Notice: register_sidebar was called incorrectly. No id was set in the arguments array for the "Sidebar 1" sidebar. Defaulting to "sidebar-1". Manually set the id to "sidebar-1" to silence this notice and keep existing sidebar content. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 4.2.0.) in /customers/9/c/2/michaelminneboo.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 5663
February « 2009 « Michael Minneboo
Freelance journalist en audiovisueel programmamaker
Deprecated: _c is deprecated since version 2.9.0! Use _x() instead. in /customers/9/c/2/michaelminneboo.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 5211
Archive for February, 2009
New York, New York. Daar wonen Spider-Man en alle andere superhelden van Marvel. Niet echt natuurlijk, het zijn maar stripfiguren!
Binnenkort bezoek ik de Grote Appel van de Verenigde Staten. Ik was er al in 1996 – ver voor 911. Ben erg benieuwd hoe ik de stad nu zal ervaren.
Een tijdje geleden trof ik The Marvel Comics Guide to New York City aan in de boekwinkel. Het boekje lag verstopt tussen allerlei graphic novels. Peter Sanderson beschrijft de rijke geschiedenis van het Marvel Universum per locatie in New York en geeft aan in welke comic de betreffende gebeurtenis plaatsvond. Van The Brooklyn Bridge waar Peter Parkers grote liefde Gwen Stacy door de Green Goblin werd vermoord, tot de locatie van koffiehuis The Coffee Bean waar Parker & co. in de vroege jaren zeventig rondhingen. Harry Osborn is tegenwoordig de eigenaar van deze tent. Mocht je trek krijgen in een bak koffie, het staat in Greenwich Village. Ook locaties waar The Fantastic Four robbertjes knokten tegen Dr. Doom staan erin en Fogwell’s Gym in Hell’s Kitchen, de wijk waarin Daredevil huishoudt. De schrijvers en tekenaars van Marvel gebruikten voor het eerst New York als woonplaats voor hun superhelden. Daarvoor werden er altijd fictieve Amerikaanse steden bedacht zoals Metropolis en Gotham City – fictieve versies van New York die je nooit kunt bezoeken. Maar in New York kun je rondlopen in Forest Hills te Queens, waar Peter Parker opgroeide of een bezoekje brengen aan Coney Island waar onder andere Daredevil slaags raakte met Bullseye en Galactus een heel amusementspark vernietigde in een gevecht tegen de Silver Surfer en The Fantastic Four.
Het leuke aan het boekje is dat Sanderson feiten vermengt met gebeurtenissen uit de Marvel-strips. Hierdoor leer je niet alleen op terloopse wijze iets over de geschiedenis van New York; door de vermenging van feit en fictie wordt de geschiedenis van de Marvel-helden haast echt. Kortom: de perfecte reisgids voor een nerd als ik. De dood van Gwen Stacy: het moment dat Amerikaanse comics hun onschuld verloren.
Sanderson, Peter. The Marvel Comics Guide To New York City. Pocket Books, Simon & Schuster, 2007.
Half mei starten de opnames voor Gangster Boys, de allereerste Turks-Nederlandse speelfilm. Op dit moment is de casting in volle gang. Dat meldt Independent films vandaag die de film in 2010 zal uitbrengen. Regisseur Paul Ruven (Filmpje!) is hard op zoek naar Turkse acteurs voor de twee hoofdrollen. Gangsterboys zal een comedy worden over twee sympathieke jonge Nederlands-Turkse gangsters-in-spe, die het gangsterdom idealiseren. Als ze hun eerste grote opdracht verknallen, krijgen ze genadeloos met echte gangsters te maken en komen ze voor de keus: wel echte gangsters worden zoals in The Godfather of kiezen voor de liefde en een muziekcarrière? De opnames van Gangserboys beginnen half mei.Producent René Huybrechtse, produceerde eerder films als Shouf Shouf Habibi en De Dominee. Gangsterboys werd geschreven door Orhan Sahin.
