id was set in the arguments array for the "Sidebar 1" sidebar. Defaulting to "sidebar-1". Manually set the id to "sidebar-1" to silence this notice and keep existing sidebar content. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 4.2.0.) in /customers/9/c/2/michaelminneboo.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 5663
Volgens de site van de rijksoverheid, is ijsvrij er niet meer bij tegenwoordig. Mazzel voor de kids dat ze nu vakantie hebben dan.
Toen ik vanmorgen zag hoe koud het was en wit, had ik opeens heel erg zin om binnen te blijven. Ik heb mezelf dus een dagje sneeuwvrij gegeven. Daar heeft onze overheid namelijk niks over te zeggen.
Eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe ik aan The Harvester #4 ben gekomen. Misschien was het een gratis comic bij een bestelling van Cheap Comics.
Dit is in het kort het uitgangspunt van de serie:
Since the dawn of time, mischievous troublemakers have been warned of his wrath, scholars have searched for traces of his existence and evildoers have been tormented by the unstoppable force that goes by a single name: The Harvester.
Witness the dawning of a legend as The Harvester rises, enforcing his own breed of blood-spattered justice as he battles an unruly biker gang terrorizing a small town. In the wake of the emergence, a young academic obsessed with finding the truth partners with a rogue investigator eager to join her hunt. Together, they just might expose the Harvester for whoever – or whatever – he really is…
Ook al was dit een deel 4 van een reeks, het verhaal was makkelijk te volgen. Het personage the Harvester ziet er best tof uit.
Toch denk ik niet dat ik nog meer deeltjes hiervan ga aanschaffen. De tekeningen van Eric Battle konden mij niet heel erg boeiend. Zijn gevoel voor visuele storytelling is niet heel sterk. Veel onnodige splashpages en dat soort dingen.
Ik heb het dan vooral over de voorwaarden die aan dit netwerk verbonden zijn en hun business model:
Unlike most of our competitors, Vero’s business model isn’t based on serving advertisements. As a subscription-based service, our users are our customers, not the product we sell to advertisers.
Our subscription model will allow us to keep Vero advertising-free, and to focus solely on delivering the best social experience instead of trying to find new ways to monetize our users’ behavior or tricking them back into the app with notifications.
Als Vero twee jaar geleden was gestart, was ik waarschijnlijk meteen overgestapt van Fakebook naar dit nieuwe, veelbelovende platform. Maar nu ik twee maanden geleden voorgoed afscheid nam van Mark Zuckerberg en zijn niet zo sociale val, ben ik eens goed gaan nadenken over wat sociale media voor mij betekenen. En vooral: wat ze geworden zijn.
Behalve de privacyvraagstukken, het verschrikkelijke domme algortime en andere zaken, is een van de redenen waarom ik niet meer rond wil hangen op Fakebook, dat de toon van de gesprekken steeds scherper wordt. Axel beschreef dat laatst mooi in een mail naar me: ‘Het lijkt alsof je steeds op eieren moet lopen, omdat mensen uitspraken verkeerd interpreteren.’
Daar ben ik het mee eens. Discussies worden veel te zwart-wit gevoerd. Het lijkt soms wel of mensen alleen nog maar zin hebben om te rellen in plaats van een constructieve dialoog aan te gaan. Dit zie je natuurlijk ook op Twitter en ook buiten de virtuele wereld. In de politiek, maar ook op straat en in de krant.
Ik probeer mijn leven zo fijn mogelijk te leiden en dat betekent dat ik geestelijke diarree zoveel mogelijk probeer te mijden. Vrijwel afwezig zijn op sociale media helpt daarbij enorm, dus mij zie je voorlopig niet aanmelden bij een nieuw platform. Al ben ik blij dat de mensen die sociale media wel nog steeds leuk vinden, nu een goed alternatief hebben voor maffiabook.
Ik vrees echter dat mensen hetzelfde gedrag zullen vertonen op dit nieuwe platform en daar hoef ik dus niet tussen te zitten.
Professioneel gebruik
Dat neemt allemaal niet weg dat ik goed weet hoe sociale media werken en dat ik het voor mijn werk geen probleem vind om ze te gebruiken. Als ik voor een opdrachtgever publiciteit moet genereren, vind ik het dus prima om het social media-account van die opdrachtgever te gebruiken om dat te doen. Privé voel ik die behoefte niet.
