Categorieën
Minneboo leest Strips

Dagboek van een Geek #17: Hitteplan van een geek & de reanimatie van Spider-Woman

Zaterdag 27 juli
Wat doet een geek als Nederland geteisterd wordt door een hittegolf? Dan hoopt ie stiekem dat hij ’s ochtends wakker wordt met dezelfde krachten als mutant Storm van de X-Men, zodat hij naar eigen wens het weer kan manipuleren. Maar helaas werd ik de afgelopen ochtenden gewoon badend in het zweet wakker zonder superkracht. Hoe kwam ik de oververhitte dagen door?

Nou, met grote moeite. Zomer is mijn minst favoriete seizoen want ik kan heel slecht tegen warmte en zon. Boven de 25 graden wordt denken voor mij moeilijk, laat staan dat ik dan nog begrijpbare teksten kan tikken.. Brrejrejkaljalalkkle. Sorry, was even in slaap gesukkeld boven het toetsenbord.

Ik ga op hete dagen zo min mogelijk naar buiten en probeer het huis koeler te houden dan de buitentemperatuur. Mij zie je dus niet in het park liggen zonnen. Moet er niet aan denken. Ik blijf binnen en drink sloten water terwijl ik op de bank mijn leesachterstand inhaal. Met dit warme weer kun je natuurlijk geen papieren strips lezen, want die zweetvingers zie je al snel permanent terug op glad papier. Digitaal lezen gaat gelukkig wel: de glasplaat van een tablet kun je makkelijk schoonvegen.

Gelukkig had ik een aardige voorraad oude Avengers comics digitaal die ik altijd al eens wilde lezen. Een paar maanden terug las ik namelijk Spider-Woman #50, waar de eerste reeks mee werd afgesloten. Spoiler: aan het einde van het verhaal sterft Jessica Drew aka Spider-Woman! Hoe dat precies zit is best ingewikkeld om uit te leggen, maar ik zal een poging wagen.

Spider-Woman heeft in astrale vorm haar aartsvijand Morgan Le Fay verslagen, maar deze nasty heks zorgt ervoor dat ze sterft omdat Jessica’s astrale vorm niet meer kan terugkeren in haar lichaam. Ze verdwijnt met een vriend naar het hiernamaals en vraagt deze vriend, die ook kan toveren, om ervoor te zorgen dat niemand weet dat ze ooit heeft bestaan. Echt een domper om zo de serie te eindigen.

Dat vonden de lezers van Marvel toen ook dus hebben ze snel in de reeks Avengers een verhaal gepubliceerd waarin het lichaam van Spider-Woman wordt gevonden. Alleen haar astrale vorm, haar geest, ontbreekt in het lichaam. Haar geest kan echter niet meer in het lichaam terugkeren omdat een toverspreuk van Morgan Le Fay dat tegenhoudt. Le Fay, die zelf ook alleen nog maar in astrale vorm bestaat, wil het lichaam van Jessica permanent overnemen.

Daarom proberen de Avengers met Doctor Strange Jessica te redden. De Avengers verslaan Le Fay in de astrale dimensie, terwijl Strange er uiteindelijk voor zorgt dat Jessica weer in haar lijf terechtkomt en ontwaakt voordat ze voorgoed sterft. Prachtig! Nou ja, ze is haar Spider-Woman krachten kwijt, maar in ieder geval leeft ze weer. Voor de nieuwsgierigen: dit speelt zich allemaal af in Avengers #240 en 241 geschreven door Roger Stern en getekend door Al Milgrom.

(Voor dit soort Marvel Comics uit de jaren tachtig kun je me overigens altijd wakker maken. Maar niet als bloedheet is natuurlijk, want dan geef ik de voorkeur aan een slaappil die me een paar dagen in coma houdt totdat het slechte weer achter ons ligt. Helaas… die pillen zijn er niet. En als ze wel bestaan, heb ik geen idee hoe ik eraan kan komen. Ik hou me daarom ‘warm’ aanbevolen voor tips!)

Hawkeye stelt zijn bruid voor. Avengers vieren een feestje.

The Avengers is trouwens een erg leuke reeks. Denk eens in: een groot herenhuis in New York waar allemaal superhelden bij elkaar wonen en ze hebben een butler die hun maaltijden verzorgt, de post voor ze openmaakt en de kat te eten geeft. Ik kan erg genieten van stripplaatjes waarin het team volledig in uniform en vaak met de maskers nog op in een woonkamer aan de thee zit.