Was vorig jaar voor de meeste stripliefhebbers het jaar van The Dark Knight, dit jaar zou heel goed kunnen toebehoren aan de filmadaptatie van de graphic novel Watchmen. Op het web is de film die hier 5 maart in premiere gaat, alom aanwezig.(Lees de recensie van Watchmen hier.)
Het web Er is op dit moment geen ontkomen aan op het web: overal kom je blogposts, video’s en andere publicaties tegen vol teasers, spoilers en glimpen van de nieuwe film Watchmen. Aangezien ik dinsdag de film ga zien, besloot ik de graphic novel maar weer eens van de plank te halen. Natuurlijk ben ik niet de enige. Verre van dat. Zo schrijven Atom Freeman & Carr D’Angelo op CBR News na het herlezen van ieder hoofdstuk een blogje. Wil Wheaton (Wesley Crusher in Star Trek: The Next Generation en übernerd) las de strip meerdere keren, zag deze week de film al in een speciale screening en schreef een verslag en recensie.
En verder struikel je natuurlijk over Watchmen als je op YouTube gaat kijken. Daar vond ik een interessant interview met Alan Moore, de schrijver van de comic die zoals altijd niets wil weten van de stripverfilming. In dit fragment laten de videomakers Moore een stukje voorlezen. Bijna een cliché bij het interviewen van stripmakers. Een cliché dat zelden goed uitpakt. Ook nu heeft het iets knulligs als de grootmeester uit eigen werk voorleest. Kijk maar:
Dave Gibbons, de tekenaar van Watchmen, staat overigens een stuk positiever tegenover de hele adaptatie van regisseur Zack Snyder (een interview met Snyder vind je hier.) Verder zijn er behalve de trailers natuurlijk genoeg video’s op het web te vinden om je lekker te maken. Zoals dit nepjournaal, zogenaamd uit 1970, over Dr. Manhattan:
Ik ben als fan van superheldenstrips en de verfilmingen daarvan erg benieuwd naar Snyders interpretatie van de strip. Maar het herlezen valt mij enigszins zwaar. Watchmen is zo’n comic die je gelezen moet hebben omdat hij een mijlpaal is in de geschiedenis van de Amerikaanse strip. Dat maakt niet automatisch dat deze graphic novel plezierig lezen is. Moore heeft een complex verhaal geschreven dat uit meerdere lagen bestaat en ook nog eens zelfreflexief is. Het uitgangspunt van de strip – stel dat er in onze wereld echt superhelden zouden bestaan, hoe zou het hen dan vergaan? – was toen de strip in 1986 uitkwam baanbrekend boeiend en tegelijkertijd grotesk, want slaan al die in apenpakjes aangekleden goeddoeners niet een verschrikkelijk modderfiguur in een realistische omgeving?
Moore bepleit dan ook dat superhelden in onze wereld allesbehalve zuiver op de graad zouden zijn. Natuurlijk worden de sterkste helden ingelijfd door de Amerikaanse regering (hetzelfde zien we in The Dark Knight Returns van Frank Miller, waarin Superman niet meer is dan een goed getraind schoothondje van de Amerikaanse president die te pas maar vooral te onpas zijn tanden laat zien aan ‘vijanden’ van de vrijheid.) Natuurlijk zijn volwassen mensen die in een carnavalskostuum rondlopen niet helemaal lekker tussen hun oren. Een figuur als Rorschach is obsessief en beschouwt zijn missie als het hoogste goed. Persoonlijke verzorging of een privé-leven zijn dan niet belangrijk. En The Comedian kan alleen zijn taak als reallife Captain America uitvoeren door zich als een schoft te gedragen en nihilistisch in het leven te staan. Hoewel figuren als Nite Owl en Silk Spectre wat meer gestoeld zijn op klassieke jaren veertig helden, zijn de meeste superhelden uit Watchmen dus niet bepaald inspirerende voorbeelden voor de kinderen.De film