Bloggen vind ik een fijne vorm van communiceren, dus daar ga ik vooralsnog mee door. Ik lees ook nog steeds graag posts van anderen. Dat is nooit veranderd. Op Twitter en Instagram ben ik nog steeds aanwezig, maar wel veel minder actief. Ik vind het algoritme van beide platforms niks. Ik word niet graag behandeld als kind. En het discours op Twitter zijn vaak net zo erg als op Fakebook.
Less is more (time for other stuff), less is better.
Dat mensen op de vlucht moeten vanwege oorlog of een andere levensbedreigende situatie is schrijnend genoeg en dat ze daarom hun heil elders zoeken, is logisch. Ook dat dergelijke massamigratie in andere landen dus voor allerlei problemen kan zorgen. In het discours wordt veel te makkelijk gedacht over de soms negatieve reacties die dit bij mensen oproept. Er wordt mijns inziens te weinig geluisterd naar waarom mensen angstig zijn als er in hun kleine gemeenschap een enorm AZC wordt geplaatst. Ook snap ik dat mensen veranderingen in hun omgeving lastig vinden. Maar zoals gezegd: dit is een heel complex vraagstuk, en ik bezit niet de specialistische kennis om alle aspecten hiervan te overzien en te doorgronden. Naar mijn gevoel zit dit ook niet in mijn cirkel van invloed. En er zijn onderwerpen waar ik mij liever mee wil bezighouden.
Waarom ik hier toch over begin?
Van de week nam ik mezelf voor om langzaamaan aan de grote stapel strips en boeken te beginnen die al een tijdje om mijn aandacht vragen. Zo hoop ik de collectie wat uit te dunnen, want er zit genoeg leeswerk tussen dat na het lezen niet bewaard hoeft te worden.
De bibliotheek van ongelezen verhalen was het eerste stripalbum dat ik oppakte. Het is vorig jaar uitgegeven door stichting BMP. Het is een boek met een boodschap.
De flaptekst luidt als volgt:
Vluchten kan niet meer… ook niet voor de terugkerende krantenkoppen over vluchtelingen die ons land ‘overspoelen’. Een Amsterdammer – laten we hem meneer F. noemen – belandt er zelf van in een crisis. In zijn zoektocht naar nieuwe zekerheden komt F. terecht in de Bibliotheek van Ongeschreven Verhalen.
Het is het begin van een ontdekkingsreis waarin de regels van ruimte en tijd vervagen. Hij maakt er kennis met vluchtelingen van toen en nu, afkomstig uit alle windstreken: van Hugenoten uit Gent tot opstandelingen uit Praag en Syrische nieuwkomers. Mensen die hem opnieuw leren kijken en leven…
De boodschap van schrijver Ramin (Firoez) Azarhoosh is duidelijk: de Nederlandse geschiedenis staat al eeuwen vol van vluchtelingenverhalen en de nieuwkomers voegen echt iets toe aan de Nederlandse cultuur en welzijn. Middels de raamvertelling met meneer F. vertelt hij enkele van die verhalen. Het is allemaal goedbedoeld, maar er zit toch een erg belerend toontje in het verhaal dat mij tegenstaat.
Nu ben ik de eerste die vind dat je veel van strips kunt leren, en dat we via fictieverhalen meer over de wereld te weten komen. Dat is een van de thema’s die ik in Mijn vriend Spider-Man behandel. Maar de wijze les hoeft er niet te dik boven op te liggen. In tegendeel zelfs: als het te belerend wordt, haak ik af. Ik vraag me bij dit soort boeken ook af of ze de beoogde doelgroep überhaupt bereiken. Vaak is het toch een kwestie van preaching to the choir… Of zie ik dat te negatief?
De tekeningen van Woek (Nenad Vukmirovic) konden mij wel bekoren. In deze geslaagde boektrailer kun je daar aardig wat van zien:
Helemaal lukt zoiets niet, omdat je dan eigenlijk allerlei nummers van verschillende series door elkaar moet zetten. Dat is echt gekkenwerk en bovendien is het dan heel lastig om bepaalde verhalen of nummers terug te vinden.
