Categorieën
Striprecensie Strips

Rood Gras 2: Surrealistische strips met een vrolijke kronkel

Vannacht is mijn vriendin in een ijsje veranderd luidt de titel van Rood Gras #2. De oplettende lezer begrijpt meteen dat Rob van Barneveld geen dagboekstrips tekent, tenzij hij zijn leven verstript onder invloed van een sterk hallucinerend middel.

De stripmaker toont ons namelijk een surrealistisch universum waarin van alles mogelijk is: een eenzame rotonde belt een datingbureau; Rob knipt een stukje Ierse lucht uit en zet dit thuis op een kastje; als hij een dag geen zin heeft stuurt Rob zijn schaduw naar zijn werk. En inderdaad, in een van de strookjes verandert zijn vriendin ’s nachts in een ijsje.
Het zijn bevreemdende, soms ontroerende, maar bovenal grappige strookjes die mij een goedgemutste dag bezorgde – en in de strips van Rood Gras zou dat gemakkelijk letterlijk opgevat kunnen worden. Moeder Dag mag alvast een goede muts gaan breien.

Hoewel niet letterlijk autobiografisch, zijn Van Barnevelds stripjes ongetwijfeld wel geïnspireerd door dingen die hij heeft meegemaakt of heeft gedroomd. Van Barneveld toont ons met zijn stripjes dat je ook anders tegen de wereld aan kunt kijken. De ondertitel van zijn site is niet voor niets dat de realiteit altijd beter kan. Wanneer Rob het as van zijn opa uitstrooit, blijken de stofjes allemaal kleine versies van zijn opa te zijn die hun kleinzoon vaarwel zeggen.
Ook van iets alledaags als het aansluiten van internet weet Van Barneveld iets absurds te maken. Zo moet volgens de gebruiksaanwijzing de modem bij het uitpakken worden toegezongen en kan het apparaat pas aan als het acht minuten in de frituur is gezet.

Niet alle strookjes zijn even schattig natuurlijk. Sommige grapjes zijn wat flauw, zoals de ruimtevaarder wiens hond bij het uitlaten gewichtloos een bruine ster aan de hemel toevoegt. Misschien is de humor van Rob niet aan iedereen besteed, Rood Gras is wel een uniek geluid in de Nederlandse stripwereld en dat moeten we koesteren.

Rob tekent in een eenvoudige, wat naïeve stijl die prima aansluit bij het door hem gepresenteerde wereldbeeld. Lezers van het magazine Zone 5300 en de site van RoodGras.nl kennen Robs werk natuurlijk allang. Het wordt tijd dat een groter publiek ook gaat inzien dat het gras aan de andere kant van de heuvel niet per se groen hoeft te zijn.

Deze recensie staat ook op het stripblog van Zone 5300.

Categorieën
Fotoblog

Het zal er vandaag een stuk rustiger zijn

Het Vondelpark een paar weken geleden. Toen was er op het groen nog maar weinig plek vrij. Nu het een stuk minder mooi weer is vandaag, zal dat wel meevallen. Maar waarom zou je nu ook op het gras willen liggen?

Ik vind het wel mooi, die eenzame man rechts in de schaduwen. In zijn eentje, los van de rest.

Categorieën
Strips

De Rechter in het Stripmuseum

Vanaf woensdag 1 juni kunnen liefhebbers van de strip De rechter terecht bij de expositie ‘Terecht of onterecht’ in het Stripmuseum Groningen.


Bezoekers kunnen originele strips zien en via een scherm praten met de rechter himself die enkele nijpende kwesties voorlegt. Een audiovisueel extraatje dat doet denken aan het consult bij Sigmund dat vorig jaar bij de expositie over Neerlands beroemdste strippsychiater was opgenomen.

De aanleiding voor de expo is tweeledig: Jesse van Muylwijck won vorig jaar de Stripschapprijs voor zijn gehele oeuvre. Ook wordt 200 jaar rechtspraak in Nederland gevierd. ‘Het is vooral een tentoonstelling over de strip De rechter, legt Frans Le Roux, samensteller van de expositie, uit. ‘Maar, als enorme bonus krijgen de mensen echt veel te weten over de rechtspraak in Nederland.’

RTV Noord maakte onderstaande impressie van de expositie.

