Notice: register_sidebar was called incorrectly. No id was set in the arguments array for the "Sidebar 1" sidebar. Defaulting to "sidebar-1". Manually set the id to "sidebar-1" to silence this notice and keep existing sidebar content. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 4.2.0.) in /customers/9/c/2/michaelminneboo.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 5663
February « 2017 « Michael Minneboo
Freelance journalist en audiovisueel programmamaker
Deprecated: _c is deprecated since version 2.9.0! Use _x() instead. in /customers/9/c/2/michaelminneboo.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 5211
Archive for February, 2017
Een pakkend beeld gemaakt door Mike McCain, een art-director die in de game-industrie werkt:
Zou onze wereld er anders uitzien als er superhelden zouden bestaan? En hoe anders?
Het schilderij van McCain heet: …And the American Way. Want Superman vecht natuurlijk voor ‘Truth, Justice and the American Way’. Al heeft dat laatste tegenwoordig een valse bijklankt gekregen sinds de verkiezing van Don Trump. Wie Superman kent via Frank Miller’s The Dark Knight-verhalen zou vermoeden dat hij ook nu weer aan de kant van de Amerikaanse president zou staan en Mexicanen buiten de deur zal houden als Trump eenmaal zijn muur heeft laten bouwen. Toch hoop ik dat de huidige incarnatie van Suup wel aan de goede kant staat.
Natuurlijk leven er in onze wereld geen superhelden, daarom is het aan ons om muren af te breken. En ervoor te zorgen dat ze niet gebouwd worden. Niet alleen in Amerika natuurlijk, want daar hebben jij en ik helemaal geen invloed op. Toch leven wij ook met muren, vooral veel denkbeeldige. Onze levens en buurten staan er vol mee. Tijd voor de sloophamer, zou ik zeggen.
Sinds zaterdag ben ik weer een stapeltje Iron Man-comics rijker…
De mooiste covers uit het stapeltje op een rij.
Zaterdagmiddag waren Linda en ik de hele dag op pad geweest in Amsterdam Noord. Niet mijn favoriete wijk overigens, maar ik vind de NDSM-werf wel leuk om te bezoeken.
Op de weg terug waren we in de buurt van Henk Comics & Manga Store, dus besloten we even een kijkje te nemen. Ik hoopte er de laatste twee delen van de Complete Ben Reilly Epic tegen te komen voor een leuke prijs. Helaas stonden ze er alleen voor de volle prijs en dat vind ik die verhalen nu weer niet waard. Nog even doorzoeken tot ik die als leuke aanbieding ergens tegenkom, zoals de eerste vier bundels.
Nu had Henk wel een paar kratten vol aanbiedingen dus begon ik geestdriftig te zoeken. Er waren geen Ben Reilly-avonturen die ik nog niet had, maar wel een hele stapel Iron Man paperbacks die mijn aandacht trokken.
Iron Man-comics lees ik graag. Het liefste uit de jaren tachtig trouwens, toen David Michelinie ze schreef en John Romita Jr. en Bob Layton ze tekenden. Armor Wars I+II bijvoorbeeld. Henk had wat comics uit recentere tijden geschreven door Matt Fraction en getekend door Salvador Larroca. Ook niet verkeerd.
Ik vroeg me nog wel af of ik deze nu al had of niet. Misschien word ik een dagje ouder, maar soms weet ik gewoon niet meer welke deeltjes ik wel en niet al heb. Dat komt deels ook omdat Marvel om de haverklap een serie weer bij nummer 1 begint. Als er dan achterop de trade staat welke nummers er in zijn opgenomen, zegt dat dus lang niet altijd iets.
De laatste tijd probeer ik het inkopen van comics wat te matigen, want de kasten beginnen vol te raken. En een deel van wat er in die kasten staat, moet ik nog lezen. Toch is het voor een stripliefhebber als ik moeilijk om interessante koopjes te negeren.
