Op de Dutch Comic Con wintereditie interviewde ik op zondagochtend meerdere cosplayers achter elkaar in de dealerhal. Erg leuk om te doen, want cosplayers zijn altijd enthousiast over hun hobby en het personage dat ze uitbeelden.
Het lukte me echter niet om voor de kerstvakantie alle vlogs te monteren en online te zetten. Inmiddels heb ik mijn laatste cosplay-interview gemonteerd. In de komende periode komen de drie video-interviews dus online op mijn YouTube-kanaal: youtube.com/michaelminneboo. Ik sprak onder andere met Popeye en de Riddler.
Omdat ik voor Eppo Stripbladook cosplayers interview, was dit projectje op Comic Con meteen een vorm van veldwerk: kijken of er potentiële kandidaten voor de rubriek rondliepen. Instagram is overigens ook een handig hulpmiddel om cosplayers te vinden.
Het komende jaar staat voor mij dus deels in het teken van deze leuke en originele hobby.
Allereest: voor Submarine Channel mocht ik een top 5 van de vreemdste versies van de Kerstman in comics schrijven. Die kun je hier lezen.
En dan nu door met wat ik je eigenlijk wilde vertellen…
Laatst zat ik een live-stream te kijken van de Amerikaanse striptekenaar Ethan Van Sciver, waarin hij taarten ging halen tijdens Thanksgiving. Gefascineerd heb ik de veertig minuten durende video tot me genomen.
Van Sciver is niet alleen een fantastische tekenaar, hij heeft ook een onderhoudend en levendig YouTube-kanaal waarin hij praat over Star Wars en wat daar tegenwoordig allemaal mis mee is, en over strips maken.
‘Uncle Ethan’ zoals z’n fans hem noemen, is ook een van de prominente gezichten van de ComicsGate-beweging. Daar vertel ik je in een andere post graag meer over, want dat is een boeiend onderwerp op zich.
Aan het begin van de video zat Ethan achter het stuur en vertelde hij dat ze een chronisch tekort aan taarten hadden in huis. We reden met hem mee naar een winkel waar hij al streamend enkele verschillende pies uitzocht. Niet alleen weet Van Sciver van zoiets prozaïsch een boeiend verhaal te maken, ook vind ik het fascinerend om te zien hoe zo’n farmer’s supermarkt er in New Jersey uitziet. Het halen van taarten is overigens een running gag in de vlogs van Ethan.
Waarom maak ik nu nooit van dit soort vlogs, vroeg ik mezelf later af. Niet alleen kan ik niet zoals Ethan van het alledaagse een spannend avontuur maken, ook heb ik schroom in het openbaar tegen een camera te praten. Ik richt liever de lens op een comic waar ik enthousiast over ben.
Ook voel ik de laatste weken een mededeelmoeheid die tegelijkertijd opkwam met mijn afkeer van sociale media. Het komende jaar wil ik daarom veel meer dingen voor mezelf houden in plaats van die te delen via Instagram of een vlog. Meer privé leven dus. Het filmkijkproject in de maand november maakte mij duidelijk hoe fijn het is om gewoon dingen voor jezelf te doen, zonder dat anderen meteen kunnen inhaken met hun mening over wat je net gezien hebt.
De laatste weken van december ben ik dan ook op vakantie. Zodra de laatste vlog van dit jaar online staat, ga ik even niet meer vloggen. 5 januari dit jaar publiceerde ik de 94ste vlog op mijn YouTube-kanaal, inmiddels zitten we over de 280. Ik heb dus heel wat afleveringen geproduceerd dit jaar. En de taart… eh, koek is even op.
In mijn vakantie laat ik sociale media links liggen. Mijn mail check ik zo min mogelijk, en ik zal zelfs minder YouTube kijken om zo los te komen van de spiraal van negativiteit die door het algoritme versterkt wordt.
Ik wil in mijn hoofd weer ruimte voor mijn eigen gedachten krijgen en inspiratie vinden in offline media zoals strips en boeken. En natuurlijk mijn brein even luchten in het bos of op het strand.
Emilia Clarke boeit ook als ze haar kleren aan heeft.
Maandag 2 december 2019
Omdat mijn ‘Mijn lijst’ op Netflix heel veel titels bevatte waar ik maar niet aan toekwam, besloot ik om in de maand november elke dag een film te gaan kijken.
Om mezelf alle rust te gunnen voor dit project, besloot ik er online niets over te zeggen. Mijn eerste impuls was namelijk om elke dag op Instagram te plaatsen welke film ik had gekeken en te zeggen wat ik ervan vond. Maar dan kreeg ik vast van anderen te horen of zij die film leuk vonden of niet, en eerlijk gezegd had ik daar geen trek in. Iedereen mag van alles vinden wat hij of zij wilt, maar ik hoef het niet allemaal te horen. Niets vervelenders wanneer je heel blij wordt van een film en iemand moet dan zo nodig vertellen wat er allemaal mis aan is.
Het werd dus een fijn privéproject. Iets voor mezelf. Je hoeft immers niet alles online te knallen.
De voorwaarden die ik mezelf stelde waren dat de film op Mijn lijst van Netflix moest staan, dat ik de film nog niet gezien had en dat ik hem helemaal af zou kijken.
Nu het december is kan ik concluderen dat het goed gelukt is om elke dag een film te kijken. Er waren maar drie avonden dat ik er geen zin in had. En op een van die avonden heb ik vooral veel YouTube-filmpjes gekeken, want daar liep ik toen weer achter mee.
In totaal heb ik 26 films van mijn Netflix-lijst kunnen schrappen en zag ik een film bij mijn maatje Paul: Terminator Genisys.
