Posts Tagged ‘Edinburgh’
Deze boeken ben ik aan het lezen | 357
Thursday, April 16th, 2020Facebook gesloten
Monday, July 4th, 2016Facebook heb ik op non-actief gezet. Dat betekent dat de data nog niet gewist is, maar wel dat ik niet meer actief ben op het netwerk en niet meer kan inloggen. Het werd ook eens tijd.
Nu ik met een enorme schrijfklus bezig ben die nogal wat concentratie vereist, heb ik behoefte aan rust in mijn hoofd. Al die stemmen op social media zijn dan maar een afleiding.
Een paar avonden geleden realiseerde ik voor het eerst hoeveel stilte het uitzetten van Facebook in mijn hoofd geeft. Niet meer die eeuwige, dwingende tijdlijn vol met dingen waar ik eigenlijk niet op zit te wachten. Ik heb teveel connecties die verschrikkelijk politiek correct bezig zijn en graag laten merken dat ze beter zijn dan anderen. Met andere woorden, Hollanders die met hun vingertje wijzen naar anderen die zij graag als verkeerd bezig beschouwen. Ik walg daarvan.
Ook bleek iedereen na het referendum over Brexit opeens een expert te zijn wat de EU betreft. Op Facebook en Twitter werd bijkans door iedereen de Apocalyps afgekondigd nu een kleine meerderheid van de Britten ervoor hebben gekozen om de EU te verlaten. Iedereen heeft maar een mening over van alles, maar of het een goed geïnformeerde mening is, valt te betwijfelen.
Als ik het bij mezelf hou: geen idee wat een Brexit allemaal gaat betekenen voor de toekomst. Zo veel verstand heb ik namelijk niet van de EU. Wat ik wel weet is dat zelfs als het even slecht gaat, dingen zich vanzelf weer herstellen. Verandering is niet per definitie slecht namelijk. En wat ik ook weet is dat de EU wel minder bureaucratisch mag worden. Ik zie in Brexit een signaal daartoe. Ik hoop dat ze in Brussel kunnen luisteren.
Maar weet je, als het niet over Brexit gaat, dan is er wel weer iets anders om je over op te winden. Het is iedere week wel iets anders in ieder geval. Vaak zijn het dingen die helemaal niet relevant zijn voor mijn dagelijks leven, dus waarom moet ik me dan druk maken over wat Geert Wilders zegt, dat Sylvana Simons een politieke carrière nastreeft die niet iedereen bevalt of wat dan ook…
Ik had ook veel te veel contacten op Facebook, meer dan 800, dus de tijdlijn leek een woeste rivier aan informatie.
Eind 2007 heb ik een account aangemaakt omdat ik in Edinburgh een leuke actrice/serveerster had ontmoet in the Elephant House. Ik was vrijgezel en op zoek naar een vriendin, zij had al een vriend, maar zei dat we op Facebook wel vrienden konden worden. Zonder Imogen had ik misschien nooit een account aangemaakt. Ze heeft echter nooit mijn vriendschapsverzoek geaccepteerd. Kortom, Facebook en ik hadden vanaf het begin al een valse start.
De afgelopen maanden was ik druk om pr te doen voor de expositie van Submarine Channel over motion comics, heb ik heel veel van Facebook gebruik gemaakt. Als je iets te promoten hebt, is Facebook dé plek. Daarom lijken alle updates tegenwoordig wel reclames. Reclames voor de producten die mensen maken, reclames voor blogposts of reclames voor goede of slechte doelen.
Toen ik laatst op zondag Melissa Halley even bezocht die op de kunstmarkt op het Spui zat, beweerde ik dat ik Facebook vervelender vind dan een wortelkanaalbehandeling. Dat is een beetje onzin, want ik heb gelukkig nog nooit een wortelkanaalbehandeling gehad. Ik hoor van iedereen echter dat dit heel vervelend is om mee te maken en zou beschouw ik Facebook vaak ook, als iets heel vervelends.
Toen dacht ik: als ik dat gevoel werkelijk heb, waarom blijf ik dan nog op het netwerk van Zuckerberg? Om mijn stukjes te promoten, want je blog is half dood als je geen linkjes plaatst op Facebook. (Daar heb ik al vaker over geschreven.)
