Oudegracht, 5:00 pm
While I was on my way to an appointment with cartoonist Argibald, I took this shot of the city center of Utrecht. I interviewed Argibald for about two hours about his work. The article will be published in Het Parool next week.
Part two of Matt’s Birthday Bash in Utrecht.
Saturday Matt Baay, a comic book artist and a friend of mine, celebrated his 32 birthday. In a gay bar in Utrecht, as usual. It was a lot of fun.
Here’s the birthday boy himself.
Rob is auditioning as a modern type of Robin, the Boy Wonder.
Euh… no comment. But it looks like Rob and Paul are playing the old gay bar game find the nipple or something. Marloes is the referee.
Janskerk, 1:00 pm
At the Kunststripbeurs (comic book art fair) in Utrecht, comic book artist Dio strikes a pose? Or is he looking at some wall crawling spiderbabe?
By the way he also sells T-shirts like the one he’s wearing. I’ve got one too since Maarten van Rossem – the guy on the shirt – is a hero of mine.
Check out my video on the art fair here.
Theater Kikker, 12:00 pm
During the Holland Animation Film Festival my former professor Edwin Carels gave an interesting lecture on found footage animation. I interviewed him about it for the VPRO Gids. Check out the article here.
Zaterdag 6 november vond voor de tweede keer in Utrecht de Kunststripbeurs plaats. Stripintendant Gert Jan Pos en stripmaker Albo Helm zijn de drijvende krachten achter deze alternatieve stripbeurs die bedoeld is om een algemeen publiek kennis te laten maken met wat stripmakers allemaal produceren.
De kunststripbeurs werd in samenwerking met het Holland Animation Film Festival georganiseerd.
Ik was aanwezig en schoot met mijn cybershotje de onderstaande Daily Webhead:
Daily Webhead: KunstStripbeurs 2010 from Michael Minneboo on Vimeo.
Tijdens de beurs werden er meerdere boeken gepresenteerd. Namelijk Mooi is dat!, Van Istanbul naar Bagdad van Grunberg en Kolk en Verzwelg me vanNate Powell.
In tegenstelling tot de gemiddelde stripbeurs bestond het publiek zaterdag in de Janskerk ook uit dagje mensen, gezinnen en nieuwsgierige lui die normaliter wellicht niet zo snel een strip openslaan. Misschien kwam het door de locatie, maar er heerste ook een andere sfeer dan bijvoorbeeld op de Stripdagen.
De stripmakers hadden posters, schilderijen, kaarten en natuurlijk boeken te koop. Ik vond het leuk om te zien dat sommige stripmakers speciaal voor de beurs een small-pressboekje hadden gemaakt. Saillant detail: de boekjes van Matt Baay en Aimée de Jongh hadden allebei Oh my God als titel. Beide stripmakers nemen het christelijke geloof op de hak. De Jongh middels 24 cartoons waarin ze sprookjesfiguur Jezus centraal stelt, Baay laat zijn vaste figuur Bunbun in aanmerking komen met diverse uitwassen van het geloof.
Overigens vond er eerder dit jaar ook een KunstStripbeurs in Groningen plaats. Vorig jaar was de eerste editie in Utrecht, ook tijdens het HAFF.
Ik plak al jaren geen foto’s meer in. Dat komt natuurlijk doordat ik tegenwoordig alles digitaal schiet. Toch was het vroeger ook een klusje dat vaak bleef liggen.
Zo moet ik bijvoorbeeld nog steeds mijn foto’s van mijn verblijf in Amerika (1995-1996) inplakken. That’s never gonna happen.Toch maak ik bergen foto’s. Veel meer dan voorheen, maar dan vooral met mijn telefoontje en meestal voor een blogpost. De map met fotobestanden puilt aardig uit, want ik gooi zelden iets weg. Soms is het ook wel fijn om door de map te bladeren: het brengt herinneringen terug van vergeten momenten. Dat geldt ook voor de minder geslaagde foto’s, hoewel ik van de week toch eens de tijd nam om mislukkingen uit het virtuele geheugen te wissen. Hieronder een reeks plaatjes die ik in het afgelopen jaar maakte en die ik tijdens het opruimen tegenkwam en wel het bewaren waard vond.
Later meer…
Ik ben al een tijdje op zoek naar een nieuwe woning, die hopelijk ergens in de Randstad staat: een prettige plek om te toeven, te schrijven, te lezen, te werken en visite te ontvangen. Hoeft niet groot te zijn. Gewoon, groot genoeg.