Het is niet mijn intentie om een uitvoerige analyse te geven van de strip. Het web staat immers vol met speudo-intellectuele analyses. (Op WatchmenComicMovie.com staat een lijst van analyses.) Hoewel die analyses vaak interessant leesvoer zijn, beperk ik me in mijn voorbereiding voor de viewing van dinsdag met het bekijken van enkele online video’s en het doorworstelen van de brontekst – de Watchmen graphic novel. Gefascineerd door iedere plotwending die Moore mij voorschotelt, me verbazend over de interessante plekken waarheen hij het superheldenconcept neemt, maar me tegelijkertijd ergerend aan de zwaarwichtigheid en de pretentie die in ieder stripkader, iedere dialoog en iedere verwijzing schuilgaat. Dit maakt Watchmen log en zorgt ervoor dat deze graphic novel zwaar op de maag ligt. Watchmen zal wat dat betreft nooit mijn favoriete strip worden. Ik hoop dat Snyder er een onderhoudende film van heeft weten te maken. De eerste berichten zijn gelukkig gunstig. En aan de diverse videofragmenten te zien, hebben Snyder & co gevoel voor spektakel en oog voor de vele details uit de strip:Lees ook de filmrecensie van Watchmen en:
Het was een uur of vier. Ik hoorde de vloer kraken en opende mijn ogen. Daar stond een vrouwfiguur, in een intens blauwe gloed, een bleke huid door het maanlicht.
Ze keek me aan. Haar hoofd licht gebogen, waardoor haar krullen rechts naar beneden hingen. Haar gelaat leek een beetje op dat van vriendin P, die ik al een paar jaar niet gezien had. Alsof ze een nachtje was blijven logeren omdat ze de laatste trein gemist had.
Ik keek nog eens goed. Haar gezicht veranderde en leek helemaal niet meer op dat van P. Ik kende haar niet.Ze rilde.’Heb je het koud?’ vroeg ik.
Ze knikte schuchter.
‘Zal ik een extra deken voor je pakken?’
Toen deed ik werkelijk mijn ogen open. Er stond niemand in de slaapkamer.
Boven mijn hoofd kraakten de voetstappen van de dolende buren.
Deze week zijn in Letland de opnamen begonnen van de Elfstedentochtfilm De Hel van ’63. Er zal ook gedraaid worden in Lapland en Friesland. Tussen 23 februari en 27 februari worden de opnames voortgezet in Friesland. Daarna vertrekken cast en crew voor een maand naar Lapland, waarna nog twee weken, tot half april, in Friesland gefilmd wordt. Vanaf december 2009 is de film in heel Nederland in de bioscoop te zien. Waarschijnlijk niet toevallig viert de Vereniging De Friesche Elf Steden haar 100-jarig bestaan dit jaar. De film wordt geregisseerd door Steven de Jong, bekend van o.a. de Kameleon-films, De Scheepsjongens van Bontekoe en de Snuf de Hond-films. De cast bevat enkele bekende Nederlandse koppen die hun schaatsen uit het vet mogen halen: Cas Janssen, Chris Zegers en ook Cees Geel zal zijn gezicht weer eens op het witte doek laten zien. Dramatisch schaatsen Zoals de titel aangeeft, zal de film gaan over de moeilijkste Elfstedentocht aller tijden, die van 1963. Even het verhaaltje in het kort: Ondanks het barre weer besluit het bestuur van het Friese Elfstedencomité, onder druk van de media, met de kleinst mogelijke meerderheid van stemmen, dat de Elstedentocht doorgaat. Tussen de duizenden die een startbewijs veroveren bevinden zich soldaat Henk Buma (Cas Janssen), boerenzoon Sjoerd Lelkama (Lourens van den Akker), arbeider Kees Ferwerda (Chris Zegers) en verpleegkundige Annemiek (Chava voor in ’t Holt). Alle vier hebben zo hun reden om deze tocht der tochten te rijden. Door de dramatische en heroïsche gebeurtenissen zal deze Elfstedentocht, ook voor Henk, Sjoerd, Kees en Annemiek, als een van de meest legendarische de geschiedenis ingaan.Echt Hollands, hoor Eigenlijk is het gek dat het zo lang geduurd heeft dat er een film kwam over de Elfstedentocht. Er vallen immers weinig heroïsche verhalen te vertellen van Nederlandse helden waarbij er niet flink bloed is vergoten. Denk maar aan de door Balkendende geroemde VOC-mentaliteit en films over het verzet uit de Tweede Wereldoorlog hebben we nu ook wel genoeg gezien. Dan maar weer een sportfilm met echte Hollandse ontberingen als weer, sneeuw en ijs.