Nou ja, dan is mijn blog daardoor maar half dood. Dat is nog steeds half levend immers. Ik wil niet langer afhankelijk zijn van de angst niet gelezen te worden. Voorlopig blijft mijn Facebook dus gesloten. Ik wens Zuckerbergs uitvinding verder een fijn leven toe, maar hoop dat er een dag komt dat we Facebook massaal verlaten hebben.
Mocht je op de hoogte willen blijven van nieuwe blogpost? Het ouderwetse, maar prachtige rss-feedsysteem werkt nog steeds. http://www.michaelminneboo.nl/feed/.
Even een andere sfeer in Edinburgh
Friday, October 24th, 2014Edinburg was de laatste halte van onze reis. Het was mijn derde keer in deze prachtige stad en het zal zeker niet mijn laatste bezoek zijn. Toch verraste de stad me dit keer: het was onaangenaam warm.
De Schotten waren er zelf ook verbaasd over. Het was zelfs zo heet dat we de tweede dag in de middag de rust en schaduw opzochten van het Victoriaanse kerkhof op Prinses Street. Daar zaten we lekker op een bankje koffie te drinken, een broodje te eten en boekjes te lezen. Ik verdiepte me in de geschiedenis van de Schotse heksenvervolging en dan is zo’n kerkhof helemaal een toepasselijke leesplek. Eigenlijk mijn favoriete manier om vakantie te vieren.
Vakantievieren in Edinburg deden heel veel mensen. Tot nu toe had ik de stad in het voor- en naseizoen bezocht dus ik was nogal verbaasd over de drukte op de Royal Mile. Nog nooit heb ik in mijn leven zoveel Aziaten bij elkaar gezien, ze hadden het hele straatbeeld overgenomen. Gaf, de verkoper bij Dead Head Comics, vertelde me dat dit slechts twee maanden per jaar zo is. Na augustus komen de studenten weer terug en zijn de meeste toeristen weer verdwenen. Maar twee maanden in de zomer is Edinburgh dus een gekkenhuis. Goed om te weten voor de volgende keer.
Door de warmte en het grote aantal toeristen voelde mijn geliefde Edinburgh even niet meer als de spookstad die het behoort te zijn. De prachtige historische gebouwen en kerkhoven komen wat mij betreft beter tot hun recht in fris voor- of najaarsweer.
Op de laatste avond hadden we afgesproken met Kirsty die ik tijdens mijn vorige bezoek in Edinburgh had ontmoet in de stripwinkel Deadhead comics waar ze elke zaterdag werkt. Het was erg leuk om haar weer te spreken.
Toen we naar buiten liepen en afscheid namen van Kirsty was het een stuk kouder geworden. Er dwarrelde zelfs wat mist door de lucht, wat de historische gebouwen aan High Street het perfecte spookachtige tintje gaf wat ik tot nu toe aan de stad gemist had. Langs de Royal Mile, van ons perspectief een verdieping hoger gezien, liep langs een pand Dracula met een groep kinderen achter zich aan. Kennelijk een gids die alvast in de Halloweenstemming wilde komen. Linda en ik bezochten nog even Greyfriars en genoten van de in mist gehulde graven. Edinburgh was weer even de spookstad waar ik zo van houd.
Kiest Schotland voor onafhankelijkheid?
Thursday, September 18th, 2014Vandaag gaan de Schotten naar de stembus om te laten weten of ze wel of geen onafhankelijk Schotland willen. Een Yes of No dus. Spannend!
Deze zomer in Edinburgh. Foto: Michael Minneboo
Tijdens onze laatste vakantie in Schotland deze zomer ontmoette ik in The Project Café in Glasgow een jonge vrouw die zich hard maakte voor het Yes-vote. Ze was net verhuisd van Edinburgh naar Glasgow om campagne te voeren. Ze was nogal militant in haar taalgebruik als het om de Engelsen ging. Met andere woorden: ze had geen goed woord voor de Engelsen over.
Een meer genuanceerde mening had een vriendin van mij die in Edinburgh woont. Toen ik haar een paar dagen na Glasgow sprak en vroeg hij zij dacht over het referendum, zei ze dat ze nog niet wist wat ze ging stemmen. Hoewel ze een trotse Schotse is, had ze geen hoge pet op van het Schotse parlement. Bovendien waren een hoop vragen die ze had nog niet beantwoord. Gaat Schotland bij de EU als ze onafhankelijk van Groot-Brittannië is? Wat wordt het officiële betaalmiddel? Wat gaat Schotland doen met de natuurlijke grondstoffen? Zoals gewoonlijk speelden politici tijdens het campagne voeren zich meer in op gevoel dan op de feiten.
