Maand: juli 2014
Categorieën
Preview: Van Speijks Kruitvat
11 september ligt Kruitvat, het beste van Van Speijk 15 t/m 28 in de winkel. Hoofdredacteur Stefan Nieuwenhuis, alias Stef Stokjens, geeft alvast een voorproefje.
De redactie van Van Speijk heeft nu ook een facebookpagina waar je bijna iedere seconde van nieuwe informatie wordt voorzien. Van Speijk is een eigenzinnig, satirisch tijdschrift waarin vooral veel buiten de lijntjes wordt gepubliceerd. Uiteraard breng ik door het maken en plaatsen van deze video met plezier de bijzondere bundel onder de aandacht. Het feit dat Stef Stokjens dreigde mij voorgoed de toegang tot Groningen te ontzeggen als ik het niet zou doen, staat daar geheel los van.
Categorieën
Fuck Facebook!
Zo’n 30 procent van de traffic naar mijn site is afkomstig van sociale media. Dus van Facebook en Twitter. Toch stop ik voorlopig met het plaatsen van linkjes op mijn facebookpagina.
Over twee jaar is Facebook zo goed als leeggelopen, vermoed ik. Dan zijn mensen de nare praktijken van het bedrijf wel zat. Zelf heb ik er al jaren een haat-liefderelatie mee. Nog los van de privacykwesties, vind ik het vervelend dat we naar onze vrienden toe marketeers zijn geworden. Soms lijkt het wel als of mensen alleen nog maar bezig zijn met hun content pluggen. Tegenwoordig plaats ik een linkje van mijn blogpost op mijn eigen facebookpagina, maar ook in de verschillende groepen die aan het thema strip verbonden zijn. Gekkenhuis.
Natuurlijk is er ook veel aardige interactie op het netwerk en sociale media kosten daarom ook verschrikkelijk veel tijd. Er is al zo veel content die de aandacht opeist, moet ik daar dan nog echt iets aan toevoegen? Niet als ik vind dat er al te veel is.
I don’t like it
Ook is een (groot) percentage van de likers niet echt geneigd om ook daadwerkelijk op het betreffende linkje te drukken. Men blijft vaak op Facebook en gaat niet naar de betreffende blogpost en reageert op dat kleine beetje tekst dat op de tijdlijn is geplaatst. Daarbij kunnen het aantal likes me inmiddels gestolen worden. Ik koop niks voor een like. Het is een hol symbool. Ik doe verdorie niet mee aan een populariteitswedstrijd.
Nog vervelender: ik merk dat ik het ergens wel leuk vind als er dingen geliked worden. Die aandacht voedt mijn ego. Maar ik wil niet publiceren voor de likes, ik wil publiceren omdat ik het belangrijk vind of leuk vind om het over bepaalde dingen te hebben. En niet egotrippen.
Een andere doorn in mijn oog is dat sinds Facebook reacties bijna nooit meer onder een blogpost terechtkomen, maar discussies altijd op facebook worden gevoerd. Logisch, want daar vindt men het linkje. Prima, dan moet daar dus geen linkje meer staan.
Ik betrap mezelf er nu vaak op dat als ik een stuk heb gelinkt op Facebook, er een onrustig gevoel zich van mij meester maakt. Als Facebook uit staat, heb ik geregeld het gevoel dat ik even moet checken of er al iemand gereageerd heeft. Die onrust verstoort de concentratie op mijn bezigheden. En als er dus iemand gereageerd heeft, ga ik weer reageren, waarna het wachten is op een volgende reactie en voordat je het weet zit je uren te faceboeken terwijl je eigen wel wat anders, wat beters te doen hebt.
Om nog maar te zwijgen over hoe je kunt verdwalen wanneer je de algemene tijdlijn van facebook afgaat. Stukjes, foto’s, linkjes naar onzinnige filmpjes: facebook zit er vol mee. Hoeveel energie gaat er dagelijks verloren om de motor van Mark Zuckerbergs commerciële machine draaiende te houden? Want vergis je niet, al die aandacht en energie spekt de kas van facebook. Daar betaal je deze dienst mee. Hoezo gratis?
