Wie in de grond van de oude Indianenbegraafplaats zijn dode dier begraaft, zorgt ervoor dat het beest weer tot leven komt, zij het met een zeer naar karakter. Stel je voor dat je hier een mens zou begraven.
Dat is in het kort het uitgangspunt van de horrorfilm Pet Sematary van Mary Lambert uit 1989. Hoofdrollen zijn weggelegd voor Dale Midkiff en Denise Crosby, die je wellicht herkent als crewmember van het Starship Enterprise van Star Trek: The Next Generation. Midkiff speelde ooit Elvis in de televisiefilm Elvis and Me. Omdat hij qua uiterlijk veel weg heeft van the King had ik tijdens Pet Sematary soms het idee dat ik naar Elvis in een horrorfilm keek, wat nogal afleidde van de plot. Gelukkig zingt Midkiff nergens een liedje.
Fred Gwynne speelt de oudere, wijze buurman. Als het jonge stel met twee kinderen bij hem aan de overkant komt wonen, is hij graag bereid ze naar het dierenkerkhof in de buurt te begeleiden. Als moeders een paar dagen later met de kinderen op familiebezoek is en pa alleen thuis, wordt de kat doodgereden door een van de vele grote vrachtwagens die continue over de weg razen. Dochterlief zal de dood van haar kat niet kunnen verdragen, gelukkig weet de buurman een oplossing voor dit probleem en neemt Midkiff mee naar het Indianenkerkhof waar ze het beestje begraven. De volgende dag is de kat springlevend, zij het dan dat hij een uur in de wind stinkt en nogal psychopathische trekjes heeft gekregen. Als het gezin later wordt getroffen door een veel grotere tragedie ligt een nieuw bezoekje aan het speciale kerkhof voor de hand, al snapt iedereen natuurlijk dat dit niet heel verstandig is.
Pet Sematary stamt uit de jaren tachtig en dat is te merken aan het uitgebeende script: er zit geen scène te veel in de film. Ieder moment helpt de plot een stukje verder. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Stephen King, die zelf het script schreef én een cameo heeft als priester:
De laatste scène vond ik nogal obligaat en jammer: die doet de griezelspanning gaande het verhaal vakkundig werd vastgehouden teniet. De spanning vloeit weg als lucht uit een ballon die lek wordt gestoken.
De weg naar Halloween
Eerlijk gezegd ben ik geen fan van de Hollandse zomer. Sterker nog, ik voel echte zomerhaat. Het is me te benauwd, je zweet je rot en door de warmte gaat alles heel traag. ’s Nachts houden muggen me wakker. Het is ook zo warm in de slaapkamer dat alle ramen open moeten, wat betekent dat de stadsgeluiden en de boomboxen van de bezoekers die tot midden in de nacht feest vieren in het park, niet langer buiten worden gehouden. Kortom, de zomer levert nogal wat slaaptekort op. Ik verlang dus alweer naar de frisse wind van de herfst, vallende bladeren en de prachtige kleuren die met dat jaargetijde gepaard gaan. Om alvast in de sfeer te komen zocht en vond ik een lijst met filmtitels die min of meer verwantschap hebben met Halloween. Als we toch niet kunnen slapen ’s nachts, gaan we wel horrorfilms kijken. Pet Sematary (de foute spelling van het woord ‘cemetery’ is overigens opzettelijk) is de eerste film die ik in dit kader deze week heb gekeken.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
18 reacties op “Pet Sematary: De weg naar Halloween”
[…] Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. All Hallows’ Eve keek ik in het kader van de weg naar Halloween. […]
Ik mis soms die geweldige horror/scifi/fantasy films uit de jaren 80 en begin 90. Super 8 van JJ Abrams uit 2011 was wel een goede en leuke hommage aan die tijd. Ik heb niks met Halloween, maar laat de herfst maar komen tijd om weer lekker te griezelen met ene paar goede film en tv-series.