Nu sta ik al een paar jaar ingeschreven bij Woningnet Amsterdam. Nu zal de Amsterdammer wel grinniken: ‘Een paar jaar, dan kun je nog wel even wachten maatje.’ Inderdaad, daarom heb ik het risico gespreid door me ook in Utrecht in te schrijven. Ik hoor het hoongelach van de Domstadbewoners al. ‘Ha! In Utrecht wonen is al bijna net zo moeilijk als een woning in Amsterdam vinden. Nee, nóg moeilijker!’Daarom dacht ik laatst: misschien moet ik niet zo groot denken. Weesp is ook leuk. Heb ik gehoord. Maar Hilversum is ook prima, of iets leuks daartussen.
It sounds interesting…
Ja beste lezer, u begrijpt het al: ik heb haast met verhuizen. Waarom? Mijn huidige appartement heeft mij 12 jaar trouw van onderdak voorzien, maar het is mooi geweest. Ik ben de oudste bewoner van dit pand. Niet dat dit zo erg is, maar ik wil ook wel eens in mijn huiskamer zitten zonder de buren woordelijk te kunnen volgen. Om nog maar te zwijgen van de borrelende waterpijpen die geregeld kletterend water vervoeren. Ik zou dit huis dan ook niet aanraden aan mensen met een kleine blaas. Wel aan iemand die van de hypnotiserende werking van een zoemend afzuigsysteem houdt overigens. Die kan zijn lol op in de woonkamer.
Daarbij wil ik dichter bij het werk gaan wonen. In de Randstad dus, niet er buiten. En – hier komt het – mocht jij, beste lezer, nog iets horen, weten, vermoeden van een leuke huurwoning… schroom niet om even te mailen:
De tip die leidt tot het door mij betrekken van een nieuwe huurwoning, levert de tipgever 100 euro op!
Ik hoor het hoongelach alweer op de achtergrond: ‘Ga maar achteraan staan, ik heb al tien mensen op mijn lijstje die ook graag iets van me willen horen als er iets vrij komt.’Ongetwijfeld, maar niet geschoten is altijd mis. Lees ook:
Aflevering drie alweer van de reeks kuttent.nl. Dit keer neergepend door Karin van het blog Met-K.com. Soms moet je ook gewoon geen appeltaart willen eten… 
Gisterenochtend dacht ik heerlijk te kunnen uitslapen. Dat had ook gekund, daar ik al om acht uur een blaas moest ledigen en daardoor met wakkere blik naar mijn alarmklokje keek. De hele week ontzettend, ontzettend vroeg opgestaan, en ik overdrijf niet want kwart over zes is gewoon be-lach-e-lijk vroeg, waardoor mijn interne klok bedacht dat er ook vast in het weekend vroeg opgestaan moest worden.
MAAR DAT HAD IE DUS MIS!
Ik zag, toen ik mijn woonkamer betrad, een donkere kamer. Zo’n kamer die me waarschuwde dat daarbuiten, achter het gesloten gordijn, alles grijs en grauwig was. Met donkere regenwolken. Zulke wolken die ik met de kinderen aan het plakken was toen we thema ZOMER hadden en wolken plakten waar regen in zat. Regenwolken dus.Ik vertelde M dat ik toch erg hoopte dat die regenbuien richting China afdreven. Ik wilde drogigheid in Utrecht, als ik na mijn boskippen de trein ging pakken. Gelukkig was het in de middag droog. We ploften neer bij de Winkel van Sinkel. Een strategische plek, want ik ben praktisch ingesteld, M wat minder, zodat we binnen/buiten zaten. Je wist het per slot van rekening maar nooit met die wisselvalligheid. We bestelden een cappucino. We kregen smerige cafe lattés. De krullenbol die het kwam brengen lachte niet. Ik vroeg aan M of ze er sjaggerijnig uitzag. Dat zag ze. Ik vertelde ook dat ik inmiddels een bui had.
‘Geeft niet, geeft niet. Gooi het eruit. Dat is goed. Eruit gooien.’