Zoals we gewend zijn van Marvel, bevatten de verhalen veel persoonlijke ontwikkelingen. Vandaag las ik dat Hawkeye zijn kersverse vrouw Mockingbird aan zijn teamgenoten voorstelt. Enkele scènes ervoor zagen Henry Pym en zijn ex Janet van Dyne elkaar weer. De scheiding ligt nog steeds gevoelig bij die twee, maar ze worden langzaamaan weer vrienden, gelukkig.

Ook kunnen de Avengers lekker knullig zijn: als er weer eens vergaderd wordt over de samenstelling van het team bijvoorbeeld. Sowieso is een van de superkrachten van de Avengers vergaderen, want ze zitten vaak met elkaar rond de tafel. Het leiderschap wisselt ook nog wel eens, net als de samenstelling van het team.

Avengers vergaderen. Wasp is druk met het rooster en samenstelling van het team.

Soms liggen de superhelden overhoop met de Amerikaanse overheid, als ze extra regels krijgen opgelegd bijvoorbeeld. Zo herinner ik me een scène waarin Captain America The Falcon smeekt bij het team te blijven omdat ze aan een opgelegd quotum voor representatie van minderheden moeten voldoen. Zo zie je maar: iedereen voert wel eens strijd met ambtenaren. Het leven van de superheld is soms net zo alledaags saai als dat van jou en mij.

Categorieën
Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek #16: Postvlogs

Vrijdag 26 juli
Gisterochtend ging de bel. De postbode had een pakketje. Ik woon drie hoog dus ik vraag ze altijd om de post op de trap neer te leggen beneden. Een pakketje, dat kon alleen maar een postpakket met nieuwe strips zijn!

Omdat ik veel over strips schrijf en over ze vlog, krijg ik geregeld van uitgevers allerlei nieuwe albums en graphic novels opgestuurd. In de zomermaanden altijd minder omdat er dan ook veel minder uitkomt, dus liep ik verrast en vol verwachting de trap af. Bij de deur zag ik een flink pakket staan. Dat moesten aardig wat nieuwe strips zijn. Misschien wel genoeg om twee vlogs over te maken.

Meestal maak ik de post open terwijl de camera loopt en het pakket in beeld brengt. Een unboxing video heet dat. Ik laat dan aan de kijker uitvoerig de cover en enkele pagina’s uit het album zien. Ik lees ook de flaptekst voor en vertel over de maker wat me op dat moment te binnenschiet.

Het zijn simpele maar doeltreffende vlogs, want op deze manier krijgen de kijkers een aardige indruk van het boekwerk en of het iets is wat ze zouden willen lezen. Ook kan ik zo laagdrempelig laten zien welke nieuwe strips er in de winkels liggen.

Helaas, als ik beneden ben blijkt het vette pakket voor de buurvrouw op één hoog te zijn. Dat gebeurt wel vaker dat de bezorger gewoon overal aanbelt in de hoop dat er iemand opendoet. Wat de reguliere post betreft is het al mazzel als je die überhaupt bezorgd krijgt, want vaak gaat het mis en komen dingen nooit aan. Ze verdwijnen dan in een mysterieuze postzak die veel wegheeft van een zwart gat, of de postbode heeft dan weer eens verkeerd gesorteerd en je post is bij een van de naburige huizen terechtgekomen, wat vaak net zo erg is als een zwart gat.

Hoe dan ook, die dag maakte ik geen postvlog.

Categorieën
Film Strips Video Vlog

Sexy heldinnen, filmtips en strijd met moraalridders | Vlog 184

Een vlog over de oorsprong van Dazzler, Marvel helden in beeld, een van mijn favoriete films, waarom we moeten optreden tegen de moraalridders en heel veel leuk beeldmateriaal.

En dat alles terwijl we naar mijn recente Instagram-feed kijken. Want als geek deel je nu eenmaal graag wat je tof vindt, ook al hebben andere mensen een andere smaak en slechte manieren.

Meer over de oorsprong van Dazzler lees je hier.

Categorieën
Film Filmrecensie Mike's notities

Dagboek van een Geek #15: Apollo 11

Donderdag 25 juli
Deze week samen met mijn vriendin Linda naar Apollo 11 geweest. De documentaire van Todd Douglas Miller over de missie naar de maan van Apollo 11 en de eerste mannen op de maan: Neil Armstrong en Edwin ‘Buzz’ Aldrin. Astronaut Mike Collins bleef in het ruimtevaartuig Columbia in een baan rond de maan om zijn collega’s na hun verblijf op te pikken.

