Categorieën
Film Strips

Benieuwd naar Doctor Strange

Wat superheldenfilms betreft is er nog maar een film waar ik dit jaar echt naar uit kijk en dat is Doctor Strange.

Doctor Strange-Poster 3De synopsis van de film luidt als volgt:

In Marvels Doctor Strange volgen we het verhaal van de wereldberoemde neurochirurg Dr. Stephen Strange. Zijn leven verandert drastisch na een verschrikkelijk auto-ongeluk dat het einde van zijn carrière betekent. Wanneer de traditionele medische wetenschap hem in de steek laat, gaat hij noodgedwongen op zoek naar genezing en hoop, in de mysterieuze enclave van Kamar-Taj. Hier ontdekt hij de geheimen van een verborgen wereld vol mystiek en verschillende dimensies. Strange staat voor de keuze; terugkeren naar zijn bestaan vol welvaart en aanzien, of alles achter zich te laten en de wereld verdedigen tegen duistere krachten uit andere dimensies als machtigste magiër.

Benedict Cumberbatch ziet er overtuigend uit als Stephen Strange. Het kostuum dat hij draagt op de poster en in de trailers lijkt veel op dat uit de comics. Fijn dat ze bij de Marvel-films dit gegeven van superhelden zoveel mogelijk omarmen. De X-Men moesten in 2000 nog rondlopen in zwarte, leren uniformen. En tegenwoordig is het nog steeds wachten tot Wolverine in live-action te zien is een van zijn klassieke outfits.

Verder vermoed ik dat Cumberbatch een boeiende interpretatie zal geven van een van mijn favoriete superhelden. Als Sherlock is hij goed te pruimen in ieder geval en ook in The Imitation Game was zijn optreden sterk.

Overigens had ik het ook niet erg gevonden als Michael Keaton Strange gespeeld zou hebben. Weliswaar levert dat een ouder personage op – wellicht is Keaton hier al te oud voor – maar desondanks vind ik zijn uiterlijk en zijn vaak scherpe optreden goed bij het personage passen. Keaton is in staat om heel duidelijk op het randje van sanity en insanity te spelen. Ik ben daarom erg blij met zijn casting als The Vulture in Spider-Man: Homecoming.

Conceptart van Spider-Man: Homecoming
Conceptart van Spider-Man: Homecoming

Ik maak me meer zorgen over Mads Mikkelsen als schurk Kaecilius. Te vaak zien we eendimensionale schurken in superheldenfilms. Het zou mooi zijn als de tegenstrever van Strange een gelaagd en boeiend personage is. Eerder vertelde de acteur over zijn personage het volgende:

‘He’s not a villain in that way – he’s a man who believes in something else than the hero. That doesn’t mean that he doesn’t want to make the planet look wonderful or he wants to save the world as well, but he has a different way of doing it. He is the antagonist, of course, but he’s not necessarily wrong.’

De tweede trailer van Doctor Strange ziet er in ieder geval veelbelovend uit. Al kreeg ik wel het idee dat ze dezelfde trucendoos als die van Inception hebben gebruikt. Bovendien moet je films eigenlijk nooit op hun trailer beoordelen natuurlijk, want de trailer van Batman v Superman zag er ook veelbelovend uit en we weten allemaal hoe dat is afgelopen, maar goed, die film werd dan ook gemaakt doon regisseur die de ballen verstand heeft van verhalen vertellen. Dat laatste geldt gelukkig niet voor producent Kevin Feige en regisseur Scott Derrickson.

Overigens legt vlogger Nerdwriter haarfijn uit waarom de films van Zack Snyder zo verschrikkelijk zuigen en waarom Justice League waarschijnlijk ook ruk zal zijn. Snyder plakt grootse momenten aan elkaar, maar vergeet tussendoor ook nog een echt verhaal te vertellen. Misschien heeft hij begin jaren negentig te veel Image-comics gelezen. Hoe dan ook Justice League sla ik naar alle waarschijnlijkheid gewoon lekker over. En ook Suicide Squad staat niet hoog op mijn wensenlijstje.

Doctor Strange is vanaf 27 oktober 2016 te zien in de Nederlandse bioscopen.

Categorieën
Mike's notities

Daarom geen kinderen

Mensen kijken vaak een beetje verbaasd als ik ze vertel dat ik geen ouder ben en ook niet van plan ben ooit vader te worden.