Ik had trek. Lekkere trek. Appeltaart-met-slagroom-trek. M wilde geen appeltaart want er zaten krentjes in. Hij bestelde een brownie. Niet erg handig want zijn mond zat erna vol met chocola en hij had geen servetje. Omdat die krullenbol met sjaggerijnige blik geen servetje gaf. En bovendien maakte ze het kleverige tafeltje ook al niet schoon. Maar dat was nog niet zo erg. Het ergste was dat ik aan mijn appeltaartje zat te peuzelen en niet één, niet twee, maar drie haren opvrat. Nou ja, ik kokhalste wat, spuugde een homp appeltaart uit en pleurde de rest aan de kant. Maar ja, krullenbol met sjaggerijnig hoofd zou hier niet gezelliger van gaan kijken. En ik ook niet.Ik bracht de appeltaart naar binnen.
‘Ik wil niet vervelend doen, maar ik zit net appeltaart te eten en eet bijna drie haren op. Je kunt je voorstellen dat ik geen appeltaart meer hoef. Alsjeblieft, voor jou.’
Het meisje achter de kassa keek me aan alsof ik niet alleen zwaar overdreef maar ook alsof ik niet zo moest zeuren. Maar nadat ik het bewijsmateriaal had laten zien trok ze een walgelijk gezicht.
‘GATVERDAMME!’
riep ze door de tent heen. De mevrouw die net wilde bestellen kreeg argwaan.‘Wil je een nieuwe?’
Ik keek haar zwijgend aan met een blik in mijn ogen zo van:
‘Wat denk je zelf?’
Het meisje zou iemand naar ons tafeltje sturen. En alles verrekenen. Oke dan. Ik ging weer zitten. We waren vervolgens op dreef. Toen de krullenbol het geld terug gaf vertelde M nog even, om het in te wrijven, dat de capucino’s ook al zeer verkeerd waren.De score van de Winkel van Sinkel:
Appeltaart is met stip 5 kutten!
Koffie 4!
Bediening: 4 kutten!Wil je een leuke baan bij de Winkel van Sinkel? Ze zoeken een nieuwe kok.Wat is kuttent.nl?
Kuttent.nl is eigenlijk een grapje. Collega-journalist Gerard en ik besloten na een slechte restaurantervaring om verschillende eettentjes door heel Nederland testen op hun kut-gehalte. De rubriek Kuttent.nl was geboren. Iedere tent zou beoordeeld worden op een schaal van één tot vijf. Een restaurant met vijf kutten zou in deze berekening de slechtste zaak zijn die je je maar kon voorstellen. Diarree gegarandeerd, zeg maar.Meer Karin vind je op haar eigen weblog, maar ook deze week op EeuwigWeekend.nl. Daar wordt namelijk haar fotowerk geëxposeerd.Update:
Bovenstaand stukje maakt (soms heftige) reacties los bij lezers van Ekudos.nl.
Lees ook:
Het begon een paar maanden nadat ik was begonnen met bloggen: blogdrift. Zin om te bloggen, soms zelfs zonder dat ik echt een onderwerp had om over te schrijven. De behoefte om me te uiten in woorden. Lekker wegtikken op het toetsenbord. In principe kun je overal over bloggen. Dagelijkse bezigheden, een ervaring in de file, een boek dat je hebt gelezen, een film, een fout televisieprogramma, stoppen met roken, vakantieavonturen, je katten, het bloggen zelf…
Blogwaardig
Ik betrap mezelf er vaak op als ik ergens ben, bijvoorbeeld op een festival of een expositie, dat ik me afvraag of het onderwerp blogwaardig is en welke invalshoek ik zal kiezen voor m’n stukje. Soms is het bloggen zelfs aanleiding om ergens heen te gaan: ‘Dat levert wellicht een leuk stukje op..’ En zelfs als het niet mijn intentie is om ergens over te bloggen, dan beginnen bij thuiskomst mijn vingers toch te jeuken. Opeens schiet me een openingszin te binnen, of begint in mijn hoofd een tekst terloops vorm te krijgen. De neiging om alsnog een blogje te posten, is dan vaak niet te onderdrukken. Festival de Beschaving
Vorig weekend bezocht ik met L. Festival de Beschaving. Een alternatief festival dat rondom het terrein van Vredenburg Leidsche Rijn (ja,ja, in Utrecht) plaatsvond. Prima aanleiding voor een stukje zou je denken. Toch besloot ik er op voorhand niets over te schrijven. De wetenschap dat ik geen evenwichtig beeld hoefde te geven van hoe het festival was, werkte bevrijdend. Nu kon ik gewoon terloops het terrein verkennen en weggaan zonder van alles kennisgenomen te hebben.