Voordat ik het wist had ik dus The Invincible Iron Man vol 4 t/m 10 in mijn handen. Helaas was vol 8 wat beschadigd. Normaliter laat ik beschadigde comics liggen – ik wil alles immers in zo’n goed mogelijke staat aanschaffen. Maar er was geen tweede exemplaar en het zou zonde zijn om een gat in het verhaal te hebben.
Gelukkig was de verkoper bereid wat korting te geven op de beschadigde comic. Dat maakt die beschadiging toch minder erg. Mocht het verhaal heel goed zijn, dan is het minder erg om later een tweede exemplaar van vol. 8 te kopen om de beschadigde te vervangen.
Zo ging ik met een tas vol Iron Man en Hellboy in Hell vol 2 naar huis (maar dat wordt een verhaal voor een andere keer), en zonder Ben Reilly. Die vinden we nog wel eens.
Deze week was ik op de redactie van SubQ om met Mirjam Renting de publiciteitsplannen voor mijn boek Mijn vriend Spider-Man te bespreken.
Nog een paar maanden en dan ligt het werk in de winkel. Begin mei dus. Tenminste, dat is de bedoeling. Op dit moment ben ik druk met het bijschaven, herschrijven en inkorten van de tekst.
Ondertussen heb ik meetings over coverdesign en hoe we de publiciteit gaan aanpakken. Mensen moeten te zijner tijd namelijk wel weten dat het boek uit is en tegenwoordig hebben we daar behoorlijk veel hulpmiddelen voor om dat bekend te maken. Hoe zorg je dat je in de stroom van informatie opvalt? Dat is nog best een lastige vraag. Gelukkig hebben we daar wel ideeën over en is er al interesse getoond door verschillende magazines en radioprogramma’s voor interviews.
Het was een goede meeting waar ik nu nog niet zo heel veel inhoudelijks over kan vertellen. Een paar uur later zette Mirjam deze update op Instagram:
Inderdaad, je ziet hier al het coverontwerp van Mijn vriend Spider-Man. Waarschijnlijk wordt daar nog een beetje aan gesleuteld, maar ik vind het toch leuk om de cover nu alvast te laten zien. En ik ben erg blij met het ontwerp dat de mannen van Moker hebben bedacht.
Hun werk zie je deze weken ook overal in de stad, want zij maakten het beeld bij de VPRO-serie Made in Europe.
Schreef ik een tijdje geleden dat ik het opnieuw bekijken van oude vertrouwde films vaak zo lang mogelijk uitstel, deze week zag ik Beverly Hills Cop (Martin Brest, 1984) toch weer.
De drie Cop-films staan op Netflix, maar zullen eind februari verwijderd worden. Dus had ik toch zin om nog eens met Axel Foley naar Beverly Hills af te reizen. In 2008 bekeek ik de trilogie ook eens en schreef ik per film een post over hoe ik de deze ervoer.
Eddie Murphy was op zijn sterkst in deze twee films en was nooit meer zo grappig als Axel Foley, de hem op het lijf geschreven is. De bijdehante smeris uit Detroit die in Beverly Hills terechtkomt als hij de moord op zijn vriend onderzoekt. Met zijn eigenzinnige manier van handelen krijgt hij het al snel aan de stok met de politie in Beverly Hills, maar uiteindelijk weet hij met de hulp van rechercheurs Taggert en Rosewood de schurk Victor Maitland uit te schakelen. Foley bluft zich overal binnen; of het nu een suite is in het Beverly Hills Hotel of een opslagruimte van de douane is. Hij weet op luchtige wijze de rechercheurs van het politiekorps te ontkomen door bananen in de uitlaat van hun auto te stoppen. Tussen de grappen door kan de kijker genieten van een flinke dosis actie.
Favoriete films zijn net als goede vrienden van je, soms moet je ze gewoon weer even opzoeken. Beverly Hills Cop zag ik inmiddels iets van 15 keer, gok ik, maar toch verveelde hij niet. Het scenario blijft erg goed en strak geschreven. Iets wat je tegenwoordig een stuk minder ziet: iedere scène heeft een reden en zit logisch in elkaar. De dialogen zijn scherp en to the point.
