Mocht je het nog niet elders gehoord hebben: Nick Spencer is de nieuwe Spider-Man-schrijver.
Hij neemt het werk over van nietsnut Dan Slott. Marvel begint meteen voor het (on)gemak de serie weer bij nummer 1. Wat Amazing Spider-Man tot zijn vijfde volume brengt. Dat laatste is een beetje sukkelig, want Marvel heeft net alle series teruggebracht naar de oude nummering. Nu gaan we van #801 dus weer naar #1. Een onnodige stunt als je het mij vraagt.
De nieuwe vaste tekenaar wordt Ryan Ottley (Invincible). Hij tekent mooie actiesequenties in een ietwat cartooneske stijl. Niet helemaal mijn smaak, maar ik vond zijn werk voor Invincible wel goed, dus vooralsnog krijgt Ottley het voordeel van de twijfel. Erger dan het broddelwerk van Humberto Ramos kan het niet worden.
Cover van Amazing Spider-Man Vol.5 #1 door Ryan Ottley.
Op zich is dit nieuws om vrolijk van te worden. Spencer is een ex-politicus die een tijdje terug een controversiële verhaallijn rondom Captain America schreef waarin de Amerikaanse held een agent van Hydra bleek te zijn. Ook schreef hij series als Morning Glories en The Fix. Ik ben heel benieuwd wat hij met Peter Parker van plan is. Zoals ik al eerder schreef, erger dan 8 jaar fulltime Dan Slott kan het nooit meer worden.
In een interview met ComicBook.Com vertelt Spencer over zijn plannen. De laatste zin van dit citaat is reden voor enige onrust, maar misschien valt het mee:
“I think that a lot of what I’ll be doing is reconnecting Peter with some very classic, quintessential elements of the story that fans and readers are going to recognize,” Spencer added. “And it’s exciting to bring the character back to basics and, at the same time, Dan [Slott] has obviously had one of the best runs on the character ever, and we’re certainly going to honor the things that he’s done and build from there.”
Losse comics Ik kijk uit naar de nieuwe verhalen geschreven door Nick Spencer. Ik zit er zelfs aan te denken om hiervoor mijn gewoonte om af te wachten tot de trade uitkomt, even los te laten en om de losse comics te gaan kopen. Ik kan namelijk niet zes maanden wachten om dit te gaan lezen. Bovendien lijkt het me ook een leuke ervaring om weer eens ouderwets iedere maand een nieuw deel aan te schaffen.
Als ik het goed heb komen de eerste delen in juli uit. Nog even geduld dus, Spidey-fans!
Sinds het debat en de invoering van de nieuwe donorwet, ben ik hard gaan nadenken over het wel of niet donor zijn.
De nieuwe donorwet is een teken van deze tijd: je moet heel duidelijk aangeven dat je ergens niet aan mee wilt doen, in plaats van dat mensen je vragen of je er aan mee wilt doen. Een beetje zoals de cookiewet: geef aan je niet wilt dat je privacy geschonden wordt. Wel jammer dat door cookies te weigeren de site die je wil bezoeken niet meer werkt. Zoiets.
Ruim tien jaar geleden nam ik het besluit dat ik geen donor wilde zijn. Hoewel ik niet geloof in een leven na de dood, en dat ik mijn lichaam dus niet meer nodig heb als ik voor eeuwig mijn ogen sluit, vond ik het toch lastig om mijn organen af te staan.
Deels komt dat omdat ik vermoed dat mijn organen voor niemand van nut zijn, doordat ik chronisch medicijnen slik. Maar laatst besloot ik dat de medici daar dan maar over moeten beslissen of mijn weefsel door de beugel kan of niet.
Uiteindelijk heb ik recent dus mijn registratie veranderd en aangegeven dat ik wel donor wil zijn. De reden hiervoor is de levensles van Spider-Man: With great power, comes great responsibilityen het gesprek dat ik daarover had met filosoof Ad Verbrugge. Dat gesprek staat uitgebreid in mijn boek Mijn vriend Spider-Manen ik haal het vaak aan als ik een lezing geef over fancultuur, want het is een mooi voorbeeld van hoe we iets van onze helden kunnen leren.
In het kort komt het erop neer dat jij en ik, mensen zonder superkrachten, wel degelijk iets kunnen met het motto dat Spider-Mans drijfveer is.
