Tradities ontstaan niet zomaar. Vaak is het een heel proces waarbij elementen worden toegevoegd en elementen veranderen in de loop der tijd.
Het boekje Christmas Curiosities van John Grossman geeft aan de hand van prachtige ansichtkaarten de geschiedenis van kerst en het ontstaan van de Kerstman weer. In deze geschiedenis speelt Sinterklaas ook een belangrijke rol. En wat schetst mijn verbazing? De knecht van de Sint was niet altijd Zwarte Piet, maar in Germaanse landen was dit vaak ook Krampus, de duivel! Dat is toch weer heel andere koek… eh, pepernoten.
Met Suske en Wiske: Boemerang brengen tekenaar Steven Dupré en scenarist Conz een unieke hommage aan het universum van Suske en Wiske.
Het verhaal speelt zich af in een futuristisch alternatief universum waar Theofiel Boemerang als een commerciële Big Brother over de wereld heerst. Enkel onze vrienden Suske, Wiske, Sidonie, Lambik en Jerom lijken in staat om deze nietsontziende booswicht voor eens en voor altijd te stoppen. Of toch niet?
In deze vlog neem ik een kijkje in het album en vergelijk ik deze hommagereeks met de andere lopende reeksen rondom de strippersonages Suske en Wiske.
Levende striplegende Bill Sienkiewicz was eregast op de Wintereditie van Heroes Dutch Comic Con die tijdens het laatse weekend van november 2018 plaatsvond. Voordat ik hem interviewde was hij op het podium druk met het tekenen van speciale potretten: deze stelde hij samen uit gelaatsuitdrukkingen van mensen in het publiek.
Er valt wel het een en ander aan te merken wat betreft de techniek van deze vlog, maar ik vond het moment te leuk om niet met jullie te delen. Vooral niet omdat ik laatst ter voorbereiding van mijn gesprek met Sienkiewicz een vlog over zijn werk publiceerde.
Om deze video te maken stond ik strategisch naast een van de speakers in de zaal, zodat je nu ook kunt horen wat Bill zegt tijdens het tekenen. Anders was het geluid van de drukke beurszaal veel te rumoerig geweest voor de microfoon om dat op te pakken. De staanplek betekende echter wel dat ik aardig ver van het podium afstond, dus het beeldmateriaal is een beetje shaky. Maar het beeld op de monitors was zelf al onscherp, mocht je je dat afvragen. Anyway, toch leuk om de goedgeluimde Sienkiewicz zo in actie te zien.
Het gesprek met Sienkiewicz verliep goed trouwens. Ook al was er veel herrie vanuit de zaal en moest ik mijn audio-apparaat dicht bij zijn mond houden. Vandaag heb ik de tekst bij de VPRO gids ingeleverd. Het interview zal er over een paar weken in staan.
Journalist Mike van Dooyeweert is gefacineerd door het fenomeen superhelden en besloot daarom een maandelijkse podcast over dit onderwerp te maken.
De hoofdvraag van deze podcast is: wat spreekt mensen aan in superhelden? Mike maakt Supercast niet alleen: iedere aflevering praat hij met een gast die gek is op superhelden of een expert is op dit gebied. De podcast focust dus onder andere op persoonlijke ervaringen.
Voor de vierde aflevering, die in januari online komt, interviewde hij mij naar aanleiding van mijn boek Mijn vriend Spider-Man: Superhelden, geeks en fancultuur. Na de opnames interviewde ik Mike weer over Supercast voor deze vlog. Uiteraard hebben we het ook over onze favoriete superhelden tv-series.
24 en 25 november is levende striplegende Bill Sienkiewicz te gast op de Dutch Comic Con en ik mag hem daar interviewen voor een artikel in de VPRO Gids. Daarom nam ik de afgelopen dagen veel van zijn tekenwerk door.
In deze vlog laat ik daar graag wat van zien, want Bill Sienkiewicz maakt heel bijzondere strips. Hij begon zijn carrière als tekenaar van Moon Knight en later The New Mutants. Die twee series tekende Sienkiewicz nog in de tradionele comicstijl. Op een gegeven moment begon hij echter de comics te schilderen en allerlei verschillende materialen te gebruiken om zijn illustraties mee te maken. Daarin was hij een pionier.
In de vlog laat ik tekeningen zien van Daredevil: Love and War, die Sienkiewicz samen met Frank Miller maakte. Ze werkten hier heel nauw aan samen, evenals aan Elektra: Assasin, dat nog steeds een van de grafische hoogtepunten is in de Amerikaanse comicsindustrie.