Foto: Adam Phillips.
We zijn inmiddels twee maanden verder, dus ik hoop dat inmiddels veel van de vragen wel zijn beantwoord. Al ligt het voor de hand dat het Schotse parlement de kaart van het nationalisme natuurlijk zal spelen terwijl het Engelse parlement vooral op de angstgevoelens van de Schotten zal inspelen.
Nu ben ik geen Schot, dus stemmen zit er voor mij niet in vandaag. Maar ik vind deze kwestie wel erg interessant. Ik hoop dat de Schotten voor onafhankelijkheid zullen kiezen simpelweg omdat ik graag wil zien hoe het proces dan verloopt. We krijgen niet vaak de kans om het onafhankelijk worden van een beschaafde natie te aanschouwen, dus dat vind ik spannend. Landen vechten natuurlijk wel vaker voor onafhankelijkheid en de geschiedenis laat zien dat dit dikwijls gepaard gaat met veel bloedvergieten. Vandaag zien we dat het ook op een beschaafde wijze kan. Als Schotland voor onafhankelijkheid kiest, roept dat interessante vragen op. Wat gaat Wales dan bijvoorbeeld doen?
En daarbij ben ik van mening: dat dingen al jaren op een bepaalde manier zijn of gedaan worden, betekent niet dat ze niet kunnen veranderen. Schotland en Engeland gingen in 1707 officieel samen. Dat is eigenlijk nog niet zo gek lang als je erover nadenkt.
Cartoon van Lectrr.
Humorist John Oliver legt het allemaal nog even uit (met dank aan Mennomail die me de tip gaf):
Update:
De uitslag is toch uiteindelijk een ‘No’ geworden. Met een kleine meerderheid van 55% die nee heeft gestemd, en dus 45% die wel onafhankelijkheid wil, kun je stellen dat het land behoorlijk verdeeld is over deze kwestie.
Column: Een veilig Halloween
Thursday, October 31st, 2013
Illustratie: Paul Stellingwerf
Sinds enkele jaren kennen ze in Amerika ‘Trunk or Treat’. In deze variant van ‘Trick or Treat’ gaan de kinderen tijdens Halloween om snoep te scoren niet verkleed langs de huizen, maar lopen ze langs geparkeerde auto’s waarin lekkernijen liggen uitgestald in de versierde kofferbak. Bezorgde ouders hopen zo toezicht te kunnen houden op de kleintjes en te voorkomen dat ze slachtoffer zullen worden van pedofielen.
Waarom de ouders niet gewoon met de jonge kinderen meelopen als ze langs de huizen gaan, is me een raadsel. Kennelijk houden ze er gewoon van om zoveel mogelijk met hun auto te doen. De plaatselijke kerkgemeenschap is vaak de organisator van deze ‘Trunk or Treats’ en daarom vinden ze dikwijls op de parkeerplaats van een kerk plaats. Dat is toch wel ironisch gezien de reputatie van de kerk als pedofielenclub. Over de kat op het spek binden gesproken.
Verhalen waarin kinderen tijdens Halloween gevaarlopen doen al jaren de ronde. Iedereen kent de verhalen over vergiftigd snoep of fruit waar scheermesjes in verstopt zitten. Dit zijn meestal urban legends, behalve de anekdote over Ronald Clark O’Bryan die in 1974 zijn eigen zoon vergiftigde met Halloweensnoep om het geld van de levensverzekering op te kunnen strijken. Hij kreeg heel toepasselijk The Candy Man als bijnaam.
In de huidige commerciële variant van Halloween komt het gevaar dus niet meer van spoken, heksen of het feit dat de grens tussen onze wereld en het dodenrijk op de 31ste van oktober vervaagt, maar uit de hoek van pedo’s en niet-brave vaders die op een creatieve wijze de financiële crisis binnen het huishouden proberen te beslechten. Reallifehorror versus de sprookjesachtige, gothic-kitsch die mijn Halloweenbeleving bepaalt.