Het voelde fijn om eens toe te komen aan de films die ik altijd al eens wilde zien. Ze stonden niet voor niets op Mijn lijst. Het voelde alsof ik een taak die ik me had voorgenomen uitvoer en afmaakte. En dat voelde goed.
Emilia Clarke boeit ook als ze haar kleren aan heeft.
Ook heb ik me met iedere film goed vermaakt. Zelfs met Terminator. Dat kwam deels doordat ik hem samen met Paul zag, maar ook omdat het Arnold vs Arnold was. En het feit dat je twee uur lang naar Emilia Clarke kunt kijken compenseert volledig het feit dat er qua tijdrijzen geen touw vast viel te knopen aan deze Terminator-aflevering. Logica was ver te zoeken. Laten we eerlijk zijn: na Terminator 2: Judgment Day hadden ze gewoon met deze serie moeten stoppen. Wie nog niet overtuigt is van die stelling, kijkt Dark Fate nog maar eens. Wat een overbodige prul is dat.
Tot slot had ik eindelijk weer eens het gevoel iets te doen met het gegeven dat ik eigenlijk filmwetenschapper ben van beroep. Omdat ik doorgaans voor mijn werk veel moet lezen en tv-series kijk, schiet het filmkijken er vaak bij in. Dat vind ik eigenlijk heel jammer, want ik hou erg van dit medium. Dat is waarschijnlijk de belangrijkste les die ik leerde van deze kijkmaand.
Zondag 1 december 2019
Het heeft ongeveer dertig jaar geduurd, maar eindelijk heb ik een goed exemplaar van Spectaculaire Spiderman 32 kunnen bemachtigen. Ik vond een gaaf exemplaar op de Wintereditie van Dutch Comic Con in een doos vol met oude Juniorpress comics. Per stuk kostten ze 1,50. Een mooie prijs.
Op de cover zien we Spider-Man in gevecht met Hydroman, een nieuwe superschurk die in dat nummer werd geïntroduceerd. De Amerikaanse uitgave was Amazing Spider-Man 212, een verhaal van Denny O’Neil getekend door JRJR. De Nederlandse uitgave is uit 1982.
Ongeveer dertig jaar geleden kocht ik deze comic al eens bij mijn lokale stripboer Het Gele Teken. Die had altijd tweedehands comics te koop. Soms ook dubbele exemplaren. Van Spectaculaire Spiderman 32 had hij echter maar een exemplaar en de cover daarvan was behoorlijk beschadigd. Van delen van de cover was de bovenste laag weggescheurd, waardoor er grote witte vlakken in de prachtige illustratie van John Romita Jr. zaten.
Eigenlijk vond ik het zo zonde dat de cover beschadigd was, dat ik de comic wilde laten liggen. Ik vroeg aan verkoper Harry of hij niet nog een exemplaar had liggen. ‘Nee, en ik weet ook niet of ik er ooit nog een binnenkrijg,’ zei hij. Toen kocht ik de comic toch maar, in de hoop om ooit een vervangend exemplaar te vinden. Ruim dertig jaar later vond ik die op de Dutch Comic Con.
Hoewel ik de Nederlandse Spider-Mans nu niet meer spaar en dit verhaal in een Amerikaanse bundel in de kast heb staan, was ik er toch heel blij mee. Het voelt alsof een zoektocht eindelijk is afgerond.
Op de Con zat naast me een jongen in de dozen met comics te kijken en kocht wat oude Peter Parkers. Hij vertelde dat hij ze vroeger altijd van zijn moeder kreeg, maar dat hij de comics bij een verhuizing was kwijtgeraakt. Peter Parker nummer 1 had hij overigens wel nog, maar in minder goede staat. Ik voelde even een verwantschap met deze onbekende mede-geek die zich liet leiden door een gevoel van nostalgie en een behoefte om zijn verzameling compleet te maken.
Tijdens de tweede dag van de wintereditie van Dutch Comic Con heb ik vooral veel cosplayers geïnterviewd. In stripblad Eppo heb ik een rubriek waarin ik iedere aflevering een leuke cosplayer ondervraag, dus het leek me een goed idee alvast wat mogelijke kandidaten te scouten. Cosplay vind ik een erg leuk verschijnsel en ook dit jaar waren er op Comic Con veel mensen die zich hadden verkleed als hun favoriete personage.
Ik nam de gesprekken op met mijn mobiel. Met een beetje mazzel kon ik daar weer vlogs van monteren. Je bent crossmedia journalist of je bent het niet.
In de dealerhal liepen zondagochtend veel cosplayers rond die zin hadden om over hun kostuum te praten. Behalve eentje dan. Die wilde zich graag laten interviewen en cosplayde voor het eerst. Zijn enthousiasme voor het cosplayen werkte aanstekelijk. Toch, toen ik nogmaals vertelde dat het interview voor een vlog was, wilde hij toch liever niet online gezet worden. Jammer, want het was een leuk interview. Maar natuurlijk respecteer ik dat wel en ik wiste dan ook meteen het file.
Het voordeel van de dealerhal is dat er niet zo heel veel muziek door speakers schalt. In de gamershal word je doof na een paar uur en interviews opnemen is daar niet te doen.
De Joker en een Riddler kon ik interviewen in de stand van Dirtees, wat helemaal een uitkomst was. De nieuwe JOKER-film is net een maand uit en deze Joker was helemaal in de stijl van Joaquin Phoenix’ versie van Batmans aartsvijand. Mocht je JOKER nog niet hebben gezien, doen! Want dit is een van de beste films van 2019.