Er valt veel te genieten als je naar Sienkiewicz tekenwerk kijkt. Zijn werk vereist wel dat je de platen goed bestudeert en niet alle strips zijn even toegankelijk. Ook schrikken de illustraties soms af, zoals de drie covers van een Spider-Man-verhaal tonen.
Toch intrigeert zijn werk altijd. Niet in de laatste plaats omdat Sienkiewicz er interessante vragen mee oproept. Het zal niet ieders kopje thee zijn, maar dat heb je eigenlijk altijd wel met grafische stijlen die extreem en uitgesproken zijn. Hij spreekt je aan of niet.
Dit is deel twee van de stapel met postpakketjes vol nieuwe stripverhalen. In deze vlog De grote boze vos van Benjamin Renner en Staatsburger, het derde deel van Halfdan Piskets trilogie over het bewogen leven van zijn vader.
De Turks-Armeense James Pisket emigreerde naar Denemarken en had moeite met integreren. Over zijn leven in Denemarken gaat Staatsburger. Deze strip wordt uitgegeven door SubQ, de uitgeverij die ook Mijn vriend Spider-Man uitbracht.
Door alle drukte vorige week was ik nog niet aan de post toegekomen. Er ligt dus een aardig stapeltje pakketjes met nieuwe stripalbums op mij te wachten. In deze vlog neem ik de nieuwste albums door van Uitgeverij L.
Zoals Storm 31: Het gesticht van Krijs, Argus Jaaroverzicht 2018 en een nieuwe stripreeks genaamd Jylland. In de volgende vlog nemen we de rest van de post door.
Een striplegende is niet meer. Stan Lee is op 95-jarige leeftijd overleden.
Vanaf nu moeten we de altijd energieke en positieve geestelijk vader van ontelbaar veel superhelden waaronder Spider-Man, de Hulk, Thor, Daredevil, Silver Surfer, Black Panther, The Avengers en de X-Men gaan missen. Zonder Stan geen Marvel Universum en geen Spider-Man – mijn favoriete fictiefiguur ooit. Lee was voor mij een heel belangrijke schrijver en stripmaker. Daarom vond ik het fijn dat er in de Nederlandse media veel aandacht was voor zijn overlijden en zijn leven.
Wat het T-Shirt met De Buddy Stan betreft: dat is ter ere van Kevin Smiths Dogma, niet Mallrats. Die vergissing maakte ik makkelijk doordat Stan namelijk een rol heeft in Mallrats, maar het T-shirt is weer een knipoog naar de Buddy Christ uit Dogma.
Op het moment dat ik dit schrijf, heb ik net twee uur geleden mijn vlog over de Hulk online gezet. Het deed me goed meteen vijf likes te scoren en twintig views.
Dat lijkt niet veel, maar aangezien mijn kanaal op dit moment ‘slechts’ 217 abonnees heeft, vind ik dat best goed. Mijn vlogs op YouTube scoren heel wisselend. De meeste superheldenvlogs scoren tussen de 50 en 100 views. Populaire boeken zoals Typex’s Andy scoren veel hoger. Dat gesprek staat nu bijna op 500 views. En er zijn vlogs uit het verleden die een paar duizend views opleverden.
Genoeg over cijfers. Het mag niet gaan om de cijfers, maar om het plezier van vloggen. Ik vind het een enorme kick als ik een video opneem en even later staat deze online op YouTube. Video’s maken is een fijne manier van communiceren. Ik kan veel meer laten zien dan in een blogpost. En ik bereik zo weer heel andere mensen dan wanneer ik alleen zou bloggen.
Soms denk ik wel eens dat het cool was geweest als YouTube al in mijn tienerjaren had bestaan. Dan had ik de producties van toen online gezet en misschien nog wel veel meer. Waarschijnlijk had ik het dan wel nog steeds over strips en films gehad trouwens.
Ik had laatst vriend Peter aan de lijn en we hadden het over mijn vlogs. Peter wees me er op dat in plaats van me blind te staren op de cijfers, ik mij beter kan concentreren op dankbaarheid voor iedereen die kijkt. En dat is een goed punt. Wie zich te veel concentreert op het halen van hoge kijkcijfers, en vooral als die in verhouding tot andere vloggers lager uitvallen, werkt alleen maar teleurstelling in de hand. Daarbij is inderdaad zo dat de video’s relatief veel geliket worden en nog belangrijker: de kijkers reageren in verhouding veel. De betrokkenheid is dus groot. En dat vind ik het allerleukste.