Dankzij mijn intolerantie voor suikergoed en liefde voor films als Sleepy Hollow en The Nightmare Before Christmas, draait Halloween voor mij om pompoenen snijden, horrorfilms kijken met vrienden en oude kerkhoven bezoeken. Dat laatste doe ik bij voorkeur in pittoreske steden als het Schotse Edinburgh. Daar worden de mythes rondom geestverschijningen levend gehouden door diverse ghost tours. Door ‘s nachts op een middeleeuws kerkhof te lopen waar een miljoen pestslachtoffers onder je voeten begraven ligt, worden die geesten bijna tastbaar en is het makkelijk voor te stellen dat ieder moment een onthoofde ruiter tussen de graven door voorbijrijdt om vervolgens in de mist te verdwijnen. Nog een voordeel: de kans om een pedofiel tegen het lijf te lopen is nihil. En aangezien je als levende kerkhofbezoeker niet interessant bent voor bodysnatchers of necrofielen is zo’n prachtig kerkhof eigenlijk de veiligste plek om Halloween door te brengen. Je kunt er alleen moeilijk je auto kwijt.
Illustratie: Paul Stellingwerf.
Gepubliceerd in Schokkend Nieuws #104.
Rood Gras in Edinburgh
Saturday, August 31st, 2013Het zal onderhand geen geheim zijn dat ik een fan ben van Rood Gras. Deze semi-autobiografische strip wordt beleefd en gemaakt door Rob van Barneveld. Recent bezocht Rob in zijn eentje de prachtige stad Edinburgh en daar maakte hij natuurlijk een stripje over.
Rob tekent deze strips direct in zijn dummy en eigenlijk alleen voor ‘persoonlijk gebruik’. Wat mij in zijn werk aanspreekt is de openhartige toon die Rob in zijn strips gebruikt. Daarbij komt hij vaak grappig uit de hoek. Recent maakte hij ook een aangenaam verslag over zijn bezoek aan Lowlands. Binnenkort brengt hij deze strips ook in een smallpress-boekje uit.
‘In het smallpresszine komen dingen uit mijn schetsboekjes, kleine ideetjes en stripjes. Een beetje zoals Prefab van Serge Baeken, denk ik, maar dan op zijn Robs,’ liet de tekenaar me via Facebook weten.
Alleen op vakantie
Zelf ging ik voor het eerst in 2007 in mijn eentje naar Edinburgh en werd verliefd op de stad. Alleen op vakantie vond ik daarvoor vreemd, maar ik ontdekte dat het heel fijn kan zijn om met jezelf op vakantie te gaan, zoals Rob het in zijn stripje noemt. Net als Rob ben ik daar toen een verhaal over gaan maken. Ter plekke, als ik ergens aan de koffie zat, notitieboekje op tafel en schrijven maar. Zo voel je je ook minder alleen heb ik gemerkt. Je praat tegen een onzichtbare vriend. Later publiceerde ik die verhalen op mijn blog:
Deel 1: Girls, Ghosts and Warhols,
Deel 2: City of the Dead,
Deel 3: Polen, Nieuw-zeelanders en Onzichtbare Vrienden,
Deel 4: Serpenten, tombes en Sherlock Holmes,
Deel 5: Andy Warhol & Harry Potter,
Deel 6: Arthur, Dante, Rose en Bobby,
Deel 7: Edinburgh (slot).
Vorig jaar was ik samen met Paul Stellingwerf in Edinburgh. Daar maakte ik een reeks video’s over, waarvan dit reisverslag tot op zekere hoogte vergelijkbaar is met de dagboekstrip van Rob.
Ik ga van de week eens kijken wat ze tijdens Halloween allemaal voor leuks doen in Edinburgh. Ik heb zin om er weer heen te gaan.
Parijs was toen. En nu?
Saturday, April 6th, 2013Parijs, wat moet je ermee? Daar bedoel ik in dit geval niet de stad mee, maar de ruim vijftig minuten videomateriaal die ik daar gedraaid heb. Vorig jaar zomer waren Linda ik in de Franse hoofdstad om Tim Burton en Robert Crumb te bezoeken. De respectievelijke exposities over deze heren welteverstaan dan, ik heb geen directe lijnen met deze grootheden der cultuur.
Sinds thuiskomst staat het videomateriaal op mijn harde schijf geparkeerd. Ik monteerde een Daily Webhead over Crumb, maar shots van de stad, Père-Lachaise, prachtige beelden van Jardin du Luxembourg, etc. zijn nog steeds ongebruikt.
Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Natuurlijk schiet je vooral videomateriaal op vakantie voor jezelf, maar tot nu toe wist ik daar altijd wel een aardige aflevering voor mijn webreeks te maken. Bezoekjes aan Londen en Edinburgh leverden verschillende kijkjes op: van een blik in de stripwinkel tot een studie van kerkhoven.
Maar Parijs… noppes. Ooit deed ik wel een poging een reisverslag te maken, maar toen kwam de verhuizing, gevolgd door een reeks artikelen die geschreven moesten worden. En mijn gedachten dwaalden steeds verder van die zomer in Parijs. Daarbij: wie zit er eigenlijk op vakantieverhalen te wachten? Wat voegt jouw reisje nog toe aan die duizenden verhalen die al over Parijs verteld zijn? En wat valt er eigenlijk voor verhaal te maken van een reeks losstaande shots en gebeurtenissen die alleen voor de reizigers die er waren herinneringen oproepen? Goed, dat verhaal over die vervelende ober kan ik vertellen. En die toeristengekte die je daar ziet. maar levert dat een lekker lopend geheel op?
Ik heb lange shots gedraaid waarbij ik door een bepaalde omgeving wandel. Dat geeft een aardige indruk van die plek, maar lange shots kosten ook veel screentijd.
Internetvideo’s moeten kort en krachtig zijn, anders kijkt men ze niet uit. Wat laat je zien? Wat laat je weg? Wordt het een video? Of een reeks korte, thematische afleveringen?
Trek je je als maker eigenlijk iets aan van je publiek? In principe en uit principe moet je gewoon maken waar je zelf zin in hebt. De mogelijkheden zijn eindeloos. En daarom roept het materiaal ook zo veel vragen op.
Het zijn allemaal particuliere vragen. Vragen die een ieder op een eigen wijze antwoordt. Mijn antwoord presenteer ik binnenkort op dit blog.
Of niet.
Dromen van Edinburgh
Friday, March 29th, 2013
Foto: Paul Stellingwerf.
Van de week droomde ik dat ik Easyjette naar Edinburgh om daar een scenariocursus te gaan volgen. Ik zat in een duister en mossig hotel, tegenover Greyfriars. De kamer was slecht onderhouden: de herfstbladeren dwarelden over het tapijt en bleven in de spinnewebben in de hoek hangen. Ik zou die avond gaan eten met Kirsty, het meisje uit de stripwinkel.
Het is alweer een jaar geleden dat ik samen met Paul in E. was. Heb nu alweer zin om heen te gaan.
2012 in de achteruitkijkspiegel
Thursday, December 27th, 2012Laatst zat ik samen met vriendinnetje de foto’s van Daily Webhead van het afgelopen jaar door te bladeren. Dat bewijst voor mij meteen het bestaansrecht van mijn fotoblog, want veel leuke voorvallen was ik alweer vergeten.
2012 zal niet de boeken ingaan als het gelukkigste jaar van mijn leven. Genoeg zwarte bladzijden waar ik niet meer aan herinnerd wil worden, maar daar ga ik de lezer van dit blog niet mee lastigvallen. Daarom een korte terugblik van de toffe momenten uit 2012.
Spider-Man lezing
In april stond ik tijdens het Imagine Filmfestival voor een aardig gevulde zaal over mijn favoriete stripheld Spider-Man te praten. Erg leuk om te doen; een nerdgasm van 90 minuten. Een paar maanden later schreef ik dit artikel over 50 jaar Spider-Man voor Stripgids.
Edinburgh once more
In februari dit jaar was ik samen met Paul in Edinburgh omonze held Kevin Smith te bezoeken in het theater aldaar. Geen persoonlijk bezoek hoor, gewoon met andere fans van het ViewAskewniverse. In de paar dagen dat we er waren, ontmoetten we een lieftallige dame in een stripwinkel. Kortom, deze nerds hebben zich prima vermaakt.
Tijdens het bezoek heb ik een berg opnames gemaakt waar ik verschillende Daily Webhead-afleveringen van heb gemaakt, waaronder deze impressie van de kerkhoven van Edinburgh en deze vreemde snuiter.
Utrecht!
Omdat Hester en Wouter een maand Cuba onveilig gingen maken, vroegen ze me op hun huis en kat te passen. Ik heb altijd al in Utrecht willen wonen, dus dit was een uitgelezen kans om de stad uit te proberen. Een zeer fijne maand was het, ondanks het gejammer van de kat in kwestie.