Ik koos er daarom voor om perioden in ieder geval zoveel mogelijk bij elkaar te zetten. De tijdperken jaren zestig tot begin jaren negentig staan nu zoveel mogelijk op volgorde in één boekenkast. De tweede kast bevat de comics vanaf eind jaren negentig tot en met nu. En losse nummers, miniseries en andere speciale uitgaven, zoals de krantenstrips gemaakt door Stan Lee en John Romita Sr. en interview boeken met de stripmakers.
Nee, ik heb de deeltjes geschreven door Dan Slott niet weggedaan, maar ik betwijfel of die ooit nog de kast uitkomen. Toch kan ik geen afscheid nemen van Spider-Man-comics. Zelfs niet heel slechte.
Aangezien mijn collectie uit Amerikaanse comics én Nederlandse uitgaven van Juniorpress bestaat, staan die gebroederlijk naast elkaar in de kast. Wel alle Spektakulaire Spidermans, Peter Parkers en Web van Spiderman bij elkaar, maar dan wel weer in de buurt van hun Amerikaanse versies.
Zoals ik al schreef klopt het allemaal heel aardig, maar niet helemaal. Daar kan ik echter goed mee leven. Sowieso houd ik rekening met nieuwe comics in de toekomst, waardoor het een en ander weer verplaatst moet worden en zal doorschuiven. Dat hoort bij een levende en groeiende verzameling.
De nieuwe comics zullen vooral herdrukken zijn van strips uit de jaren zestig tot en met eind jaren tachtig. Dat vind ik nog steeds de beste periode voor Spider-Man-verhalen en waarschijnlijk voor Marvel in het algemeen. Er zijn nog een paar uitgaven die ik heel graag wil hebben in het Engels, die ik wel in de Juniorpress-versies heb.
Digitaal heb ik die allemaal maar ik lees toch het liefste ouderwets van papier.
Ik ben een analoog mens.
De oorsprong van deze superheld bevindt zich natuurlijk op de strippagina’s van Marvel comics. Black Panther is gecreëerd door Stan Lee en Jack Kirby. Hij dook voor het eerst op in Fantastic Four #52, 1966. Black Panther werd later ook lid van de Avengers.
Volgens mij is hij de allereerste zwarte superheld van Afrikaanse afkomst. Zijn naam is overigens niet afgeleid van de Black Panthers, die organisatie is die naam een paar maanden later gaan gebruiken. Lee heeft de naam Black panther geleend van een ander bestaand personage, een pulpheld die een zwarte panter heeft als sidekick.
Overigens heb ik weinig solo-avonturen van T’Challa gelezen. Hij dook wel eens op in de Marvel Comics die ik wel las, maar hij maakte op mij weinig indruk. De film zag ik met gemengde gevoelens. Natuurlijk ben ik altijd nieuwsgierig naar een nieuwe Marvel-film, dus ook naar deze. Maar wat zwart-wit betreft is het discours in onze maatschappij nogal verhard de laatste jaren. Iets wat volgens mij is overgewaaid uit de Verenigde Staten, waar verschillende bevolkingsgroepen al veel langer tegenover elkaar staan. Toen ik in Berkeley woonde en werkte in de jaren negentig merkte ik al hoe de verschillende rassen op gespannen voet met elkaar leefden.
Representatie is belangrijk en daarom is het een big deal dat de cast en crew voor het merendeel uit donkere professionals bestaat.
Hier enkele plus- en minpunten die ik van Black Panther vindt. Positief vond ik de volgende zaken:
Door de setting van een fictief Afrikaans land heeft deze superheldenfilm een frisse, verse smaak en sfeer. T’Challa (Chadwick Boseman) is zowel superheld als politicus met een zware verantwoordelijkheid als koning van Wakanda. Dat maakt hem een interessant personage. Vooral omdat hij in deze film net koning is geworden en zijn weg in de deze functie nog moet vinden. Voor iedere zoon is het lastig om in de voetsporen van de vader te moeten treden. Je moet wat hij heeft bereikt respecteren, maar ook onder ogen zien wat er beter kan. Dat is T’Challa’s reis en dat levert boeiende vraagstukken op.