Overigens, prachtig hoe je jouw zomerhaat beschrijft. Kan me er helemaal in vinden.
@Lores: Ja, super 8 vond ik ook tof. En die ademde ook goed de sfeer uit van een Spielberg film uit de jaren tachtig. Ik heb inmiddels alweer meer horrorfilms gezien uit die periode de laatste tijd. De filmframes ervan publiceer ik binnenkort. Echt smullen en vaak zijn ze nog heel goed te verteren die films.
Waarom hou je eigenlijk niet van Halloween?
Halloween ben niet zo tuk op feestdagen en verkleedpartijen. 😉
Ben benieuwd welke films uit die periode je nog gaat reviewen, Michael.
Horrorfilms uit die periode ( ja ik ben nog van de generatie die ze keek op gehuurde VHS ) die ik de moeite waard vond alle delen van The Omen ( niet de remake uit 2006! ) Nightbreed ( als je even het horror-element wegdenkt, dan is het een leuke superheldenfilm! Iedereen heeft andere krachten ) de 1e Hellraiser. Natuurlijk alle delen van Nightmare on Elmstreet tot 1994, Candyman ( uitzonderlijk poetisch voor een horrorfilm ) Warlock ( met een geweldige Julian Sands en Richard E Grant ) Army of Darkness natuurlijk, eerste delen van Children of the Corn. Teveel om op te noemen uit die periode
Ook een aanrader is de tv-serie Carnivale. Met een geweldige Clancy Brown ( hee die zat in Pet Sematary 2! 😉 )
@Lores: Dat van de feestdagen en verkleedpartijen snap ik helemaal. Halloween heeft echter als enige feestdag een speciaal plekje in mijn hart. Je noemt een paar mooie titels op die ik meteen op mijn lijstje ga zetten. Nightmare on Elmstreet heb ik natuurlijk gezien. Behalve de remake dan, die hoef ik niet zo nodig. Clancy Brown zat trouwens ook als schurk in Highlander. Ga ik nu niet kijken hoor, want past niet in het thema, maar was volgens mij de eerste keer dat ik hem zag acteren.
Overigens kan ik me het vhs tijdperk ook nog goed herinneren. Zo oud zijn we dan toch nog niet? Zie hier en deze ludieke marketingactie. Overigens, het leuke aan dvd downloads is dat de kwaliteit vaak iets minder is, waardoor je vanzelf het idee krijgt dat je naar een oud vhs’je zit te kijken 🙂
[…] gaat goed met mijn voornemen om zo veel mogelijk Halloweengerelateerde horrorfilms te bekijken om alvast in de oktoberstemming […]
[…] Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. House keek ik in het kader van de weg naar Halloween. […]
[…] Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. House II keek ik in het kader van de weg naar Halloween. […]
Als je oude films kijkt is er een kans dat de acteurs die je aan het werk ziet allang dood zijn. Dat was ook het geval toen ik The Changeling zag in het kader van de weg naar Halloween.
George C. Scott: Nog springlevend.In deze haunted house horrorfilm van Peter Medak uit 1980 geldt dit in ieder geval voor de twee hoofdacteurs uit de film: George Campbell Scott en Melvyn Douglas. Als twee geesten uit het verleden, of twee levende doden zo je wilt, waren ze rond op het witte doek. Heel toepasselijk voor een horrorfilm die draait om een huis waarin een spook de aandacht trekt van de nieuwe bewoner (Scott). Deze bewoner komt vervolgens een nare moordzaak op het spoor die leidt naar Senator Joe Carmichael (Douglas).
Trish Van Devere, indertijd de vrouw van Scott, leeft overigens nog wel en is dik in de zeventig.
Het leuke aan dit Halloween-project is dat ik de films bekijk met zo min mogelijk voorkennis, waardoor ik telkens voor nieuwe verrassingen kom te staan. Geen idee waar de film over gaat, wie erin spelen, behalve dan dat deze te maken hebben met een lijst filmtitels die iets met Halloween te maken hebben volgens de samenstellers ervan. Eigenlijk zat er geen directe referentie naar Halloween in The Changeling, toch vond ik het een sfeervolle en onderhoudende film waarin vooral het naturelle spel van de drie steracteurs de bovennatuurlijke gebeurtenissen in het huis waarachtiger maakt.