Filosoof Ad Verbrugge: ‘De moraal van oom Ben sluit goed aan bij de ideeën van Aristoteles. Aristoteles begrijpt de mens als een zoön politikon, als een sociaal wezen dat samenleeft in een polis (gemeenschap) en daar ook zijn hoogste vervulling in vindt. Aristoteles ziet de mens dus in relatie tot de wereld waar hij deel van uitmaakt; die wereld dient hij mede in stand te houden.
Aristoteles is een van de grondleggers van de deugd-ethiek, waarin het gaat om het tot bloei brengen van onze edelmoedige natuur. De volkomen deugd wordt rechtvaardigheid genoemd. Rechtvaardigheid is het goede doen voor de ander. Kortom, een zoön politikon vindt zijn hoogste vervulling en geluk door het doen van rechtvaardige daden. Daar raak je aan de levensles van Ben. Bij Aristoteles is de plaats die je binnen de polis inneemt van belang. Dat betekent dat degene die meer macht heeft, meer moet doen, maar daarom ook meer privileges geniet. Aristoteles denkt dus niet vanuit gelijkheid, hij denkt vanuit evenwicht.’
Dat laatste gaat natuurlijk niet op voor Spider-Man, die geen rijkdommen heeft en doorgaans een slechte reputatie bij het publiek bezit. Toch zie ik wel in dat je Peters verantwoordelijkheidsgevoel kunt zien als wat Aristoteles beoogde. Door zijn superkracht heeft hij een soort verplichting naar de gemeenschap toe en zijn persoonlijke geluk wordt mede bepaald door het vervullen van die verplichting.
Hoe kunnen we dit toepassen in ons eigen leven?
‘Iedereen doet het zijne,’ antwoordt Verbrugge. Je kunt de Spider-Man verhalen zien als een allegorie. Je kunt Spider-Mans les zien als aansporing om uit te zoeken wat jouw kracht of talent is en die proberen in te zetten voor de maatschappij, het goede. Een journalist kan bepaalde zaken bloot leggen.
Filosofie is dus bij wijze van spreken Verbrugges superkracht. Hij probeert ideeën uit te leggen die een bijdrage kunnen leveren aan de maatschappij. Daarnaast is hij al meer dan tien jaar bezig met de vereniging Beter Onderwijs Nederland.
Ik vind dus dat ik mijn organen ter beschikking van anderen wil stellen omdat het een manier is om anderen te helpen. Het is leven naar een ideaal waar Spider-Man voor staat.
Amazing Spider-Man Vol. 1 #33. Tekst: Stan Lee, tekeningen: Steve Ditko.
Eigen rechter
Wat ik wel heel erg jammer vind, is dat de nieuwe wet geen ruimte geeft voor eigen inbreng. Je kunt welisaar bepaalde organen uitsluiten, maar ik zou bepaalde mensen graag willen uitsluiten omdat ik vind dat ze mijn organen niet verdienen. Denk dan bijvoorbeeld aan mensen met een zwaar strafblad: verkrachters, moordenaars en drugsdealers. En andere gasten die niet zuiver op de graad zijn, zoals Halbe Zijlstra, Erdogan en Donald Trump.
Dat laatste geldt helaas ook voor enkele mensen in mijn naaste omgeving. Mensen zonder wie de wereld een beetje beter zou zijn. Die wil je toch niet in leven houden door orgaantransplantatie?
Een vriendin opperde laatst namelijk dat je op een bepaalde manier voortleeft in het lichaam van een ander als je orgaan daarin wordt opgenomen. Een interessant idee waar ik nog nooit over na had gedacht. Zit je DNA immers niet in iedere cel van je lichaam? En zit de essentie van wie je bent niet opgeslagen in je DNA? Ik zou niet willen voortleven in bovengenoemde sujetten. Stel dat je lever of hart in een Poetin wordt gestopt?
Je mag in onze maatschappij niet voor eigen rechter spelen, daarom zal deze clausule er dus waarchijnlijk nooit komen. Eigen rechter spelen is immers iets van de Punisher doet en dat geldt niet voor Spider-Man. Die redt zelfs misdadigers als Kingpin als daar een aanslag op gepleegd wordt.
Toch, zouden we niet meer zeggenschap moeten krijgen over wie onze organen krijgt en vooral, wie niet?
Alle Spider-Man-comics op chronologische volgorde zetten is een pittige klus, waar ik deze week toch met veel plezier mee aan de slag ben gegaan.