Afgelopen weekend traden oude vrienden Paul Simon en Art Garfunkel weer eens samen op. Simon speelde ik het zojuist heropende Beacon Theatre in New York en kondigde na ongeveer negentig minuten Garfunkel op het podium aan. Samen brachten ze ‘The Sound of Silence’, ‘The Boxer’ en ‘Old Friends’.Het duo trad weer voor het eerst op sinds hun reünietoer uit 2004.
Ik was er niet bij, maar gelukkig zijn bestaat het publiek bij concerten allemaal uit amateur-filmers tegenwoordig. Een videoregistratie van het optreden is dus al snel op YouTube te vinden. Hoewel de geluids- en beeldkwaliteit ver onder maat zijn, werd ik toch geraakt toen ik onderstaand fragment zat te kijken.Het duo Simon & Garfunkel is wat mij betreft een harmonieuze stem uit het verleden die de positieve vibe die deels heerste in de jaren zestig representeert. Een tijd van verandering en hoop. Ook toen was ik er niet bij – ik ben zelf een product uit eind jaren zeventig – maar op de een of andere manier hebben de jaren zestig hun weerslag ook op mij gehad. Muziek uit die tijd kan ik erg waarderen en draai ik graag. Het gedachtengoed van verandering, de wens om vrede en het stoppen van nutteloze oorlogen, zijn tegenwoordig net zo relevant als toen.
The Graduate
Mijn eerste echte kennismaking met de muziek van het duo was met de film The Graduate uit 1967 waarvoor ze de soundtrack maakten. Deze film van Mike Nichols is een boeiende klassieker die gaat over het verzet tegen de oudere generatie. In The Graduate zien we hoe Benjamin Braddock (Dustin Hoffman) na zijn eindexamen in het zwarte gat valt na de studie. Na zijn afstuderen leeft Benjamin in een vacuüm van verveling: dagenlang dobbert hij rond op een luchtbed in het zwembad, zoals hij doelloos door het leven drijft. Benjamins toekomstplannen zijn vaag: ‘Ik wil dat mijn toekomst ánders is’, vertrouwt hij zijn vader tijdens zijn afstudeerfeestje toe. Ondertussen verleidt Mrs. Robinson (Anne Bancroft), de stuurloze Benjamin tot een verhouding.
Uiteindelijk wil Benjamin ontsnappen aan het verstikkende milieu van zijn ouders; hij gaat niet naar graduate school, zoals zijn vader wil, en hij kiest voor een toekomst met Elaine (Katharine Ross). Daarmee maakt hij een eind aan de affaire die hij heeft met Mrs. Robinson, haar moeder. Die leidt een ongelukkig leven sinds ze haar studie kunstgeschiedenis opgaf omdat ze zwanger werd.