Alle interieurs van het huis zijn overigens in een studio opgenomen. Het pand zelf was een groot decor. Gelukkig maar, want het gaat uiteindelijk in vlammen op. Dat heb je met die spookhuizen.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Changeling keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Lees ook:House: Huisje, boompje, beest! House II: Flauwe reclamespot voor special effectsPet Sematary: De weg naar HalloweenAll Hallows’ Eve: Misogyne kutclownPas op voor Pumpkinhead!
Misschien is Trick ‘r Treat (2007) van Michael Dougherty wel de ultieme Halloweenfilm.
In deze horrorfilm lopen vier enge verhalen door elkaar. Wat hen verbindt is de aanwezigheid van Sam die je als de wraakzuchtige spirit van Halloween zou kunnen interpreteren. Iedereen die de tradities van het jaarlijkse spookfeestje namelijk niet serieus neemt, krijgt met Sam te maken in Trick ‘r Treat.
Halloweenmascotte
Sam draagt een juten masker met knoopsgaten als ogen. De rest van zijn Halloweenkostuum lijkt ook uit de tweedehands verkleedkist te komen. Eigenlijk heeft hij wat weg van een vogelverschrikker op kindergrootte. Vergis je echter niet, Sam lijkt dan misschien een beetje shabby, hij is razend snel en moordzuchtig. In een panelgesprek vertelde schrijver en regisseur Michael Dougherty dat hij het jammer vond dat Halloween geen mascotte heeft en dus bedacht hij Sam.
Sam.In dat zelfde panelgesprek werd bekend gemaakt dat er een vervolg komt op deze bijzondere horrorfilm. Ondanks het feit dat de film indertijd niet in de bioscoop werd uitgebracht, heeft Trick ‘r Treat een aardige cultfollowing gekregen. En terecht, want wie van Halloween houdt, moet deze film wel kijken. De hele film ademt Halloween, van de verhalen tot en met de kleinste details in de art direction. Wat mij betreft mag het vervolg zo snel mogelijk uitkomen. Halloween komt immers ook ieder jaar weer voorbij.
Strip
Er verscheen in 2009 ook een stripadaptatie van Trick ‘r Treat. Zo’n stripadaptatie is op zich niet zo interessant: waarom de strip lezen als je ook gewoon de film kunt kijken? (Hetzelfde geldt voor stripadaptaties van bijvoorbeeld De Avonden waarin de tekst van Reve integraal is opgenomen, maar dat even terzijde.) En daarbij is de strip niet zo mooi getekend en haalt de comic het qua sfeer niet bij de film.
Ik ben altijd op zoek naar goede strips over Halloween of met een Halloweensetting, dus hoop ik dat men snel een hele reeks verhalen in dezelfde sfeer als de film zal maken. Dat zou best wel eens een interessante serie comics kunnen opleveren.
De sympathieke actrice Anna Paquin heeft extra ‘bite’ in deze film.Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Trick ‘r Treat keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Lees ook:All Hallows’ Eve: Misogyne kutclownHouse: Huisje, boompje, beest!Pet Sematary: De weg naar HalloweenPas op voor Pumpkinhead!The Changeling: Geesten uit het verleden
Een film met de naam Trick or Treat moet natuurlijk wel iets met Halloween te maken hebben, dacht ik. De film uit 1986 van Charles Martin Smith heeft dat zijdelings ook wel, want speelt onder andere op Halloweenavond, maar eigenlijk draait Trick or Treat meer om metalfan Eddie Weinbauer en zijn adoratie van metalzanger Sammi Curr.