Parijs
De exposities over het werk van Tim Burton en Robert Crumb waren een bezoek aan Parijs zeker waard. Ik zal me niet snel vrijwillig aanmelden voor een vakantie aan de hoofdstad van Frankrijk, want vind het maar niks, maar voor het werk van beide heren mag je me altijd wakker maken. De shots van Parijs moet ik nog steeds een keer monteren tot een aflevering van Daily Webhead, maar de expo van Crumb is reeds gepubliceerd.
Verhuizing
Vanwege geluidsoverlast moesten Linda en ik een andere woning zoeken. Uiteindelijk hebben we die gevonden elders in Amsterdam. Nog steeds een gehorig huis, kennelijk heeft de stad weinig anders te bieden, maar geen vierjarig k*tkind meer dat de hele tijd boven je hoofd heen en weer loopt te rennen. Dat noem ik vooruitgang. O, en aardige buren trouwens.
In de twee maanden vakantie heb ik het Nederlandse landschap weer opnieuw leren waarderen. Da’s ook wat waard vind ik.
Interviews
Voor mijn werk als freelance journalist heb ik weer een paar mooie interviews mogen maken voor onder andere de VPRO Gids. Met plezier sprak ik met stripmakers, animatoren en andere creatieven over hun werk. Onder andere Barbara Stok, Charles Burns, Erik Kriek en Floor de Goede. Een leuke bonus was het geïmproviseerde interview met striplegende Martin Lodewijk die ik bij toeval aantrof bij uitgeverij L.
In de categorie persoonlijke interviews vond ik het erg leuk om mijn vader eens voor de camera te hebben. De warme reacties die ik via Twitter en Facebook kreeg op de video deden mijn hartje goed.
Columnist
Illustratie: Paul Stellingwerf
Ook werd ik dit jaar vaste columnist van filmblad Schokkend Nieuws! Inmiddels zijn er twee verschenen en ben ik druk aan het nadenken over de volgende column. Een erg leuke klus voor een erg tof magazine. Ook gaf ik dit jaar weer een paar blogcolleges, en was ik gespreksleider voor onder andere het Van Gogh Museum.
Vriendschap
Verder koester ik de vriendschap die ik dit jaar heb ervaren met vrienden en blogvrienden door Nederland. Ik heb ontdekt dat sommige mensen altijd voor je klaarstaan wanneer de nood hoog is. Mijn dank daarvoor is groot.
Allen een magisch 2013 gewenst!
Dan wil ik deze terugblik graag afsluiten met woorden van een van de wijste mensen die mijn inziens ooit over de aarde heeft gewandeld:
(Bron plaatje.)
Grafstemming
Wednesday, October 17th, 2012Daily Webhead Video: Grafstemming
Tuesday, October 9th, 2012
31 oktober is het weer zover: dan is het Allerheiligen, aka Halloween. Ik ben gek op Halloween, zoals ik wel vaker heb beschreven. Die interesse in dit heidense feest heeft deels te maken met de herfst als favoriete jaargetijde, maar gaat ook verder: wat mij betreft mag het elke dag een beetje Halloween zijn.
Daarom is Edinburgh een van mijn favoriete steden. Dankzij de historische kern vol oude kerkhoven en de spooklegenden die de stad rijk is, waan je je in Halloween town. Tenminste, ik dan. Anderen zien er de bakermat van Harry Potter in. Dat is prima natuurlijk. De magische wereld van Potter is niet zo heel ver verwijderd van de horror en pracht van wat Halloween kan zijn. J.K. Rowling schreef haar Potter-boeken immers in Edinburgh en liet zich duidelijk door de stad inspireren.
Ik dwaal graag op kerkhoven. Vooral van die mooie, oude rustplaatsen zoals in Edinburgh. Niet iedereen zal die fascinatie delen. Wellicht is het mijn manier om mij te verzoenen met de onvermijdelijkheid van de dood en het niets dat erna komt.
Toen ik begin dit jaar de Schotse prachtstad bezocht, heb ik opnames gemaakt van de kerkhoven aldaar. Hieronder een impressie met een bescheiden Halloweenesk staartje.
De muziek is gecomponeerd door de immer muzikale en goedlachse Marco Raaphorst.