Het schijnt dat vrouwen nog veel vaker vreemd worden aangekeken als ze zeggen geen kinderen te willen hebben. Alsof het iets onnatuurlijks is.

Peter Parker hoeft ze ook niet zo nodig, blijkt uit Amazing Spider-Man 265. Tekst: Tom DeFalco, tekeningen: Ron Frenz.
Peter Parker hoeft ze ook niet zo nodig, blijkt uit Amazing Spider-Man 265. Tekst: Tom DeFalco, tekeningen: Ron Frenz.

Waarom ik geen kinderen wil? Het is niet zo dat ik een hekel heb aan kinderen. Hoewel ik geen fan ben van slecht opgevoede en verwende krengen.

Ten eerste is er sprake van overbevolking. De aarde heeft het al zwaar genoeg met al die mensen die nu al rondlopen, waarom zou ik er daar nog eentje of meerdere mensen aan toevoegen?

Vanwege deze reden zou ik ook eerder adoptie overwegen dan mezelf voortplanten. Er zijn heel veel kinderen in deze wereld zonder ouders, dus waarom niet een van hen proberen gelukkig te maken en op te voeden? Op die manier kun je je ouderwens uit laten komen zonder nog een mens toe te voegen aan de massa.

Ten tweede wil ik helemaal de verantwoordelijkheid van een kind grootbrengen niet dragen. Noem het egoïstisch of wat dan ook, maar ik vind de relatieve vrijheid die ik nu geniet zonder kinderen heel fijn. Je kunt ze natuurlijk vijf dagen per week in de opvang stoppen, maar hoe je het ook wendt of keert: zodra je kinderen hebt, staat je leven in het teken van hen groot brengen. Voor je kinderen zorgen zou in ieder geval je grootste prioriteit moeten zijn. Dat is een offer dat ik niet wil maken.

Mijn levensstijl zou drastisch moeten veranderen als ik een kind zou hebben. Ik zou waarschijnlijk moeten stoppen met freelancen en een echte baan moeten zoeken, want kinderen kosten een berg geld. Daarbij betwijfel ik ten zeerste of ik een goede ouder zou zijn. Ik geloof niet dat kinderen kinderen moeten opvoeden en aangezien ik nog steeds niet echt volwassen ben, vind ik mezelf bij voorbaat ongeschikt voor deze functie.

Ten derde heb ik geen behoefte om mijn dna door te geven. Er schort nogal wat aan, aan dat dna van mij. Ik ga verder niet in op de details, maar nog een kleine Minneboo in de wereld helpen lijkt me allesbehalve een goed idee.

Daarbij voel ik ook geen behoefte om de lijn in stand te houden of een zekere vorm van onsterfelijkheid te claimen doordat je deels doorleeft in je kinderen. Whatever that means anyway.

Categorieën
Film Mike's notities

Volwassen

Laatst was ik bij het huwelijksfeest van een neef van me. Toegegeven, die neef en ik spreken elkaar niet vaak sinds we geen tieners meer zijn. De laatste keer dat ik hem zag was bij het herdenkingsetentje van zijn vader. Bruiloften en begrafenissen zijn dus de plekken waar we elkaar nog wel eens treffen. Daarom vond ik het leuk dat Linda en ik toch waren uitgenodigd.

Mijn neef, laten we hem Gilles noemen want zo heet hij, is nu dus getrouwd. Samen met zijn vrouw heeft hij een lief, jong dochtertje en ze zojuist hebben ze een huis gekocht in Hoofddorp. Allemaal elementen die horen bij wat ik gemakshalve maar even als het leven van een volwassene zie.

Zelf heb ik het gevoel nog steeds niet het stadium volwassene bereikt te hebben en eerlijk gezegd betwijfel ik of het ooit zover zal komen. In eerste plaats omdat ik bewust geen kinderen heb en mezelf heb voorngenomen ze ook nooit te nemen. Ik hoef dus nooit de rol van ouder op me te nemen. Met mijn onregelmatige freelance salaris zit een huis kopen er ook echt niet in.

En een stropdas dragen of een pak, zoals Gilles op zijn feestje, doe ik ook nooit. Een pak zie ik nog steeds als het uniform van een volwassene. Ik draag nog steeds T-shirts met plaatjes van striphelden erop en soms een overhemd. (En schoon ondergoed natuurlijk, maar daar gaat het nu even niet om.)