Statistieken
Daarom plaats ik dus voorlopig geen linkjes meer op het sociale netwerk. Gaat dat bezoekers kosten? Vast wel. In het begin. Ik heb er vertrouwen in dat wat ik op mijn blog publiceer van zodanige kwaliteit is dat mensen vanzelf wel naar mijn site zullen komen. Dus ook als ze niet in hun facebooktimeline erop geattendeerd worden.
En als ik toch minder bezoekers zal blijven trekken in de toekomst? Ach, wat dan nog? Ik hoef geen adverteerders tevreden te stellen met een indrukwekkend klikratio op mijn site. Ik ben tevreden met het aantal geïnteresseerde lezers dat mijn blog trekt.
Blijven facebooken
Mijn facebookaccount zeg ik overigens nog niet op. Hoewel de tijdlijn van Facebook te onoverzichtelijk is om als goede rss-feed te fungeren, waardoor de noodzaak om deze te volgen voor mijn werk grotendeels komt te vervallen, vind ik het wel leuk om berichten van sommige vrienden te blijven zien. Vooral van vrienden die geen apart blog naast het sociale netwerk beheren.
Maar verder wil ik weer een beetje dat ouderwetse bloggevoel terugkrijgen. Zelf bezoek ik eigenlijk automatisch al de blogs die ik interessant vind, buiten de tijdlijn van Facebook om. Ook maak ik nog steeds gebruik van Netvibes en dat werkt prima.
Misschien dat anderen dat ook weer gaan doen.
Categorieën
Minneboo leest: Marvels Original Sin
Sinds gisteren lees ik Original Sin van Marvel Comics. De stripblockbuster van deze zomer is verbazingwekkend goed leesvoer.
Aan het begin van de limited serie Original Sin wordt the Watcher in zijn verblijf op de maan vermoord. The Watcher, ook wel bekend als Uatu, was een buitenaards wezen dat sinds het begin der tijden alle belangrijke gebeurtenissen op aarde en alle alternatieve versies daarvan in parallelle universa in de gaten hield. Na de moord heeft de moordenaar de ogen van Uatu meegenomen. In deze ogen zit alles wat hij zag opgeslagen. Ook nare geheimen.
Uiteraard gaan de superhelden van het Marvel Universum op onderzoek om de dader of daders te achterhalen. Tijdens een gevecht met de helden laat het wezen Orb (die zelf een groot oog als hoofd heeft) de geheimen vrij die in een van de ogen bewaard worden. Zo ontdekt Spider-Man dat er nog iemand anders is gebeten door het radioactieve spinnetje dat hem zijn krachten gaf. Thor ontdekt dat hij nog een zus heeft, en zo maar door.
Meer wil ik niet over de plot zeggen, want de grootste lol in Original Sin zit hem in de ontrafeling van het mysterie. Een whodunit in een superheldenjasje met een speciale rol voor Nick Fury.
Blockbusters
Het verhaal is de grote event comic van Marvel dit jaar. Sinds 1982 met de korte serie Contest of Champions geeft Marvel comics bijna ieder jaar een verhaal uit dat als mega-event fungeert. In de andere titels zijn er allerlei spin-off verhalen te lezen die met dit grote verhaal te maken hebben. De eventcomics zijn vergelijkbaar met een blockbuster: veel spektakel & amusement en vaak weinig karakterontwikkeling.
Secret Wars
Lang niet alle eerdere events konden mij bekoren. Ik vond des tijds Secret Wars (1984) erg leuk. Met dit verhaal is Marvel pas echt goed begonnen met grote eventcomics. (Lees hier het ontstaan ervan opgetekend door bedenker Jim Shooter.) Een hoogtepunt in het genre was Civil War uit 2006, maar Secret Invasion twee jaar later vond ik veel minder boeiend.
