Vanwege de NUR-code staat het boek heel vaak op de stripafdeling. Dat is niet erg, maar Mijn vriend Spider-Man gaat natuurlijk over veel meer dan alleen strips. Het gaat vooral over fancultuur en wat het fan-zijn in je leven kan betekenen. Het boek zou dus ook mogen staan tussen andere non-fictie boeken over maatschappelijke thema’s of popcultuur.
Nieuwsgierig geworden naar het boek? Lees hier de flaptekst.
Op de Stripdagen Haarlem signeer ik op de stand van SubQ op zaterdag en zondag. Niet de hele dag, maar de tijden maak ik binnenkort bekent. (Zodra ik ze ook weet.) Mijn boek is dus ook daar te koop.
Vandaag is mijn 42ste levensjaar begonnen en ben ik 41 jaar oud geworden.
Ik vier mijn verjaardag eigenlijk weinig en als ik er wel iets aan doe, is dat een behoorlijk bescheiden aangelegenheid. Vanavond ga ik met Linda en Paul gezellig eten in een restaurant om de hoek waar ze goede hamburgers serveren.
Vorig jaar was 30 april de laatste dag dat ik nog aan mijn boek kon werken voordat het manuscript naar de opmaak moest de volgende dag. Er was een duidelijke en strakke deadline omdat het boek voor een bepaalde datum naar de drukker moest om de boekpresentatie te kunnen halen.
Overwerk Linda en ik hebben op mijn verjaardag achter mijn computer gezeten en de laatste hand aan de tekst gewerkt. Omdat ik van de redacteur dat weekend nog haar aantekeningen had gekregen voor de twee bijlagen in het boek, moesten die ook nog doorgenomen en gecorrigeerd worden. Het was dus een behoorlijk hectische werkdag van zo’n 12 uur. Aan het einde ervan was ik kapot, maar erg blij dat we de deadline hadden gehaald.
Toch was Mijn vriend Spider-Man: Superhelden, geeks en fancultuurhet beste verjaardagscadeau dat ik mezelf had kunnen geven. Nog steeds ben ik erg gelukkig met het feit dat het lukte dit boek te schrijven en er een uitgever voor te vinden. Mijn vriend Spider-Man maken is een van de belangrijkste dingen die ik in mijn leven heb gedaan.
Nieuw boek
Deze week begin ik met een project dat uiteindelijk mijn volgende boek zal worden. Dat hoop ik tenminste. Er zitten enkele ijzers in het vuur, maar het is nog even de vraag welke van mijn voorstellen als eerste groen licht krijgt. Net als bij Spider-Man wacht ik daar niet op, maar begin alvast met schrijven. Ik kan niet alles van tevoren plannen en dingen worden voor mij concreter door er simpelweg mee aan de slag te gaan.
Leefplezier
Een belangrijk voornemen voor de komende 365 dagen is samen te vatten met het woord leefplezier. Of levenslust. Concreet betekent dat voor mij dat de focus moet liggen op het beleven van plezier in het leven en positieve zaken. Ik wil mezelf bezighouden met projecten en dingen die me geluk brengen, in plaats van alleen maar energie kosten en mij somber stemmen.
Een stripplaatje dat dit goed voor mij representeert is deze van Spider-Man. De held neemt een ruziemakend stel mee naar een hoog uitzicht in New York om ze te laten zien in wat voor bijzondere stad ze wonen.
Het grappige aan de scène vind ik hoe Ron Frenz hier New York visualiseert. We zien niet een heel glamorous beeld van de stad, maar juist heel alledaagse, staatse dingen. Toch ziet Spider-Man juist daar de schoonheid van in. Waar je ook woont en hoe je ook leeft, maak er het beste van. De scène helpt me eraan te herinneren dat ik mijn zegeningen niet moet vergeten en dat het goed is om geregeld om mij heen te kijken naar mijn omgeving en het leven dat ik leid. En met wie ik dat doe.
Amazing Spider-Man Vol. 1 #252
Script: Tom DeFalco.
Art: Ron Frenz, Brett Breeding.
Als je even geen post-it kun vinden maar toch een aantekening moet maken...
