Romano Molenaar kennen we van strips als Storm en Roodhaar, maar hij heeft ook succes gehad in de Amerikaanse comicsindustrie. Zo tekende hij onder andere Birds of Prey voor DC Comics. Op zijn instagram-account kwam ik een fantastische Spider-Man-illustratie van hem tegen die ik hier graag laat zien.
Romano’s YouTube heet Artdiction.
Tag: Goblin Queen
The title says it all. Check more beauties here.
Woensdag 17 juli
Een sexy illustratie van de Goblin Queen, ook wel bekend als Madelyne Pryor uit de X-Men-comics, getekend door Brandon Peterson. Een van de vele illustraties die in een mapje op mijn harde schijf staan. Een download van de comic-tumblr die ik vroeger had. Heerlijk vond ik dat: mooi werk ontdekken en dat herbloggen om het andere mensen ook te laten zien. Dat is wat je als geek namelijk doet: je enthousiasme voor bepaalde zaken willen delen. Toch gaat dat niet zonder slag of stoot.
Zodra ik een illustratie als deze vroeger op Fakebook zette, kreeg ik steevast commentaar van een vast groepje moraalridders. Toevallig waren dit allemaal stripmakers. Het groepje was niet groot, het waren zo’n stuk of vijf mensen. Maar het ging altijd om het feit dat ze dat soort afbeeldingen niet trokken. De borsten waren te groot, of de taille onrealistisch smal. Of de dame was te bloot. In ieder geval was het te seksistisch volgens deze moraalridders. Mind you, het waren gewoon plaatjes uit Amerikaanse comics. Daarin worden beide seksen doorgaans als gespierde, geïdealiseerde objecten neergezet, en dat is deels de charme van het superheldengenre. Al is het de laatste jaren ook een trend dat superheldinnen meer verantwoordelijke kostuums dragen, en dat je dus minder huid ziet. Ook goed.
Ik denk dat het groepje moraalridders dacht dat als ze maar vaak genoeg zouden zeuren als ik iets plaatste, ik vanzelf zelfcensuur zou toepassen. Maar waarom zou ik? Ik hou van mooi getekende en sexy vrouwen. En ik deel graag waar ik van hou op sociale media. Ik hou ook van Halloweenpompoenen dus die plaatste ik ook graag op Fakebook.
Het is kinderachtig om andermans feestje te willen verstoren omdat hij muziek draait waar je niet van houdt. Ik heb een grenzeloze hekel aan Marco Borsato, maar struin niet het web of om op fora of websites te zeggen hoe verschrikkelijk zijn muziek is. Noch zie je mij bij een concert van hem staan te schreeuwen dat hij zijn kop moet houden. Toch komt dat soort gedrag online heel veel voor, en vooral bij dat typische groepje stripmakers. In plaats van te zeuren konden ze mijn posts ook gewoon negeren. Maar nee, ze hadden een missie. Namelijk iedereen die een andere visie heeft op de wereld en dingen leuk vindt die zijn niet leuk vinden, het leven zuur maken. Misschien hoopte ze dat ik zo zelfcensuur zou toepassen en dat ik me als een geslagen hond zou conformeren aan hun regels.
De oplossing lag echter voor de hand. In plaats van zelfcensuur toe te passen, ontvriendde ik deze zeurpieten gewoon. Probleem opgelost. In ieder geval tot ik zelf van Fakebook wegging. Toch hoor ik nog geregeld dat hetzelfde groepje moraalridders anderen aan het pesten zijn. Nog steeds proberen ze hun normen, waarden en smaak anderen op te leggen. Eigenlijk vertonen ze zeer intolerant en asociaal gedrag.
Misselijk vind ik dat. Hoewel het laatste woord nog lang niet hierover geschreven of gesproken is, heb ik besloten die moraalridders zoveel mogelijk te negeren. Geef ze geen aandacht. Besteed er geen energie aan, want anders denken ze nog dat ze ene punt hebben en belangrijk zijn. Als je namelijk publiekelijk tegen ze in gaat, geef je ze alleen maar meer aandacht en zorgt je ervoor dat meer mensen van hen op de hoogte zijn. Negatieve aandacht is ook een vorm van reclame maken immers. Daar pas ik voor.