Marvel Studios’ BLACK PANTHER..L to R: Nakia (Lupita Nyong’o) and T’Challa/Black Panther (Chadwick Boseman)..Photo: Matt Kennedy..©Marvel Studios 2018
Zoals ik al vermoedde heeft Black Panther een duidelijke politieke boodschap en geeft een dis naar het westen dat jarenlange rijkdom voor zichzelf houdt en niet deelt met de rest van de wereld. Sterker nog: rijkdommen onttrekt uit de derde wereld. De hele indeling van eerste, tweede en derde wereld moeten we met z’n allen maar eens bekijken en aanpassen. Black Panther zet bepaalde stereotypen op zijn kop: in plaats van een arm Afrikaans land is Wakanda het meest geavanceerde land op de wereld. Ze houden alleen de schijn op uit bescherming voor Vibrianium. Uiteindelijk geven ze het goede voorbeeld voor hoe het wel moet, namelijk je rijkdom delen met de rest van de wereld. Wie deze boodschap ontgaat, is zeker halverwege de film in slaap gevallen.
Ik vond dat de schurk in het verhaal, Killmonger (Michael B. Jordan), goed gemotiveerd was. Daar ontbreekt het bij sommige Marvel-films wel eens. Black Panther kan zich verheugen op een goede en interessante tegenstander.
Marvel Studios’ BLACK PANTHER..L to R: T’Challa/Black Panther (Chadwick Boseman) and Erik Killmonger (Michael B. Jordan)..Photo: Matt Kennedy..©Marvel Studios 2018
De eerste grote actiesequentie is een autoachtervolging en die was erg goed gedaan. Maar dit brengt me meteen op de minpunten van de film Deze achtervolging en de casinoscène die daarvoor te zien was, voelden allemaal wel heel erg James Bond-achtig aan. Het zusje van T’Challa, Shuri genaamd, en haar laboratorium hadden wat mij betreft ook een te sterke Q-vibe.
De actie in de film vond ik voor het merendeel matig in beeld gebracht. Door de vele close-ups was wat er gebeurde lang niet altijd goed te volgen. Een euvel dat je ook ziet bij de Transformer-films. Verder was de plot behoorlijk voorspelbaar en clichématig. Ook had het tempo hier en daar wel wat omhoog gemogen. De film duurt tweeënhalf uur, en voelt soms als een lange zit.
Marvel Studios’ BLACK PANTHER..L to R: Nakia (Lupita Nyong’o) and Shuri (Letitia Wright)..Photo: Matt Kennedy..©Marvel Studios 2018
In tegenstelling tot Thor: Ragnarok, bevat Black Panther weinig humor. Boseman zet een goede T’Challa neer vind ik, maar zijn karakter is zo serieus, dat hij toch een beetje als een droge keutel overkomt. Er worden wel grappen gemaakt, maar die komen vooral van de sterke vrouwen in de film die T’Challa vooral op zijn plek zetten. Noem het feministische humor. Soms een steekje naar het blanke publiek toe, wanneer Shuri (Letitia Wright )zegt dat ze ‘another white boy to fix’ heeft. Nu is dat ook een verwijzing naar de scène die in de aftiteling zit, maar je kunt je afvragen of een blanke acteur zoiets zou kunnen zeggen over een zwart personage.
Ik weet daar het antwoord niet direct op. Zoals ik al zei vind ik de hele politieke discussie over zwart en blank maar ingewikkeld.
Omdat ik van de week zes pockets van de serie Strangers in Paradise heb besteld en enkele dikke essentials van Peter Parker, The Spectacular Spider-Man, werd het nog eens extra duidelijk dat er ruimte in de kasten gemaakt moet worden voor dit nieuwe leeswerk. Vandaag ben ik daarmee aan de slag gegaan. Ik heb een groot deel van de verzameling doorgeschoven naar de volgende plank, om op andere plekken ruimte te maken voor de nieuwe titels.
In mijn werkkamer is de indeling als volgt: de linker muur is voor de comics, beginnende met mijn favoriete series, namelijk alles wat met Spider-Man te maken heeft. Daarna gaat de collectie verder op alfabetische volgorde op titel. Soms plaats ik strips bij elkaar van een bepaalde stripmaker, maar meestal staan de Amerikaanse comics dus op superheldennaam of teamnaam. Avengers tot en met X-Men, zeg maar.
Die Prince of Persia comic heb ik bijvoorbeeld nog nooit gelezen.