Ambigu einde
De kinderen willen voor zichzelf een andere toekomst dan voor hun ouders, die vast zitten in een standaardleven en ongelukkig huwelijk – gedoemd om tot het einde der tijden samen te blijven. Het jonge stel wil een betere toekomst voor zichzelf. Elaine trouwt met een ander, een jongen die wél door haar ouders als ideale schoonzoon wordt beschouwd, maar kiest na de huwelijksvoltrekking alsnog voor Ben.Mike Nichols laat aan het einde van de film echter in het midden of dit Benjamin en Elaine gaat lukken. Wanneer Benjamin Elaine voor het huwelijksaltaar heeft weggeroofd, rijden ze weg in de bus, hun toekomst tegemoet. Het is echter de vraag of ze de valkuilen waarin hun ouders zijn gestapt kunnen vermijden. Als de spanning van het moment uit hun lijven is weggeëbd, zwijgen ze. Alsof ze elkaar niets meer te vertellen hebben. Het nummer The Sound of Silence onderstreept dit idee. Voor mij zijn Simon en Garfunkel de stemmen die bovenstaande rebelsheid vertolken. Ook nu ze ruim de leeftijd hebben van de ouders van Benjamin Braddock. Want, ook al komen onze dromen niet altijd uit, ze nastreven ervan zijn we aan onszelf verplicht. Het is die hoopvolle boodschap die ik terughoor als ik naar Simon & Garfunkel luister. Daarnaast klinkt het gewoon goed wat die twee samen maakten.
Maar daar genoeg over. Tijd om te luisteren (en te kijken) naar deze jeugdige oude knakkers.
Gisteravond zat ik met lief in De Balie om het korte filmprogramma aldaar te ervaren. Dit keer was het thema van KRT de liefde – hoe kan het ook anders, een dag voor Valentijnsdag. Een van de shorts die eruit sprong was SpringLove van Jaap Hermans.
SpringLove werd door Hermans gemaakt in het kader van het Straight 8 filmfestival: makers over de hele wereld maken daarvoor een 8mm-film. Voorwaarden zijn dat de film in de camera wordt gemonteerd en dat deze ongezien wordt opgestuurd. Alle shots moeten dus in de gewenste volgorde gedraaid worden, daar er achteraf geen montage mogelijk is. Een goede oefening in ouderwets film maken, waarbij alles minutieus uitgedacht moet worden. Het festival ontwikkelt de filmrol. Dit had tot gevolg dat de film van Hermans op Cannes werd vertoond zonder dat de filmmaker zijn product ooit had gezien. De tien beste films worden namelijk op het prestigieuze festival in Frankrijk vertoond.Het zijn zowel het concept als de uitvoering van SpringLove die deze korte film zo geslaagd maken. In tegenstelling tot veel van de andere liefdesshorts uit het programma in De Balie betrof het hier namelijk een origineel idee dat op een fijne manier is uitgevoerd.
Een andere film die opviel was de Franse film Home Team van Mirabelle Kirkland. Hierin krijgen een stel hopeloze mannen les van Pat hoe ze met hun vrouw om moeten gaan. Let wel: Pat komt uit de wereld waarin vrouwen als ondergeschikt worden gezien.
Korte films zijn vaak te lang
De rest van het programma was onderhoudend, maar niet echt opzienbarend. De film Zucht van Margien Rogaar, een NPS Kort over ontluikende liefde, was vooral mooi gedraaid. De ziekte waar de meeste korte films last van lijken te hebben is dat ze te lang duren, alsof de filmmakers geen frame van hun liefdeswerk durven af te snijden. Dat is jammer, want kort is vaak beter. Gelukkig duurt Springlove maar drie minuten. Langer kon ook niet, want dat is de lengte van een 8mm-filmrol.