Metal Head EddieWanneer Curr (Tony Fields) in een brand om het leven komt, krijgt Weinbauer (Marc Price) van een bevriende diskjockey de laatste opnames van zijn held. Deze acetaat blijkt satanische boodschappen te bevatten die Eddie ontdekt als hij de plaat achterstevoren afspeelt. In eerste instantie blijkt de magie van de plaat Weinbauer te helpen: hij is al jaren het pispaaltje van de school en dankzij de muziek van Curr kan hij wraak nemen op zijn kwelgeesten. Helaas is de in en in doortrapte ziel van Curr ambitieuzer in zijn zucht naar destructie en al snel heeft de tiener de demonische kracht van de plaat niet in de hand. En als dan ook nog eens zijn overleden held in eigen persoon chaos komt zaaien, wordt het Halloweenfeestje op school wel een heel dodelijke plek.
Grappig aan deze film is dat er op een ludieke wijze wordt ingegaan op de mythe dat heavy metal satanische muziek zou zijn en dat je verborgen boodschappen kunt horen door de platen achterstevoren af te draaien. Een idee dat vooral door domme christenen in de wereld is geholpen. We zien onder andere Ozzy Osbourne in een kleine rol als dominee die op televisie waarschuwt voor de verderfelijke songteksten in metal muziek. Ook Gene Simmons heeft een cameo als de vriendelijke discjockey. Dat de film op nummer drie staat in een lijst van Cheesiest Heavy Metal Horror Flicks of All Time verbaasd me verder overigens niets. De soundtrack is heerlijk gedateerd, de demonische metalzanger ziet er met zijn langharige poedelkapsel lekker verwijfd uit en verder is iedereen heerlijk nostalgisch in de weer met cassettebandjes en vinylplaten.
Ook bevat de film een humoristisch, maar licht verontrustende scène waarin een tienermeisje onder invloed van Currs muziek zeer opgewonden raakt. Vlak voordat ze haar hoogtepunt bereikt opent ze haar ogen en blijkt dat er uit haar walkman een demon te voorschijn is gekomen die haar aan het neuken is. Klaar ben je.
Actrice Lisa Orgolini is wat mij betreft de grootste ontdekking die ik bij het bekijken van Trick or Treat deed. Ik had haar tot nu toe nog nooit in een film gezien en dat is eigenlijk niet zo verwonderlijk, want haar cv op IMDB houdt op bij 1998. Kennelijk heeft ze na Hideous Kinky geen film meer gemaakt. Verder kan ik online ook bijna niets over haar vinden. Wie weet waar ze uithangt en wat ze tegenwoordig doet, mag het vertellen in het commentformulier.
Lisa Orgolini.Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Trick or Treat (1986) keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Lees ook:Trick ‘r Treat: De ultieme HalloweenfilmThe Changeling: Geesten uit het verleden House: Huisje, boompje, beest! House II: Flauwe reclamespot voor special effectsPas op voor Pumpkinhead!
Candyman (1992) van regisseur Bernard Rose is een van de vlakste en saaiste horrorfilms die ik ooit zag.
Candyman: ‘Niet in slaap vallen hoor, anders krijg je een knal met mijn haak!’Twee wetenschapsters doen in het getto van Chicago onderzoek naar urban legends voor hun proefschrift. Als ze de stadlegende over Candyman onderzoeken, raakt Helen Lyle (Virginia Madsen) in de ban van de moordlustige Candyman en natuurlijk is deze legende meer waar dan dat ze zou willen. Gaap.
De onderzoeksters en een stukje kleurrijke graffiti.Candyman is een trage, maar bovenal saaie horrorfilm waarin een man met een vleeshaak als hand centraal staat. In het begin lijkt de film nog een interessante wending te krijgen als het lijkt dat Helen zelf de moorden pleegt en alleen maar in haar hoofd denkt dat Candyman bestaat. Maar zodra duidelijk is dat de bloeddorstige snoepjesman meer dan alleen maar een legende is, kakt de boel al snel in. Zelfs de belichting van cameraman Anthony B. Richmond is vlak. Vooral de interieurscènes zijn vlak uitgelicht en lijken zo uit een soap gehaald te zijn.