Ik ben benieuwd hoe ze bij NASA hebben bepaald wie wel voet op de maan ging zetten en in welke volgorde, en wie de achterblijver zou zijn. Naar wat ik later deze week online las vond Aldrin het eigenlijk niet leuk dat hij de tweede man was op de maan en heeft hij daarom bewust geen foto’s van Armstrong gemaakt. Ik denk dan: gast, een of tweede, je bent op de fucking maan geweest, dus wat zeur je nou?!

Op 20 juli 2019 was het precies 50 jaar geleden dat de astronauten van de Apollo 11-missie de maan bereikten. Een paar uur later, op 21 juli zetten de eerste mensen een voet op van wat ook wel de natuurlijke satelliet wordt genoemd (als ik wikipedia mag geloven. Ik vond de documentaire erg indrukkend en nu al mijn een na leukste filmervaring van dit jaar. De leukste zal Avengers: Endgame blijven – je bent immers Marvel-fan of niet.

Apollo 11 bevat recent ontdekt, nog niet eerder vertoond 70mm beeldmateriaal en meer dan 11.000 uur aan geluidsopnamen. De beelden zijn haarscherp en de kleuren prachtig, alsof alles gisteren is opgenomen. Opnames vanuit de ruimte worden afgewisseld met beelden van de mensen van Mission Control van NASA. Ook zien we hoe het publiek zich rondom de lanceersite verzamelde op de opstijging bij te wonen. Dat geeft een prachtig tijdsbeeld van wat mensen toen droegen en de hardware die ze hadden om historische momenten vast te leggen.

Schematische, maar doeltreffende animaties maken de verschillende onderdelen van de missie duidelijk aan de toeschouwer. Erg indrukwekkend vond ik het shot vanuit de lift, wanneer de astronauten naar de raket gaan vlak voordat ze opstijgen. De camera gaat langzaam omhoog en biedt een mooi zicht op de Apollo-raket. Je ziet alle details van de raket en de hele constructie er omheen. Ook de close-ups van het opstijgen, en de enorme vuurkracht die daarvoor nodig was om het gevaarte in de lucht te krijgen, gaven me kippenvel. En de opnames op het maanoppervlak zijn natuurlijk erg bijzonder.

Er zitten overigens een paar opnames bij waarvan ik vermoed dat ze in een studio zijn nagemaakt. Het gaat hier niet om shots van de maan, maar stukjes uit de ruimte. Die shots moeten het verhaal duidelijk maken, maar ik betwijfel of ze er toen aan dachten om die op te nemen. En hier en daar voegen ze geluid in de ruimte toe, wanneer twee ruimtevaartuigen aan elkaar gekoppeld worden. In de ruimte kan niemand je horen gillen weten we van de Alien-filmposter, dus zo’n koppelgeluid is in een vacuüm ook niet te horen.

Er zit natuurlijk wel een patriottistisch sausje over de documentaire heen: de wedloop om wie als eerste mensen op de maan had, de Sovjetunie of de Verenigde Staten, maakte dat ze toen zo’n haast hadden. Het is een prestatie van jewelste voor de mensheid, maar toch vooral een heldhaftige daad van de Amerikanen. Dat maakt het telefoongesprek tussen Nixon en Armstrong terwijl hij op de maan staat, nog even extra duidelijk. Maar weet je, die propaganda vind ik niet zo’n probleem. Het waren immers de Amerikanen die deze historische missie hebben volbracht. En op de maan staat niet een wereldvlag, maar de Amerikaanse.

Toen ik na de film nog even de winkel in Eye bezocht, heb ik enkele geeky kaarten gekocht. Ze verkopen allerlei film gerelateerde postkaarten daar. Vaak portretten van acteurs in character, maar ook afbeeldingen van filmaffiches. Niet toevallig kocht ik een foto van Christopher Reeve als Superman, Julie Newmar als Catwoman en Yvonne Craig als Batgirl. Er waren geen foto’s van Amerikaanse astronauten, maar deze Amerikaanse helden voldoen prima. Om het patriottisme wat te compenseren kocht ik ook een portret van Terence Hill die Italiaan is en eigenlijk Mario Girotti heet, en een afbeelding van het filmaffiche van Octopussy met Roger Moore als James Bond en de Zweedse Maud Adams als het titelpersonage. Ik wilde nog wat kaarten van Batman van Tim Burton kopen, maar die hadden ze niet meer. Kennelijk veranderen ze het assortiment geregeld. Slim, want zo blijf je terugkomen.