Wat mij betreft mogen ze wel wat minder events produceren. Ieder jaar is erg veel. Vaak worden lopende verhaallijnen opgeschort om het even in lopende series op te nemen. Maar goed, eventcomics leveren een dikke piek in de verkoopcijfers op en zolang dat het geval zal zijn, gaat Marvel ermee door.
Original Sin is gezegend met een fantastische tekenaar, namelijk Mike Deodato. Zijn stijl is bijna fotorealistisch en zeer gedetailleerd. Schrijver Jason Aaron levert een aardige rollercoaster af met spannende plotwendingen. Inmiddels zijn zes van de acht delen verschenen. In afwachting van deel zeven ben ik ook maar begonnen met het lezen van sommige bijverhalen, zoals die van Daredevil. Marvel zorgt er overigens wel voor dat je de andere series niet per se hoeft aan te schaffen. Je kunt ook gewoon het hoofdverhaal volgen.
Veranderingen maar tijdelijk
The Watcher heb ik altijd een erg boeiend personage gevonden. Een mythisch wezen dat de geschiedenis van de mensheid nauwgezet observeert en noteert. Ik vermoed dat zijn dood slechts tijdelijk is. Vaak schudden deze events de boel flink op in het Marvel Universum maar later worden dingen weer teruggebracht naar de huidige status-quo. In Civil War ontmaskerde Spider-Man zichzelf in het openbaar. Dat leverde een flinke klopjacht op Peter Parker en zijn naasten op. Later werd deze gebeurtenis weer ongedaan gemaakt in Brand New Day: dankzij de deal met Mephisto, waarmee Peter het leven van Tante May redde, zijn mensen vergeten wie onder het masker van Spider-Man zit. Daarom vermoed ik dat ook the Watcher weer zal terugkeren in het Marvel Universum. Maar lezen hoe dat gebeurt, is part of the fun.
Categorieën
Filmrecensie: Dear Mr. Watterson
Bill Watterson komt zelf helaas niet aan het woord in de documentaire Dear Mr. Watterson. Da’s niet zo gek, want tot voor kort was de beste man een kluizenaar van wie we zelden iets van hoorden. In de documentaire komen wel veel fans van de strip Calvin and Hobbes aan het woord, Wattersons collega’s en de mensen van Universal Uclick die de licentie van de strip beheren.
Dear Mr. Watterson van regisseur Joel Allen Schroeder probeert een verklaring te geven waarom Calvin and Hobbes, toch wel een van de beste krantenstrips ooit, zoveel mensen aanspreekt. Ook nu nog, bijna twintig jaar nadat de laatste aflevering in de krant verscheen. Men onderzoekt de inspiratiebronnen van Watterson en gaat op veldtocht naar Chagrin Falls, in Cleveland Ohio, waar Watterson opgroeide. Wie daar rondloopt, waant zich bijna in een aflevering van Calvin and Hobbes. Ook bezoekt Schroeder het Cartoon Art Museum in San Francisco en het Billy Ireland Cartoon Library & Museum in Ohio waar de originelen van Watterson veilig liggen opgeborgen. Je mag die overigens alleen aanraken met handschoentjes aan en ze mogen ook de speciale leesruimte niet verlaten. Uitgebreid wordt ingegaan op Wattersons weigering om zijn personages op welke manier dan ook te exploiteren. Je zult dus geen officiële poppetjes van Calvin en Hobbes vinden, noch bekers, bordjes of schorten met afbeeldingen van het duo. Dat heeft onder andere tot gevolg dat Watterson miljoenen misliep in merchandise en dat mensen zelf bootleg t-shirts zijn gaan maken.
Een relatief grote rol is weggelegd voor Nevin Martell, auteur van het boek Looking for Calvin & Hobbes. Een boek waar ik erg veel zin in heb gekregen, al heb ik natuurlijk nog meer zin om weer eens gewoon Calvin and Hobbes te gaan lezen. De strip is tijdloos en blijft een onuitputtelijke bron van inspiratie. Zoals een van de cartoonisten in de film aangeeft: Watterson heeft de lat in het genre extra hoog gelegd.