Ik ben ondertussen benieuwd hoe het met Lisa Eilbacher (mei, 1956) gaat. Zij is inmiddels zestig en doet al heel lang geen film- en televisiewerk meer. Ze zat ook in de pilotaflevering van de Spider-Man TV serie. Verder heb ik haar niet in zo heel veel films gezien.
Lisa Eilbacher.
Ga ik Cop IIook weer kijken? Misschien, maar dan moet ik dus snel zijn. Ik weet echter nu al dat ik IIIniet meer hoef te zien. Ik heb overigens wel zin om nu een goed boek over deze films te lezen, maar volgens mij bestaat dat nog niet.
In de film Logan speelt Hugh Jackman voor de allerlaatste keer Wolverine. Ik ga hem missen, want ik vind dat hij dit strippersonage iedere keer op fantastische wijze heeft belichaamd.
Goed, niet iedere film van de X-Men franchise is even goed, maar over Logan heb ik echt weinig te klagen. Regisseur en schrijver James Mangold, de cast en crew hebben een intensieve aflevering gemaakt die heel down to earth voelt en volledig los gezien kan worden van de eerdere films.
In de nabije toekomst ontfermt een vermoeide Logan (Hugh Jackman) zich over de zieke Professor X (Patrick Stewart) in een schuilplaats op de grens met Mexico. Logan probeert zich te verschuilen voor de wereld en zijn nalatenschap. Logan is moegestreden en heeft te veel mensen in zijn omgeving zien sterven. Naar zijn gevoel zijn mensen slechter af als hij ze probeert te helpen. Hij zit er dan ook niet echt op te wachten om de held uit te hangen als de jonge mutante Laura zijn hulp nodig heeft. Ze wordt achtervolgd door de Reavers die haar koste wat kost willen vangen. Uiteindelijk laat Logan, gedwongen door de omstandigheden en de aanhoudende bemoeienis van Charles Xavier, nog een keer zien dat zijn hart op de goede plek zit.
Dat laatste duurt overigens erg lang. Dat Wolverine een koppige kerel is wisten we al, maar zo koppig…
Ondertussen wordt de kijker getrakteerd op een spannende roadmovie vol brute actie. Ja, het geweldsniveau in Logan is erg hoog en sluit dus goed aan bij de ruigheid van de Wolverine-strips. Het bloed en losgesneden ledematen vliegen je rond de oren. De kijkwijzer is in Nederland dan ook 16 jaar en ouder.
Nu ben ik niet iemand die tegen geweld in films is, maar ik vermoed dat vanwege het brute geweld in Mangolds film niet iedereen met een zwakke maag zal bekoren. De hele sfeer van Logan is rauw-realistisch en staat daarin in schril contrast met het gemoedelijke en hoopvolle einde van X-Men: Days of Future Past. De toekomst in Logan is somber, bleek en bloedheet.
Tegelijkertijd hebben we Wolverine nog nooit zo kwetsbaar gezien. Niet alleen is hij echt een dagje ouder, ook zijn helende gave werkt niet meer zo optimaal als vroeger. Menselijkheid is dan ook een bijzonder aanwezig thema in deze aflevering. Niet alleen door het fantastische spel van de hoofdrolspelers, ook door het contrast tussen Logan en de meedogenloze tegenstanders waar hij mee te maken krijgt. Ik zal daar verder over zwijgen, want anders geef ik teveel van de plot weg. Dit is juist zo’n film waaraan je jezelf moet overgeven om de nuances en menselijke emoties tot in je botten te ervaren.
Logan is Mangolds tweede Wolverine-film trouwens. Hij regisseerde ook The Wolverine.
Het was weer een feest om Jackman en Stewart in de rollen te zien waar we ze inmiddels zo goed van kennen. Een extra pluim voor de jonge actrice Dafne Keen die in Logan debuteert en zowel in zwijgende passages en actiescènes excelleert.