Terwijl we in de avondlucht langs het IJ naar huis liepen, moest ik toch vooral nog aan de Apollo-11 missie denken. Fijn dat zo’n documentaire je bijna het gevoel kan geven alsof je er 50 jaar geleden bij was.

Categorieën
Strips Video Vlog

Wat een SIGMUND-grap allemaal niet losmaakt | Vlog 183

Ik moest weer erg lachen om de SIGMUND-strip van Peter de Wit in de Volkskrant. De grap zette me aan het denken…

Categorieën
Strips Video Vlog

De eerste MANNEN op de maan en KUIFJE | Vlog 182

Neil Armstrong en Edwin ‘Buzz’ Aldrin op de maan wandelden. Hun collega Mike Collins moest helaas in een baan rond de maan blijven hangen.

Deze bijzondere gebeurtenis doet me echter ook aan KUIFJE denken…

Categorieën
Media Video Vlog

Wat kost een BOB ROSS schilderij? | Vlog 181

Wat kost een origineel schilderij van Bob Ross? Hoeveel zijn er eigenlijk? En waarom zien we er zo weinig van in musea hangen en worden er zo weinig te koop aangeboden? Al deze vragen worden beantwoord in een artikel in het Parool van 18 juli 2019.

Het artikel is een verhaal apart, want een vertaling van een stuk uit The New York Times.

Categorieën
Film Strips

Dagboek van een Geek #14: Supergirl heeft de broek aan

Donderdag 18 juli
Het grote nieuws in de geekwereld lijkt te zijn dat Supergirls kostuum wordt aangepast. Voor het vijfde seizoen wordt haar rok vervangen voor een lange broek. De Amerikaanse geeksites hebben er allemaal een berichtje over sinds actrice Melissa Benoist een foto van haar nieuwe outfit plaatste op Instagram. Ook lijkt ze een nieuw kapsel te hebben, maar daar hoor ik minder mensen over.

Benoist zegt dat de broek aangeeft dat Supergirl volwassen is geworden. Bovendien is het erg koud om in Canada in een rok en een panty te acteren. Tegen Entertainment Weekly vertelde ze dat ze sinds seizoen één al praten over of ze wel of geen broek moest dragen: ‘We’ve been talking about pants since season 1. Every time a writer from the show has come up, and it’s freezing cold in Vancouver, I’m like, “Guys, please can I not wear tights?” I love [Kara’s old costume]. I haven’t changed it because it so works, and I think it is very Kara. I’ve always felt that — until recently, I’m like, ‘Something’s gotta give.'”

De showrunners Jessica Queller and Robert Rovner zijn er ook blij mee: ‘A lot of us were passionate about getting Supergirl into pants and out of the short skirt, and we felt like that would be a powerful move, and Melissa is really excited about it,’ aldus Queller. ‘So we just had to find the right moment to design the suit and in between seasons gave us a chance. But this is something we’ve been thinking about for a while.’

Ik vind het grappig dat ze toch even moeten zeggen dat dit een powerful move is. Dat riekt toch een beetje het feit dat een vrouw in een broek een feministisch statement is. Nu is Supergirl ook doordrenkt met WOke-ness. De term woke kwam oorspronkelijk van de Afro-Amerikaanse gemeenschap en betekent dat je bewust bent over misstanden op sociale en raciaal vlak. Tegenwoordig worden daar vooral mensen mee bedoeld die goede sier proberen te maken door krampachtig politiek correct te zijn.

Supergirl is helaas krampachtig politiek correct. Natuurlijk wordt het blanke personage Jimmy Olson gespeeld door een zwarte acteur. Dat is een teken van deze tijd: in plaats van nieuwe, boeiende zwarte personages te bedenken, maken ze blanke personages gewoon zwart. In Hollywood zijn ze liever lui dan dat ze met nieuwe personages komen die op natuurlijke wijze in de toekomst voor meer representatie zorgen. Uiteindelijk is een personage dat oorspronkelijk al zwart is of vrouw, zoals bijvoorbeeld Black Panther of Black Widow, veel houdbaarder voor de toekomst dan een blank personage tijdelijk door een zwarte acteur laten spelen, of door een held te genderswappen door er een heldin van te maken.