Deze tekst is ook op het stripblog van Zone 5300 gepubliceerd.

Categorieën
Fotoblog

Kladblaadje

Een snelle foto genomen terwijl ik me in de tram zat te vervelen. Een mooi oud pand met op de muur lelijke graffiti. Dat die gasten die de muur als kladblaadje gebruiken niet snappen hoe lelijk dit staat. Als ze zich willen uiten, kunnen die proleten toch gewoon een blog beginnen? 

Categorieën
Media

Een fijne aflevering van DWDD

Afgelopen dinsdag was de beste aflevering van De Wereld Draait Door sinds tijden op de buis.

Je mag me best een fan van DWDD noemen. Ik vind het vakwerk: 5 dagen per week een onderhoudende en snelle talkshow op de buis brengen waar ongeveer 1 miljoen paar ogen naar kijken.

Van de duizend afleveringen heb ik er een hoop gezien, toch is mijn belangstelling in het programma tanende. Dat komt vooral doordat ik te vaak dezelfde koppen aan de tafel van Matthijs zie. Op een gegeven moment heb je je portie Rottenberg, Kelder, De Hond en Boomsma wel gehad. Ik kan zelfs Carice van Houten bijna niet meer zien. En dat wil wat zeggen, want ik kijk en luister graag naar Neerlands beste actrice van dit moment. En ook met flauwigheden als Downistie scoor je bij mij geen punten. Over zapmomentje gesproken.

Kortom, het seizoen dat DWDD een nipkowschijf in ontvangst mocht nemen, zag ik de minste afleveringen. Het meeste zag ik een dag later online als een bepaald item me aansprak. (Volgens mij is dat sowieso de toekomst van televisie, maar dat terzijde.)

Zo, dat is eruit.

Afgelopen dinsdag was echter een prachtige uitzending. Dat kwam allereerst door de onderwerpen die behandeld werden. Het feest begon met een programma rondom fancultuur van Upload cinema. Heerlijke Youtube-video’s waarin de excessen van de adoratie werden verkend en getoond. Gevolgd door de immer boeiende Joost Zwagerman die dankzij zijn enthousiaste lezing voor eens en voor altijd duidelijk maakte dat de Nachtwacht van Rembrandt toch een van de belangrijkste kunstwerken is die de Nederlandse cultuur heeft voortgebracht.

Ik vind het heerlijk om Zwagerman te horen oreren over welk onderwerp dan ook, maar over Kunst in het bijzonder. De Nachtwacht – dat schilderij kennen we nu zo langzamerhand wel zou je denken. Na het relaas van Joost ga ik toch weer met frisse ogen naar dit doek kijken. En dat is toch de kracht van een bevlogen betoog: je kijkt weer een beetje anders naar de wereld.

De aflevering werd afgesloten met de aanwezigheid van soullegende Bill Withers. Dit weekend wordt een speciale tribute in Carré opgevoerd waarin al zijn grote hits, en dat zijn er nogal wat, worden uitgevoerd door een divers leger artiesten. Jammer dat hij niet aan tafel zat maar Trijntje Oosterhuis en Ruben Hein wel. Ongetwijfeld naar de wens van Withers zelf, die soms toch wat werd gevraagd en snel een hengelmicrofoon onder zijn neus kreeg gedouwd. Een beetje rommelig allemaal, maar dat was juist charmant. Televisie mag soms best een beetje los zijn.

Een belangrijke factor voor de sfeer in het programma is natuurlijk de tafelheer of -dame. In dit geval was dat Claudia de Breij die toch een van mijn favoriete bijzitters van Matthijs is. Met Marc-Marie en Mulder om het trio af te maken.

Een DWDD zonder politiek, wat een verademing!
Een DWDD met een lekker bandje. Nou komt dat wel vaker voor, maar ik was zeker gecharmeerd van de Duitse Stefany June.
Maar bovenal een DWDD waar de passie voor cultuur en de plezier in het televisie maken van afdroop!

Morgen is de laatste uitzending van het seizoen. Gelukkig kan ik op deze aflevering een tijd teren.