Actrice Virginia Madsen voor haar rol zowel de Saturn Award als het Avoriaz Fantastic Film Festival in de categorie beste actrice. Bij Avoriaz kreeg de regisseur ook de publieksprijs voor deze film. Misschien had iedereen in de zaal een slaapstoornis en konden ze dankzij Candyman eindelijk een uiltje knappen.
De film kreeg maar liefst twee vervolgen die ik in ieder geval niet ga kijken.
Er is zelfs een Candyman wannabe. Wat voor sukkel ben je dan?Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Candyman keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Lees ook:The Changeling: Geesten uit het verleden House: Huisje, boompje, beest! House II: Flauwe reclamespot voor special effectsTrick ‘r Treat: De ultieme HalloweenfilmTrick or Treat (1986): Have a heavy metal Halloween
Sommige films die al wat ouder zijn doorstaan de tands des tijds niet. Poltergeist echter wel.
Deze horrorfilm uit 1982 van Tobe Hooper is nog steeds zeer genietbaar, al komt de plot wat traag op gang. Het verhaal is mede gepend door Steven Spielberg die ook als producer optrad in de film. Zijn vingerafdrukken en die van Industrial Light and Magic, het special-effectsbedrijf van George Lucas, zitten dan ook duidelijk op Poltergeist. (Let trouwens eens op hoeveel Star Wars-merchandise je in de film kunt zien.) De special effects zijn trouwens zeer overtuigend en waren toentertijd state of the art. Nu zie je wel door de lichtshow heen, maar toch, mooi gedaan. Dat de effecten overtuigen komt mede door het strakke spel van de acteurs die allemaal heel expressief hun angsten laten zien. Vooral hoofdrolspeelster JoBeth Willams kan er wat van.
‘Who you gonna call?’ De enige echte Craig T. Nelson schrikt zich een hoedje!Poltergeist draait om een doorsnee Amerikaans gezin bestaande uit pa, moe en drie kinderen, dat in een nieuwbouwwijk gaat wonen. Een typische Californische suburb. Al snel blijkt echter dat hun nieuwe huis niet helemaal pluis is: klopgeesten en paranormale verschijnselen stonden niet in de verkoopakte aangekondigd maar zijn veelvuldig aanwezig. Als de jongste dochter in een interdimensionale poort verdwijnt en wordt gegijzeld door ‘het beest’, is het tijd om de Ghostbusters te bellen. Maar ja, die bestaan niet in dit verhaal dus bellen de ouders maar met een stel wetenschappers die zich bezighouden met het paranormale. Dit sympathieke trio blijkt al snel niet opgewassen tegen het kwaad, dus wordt een grappig dwergvrouwtje ingehuurd om het huis ectoplastisch schoon te maken en de dochter te redden.
Waarom het zo spookt in dat huis, laat ik even in het midden, maar het heeft weer eens alles te maken met een grote coöperatie waarbij winstoogmerk voor ethiek gaat. Dit maakt de film nu nog steeds relevant.
JoBeth Willams is nog steeds zeer aantrekkelijk als ze bang speelt.De christelijke ondertoon die in dit soort films schuilgaat, vind ik wel ergerlijk. Het valt me bij het (her)bekijken van veel horrorfilms op hoe erg deze eigenlijk gestoeld zijn op de christelijke leer. In Poltergeist staat de weg naar het hiernamaals centraal en met ‘het Beest’ wordt overduidelijk de Duivel bedoeld. Aangezien ik het christendom, net als alle andere religies, een onwijs onnozele uitvinding vind, boet de film mijns inziens hierdoor aan geloofwaardigheid in. Liever een onbekende demon, dan eentje die bedacht is door een stelletje gefrustreerde mannen die de fictieverhalen over God en Jezus op papier stelden.