De muur aan de andere kant staat vol boekenkasten met daarin de niet-comics. Europese en Amerikaanse albums, series en graphic novels. Vaak in Nederlandse vertaling. Hierin staan ook alle boeken die ik van uitgeverijen krijg toegestuurd en die ik voor mijn werken nodig heb. Of had. En dat laatste biedt de mogelijkheid voor opruiming. Lang niet alles wat ik ooit kreeg, wil ik bewaren. Daarin moet ik binnenkort eens serieus een schifting maken, want er ligt naast mijn bureau een flinke stapel met strips die nog niet eens in de kast passen.
Om die schifting te kunnen maken heb ik mezelf voorgenomen meer van de albums die ik nog nooit heb gelezen tot me te nemen de komende tijd. Met een beetje mazzel lukt het me om er drie per week te lezen. Dat betekent voorlopig ‘s avonds minder Netflixen in ieder geval.
Misschien ga ik over de boeiendste strips nog stukjes schrijven of op een andere manier over ze bloggen. Dat weet ik nu eerlijk gezegd nog niet.
Anyway, ik duik weer even de schatkamer in.
Om zijn verjaardag te vieren kun je rekenen op een flinke overkill bij Marvel de komende maanden, wanneer Venom opeens in heel veel comics opduikt. Om over het grote Venom-event maar te zwijgen. Jammer, want Venom werkt mondjesmaat het beste. Wel enthousiast word ik van de Venom Variant Covers die Marvel binnenkort uitbrengt.
De variant van All New Wolverine #33 is waarschijnlijk de mooiste van het stel.
Op zijn blog legt tekenaar Dustin Weaver uit hoe hij tot deze keuze kwam:
The idea was to draw a classic Venom scene and I chose this scene from Amazing Spider-Man #300 drawn by the great Todd McFarlane. I thought the idea of Venom creating priest’s robes just for this moment was really fun.
Die scène kunnen we ons natuurlijk allemaal herinneren. Of niet soms?
De variant cover van Terry en Rachel Dodson verdient wat mij betreft tweede prijs. Het is nog een Spidey-comic geschreven door Dan Slott, dus je kunt hem mooi inlijsten want die hoef je dus toch niet te lezen.
Poster voor herverkiezing van Lubbers in 1986.
Hij was ook de eerste premier waar ik me vroeger van bewust was. Lubbers, Ronald Reagan, Margaret Thatcher en Michail Gorbatsjov. Dat waren de eerste wereldleiders waar ik me als kind bewust van was.
Grappig, maar in die tijd keek ik nog tegen politici op. Ik denk zelfs dat ik geloofde in het politieke systeem. Misschien waren politici vroeger beter dan nu, want tegenwoordig heb ik niet zoveel vertrouwen in deze beroepsgroep. Niet alleen vanwege het hoge gehalte Halbe Zijlstra, Thierry Baudet en Wilders in de laatste kabinetten en in de Kamer.
Ik bekeek een aflevering van Andere Tijden over Ruud Lubbers en was verbaast over hoe strategisch hij zijn beleid voerde. Veel achterkamertjespolitiek toen. Net als nu natuurlijk. Toch kom ik niet van het idee af dat de politici in het land vroeger een visie hadden die ze wilden verdedigen. Een visie waarmee ze het land wilden verbeteren. Nu lijken we veel te veel naar stemmen te streven en likes te willen scoren, waardoor hun visie niet alleen troebel is geworden, maar ook steeds lijkt te veranderen. De massa bepaalt. Of eigenlijk: wie het hardst schreeuwt, bepaalt.
Dat is misschien een vorm van democratie, maar het klinkt toch erg als de waan van de dag regeert.
Ik mis de tijd waarin Lubbers premier was.
Ook begin ik steeds meer twijfel te voelen bij Instagram. Niet alleen omdat dit ook een bedrijf is van Fakebook, maar vooral omdat ze daar steeds meer aan het stunten zijn. Marloes de Vries viel het laatst op dat ze steeds vaker posts in haar tijdlijn krijgt van mensen die ze helemaal niet volgt. Ik heb het dan niet over gesponsorde reclameposts. Gewoon andere gebruikers worden er opeens doorheen gejast. Kortom, de programmeurs van Instagram bemoeien zich nog meer met wie je wel en niet krijgt te zien. Ik wil gewoon de posts van iedereen zien die ik volg en verder geen gezeur. Algoritmevrij leven. Dat wil ik. Zoveel mogelijk in ieder geval.