Categorieën
Fotoblog

Hoopvol wachten

Reizen met de trein is vooral een kwestie van hopen.
Hopen dat de trein op tijd komt, of überhaupt komt.
Hopen dat je nog een plaatsje kunt vinden. Bij voorkeur een vrije tweezitter.
En dan hopen dat er niemand naast je komt zitten, zeker niet die veel te dikke medereiziger waarvan het zweet van zijn lichaam gutst.
De medereiziger die ruikt naar twee weken oude zweetsokken moet te allen tijden vermeden worden. Dat is van levensbelang.

En als je dan lekker zit, alleen met je boek en hopelijk niemand vlak naast je heftig aan het bellen is, dan is het hopen dat de trein op tijd aankomt.

Eigenlijk is treinreizen een hopeloze zaak.

Categorieën
Fotoblog

Prachtig pand

Wachtend op de tram op het Leidseplein schiet ik snel een plaatje van de Stadsschouwburg. Wat een prachtig gebouw is dat toch. Het geeft het plein allure en doet me terugdenken aan vervlogen tijden die ik zelf niet meemaakte. Als het heel rustig is op het plein, vroeg in de ochtend bijvoorbeeld, en je staart heel lang naar de schouwburg, dan kun je in de verte nog paard en wagen over de kinderkoppen horen rijden.

Categorieën
Strips

De vierde Oogst komt eraan

Cover van Oogst #3

Op donderdag 26 mei lanceren de studenten van ArtEZ Zwolle de vierde Oogst, het stripmagazine waarin de studenten van Comic Design laten zien wat ze kunnen.

Sinds de opleiding Comic Design in september 2009 begon, hou ik die graag in de gaten. Het is interessant om te zien hoe de eerste Nederlandse stripmakersopleiding zich ontwikkelt en hoe de studenten het ervan afbrengen. Vorig jaar had ik de eer om een college te geven over mijn favoriete webhoofd en ik hoop later dit jaar wederom een college te geven aan nieuwe toehoorders van de hbo-opleiding.

Om mensen op de hoogte te houden van hun vorderingen verschijnt twee keer per jaar het magazine Oogst. Dit wordt volledig door de studenten gemaakt. Ze doen ook de pr zelf geloof ik. Het is jammer dat ze pas vandaag een persbericht rondstuurden over de presentatie van het vierde nummer, want die is al over twee dagen. Een beetje kort dag in tijden van overvolle agenda’s.

Wie donderdag tijd heeft kan afreizen naar Zwolle waar stripintendant Gert Jan Pos een lezing zal geven over de ontwikkelingen van strips in de afgelopen jaren. Daarna zal Hanco Kolk het vierde nummer van Oogst presenteren.

De lancering vindt plaats om 16.15 in het Sophiagebouw van ArtEZ Zwolle.

Oogst zal worden verkocht op de Oost Nederlandse Stripboekenbeurs die plaatsvindt op 28 en 29 mei in de Broerenkerk te Zwolle, en vervolgens in de betere stripwinkels.

Categorieën
Fotoblog

Spel van licht

Als ik de tijd ervoor had, zou ik uren naar de reflectie van licht door het water kunnen turen.

Categorieën
Bloggen Daily Webhead Video

Video: Blogger Marco Raaphorst

 

Illustratie: Emma Ringelberg

Bloggen en bloggers, ik krijg er geen genoeg van. Ik vind het niet alleen een interessant medium, ook geniet ik dagelijks van de mooie dingen die mensen voor hun plezier publiceren. Daarom de onregelmatig verschijnende reeks Daily Webhead-video’s waarin bloggers kort en bondig aan het woord komen. Vandaag is het woord aan Marco Raaphorst!

Marco Raaphorst is blogger van het eerste uur, componist en geluidskunstenaar. Hij blogt al sinds 2001 en ik ken hem als een gepassioneerd blogger, iemand die het medium hoog heeft zitten. Toen ik hem interviewde voor deze video had ik dan ook een vurig betoog over het bloggen verwacht. Marco verraste mij die middag door er juist wat laconiek over te praten. Gevraagd waarom mensen zijn site zouden moeten lezen, een van de standaardvragen in deze reeks, antwoordde Raaphorst dat hij dat eigenlijk niet wist: ‘Ik weet zelf niet of ik mijn eigen blog zou lezen. Ik heb niet zo veel te melden, dus nee, volgens mij moet je mijn blog niet gaan lezen.’