Kortom: Logan is een waardig afscheid van Jackman als Wolverine.
Het is heel moeilijk om negatieve dingen te negeren. Vaak komt dat omdat ik het er simpel niet mee eens ben en dan heb ik de neiging om dat ook te zeggen, ook al is dat eigenlijk een futiele bezigheid, want het is niet alsof je een ander overtuigt. En bovendien wordt de sfeer er zo niet beter op.
De wereld zit nu eenmaal niet in elkaar zoals ik zou willen en mijns inziens lopen er veel te veel idioten rond. Open inrichting Aarde noem ik deze planeet dan ook graag.
Toch is het weer eens tijd om mezelf eraan te herinneren dat er ook veel moois is in de wereld. Het leven is te kort om daar de aandacht niet op te richten en te lang om alleen maar met al die negativiteit bezig te zijn.
Je kunt je beter bezighouden met de dingen die je vrolijk maken en je energie geven. Een plek om dat te doen is het internet, daarom is het zo jammer dat sociale media een beerput van gezeur en meningen lijken te zijn geworden.
Ik vind dat we allemaal veel te veel onze meningen oplepelen online. Kijk, als het nu gaat om maatschappelijke zaken waar je het niet mee eens bent, by all means, laat dat weten. Misstanden moeten aangekaart worden en het liefste ook met een mogelijke oplossing.
Maar waar het smaakkwesties betreft, en laten we eerlijk zijn, online gaat het toch vaak om smaak en het gebrek daaraan, kunnen we onze mening gewoon beter voor ons houden.
Tenzij je iets wilt zeggen over wat je tof vindt, dat is wel leuk altijd om te lezen en te horen. Enthousiasme, yay!
Maar anderen laten weten dat je iets absoluut ruk vindt terwijl zij het wel leuk vinden… tja. Erg vermoeiend, onnodig en soms zelfs kwetsend.
Dirty Harry is een wijs man.
Vrij naar Dirty Harry zeg ik daarom:
Opinions are like assholes,
everybody’s got one.
And most of them are full of shit.
Er zitten net zo min mensen op je mening te wachten dan dat ze je kontgat willen zien, zeg maar.
Daarom vind ik het YouTube-kanaal CinemaWins zo grappig. Al jaren kijk ik heel graag naar het tegenoverstelde kanaal: CinemaSins met Everything Wrong With, maar als je daar te veel video’s van kijkt, lijkt het wel of ze tegenwoordig helemaal geen films meer kunnen maken, want overal valt wel wat op aan te merken.
Maar Everything Great About van CinemaWins weet zelfs de positieve kant van Batman & Robin in te zien. Ja, echt:
Zo wordt de miskleun van Joel Schumacher simpelweg een guilty pleasure. Een hele guilty one dan, maar toch.
En deze van X-Men: Days of Future Pastis ook heel genietbaar. Patrick Stewart als Professor Xavier: huppa, puntje erbij. En zo moet het ook, want hoe goed past die acteur eigenlijk wel niet bij die rol? Toen ik als tiener alleen nog maar kon dromen van een verfilming van de strip X-Men, leek Stewart mij al perfect als Xavier.
https://www.youtube.com/watch?v=p5AqT-V91BU
Bij CinemaWins gaat het dus niet per se om slechte films waar we met veel moeite toch nog het positieve van inzien, het gaat gewoon ook om films die van zichzelf al tof zijn en zij leggen daar nog eens de nadruk op.
Not everything is misschien awesome, maar fuck it: Geniet van wat je tof vindt. Negeer de rest zoveel mogelijk.
Schokkend Nieuws, hét Nederlandse filmmagazine voor genrecinema bestaat 25 jaar. Reden voor een feestje en een speciaal jubileumnummer.