Vandaag maar eens mijn blogroll aangevuld. Ik kwam de laatste tijd veel nieuwe interessante blogs tegen en als ik deze niet meteen opneem in de feedreader, vergeet ik weer dat ze bestaan. Er is ook zo veel te vinden op het interpret. Gelukkig maar, want ik vind het een verrijking. Blogs lezen is heerlijke afleiding van het dagelijkse werk. Als freelance journalist ben ik vaak druk met het bedenken en schrijven van voorstellen voor artikelen. Niets lekkerder dan tussendoor even wat sites te bezoeken. Ter vermaak maar ook om op de hoogte te blijven van wat er in de wereld speelt. Oud nieuws Zo houden blogs mij op de hoogte van het laatste film- en stripnieuws. Ook regulier nieuws komt voorbij, maar dat Wilders vandaag Engeland niet inkwam, konden we allemaal volgen via Twitter, diverse sites en blogs en het televisie journaal. En morgen staat er ongetwijfeld een artikel in de krant over. Nieuwsvergaring verloopt bij mij tegenwoordig ook in deze volgorde. Als ik het niet op Twitter verneem, dan wel via een weblog. Wat dat betreft kan de televisie wel op de rommelzolder gezet worden, ware het niet dat ik af en toe erg kan genieten van studiogesprekken bij Pauw & Witteman en DWDD. Ik snap dan ook niet zo goed waarom een site als GeenStijl zonodig een omroep moet beginnen. Blijf toch lekker via het interpret uitzenden. Maar dat terzijde.Mededelingenbord Ik raak nog vaak geïnspireerd door de diverse weblogs die ik lees. Zo gebruikt Neil Gaiman, bekend auteur en tekenaar, zijn blog als een dagelijks mededelingenbord. Hij heeft de gewoonte om in een post verschillende thema’s te behandelen, over de gebeurtenissen in zijn leven te verhalen en vragen van mailers te beantwoorden.Een heel ander soort blog dat ik graag volg is dat van Karin Ramaker die door vaak meerdere posts per dag te plaatsen, een van de ongeschreven wetten van de persoonlijke blogger overtreedt. Maar ja, waarom zou je je ook aan de blogwetten houden. Regelmatig lees je van die posts vol advies hoe je een blog dient te bestieren, en wat te doen om meer bezoekers te krijgen. Sommige mensen zoals Karin bloggen gewoon omdat ze er zin in hebben, regels be damned. Beroepsmatig hou ik graag blogs in de gaten die over freelancen gaan. Zoals Dit Is Zinvol. De naam van het blog mag dan wat pretentieus klinken, hij dekt wel de lading daar ik al een paar keer zeer zinvolle informatie heb gelezen.Bericht uit Hollywood Ook vandaag toegevoegd is het blog van regisseur Paul Ruven (Filmpje!). Hij schrijft op eigenzinnige wijze zijn observaties over het leven in Hollywood op. Met leuke foto’s.Lees ook:
Het is een bescheiden festival dat Duistere Openbaringen, afgelopen week gehouden op een versleten industrieterrein in Eindhoven. Toch was ik nieuwsgierig naar de kleine Nederhorrorproducties die daar vertoond werden. Na een dagje amateuristische meuk heb ik voorlopig mijn buikje vol, al zaten er ook een paar pareltjes tussen, zoals Zombeer en Taxandria. Hieronder de interessantste inzendingen van het festival op een rij. Volgens de organisatie richt filmfestival Duistere Openbaringen zich op Nederlandse en Vlaamse producties met een duister thema. Het merendeel van het programma van zaterdag 7 februari bevond zich in het horrorgenre. Kortom: veel psychopaten en enkele zombies die op death metal de buurtbewoners in mootjes hakken/opeten.
Tales from 13th Street
Bijzonder goed geproduceerd is de korte verhalenreeks Tales From 13th Street. Van de twee shorts die hiervan werden vertoond was Brother’s Keeper (regie: Martijn Smits) niet voor niets gekozen tot beste film van het festival. (Jan Doense – ook wel bekend als mr. Horror – was de voorzitter van deze jury, dus hij kan het weten.) In Brother’s Keeper vermoorden twee broers op rituele wijze vrouwen in naam van God – wie anders? Als een van de broers erachter komt dat hij al jaren misleid wordt vindt er een ware broedertwist plaats. Hieronder een fragment:
De films van 13th Street kennen goede productiewaarden, een strakke regie en een redelijk origineel script. Redelijk, want het is duidelijk dat de inspiratie komt van Tales from the Crypt en dat soort horrorreeksen. De specialeffects en make-up van deze producties zijn van bovengemiddelde kwaliteit. Daarmee vormen ze een schril contrast met het meer amateuristische aanbod in het filmprogramma van Duistere Openbaringen. Opvallend veel beginnende horrorfilmmakers snijden weg op het moment dat er eigenlijk een specialeffect nodig is. Hierdoor vindt veel ‘gore’ buiten het filmkader plaats. Natuurlijk speelt bij horror ook de kracht van de suggestie een grote rol; maar het is bij deze films evident dat het wegsnijden geen artistieke maar een noodzakelijke keuze is, ingegeven door onvermogen. Goede specialeffecten produceren vereist immers vakkennis die dikwijls ontbreekt.Zoniet bij Tales From 13th Street – al moet ik daar eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat deze shorts door professionele makers geproduceerd zijn. Beide films waren al eerder te zien op het Nederlands Filmfestival en wonnen daar Shocking Shorts Awards. Wat dat betreft is Duistere Openbaringen ook een festival van herhaling: een deel van het filmprogramma was al elders op filmfestivals te zien. Dit heeft ook zijn voordelen, zoals in de vertoning van Taxandria.