Overigens: sommige mensen beweren dat er een vloek heerst op de Poltergeist-filmreeks.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Poltergeist keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Lees ook:Nightbreed: Creature featureTrick or Treat (1986): Have a heavy metal HalloweenAll Hallows’ Eve: Misogyne kutclownTrick ‘r Treat: De ultieme Halloweenfilm House II: Flauwe reclamespot voor special effects
Ooit zag ik in Filmhuis Hoorn de director’s cut van The Exorcist (William Friedkin, 1973/2000). Ik kan me herinneren dat ik die behoorlijk goed vond. Recent zag ik deze echter weer in het kader van de weg naar Halloween, en eerlijk gezegd vind ik The Exorcist nu minder indrukwekkend.
Goed, de special effects in The Exorcist zijn voortreffelijk, evenals het camerawerk. Ook het spel van de acteurs, vooral van de jonge Linda Blair is zeer goed en in de meeste gevallen overtuigend. En het is altijd leuk om een vrouw te zien masturberen met een christelijk kruis, want het is altijd leuk om religieuze dwaallichten te choqueren.
Het verhaal komt verschrikkelijk traag op gang, maar dat wordt goed gemaakt op het moment dat het meisje bezeten raakt door de Duivel. Dan komt er een lekkere vaart in het geheel en wordt de vertelling zelfs wat fragmentarisch. Toch viel The Exorcist bij het terugzien wat tegen.
Het helpt natuurlijk niet dat het bekende muzikale thema, Tubular Bells van Mike Oldfield, vroeger gebruikt werd in de kinderserie Bassie & Adriaan. Die clown en acrobaat hebben niet alleen menig jeugd verknald door in tv-optredens als zichzelf iedere keer te laten zien dat ze eigenlijk grofgebekte proleten zijn, en door het gebruiken van het Exorcist-thema bij hun domme avonturen, moet ik iedere keer aan de huilende professor denken als ik de muziek in de film hoor. Niet echt bevorderlijk voor de horrorsfeer.
Grootste probleem heb ik wederom met de christelijke visie op de wereld die ten grondslag ligt aan het verhaal. Monsters die niet voortkomen uit een bestaande religie vind ik indrukwekkender dan wezens die al jaren door de kerk worden gebruikt om het volk klein te houden. Aangezien ik het christendom, net als alle andere religies, een onwijs onnozele uitvinding vind, boet de film mijns inziens hierdoor aan geloofwaardigheid in. Het idee dat de Duivel, het ultieme kwaad, zich laat binden door twee priesters die voorlezen uit de Bijbel en af en toe met een kruis zwaaien en onzin uitkramen als ‘The power of Christ compells you!’ is zo verschrikkelijk onzinnig dat het mijn suspension of disbelieve te boven gaat. Als ik Satan was geweest had ik die kruiszwaaiers een dikke middelvinger geven, maar in het verhaal van William Peter Blatty, die zijn eigen roman tot filmscript bewerkte, laat hij zich klein krijgen. Watje. Allemaal nachies, zeg ik dan.
(Benieuwd naar het verschil tussen de originele versie en de director’s cut? Check deze blogpost.)
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Exorcist keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Lees ook:Poltergeist: Indrukwekkende lichtshow met een christelijk tintjeColumn: Een veilig HalloweenNightbreed: Creature featureTrick ‘r Treat: De ultieme HalloweenfilmTrick or Treat (1986): Have a heavy metal Halloween
Hedwig van Driel, mijn collega bij filmblad Schokkend Nieuws, heeft een jaar lang geblogd over de films die ze zag. Ze postte een beeld van de film met daarbij een korte beschrijving. Ze had zichzelf voorgenomen dat ze minstens één zin over de film zou schrijven. Een opmerking was in principe genoeg, ze schreef geen synopsis en was niet verplicht een oordeel over de films te vellen.
Een leuk project en zoiets kort houden is een nobel streven. (Ze is er na een jaar mee gestopt, al linkt ze nog wel naar haar Letterboxd-posts.)
Toen ik met deze rubriek begon hield ik mezelf iets soortgelijks voor. Ik wilde bijhouden welke films ik zag door screencaps op mijn blog te plaatsen met daarbij wat opmerkingen. Toch schrijf ik vaak stukken die als recensies gezien kunnen worden. Het bloed kruipt…
Ook blijkt het in de praktijk nogal een opgave te zijn om alle films die ik zie op deze manier te behandelen. De films die ik in het kader van de weg naar Halloween kijk, hou ik netjes bij, maar ik heb nog niets gepubliceerd over Captain America: The Winter Soldier, Thor: The Dark World, en een paar andere films die ik recent zag. Of de dagen zijn te kort, of ik heb te veel te doen en werk niet snel genoeg. Hoe dan ook, het is altijd grappig om te constateren dat dingen anders uitpakken dan je jezelf voorneemt.
Goed, dan nu The Little Girl Who Lives Down the Lane (Nicolas Gessner, 1976).
Blij verrast was ik door deze thriller uit 1976 met in de hoofdrol een nog jonge Jodie Foster. Dat deze titel op de lijst met Halloween-relateerde films staat heeft te maken met de openingsscène die zich op 31 oktober afspeelt en er kinderen voorkomen die trick or treaten. Verder is The Little Girl Who Lives Down the Lane dus een thriller en geen horror, al vallen er wel wat doden.
Jodie Foster speelt Rynn Jacobs, een meisje dat samen met haar vader een huis is betrokken in het dorp. Haar vader, een dichter en vertaler, lijkt echter nooit thuis te zijn. Daardoor beginnen enkele bemoeizuchtige dorpsbewoners argwaan te krijgen. Mrs. Hallet, de dame die hen het huis verhuurt, wil dolgraag de vader van het kind spreken en vindt het maar vreemd dat het meisje nooit naar school gaat. Haar zoon Frank is de plaatselijke pedofiel en die is dus om andere reden geïnteresseerd in het dertienjarige meisje. Een interessante rol voor Martin Sheen, die de pedo niet ongevaarlijk neerzet en een zekere zenuwachtige energie meegeeft.
Ook pedo’s houden van thee.Per ongeluk komt de moeizuchtige Mrs. Hallet (Alexis Smith) om het leven in het huis van Rynn. Het meisje sluit vriendschap met een manke tienerjongen die als goochelaar optreedt. Samen laten ze het lijk van Mrs. Hallet én van Rynns moeder verdwijnen. Haar vader is al eerder op natuurlijke wijze gestorven. Voordat hij het aardse verliet hebben ze samen een plan gemaakt zodat Rynn zonder inmenging van volwassenen in huis kon blijven totdat ze meerderjarig zou worden. Dat plan lijkt nu volledig te mislukken. Zeker nu de pedo komt buurten om te zien wat er eigenlijk met zijn moeder is gebeurd.
Het spel van alle acteurs is voortreffelijk en tot het einde aan toe blijft het spannend. Foster bewees al op jonge leeftijd dat ze goed kan acteren en volgens mij is ze in de loop der jaren alleen maar beter geworden.
Wederom heb ik dankzij dit project weer een voor mij onbekende, oudere film gezien die me veel kijkplezier verschafte. Een reden om nog een tijdje met dit project door te gaan.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Little Girl Who Lives Down the Lane keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Lees ook:The Changeling: Geesten uit het verleden Creepshow: Vermakelijke hommage aan horrorstripsPoltergeist: Indrukwekkende lichtshow met een christelijk tintjeTrick or Treat (1986): Have a heavy metal HalloweenNightbreed: Creature feature
[…] Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Pumpkin Carver keek ik in het kader van de weg naar Halloween. […]
[…] Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. May keek ik in het kader van de weg naar Halloween. […]
[…] Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Night of the Demons keek ik in het kader van de weg naar Halloween. […]