Zondag waren mijn vriendin Linda en ik in Hoorn, de stad waar ik opgroeide en waar Mijn vriend Spider-Manzich deels afspeelt.
Mijn vriend Spider-Man ligt ook bij Stumpel in Hoorn. Dat is mooi, want een deel van het verhaal speelt zich af in Hoorn. Het was dankzij Cees Franke dat ze een stapeltje hebben besteld en neergelegd, want hij vroeg expliciet naar het boek. Dank je, Cees! Foto: Jooper.
Sinds 2009 mag ik dan in Amsterdam wonen, ik kom nog geregeld en graag naar Hoorn. Mijn moeder en een paar vrienden wonen er. En alle geesten en herinneringen van vroeger. En die moet je soms ook bezoeken.
Mijn moeder had een verrassing voor me: ze had het interview dat vorig jaar in het Noord-Hollands Dagblad stond, ingelijst. Nou had ik vorig jaar sowieso leuke interview-ervaringen, maar het gesprek met Jaap Stiemer is wel een van mijn favorieten. Een reden is dat ik Jaap al een tijd ken en dat de rollen nu eens omgedraaid waren. Een paar jaar geleden had ik Jaap namelijk geïnterviewd voor een vlog:
Het was een zomerse middag en we zaten niet ver van waar een scène van het boek zich afspeelt, namelijk vlak bij de Tuibrug waar ik als kind probeerde als Spider-Man tegen de muur te klimmen. We eindigden het gesprek op het dak van een strandtent aan het IJsselmeer waar een groot Spider-Man-beeld staat.
Michael en Spidey. Foto: Jaap Stiemer.
Op de bar van dezelfde tent kom je Spidey overigens ook tegen:
Ik vond het een erg lief cadeautje van mijn moeder. Zo liet ze zien dat ze trots is op het feit dat haar zoon een boek had geschreven.
Old Skool
Op weg naar de binnenstad liepen Linda en ik langs mijn oude middelbare school. Je raadt het al: ook een van de locaties uit Mijn vriend Spider-Man. Ik zag dat ze er een hele vleugel bij aan het bouwen zijn. Kennelijk hebben ze meer leerlingen dan ooit. Nu was de OSG geen verkeerde school om op te zitten – van alle scholen in Hoorn had je daar de meeste vrijheid, gok ik – maar ik ben blij dat ik nooit meer die tijd hoef over te doen. Al die uren in die suffe lokalen zitten, en iedereen die hetzelfde onderwijs kreeg voorgeschoteld. Volgens mij moet dat anders kunnen, waarbij je sterke punten gestimuleerd worden in plaats van dat iedereen maar hetzelfde moet kennen en weten.
Als je even geen post-it kunt vinden maar toch een aantekening moet maken…
Later die middag zat ik met Linda en Paul, die ik al sinds de middelbare school ken, bij het Filmhuis aan het IJsselmeer te genieten van een uitsmijter. Het is tegenwoordig een van mijn favoriete tentjes om af te spreken in Hoorn. Je zit er lekker rustig, buiten en je kunt over het water kijken. Kabbelend water heeft altijd een rustig gevend effect op mij. Gelukkig hebben we voor ons huis in Amsterdam een kanaal, waar ik dan ook graag naar kijk terwijl ik een koffie drink.
Onderweg naar het Westfries Museum liepen we langs het pand waar vroeger Videotheek West was gevestigd. Als tiener werkte ik daar parttime. Mijn liefde voor film was en is groot, en dus is de videotheek een prima werkplek. De videotheek zit tegenwoordig in een pandje tegenover het oude, en het oude pand was gevuld met rommel. Het is natuurlijk een verdwijnend verschijnsel.
Stoelendans in de etalage.
Withoos
We sloten het bezoek af met de bezichtiging van de expositie Withoos meets Withoos. De 17e eeuwse kunstschilder Matthias Withoos was internationaal bekend. Zijn verre achterkleinzoon, de Rotterdamse fotograaf Hans Withoos (1962), maakte voor de expositie Withoos meets Withoos fotografische beeldbewerkingen geïnspireerd door het werk van zijn betovergrootvader. Dit uitgangspunt leverde vaak mooie nieuwe kunstwerken op. Ook fijn dat er een korte documentaire draaide waarin de kunstenaar aan het woord kwam en je hem aan het werk zag. Dat soort audiovisuele middelen verrijken een tentoonstelling zeer.