Schokkend Nieuws werd in 1992 opgericht door Jan Doense, Phil van Tongeren en Bart Oosterhoorn. Inmiddels zijn we 124 nummers verder en is Schokkend Nieuws nog steeds hét Nederlandse filmmagazine voor de genrefilm. Tenminste, ik zou snel niet een ander blad weten dat zo divers naar dit fenomeen kijkt en op eigenzinnige wijze beschrijft.
Van een A4-tje in zwart-wit tot het prachtige filmmagazine van vandaag. Zonder subsidie en dankzij de inzet van enthousiaste vrijwilligers en de trouwe abonnees. En dat mag ook wel weer eens gezegd worden. Zoveel mooie dingen in Nederland bestaan puur door de wilskracht en doorzettingsvermogen van de makers. Ze denken daarbij helemaal niet aan marktwerking of geldverdienen. Ze werken gewoon aan iets omdat ze het belangrijk vinden, omdat ze vinden dat dit er moet zijn. Dat gegeven alleen al maakt dat een blad als Schokkend Nieuws een kwart eeuw bestaat een enorme prestatie.
1992 Om het jubileum te vieren kijkt SN #124 terug naar 1992. Hoe zagen de films er toen uit en wat is er sindsdien veranderd? Zijn filmrecensenten sindsdien anders gaan denken over ‘ons soort films’? Wat betekende het toen eigenlijk om fan te zijn?
Schokkend Nieuws interviewde Barry Raymakers, de hoofdredacteur van de voorloper Horrorscoop. En hoe zit het met geek culture nu? Henriette Poelman schreef een fel essay.
Ik vond beide artikelen erg leuk om te lezen. Ik hou namelijk erg van smallpress-uitgaven en fans die zelf een blaadje beginnen om hun over hun favoriete ding te schrijven. Zelf heb ik dat ook gedaan, begin jaren negentig met Super-Fan Magazine. Al was dat fanzine maar een zeer kort leven beschoren trouwens. Eigenlijk doe ik tegenwoordig hetzelfde met mijn blog, ook digitaal fanzine van dingen die mij boeien. Zowel het idee van fanzines en fancultuur in het algemeen komen terug in mijn aanstaande boek Mijn vriend Spider-Man, dus het zijn onderwerpen die ik erg interessant vind.
Zelf werk ik tegenwoordig niet meer voor Schokkend Nieuws, maar ik lees het blad toch nog graag. Het jubileumnummer heeft ook weer een mooie Kriek-cover:
Om het dit allemaal te vieren wordt er in Kriterion een kwarteeuwfeestje gehouden op 1 april. Het programma van die avond kun je hier lezen.
Sinds het overlijden van Dick Bruna zijn er veel eerbetonen online te vinden. Dat snap ik heel goed, wie heeft er immers niet als kind Nijntje gelezen?
Nou ja, wij hadden geloof ik maar een boekje van Nijntje thuis. Nijntje in het ziekenhuis, gekregen van een zuster toen ik voor een operatie het ziekenhuis in moest. Ik geloof dat ik mijn keelamandelen geopereerd zouden worden. Anyway, in de kast heb ik wel wat werk van Bruna staan: hij maakte immers ook boeiende boekomslagen. Onder andere voor de reeks Zwarte Beertjes van uitgeverij Bruna. Ik heb daar een stapel Bond-uitgaven van.
Hier de twee covers die ik het boeiendst vind van dat stapeltje:
Kalm aan, Meneer Bond is de Nederlandse titel van Thunderball. Tja, die snap ik ook niet helemaal.
Dick Bruna (1927 – 2017) is 89 jaar geworden. Van de vele tributes die ik zag, vind ik dit een van de mooiste omdat de afbeelding meer laat zien dan alleen een droevige Nijntje. Bunbun legt troostend zijn hand op haar schouder en is zelf ook zichtbaar ontdaan. De illustratie is gemaakt door Matt Baaij, die een groot fan is van Bruna’s werk. En iets met konijnen heeft.