Wat ik mooi vind aan interviews is dat het gesprek een momentopname is. Het is net zo goed een registratie van iemands antwoorden als van de omstandigheden waarin het interview plaatsvindt. Een registratie van dat unieke moment in de tijd. Bij een grillige blogger als Raaphorst kun je tijdens zo’n gesprek dus van alles verwachten. Dat lijkt me overigens een prima reden om zijn blog wel te lezen, want je zult altijd verrast worden.

Overigens is Raaphorst ook de man die de muziek heeft gemaakt bij deze reeks en andere Daily Webheads.

Daily Webhead: Blogger Marco Raaphorst from Michael Minneboo on Vimeo.

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: Somewhere

Ik ga graag op zondagmorgen naar Cinecenter om een film te kijken. Het is om 11 uur nog lekker rustig in de zaal en halfwakker zijn met een kop koffie verkeerd in je hand is eigenlijk een prima manier om een film te zien.

Vandaag was dat Somewhere, de nieuwe film van Sofia Coppola. Ja, u mag mij als een fan van deze cineaste beschouwen. The Virgin Suicides, Lost in Translation en Marie Antoinette – ik heb van alle drie de films genoten. Ook haar nieuwste werkstuk is een bioscoopbezoek zeker waard.

Coppola biedt je de ruimte om rustig te observeren zonder dat ze dingen duidelijk uit de doeken wil doen. Je mag als kijker je eigen conclusies trekken binnen het narratieve kader dat de regisseur/scenarist bepaalt. Eigenlijk maakt ze slowcinema. Een verademing in het tijdperk waarin bombastische films de boventoon voeren om het popcornpubliek te behagen.

Somewhere is misschien wel de traagste film die ze tot nu toe maakte. De openingsscène, waar ook veel van de filmrecensies mee beginnen, zet de toon van de film: een zwarte Ferrari rijdt doelloos rondjes op een circuit, maar maakt een futloze indruk. Uiteindelijk stapt de bestuurder uit. Het is Johnny Marco (Stepen Dorf), een succesvol acteur die zijn dagen onverschillig doorleeft. Johnny wordt als het ware geleefd: hij wordt door zijn assistente naar persconferenties en premières gestuurd, tussendoor leeft hij in het Chataeu Marmont Hotel te Los Angeles. Hij valt verveeld in slaap als een tweeling in zijn slaapkamer een paaldansroutine afdraait. Verder stopt hij zelf routinematig zijn snikkel in iedere meid die zich aanbiedt, en aangezien hij een bekend acteur is, zijn dat er nogal veel.

De seks en stoeipoezen laten hem overigens onverschillig: hij presteert het om tijdens het beffen van zo’n vrijwilliger in slaap te vallen.

Coppola geeft commentaar op het leven van Hollywoodsterren zonder ook maar een seconde een filmset te laten zien. Het enige wat we daarvan meekrijgen is een moment waarin Johnny’s hoofd in een gietsel zit in de specialeffects-afdeling. Het spul moet een tijdje drogen en terwijl hij alleen in de kamer zit, horen we hem zwaar ademen onder het goedje terwijl de camera tergend langzaam inzoomt op zijn gelaat. Eigenlijk is Johnny zelf ook een afgietsel van een man waarvan de ziel zoek is geraakt.

Alles verandert als zijn dochter een paar dagen blijft logeren omdat zijn ex-vrouw wat tijd voor zichzelf nodig heeft. Het is door het contact met zijn dochter dat Johnny weer opleeft en beseft hoe leeg zijn leven eigenlijk is. Dit klinkt wellicht als een stoffige Disneyfilm, maar gelukkig wordt deze verandering door Coppola net zo ingetogen vertelt als de rest van de film.

Coppola neemt de tijd om haar verhaal te vertellen, doorspekt haar film met het type songs dat doet denken aan haar eerdere films. Allemaal films over een hoofdpersonage dat zich niet thuis lijkt te voelen in de wereld waarin hij leeft, op zoek naar zijn identiteit en rol in het geheel.

Categorieën
Fotoblog

The grim reaper

Altijd leuk: wandelen door Amsterdam. Je komt van alles tegen. Dit keer The Grim Reaper op het Rokin. Misschien is de rugafbeelding een verwijzing naar de man zijn rookverslaving? Of is dit een handige manier om vragende toeristen of bedelaars van je weg te houden?