Zondag was een letterlijke trip down memory lane. Net als de expositie Withoos meets Withoos vermengde ik met dit bezoek nieuwe belevenissen in het decor van oude herinneringen. Goed leven is een kunst.
Geef me een bundel met oude Spider-Man-strips en je hebt geen kind aan me. De afgelopen weken vermaakte ik me ook prima met Essential Peter Parker, The Spectacular Spider-Man Vol. 4.
Verhalen geschreven door Bill Mantlo en Al Milgrom, die van de meeste comics ook de tekeningen voor zijn rekening nam terwijl Jim Mooney deze inkte. Milgrom is een adequate tekenaar die van alles kan visualiseren. Al is zijn stijl wel wat stijf.
Desondanks komt hij met interessante beelden, zoals je hier kunt zien:
Inderdaad, ik heb de Nederlandse Peter Parkers ook gewoon in de kast staan. Dit is een omnibus die toevallig dezelfde cover heeft als de Essential, al is illustratie voor de Essential duidelijk opnieuw ingekleurd. Ik weet dat sommige strippuristen daar een hekel aan hebben, maar op zich pakt het hier best aardig uit.
Milgrom is een goede covertekenaar. Ik vind het vooral leuk hoe hij het web op Spider-Mans-kostuum tekent, een beetje zoals Steve Ditko dat deed.
Ook komt het creatieve team soms met grappige visuele vondsten zoals hier:
En deze splash-page laat de makers achter de schermen zien:
Relatieproblemen
In deze bundel hebben Spider-Man en ex-dievegge Black Cat een stormachtige relatie. Dat lijkt een opwindend idee, zo’n lekkere en gewillige stoeipoes in een strak pakje, maar zoals altijd pakken dingen negatief uit in het leven van Peter Parker. (Daarover heb ik ook in mijn boek Mijn vriend Spider-Man geschreven. Ik vergelijk deze relatie met die van een groupie en een popartiest.)
Spider-Man wil eigenlijk niet dat zijn vriendin hem helpt met het bestrijden van de misdaad, want dan zou ze maar gewond kunnen raken. Cat heeft immers geen speciale krachten. Die krijgt ze uiteindelijk wel van Spideys aartsvijand Kinpin, maar in beginsel weet hij dat niet.
Maar dat is niet eens het grootste probleem van hun liefdesrelatie. Aangezien Cat alleen interesse heeft in avonturier Spider-Man en niet in Peter Parker, kun je wel raden hoe dit gaat aflopen. Daar hoef je geen spoiler-waarschuwing voor te geven. Sowieso moet dat niet voor verhalen die meer dan dertig jaar oud zijn.
Hoe zou een toekomst tussen Spidey en Cat eruit zien? Dat vraagt Peter Parker zich ook af:
Helaas heeft Cat helemaal geen boodschap aan een burgerleven. Het feit dat ze alleen maar lol wil trappen met Spider-Man en dat de problemen van Peter Parker haar volledig koud laten, begint onze held op den duur goed te irriteren:
Uiteindelijk zal de relatie dus op dit uitlopen:
Deze scène staat overigens net niet meer in deze Essential die loopt tot Spectacular Spider-Man #96.
Essential Peter Parker Vol. 5 ligt overigens al op me te wachten.
The Daily Bugle schrijft over de verdwenen superhelden (want niemand buiten de helden en schurken weet iets van Secret Wars.
We zien hierboven dus verschillende edities van the Daily Bugle, maar het lijken ook verschillende versies van dezelfde edities te zijn. Eentje voor in het Marvel Universum en een editie voor ons universum. De onderste pagina bevat bijvoorbeeld dezelfde ‘foto’ van Sheep’s Meadow in Central Park.
Aan de krantenkop te zien is het een stuk over economie, of over toenemende politieke spanningen tussen landen, maar wie de tekst goed leest, leest dit:
‘Rob Liefeld said today […] that Todd McFarlane can’t stand a chance. He said “I can draw bigger eyes on ol’ Spidey any day of the week.” Todd fumed. “That young upstart, just who does he think he is […]’
Nu heeft Rob Liefeld gelukkig weinig Spider-Man-comics getekend, maar McFarlane gelukkig wel. Zoals je wellicht weet waren Liefeld en McFarlane twee van de tekenaars die Image Comics startten in de jaren negentig.