Natuurlijk is een volwassen leven meer dan alleen een huisje kopen, uniform dragen en verantwoording nemen voor anderen, maar dit zijn wel belangrijke onderdelen van wat ik gemakshalve maar even als een serieuze levenshouding bechouw. Mijn vader neemt het leven en vooral zijn werk bijvoorbeeld heel serieus. Ik doe mijn werk ook graag goed, maar leef niet om te werken. Dat verschil tussen ons zal wel een generatiedingetje zijn.

Gelukkig heb ik vrienden in mijn sociale kring die ondanks het feit dat ze ouder zijn, niet hun jeugdigheid hebben verloren. Dat komt waarschijnlijk omdat het allemaal professionele creatieven zijn en niet van die bank- en zakensloeries die alleen maar zoveel mogelijk geld willen verdienen. Ze hebben in hun studio zelfs twee planken vol met Star Wars action figures staan. Iets waar ik steeds vrolijk van word als die figuren zie:

De Imperial Base-set van Star Wars.
De Imperial Base-set van Star Wars.

Met mijn vrienden kan ik lekker nerden over strips en films. Praten over zaken die we in onze jeugd al tof vonden en die we nooit hebben losgelaten.

Ik vind het dus helemaal niet erg dat ik op mijn 39ste nog steeds over Spider-Man, Batman, Star Wars, Back to the Future en de echte Ghostbusters zit te praten. Waar wil je het anders over hebben? Terrorisme, politiek of godbetert, de economie? Ga toch weg! Ik besteed mijn tijd liever aan interessante zaken.

Categorieën
Juniorpress Spidey's web Strips

Spidey’s web: Tombstone in de herhaling

Vorige week kwam ik deze bundel Spider-Man-strips tegen bij de American Book Center Spider-Man: Tombstone vol 1. Zonder te aarzelen kocht ik deze, want ik vind het fijn om oude verhalen opnieuw te kunnen lezen.

tombstone vol 1

Grappig want laatst vroeg ik me af of Marvel ooit de verhalen rondom huurmoordenaar Tombstone nog eens gaat bundelen. Het is alsof de stripgoden mij gehoord hebben.

Natuurlijk kan ik ook gewoon de Juniorpress-uitgaven van Peter Parker: The Spectacular Spider-Man uit de kast pakken, maar als ik de kans krijg om oude verhalen in het Engels te lezen, dan grijp ik die met beide handen aan. Niet dat de mensen van Juniorpress niet hun best deden om de strips goed te vertalen, maar ik hoor Peter Parker toch het liefste in zijn moerstaal.

Sal Buscema
Sal Buscema

Wie oude Peter Parkers in het Engels wil lezen, heeft echter behoorlijke pech bij Marvel Comics. Amazing Spider-Man wordt geregeld herdrukt in verschillende soorten uitgaven. De Marvel Marsterworks serie is de mooiste en ook meteen de duurste, maar in deze reeks is er nog geen Spectacular Spider-Man verschenen. Je kunt wel Essentials krijgen van Peter Parker, maar ik wil die verhalen het liefste gewoon in kleur lezen en op beter papier gedrukt dan krantenpapier. Behalve enkele bundels is de reeks nog niet op die manier heruitgegeven.

Ik vroeg laatst aan Tom Brevoort of we nog iets in die trant mogen verwachten en hij antwoordde: ‘My guess is that it will show up as a Masterworks volume next.’ Maar wanneer dat gaat gebeuren vertelde hij niet. En op mijn vervolgvraag heeft Tom nooit geantwoord. Geeft niet, die man is ook druk en zijn tumblr-inbox zit barstens vol asks.

Daarom ben ik blij dat ik deze bundel tegenkwam. Het verhaal van Tombstone liep indertijd als subplot door de lopende reeks heen, dus de bundel bevat aardig wat deeltjes. Schrijver Gerry Conway was toen ook goed bezig kan ik me nog herinneren. Hij schreef tegelijkertijd ook Web of Spider-Man. Tegenwoordig schrijf hij nog wel eens een deeltje van een miniserie, maar de hoofdserie helaas niet.

Uit: Peter Parker, The Spectacular Spider-Man 139.
Uit: Peter Parker, The Spectacular Spider-Man 139.