Ook heb ik illustratoren SpaceMonsterArts en Renée Rienties geïnterviewd voor een vlog. Renée ken ik sinds we naast elkaar zaten op de Amsterdam Comic Con twee jaar geleden. Ze maakt leuke strips en mag gerust een aanstormend talent genoemd worden. Hoewel dat natuurlijk een verschrikkelijk cliché is, vind ik die van toepassing op dit jonge tekentalent. SpaceMonster kende ik van Instagram en zij mij ook, dus dat was meteen gezellig.
Het is grappig dat op de dagen dat ik mezelf voorneem het rustig aan te doen, ik vaak het meeste werk verzet. Nu is een Dutch Comic Con sowieso een mooie gelegenheid om met tekenaars en andere nerds te praten. Vaak leveren die gesprekken verse ideeën op voor artikelen, of materiaal voor vlogs. Ook spreek ik dan met opdrachtgevers van me die een stand hebben, zoals Rob van Bavel van Eppo.
Vele gesprekken later zat ik bij de live-opnamen van de podcast van Melvin en Gerto. Iedere week zijn ze met Chez Geeque te horen over geeky dingen. Hun gast was dit keer Kenny Rubenis die af en toe net zulke droge en gevatte opmerkingen maakte als zijn personages uit de strip Dating voor Geeks. De heren hadden enkele prikkelende stellingen over Star Wars en toen ze naar mijn mening vroegen over de Star Wars-films van Disney heb ik een monoloog gehouden over hoe vervelend ik die vind. Je kunt het beter Star Woke noemen in plaats van Star Wars. Bij deze film is de politieke en ideologische boodschap veel belangrijker dan het vertellen van een spannend en goedlopend verhaal. Mocht ik enkele wokies in het publiek hebben beledigd, dan maakt dat de dag eigenlijk alleen maar leuker.
Onderweg naar huis nam ik mezelf voor de volgende dag lekker aan de slag te gaan met de vlogs die ik had opgenomen. Helaas had het lot iets anders in gedachten. Vlak bij huis schoot er een nare steek door mijn linkervoet en kon ik bijna niet meer lopen. Nu sta ik op aanraden van de fysiotherapeut sinds twee maanden als ik werk achter mijn computer in plaats van te zitten. Al het staan, het recente sporten en twee dagen Comic Con waren kennelijk overbelastend voor mijn voeten. (Tenzij een van de wokies uit het podcastpubliek snel een voodoopoppetje van me gemaakt had en nu vol plezier met een naald in mijn linker voet aan het prikken was.) De volgende dag kon ik nog steeds niet staan op mijn voet en zat ik op de bank met een laptop achterstallige teksten te schrijven. Ook niet verkeerd, maar die vlogs moesten dus even wachten.
Maandag 25 november 2019
Afgelopen weekend was de Wintereditie van Heroes Dutch Comic Con in Utrecht. In Nederland zijn de Cons de afgelopen jaren succesvol gebleken, dus we hebben van EasyFairs maar liefst twee afleveringen per jaar. Daarnaast is er ook nog een Amsterdam Comic Con georganiseerd door een andere organisatie. Je zou misschien denken dat het allemaal wat te veel wordt, maar afgelopen zaterdag was uitverkocht en de zondag vrijwel ook. Dat betekende dat er zaterdag 20.000 man door de jaarbeurshallen trok van de ene zaal naar de andere. En aan de enorme stroom mensen kon je merken dat het druk was.
Marvels door Busiek en Alex Ross.
In de ochtend had ik enkele interviewafspraken met de mensen van Marvel Comics. Als eerste sprak ik met Alanna Smith, een redacteur van Marvel die portfolio’s van tekenaars zou beoordelen dat weekend. Daarna interviewde ik striptekenaar Arthur Adams en schrijver Kurt Busiek. Adams probeerde overal een luchtig en grappig antwoord op te geven. Tegenwoordig tekent hij vaker covers dan het binnenwerk van comics, omdat zijn stijl nogal arbeidsintensief is. Hij tekende vroeger bijvoorbeeld X-Men en brak door met de miniserie Longshot. Ik kocht nog een speciale beursuitgave van Adams met daarin mooie tekeningen van deze meester. Een leuk aandenken aan een leuk gesprek.
Met Busiek kon ik goed praten over zijn interessante project Marvels waar dit jaar een epiloog van is verschenen. De eerste vier delen van deze serie kwamen uit in de jaren negentig. Marvels toont belangrijke gebeurtenissen in het Marvel Universum vanuit het perspectief van de gewone man. Phil Sheldon, een nieuwsfotograaf, is de gewone man die centraal staat in deze serie. Alex Ross schilderde de illustraties in een realistische stijl, die het verhaal allemaal nog meer een documentair tintje geeft.
Ik vind Marvels een boeiend project en was daarom blij hierover met Busiek te kunnen spreken.
Voor de eerste twee interviews kon ik met de makers in een aparte ruimte zitten, maar Busiek sprak ik aan zijn signeertafel. Tijdens het interview werd de rij met fans die een handtekening van de schrijver wilden steeds langer. Toen ik na 18 minuten merkte dat hij moe begon te worden, heb ik het gesprek afgerond. De tekenaars en schrijvers komen naar de Con vooral om fans te ontmoeten, handtekeningen te zetten en merchandise te verkopen, dus dan wil ik niet te veel tijd van ze in beslag nemen. De tekenaars verdienen namelijk hun geld met de verkoop, de Con betaalt hun reis en verblijf maar geen extra fee. De acteurs die op een Comic Con optreden hebben echter een andere deal.