Het is dus toch een artikel over Spider-Man. Soort van.
Als ik in het Marvel Universum zou wonen, dan las ik zeker elke dag The Daily Bugle. Dat is toch de krant waar je alles over de superhelden te weten komt.
Ook al is de berichtgeving over Spider-Man natuurlijk erg negatief gekleurd. Maar ja, dat heb je bij sommige Nederlandse kranten ook. Sensatie verkoopt nu eenmaal beter dan de waarheid.
Een paar jaar geleden publiceerde ik enkele mooie voorpagina’s van de Bugle. Ik vind het altijd heel leuk als de krant in de comics voorkomt en de tekenaars en letteraars mooi werk van de vormgeving hebben gemaakt.
Inmiddels heb ik weer een paar mooie voorbeelden hiervan verzameld en die zal ik de komende tijd delen.
Superschurken
We beginnen met deze reeks Daily Bugles van Phil Postma, character designer in de animatiewereld.
Helaas gebruikt hij voor deze illustraties praktisch dezelfde Bugle. Maar goed, ze draaien dan ook meer om hoe Postma de tegenstanders van Spider-Man tekent dan om de krant zelf.
In Mijn vriend Spider-Man vertel ik onder andere dat ik me goed met Peter Parker kon identificeren toen ik een jonge lezer was. Ook is zijn gedrag vaak het goede voorbeeld voor hoe ik me wil gedragen.
Dat laatste was hij voor editor in chief Jim Shooter ook, blijkt uit zijn column in Marvels Bullpen Bulletins van maart 1987:
Het Boekenbal bezoeken was altijd al een wens van me. Ik ben altijd nieuwsgierig geweest naar hoe het er op dit feestje van het CPNB aan toe gaat. Dit jaar kwam mijn wens uit en liep ik tussen auteurs en BN’ers in de Stadsschouwburg Amsterdam. Een erg leuke ervaring. Er waren meerdere bandjes waar mensen bij konden dansen, wat voornamelijk op het hoofdpodium in de zaal gebeurde. Het geheel deed me enigszins denken aan een middelbareschoolfeestje.
In de kleinere ruimtes stond soms ook een bandje te spelen. Leuke muziek, maar het Hollandse publiek was natuurlijk voornamelijk zelf geluid aan het produceren. Iets wat je op concerten ook vaak ziet: mensen die gewoon met elkaar staan te praten alsof er helemaal geen optreden is. Het was dus hard werken voor de muzikanten.
Vrienden
BN’er-spotter ben ik niet. Daar heb ik nooit iets mee gehad. Wel sprak ik met een aardige, zwangere vrouw die vroeg waar ik mijn bolletje kaas vandaan had. Pas toen ik na ons gesprek weer doorliep drong het tot me door dat ik haar kende van een Zomergasten-aflevering van vorig jaar. Wilfried de Jong wilde ik nog even gedag zeggen, omdat hij vorig jaar zo aardig tegen me was tijdens de uitzending van Met het oog op morgen. Maar Matthijs van Nieuwkerk sprak hem toen net aan, en daar wilde ik niet tussen gaan staan. Je gaat twee vrienden die in gesprek zijn niet onderbreken. Dit was immers het Boekenbal, niet Twitter.
Reünie
Ik kwam nog een paar bekenden tegen, zoals Mara Joustra, die tegenwoordig redacteur is bij uitgeverij Rubinstein. Toen ik nog bezig was met het schrijven van het concept van Mijn vriend Spider-Man heeft Mara me goed geholpen met met formuleren ervan. Ook Maaike van Veen speelde een grote rol in dat vroege stadium van het boek trouwens. Je hebt soms mensen nodig die je op weg helpen, zeker in de onbekende Nederlandse boekenwereld.