Dear Mr. Watterson is voor iedereen die van Calvin & Hobbes houdt een must see. De filmmakers hebben wel de neiging om veel quotes van verschillende talking heads achter elkaar te plakken waardoor sommige delen van de documentaire aanvoelen als een lange trailer. De lange reeks lofuitingen wordt daardoor op een gegeven moment vervelend. Gelukkig bevat de documentaire genoeg interessante punten om dit puntje de makers te vergeven. Het is hartverwarmend om de fans te horen praten over wat de strip in hun leven betekent.
Overigens komt Watterson wel aan het woord in de documentaire Stripped, die gaat over het verdwijnen van de krantenstrip. Maar die moet ik nog zien. Om Calvin te citeren: ‘Let’s go exploring!’
Categorieën
Spidey’s web: Spider-Mans nachtmerrie
Een verhaaltechniek die geregeld in de Spider-Man-strips wordt gebruikt, is de droomsequentie. Een mooie manier om de lezer te laten zien wat er in het hoofd van een personage speelt.
Vorige week schreef ik al iets over het huwelijk tussen Peter Parker en Mary Jane Watson, Maar daar valt nog veel meer over te vertellen, zoals over de twijfel waar Peter mee worstelt voordat hij met Mary Jane gaat trouwen.
In Amazing Spider-Man annual #21 (1987) lezen we dat voordat het verliefde paar het ja-woord uitroept, er heel wat twijfel speelt bij Peter en Mary Jane. Een van de rijke vrienden van MJ, Bruce, probeert haar zelf te schakelen en over te halen niet met Peter te trouwen. Peter moet erg veel aan Gwen denken en hoe zij om het leven kwam doordat hij Spider-Man is. Kan hij Mary Jane wel genoeg beschermen? Moet hij haar wel aan een dergelijk gevaarlijk leven blootstellen?
Die angst haar te verliezen leidt tot een nachtmerrie op de avond voor de ceremonie. In de kerk waar ze trouwen zijn het niet Peters vrienden die getuige zijn, maar de collega superhelden en de schurken waar Spidey vaak mee te maken krijgt. Doctor Octopus speelt, als een soort maniakale versie van Elton John, op het kerkorgel. Ook Oom Ben én Gwen Stacy komen langs. Want tja, dat kan nu eenmaal in dromen.
De ceremonie loopt spaak op het moment dat de dominee vraagt of er nog iemand bezwaar heeft tegen dit huwelijk. Prompt komen de schurken in actie en schakelen de superhelden uit. Dan richten ze zich op Mary Jane. Spider-Man doet zijn best, maar zijn geliefde beschermen tegen al zijn tegenstanders is te veel gevraagd. Zelfs in een droom.
Amazing Spider-Man annual #21. Plot: Jim Shooter. Tekst: David Michelinie. Tekeningen: Paul Ryan. Inkt: Vince Colletta.
Eindelijk tijd gehad om Black Swan van Darren Aronofsky te bekijken. De prachtige Natalie Portman speelt hierin een ambitieuze balletdanseres die de hoofdrol krijgt in de productie van het Zwanenmeer waarvoor ze zowel de rol van witte als zwarte zwaan voor haar rekening moet nemen.
Die laatste rol vereist echter dat de schuchtere danseres, die nog heel verstikkend bij haar moeder woont, haar seksualiteit en duistere kant de vrije ruimte geeft. Black Swan is een prachtige, psychologische thriller met enkele body horror elementen. Hoewel die laatste wel van een huis-tuin-en-keuken-niveau zijn, zoals het zeer kort knippen van nagels zodat vingertoppen beginnen te bloeden, krakende botten, dubbelslaande enkels en lichaamsdelen die spontaan gaan bloeden. Op een gegeven moment draait Portman behoorlijk door en vloeien hallucinaties en werkelijkheid door elkaar heen. Gelukkig hallucineert ze ook een potje lesbische seks met concurrent Mila Kunis. Portman kreeg terecht een Oscar voor haar rol.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
In 1987 trouwden Peter Parker en Mary Jane Watson met elkaar. Marvel mag die heugelijke gebeurtenis een paar jaar geleden dan gewist en herschreven hebben, gelukkig hebben we de trouwfoto’s nog.