In deze verhalen wordt de achtergrond van Tombstone, de best betaalde huurmoordenaar, onthuld. Lonnie Lincoln zat met Joe Robertson op de middelbare school. Als Robertson een artikel over Lonnie wil schrijven voor de schoolkrant, waarin hij onthult dat Tombstone schoolgenoten afperst voor ‘bescherming’, overtuigt Lonnie hem met geweld dat artikel niet te publiceren. Als Robertson acht jaar later voor een krant in Philadelphia werkt, betrapt hij Tombstone op het vermoorden van een informant. Bang dat Tombstone hem en zijn gezin iets aan zal doen, zwijgt Robertson erover. Jaren later werkt hijj voor The Daily Bugle en komt Tombstone naar New York. Hij is ingehuurd door Kingpin. Al die jaren heeft Robertson gezwegen en heeft zijn oud-schoolgenoot mensen vermoord. Als Robertson eerder zijn mond open had gedaan, was Tombstone opgepakt en hadden die mensen nog geleefd. Joe besluit niet langer te zwijgen en biecht alles op door een tape in te spreken en die aan Peter Parker te geven.

Hier laat ik de synopsis even bij, want je wilt ongetwijfeld deze verhalen zelf gaan lezen. Conway trakteert ons op een mooi ethisch dilemma dat ook nog eens tijdloos is.

Uit Peter Parker, The Spectacular Spider-Man 139.
Uit Peter Parker, The Spectacular Spider-Man 139.

Het tekenwerk van veteraan Sal Buscema (1936) was toen heel sterk, dus op grafisch vlak valt er al genoeg te genieten. Buscema is heel goed als visueel storyteller en hoewel hij niet zo van achtergronden tekenen houdt, tekent hij mensfiguren des te overtuigender. Buscema is inmiddels tachtig jaar en soort van met pensioen: hij inkt hier en daar nog wel eens een comic maar verder niets.

De verhalen in deze bundel zijn dan ook bijna dertig jaar oud… Damn, dat soort dingen drukken je meteen met je neus op de feiten: deze Spidey-fan wordt oud. En na al die jaren heb ik nog steeds zin om Spider-Man-comics te lezen.

cover Spectacular Spider-Man #139

Alleen, zolang als Dan Slott de nieuwe verhalen pent, acht ik de kans zeer klein dat ik – vrijwillig – nieuwe Spidey-comics lees. Vandaag las ik toevallig wat recensies van recente nummers en die maakten pijnlijk duidelijk dat de nieuwe avonturen nog steeds slecht in elkaar zitten. Dus ben ik nog blijer met deze bundel oude verhalen. Nu maar hopen dat Marvel niet te lang wacht met het uitbrengen van Volume 2.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Stamkroeg

Vroeger had ik twee stamkroegen: ’t Kroegie en Swaf. Nu heb ik er geen.

Swaf circa 2005-2006
Swaf circa 2005-2006

In Hoorn is het makkelijk kiezen wat stamkroegen betreft: ‘t Kroegie en Swaf waren de enige leuke, wat mij betreft. Swaf staat tegenwoordig in de verkoop dus dat maakt de keuze nog makkelijker. Tenminste, dat vermoed ik: want ik ben er al jaren niet meer uitgegaan dus ik ben niet helemaal op de hoogte van de laatste ontwikkelingen.

In Amsterdam heb ik niet echt een stamkroeg, wel plekken waar ik vaak en graag afspreek. De Balie, Stanislavski en het Ketelhuis, zijn mijn vaste plekken voor koffiedates. Soms zit ik nog wel eens in de Koe om met een paar bevriende nerds af te spreken om over Spider-Man, Marvel en Star Wars te lullen. Goede avonden zijn dat.

Toch voelen die plekken niet echt als stamkroegen. Misschien komt hierdoor. Toen ik in Hoorn woonde, ging ik vaak naar Swaf omdat mijn woonkamer op een gegeven moment wat eenzaam voelde. Behoefte aan gesprek en gezelschap, ging ik dan naar Swaf. Ook al was ik altijd een buitenbeentje onder de outsiders. Het zij zo. Ik vond eigenaar Nico Danenberg altijd een aardige gastheer en zijn café voelde altijd uitnodigend.

Karlijn.
Karlijn.

alien1Op een gegeven moment ken je de barflies daar wel, al ben ik nu van de meeste de namen vergeten. Die van Karlijn natuurlijk niet – die werkte in ’t Kroegie indertijd en we gingen wel eens samen ontbijten. Dankzij Karlijn heb ik uiteindelijk Linda ontmoet.

