We hebben sinds een tijdje een koffiezetapparaat van het merk Russell Hobbs….
De vlog van Wheezy Waiter over het stoppen met koffiedrinken…
Categorieën
Categorie: Mike’s notities
Meer over Omdenken van Berthold Gunster lees je op Omdenken.nl.
Zondag 26 april 2020
Hoe houd ik me staande in het Covid-19-tijdperk? Ik heb het geluk dat ik niet in de zorg werk of een ander essentieel beroep uitoefen. Op dit moment heb ik minder werk dan ooit als journalist en tekstschrijver, maar als ik werk, doe ik dat veilig thuis. Ondertussen probeer ik de tijd te vullen met het maken van YouTube-video’s en ben ik af en toe gast bij anderen.
Recent was ik te gast bij Advertising Heroes om over mijn boek Mijn vriend Spider-Man te praten. Erg leuk om te doen. Bij de podcast Next Level Heroes kon ik een uur lang met Bas van Teylingen praten over Knight Rider. Heerlijk!
Door al die aandacht had ik zo de smaak te pakken, dat ik zelf wilde proberen te live streamen. De eerste test trok meteen een stuk of 16 kijkers, en daar was ik blij door verrast. Eigenlijk wilde ik eens kijken hoe dat live streamen ging, maar al snel kwamen enkele vaste stamgasten langs. Dat werd een uitzending van een kleine twee uur. Live streamen geeft een enorme kick. Je moet een verhaal vertellen terwijl je tegelijkertijd de chats in de gaten houdt en daarop antwoord geeft.
De tweede stream was met Djeroon als gast. Jeroen Fellinger aka Djeroon is heel actieve geek op Instagram die allerlei leuke posts maakt met de comics uit zijn collectie en de comics die hij recent heeft aangeschaft. Zo plaatst hij nu enkele dag een jaar lang een illustratie of strippagina van de Amerikaanse stripmaker Erik Larsen. Djeroon is een goed voorbeeld van hoe je meer kunt halen uit je stripcollectie en iemand die mij dagelijks inspireert zelf ook aan de slag te gaan.
Mijn tweede gast was Menno Kooistra, die interessante video-essays en mash-ups maakt over filmonderwerpen. Zijn recente video ging om scènes uit films waarin Star Wars-speelgoed te zien is. Live interviewen is uitdagend, maar ook erg leuk. Vooral omdat het publiek de ruimte heeft om via de chat vragen te stellen. Die interactie is goud waard, en volgens mij ook waarom mensen graag naar live streams kijken.
Net als Menno gebruik ik vooral YouTube om lekker te geeken. Het blijft erg leuk om vlogs te maken over de comics die ik goed vind of om een andere manier onder de aandacht wil brengen. Zelf volg ik veel geeky YouTubers. Podcasts doen het voor mij niet zo, ik heb liever beeld bij het verhaal. De komende week heb ik twee live streams gepland staan. Een met Dutch Lucky Luke en eentje met striptekenaar Johan Neefjes. Daarna zien we wel weer verder.
Vrijdag 27 maart 2020
Tijdens het Corona-thuisblijven houd ik mezelf zoveel mogelijk bezig. Gelukkig had ik nog wat schrijfopdrachten te doen deze week en daarnaast maak ik iedere dag een vlog voor mijn YouTube-kanaal. Gisteravond maakte ik een vlog op over twee Klepzeiker magazines die ik in mijn kast vond. Ik ben de stripkast aan het uitdunnen om ruimte te maken voor nieuwe uitgaven. Er kunnen namelijk geen kasten bij in huis, maar er komen wel telkens nieuwe albums bij.
Bij het terugkijken van de vlog, besloot ik deze niet online te zetten. Ik moet simpelweg te veel van het beeld censureren, want zoals we van Eric Schreurs mogen verwachten zitten er veel seks- en poepgrappen in dit magazine. Ook zitten er, laten we zeggen, raciale stereotypen in het beeld die veel wokies meteen de fakkels uit de kast doen pakken om deze even lekker aan te steken en onder je raam te gaan staan schreeuwen dat het allemaal een schande is en dat boeken verbrand moeten worden en zo. Wat twintig jaar geleden nog gewoon kon, mag volgens sommige mensen nu niet meer.