Ook de mannen van Moker Ontwerp liepen er rond. Allemaal strak in het pak natuurlijk. De Mokers hebben de cover van mijn boek ontworpen. We gaan geregeld wat met elkaar drinken. Uiteraard kwam ik ook mijn uitgever Bart Wessels en Merel tegen, de redacteur die aan mijn boek heeft gewerkt.
Nieuwe plannen
Ik kan bijna niet geloven dat mijn debuut alweer 10 maanden uit is. De afgelopen maanden den ik druk na over wat een mooi vervolg zou zijn en meerdere ideeën zitten in mijn hoofd. Het is nu een kwestie van kiezen, maar ergens ben ik nog huiverig om weer voor langere tijd aan een project te gaan werken. Mijn vriend Spider-Man heeft me meerdere jaren gekost om te maken. Het was een boek dat ik moest schrijven. Die innerlijke drang zorgt ervoor dat je het volhoudt op de momenten dat het schrijven wat minder gaat. Het is dus heel belangrijk om een onderwerp te hebben waar je het echt over wilt hebben. En wat anderen willen lezen, anders ziet geen enkele uitgever er brood in. Toch heb ik heel veel zin om weer een tijd alleen met schrijven bezig te zijn. Dat is namelijk het leukste wat er is.
Natuur was het thema dit jaar. Bezoekers van het bal mochten hun eigen natuur schilderen.
Mocht je het nog niet elders gehoord hebben: Nick Spencer is de nieuwe Spider-Man-schrijver.
Hij neemt het werk over van nietsnut Dan Slott. Marvel begint meteen voor het (on)gemak de serie weer bij nummer 1. Wat Amazing Spider-Man tot zijn vijfde volume brengt. Dat laatste is een beetje sukkelig, want Marvel heeft net alle series teruggebracht naar de oude nummering. Nu gaan we van #801 dus weer naar #1. Een onnodige stunt als je het mij vraagt.
De nieuwe vaste tekenaar wordt Ryan Ottley (Invincible). Hij tekent mooie actiesequenties in een ietwat cartooneske stijl. Niet helemaal mijn smaak, maar ik vond zijn werk voor Invincible wel goed, dus vooralsnog krijgt Ottley het voordeel van de twijfel. Erger dan het broddelwerk van Humberto Ramos kan het niet worden.
Cover van Amazing Spider-Man Vol.5 #1 door Ryan Ottley.
Op zich is dit nieuws om vrolijk van te worden. Spencer is een ex-politicus die een tijdje terug een controversiële verhaallijn rondom Captain America schreef waarin de Amerikaanse held een agent van Hydra bleek te zijn. Ook schreef hij series als Morning Glories en The Fix. Ik ben heel benieuwd wat hij met Peter Parker van plan is. Zoals ik al eerder schreef, erger dan 8 jaar fulltime Dan Slott kan het nooit meer worden.
In een interview met ComicBook.Com vertelt Spencer over zijn plannen. De laatste zin van dit citaat is reden voor enige onrust, maar misschien valt het mee:
“I think that a lot of what I’ll be doing is reconnecting Peter with some very classic, quintessential elements of the story that fans and readers are going to recognize,” Spencer added. “And it’s exciting to bring the character back to basics and, at the same time, Dan [Slott] has obviously had one of the best runs on the character ever, and we’re certainly going to honor the things that he’s done and build from there.”
Losse comics Ik kijk uit naar de nieuwe verhalen geschreven door Nick Spencer. Ik zit er zelfs aan te denken om hiervoor mijn gewoonte om af te wachten tot de trade uitkomt, even los te laten en om de losse comics te gaan kopen. Ik kan namelijk niet zes maanden wachten om dit te gaan lezen. Bovendien lijkt het me ook een leuke ervaring om weer eens ouderwets iedere maand een nieuw deel aan te schaffen.
Als ik het goed heb komen de eerste delen in juli uit. Nog even geduld dus, Spidey-fans!
Sinds het debat en de invoering van de nieuwe donorwet, ben ik hard gaan nadenken over het wel of niet donor zijn.
De nieuwe donorwet is een teken van deze tijd: je moet heel duidelijk aangeven dat je ergens niet aan mee wilt doen, in plaats van dat mensen je vragen of je er aan mee wilt doen. Een beetje zoals de cookiewet: geef aan je niet wilt dat je privacy geschonden wordt. Wel jammer dat door cookies te weigeren de site die je wil bezoeken niet meer werkt. Zoiets.