Ik kan me leuke zaterdagmiddagen herinneren en goede avonden in ’t Kroegie en Swaf. Als je mensen maar vaak genoeg tegenkomt en spreekt, krijg je toch een vals gevoel van saamhorigheid op een gegeven moment.

Natuurlijk hoopte je als vrijgezel ook wel een leuke meid tegen te komen. Soms lukte dat en werd het een interessante nacht. Vaak waren die leuke meiden echter bezet en bleef het blij slap lullen. Letterlijk en figuurlijk.

En als er niemand was om mee te praten, dan ging ik bierviltjes vol tekenen. Soms maakte ik portretten van de aanwezige dames en dan kwam het vanzelf tot een gesprekje.

Nu ik erover na denk, heb ik wel een stamkroeg in Amsterdam. Als je mijn vaste plek op de bank als zodanig kunt aanduiden. Ik zit er vaak en graag. Drink er mijn koffie en lees er mijn strips. Huismus als ik ben tegenwoordig. Maar goed, naar leuke dames hoef ik dan ook niet meer op zoek.

Categorieën
Fotoblog Strips

Action figures

action-figures-hoornIn mijn oude appartement in Hoorn had ik mijn action figures op een plank boven de televisie staan. Zo zag dat er op 1 januari 2008 uit. Ik heb ze overigens allemaal nog. Eigenlijk heb ik ze allemaal gekocht of gekregen toen ik nog heel jong was. Alleen Boeddha kreeg ik in 2007 van een collega van me van Intermediair, maar dat maakt deze denkende superheld natuurlijk niet minder welkom.

En ja, de plank is behoorlijk stoffig zie ik.

Tegenwoordig staan de helden op een van de boekenkasten:

minneboo_merchandise_07

Categorieën
Bloggen

(Bijna) Tien jaar bloggen

Van de week zat ik virtueel door een oud fotomapje te bladeren en kwam ik deze guitige foto van mezelf tegen. Ik schat dat ik deze selfie in 2005 of 2006 geschoten heb.

Afb038Inmiddels heb ik minder haar op mijn hoofd, ligt die leren jas allang op een vuilnisbelt en is dat Batman T-shirt een stuk valer van kleur. Ook woon ik allang niet meer in Hoorn, maar in Amsterdam, in een fijner plus groter huis en niet alleen. Tien jaar is een lange tijd en daarin verandert veel.

ZIekehond-tekening1
Ziekehond signeerde ooit mijn exemplaar van zijn boekje.

27 augustus is het tien jaar geleden dat ik mijn blog Mike’s Webs startte. Mijn eerste online publicatie dateert van een paar maanden eerder, namelijk een recensie van de site Ziekehond.nl op Clickburg – een website voor webcomics die sinds een lange tijd alweer slapend is. Als je die recensie als eerste blogpost beschouwt, blog ik dus al wat langer dan tien jaar. Het is maar hoe je er tegenaan kijkt. Uiteindelijk maakt het ook niet veel uit.

Slapende blogs, het web zit er vol mee. Mike’s Webs is geïntegreerd in deze website, dus echt slapend kun je die niet noemen.

Ook ondergetekende niet, al vraag ik me wel eens af wat ik eigenlijk toe te voegen heb aan al die stemmen op het web. Het internet zit vol meningen. Vaak zijn die niet zo interessant en doorgaans slecht geïnformeerd.

Wat ook niet is veranderd in de afgelopen jaren, is mijn afkeer tegen zuurpruimerij in de reacties onder blogposts. Eigenlijk wil ik helemaal niet meer last hebben van dat soort zaken, maar toch trek ik het me nog vaak aan.

Zelf schrijf ik tegenwoordig het liefste over dingen die ik goed vind, mensen die ik bewonder en zaken waar ik een blij gevoel van krijg. Ik heb geen zin om me te concentreren op negativiteit, ook al is het mijn aard om altijd eerst het negatieve op te merken voordat het positieve mij duidelijk wordt.

Dit is een van de redenen waarom ik weinig zin heb om nog volbloed recensies te schrijven. Er komen nu eenmaal meer middelmatige en slechte strips dan goede uit. Hetzelfde gaat op voor film. Ik heb geen zin om middelmatigheid onder de aandacht te brengen of me langer dan dat het lezen kost met die boeken bezig te zijn.

hallie god
Cartoon van Hallie Lama naar een idee van mij.