Na mijn interviews kwam ik Dennis tegen, een van de vaste kijkers van mijn YouTube-kanaal en lezer van Mijn vriend Spider-Man. Hij vroeg of ik een handtekening wilde zetten. Aangezien hij mijn boek niet bij zich had, koos hij een pagina uit van de Marvel Encyclopedie die hij net gekocht had. Uiteraard een pagina over Spider-Man. Er wordt niet zo vaak om mijn handtekening gevraagd, dus voor mij is het nog steeds bijzonder wanneer mensen me herkennen van mijn vlogs of van mijn boek.
Marcel & Michael & KITT. Foto: Marcel Haster.
Toen was het tijd voor een koffiepauze, dus Marcel Haster, de Stripvlogger, kwam precies op tijd met het voorstel om even in de perskamer te gaan zitten om bij te praten. Daar is het in vergelijking tot de beursvloer, een oase van rust. En de koffieautomaat schenkt een fijn bakkie. Marcel en ik hadden het onder andere over de nieuwe Amerikaanse wetgeving die het ons YouTubers heel moeilijk zou kunnen gaan maken.
Marcel was dat weekend op de Con om een eigen impressie op video vast te leggen. Dat soort video’s doen het doorgaans goed op YouTube, omdat cosplayers kijken of ze zichzelf en hun vrienden terugzien in de video. We hebben overigens allebei het probleem dat hoeveel views een video ook trekt, en hoeveel abonnees een kanaal ook heeft, dat je het gevoel hebt dat het nooit genoeg is. Heel veel vloggers hebben met dat probleem te maken. We willen altijd meer. Later bedacht ik dat als er nooit een punt komt waarop je genoeg hebt, je je er eigenlijk ook niet meer druk over hoeft te maken. Ons gesprek en die gedachte die daaruit voortkwam, gaven me weer nieuwe zin om video’s op te nemen. Wat ik ’s avonds thuis nog gedaan heb toen ik een vlog maakte over de comics die ik die dag gekocht had.
Na Marcel had ik nog een meeting met de mensen van Dutch Comic Con om te praten over welke tekenaars ze in de toekomst zouden kunnen uitnodigen om naar Nederland te komen. Het was een vruchtbaar gesprek dat zeker in de toekomst nog een vervolg krijgt.
De laatste paar uurtjes op de beurs zaterdag besteedde ik aan het struinen door comicdozen. Tegenwoordig heb ik een boekje bij me met daarin missende nummers van Amazing Spider-Man en andere titels die me zijn aangeraden of die me interessant lijken. Ik struin dus heel gericht. Ik kwam die middag dan ook een paar mooie titels tegen voor een leuke prijs.
Zoals John Byrne’s Alpha Flight Classic Vol. 2. Een bundel met de eerste serie Alpha Flight-verhalen door de meester zelf. Alpha Flight is een Canadees superheldenteam, oorspronkelijk in het leven geroepen om de X-Men te verslaan. Dat was volgens Byrne ook meteen het probleem toen Marvel vroeg om met een serie over dit team aan de slag te gaan. Omdat Alpha Flight zo was samengesteld dat ze goede oppositie konden bieden tegen de X-Men, had het team zijn inziens geen ander bestaansrecht.
Naar wat ik heb gehoord is Byrne met tegenzin aan de slag gegaan met deze serie, maar daardoor gaf hij zichzelf de kans om te experimenteren en zijn die verhalen daardoor juist heel goed geworden. Wat kon hem het schelen: mocht de verkoop van de serie tegenvallen, dan was hij van het probleem af. Uit die onverschilligheid is een les te halen, ook voor mij als blogger en vlogger. Gewoon aan het werk gaan met een zekere vorm van onverschilligheid en durf, zonder angst voor kijkcijfers of reacties van het publiek. Misschien maken we dan wel ons beste werk.
Al Ewing op Comic Con Amsterdam 2019. Foto: Michael Minneboo
Maandag 9 september 2019
Vrijdagavond 30 september reisde ik af naar Schiphol-Rijk. Tegen een uur of tien stapte ik de bar binnen van hotel Park In, om met een kopje thee aan een van de tafels te zitten en op mijn afspraak te wachten.
De serveerster bracht mijn thee terwijl ik rustig mijn tablet opensloeg en aandeed. Om mij heen zaten vooral buitenlandse reizigers die voor het sluiten van de keuken nog even snel een warme maaltijd naar binnen werkten. Op de speakers was dancemuziek te horen. Niet mijn genre en storend tijdens het lezen, maar dat moest maar even.
Terwijl de wereld om mij heen doorging, dook ik in Immortal Hulk issues 21 en 22. Deze moest ik nog lezen.
‘Ben je van de comic con?’ vroeg de serveerster terwijl ze naar mijn T-shirt knikte waarop een afbeelding van de Hulk door Jack Kirby stond.
‘Nee, ik ben een journalist. Ik ga zo hier Al Ewing interviewen, de man die deze Hulk-strips schrijft.’ Ik wees even op mijn tablet. ‘Maar Al is nog niet ingecheckt in het hotel.’
‘Ah.’
Banner ziet zijn alter ego in de spiegel. Uit Immortal Hulk #1 door Joe Bennett.
De Hulk kende de serveerster nog wel van de oude televisieserie met Bill Bixby als Bruce Banner en Lou Ferrigno als de Hulk. Ik schat dat we zo’n beetje dezelfde leeftijd hadden, dus ongetwijfeld had ze die in haar jeugd ook wel eens voorbij zien komen. Net als ik. Ik keek altijd uit naar nieuwe afleveringen en ook al ben ik tegenwoordig in de veertig, ik kijk nog steeds graag naar The Incredible Hulk. Nu zat Immortal Hulk barstensvol met verwijzingen naar deze serie, dus ik was zeker van plan Ewing te vragen of hij er ook fan van was.
Ik belde even met Jeroen van Trierum of Ewing al geland was. Dat was hij, maar het wachten was nog even op twee andere tekenaars die dit weekend waren uitgenodigd om gast te zijn op de Comic Con Amsterdam. Ewing zou tegen 11 uur zeker in het hotel zijn, verzekerde hij mij. Jeroen had ervoor gezorgd dat ik Ewing dit weekend toch nog kon interviewen, want de andere mensen van de Con hadden daar heel moeilijk over gedaan. Eerst kon het wel, toen kon het niet. Dankzij Jeroen, die sowieso het comicgedeelte had geregeld, kon ik Ewing vrijdagavond spreken.
Ik deed luchtig, maar eigenlijk voelde ik me best zenuwachtig die avond. Niet zo zeer voor het gesprek, want zoals altijd had ik me goed ingelezen in de comics die Ewing voor Marvel had geschreven. De zenuwen kwamen door het late tijdstip. Sowieso ben ik niet op mijn best in de late avonduren, en dat maakte het extra moeilijk om een gesprek met een eloquente Britse schrijver aan te gaan over de vele lagen in zijn Hulk-verhalen. Maar ook was ik bevreesd dat het gesprek te laat zou beginnen en mijn laatste bus ging veertig minuten over half een weer richting Schiphol Centraal. Die bus moest ik hebben als ik met de trein nog Amsterdam wilde bereiken die nacht. Als Ewing dus heel laat aan zou komen, had ik weinig tijd voor het gesprek. Daarom was ik voor de zekerheid vroeger naar Schiphol gereisd, in de hoop dat de auteur er al zou zijn.
Halverwege het lezen van nummer 22 zag ik de gestalte van Ewing binnenkomen. Met zijn golvende, bruine haar, een baardje, een bril en een klein buikje onder zijn zwarte T-Shirt, zag hij eruit als een geek van begin veertig. Ik liep op hem af, stelde me voor en terwijl hij een biertje bestelde, zorgde ik ervoor dat we in het rustige gedeelte van het restaurant konden plaatsvinden. Hier werd overdag ontbeten en nu zat er niemand. We gingen zitten. Ik zette mijn digitale recorder aan en stelde mijn eerste vraag. Het werd een lang gesprek van ruim een uur. Daarna praatten we nog wat na terwijl bij de bar de andere stripmakers die in waren gevlogen gezellig zaten te praten. Soms met hun vrouw erbij.
Al Ewing op Comic Con Amsterdam 2019. Foto: Michael Minneboo
Het was erg leuk om Ewing te spreken over Immortal Hulk, omdat het een van de beste series is die op dit moment in de Amerikaanse comicsindustrie wordt geproduceerd. Ewing en tekenaar Joe Bennett bieden een frisse kijk op het bekende groene monster, en mengen psychologie, filosofie en horror met elkaar. Ook is verbloemt Ewing zijn visie op de wereld niet en steken geregeld politieke elementen de kop op. Ewing, zelf een blanke man van in de veertig, houdt niet van wit privilege, Trump en maakt zich duidelijk zorgen over klimaatsverandering.
In dat opzicht past Immortal Hulk goed bij andere comics die door Marvel worden uitgegeven en waarin een politieke boodschap soms belangrijker lijkt dan de superheldenactie. Dit stuit sommige lezer soms tegen de borst, omdat ze de comics te prekerig vinden. Zelf heb ik daar bij het lezen van sommige titels ook last van. Gelukkig weet Ewing een goede balans te vinden tussen alle elementen, al is het niet moeilijk te herleiden hoe hij in de wereld en het leven staat, als je Immortal Hulk leest.
Het gesprek werd soms scherp maar nooit onaangenaam. Ewing kon het hoe en waarom van zijn werk goed beargumenteren. Niet alleen wist ik na ons gesprek heel veel over hoe Immortal Hulk tot stand was gekomen, ook zorgde Ewing ervoor dat ik door zijn visie sommige thema’s die tegenwoordig spelen wat ruimer zag. Dat zijn de goede gesprekken. We rondden onze dialoog af en Jeroen en ik gingen richting de bus die gelukkig snel kwam. Tegen twee uur was ik thuis die nacht.
Toen ik dat weekend op zondag de Con in de RAI bezocht, viel het mij op hoe rustig het was. Achteraf gezien had ik Ewing wellicht toch kunnen interviewen terwijl hij achter zijn tafel zat om comics te signeren. Maar dan was het gesprek waarschijnlijk meerdere keren onderbroken en dat komt de concentratie niet ten goede. Ik kijk dus tevreden terug op die vrijdagavond en het interview. Inmiddels heb ik het artikel bij de opdrachtgever StripGlossy ingeleverd, maar ik weet nog niet wanneer het in het stripblad zal verschijnen.
Dinsdag 3 september
Afgelopen weekend vond Comic Con Amsterdam plaats, hoewel de bordjes vermeldden dat het Comic Con Europe was toen ik zondagochtend het gebouw van de RAI binnenstapte. Ik was nog duf van het elke dag vloggen de afgelopen maand en een interview dat ik vrijdagavond laat had afgenomen, maar ik had erg veel zin in deze editie.
Tot mijn verbazing was het erg rustig en was de opzet van Comic Con dit keer behoorlijk klein. Er waren maar twee standhouders die comics verkochten, en bij de tafels van tekenaars en auteurs was het rustig. Er stonden geen rijen die je doorgaans ziet van mensen die een handtekening of illustratie wilden. De rest van de dag werd het niet veel drukker. Dat maakt mijn werk overigens meestal makkelijker, want ik had nu alle tijd om met de buitenlandse stripmakers te praten. Ik interviewde Nuno Plati voor een vlog. Deze Portugese stripmaker heeft onder andere Spider-Man-comics getekend en vertelde daar graag over. Daarna interviewde ik nog de Nederlandse illustrator Gerben den Heeten, die pin-ups tekent met een knipoog.