Helemaal lukt zoiets niet, omdat je dan eigenlijk allerlei nummers van verschillende series door elkaar moet zetten. Dat is echt gekkenwerk en bovendien is het dan heel lastig om bepaalde verhalen of nummers terug te vinden.
Ik koos er daarom voor om perioden in ieder geval zoveel mogelijk bij elkaar te zetten. De tijdperken jaren zestig tot begin jaren negentig staan nu zoveel mogelijk op volgorde in één boekenkast. De tweede kast bevat de comics vanaf eind jaren negentig tot en met nu. En losse nummers, miniseries en andere speciale uitgaven, zoals de krantenstrips gemaakt door Stan Lee en John Romita Sr. en interview boeken met de stripmakers.
Nee, ik heb de deeltjes geschreven door Dan Slott niet weggedaan, maar ik betwijfel of die ooit nog de kast uitkomen. Toch kan ik geen afscheid nemen van Spider-Man-comics. Zelfs niet heel slechte.
Aangezien mijn collectie uit Amerikaanse comics én Nederlandse uitgaven van Juniorpress bestaat, staan die gebroederlijk naast elkaar in de kast. Wel alle Spektakulaire Spidermans, Peter Parkers en Web van Spiderman bij elkaar, maar dan wel weer in de buurt van hun Amerikaanse versies.
Zoals ik al schreef klopt het allemaal heel aardig, maar niet helemaal. Daar kan ik echter goed mee leven. Sowieso houd ik rekening met nieuwe comics in de toekomst, waardoor het een en ander weer verplaatst moet worden en zal doorschuiven. Dat hoort bij een levende en groeiende verzameling.
De nieuwe comics zullen vooral herdrukken zijn van strips uit de jaren zestig tot en met eind jaren tachtig. Dat vind ik nog steeds de beste periode voor Spider-Man-verhalen en waarschijnlijk voor Marvel in het algemeen. Er zijn nog een paar uitgaven die ik heel graag wil hebben in het Engels, die ik wel in de Juniorpress-versies heb.
Digitaal heb ik die allemaal maar ik lees toch het liefste ouderwets van papier.
Ik ben een analoog mens.
Dit jaar wordt Spider-Man-schurk Venom 30. Hij werd in 1988 bedacht door David Michelinie en Todd McFarlane.
Om zijn verjaardag te vieren kun je rekenen op een flinke overkill bij Marvel de komende maanden, wanneer Venom opeens in heel veel comics opduikt. Om over het grote Venom-event maar te zwijgen. Jammer, want Venom werkt mondjesmaat het beste. Wel enthousiast word ik van de Venom Variant Covers die Marvel binnenkort uitbrengt.
De variant van All New Wolverine #33 is waarschijnlijk de mooiste van het stel.
Op zijn blog legt tekenaar Dustin Weaver uit hoe hij tot deze keuze kwam:
The idea was to draw a classic Venom scene and I chose this scene from Amazing Spider-Man #300 drawn by the great Todd McFarlane. I thought the idea of Venom creating priest’s robes just for this moment was really fun.
Die scène kunnen we ons natuurlijk allemaal herinneren. Of niet soms? De variant cover van Terry en Rachel Dodson verdient wat mij betreft tweede prijs. Het is nog een Spidey-comic geschreven door Dan Slott, dus je kunt hem mooi inlijsten want die hoef je dus toch niet te lezen.
Haha! Agent 327 als Spider-Man. Een puik idee van Bruno de Roover en Romano Molenaar.
Deze scène is uit een kort verhaal van deze stripmakers. Eppopubliceert sinds vorig jaar geregeld een verhaaltje waarin stripmakers aan de slag gaan met het personage Agent 327. Van Martin Lodewijk hoeven we voorlopig geen nieuw avontuur van 327 te verwachten, dus Rob van Bavel heeft er met dit project voor gezorgd dat ‘het geweten van Nederland’ toch geregeld in Eppo gepubliceerd wordt. De vondst levert vaak leuke strips op. Iedere tekenaar interpreteert de personages van Lodewijk op zijn eigen manier en dat is boeiend om te zien.
Spectacular Spider-Man #245. Script J.M. DeMatteis. Art Luke Ross & John Stanisci.
Ze slaat vijanden van zich af. Ook die van Spidey. Lois Lane mag dan iedere andere comic ontvoerd worden en bevrijd moeten worden door Superman, Mary Jane gaat superschurken te lijf met een honkbalknuppel als het moet.