Ik hoef niet met de juiste superlatieven te beschrijven hoe het was om Kate Nash live te zien. (Viel nogal tegen. Niet Nash zelf, maar het geluid in de Rabobank-tent was veel te schel en zodanig slecht afgesteld, dat we na een paar nummers de tent verlieten.) Ook hoef ik mijn teleurstelling over de preview van het GDMW festival niet in woorden uit te drukken. (Deze preview was gesitueerd in de bovenfoyer van Vredenburg. De locatie van de presentatie leek op het laatste moment nog even in elkaar te zijn gezet en maakte geen verzorgde indruk. Een groep stoelen stond gericht op een armzalig podiumpje waarop mensen hun teksten voordroegen of hun liedjes zongen. Op een beamer die te dicht bij de muur stond en daarom niet groter projecteerde dan de gemiddelde televisie, waren de animaties en filmpresentaties te zien.) Maar goed, bloggen over Festival de Beschaving hoeft ook helemaal niet. Anderen hebben het festival al uitvoerig behandeld. Zie bijvoorbeeld deze recensie in OOR, de lovende recensie op NU.nl en dit verslag in de Revu, waarin ook een paar opmerkingen worden gemaakt over de slechte geluidskwaliteit op het festival. Soms best lekker: de blogdrift negeren en anderen het werk laten doen.
Lees ook:
Het is een beetje alsof ik langzaam ontwaak en de slaap uit mijn ogen wrijf. The Fat Lady is nog niet aan het zingen, maar staat wel ergens in de coulissen te drentelen en verwarmt haar stem met toonladders. Het gaat niet lang meer duren… nog even.
Van de week was ik in Utrecht om Hester te interviewen. De jonge journalisten die ik in de videoserie Starters in Beeld portretteer. De week ervoor had ik haar op Schiphol op video vastgelegd terwijl ze de werkdag van een verkeersleider versloeg. Nu zou ik haar op haar beurt interviewen over haar werk, studie en leven. Ze woont nog nét in het centrum van de Domstad. Hoewel ik tijdens ons gesprek bezig was met camerawerk én op het geluid moest letten, is het allemaal aardig gegaan. Het is dan ook makkelijk spreken met Hester. Het feit dat we drie maanden tegenover elkaar zaten op de redactie van Intermediair, zal daar ook iets mee te maken hebben. Na het interview liepen we door het centrum van Utrecht waar ik nog wat tussenshots van haar heb gedraaid. We kwamen geregeld ‘Te Huur’ borden tegen op de verschillende voorgevels. Wat mij betreft aansprekende borden; de laatste tijd besef ik maar al te goed dat het tijd wordt voor de wind der verandering. Mijn appartement verkeerd in de staat van opknappen of kappen. En aangezien ik het wel heb gezien in mijn locale Tinseltown, is de tijd aangebroken om verhuisdozen te vullen. Ik heb een tijdje nagedacht over de stad waar ik in zou willen wonen. New York schoot te binnen, maar dat is niet heel realistisch op de korte termijn. Bovendien wil ik niet het risico lopen dat ik Arnon Grunberg als buurman krijg… Stel je voor dat hij in het echt wél aardig blijkt te zijn. Je moet er niet aan denken. Maar Utrecht zou wellicht kunnen. Midden in Nederland – middenin het deel dat er toe doet tenminste – en een stad met een dorpse uitstraling. Ik kom er al sinds mijn studie aan de Hogeschool voor de Kunsten en eigenlijk overkomt me altijd wel iets leuks daar. Vorige week nog met enkele striptekenaars gezellig een terrasje bevolkt in de mooie zomeravond. Én de stad heeft een paar aardige bioscopen. Dat kan ik helaas niet zeggen voor het gat waar ik nu woon. De bioscopen die er waren zijn afgebrand of gesloten en de megabioscoop die tien jaar geleden beloofd werd moet nog steeds worden gebouwd. En een filmwetenschapper heeft niet genoeg aan een filmhuis dat zes maanden oude films draait. Kortom, let’s blow this town. Wie dus een aardige woning weet in de Domstad (en er zelf niet wil/kan wonen) mag me mailen. Dan kan The Fat Lady ook weer eens uit haar dak gaan… Ongetwijfeld to be continued…Lees ook: Multimediaal droste-effect en Nog niet dood.