Taxandria Zo was de film Taxandria – het officiële speelfilmdebuut van Mark Weistra – eerder dit jaar ook al op het IFFR te zien. Toen heb ik hem gemist, maar met Duistere Openbaringen kreeg ik een herkansing om dit intelligente, psychologische filmverhaal te aanschouwen.Taxandria draait om Wessel (Mark Sloof) die zijn zieke oma verzorgde tot het moment dat zij stierf. We volgen hem en zijn broers en zus in de dagen dat oma in het huis ligt opgebaard. Wessel is indirect schuldig aan de dood van zijn grootmoeder. Hij begeeft zich in het huis (we komen nooit buiten wat het claustrofobische effect versterkt) en dwaalt tegelijkertijd door het heden en het verleden, waardoor langzaam wordt ontvouwd wat er precies heeft plaatsgevonden en welke rol het meisje van de thuiszorg in dit drama heeft gespeeld.De ontstaansgeschiedenis van Taxandria is al even beeldend als de film zelf. Regisseur Weistra stond op het punt een horrorfilm in Polen te draaien toen Bridge Entertainment de financiering van de film introk. Omdat cast en crew het echter zo goed met elkaar konden vinden, besloten de regisseur en acteur Mark Sloof alsnog een productie te draaien. Ze schreven een synopsis, maar ontbeerden de tijd om een volledig script uit te schrijven. De scènes van Taxandria werden daarom voor het merendeel geïmproviseerd opgenomen. Het resultaat is een mooi gefotografeerde, ietwat claustrofobische film die tot het laatste frame blijft boeien. De doorgewinterde cast speelt heel naturel en geloofwaardig. Met onder meer Rifka Lodeizen, Steve Hooi en Sophie van Oers. Uiteindelijk werd Taxandria gemaakt voor een schamele 12.000 euro.
Man + Bier= Zombeer
De grappigste horrorshort van de dag was toch wel Zombeer van Barend de Voogd en Rob van der Velden. Als brouwmeester Herman in de ketel vol Mokums Blond valt, verandert hij in een zombie. Hetzelfde lot wacht iedereen die vanaf nu van het bier drinkt. En laat het nu net Koninginnedag zijn. De beelden aan het einde van de film van op holgeslagen zombies die zich tegoeddoen aan feestende Amsterdammers is kostelijk. Eindelijk eens een originele Koninginnedag. Laat het koekhappen maar zitten.
Zoals gezegd was het niveau van het merendeel van de vertoonde korte films niet hoog. Nu valt er natuurlijk een hoop tegenieten van slechte horrorproducties en te leren trouwens – een ware cursus ‘zo moet het dus niet’. Soms slaan wannabe filmmakers zodanig de plank mis dat hun producties een vertoning buiten de huiskamer niet waard zijn. Een ontdekking, als je het zo kunt noemen, is die van de Friese Ed Wood. Nou ja, na het zien van de twee video’s van Erik Zijlstra, doe je met deze vergelijking de slechtste Amerikaanse filmmaker aller tijden tekort. Het is te hopen dat deze aftereffectsknutselaar nooit meer een camera vasthoudt, want zijn veel te lange, pretentieuze, onzinnige video’s moeten uitzitten is pas ware horror.Dit relaas staat ook op EeuwigWeekend.nl.