Vooral als iemand door een vlog over Piet Wijn besluit de catalogus die ik laat zien, te gaan zoeken en deze ook daadwerkelijk te koop vindt. Dat is echt leuk om te horen.
Het is overigens wel goed als een kanaal groeit: dat vindt het algoritme van YouTube fijn. Hoe meer likes en reacties, hoe groter de kans dat de video wordt gepromoot op het videokanaal. Maar om een video te liken en om te reageren moeten mensen wel een account aanmaken op YouTube. Dat kan een drempel zijn. En als mensen daar geen zin in hebben, snap ik dat heel goed. YouTube is in dat opzicht ook gewoon een social media-platform als Twitter, Instagram of Fakebook. Met dit verschil dat je wel gewoon video’s kunt kijken als je geen account hebt.
Ondertussen groeit het aantal abonnees op mijn kanaal wel. Steeds meer mensen weten de vlogs te vinden.
In mijn achterhoofd heb ik een x-aantal vlogs die ik voor het eind van het jaar wil maken, al is het geen ramp als dat niet lukt. Onderwerpen komen vanzelf in me op. Het is soms alleen een kwestie van het juiste materiaal vinden en lezen. Of bepalen welke vlog ik als eerste wil opnemen. Een overdosis aan keuzen werkt soms beperkend heb ik gemerkt. Toch laat ik me het liefste leiden door waar ik op dat moment het meeste zin heb. Zoals dit weekend dus een vlog over de Hulk.
Mijn eerste kennismaking met de Hulk was de televisieserie met Lou Ferrigno en Bill Bixby in de hoofdrollen. Daarna raakte ik als jonge lezer al snel verslingerd aan de comics over dit interessante personage.
Spider-Man is mijn favoriet fictiefiguur ooit, maar de Hulk staat ook hoog in mijn favoriete lijstje wat betreft superhelden. Waarom de Hulk mij zo boeit, en waarom hij eigenlijk groen is en niet paars, oranje of geel, leg ik ook uit. Natuurlijk heeft de Groene Gigant in de loop der jaren heel wat veranderingen ondergaan en is hij ook wel van kleur verandert. Bij Marvel gaan ze graag alle kanten op met de Hulk en gelukkig kan dat ook allemaal met dit stripfiguur.
In Eh…zijn de beste vogelportretten van Paul Faassen bijeengebracht. Met water en verf, en zonder tekst, tekent Faassen complete dialogen tussen de vogels op, die ons de wenkbrauwen doen fronsen of doen glimlachen.
De grap is natuurlijk dat vogels eigenlijk altijd een stoïcijnse uitdrukken hebben: je ziet een vogel nooit bedenkelijk kijken. Of schuldbewust. Of zelfs maar een ietsiepietsie blij of verdrietig. Waar wij als mensen met ons gezicht en onze wenkbrauwen een breed scala aan mogelijkheden hebben om uitdrukking te geven aan onze emoties, moet de vogel het doen met één stel kraaloogjes. Toch ga je van alles zien in de blikken van de vogels van Faassen. Tenminste, dat is de bedoeling. Daarnaast toon ik in deze vlog nog ander cartoonwerk van Paul Faassen zodat je een idee hebt van wat hij allemaal maakt.
Douwe Dabbert, Tom Poes-strips en ontelbare andere beeldverhalen. De grafische erfenis van Piet Wijn (1929-2010) is enorm rijk en oogstrelend. Wijn maakte prachtige, levendige illustraties. Douwe Dabbert is mijn favoriet.
In deze vlog blader ik door een catalogus van Wijns werk, uitgegeven door het Stripmuseum in Groningen in 2005. De expositie heb ik toen niet gezien, maar ik ben heel blij dat ik deze catalogus heb. Hij is namelijk niet meer te krijgen. Maar dankzij YouTube kan ik jullie er toch deelgenoot van maken. Al bladerend kwamen er allerlei gedachten in me op over Wijn, strips en de onderwaardering die er in Nederland voor kunst lijkt te zijn.
Ik vind het heerlijk om dit soort vlogs op te nemen. Niet alleen kan ik zo tekenwerk laten zien dat me raakt, ook kan ik zo het een en ander kwijt wat er in me opkomt. Het is de belangrijkste reden waarom dit jaar drie keer per week ben gaan vloggen. Vloggers die ook zo te werk gaan zijn onder andere Richard Friend en Richard van Diversity & Comics.