Sowieso ben ik de laatste maanden heel erg sociale media-moe. Het vraagt heel veel aandacht en ik kijk terug met een beetje spijt naar hoeveel uren ik het afgelopen decennium verloren heb aan loze zaken. Misschien heeft dat met mijn leeftijd te maken, maar ik wil de toekomst meer besteden aan dingen die voor mij echt belangrijk zijn.
Dat zijn geen wereldschokkende zaken, allerminst eigenlijk. Er is nog heel veel wat ik wil lezen en zien. De boekenkasten hier puilen uit met prachtig leeswerk en er zitten aardig wat boeken en strips bij die ik nog niet heb kunnen inzien.
En het wordt tijd om de lijst met gewilde vakantiebestemming maar eens als leidraad te gaan gebruiken. Daarvoor is dan eerst weer geld nodig, wat ik moet verdienen.
Misschien niet meer als freelancer – de journalistieke markt is volledig kapot bezuinigd – maar er zijn andere manieren om met mijn schrijftalent en aanleg voor beeld een inkomen te verwerven. Hopelijk op een vaste stek ergens met een leuk team.
Tot het zover is staat mijn smartphone steeds meer op stil en kijk ik zo min mogelijk op Whatsapp en Instagram. Ik vind het prima om dat soort apps voor werk te gebruiken – het hoort er nu eenmaal bij. Maar privé wil ik gewoon steeds meer mijn eigen gedachten in mijn hoofd horen en niet een Twitterstroom of ander geneuzel.
Ik mag hier voor de VPRO gids een artikel over schrijven. De reis naar Brussel was er eentje vol met vertraging die het dure Thalyskaartje en de belofte van snelheid die daarbij hoort, teniet deed. Maar daar ga ik je verder niet mee lastig vallen.
Schitterende boog, van ZHANG Zhongxiao uit 1973.
Panorama van de Chinese strip is een boeiende expositie. Een mooie kennismaking met welke strips er in China worden en werden gemaakt, en welke thema’s daar belangrijk zijn. Ik heb heel veel mooi tekenwerk gezien en meteen wat opgestoken van de geschiedenis van China.
Ik sprak met onder andere stripmaker Ferry van Vosselen. Die zit niet alleen in het bestuur van het stripmuseum, hij was ook mee met curatoren JC de la Royère en LOU Yiping naar China. (Overigens is LOU de achternaam van Yiping. In China schrijven ze de achternamen eerst.)
Het was grappig om kunstenaar en stripkenner JIN Cheng te interviewen. Dat moest met een tolk erbij, want de beste man spreekt geen Engels en ik geen Chinees. Interviewen met een tolk is altijd gek en wat onhandig. Soms ontkom je er niet aan. Ik interviewde JIN samen met collega Geert de Weyer die ook een stuk ging schrijven over de tentoonstelling.
Michael in gesprek met Jin Cheng en tolk. Foto: Willem De Graeve.
Geert wees me er via de mail op dat ik in beeld ben bij de reportage die de VRT over Panorama van de Chinese strip maakte. Die kan ik niet embedden, maar hier is daar de link van.
Bruzz.be maakte deze video:
Zodra het artikel in de VPRO gids is gepubliceerd, plaats ik het uiteraard ook hier. Eerst het stuk maar eens schrijven.
Deze scène is uit een kort verhaal van deze stripmakers. Eppo publiceert sinds vorig jaar geregeld een verhaaltje waarin stripmakers aan de slag gaan met het personage Agent 327. Van Martin Lodewijk hoeven we voorlopig geen nieuw avontuur van 327 te verwachten, dus Rob van Bavel heeft er met dit project voor gezorgd dat ‘het geweten van Nederland’ toch geregeld in Eppo gepubliceerd wordt. De vondst levert vaak leuke strips op. Iedere tekenaar interpreteert de personages van Lodewijk op zijn eigen manier en dat is boeiend om te zien.
Zo ziet Romano’s versie van Olga Lawina eruit:
Ook niet vies, dus.