De controversiële Franse schrijver en filmmaker Michel Houellebecq (1957) staat centraal in de documentaire Laatste woorden. Houellebecq is bekend van romans als Elementaire deeltjes en Mogelijkheid van een eiland. Deze laatste roman heeft hij recent verfilmd. Tijdens deze verfilming werd de documentaire gemaakt. Tijdens het Weerwoord festival sprak ik met Erik Lieshout en Arno Hagers die de documentaire over Houellebecq samen met Reinier van Brummelen maakten. Ze praten over hun passie voor het werk van de schrijver, over de doelstellingen van de film en vertellen hoe de samenwerking met Iggy Pop verliep. Pop, zelf ook fan van Houellebecq, schreef speciaal voor dit project nieuwe songs.Laatste woorden wordt vrijdag 13 februari uitgezonden om 22.50 uur op Ned 2. En nu we toch aan het aankondigen zijn: vrijdag wordt ook de film Elementaire deeltjes naar de roman van Houellebecq uitgezonden. Ned 2, 23.55-1.45 uur.Een video-interview voor de liefhebbers. Bekijk ook:
Voor de Strippublieksprijs 2009 zijn de volgende stripmakers en schrijvers genomineerd. Striptekenaar Dick Heins, het stripduo Minck Oosterveer en Willem Ritstier en de journalist/auteur Geert de Weyer.In het juryrapport staat dat “Dick Heins is genomineerd voor zijn bijdrage aan de reeks Klein Suske en Wiske. Samen met Jeff Broeckx is hij verantwoordelijk voor de voortzetting van deze succesreeks.Minck Oosterveer en Willem Ritstier zijn genomineerd voor het initiëren van twee nieuwe reeksen nadat de voorpublicatie van Nicky Saxx werd stopgezet.Geert de Weijer is genomineerd voor de redactie en samenstelling van het opmerkelijke boek 100 Stripklassiekers dat vorig jaar werd gepubliceerd.” Een gepeperde recensie van Gert Jan Pos over dit overzichtsboek is te vinden op de boekenpagina van de VPRO.Het publiek van Stripbeurs Breda, die dit jaar plaatsvindt op 28 februari en 1 maart, bepaalt ook dit jaar zelf wie de winnaar wordt. Op zaterdag 28 februari wordt tijdens de stripbeurs de winnaar bekend gemaakt.
Mike’s Webs is als 2½ jaar mijn eigen webstek. Recent heb ik wat aanpassingen aan de site gemaakt. Blogger maakt het tegenwoordig een stuk makkelijker om templates aan te passen. Dit geeft de fanatieke blogger wat speling, ofschoon applicaties als wordpress meer mogelijkheden bieden. Onderaan vind je tegenwoordig de tagcloud en het archief met video’s. Het videoarchief groeit de laatste maanden gestaag, wat mij zeer verheugd, want ik vind het heerlijk om video’s te maken. Ook zijn in de rechterkolom alle voorgaande blogsposts opgenomen, dankzij een widget van The Blog Doctor. Ik vraag me alleen af in hoeverre lezers eigenlijk naar beneden scrollen. Een blog heeft in principe een verticale vorm, maar hoeveel paar ogen komen verder dan de allernieuwste post die bovenaan staat? Reacties en suggesties zijn altijd welkom.
De schrijvers en tekenaars van Marvel gebruikten voor het eerst New York als woonplaats voor hun superhelden. Daarvoor werden er altijd fictieve Amerikaanse steden bedacht zoals Metropolis en Gotham City – fictieve versies van New York die je nooit kunt bezoeken. Maar in New York kun je rondlopen in Forest Hills te Queens, waar Peter Parker opgroeide of een bezoekje brengen aan Coney Island waar onder andere Daredevil slaags raakte met Bullseye en Galactus een heel amusementspark vernietigde in een gevecht tegen de Silver Surfer en The Fantastic Four.
De dood van Gwen Stacy: het moment dat Amerikaanse comics hun onschuld verloren.