Persoonlijk vind ik dat je alles belachelijk mag maken. En dat het prima is om tegen heilige huisjes te schoppen als je iets zinnigs te vertellen hebt. We doen tegenwoordig veel te krampachtig. Er wordt veel te veel met betweterige vingertjes gewezen naar wat anderen allemaal ‘fout’ doen. Een tweet met een fout/flauw grapje tien jaar geleden maakt dat een groepje eikels meteen je ontslag eist. Het enige dat gecanceld moet worden is cancel culture zelf.
Toch besloot ik de vlog niet te plaatsen. Best ironisch, want de boodschap van de video was eigenlijk dat ik vind dat je alles moet kunnen maken wat je wilt, maar dat niet alles mijn smaak is. En dat geldt voor dit magazine dat in 2000 werd uitgegeven door Ger van Wulften, die wel meer van dat soort dingen uitgaf. Kunt u zich cartoonist Gregorius Nekschot nog herinneren? Ook door Van Wulften uitgegeven.
Ik laat wel vaker stripboeken in mijn vlogs zien die niet bij mijn smaak aansluiten of die ik niet zelf zou kopen. Maar ik vind het wel belangrijk dat lezers weten dat die uitgaven bestaan. Misschien doen ze zo namelijk nog nieuwe ontdekkingen.
Maar goed, als je op YouTube publiceert hebt je je simpelweg aan hun richtlijnen te houden. Niemand verplicht me immers om te vloggen en het op YouTube te publiceren. En YouTube is heel gevoelig als het om getekend naakt en seks gaat. Om over raciale karikaturen nog maar te zwijgen. De wereld is in die twintig jaar veranderd, maar ik betwijfel of het beter is dat er veel censuur is en dat mensen intolerant zijn geworden voor de ideeën van anderen, en dingen die niet hun smaak zijn, bij voorbaat afkeuren.
Categorieën
Dit begrijp ik niet | 333
Eerlijk gezegd twijfelde ik of ik deze opname nu online moest zetten of niet. Ik wil dit kanaal vooral positief houden. Vooral omdat ik de opnames heb gemaakt op een moment dat het park bijna leeg was – maar het licht van de ondergaande zon mooi. Maar toch moet ik dit even kwijt…
Zaterdag 21 maart 2020
De afgelopen tijd kijk ik weer vaak naar oude televisieseries, met name Star Trek: The Next Generation en Knight Rider.
The Next Generation blijft mijn favoriete serie in de Star Trek-franchise. Op Netflix staan ze allemaal en omgezet in HD-kwaliteit. Dat betekent dat ook de special effects opnieuw gemaakt zijn, maar wel in de stijl van toen. En het ziet er allemaal goed uit. Mooie menselijke thema’s worden behandeld. Zo werd Captain Picard deze week door een ruimte drone in slaap gebracht en beleefde hij een heel leven van een buitenaards wezen van een ras dat al 1000 jaar was uitgestorven. In 25 minuten coma beleefde hij zo’n 30 jaar. Op deze manier leefde het ras voort in de herinnering van anderen. In tegenstelling tot veel films en televisieseries van nu, worden humanistische thema’s op een verhalende manier verteld in plaats van dat politieke boodschappen als propaganda door de strot van de kijker worden geduwd. Er is in het Woke-tijdperk een hoop verloren gegaan. Hopelijk leren ze in Hollywood binnenkort weer hoe je een goed verhaal vertelt.