Op Instagram plaats ik op dit moment gewoon de illustraties waar ik blij van word. Zodra er weer een moraalridder opduikt, is het een kwestie van ontvrienden. In discussie gaan met ze heeft mijns inziens geen zin. Misschien denk jij daar anders over of heb je zelfs ervaren dat je ze van gedachten kunt doen veranderen. Dan hoor ik het graag.
Ergens op Tumblr kwam ik deze pin-up tegen van Madelyne Pryor, in het Marvel Universum ook bekend als the Goblin Queen.
De sexy illustratie van Jon Hughes deed me meteen aan de cover van Inferno #1 (2015) denken die vorig jaar uitkwam, getekend door Javier Garron. Daar was wel iets geks mee. Op de preview-versie van de cover heeft Goblin Queen nog haar oude vertrouwde outfit aan, maar in de uiteindelijke cover was dit aangepast naar een ontwerp dat iets meer politiek correct genoemd kan worden.
De site Hitfix merkte daar het volgende over op:
‘As part of the overall push to make comic books more inclusive to women, this makes sense. Nothing says “outdated comic book costume” like wondering how much double-sided tape a heroine or villainess must buy in bulk to keep all her bits in place. What makes this particular case interesting is the change was made quietly, without any fan backlash to spur it.’
Nu heb ik me nooit gestoord aan de outfit van Madelyne, noch aan die van Emma Frost overigens. Goed, ze lopen er bij alsof ze niet zouden misstaan in de Penthouse of Playboy. Zeker de houding waarin Hughes the Goblin Queen heeft getekend zou goed op de cover van Playboy staan. Toch vind ik dat juist een van de grappige dingen aan superhelden comics.
Begrijp me niet verkeerd: ik ben een geëmancipeerd mens. Dat wil zeggen: ik geloof dat man en vrouw, en transgenders ook trouwens, volledig gelijkwaardig zijn. Vrouwen horen voor hetzelfde werk net zo veel te verdienen als mannen, de opvoeding van de kids moet gelijk verdeeld worden over pa en ma en er mogen wat mij betreft meer vrouwen in functies treden die traditioneel gezien als een typische mannenbaan worden beschouwd. Zonder dat de vrouw trouwens als een soort man-wijf te werk hoeft te gaan. Volgens mij zouden ’typische vrouwelijke eigenschappen’ het bedrijfs- zaken- en politieke leven juist ten goede komen.
Dat gezegd hebbende, kan ik ook genieten van vrouwelijk schoon, en wat we objectificatie van de vrouw noemen. Noem me een geëmancipeerde seksist. Ik hou van vrouwen en ik kijk graag naar ze. 
Wie van strips houdt, hoeft vaak niet ver te zoeken om aan zijn euh, trekken te komen. Zo begint het nieuwe avontuur van Roodhaar ook behoorlijk seksistisch: ze staat onder een waterval te douchen. Ze mag dan een stoere, zelfstandige vrouw zijn, Roodhaar is ook goed gevormde dame. Zeker als ze getekend wordt door vakman Romano Molenaar. Ze loopt in de reeks ook behoorlijk luchtig gekleed rond voor een vechter die een groot zwaard hanteert. Niet erg praktisch, soms ook behoorlijk koud, lijkt me.
Schrijver Rob van Bavel speelt overigens wel met het gegeven van objectificatie in bovengenoemde douchescène, want de jonge prins die Roodhaar gadeslaat wordt betrapt door Kiley. En die maakt duidelijk dat de jonge heer beter niet naar de naakte Roodhaar kan kijken. De lezer wordt echter zelden op zijn vingers getikt en kan naar hartelust blijven lezen, zolang als stripmakers met een male gaze blijven tekenen.