Meestal kom ik op de Comic Con bekenden tegen en de dag is daarom zo gevuld met bijpraten. Met Melvin van Dirtees dronk ik een kopje koffie bij zijn stand. Er liep een tienermeisje langs. Ze droeg een Captain Marvel T-shirt en een vest in de stijl van het uniform van deze superheld. Ik zie dat soort geeky kleding wel vaker en vind het een leuke manier waarop je je fan-zijn kunt uitdragen. Het hoeft immers niet altijd een T-shirt of cap te zijn.
Ik vroeg haar of ze een grote fan was, en het meisje zei: ‘Ik hou van haar.’ De comics had ze nog niet gelezen, maar ze was erg onder de indruk van de Captain Marvel uit de film die eerder dit jaar was uitgekomen met Brie Larson in de hoofdrol. ‘Het is bijna zeker dat ze lesbisch is!‘ zei het meisje verrukt. Dat was belangrijk voor haar, omdat ze zelf ook lesbisch is. Daarom vond ze Wonder Woman ook tof, want die is biseksueel. (Je kunt ook bijna niet anders dan wanneer je opgroeit op een eiland waar alleen maar vrouwen wonen.)
Nu is representatie al een tijdje een veelbesproken thema. Hoewel er in de meeste media tegenwoordig sprake lijkt van overkill, is het wel goed om te horen dat lesbische superhelden zo’n meisje een goed gevoel geven omdat ze zichzelf in het personage kan herkennen.
Met die overkill bedoel ik dat je bijna geen serie meer kunt kijken of er is wel sprake van LHBTI+-representatie, alsof men bezig is met een inhaalslag. Vaak zijn dit overigens nog personages waarbij hun seksuele voorkeur allesbepalend is, in plaats van dat het personage toevallig bijvoorbeeld een homoseksuele politieagent of superheld is. Wat dat betreft doen ze het bij Captain Marvel subtieler, al kun je daar weer tegenin brengen dat ze als personage onverslaanbaar is, en alles precies goed doet en geen fouten heeft. Een type dat we ook wel Mary Sue noemen. Veel representatie-personages zijn overigens praktisch smetteloos, alsof de makers ze geen slechte eigenschappen durven te geven. Dat zie ik ook veel terug in niet-blanke personages.
Maar dat heb ik het meisje allemaal maar niet verteld. Soms moet je gewoon knikken, je mond houden en koffiedrinken.
Dinsdag 27 augustus
Het is alweer een maand geleden sinds ik in dit ‘dagboek’ heb geschreven en dat heeft alles te maken met VEDA. VEDA staat voor Vlog Every Day in August, hoewel er ook een April-variant van bestaat wanneer mensen iedere dag een vlog maken en uploaden in die maand. Elke dag vloggen, daar heb ik me dus vooral mee beziggehouden deze maand.
Tussendoor schreef ik enkele artikelen en was ik te gast bij Omroep Max om over de veiling van Amazing Fantasy #15 te praten – de comic waar het allereerste Spider-Man-verhaal in staat. Ook was ik te gast bij meerdere nieuwsprogramma’s van de NOS om te praten over de breuk tussen Disney en Sony nu hun overeenkomst om Spider-Man te laten optreden in de Marvel-films tot een einde kwam. Op het moment van schrijven zijn beide partijen er nog niet uit, maar uiteindelijk komt het er op neer dat Disney gewoon meer geld wil krijgen van de Spider-Man-gerelateerde films die Sony maakt en dat de hele strijd eigenlijk bestaat uit twee giganten die publiekelijk aan het onderhandelen zijn. Het geeft maar weer eens aan hoe big business de superheldenfilms tegenwoordig zijn geworden. Al is de alomtegenwoordigheid van dit genre in de bioscoop en de kleine buis ook een behoorlijk dikke hint.
Veel Spider-Man dus in de afgelopen maand en in dit dagboek heb ik daar dus nog niets over verteld. Ik heb mezelf voorgenomen om vanaf nu de draad van dit project weer op te pakken. Toch geeft dit alles mooi aan dat een professionele geek op meerdere platforms tegelijk aanwezig is, en het ene platform daarom meer aandacht eist voor een periode dan het andere. Het is soms ook de vraag welk medium het meest geschikt is om je geeky boodschap over te brengen. Het is erg tof dat de Nederlandse omroepen als Max en de NOS op de radio aandacht hebben voor Spider-Man. Daarentegen vind ik het zelf weer beter passen om een stripboek te bespreken via een vlog op YouTube, want dan kun je het een en ander uit het boek laten zien.
Voor VEDA bezocht ik ook meerdere stripmakers in hun atelier en studio’s. Zo konden we de makers in hun natuurlijke habitat aan het werk zien en dat is voor mij echt een meerwaarde van video ten opzichte van een geschreven interview. Hoewel ik daar natuurlijk niet tegen ben, want als het alleen om uitspraken gaat, voldoet schrift prima. Maar iemand als Fred de Heij zien inkten aan de westernstrip die hij samen met scenarist Willem Ritstier maakt, dat kan het beste in video. Je ziet dan goed hoe Fred niet per plaatje inkt, maar met zijn pennetje over de hele pagina gaat bijvoorbeeld. Ook kun je goed zien hoe hij dat pennetje vasthoudt en hoe hij varieert tussen het maken van dikke en dunne lijnen. Het deed me dan ook goed dat juist dat soort video’s heel goed bekeken werden.