Knight Rider bekijk ik op mijn computer en is ook in HD te krijgen. Op dit moment schrijf ik een tekst over deze serie wat uiteindelijk een hoofdstuk in een boek gaat worden of een losstaande smallpress-uitgave. Ik weet nog niet precies wat het wordt, maar ondertussen geniet ik enorm van het terugkijken van de avonturen van Michael Knight en KITT. Deze week zag ik Knight of the Drones, de eerste twee afleveringen van het derde seizoen. Michael en KITT zijn in San Francisco. Dat is voor mij dubbel feest omdat ik een tijdje in de buurt van de stad heb gewoond en er toen vaak kwam. Het is een heel filmische stad, met veel hoogte verschillen. Iets wat goed benut is door de makers door een achtervolging op een stijl aflopende weg te filmen. Heel origineel is het overigens niet, want zo’n achtervolging, waarin de auto’s naar beneden racen en soms loskomen van de grond, kennen we ook uit films als Bullit. Maar nu dus met KITT, en dat maakt het prachtig.
Ik kan erg genieten van kleine scènes waaruit blijkt dat de acteurs elkaar waarderen en plezier in hun werk hebben. Scènes tussen Devon Miles (Edward Mulhare), Bonnie Barstow (Patricia McPherson) en Michael (David Hasselhoff). Dat dit drietal het goed met elkaar kon vinden op de set, versterkt het familiegevoel dat ze moeten uitstralen.
En ik geniet dus van de shots van KITT over de Golden Gate Bridge en in downtown San Francisco. Ik zit lekker dicht op de monitor en kan alles dus goed zien. Ook dat er een groep toeschouwers op de achtergrond staat te kijken hoe Michael Knight uit zijn auto stapt. Dat moet bijzonder geweest zijn, om die opnames live op straat te zien. Toen ik in San Francisco was, heb ik dat een keer meegemaakt. Eddie Murphy was toen op locatie om de film Metro te op te nemen. Ik heb hem een paar keer een gebouw in en uit zien lopen.
woensdag 11 maart 2020
Vorige week was zo druk dat ik nog steeds even bij moet komen. Op woensdag had ik de boekpresentatie van De nieuwe avonturen van de kunst, van cartoonist Willem. In boekhandel Scheltema werd hij geïnterviewd door popjournalist Jan Donkers.
Natuurlijk heb ik daar opnames van gemaakt en die de volgende dag gemonteerd en online gezet. Het is altijd leuk om een stripmaker te zien tekenen en dus is het ook leuk om dat op video vast te leggen. Tijdens zo’n boekpresentatie kom ik veel oude bekenden uit de stripwereld tegen, dus dat is veel praten en horen waar mensen allemaal mee bezig zijn.
Vrijdagavond was ik bij de opening van A Perfect Day. Een tekenshow in de Westergasfabriek waar tekeningen hangen die over menselijke ongemakken gaan. De opnames die ik daarvan heb gemaakt waren eigenlijk mislukt. Ik liep rond met mijn mobiel en dus hadden mensen vaak niet door dat ik aan het filmen was toen ze me aanspraken. Soms vraag ik me ook af waarom ik overal maar vlogs over maak. Het is soms meer een gewoonte.
Donderdag had ik ook een koffie-afspraak met Jitse, de stripinkoper van de ABC en een vriend van me. We hebben bij Dante gezeten waar Jitse redelijk snel een hele pizza naar binnen werkte. Het was zijn lunchuur. Ik vind het altijd erg leuk om met hem af te spreken, want we houden allebei van comics en strips. Jitse heeft er ook een goede kijk op en moet voor de boekhandel natuurlijk van alles bijhouden om de juiste titels in te kopen. Ik vertelde Jitse dat ik op dit moment een beetje klaar ben met de stripalbums die ik voor m’n werk moet behandelen. Het liefste zou ik me vanaf nu 100 procent met Amerikaanse comics gaan bezighouden.
Dankzij het YouTube-kanaal Cartoonist Kayfabe van Ed Piskor en Jim Rugg, ontdek ik allerlei comics waar ik nog nooit van gehoord had. Vooral ook uit het verleden. De Amerikaanse comicsindustrie is wat dat betreft heel rijk en divers. In Europa, vooral Frankrijk en België, zie je veel dezelfde titels voorbij komen. Ook zit er weinig vernieuwing in de strips die in stripwinkels worden verkocht. Het zoveelste Robbedoes-album kan mij niet heel erg meer boeien. En de zoveelste heruitgave van Kuifje al helemaal niet. Europese striphelden zijn vaak ook statische figuren, waardoor de avonturen al snel op elkaar beginnen te lijken.
Er gebeurt ongetwijfeld veel in de independent scène, maar daar heb ik op dit moment nog niet zoveel kijk op. Het is belangrijk dat ik me daar meer op ga concentreren. Daarom zoek ik op Comic Cons ook altijd de makers uit die hun eigen werk uitgeven.
Toen we weer in de winkel waren heeft Jitse me ook een paar comics laten zien die interessant en vernieuwend waren. En hij raadde nog een Instragram-account aan: Astral Eyes. Een tekenaar die veel ander stripwerk laat zien. Dat soort uitwisselingen zijn goud waard. Daarom vind ik het ook altijd leuk om met medenerds af te spreken, want je leert vaak iets nieuws. En anders kun je gewoon lekker een boom opzetten over je favoriete strips of wat je net hebt ontdekt.
Zondag was de boekpresentatie van De gevoelige mannenclub, een nieuwe graphic novel van Michiel van de Pol. Aangezien ik over het album al een vlog had opgenomen, en ik doodmoe was van de afgelopen week, heb ik die laten schieten. Dankzij de boekpresentatie in Scheltema en A Perfect Day had ik wel weer genoeg mensen gezien en gesproken. Een paar van die meetings lijken wellicht niet veel, maar als je je bedenkt dat ik via de mail en online ook met heel veel mensen in een week spreek, is een dag thuis weg van de wereld meer dan welkom.
Prince: The Broadcast Collection bevat 5 cd’s met live opnames van Prince uit zijn hoogtijdagen. Maar is de cd ook het luisteren waard? En in een recent interview vertelde Monique Klemann van Lois Lane een paar erg leuke anecdotes over His Royal Badness. Natuurlijk maak ik daar een vlog over!
Vrijdag 28 februari
Het blijft voor mij een lastige kwestie: ik wil veel meer over comics schrijven en vlogs maken, maar mijn opdrachtgevers zijn hier bijna niet in geïnteresseerd. En ook blijven de vlogs over comics altijd achter in kijkcijfers. Ver achter op de video’s over nieuwe Nederlandse strips en Europese strips in het algemeen. Daar baal ik van.
Veel comicliefhebbers hebben mijn YouTube-kanaal nog niet gevonden. En de reguliere stripliefhebber schijnt geen boodschap te hebben aan Amerikaanse comics. Soms merk ik ook vooroordelen tegen comics – die mijns inziens vaak niet kloppen.
Onbekend is onbemind. Maar juist dan zouden ze de vlogs moeten kijken om te zien hoe tof comics kunnen zijn. Hoe goed (Amerikaanse) comictekenaars hun vak verstaan en hoe divers deze stripwereld is.
Juist omdat ik YouTube erbij doe, er zit geen verdienmodel achter als je over strips vlogt, trust me, wil ik juist de onderwerpen behandelen die ik elders niet kwijt kan. Dus zit er voorlopig niets anders op om video’s te produceren voor een klein publiek. Dat is ook niet heel erg, maar soms is meer gewoon beter.
Zaterdag 15 februari
Ruimtegebrek is een groot probleem voor de stripverzamelaar, maar een ander probleem is ouder worden. Nu is ouder worden op zich een fijn gegeven, want je leeft nog en bent dus niet dood. Maar zoals gezegd: ouderdom komt met gebreken.
Zo was ik vrijdagmiddag in stripwinkel het Beeldverhaal in Amsterdam. Ik had een positieve recensie gelezen over de strip Dood en opgegraven van Jocelyn Boisvert en Pascal Colpron, en wilde een exemplaar kopen. De strip loopt zo goed dat ze in de winkel waren uitverkocht. Gelukkig kon Jeannette, de eigenaar van de winkel, nog een exemplaar bestellen.
Jeannette en ik hebben samen meteen een vlog opgenomen waarin ze vertelt over welke nieuwe strips haar zijn opgevallen de laatste tijd. Meestal draai ik vlogs in het Beeldverhaal wanneer er een signeersessie is, maar nu vond ik het leuk om de eigenaar eens aan het woord te laten. De stripverkoper is immers een uitstervend ras. Hun leven en motivatie om een winkel te runnen, moet gedocumenteerd worden.
Na een kopje koffie nam ik nog een vlog op waarin ik door de winkel loop en laat zien welke verschillende comics, strips en andere items er te koop zijn. Misschien noem ik deze rubriek ‘een rondje door stripwinkel…’ als ik meer van dit soort video’s ga maken.
Omdat de zombiestrip er niet was, besloot ik weer een deel van de reeks Soda mee te nemen. Die ben ik langzaamaan aan het verzamelen. Deel 15 was er niet, maar wel deel 12 en 13. De cover van 12 zag er goed uit dus die werd het. Ik bladerde nog even door het album om er zeker van te zijn dat ik deze nog niet had. Ik zag niets bekends.
Jeannette was zo aardig me dit album cadeau te doen omdat ik de winkel met de vlogs promoot. Thuisgekomen keek ik naar mijn rij Soda-albums en verdomd, ik had dit deel al. Sterker nog, de laatste keer dat ik in Beeldverhaal was, had ik het gekocht. Dat was slechts twee maanden geleden, maar toch kwam geen van de stripplaatjes me bekend voor toen ik vanmiddag in de winkel door het album bladerde. En dat terwijl ik me nu wel kon herinneren dat ik Soda: Code Apocalyps een goed verhaal vond.
Het lijkt wel of de verhalen die ik lees steeds minder goed blijven hangen. Nu lees ik natuurlijk ook heel veel strips en comics voor mijn werk, en kijk ik ook nog eens films en series, dus kan er sprake zijn van een informatie-overload. De hoeveelheid data die ik via het internet tot me neem en de dagelijkse consumptie van een groot aantal YouTube-video’s maken m’n hoofd ook vol. Dat kan de reden zijn. Maar misschien is het gewoon mijn leeftijd. Veertig plus zijn betekent kennelijk dat je vergeetachtiger wordt.
Een tijdje geleden ben ik dan ook maar begonnen met het bijhouden van titels die ik wil kopen in een aantekeningenboekje. Daarin staat bijvoorbeeld welke nummers van Amazing Spider-Man ik nog mis. En wanneer een vlogger een goede tip geeft, schrijf ik die erin. Ik vrees dat ik de administratie van mijn verzameling serieuzer moet gaan aanpakken, om in de toekomst meer dubbele albums te voorkomen.
zondag 2 februari 2020
Dit weekend besteedde ik de zaterdagmiddag voornamelijk aan het opnemen en monteren van mijn driehonderdste vlog. Een persoonlijke mijlpaal waar ik graag even bij wilde stilstaan. Het nummer 300 heeft een speciale betekenis gekregen toen de Nederlandse editie van Amazing Spider-Man 300 uitkwam als Spektakulaire Spider-Man 106 en 107.
Omdat de strip 40 pagina’s bevatte, moest Juniorpress die toen over twee comics verdelen. Dat vond ik toen niet zo erg, want de cover van Todd McFarlane maakte alles goed. Het binnenwerk vond ik ook prachtig getekend en de introductie van Venom spectaculair. Als 11-jarige comicfan had ik hierover in september 1988 niets te klagen.
Indrukwekkend vond ik dat er al 300 nummers van Spider-Man waren verschenen in de Verenigde Staten, een serie die vanaf 1963 liep. Al had ik weinig voorstelling van hoe de eerste Spider-Man-comics er uitzagen, want het tekenwerk van Steve Ditko had ik toen nog niet gezien.
