Tijdens mijn bezoek in Edinburgh kwam ik niet alleen leuke dames tegen in de stripwinkel. Er lopen ook allerlei eekhoorns in het wild rond. Bij voorkeur op de stille plekken, bijvoorbeeld waar mensen begraven liggen. Bang zijn ze allang niet meer voor de mens, want ze weten dat daar wat te halen valt.
Vrij naar de foto’s van Karin Ramaker die ook geregeld haar voeten fotografeert.
Foto: Linda.
Laatst besprak ik met blogvriend Peter de Kock zaken die voor ons belangrijk zijn. Hoe zie ik mijn toekomst graag? Een beeld dat terugkomt is een huis of hut aan een meertje, in een bosrijke omgeving. Wel goed geisoleerd uiteraard, want mijn stripcollectie moet veilig van vocht kunnen zijn. Geen directe buren, voor de boodschappen rijd ik op de fiets of met de auto een eindje om. Het is ’s ochtends een uur of half tien. Ik zit op de veranda op een gemakkelijke stoel, naast me een tafeltje met een vers kopje koffie. Ik kijk uit over het meertje waar de ochtendmist nog boven het wateroppervlak kleeft. In mijn handen de nieuwste Spider-Man comic. Binnen staat mijn laptop klaar voor als ik wil schrijven. Dit huisje is het niet helemaal wat de droom betreft: het staat niet aan een meer maar aan de Vecht, het is wellicht wat protserig, maar als ik het kon krijgen zou ik er niet op spugen.
Linda en ik zijn serieus op huizenjacht: koop, huur, het maakt ons niet zo veel uit, als het maar een leuk huis is in een redelijk rustige omgeving. Dit optrekje kwamen we tegen in Weesp, wat me trouwens een leuke stad lijkt.
Dit is de cover van de VPRO Gids van deze week, gemaakt door Roel Siebrand:
De cover verwijst naar het artikel over de Stanley Kubrick tentoonstelling in het EYE instituut in Amsterdam. Prachtig hoe Siebrand het oeuvre van de eigenzinnige Britse filmmaker verbeeldt middels icoontjes. Herken jij alle films?
Wil je je antwoorden testen, check dan deze video die Menno Kooistra gemaakt heeft. Je kunt er ook toegang tot krijgen met een layar-app.
Foto door Linda.
De liefde van mensen voor een bepaald strippersonage gaat soms ver, al levert dat anderen weer fijn leesvoer op. Zoals het blog van ene Robert die zichzelf heeft voorgenomen om de 500+ comics over Daredevil te lezen en over ieder deeltje te bloggen. Een echt waagstukje als je het mij vraagt.
Daredevil is een van de superhelden bedacht door Stan Lee (met medewerking van stripmaker Bill Everett). In het Marvel Universum is deze durfal een vreemde eend in de bijt: een blinde superheld wiens overige zintuigen extra versterkt zijn nadat hij een onbekende radioactieve lading over zich heen kreeg. Matt Murdock is overdag advocaat en ’s avonds vecht hij tegen de misdaad als de vigilante Daredevil. Tenminste, zo is het ooit begonnen. In de bijna vijftig jaar na zijn debuut heeft Murdock van alles meegemaakt.
Wil je precies weten wat? Dan is het blog van Robert de aangewezen plek om kennis te maken met ieder avontuur van deze held. In ieder geval tot nummer 338 dat hij als laatste beschreven heeft. Deze gedreven blogger heeft er dus nog heel wat te gaan.
Check The Matt Murdock Chronicles.
Een paar weken geleden sloot ik mijn Facebook en zette dit sociale netwerk in de ijskast. Ik ben met sabbatical en wil niet telkens op de hoogte blijven van het laatste nieuws, persoonlijke updates en guitige video’s. Rust aan mijn kop, dat wil ik.
‘Je gaat er toch geen boek over schrijven?’ vroeg iemand die ik niet ken en een vriend van een vriend is, op Twitter. Nee, natuurlijk niet. Ik wil juist even NIETS doen. Bovendien zijn er al eReaders volgeschreven door mensen die zich afkeerde van sociale media en hun ervaringen erover kwijt moesten. Maar ik vind het wel fijn om mijn gedachten hierover even te ordenen en erover te bloggen.
Twitter, ook zoiets. Erg leuk als je er middenin zit, maar totaal misbaar als je tweetdeck een tijdje uit hebt staan. Die conclusie verrast me overigens niet.
Ik ben niet tegen Facebook, noch anti-Twitter. Maar ik besef me terdege dat het tijdopslokkers zijn en dat ik die kostbare tijd liever aan andere zaken besteed. Wel is door het uitzetten van Facebook mijn aantal persoonlijke e-mails toegenomen. Je wil immers toch met je vrienden blijven praten.
Blogjes lezen vind ik overigens nog steeds leuk. Zo kom je nog eens een mooie documentaire over de liefde voor het boek tegen bijvoorbeeld.
Sowieso heb ik nu tijd om te lezen. In de afgelopen weken heb ik dan ook een stapel strips aangeschaft waar mijn creditcard beroerd van werd, maar mijn hart een vreugdesprongetje van maakte. Soms moet je jezelf verwennen. Crisis be damned.
Vandaag was ik bij de vroege persvoorstelling van The Amazing Spider-Man, maar ik mag er tot de week van release niets over publiceren: om de film te kunnen zien heb ik een embargoformulier moeten tekenen. Zwijgplicht dus.
Nu ben ik gewend dat je bij grote publieksfilms je mobieltje moet inleveren voordat je de zaal in gaat, wat ook dit keer het geval was, maar het moeten ondertekenen van zo’n embargoformulier was nieuw voor me. Het is ook een beetje gek dat men niet wil dat je te vroeg over de film publiceert als je bedenkt dat Sony al maanden trailers dumpt op het web. Getuigt deze houding van weinig vertrouwen in het product? Zijn ze bang voor te negatieve reacties voordat de film uitkomt?
Kennelijk hebben ze qua publiciteit een voorkeur voor de speculatie buzz die al die trailers hebben veroorzaakt en liever geen evenwichtige visies op de film.
The Amazing Spider-Man is vanaf 28 juni in de bioscoop te zien. Een paar dagen eerder zal ik mijn recensie plaatsen. Voor mij is het geen probleem om er even mee te wachten.
Hoe anders was dat tien jaar geleden toen de eerste Spider-Man-film van Sam Raimi uitkwam. Ik had toen nog geen blog, maar wilde de film behandelen in mijn scriptie over superheldestripverfilmingen. Ik kon niet wachten tot ik het eerste filmavontuur van Spider-Man kon gaan zien. De verwachtingen waren hooggespannen en werden gelukkig waargemaakt. Ik schrijf gelukkig, want als fan van de stripheld wil je toch dat men een goede vertaling van het Webhoofd maakt. Vandaag voelde ik die spanning een stuk minder: het is immers alweer de vierde film over Spider-Man en daarbij begint regisseur Marc Webb weer bij het begin: de oorsprong van Spider-Man wordt namelijk behandeld. Maar dan wel heel anders, namelijk…. Oeps, daar ga ik al bijna. Snel deze blogpost publiceren en mijn computer afsluiten…