De rassenmetafoor werd in Supergirl op een gegeven moment echter wel heel erg door de strot geduwd: sommige aardbewoners komen in opstand tegen buitenaardse wezens op aarde en al die wezens worden vertolkt door zwarte acteur. Dat is geen metafoor meer, dat is een mokerhamer van een stijlmiddel.

Ik ben zelf aan het begin van seizoen vier afgehaakt met kijken. De makers tikken alle sociale issues even af alsof ze een lijstje bijhouden. Zo is Kara’s zusje lesbisch en had ze een tijdje een relatie totdat haar partner duidelijk geen kinderen wilde en zij wel. Het gebrek aan een duidelijk transgender personage werd aan het begin van het vierde seizoen goedgemaakt met de introductie van een transvrouw op de nieuwsredactie waar Kara ook werkt. Op dat moment was duidelijk dat Supergirl geen show meer was die de kijkers wilde entertainen, maar op alle sociale issues wilde onderwijzen.

Jammer, want de serie begon best goed. En Supergirl was een mooi rolmodel voor jongen vrouwen. Jammer dat dat niet genoeg was voor de makers.

Ik vond Supergirls oorspronkelijke kostuum, dat veel wegheeft van een cheerleaders outfit, al een beetje achterhaald, maar stoorde me er niet echt aan. (Anderen kennelijk wel.) Al snap ik dat zo’n rokje niet heel erg praktisch is voor een vrouw die constant in actie komt en vaak moet vechten. Ik lig, als niet-kijker, ook niet heel wakker van haar nieuwe outfit, al vind ik haar van een afstand nu wel heel veel op een Superman met lang blond haar lijken. Maar misschien is dat ook precies de bedoeling.

Sommige fans zien al jaren de humor van Kara’s cheerleader outfit in en maken daar grappige illustraties over, zoals MickLee99:

Superhelden, zowel de mannen als vrouwen, zijn voor mensen vaak ook sekssymbolen en soms ook fetisjobject. Daar verandert een broek meer of minder eigenlijk niets aan.

Categorieën
Strips Video Vlog

Klaas Knol overleden, hij was een ambassadeur van de strip | Vlog 180

Klaas Knol, jarenlang medewerker van stripwinkel Lambiek, overleed vrijdag 12 juli op 64-jarige leeftijd. Hij leed al geruime tijd aan longemfyseem. We gaan een echte ambassadeur van de strip missen.

Klaas was echt een stripheld. Ik mocht hem graag. In deze vlog deel ik mijn herinneringen aan Klaas en toon ik enkele fragmenten van Klaas in Lambiek.

KLAAS KNOL (1954-2019)

Zie ook dit mooie in memoriam in het Parool.

En Lambiek.net.

Foto van Klaas: Boris Kousemaker.

Categorieën
Fotoblog

Dagboek van een Geek #13: Fuck de moraalpolitie

Woensdag 17 juli
Een sexy illustratie van de Goblin Queen, ook wel bekend als Madelyne Pryor uit de X-Men-comics, getekend door Brandon Peterson. Een van de vele illustraties die in een mapje op mijn harde schijf staan. Een download van de comic-tumblr die ik vroeger had. Heerlijk vond ik dat: mooi werk ontdekken en dat herbloggen om het andere mensen ook te laten zien. Dat is wat je als geek namelijk doet: je enthousiasme voor bepaalde zaken willen delen. Toch gaat dat niet zonder slag of stoot.

Zodra ik een illustratie als deze vroeger op Fakebook zette, kreeg ik steevast commentaar van een vast groepje moraalridders. Toevallig waren dit allemaal stripmakers. Het groepje was niet groot, het waren zo’n stuk of vijf mensen. Maar het ging altijd om het feit dat ze dat soort afbeeldingen niet trokken. De borsten waren te groot, of de taille onrealistisch smal. Of de dame was te bloot. In ieder geval was het te seksistisch volgens deze moraalridders. Mind you, het waren gewoon plaatjes uit Amerikaanse comics. Daarin worden beide seksen doorgaans als gespierde, geïdealiseerde objecten neergezet, en dat is deels de charme van het superheldengenre. Al is het de laatste jaren ook een trend dat superheldinnen meer verantwoordelijke kostuums dragen, en dat je dus minder huid ziet. Ook goed.