Omdat van Spider-Man 300 de cover en iedere pagina zo’n beetje in mijn geheugen gegrift staat, vond ik het dus bijzonder om zelf ook een dergelijke mijlpaal te behalen. Al is het opnemen van zoveel vlogs natuurlijk niet echt vergelijkbaar met de prestatie van 300 comics.
Zaterdag beantwoordde ik voor de vlog enkele kijkersvragen terwijl ik voor mijn comicskast zat. Een van de deuren hadden we eruit gehaald zodat je de comics op de plank goed kon zien. Tegenwoordig heb ik namelijk platen in de glazen deuren zodat het zonlicht niet langer in staat is de strips te verkleuren. Dat betekent wel dat ik mijn natuurlijke achtergrond voor vlogs niet meer heb, omdat je nu in mijn werkkamer tegen witte platen aankijkt in plaats van doorschijnend glas. De conservering van de collectie gaat echter voor het hebben van een mooi decor.
Terwijl mijn computer de vlog aan het renderen was, moest ik denken aan hoe ik vroeger mijn zaterdagen besteedde. Pakweg 28 jaar geleden zat ik nog op de middelbare school en als ik even geen huiswerk had, of dit huiswerk uitstelde tot de zondag, ging ik vaak op zaterdagmiddag nog even langs bij Het Gele Teken. De enige stripwinkel in Hoorn en omstreken, en dus de plek waar ik al mijn comics kocht. Dat was dan vaak al mijn tweede bezoek die week, want na school gingen Paul en ik ook vaak langs om in de bakken te kijken en over comics te praten. Of ik nu die zaterdag met nieuw leesvoer naar huis ging of niet, ’s avonds zat ik vaak bij de televisie op de bank in een Spider-Man of Batman-comic te lezen terwijl mijn ouders naar de VARA keken. Sommige comics heb ik wel tientallen keren herlezen.
Toch twijfelde ik vaak op zaterdag of ik wel naar de stripwinkel langs zou gaan. Dikwijls was ik ’s ochtends bij de bibliotheek in het centrum geweest om cd’s te huren, die ik dan in het huis van mijn moeder – ik woonde bij mijn vader – op cassettebandjes opnam omdat haar stereotoren van betere kwaliteit was. Eenmaal weer thuisgekomen keek ik ’s middags op RTL de Duits nagesynchroniseerde versie van Knight Rider. Tegen een uurtje of half vier begon het twijfelen. Ging ik nog even bij verkoper Harry langs om nieuwe comics te halen? Moest ik mijn zakgeld niet bewaren voor volgende week? En moest ik eigenlijk al niet heel lang nieuw ondergoed kopen? Of nieuwe tapes? Jammer hoeveel tijd ik vroeger kwijt was aan besluiteloosheid. Hoewel ik daar zo nu en dan nog steeds last van heb. Daarom vind ik het ook zo fijn om vlogs in een take op te nemen. Dan is er geen ruimte voor twijfel, alleen maar concentratie en doelgericht werken.
Meestal besloot ik op het laatste moment om toch nog naar het Gele Teken te gaan, fietste gehaast naar de stad om de winkel een half uur voor sluitingstijd te bereiken.
Wanneer ik nu een beeld probeer te vormen van mijn ideale zaterdag toen, zag die er zo uit: ’s ochtends cd’s en boeken halen bij de bibliotheek. Daarna de cd’s opnemen op een tapeje. Soms is mijn moeder thuis, vaak ook niet en kan ik rustig mijn gang gaan. Daarna Knight Rider kijken, hoewel in een hele ideale wereld David Hasselhoff niet opeens Duits spreekt. En dan nog even naar het Gele Teken, zonder twijfel, waar dan een fantastische comic op me ligt te wachten. ’s Avonds lees ik die op mijn eigen kamer, en daarna ga ik de kroeg in het centrum in om vrienden te ontmoeten. Want in een ideaal weekend heb je op maandagochtend geen proefwerk te doen of werkstuk in te leveren, en kun je je bezighouden met de geeky dingen die je boeien.