Ruim tien jaar geleden nam ik het besluit dat ik geen donor wilde zijn. Hoewel ik niet geloof in een leven na de dood, en dat ik mijn lichaam dus niet meer nodig heb als ik voor eeuwig mijn ogen sluit, vond ik het toch lastig om mijn organen af te staan.
Deels komt dat omdat ik vermoed dat mijn organen voor niemand van nut zijn, doordat ik chronisch medicijnen slik. Maar laatst besloot ik dat de medici daar dan maar over moeten beslissen of mijn weefsel door de beugel kan of niet.
Uiteindelijk heb ik recent dus mijn registratie veranderd en aangegeven dat ik wel donor wil zijn. De reden hiervoor is de levensles van Spider-Man: With great power, comes great responsibilityen het gesprek dat ik daarover had met filosoof Ad Verbrugge. Dat gesprek staat uitgebreid in mijn boek Mijn vriend Spider-Manen ik haal het vaak aan als ik een lezing geef over fancultuur, want het is een mooi voorbeeld van hoe we iets van onze helden kunnen leren.
In het kort komt het erop neer dat jij en ik, mensen zonder superkrachten, wel degelijk iets kunnen met het motto dat Spider-Mans drijfveer is.
Filosoof Ad Verbrugge: ‘De moraal van oom Ben sluit goed aan bij de ideeën van Aristoteles. Aristoteles begrijpt de mens als een zoön politikon, als een sociaal wezen dat samenleeft in een polis (gemeenschap) en daar ook zijn hoogste vervulling in vindt. Aristoteles ziet de mens dus in relatie tot de wereld waar hij deel van uitmaakt; die wereld dient hij mede in stand te houden.
Aristoteles is een van de grondleggers van de deugd-ethiek, waarin het gaat om het tot bloei brengen van onze edelmoedige natuur. De volkomen deugd wordt rechtvaardigheid genoemd. Rechtvaardigheid is het goede doen voor de ander. Kortom, een zoön politikon vindt zijn hoogste vervulling en geluk door het doen van rechtvaardige daden. Daar raak je aan de levensles van Ben. Bij Aristoteles is de plaats die je binnen de polis inneemt van belang. Dat betekent dat degene die meer macht heeft, meer moet doen, maar daarom ook meer privileges geniet. Aristoteles denkt dus niet vanuit gelijkheid, hij denkt vanuit evenwicht.’
Dat laatste gaat natuurlijk niet op voor Spider-Man, die geen rijkdommen heeft en doorgaans een slechte reputatie bij het publiek bezit. Toch zie ik wel in dat je Peters verantwoordelijkheidsgevoel kunt zien als wat Aristoteles beoogde. Door zijn superkracht heeft hij een soort verplichting naar de gemeenschap toe en zijn persoonlijke geluk wordt mede bepaald door het vervullen van die verplichting.
Hoe kunnen we dit toepassen in ons eigen leven?
‘Iedereen doet het zijne,’ antwoordt Verbrugge. Je kunt de Spider-Man verhalen zien als een allegorie. Je kunt Spider-Mans les zien als aansporing om uit te zoeken wat jouw kracht of talent is en die proberen in te zetten voor de maatschappij, het goede. Een journalist kan bepaalde zaken bloot leggen.
Filosofie is dus bij wijze van spreken Verbrugges superkracht. Hij probeert ideeën uit te leggen die een bijdrage kunnen leveren aan de maatschappij. Daarnaast is hij al meer dan tien jaar bezig met de vereniging Beter Onderwijs Nederland.
Ik vind dus dat ik mijn organen ter beschikking van anderen wil stellen omdat het een manier is om anderen te helpen. Het is leven naar een ideaal waar Spider-Man voor staat.
Amazing Spider-Man Vol. 1 #33. Tekst: Stan Lee, tekeningen: Steve Ditko.
Eigen rechter
Wat ik wel heel erg jammer vind, is dat de nieuwe wet geen ruimte geeft voor eigen inbreng. Je kunt welisaar bepaalde organen uitsluiten, maar ik zou bepaalde mensen graag willen uitsluiten omdat ik vind dat ze mijn organen niet verdienen. Denk dan bijvoorbeeld aan mensen met een zwaar strafblad: verkrachters, moordenaars en drugsdealers. En andere gasten die niet zuiver op de graad zijn, zoals Halbe Zijlstra, Erdogan en Donald Trump.
Dat laatste geldt helaas ook voor enkele mensen in mijn naaste omgeving. Mensen zonder wie de wereld een beetje beter zou zijn. Die wil je toch niet in leven houden door orgaantransplantatie?
Een vriendin opperde laatst namelijk dat je op een bepaalde manier voortleeft in het lichaam van een ander als je orgaan daarin wordt opgenomen. Een interessant idee waar ik nog nooit over na had gedacht. Zit je DNA immers niet in iedere cel van je lichaam? En zit de essentie van wie je bent niet opgeslagen in je DNA? Ik zou niet willen voortleven in bovengenoemde sujetten. Stel dat je lever of hart in een Poetin wordt gestopt?
Je mag in onze maatschappij niet voor eigen rechter spelen, daarom zal deze clausule er dus waarchijnlijk nooit komen. Eigen rechter spelen is immers iets van de Punisher doet en dat geldt niet voor Spider-Man. Die redt zelfs misdadigers als Kingpin als daar een aanslag op gepleegd wordt.
Toch, zouden we niet meer zeggenschap moeten krijgen over wie onze organen krijgt en vooral, wie niet?
Alle Spider-Man-comics op chronologische volgorde zetten is een pittige klus, waar ik deze week toch met veel plezier mee aan de slag ben gegaan.
Helemaal lukt zoiets niet, omdat je dan eigenlijk allerlei nummers van verschillende series door elkaar moet zetten. Dat is echt gekkenwerk en bovendien is het dan heel lastig om bepaalde verhalen of nummers terug te vinden.
Ik koos er daarom voor om perioden in ieder geval zoveel mogelijk bij elkaar te zetten. De tijdperken jaren zestig tot begin jaren negentig staan nu zoveel mogelijk op volgorde in één boekenkast. De tweede kast bevat de comics vanaf eind jaren negentig tot en met nu. En losse nummers, miniseries en andere speciale uitgaven, zoals de krantenstrips gemaakt door Stan Lee en John Romita Sr. en interview boeken met de stripmakers.
Nee, ik heb de deeltjes geschreven door Dan Slott niet weggedaan, maar ik betwijfel of die ooit nog de kast uitkomen. Toch kan ik geen afscheid nemen van Spider-Man-comics. Zelfs niet heel slechte.
Aangezien mijn collectie uit Amerikaanse comics én Nederlandse uitgaven van Juniorpress bestaat, staan die gebroederlijk naast elkaar in de kast. Wel alle Spektakulaire Spidermans, Peter Parkers en Web van Spiderman bij elkaar, maar dan wel weer in de buurt van hun Amerikaanse versies.
Zoals ik al schreef klopt het allemaal heel aardig, maar niet helemaal. Daar kan ik echter goed mee leven. Sowieso houd ik rekening met nieuwe comics in de toekomst, waardoor het een en ander weer verplaatst moet worden en zal doorschuiven. Dat hoort bij een levende en groeiende verzameling.
De nieuwe comics zullen vooral herdrukken zijn van strips uit de jaren zestig tot en met eind jaren tachtig. Dat vind ik nog steeds de beste periode voor Spider-Man-verhalen en waarschijnlijk voor Marvel in het algemeen. Er zijn nog een paar uitgaven die ik heel graag wil hebben in het Engels, die ik wel in de Juniorpress-versies heb.
Digitaal heb ik die allemaal maar ik lees toch het liefste ouderwets van papier.
Ik ben een analoog mens.
Vanwege de NUR-code staat het boek heel vaak op de stripafdeling. Dat is niet erg, maar Mijn vriend Spider-Man gaat natuurlijk over veel meer dan alleen strips. Het gaat vooral over fancultuur en wat het fan-zijn in je leven kan betekenen. Het boek zou dus ook mogen staan tussen andere non-fictie boeken over maatschappelijke thema’s of popcultuur.
