesbeelden van een ander op vakkundige wijze worden uitgedrukt.Prinsheerlijk
In de avond maakte Amsterdam zich op voor Koninginnedag. De stad gonsde van verwachting. Donderdag begon met de geur van versgebakken appeltaart die mijn neusgaten streelde. Ik kreeg niet veel mee van de dag van Bea, en bracht mijn verjaardag deels door op het balkon, las wat strips en dommelde halverwege de dag weg in een oppervlakkige, surrealistische ervaring en werd pas weer wakker bij het nieuws dat er een aanslag op het Koningshuis was gepoogd. Een nare gebeurtenis die mooi in woorden werd gevat door Nico Dijkshoorn:
(Wat kan ik daar nog over zeggen, wat al niet uitentreuren is gedaan? Treurige gebeurtenis die door de media in overdosis is herhaald. Telkens maar weer dezelfde beelden, alsof dat het begrip voor wat we zien vergroot. Alsof dat iets verandert aan wat er gebeurd is. Volgende week weer een nieuwe ramp en gaan we weer door met de dagelijkse beslommeringen.)
Die avond at ik samen met L in een restaurant waar tot mijn genoegen oude hits van Prince werden gedraaid. Het was een verfrissende herinnering aan oud plezier; ik verbaasde mezelf dat ik nog zoveel songteksten kon herinneren en betreurde het feit dat de vlam van deze geniale muzikant al jaren op een laag pitje brandde.Vrijdagmiddag balanceerde ik onwennig op een wippende stoel op het terras van De Molengang, waar de mannelijke bediening traag en allesbehalve klantvriendelijk was en waar ik samen met de Schone Schrijfster over het schrijven van fictie converseerde tot het tijd was om nog even Lambiek in de Kerkstraat te bezoeken, te bedrinken en te bedanken voor de gastvrijheid.Funky in het Frans
Vrijdagavond was ik met L en Jeroen in De Nieuwe Anita om de Jet Set Party bij te wonen en ons te verbazen over de funky Franse deuntjes van DJ Natasha en de uit Frankrijk ingevlogen deejay/remixer Minimatic. Terwijl Jeroen zijn toekomst in Tarottaal kreeg uitgelegd, keken L en ik naar de dansende jongens en meisjes op het feest. Anachronistische bewegingen, swingende heupen die niet zouden misstaan in een tienerfilm uit de jaren zestig. Hier en daar een houterige kantoorclerk die zijn best deed te mengen met de menigte. Van boven gezien deden deze ritmisch voortbewegende lijven me nog het meeste denken aan die van geautomatiseerd bewegende Sims.
Doch, dat de dames en heren hun dagelijkse zorgen even wegswingden op eigenaardige Franse muziek leek mij een toepasselijke daad aan het einde van deze markante week en een prachtig begin van de nieuwe maand.

Categorieën
Mike's notities Video

Voorwaarts

‘No matter. Try again. Fail again. Fail better.’
-Samuel Beckett

De laatste tijd heb ik het gevoel dat ik eindelijk op weg ben. Op weg naar wat ik wil, wat ik moet. Moet? Ja, móet. Een niet te bedwingen drang in mij die ik lang heb genegeerd. Te lang eigenlijk.
Vorig jaar brandde de drang diep in me, hield me ’s nachts wakker en deed me wegdromen op de meest dooie momenten van de dag. En die waren er genoeg op de plek waar ik niet hoorde, maar toch iedere dag weer verscheen.Dus vertrokken, in alle haast en bruggen verbrandend. Voor mezelf begonnen, los van zekerheid. Al zoekende vinden: terloops ergens op stuiten, soms doelgericht en toch missen. Zo hoort het.
Ik ben begonnen met de eerste stapjes. Babysteps. Prima, ik ga vooruit. Wie zich haast haalt de eindstreep sneller of vliegt halverwege de race uit de bocht. En dan is het bekeken.
Toch, de tijd dringt. Er is haast bij. Je zou het haast denken.
Vandaag niet. Vandaag verkeer ik in de luwte. Vandaag kijk ik in de spiegel en snap ik wie ik zie. Misschien voor de eerste keer besef ik dat hij op mij begint te lijken. En dat geeft een comfortabel gevoel.

Een mooi streven.

American Pie van Don McLean. Een van de beste popsongs ooit gemaakt. Blijft een prachtige inspiratiebron.

Lees ook:

  1. Nog niet dood

 

 

Categorieën
Mike's notities

Liever geen verjaardagen

In een kringetje in de kamer zitten, taart op schoot, en altijd die vervelende tante met die bloemetjesjurk, ziekenhuissandalen en ongeschoren benen die de stoel naast je weet te vinden. Verjaardagen, ik haat ze.
Vanwege bovenstaand schrikbeeld vier ik al jaren mijn verjaardag niet meer.
Nu ben ik dol op het leven, dus het is niet zo dat ik mijn geboortedag wil ontkennen. Hoewel ik er niet om gevraagd heb, vind ik het niet erg om geboren te zijn en nu in de wereld rond te lopen. Ik bedoel, nu we er allemaal toch zijn, kunnen we er best wat leuks van maken. Ook hecht ik geen waarde aan leeftijd, dus dat er dit jaar 32 op te teller komt te staan doet me niets en is dus ook geen reden om het niet te vieren.
Verjaardagen zijn burgerlijker dan elke zondag naar de kerk om te bidden voor een god die niet bestaat. Saai conformisme, een verplicht nummertje met vaste elementen, een fantasieloos ritueel… mij niet gezien. Dat mijn verjaardag valt op een nationale feestdag is een tweede reden om het niet te vieren. Het is net die dag dat de meeste Nederlanders zich gedragen alsof ze in het publiek bij Paul de Leeuw zitten, zich als volledige randdebielen uitleven, in foute oranje t-shirts rondlopen, zichzelf laten vollopen en hun grofvuil aan hun medemens proberen te verkopen. (Daarbij is deze nationale feestdag gewijd aan een Huis waarvan de deuren, wat deze republikein betreft, allang gesloten hadden mogen worden.)
Verjaardagen vieren – de anarchist in mij is tegen, al wordt dit maar door weinigen geaccepteerd. Mensen vinden het maar vreemd dat je je verjaardag niet wilt vieren. En dat is gek, want mag je op je geboortedag niet zelf uitmaken wat je doet? ‘It’s my party, I can cry/fly/pie if I want to…’
Ziet men mij dan nooit op verjaardagspartijen? Neen, zo nu en dan maak ik een uitzondering op de regel. Maar alleen omdat ik weet dat verjaardagen bij dit select gezelschap meer de vorm hebben van een ongedwongen feestje. Ongedwongen, ontspannen, geen gedicteerde gezelligheid. Daar hou ik van.
En mijn eigen geboortedag? Daar sta ik op mijn eigen manier bij stil. Samen met lief. Lekker een dagje op het balkon in de zon, met een verse kop koffie, een stapeltje strips en mijn favoriete muziek op de achtergond. Prima zo.Lees ook: