Mike getekend door Aimée de Jongh (2006).
Nostalgie, soms maak ik me daar schuldig aan. Heel on-zen om terug te blikken, maar zo werkt mijn geest nu eenmaal. Nu dringen de dingen die ik vorig jaar beleefde pas goed tot me door, alsof ze al die tijd in mijn hersenpan hebben liggen sudderen totdat ze klaar waren om gegrokt te worden. Soms voel ik een warme gloed in mijn lijf als ik terugdenk aan mooie gebeurtenissen die ver in het verleden liggen. (En af en toe krijg ik een nare smaak in mijn mond als ik aan minder fijne scènes terugdenk, maar daarover nu even niet.)
Soms verlang ik weer terug naar de begindagen van mijn blogcarrière. De eerste paar maanden dat ik op Mike’s Webs publiceerde had ik namelijk geen idee van hoe en wat. Ik deed maar wat. Heerlijk die onbevangenheid. Het geluksgevoel toen Statcounter de eerste bezoekers registreerde. De eerste comments. Je kon online publiceren en mensen lazen je teksten. Hoe cool was dat?
In het begin keek ik naar hoe anderen het deden, goede voorbeelden inspireerden me en ik las hier en daar blogtips van – vooral – Amerikaanse bloggers. Die gasten waren toen al dol op lijstjes. Wat moest je wel doen als blogger? Wat absoluut niet? Later zag ik in hoe loos veel van die lijstjes zijn: alsof anderen voor je kunnen bepalen hoe je moet bloggen… De enige regel die geldt wat mij betreft is dat je doet wat goed voelt en waar je zin in hebt.
In het begin plaatste ik bijna iedere maand een andere filmrol van favoriete films, strips, etc.
(Om dezelfde reden heb ik de jury van de Dutch Bloggies nooit serieus genomen. Ervan uitgaande dat bloggen een vrije vorm van publiceren is, wie waren zij dan om zichzelf als autoriteit te presenteren en te bepalen wat een goed blog was en wat niet? Alsof het bloggen door een officiële instantie ingelijfd moest worden. Ik weet ook wel dat het meer als een geintje begonnen is, en dat is een mooi uitgangspunt, maar op het laatst nam men zichzelf zo serieus. Ga toch weg.)
Tegenwoordig geef ik blogcollege en leg ik jonge journalisten uit hoe ze het medium kunnen inzetten om hun werk te bevorderen. Soms word ik over het medium geïnterviewd. Tig artikelen heb ik over het onderwerp geschreven. Heel tof natuurlijk om expert te zijn en als zodanig gezien te worden en ook tof om het blogevangelie te mogen verspreiden, maar het is definitief bewijs dat er van onbevangenheid geen sprake meer is. Bloggen is werk geworden: mijn blog is een verlengstuk van mijn freelance activiteiten, mijn winkeltje. Gelukkig maar dat ik het fijn vind om over strips te schrijven.
Daarnaast heb ik in de loop der jaren kennisgemaakt met de schaduwkant van online publiceren: menig verbaal gevecht heb ik gevochten met trollen die het web rijk is. Soms waren die trollen toenmalige vrienden die spreekwoordelijke dolken in je rug willen steken. (Tenminste ik ga er gemakshalve even vanuit dat die dolken spreekwoordelijk van aard waren.) Ik heb geleerd hoe heerlijk het is om mensen via Twitter en op je blog kunnen blokkeren als dat nodig is en hoeveel rust dat geeft.
‘Wie heeft er allemaal een Facebookaccount?’ vroeg ik laatst toen ik gastcollege gaf op de School voor Journalistiek. Van de 36 studenten had vrijwel iedereen er een. Sommigen verzuchtten: “We hebben geen keus. We moeten wel.” En helaas hebben ze gelijk: zonder Facebook weet je niet wat er speelt, hoor je er niet meer bij en word je niet meer uitgenodigd voor feestjes, want je kunt die facebookevents niet inzien. En je hebt Facebook nodig om je content te pluggen. Net zo goed als Twitter en welk ander social media platform je ook bij hebt aangesloten. Voorheen kwam men misschien spontaan op je blog kijken of je nog wat leuks had te melden of ze zagen via de rss-feed dat er wat nieuws op je site stond. Nu zijn we oververzadigd met informatie en moeten bloggers om aandacht schreeuwen om bezoekers te krijgen. Als marktkooplui roepen we om onze waar aan te prijzen. Zucht, alleen daarom zou je al terug kunnen verlangen naar vroeger.
Hmmm, dit is een zeer vrolijk stukje aan het worden, merk ik. Het is een kwestie van omdenken. Facebook is er nu eenmaal en als dat boek voorgoed gesloten wordt, is er wel weer een ander platform waar je rekening mee moet houden. Het voordeel van Facebook en Twitter is dat anderen je linkjes door kunnen sturen, waardoor meer mensen kennis kunnen maken met je ideeën, teksten, foto’s en video’s. In het geval van de rubriek Stripliefde heb ik gezien hoe handig FB en Twitter kunnen zijn. Ze leveren veel lezers op en inzendingen van mensen die graag de titels van hun favoriete strips met anderen willen delen. Al moet ik zeggen dat vooral de aandacht die er op andere blogs aan wordt besteed veruit het zwaarst lijkt te wegen. (Dank dus voor de aandacht, mede bloggers!)
Sowieso vind ik het fijn om dit medium te kunnen gebruiken om het beeldverhaal bij een breed publiek onder de aandacht te brengen. Sommige mensen zullen wellicht beweren dat ik door hier de focus op te leggen, minder persoonlijk ben gaan bloggen. Maar dat bestrijd ik: de afleveringen die ik voor Spidey’s web schrijf zijn zeer persoonlijke blogposts. Deze rubriek is een van de belangrijkste redenen waarom ik nog blog en houdt de creatieve stroom actief.
Waar ik eigenlijk naartoe wil is dit:
Toch kan het wel, bloggen met een open vizier. Bloggen met lol, regels vergetend en betweters negerend. Gewoon zelf het wiel uitvinden. Gewoon doen wat je wilt. Lekker rammelen op je toetsenbordje. Even niet met werk bezig zijn. Wees als Dr. Who en stort je vol overgave en zelfvertrouwen in het diepe. Huppa. Vrijheid! Laat je gerust inspireren door andere online publicisten: neem de technieken en ideeën over die je interessant vindt, maar laat dogmatisch denken los. Schrijf over je fascinatie en met je hart.
Er zijn een paar bloggers die me in het afgelopen jaar hebben geïnspireerd op de een of andere manier. Dank dus daarom aan (in willekeurige volgorde, wat op alfabet staat zo truttig): Peter, Edwin, Karin, Marco, Neil, Kurt, Jason, Josephine, Jim, Frits, en Elsbeth.
En natuurlijk grote dank aan Linda die mijn hart heeft en met engelengeduld wacht als we ergens heen moeten en ik nog even dat blogpostje wil afmaken en publiceren. En die een gewillig oor heeft als ik over mijn blog zit te praten.
(En dan geef ik nu graag het woord aan Cat Stevens, omdat dit liedje goed uitdrukt hoe ik tegen zaken aankijk:)
Waarom deze terugblik? 27 Augustus van ieder jaar is mijn blogverjaardag. Dan vier ik dat ik 2006 op die datum mijn eerste blogpost ooit schreef. In de weken voor die eerste publicatie was ik al met mijn blog bezig: een goede titel verzin je immers niet zo maar en het ontwerpen van de layout vereist ook denkwerk.