Recent plaatste het leuke blog Marvel Comics of the 1980s onderstaande originele tekeningen van Ron Lim, geïnkt door meester John Romita Sr. Oorspronkelijk waren deze bedoeld voor de tradepaperback waarin het verhaal waar Peter Mary Jane ten huwelijk vraagt en de vertelling waarin dit huwelijk plaatsvindt zijn opgenomen. Voor zover we hebben kunnen nagaan zijn de illustraties nooit gebruikt, want de bestaande uitgaven hebben andere covers.
Dat maakt het delen van het grafische werk des te leuker. Vooral de achtercover vind ik tof, waarin we enkele trouwfoto’s zien van de plechtigheid en daarna. Vooral Doctor Octopus als wedding cake crasher vind ik erg geslaagd – al is dat een scène die niet in het verhaal voorkomt. Uiteraard waren geen van Spidey’s collega’s op de plechtigheid aanwezig, want het zijn immers Peter Parker en Mary Jane die in de echt werden verbonden. (De schurken en supercollega’s van Spidey komen wel in een droomsequentie in het verhaal voor.)
Dit is de cover die uiteindelijk in de trade is gebruikt:
En dit zijn de covers van Romita Sr. van de annual waarin het stel daadwerkelijk trouwde. De variant waarop Mary Jane met Spider-Man trouwt was tevens de voorkant van de Nederlandse uitgave van Juniorpress:
Voor het verhaal over de huwelijksreis maakte Romita deze grappige cover:
Over het huwelijk van Peter en Mary Jane valt nog veel meer te vertellen, maar dat doen we weer een andere keer.
Van de week stond ik weer voor een volle klas studenten van de Hogeschool Utrecht om over bloggen te praten. Dit keer waren de rollen echter omgedraaid: in plaats van een Q&A waarin de studenten mij vragen stelde over het medium, stelde ik hen vragen over hun blogplannen.
Samen met docent Daan Westerink ging ik bij de studenten langs om te horen wat hun plan en doel zijn voor het blog dat ze bij moeten houden. Een andere aanpak, maar niet minder leuk. Het ging om een klas met herkansers die in de zomer vier weken lang geacht worden in totaal 12 blogposts te schrijven in het kader van het lesprogramma blog. Dat een blog een journalistiek medium kan zijn, hoef ik niemand als het goed is meer uit te leggen. Het blijft wel altijd een interessante vraag hoe je als journalist je posts toch een persoonlijke insteek kunt geven.
Dicht bij jezelf
Die persoonlijke insteek begint al bij het onderwerp waar de studenten over gaan bloggen. Tot mijn grote plezier kozen veel bloggers in spe voor een onderwerp dat dicht naar hun hart ligt. Een student wilde publiceren over de vertekende beeldvorming over Rusland. Hij is zelf van half Oekraïense afkomst en vindt dat het beeld dat de media van Rusland schetsen wel wat genuanceerder en minder bevooroordeeld mag zijn. Een andere student wilde kijken naar voorbeelden van Japanse cultuur in Nederland. Een studente wilde het fenomeen dat veel jongeren tussen de 18 en 25 van hun geloof vallen nader onderzoeken. Zelf was ze protestants opgevoed, maar liep ook met vragen hierover rond.
Als je over een onderwerp blogt dat je interesseert, kost het doorgaans weinig moeite om daar blogpost bij te bedenken. Wel kan het kiezen van welke vragen je wilt behandelen dan weer wat werk opleveren. Maar liever te veel keus dan te weinig.
Het nut van bloggen in het onderwijs
Volgens mij is het geven van blogles erg nuttig in een opleiding als journalistiek, want:
- Je oefent je schrijfspier.
- Je kunt experimenteren met verschillende mediavormen.