Vanaf september wil ik me meer toeleggen op het schrijven van dit dagboek en andere projecten waar ik binnenkort meer over wil vertellen. Nu concentreer ik me nog even op de laatste paar video’s van de maand augustus.
Vrijdag 26 juli
Gisterochtend ging de bel. De postbode had een pakketje. Ik woon drie hoog dus ik vraag ze altijd om de post op de trap neer te leggen beneden. Een pakketje, dat kon alleen maar een postpakket met nieuwe strips zijn!
Omdat ik veel over strips schrijf en over ze vlog, krijg ik geregeld van uitgevers allerlei nieuwe albums en graphic novels opgestuurd. In de zomermaanden altijd minder omdat er dan ook veel minder uitkomt, dus liep ik verrast en vol verwachting de trap af. Bij de deur zag ik een flink pakket staan. Dat moesten aardig wat nieuwe strips zijn. Misschien wel genoeg om twee vlogs over te maken.
Meestal maak ik de post open terwijl de camera loopt en het pakket in beeld brengt. Een unboxing video heet dat. Ik laat dan aan de kijker uitvoerig de cover en enkele pagina’s uit het album zien. Ik lees ook de flaptekst voor en vertel over de maker wat me op dat moment te binnenschiet.
Het zijn simpele maar doeltreffende vlogs, want op deze manier krijgen de kijkers een aardige indruk van het boekwerk en of het iets is wat ze zouden willen lezen. Ook kan ik zo laagdrempelig laten zien welke nieuwe strips er in de winkels liggen.
Helaas, als ik beneden ben blijkt het vette pakket voor de buurvrouw op één hoog te zijn. Dat gebeurt wel vaker dat de bezorger gewoon overal aanbelt in de hoop dat er iemand opendoet. Wat de reguliere post betreft is het al mazzel als je die überhaupt bezorgd krijgt, want vaak gaat het mis en komen dingen nooit aan. Ze verdwijnen dan in een mysterieuze postzak die veel wegheeft van een zwart gat, of de postbode heeft dan weer eens verkeerd gesorteerd en je post is bij een van de naburige huizen terechtgekomen, wat vaak net zo erg is als een zwart gat.
Donderdag 25 juli
Deze week samen met mijn vriendin Linda naar Apollo 11 geweest. De documentaire van Todd Douglas Miller over de missie naar de maan van Apollo 11 en de eerste mannen op de maan: Neil Armstrong en Edwin ‘Buzz’ Aldrin. Astronaut Mike Collins bleef in het ruimtevaartuig Columbia in een baan rond de maan om zijn collega’s na hun verblijf op te pikken.
Ik ben benieuwd hoe ze bij NASA hebben bepaald wie wel voet op de maan ging zetten en in welke volgorde, en wie de achterblijver zou zijn. Naar wat ik later deze week online las vond Aldrin het eigenlijk niet leuk dat hij de tweede man was op de maan en heeft hij daarom bewust geen foto’s van Armstrong gemaakt. Ik denk dan: gast, een of tweede, je bent op de fucking maan geweest, dus wat zeur je nou?!
Apollo 11 bevat recent ontdekt, nog niet eerder vertoond 70mm beeldmateriaal en meer dan 11.000 uur aan geluidsopnamen. De beelden zijn haarscherp en de kleuren prachtig, alsof alles gisteren is opgenomen. Opnames vanuit de ruimte worden afgewisseld met beelden van de mensen van Mission Control van NASA. Ook zien we hoe het publiek zich rondom de lanceersite verzamelde op de opstijging bij te wonen. Dat geeft een prachtig tijdsbeeld van wat mensen toen droegen en de hardware die ze hadden om historische momenten vast te leggen.
Schematische, maar doeltreffende animaties maken de verschillende onderdelen van de missie duidelijk aan de toeschouwer. Erg indrukwekkend vond ik het shot vanuit de lift, wanneer de astronauten naar de raket gaan vlak voordat ze opstijgen. De camera gaat langzaam omhoog en biedt een mooi zicht op de Apollo-raket. Je ziet alle details van de raket en de hele constructie er omheen. Ook de close-ups van het opstijgen, en de enorme vuurkracht die daarvoor nodig was om het gevaarte in de lucht te krijgen, gaven me kippenvel. En de opnames op het maanoppervlak zijn natuurlijk erg bijzonder.
Er zitten overigens een paar opnames bij waarvan ik vermoed dat ze in een studio zijn nagemaakt. Het gaat hier niet om shots van de maan, maar stukjes uit de ruimte. Die shots moeten het verhaal duidelijk maken, maar ik betwijfel of ze er toen aan dachten om die op te nemen. En hier en daar voegen ze geluid in de ruimte toe, wanneer twee ruimtevaartuigen aan elkaar gekoppeld worden. In de ruimte kan niemand je horen gillen weten we van de Alien-filmposter, dus zo’n koppelgeluid is in een vacuüm ook niet te horen.
Er zit natuurlijk wel een patriottistisch sausje over de documentaire heen: de wedloop om wie als eerste mensen op de maan had, de Sovjetunie of de Verenigde Staten, maakte dat ze toen zo’n haast hadden. Het is een prestatie van jewelste voor de mensheid, maar toch vooral een heldhaftige daad van de Amerikanen. Dat maakt het telefoongesprek tussen Nixon en Armstrong terwijl hij op de maan staat, nog even extra duidelijk. Maar weet je, die propaganda vind ik niet zo’n probleem. Het waren immers de Amerikanen die deze historische missie hebben volbracht. En op de maan staat niet een wereldvlag, maar de Amerikaanse.
Toen ik na de film nog even de winkel in Eye bezocht, heb ik enkele geeky kaarten gekocht. Ze verkopen allerlei film gerelateerde postkaarten daar. Vaak portretten van acteurs in character, maar ook afbeeldingen van filmaffiches. Niet toevallig kocht ik een foto van Christopher Reeve als Superman, Julie Newmar als Catwoman en Yvonne Craig als Batgirl. Er waren geen foto’s van Amerikaanse astronauten, maar deze Amerikaanse helden voldoen prima. Om het patriottisme wat te compenseren kocht ik ook een portret van Terence Hill die Italiaan is en eigenlijk Mario Girotti heet, en een afbeelding van het filmaffiche van Octopussy met Roger Moore als James Bond en de Zweedse Maud Adams als het titelpersonage. Ik wilde nog wat kaarten van Batman van Tim Burton kopen, maar die hadden ze niet meer. Kennelijk veranderen ze het assortiment geregeld. Slim, want zo blijf je terugkomen.
Terwijl we in de avondlucht langs het IJ naar huis liepen, moest ik toch vooral nog aan de Apollo-11 missie denken. Fijn dat zo’n documentaire je bijna het gevoel kan geven alsof je er 50 jaar geleden bij was.
Vrijdag 12 juli [EEN BEETJE SPOILERS!]
Ik hou van de jaren tachtig, het decennium waarin ik kind was en op de basisschool zat. De films en tv-series die ik toen zag, maakten een onuitwisbare indruk op me en hebben deels mijn smaak gevormd. Daarom vind ik de serie Stranger Things zo leuk: die speelt in de jaren tachtig en dat benadrukken de makers ook constant door de mode, de bordspellen die de hoofdrolspelers spelen en de vele verwijzingen naar populaire cultuur uit die tijd.
Stranger Things past perfect in de trend van nostalgische films en series die we al een paar jaar krijgen aangeboden. Smullen voor een nostalgist als ik, al vraag ik me af hoe lang deze trend nog gaat duren, want op een gegeven moment is er sprake van overkill.
Gelukkig is de serie niet alleen maar jaren tachtig, het verhaal dat de Duffer Brothers ons vertellen is ook zeer vermakelijk met monsters uit parallelle universa en een groep vrienden die deze monsters moeten bestrijden. Wie heeft er vroeger immers niet gefantaseerd dat er in het kleine plaatsjes waar je opgroeide een poort schuilging naar een andere dimensie? Of dat je samen met je vrienden bovennatuurlijke krachten moest bestrijden? Ik wel.
In de afgelopen drie seizoenen zagen we de vriendengroep langzaam ouder worden. Het is dus niet zo gek dat de kids in het nieuwe seizoen aan het puberen zijn. Een deel van de vrienden is vooral bezig met meisjes terwijl Will (Noah Schnapp) eigenlijk gewoon nog Dungeons and Dragons wil spelen. Ik kan me dat kruispuntmoment in mijn jeugd nog herinneren. Op een gegeven moment heb je het gevoel dat je te oud bent voor die kinderdingen, of ben je bang dat mensen je kinderachtig gaan vinden omdat je nog met kinderdingen bezig bent. Daar moet ik nu wel een beetje om lachen, want als geek ben ik vooral met dingen uit mijn jeugd bezig. Sterker nog: Mijn vriend Spider-Man is daar een ode aan van 320 bladzijden! Ook schaam ik me er niet meer voor als ik aan mensen vertel dat Knight Rider nog steeds een van mijn favoriete series is.
Deze week hebben Linda en ik ’s avonds het derde seizoen van Stranger Things gekeken. De Duffer brothers hebben wederom een heel vermakelijk verhaal gemaakt, al moest ik er de eerste paar afleveringen wel een beetje inkomen. De serie is ook zo nu en dan best gewelddadig en hoewel dat hoort bij horror, merk ik dat ik daar meer moeite mee begin te krijgen naarmate ik ouder word. Dat is een thema om later verder te onderzoeken.
Uiteindelijk heb ik genoten van de verhaallijn en van het bizarre idee dat Russen bij het bouwen van een typisch Amerikaanse mall een enorme geheime basis onder dat winkelcentrum hebben gemaakt. Russische mallrats!
Ook de visual effects waren fantastisch. Het monster uit de upside down wereld zag er heel levendig en echt uit. Goed voor een paar nieuwe nachtmerries.
Ook was het genieten van het goede acteerwerk van de gehele cast. Behalve dan van Priah Ferguson die het jongere zusje speelt van Lucas (Caleb McLaughlin, die wel kan acteren). Het personage dat ze speelt is al heel vervelend, maar Fergusons beroerde spel maakte de scènes met haar een verzoeking. Jammer dat haar rol in dit seizoen prominenter was dan ervoor. Als iemand snel door het monster opgegeten had mogen worden, was zij het.
Check out that shirt! David Harbour en Winona Ryder.
Wel een fijne toevoeging aan de cast vond ik Robin, gespeeld door Maya Hawke. Ze werkt samen met Steve ’the hair’ Harrington (Joe Keery) in een ijssalon, en gaandeweg leren we steeds meer kanten van haar karakter kennen. Ik vind dat ze haar heel soepel in de plot van de serie hebben gewerkt en op die manier de cast hebben uitgebreid. Meestal wordt de cast van een serie namelijk uitgebreid bij nieuwe seizoenen want nieuw bloed biedt nieuwe mogelijkheden voor drama.
Ook ben ik fan geworden van David Harbour die sheriff Cooper in de serie speelt. Hij liep dit seizoen rond in een fout Hawaii-shirt en nu heb ik meteen zin om mijn hele kast daarmee vol te stoppen. Nu nog even mijn snor laten staan.