Of superheldinnen nu seksistisch zijn of niet, sommige mensen vinden dat de striptekenaars nog niet ver genoeg gaan en photoshoppen zich naar hun eigen hoogtepunt toe. Zie bijvoorbeeld deze aangepaste cover van John Byrnes She-Hulk:
Het origineel van John Byrne.
De wensdroom van sommige geeks.
Grappig hoe de dialoog die She-Hulk uitspreekt nog meer tot zijn recht komt in de tweede versie. Sex(y) sells immers.
Overigens vind ik het grappig hoe mensen de moeite nemen om een blootversie van bestaande stripfiguren te maken. Kennelijk hebben sommige geeks daar behoefte aan. Ik veroordeel het verder niet hoor, mensen gaan hun gang maar. Denk ook niet dat Byrne en Marvel hier wakker van liggen.
Waar ze wellicht wel wakker van liggen, zijn de pornofilms die de laatste jaren zijn uitgekomen. Sinds de superhelden-boom in de bios, wordt er meestal een pornoversie uitgebracht van de betreffende film. Omdat deze als parodieën worden aangeduid, maken ze geen inbreuk op het copyright van de filmstudio’s en uitgeverijen. Zo komen de producenten er dus mee weg.
De Schotse stripschrijver Mark Millar plaatste deze toffe foto van Adam West op Twitter:
Mooi hoe zijn Batman-pak nog net onder zijn jas te zien is. Dat zijn voorhoofdhuid lichter is dan de rest van zijn gezicht en het dus lijkt alsof de huid die normaliter niet door zijn masker wordt afgedekt, bruiner lijkt, zal we toeval zijn. In ieder geval ziet West er heel cool uit zo, vindt deze geek.
Toen er enkele afleveringen van de Batman televisieserie in de jaren tachtig door de VPRO werd uitgezonden, maakte ik er voor het eerst kennis mee. Als jongeling had ik het camp-gehalte niet zo door. Ik had simpelweg nachtmerries van Cecar Romero’s Joker.
Cesar Romero als de Jonker door W-E-S. Bron: Comicbook.com
Pas later kreeg ik een enorme hekel aan de serie omdat de associatie met kinderachtigheid zo sterk was, dat alle superhelden meteen heel kinderachtig leken in de ogen van de leken. Tenminste, dat dacht ik toen.
Tegenwoordig interesseert het me nog weinig hoe anderen tegen mijn liefde voor superhelden en Spider-Man in het bijzonder aankijken. Mensen hebben toch wel een mening, hoe de vork ook werkelijk in de steel mag zitten. Ik kan de Batman uit 1966 daarom ook veel meer waarderen dan eerst. Michael Keaton mag dan mijn favoriete Batman-vertolker zijn, ik heb een warm plekje in mijn hart voor Adam Wests interpretatie van de Caped Crusader.
Vanmorgen was ik vroeg op omdat Linda vroeg op haar werk moest zijn. Nog voor het ontbijt dit plaatje geschoten:
Soms kan ons uitzicht lekker rustgevend zijn. En een laagje witte sneeuw laat alles er meteen rustiger uitzien, vind ik. Ik vind het best leuk dat we een beetje winter hebben gekregen de afgelopen dagen. Ik geniet vooral van de sneeuwpoppen die mensen maken. Zelf hoef ik niet zo nodig met mijn handen in de sneeuw, maar ik zie graag het resultaat van andermans arbeid in deze. Sneeuw is toch voora leuk als die naar beneden dwarrelt, niet als je ‘s zondagsochtends door de kou naar de supermarkt moet. Maar daar was het rond tien uur ook lekker rustig.
Rustig; rust. Stilte. Termen die steeds vaker in mijn hoofd klinken, omdat ik er steeds meer behoefte naar voel. Ik klink wellicht al een oude man op mijn 39ste, maar dat moet dan maar. De stad is druk, vol en luidruchtig. Soms droom ik ervan mijn biezen te pakken, weg te gaan en als sneeuw voor de zon te verdwijnen.
Zou onze wereld er anders uitzien als er superhelden zouden bestaan? En hoe anders?