Dit strookje heb ik dan ook opgenomen in Mijn vriend Spider-Man om te laten zien dat MJ voor niemand bang is:
Amazing Spider-Man #292. Tekeningen: Alex Saviuk.
Veel schrijvers van comics en programmamakers kloppen zichzelf op de schouders omdat ze stoere vrouwen creëren die als voorbeeld kunnen dienen. Denk bijvoorbeeld aan de cast van Star Trek Discovery. Maar wie de Amerikaanse stripgeschiedenis een beetje kent, en dan heb ik het met name over superheldenstrips, weet dat dit genre vol zit met dit soort positieve voorbeelden. Mary Jane is daarvan een van de mooiste. Ik ben dan ook echt fan van haar.
Dit geldt natuurlijk niet alleen voor superheldencomics of strips in het algemeen. Er schieten me ook meteen een paar goede voorbeelden binnen van tv-series en films. Buffy Summers, Willow, Scully, Supergirl. En Clarice Starling uit Silence of the Lambs, Princess Leia uit Star Wars.
Welke stoere/heldhaftige vrouwen hebben jou geïnspireerd?
Spidey is blij met het boek over hem en fancultuur. Gelukkig maar.
Zaterdagavond 3 februari geef ik een lezing op het Spreekbotenfestival in Leeuwarden. Het festival wordt georganiseerd door stichting Explore the North.
Mijn lezing vindt plaats op een van de rondvaartboten in De Koperen Tuin, gelegen in Stadspark De Prinsentuin. Aanvang 20 uur. Ik zal ongeveer een half uur spreken, daarna is er tijd voor een Q&A en verkoop ik nog wat boeken als mensen die willen hebben.
De lezing gaat natuurlijk over mijn boek Mijn vriend Spider-Man: Superhelden, geeks en fancultuur. Ik vertel onder andere welke belangrijke levenslessen we van Spider-Man kunnen leren, wat Spider-Man de beste fictiefiguur ooit maakt en ik laat enkele toffe fragmenten zien.
Zaterdagavond kun je luisteren naar de spreekbeurten van tientallen gepassioneerde Friezen en andere fanaten over hun bijzondere fascinaties. Je kunt je verdiepen in ‘Blind vertrouwen op mijn geleidehond’, een spreekbeurt door Hilda Snippe (en haar hond!), ‘De ontmoeting met de 100-jarige Bunny’ door Jacco de Boer, de wondere wereld van popfotograaf Nick Helderman of luister naar Ilja Nieuwland, een Fries fundamentalist met een dinosaurussenobsessie. Je loopt van boot naar boot, door de sfeervol verlichte Prinsentuin, om je te laten inspireren door 30 minuten durende spreekbeurten van bekende en onbekende sprekers, waarmee je zelf ook in gesprek kunt gaan. Michael Minneboo laat in een spreekbeurt over zijn boek Mijn vriend Spider-Man onder andere zien welke levenslessen we kunnen opsteken van de Spider-Man. Michael weet alles van Spider-Man en is al dertig jaar fan. Nanne Nauta is één van de Grote Drie flarfdichters van Nederland, en ja: flarfpoëzie is een bestaand genre binnen de Nederlandse literatuur. Raoul de Jong neemt het publiek mee in zijn boek ‘Manifest voor de Dromer’. Het gaat best goed met ons, maar daar hebben we het eigenlijk nooit over. Hoe komt dat?
Dit is slechts een tipje van de sluier: er zijn nog veel meer bijzondere, boeiende, rare en/of ontroerende onderwerpen te ontdekken tijdens het Spreekbotenfestival.
Leeuwarden is dit jaar culturele hoofdstad van Europa.
Jeetje, een maand lang Spider-Man-illustraties bloggen is voorbij gevlogen. Vandaag dus alweer de laatste.
In onderstaande scène uit Web of Spider-Man #3 geeft Peter een verjaardagskado aan tante May. Ze hebben weliswaar ruzie met elkaar omdat Peter net gestopt is met studeren. Toch denkt Peter aan zijn tante op haar verjaardag en heeft hij een hoed voor haar gekocht en deze bij haar voordeur neergezet. Hiermee laat hij zien dat hij veel van May, zijn surrogaat moeder, houdt.