Vanwege die reden schrijf ik tegenwoordig ook bijna niet meer over politiek en religie: ik vind het allebei stomme verschijnselen waar ik heel goed zonder kan, maar door een tirade tegen het geloof te publiceren kan ik echt niemand op andere gedachten brengen. Gelovige dwaallichten zullen niet opeens het ‘licht’ zien en van koers veranderen door wat ik schrijf, dus why bother?

Laatst kwam ik een stripplaatje tegen uit een Spider-Man-strip: een nachtmerrie die Peter Parker heeft voordat hij gaat trouwen met Mary Jane. ‘Mooi plaatje, daar moet ik iets mee,’ dacht ik. Totdat ik me herinnerde dat ik daar een paar jaar geleden al over geschreven had.

spider-man trouwerij nachtmerrie beginDeze blogger valt geregeld in de herhaling en schrijft vaak over dezelfde zaken. Dat krijg je als je over dingen schrijft die je boeien en dat niet duizenden verschillende dingen zijn. Mijn interesses zijn breed maar beperkt. Ik weet even niet hoe vaak ik al over Tim Burtons Batman heb geschreven, maar het zijn aardig wat blogposts geweest gedurende de afgelopen tien jaar. Om over Halloween of Spider-Man nog maar te zwijgen.

Aan de andere kant: wat maakt het uit? Als je ergens graag over schrijft, gewoon blijven doen, of mensen dat nu lezen of niet, want je schrijft vaak om je gedachten te ordenen of misschien om gewoon iets opnieuw te beleven. Nogmaals Batman kijken zal nog wel eens voorkomen, maar het is wellicht leuker om een mooie filmstill uit te delen…

Batman 1989 batwing

…of een video waarin een van je geliefde films op een grappige wijze gefileerd wordt.

Bovendien heb ik al eerder over herhaling geschreven, zie ik.

Goed, ik ga weer even Netflixen, want daar valt nog wel aardig wat nieuws te ontdekken.

Categorieën
Fotoblog

Mooiste ooit?

regenboogZondagavond zag ik misschien wel de mooiste regenboog ooit. Zo fel en dik had ik hem nog nooit gezien in ieder geval. De iPhone maakt helaas geen perfecte foto’s maar gelukkig is de boog toch aardig goed te zien op deze foto.

Categorieën
Fotoblog

En opeens werd het wel heel gezellig

eendjes-01 eendjes-02 eendjes-03

Categorieën
Fotoblog

What’s the Story Morning Glory?

ochtendlucht-juli-2016

Categorieën
Minneboo leest Strips

Minneboo leest: Game Over

Even een lekker zomers plaatje uit de strip Game Over van Midam (Ledent Michel) en Adam (Adam Devreux).

game-over-eppoDeze humorstrip vind ik erg geslaagd en tof getekend. De titel verwijst naar de inspiratiebron van deze strip, namelijk games. Iedere aflevering moet hetzelfde mannetje (de computerfiguur Barbaar van in de Kid Paddle-strips) op weg naar de uitgang ontkomen aan allerlei gevaren en monsters. Vaak moet daarbij de prinses gered worden. Iedere keer slaagt hij hier niet in. Game over dus. Knap hoe de makers al vele afleveringen binnen dit concept telkens met iets nieuws weten te komen.

De strip staat in stripblad Eppo en bij Don Lawrence Collection zijn al meerdere albums verschenen.

Categorieën
Film Fotoblog

Kaartje van Jim Jarmusch

Onderstaand kaartje stuurde filmregisseur Jim Jarmusch naar director of photography Robby Müller.

jarmusch-postkaartje

Over het werk van Müller is nu een boeiende expositie in Eye. Kenmerkend aan het werk van deze cameraman/ director of photography is dat hij vaak gebruik maakt van natuurlijk licht en het experiment niet schuwt. De eigenzinnige Müller houdt van kleine crews en is wars van Hollywood. In Hollywood  mag je bijvoorbeeld als DOP niet zelf de camera hanteren, maar dat is juist wat Müller wel zelf wil doen. Hij werkt veel samen met Jarmusch, Wim Wenders, Lars von Trier, en Steve McQueen.

Fragmenten van Dead Man.
Fragmenten van Dead Man.

De film Dead Man zag ik jaren geleden eens in de cinema van De Melkweg. Eerder had ik de film al eens op video gezien. Ik was er in het bijzonder nieuwsgierig naar geworden nadat ik een stageverslag van een student aan de HKU had gelezen die op die filmset had gewerkt. Een mooi stageverslag met veel foto’s kan ik me nog herinneren.