- Je kunt heel snel iets produceren en publiceren.
- Je kunt journalistiek bedrijven met een persoonlijke insteek.
Blogproblemen
Omdat de groep het vak moest herkansen, was ik benieuwd of er studenten waren die erg tegen het bloggen aan zaten te hikken. Dat bleek bij een aantal het geval te zijn. Een studente vertelde dat ze bang was dat wat ze maakte nog niet perfect is. Ik vertelde haar dat ze het idee van perfectie los moest laten. Je hoeft niet perfect te schrijven om een goede blogger te zijn. Wie te veel zijn best doet, kan geblokkeerd raken. Als je te veel kijkt naar mensen die het al helemaal ‘gemaakt’ hebben, kan dat ook een demper zijn op je creativiteit. Veel succesvolle bloggers zijn ook maar gewoon begonnen en het duurde een tijd voordat ze succes hadden.
Door iets veel te doen word je er beter in. Dat geldt voor schrijven, video’s maken, tekenen, koken en hardlopen. Alles dus eigenlijk.
Writer’s block
Natuurlijk komt het voor dat het schrijven soms niet wil vlotten terwijl je een deadline hebt. Daar heb ik namelijk ook wel eens last van. Wat mij dan meestal helpt is om, nadat ik alle informatie verzameld heb, toch maar bewoon te beginnen met schrijven. Die eerste paragraaf schrap ik later meestal, maar het schrijven ervan is wel nodig om op gang te komen. Daarna gaat het schrijven vaak alweer beter. Blijven staren naar een leeg scherm of uitstelgedrag werkt in dit soort gevallen averechts. Mocht je na publicatie toch nog een kromme zin of tikfout in je tekst tegenkomen, dan is dat geen probleem: in tegenstelling tot publicatie op papier kun je blogposts altijd aanpassen. Als journalist moet je er alleen opletten dat je zeker weet dat je informatie klopt voordat je publiceert, eindredactie op tekstniveau kan ook eventueel nog achteraf als je haast hebt.
Ik vond het inspirerend om al de verhalen van deze bloggers in spe te horen. Geen idee hoeveel er van hen uiteindelijk doorgaat met bloggen, maar zo lang de cursus duurt ben ik erg benieuwd naar wat ze gaan publiceren.
Categorieën
Vind ik lief!
Categorieën
Hé Maxima!
Categorieën
Pontiac tekent Crumb
Het stripplaatje van de week is afkomstig uit de smallpressuitgave De groeten uit Amsterdam van Peter Pontiac.
In een strip voor Highlife toont Pontiac hoe uitgever Hansje Joustra (weergegeven als stripfiguur DirkJan) samen met Pontiac (potlood) de beroemde stripmaker Robert Crumb meeneemt naar een coffeeshop die naar hem is vernoemd.
Leuk detail is natuurlijk het meisje op de fiets die een mooie ronde kont heeft, waar Crumb zo van houdt. Zijn oog valt er niets voor niets op.
Terwijl ze voor het raam staan komt een dopehoofd naar buiten om te schreeuwen dat ze dicht zijn om vervolgens de deur weer dicht te smijten, niet wetende dat hij oog in oog heeft gestaan met de man waar hij zijn tent naar vernoemd heeft. Tot zover het gemeende eerbetoon van een pot head.
Volgens de Amsterdam Coffeeshop Directory is Coffeeshop Crumbs in de Berenstraat inmiddels gesloten. Verbaasd me niets gezien de ‘klantvriendelijke’ instelling van het personeel zoals deze in de strip van Peter wordt getoond.
De groeten uit Amsterdam en Underground Picture-Show zijn twee uitgaven in eigen beheer waarin Pontiac illustratiewerk heeft verzameld. Je kunt ze voor 10 euro per stuk bij de meester zelf bestellen door een berichtje te sturen naar zijn facebookpagina. Of door even de stripwinkel in Amsterdam te lopen. Bij Lambiek zag ik ze namelijk ook liggen.