Peters ruimhartigheid en inlevingsvermogen maken hem een van de meest boeiendste striphelden die ik ken. Het maakt hem ook tot een goed voorbeeld van hoe te leven. Zijn relatie met May heeft me al menigmaal als goed voorbeeld gediend. In mijn tienerjaren ging ik veel langs bij mijn opa en oma bijvoorbeeld. En ook nu herinnert Peter me er geregeld aan om mijn moeder even te bellen om te horen hoe het met haar gaat.
Daarom wilde ik deze Spidey-maand afsluiten met dit plaatje. Het laat Peter van een van zijn beste kanten zien.
Er is nog veel meer mooi materiaal om te laten zien, dus Spider-Man duikt binnenkort vast wel weer op dit blog op.
Brand New Day, de reboot van Spider-Mans wereld, is inmiddels alweer ruim tien jaar oud.
Peter Parker onderging een verjongingskuur nadat hij een deal had gesloten met Mephisto, zodat jonge lezers zich beter met hem konden identificeren. Mephisto redde het leven van Tante May, maar in ruil daarvoor wilde hij het huwelijk tussen Peter en MJ hebben. Na de deal was het stel nooit met elkaar getrouwd.
Het een en ander vertel ik hierover in Mijn vriend Spider-Man. Om de nieuwe situatie aan de lezers uit te leggen stond onderstaand overzicht in de Spider-Man-comics:
Als je een ding in je leven moet proberen te vermijden, dan is het wel een confrontatie met de Hulk.
De kans dat je namelijk geplet wordt, is enorm. Hulk is immers ‘de sterkste die er is’, om de groene gigant zelf maar even te citeren. Ik zou niet durven iets anders te beweren. Spider-Man waarschijnlijk ook niet. Toch heeft hij het al aardig wat keren tegen de Hulk op moeten nemen.
Een van die confrontaties werd op deze spectaculaire wijze in beeld gebracht door John Romita Jr. en Scott Hanna.
Het hele gevecht staat in Peter Parker: Spider-Man #14 (Februari 2000).
De reden dat Peter de Hulk aanvalt is nogal droevig: Mary Jane is schijnbaar omgekomen in een vliegtuigongeluk. Iedereen accepteert dat ze dood is, alleen Peter niet. Hij kan MJ niet loslaten. Hij denkt half dat de Hulk wellicht het vliegtuig heeft laten neerstorten en daarom begint Spidey tegen hem te vechten. Tijdens het gevecht blijkt echter dat Peter zijn verdriet op het monster afreageert.
Als de Hulk daarachter komt, laat hij zich van zijn menselijkste kant zien: ‘Bug man’s wife dead? Hulk’s wife dead too. Hulk sorry.’
Spider-Man is een intelligente jongen. In veel verhalen lost hij problemen op, of weet hij confrontaties te overwinnen door, een combinatie van slim denkwerk en spierkracht.
Deze combinatie wordt al gesymboliseerd door Spider-Man zelf. Hij heeft speciale spinnenkrachten die hem sterker maken dan een gewoon mens. Ook kan hij aan oppervlakten blijven kleven en heeft hij een instinkt dat hem waarschuwt voor gevaar. Maar zijn webschieters en het bijbehorende webvloeistof heeft Peter Parker zelf uitgevonden, dus dat is weer een mooi voorbeeld van zijn vernuftigheid.
Vaak echter is flinke klappen uitdelen genoeg. Vooral bij kruimeldieven natuurlijk. Zoals in deze scène uit Web of Spider-Man #11:
Als kadootje toon ik je de hele actiescène zien, getekend door Bob McLeod en geschreven door Danny Fingeroth en Bill Mantlo:
‘Nothing Can Stop the Juggernaut’ is een klassiek Spider-Man-verhaal waarin schrijver Roger Stern laat zien dat Spider-Man nooit opgeeft, ook als zijn tegenstander een maat of twee, drie te groot voor hem is.
Achter in Mijn vriend Spider-Man heb ik dit avontuur opgenomen in mijn top 15 beste Spider-Man-verhalen. Het is een van de zwaarste gevechten die Spidey ooit gevoerd heeft. Al mag je daar natuurlijk best over twisten. Onze held heeft immers verschrikkelijk veel confrontaties moeten doorstaan in zijn carrière en daarbij neemt Spider-Man het vaak op tegen een enorme overmacht.
Dit blijft echter een van mijn favorieten. Niet in de laatste plaats vanwege het strakke tekenwerk van de toen nog jonge John Romita Jr. geïnkt door Jim Mooney.