Ik denk dat het groepje moraalridders dacht dat als ze maar vaak genoeg zouden zeuren als ik iets plaatste, ik vanzelf zelfcensuur zou toepassen. Maar waarom zou ik? Ik hou van mooi getekende en sexy vrouwen. En ik deel graag waar ik van hou op sociale media. Ik hou ook van Halloweenpompoenen dus die plaatste ik ook graag op Fakebook.

Het is kinderachtig om andermans feestje te willen verstoren omdat hij muziek draait waar je niet van houdt. Ik heb een grenzeloze hekel aan Marco Borsato, maar struin niet het web of om op fora of websites te zeggen hoe verschrikkelijk zijn muziek is. Noch zie je mij bij een concert van hem staan te schreeuwen dat hij zijn kop moet houden. Toch komt dat soort gedrag online heel veel voor, en vooral bij dat typische groepje stripmakers. In plaats van te zeuren konden ze mijn posts ook gewoon negeren. Maar nee, ze hadden een missie. Namelijk iedereen die een andere visie heeft op de wereld en dingen leuk vindt die zijn niet leuk vinden, het leven zuur maken. Misschien hoopte ze dat ik zo zelfcensuur zou toepassen en dat ik me als een geslagen hond zou conformeren aan hun regels.

De oplossing lag echter voor de hand. In plaats van zelfcensuur toe te passen, ontvriendde ik deze zeurpieten gewoon. Probleem opgelost. In ieder geval tot ik zelf van Fakebook wegging. Toch hoor ik nog geregeld dat hetzelfde groepje moraalridders anderen aan het pesten zijn. Nog steeds proberen ze hun normen, waarden en smaak anderen op te leggen. Eigenlijk vertonen ze zeer intolerant en asociaal gedrag.

Misselijk vind ik dat. Hoewel het laatste woord nog lang niet hierover geschreven of gesproken is, heb ik besloten die moraalridders zoveel mogelijk te negeren. Geef ze geen aandacht. Besteed er geen energie aan, want anders denken ze nog dat ze ene punt hebben en belangrijk zijn. Als je namelijk publiekelijk tegen ze in gaat, geef je ze alleen maar meer aandacht en zorgt je ervoor dat meer mensen van hen op de hoogte zijn. Negatieve aandacht is ook een vorm van reclame maken immers. Daar pas ik voor.

Op Instagram plaats ik op dit moment gewoon de illustraties waar ik blij van word. Zodra er weer een moraalridder opduikt, is het een kwestie van ontvrienden. In discussie gaan met ze heeft mijns inziens geen zin. Misschien denk jij daar anders over of heb je zelfs ervaren dat je ze van gedachten kunt doen veranderen. Dan hoor ik het graag.

Categorieën
Film Video Vlog

STRANGER THINGS volgens Emanuel Wiemans | Vlog 179

Emanuel Wiemans is illustrator, storyboard artist en animator. En fan van de Netflix-serie Stranger Things. Hij heeft namelijk een aantal coole illustraties gemaakt met personages uit deze toffe serie.

Heb jij het derde seizoen van Stranger Things al gezien? Wat vond je ervan?

Check Emanuels instagramaccount.

Categorieën
Media Strips Video Vlog

KUNST VAN AFVAL: Frits Jonker Exposeert | Vlog 178

Frits Jonker is kunstenaar, letteraar, auteur en typograaf. Hij maakt kunst van afvalmateriaal zoals Nespresso-verpakkingen. In de recente expositie in de Da Vinci Galerie in Amsterdam hing aan de muren een ruime selectie van de kartonnen verpakkingen die Frits Jonker de afgelopen jaren heeft volgetekend.

Het zijn meer dan tekeningen: alles is minutieus uitgesneden, met als resultaat een soort kartonnen objecten die invloeden verraden van strips, tribal art en vooral de maniakale gekte van de outsiderkunst en hypergrafiek.

Uiteraard interview ik Frits ook over zijn bijzondere kunst. Da Vinci Galerie, Nieuwpoortkade 2a, Amsterdam.

Zaterdagavond heb ik na het eten meteen deze vlog gemonteerd. Ik wilde hem zo snel mogelijk online hebben zodat mensen de expo nog kunnen bezoeken. De volgende ochtend zette ik het interview online. Een goede thumbnail maken, was nog even een klusje. Uiteindelijk heb ik voor de katten gekozen, al zie je die niet heel goed als de thumbnail op het kleinst wordt getoond. Dit zijn enkele andere thumbnails die ik heb gemaakt, al weet ik nog steeds niet welke nu het beste zou zijn: