Van de week vond ik zowaar een pakketje van Frits Jonker in mijn brievenbus. Een mooie verzameling recente Showcases!
Het was een tamelijk sombere dag en donkere wolken dreven door mijn hoofd, dus dan is zo’n pakketje meer dan welkom. Sowieso is het fijn om post te ontvangen, zolang het geen rekeningen of stomme blauwe enveloppen betreft, maar ik word altijd extra vrolijk van het lezen van Jonkers Showcases.
Dat kan ook gewoon online hoor, waar Frits dagelijks blogt, maar Frits maakt daarnaast ook afleveringen op lange papieren stroken die hij naar mensen opstuurt.
Een paar jaar geleden interviewde ik hem hierover voor een video en sindsdien gaan we geregeld ergens koffiedrinken om zaken uit het universum te bespreken.
Ik heb fijn een uurtje op de bank doorgebracht met het lezen van deze afleveringen. Bedankt, Frits!
Omdat ik door het pakketje weer realiseerde hoe fijn het is om post te krijgen, besloot ik Frits niet via een smsje te bedanken, maar zelf ook wat op te sturen. Dus toog ik woensdagmiddag naar ’t Stomerijtje op de Haarlemmerdijk waar ze leuke kaarten verkopen. Dat is maar een kleine wandeling, toch kwam ik net onderweg in een wolkbreuk terecht. De regen viel schuin, waardoor ik ondanks mijn paraplu behoorlijk nat aankwam. Dat mocht verder de pret niet drukken, want de verkoper daar was zeer vriendelijk.
Halloweenachtige kaarten had hij niet, wel andere die volgens mij Frits wel zullen bekoren. De volgende ochtend schreef ik thuis een boodschap op de kaarten. Tegenwoordig schrijf ik weinig met de hand en daarom moet ik altijd extra mijn best doen om leesbaar te schrijven. Een spinnenstempeltje die Linda ooit voor me gemaakt heeft maakte het pakketje af.
Nu nog even denken wie de volgende wordt die ik een kaartje stuur.
Chaos woedt in mijn hoofd waardoor ik me slecht kan concentreren. Het probleem is dat ik uit zoveel dingen kan kiezen, dat ik geen keuze meer kan maken. Wat te lezen bijvoorbeeld? Een grote stapel strips en een iets kleinere rij van recent aangeschafte boeken maken kiezen vrijwel onmogelijk.
Waar wil ik mijn schaarse tijd aan besteden?
De keuzestress levert een berg spanning op.
Misschien komt de spanning die ik voel ook wel omdat deze vanmorgen een afspraak heb met Merel, de redacteur die aan mijn boek meewerkt. We gaan voor het eerst over de inhoud van het boek praten. (Eind september heb ik het manuscript ingeleverd.) Zij is dus de eerste die Mijn vriend Spider-Man van kaft tot kaft heeft gelezen. Ik ben heel benieuwd wat ze van de tekst vindt en wat er allemaal verbeterd moet gaan worden om het boek goed te maken.
Ik vermoed dat ik tot de rest van het jaar dus nog wel met de tekst bezig zal zijn. Voor november staan sowieso nog een overzicht van de beste Spider-Man-verhalen gepland en het schrijven van Peter Parkers biografie. Dat onze held een hoop heeft meegemaakt in de afgelopen 54 jaar zal je niet verbazen, maar om dat allemaal netjes in een lopende tekst op te nemen lijkt een onmogelijke taak. Het wordt een kwestie van kiezen en selecteren. Alles opnemen is ook onnodig.
Schrijven is immers ook vaak een kwestie van keuzen maken. Ik vermoed dan ook dat als ik weer honderd procent met het boek bezig ben en dus weinig tijd overhoud voor andere zaken, veel keuzen vanzelf weg zullen vallen. Dat lost dan een hoop keuzestress op.
Ondertussen kijk ik naar Rutger Lemms pleidooi voor luiheid:
Vanmorgen liep ik met Linda over het Westergasfabriekterrein en kwam ik bij Pacific Park deze Bloody Mary Bar tegen. Nog een beetje Halloween in November dus.
Ik zou een beroerde barman zijn volgens mij, want van drank heb ik weinig verstand. Geen idee hoe je een Bloody Mary maakt bijvoorbeeld. Bovendien ben ik niet zo handig met dienbladen. Ik voorzie veel gebroken glazen.
Grappig genoeg heb ik ooit wel eens voor barman gespeeld. Ik was toen net student aan de HKU en voor een tv-serie zocht men nog figuranten. Daar gaf ik me voor op in de hoop op deze manier vaak op filmsets aanwezig te kunnen zijn om het vak af te kijken en contacten te leggen.
Ik was op een set aanwezig voor een jongerenserie van de EO en de regisseur had nog een barman nodig op de achtergrond. Samen met een andere jongen werd ik voorgesteld en na een korte blik koos de regisseur voor mij. Stond ik daar op de achtergrond een beetje glazen te wassen met een theedoek. Ik geloof niet dat mijn tv-debuut veel indruk maakte.
Door griep miste ik dit jaar de openingsavond van het KLIK! Animatiefestival. Dat is jammer want dan zit je er meestal meteen goed in. Nu bezocht ik het festival alleen vrijdag en zaterdag.
Met andere woorden: ik heb meer niet gezien dan wel, maar twee dagen animatie is natuurlijk ook leuk en beter dan geen dagen animatie. Vooral mijn eerste dag ervoer ik als surreëel, alsof ik alles van een afstandje bekeek zonder er echt te zijn. Dat mocht verder de pret niet drukken want een lezing als die van Piet Kroon was meer dan de moeite waard.
Achtergronden op de voorgrond
Ook de lezing op zaterdag van Aymeric Kevin was erg interessant. Kevin is een background artist en verzorgt dus de achtergronden in animatiefilms en series. Geen makkelijk werk en zeer sfeerbepalend voor de animatie.
Aymeric Kevin krijgt de microfoon aangereikt van Tünde.
Hij werkt veel in de anime-industrie en maakt tijdens producties lange dagen. Vaak schildert hij vijf achtergronden in een werkdag. Dat zijn niet allemaal heel gedetailleerde landschappen trouwens. Hij wisselt dat soort uitgebreid werk af met eenvoudiger achtergronden. Het tempo ligt hoog: een aflevering van de serie Ping Pong, waar Kevin eindverantwoordelijke en coördinator is van het achtergrondteam wordt bijvoorbeeld in een week gemaakt.
Hoe dan ook Kevin maakt prachtig werk en vertelde daar boeiend over. Hier een paar voorbeelden:
Klikmas trees
Dit jaar was het decor ook weer mooi gekozen met dennenbomen op de trappen van Eye die me meteen in de Klikmas spirit brachten. Het subtiele en sfeervolle decor was gemaakt door Laurens Koorevaar.
Het decor paste goed bij de thema’s The world we live in en Reframing Utopia, waarin mens en omgeving centraal stond. Verwant hieraan waren ook de kunstwerken, maquettes en installaties die utopieën en landschappen uitbeelden. Hieronder een paar voorbeelden:
To be Continued van Nils Andersen & Sabina Kim.Vallis City van Rik Smits.Critical Blocks van Maykel Roovers.
Tot slot een foto van showhost Roloff de Jeu die altijd stijlvol gekleed gaat (veel stijlvoller dan ondergetekende in ieder geval) en die je wellicht ook kent van zijnStar Wars verzameling. Binnenkort is een deel van die verzameling te zien in het Museum van de Twintigste Eeuw in Hoorn trouwens.
Het is weer de leukste dag van het jaar: Halloween! Het zijn soms de kleine dingen die je in de juiste sfeer brengen.
31 oktober. Dat betekent dat mijn tijdlijn op Tumblr vandaag vol staat met allerlei toffe Halloweenafbeeldingen. Uiteraard zoek ik de Halloweensfeer ook buiten de monitor, maar in de praktijk valt dat niet altijd even mee. Dat komt deels omdat ik geen feestganger ben en dus de gebruikelijke feestjes dit weekend niet heb bezocht.
Zaterdagavond liepen Linda en ik wel over het terrein van de Westergasfabriek om verkleedde partygangers te spotten. Dit jaar was er echter geen officiële parade omdat de organisatie daar geen sponsor voor kon vinden. We hadden dus gehoopt op een kleurrijke stoet superhelden, want dat was het thema dit jaar, maar zagen nu alleen hier en daar een verloren zombie met een cape rondlopen.
Zondag bezochten we een najaarsmarkt in Amsterdam Oost die Halloween als thema had, maar in de praktijk hadden ze daar niet veel mee gedaan. Er hingen wat spooklampionnen en er stonden wat pompoenen, maar echte leuk Halloweenspulletjes ontbraken.
In het park kwam ik wel dit mysterieuze briefje op een boom tegen.
Kennelijk was er een speurtocht of iets dergelijks. Dat men de moeite neemt om dit soort dingen te organiseren stemt mij vrolijk.
Dat geldt ook voor de etalage van een feestwinkel die uitgedost is met mooie maskers:
Verder was er buiten niet zo heel veel noemenswaardig Halloween. Gelukkig bood Netflix de afgelopen week uitkomst en zag ik meerdere horrorfilms. Toevallig hadden de meeste een weerwolfthema: The Wolfman, Underworld: Evolution en Red Riding Hood. Ik vond de eerste prachtig gedraaid en zeer sfeervol, de tweede kon me echt niet boeien.
Red Riding Hood, wat een moderne versie van Roodkapje is, kwam na een trage start lekker op gang en daardoor wist het verhaal je aardig mee te slepen. Het decor was naar mijn smaak wel iets te gelikt en leek net zo plastic als het acteerwerk. Daarbij leken de ken en barbie-acteurs zo uit een tienersoap gesprongen te zijn. Maar zoals gezegd: toen de actie losbarstte werd Red Riding Hood toch leuk kijkvoer.
Red Riding Hood.
Zondagavond zag ik Grave Halloween. Echt niet de allerbeste horrorfilm ooit, maar deze speelt zich af in een bos in Japan waar veel zelfmoorden plaatsvinden. De setting was dus wel heel boeiend. Het verhaaltje van een paar studenten die een documentaire maken over Maiko, die de geest van haar biologische moeder die zelfmoord heeft gepleegd rust wil geven, was een stuk minder meeslepend dan het decor. Een goed concept matig uitgevoerd.
Het zelfmoordbos.
Soms moet je het bij films van kleine dingen hebben. Als het verhaal wat tegenzit, kun je soms altijd nog van het decor en goed camerawerk genieten.
Westerpark, Halloweenochtend.
Vanmorgen stond ik vroeg op. Ik nam de lange weg naar de supermarkt en kwam in het park deze prachtige boom tegen.
Nee, er staat geen pompoen naast, maar toch is het een fijne Halloweenboom. Al wint Tim Burton het op dat vlak natuurlijk altijd:
Een prachtige illustratie van Sal Buscema vind ik nu, maar als kind had ik het niet zo op zombies en skeletten, dus stopte ik de comic na het lezen diep weg in de kast om er nog maar weinig naar te kijken.
De titel is natuurlijk een parodie op Night of the Living Dead (1968) van George A. Romero. In deze Spidey-comic komen Ned Leeds, Gwen Stacy en Spider-Man bovengronds om het leven van Betty Brant tot een levende hel te maken.
Dit verhaal van Gerry Conway speelt zich af tijdens de Inferno crossovers, waarin demonen New York overspoelen. Uiteindelijk blijkt al het gespook en gezombie veroorzaakt te worden door een stelletje demonen die de gedaanten van Leeds, Stacy en Spidey aan hebben genomen.
Flash Thompson en Betty trotseren en verslaan uiteindelijk zelf de demonen die hen lastig vallen. Voor Betty is het een moment waarin ze eindelijk voor zichzelf op komt en niet langer een slachtoffer wenst zijn. Ze verslaat de demonen door een gaskachel te laten ontploffen. Ik denk niet dat haar huisbaas daar blij mee is, maar ja, waar demonen gehakt worden vallen nu eenmaal spaanders.
Spider-Man horrortrailer Over Spider-Man als horrorverhaal gesproken… Seven Webheads monteerde een trailer alsof Spider-Man (Sam Raimi, 2002) een horrorfilm/thriller zou zijn geweest. Het resultaat is best wel creepy.
Al meer dan twintig jaar werkt regisseur, schrijver en storyboard artist Piet Kroon in Hollywood. Vrijdag 28 oktober vertelde hij op KLIK over het storyboarden.
Kroon regisseerde het animatiesegment in Osmosis Jones en ontwikkelde vele projecten, waaronder Fraidy Cat voor Disney. Als storyboardtekenaar werkte hij mee aan Despicable Me, Iron Giant en Rio 1 en 2. En over die functie vertelde hij vrijdag smakelijk.
Als storyboard artist wordt Kroon in een vroeg stadium van het productieproces van een animatiefilm betrokken. Vaak is er dan nog niet eens een script, hoogstens een synopsis. Het is de taak van mensen als Kroon om op basis van een paar gegevens hele sequenties in het verhaal te bedenken. Hun ideeën presenteren de tekenaars middels storyboards.
Kroon bepaalt camerastandpunten, ontwerpt sets en personages. En hij is dus ook verantwoordelijk voor veel verhaalelementen. ‘Als storyboard artist probeer ik ideeën te bedenken en de ideeën van de regisseur te vertalen,’ legde Kroon uit. Het werk van een storyboard artist is soms best ondankbaar: ‘Het meeste wat ik maak gaat de prullenbank in’.
Kroon had als voorbeeld een scène uit Shrek 2 om dit proces duidelijk te maken. Deze sequentie vindt plaats in de tweede akte van de film. Hij had hiervoor enkele basisgegevens gekregen van de producent: Shrek zit gevangen en zijn vrienden moeten hem hieruit bevrijden. In ieder geval zouden Donkey en Puss in Boots, een nieuw personage, een rol moeten spelen in deze sequentie. Ook was de gevangenis al ontworpen en die bevond zich midden in het water, wat het gebouw moeilijk bereikbaar maakte. De rest moest Kroon maar uitvogelen.
Gedurende een boeiend uur toonde Kroon op welke ideeën hij allemaal gekomen was en hoe hij deze had gevisualiseerd in storyboard sequenties. Kroon bedacht bijvoorbeeld dat ze met de glazen kist van Sneeuwwitje naar de gevangenis zouden varen en onderweg allerlei obstakels tegenkwamen die de trip moeilijker maken. In een versie werden de personages zelfs opgeslokt door de walvis uit het sprookje Pinokkio. ‘Ik probeer zoveel elementen te gebruiken waar we de personages van kennen. Bij de drie biggetjes zijn dat stro, hout en steen. Respectievelijk de materialen waar ze hun huisjes mee bouwen in het sprookje. Je probeert allerlei manieren te bedenken waarop het voor de helden moeilijk is om hun uiteindelijke doel te bereiken. Hoe ze met die moeilijkheden omgaan en hoe ze hun problemen wel of niet oplossen laat veel zien van hoe een personage in elkaar zit.’
Wat Kroon ook bedacht is dat Pinokkio een rol speelde in de scène en dat liegen zijn neus doet groeien. Dit is een van de weinige elementen die uiteindelijk in de film terechtkwam.
Ik had graag meer van Kroons tekenwerk laten zien, maar wist niet of we tijdens de lezing foto’s ervan mochten maken. Copyrights enzo. Hier dus een illustratie van Kroon die op de KLIK site staat.
Wat namelijk vaak gebeurt is dat storyboard artists veel werk voor niets doen omdat er niet altijd even goed gecommuniceerd wordt. Het is voorgekomen dat Kroon zijn sequentie inleverde en dat bleek dat een van de personages bijvoorbeeld een hond was geworden waardoor de hele sequentie in dat licht overgedaan worden. ‘Een simpel telefoontje had me daarvan op de hoogte kunnen stellen.’
In het geval van Shrek 2 bleek uiteindelijk dat niet alleen Shrek gevangen zat, maar ook Donkey en Puss in Boots. Dat gaf de sequentie dus een geheel nieuwe wending.
Roloff de Jeu interviewt Kroon tijdens de Q&A.
Bij de Q&A vroeg iemand of Kroon niet liever met een volledig script zou willen werken, in plaats van de omslachtige manier waarop nu vaak in Hollywood gewerkt wordt. ‘Met een goed script aan de slag gaan is de meest optimale werksituatie, maar vaak werken we dus zoals ik net heb laten zien. Het verhaal wordt dus zo langzaam opgebouwd door verschillende mensen en veel werk gaat verloren. Je hebt in Hollywood ook met heel veel ego’s te maken. Als een storyboarder bijvoorbeeld een leuke grap bedenkt die de regisseur bevalt, dan vindt de scenarist dat weer niet zo leuk en wil dan zelf iets schrijven wat erop lijkt. Dus in plaats van gewoon de credits te nemen voor een goede grap, maken ze zelf iets wat uiteindelijk minder is en is de regisseur wel verplicht die mindere grap dan te gebruiken.’
Soms kom je echte pareltjes op tumblr tegen. Zoals deze foto’s van Chip Kidd van superheldenkostuums van Batman, Batgirl, Robin, Wonder Woman, Catwoman en Superman.
Batman-kostuum van Adam West gedragen in de tv-serie. Ik weet uit zijn autobiografie dat hij in ieder geval een kostuum mee naar huis heeft genomen.Batgirl-kostuum uit de tv-serie gedragen door Yvonne Craig.Robins kostuum uit de tv-serie. Gedragen door Burt Ward.Wonder Woman Lynda Carter droeg dit kostuum in de tv-serie.
Het kostuum van Michelle Pfeiffer uit Batman Returns. Was er ooit een sexier Catwoman?Het kostuum van George Reeves. De Superman uit de jaren vijfitg die zelfmoord pleegde. (Of werd vermoord, dat laatste weten we nog steeds niet zeker.)
Ik weet niet of deze foto’s uit een boek komen of dat hij ze voor zijn privécollectie heeft gemaakt. Maakt verder ook niet uit. Het blijft fascinerend om filmkostuums in het ‘echt’ te kunnen zien. Ze krijgen daardoor vaak toch een handmade quality, vind ik. Ook is het tof om de slijtage op de outfits te zien.
Aan de ene kant maken die kostuums de fictie echter en concreter. Aan de andere kant zie je er juist ook de grenzen van de fictie aan af. Een mooie paradox.
Sowieso zie je in de foto een duidelijke visie van de fotograaf terugkomen: hij gebruikt telkens hetzelfde basisconcept om de kostuums mee in beeld te brengen en dat werkt in zo’n serie heel sterk.
Nog even over Kidd en boekomslagen: in 2012 gaf hij deze lezing op TED. De moeite van het kijken waard. Hij is een rasverteller en heeft veel zinnigs te zeggen over het ontwerpen van boekomslagen:
Doctor Strange krijgt zijn eerste serieuze bioscoopbehandeling en het resultaat valt niet tegen.
Doctor Strange vertelt het verhaal hoe Stephen Strange de sorcerer supreme van onze realiteit wordt. Strange is een briljante neurochirurg die zijn reputatie en ego belangrijker vindt dan zijn patiënten. Totdat de zenuwen in zijn handen bij een ernstig auto-ongeluk onherstelbaar beschadigd raken en hij zijn beroep niet meer kan uitoefenen.
Ten einde raad reist hij af naar een mysterieuze enclave van Kamar-Taj. Daar krijgt Strange les van onder andere the Ancient One in magie en ontdekt hij de geheimen van een verborgen wereld vol mystiek en verschillende dimensies. Uiteraard zijn er duistere krachten die vastbesloten zijn onze realiteit te vernietigen. Het is aan Strange, nu gewapend met nieuw verworven magische krachten, om samen met zijn collega-magiërs de wereld te verdedigen tegen deze duistere krachten.
Benedict Cumberbatch zit het kostuum van Doctor Strange als gegoten. In het begin van de film zet hij perfect de arrogante neurochirurg neer. Een optreden waarin we een vleugje Sherlock herkennen. Ook komt hij geregeld grappig uit de hoek met rake oneliners zonder dat dit het drama schaadt, maar juist wat verlichting geeft.
Schone handen
De ontwikkeling die het personage doormaakt wordt slim geïllustreerd door terugkerende scènes. Artsen wassen altijd hun handen grondig voordat ze een operatie beginnen. De film bevat meerdere keren zo’n scène en iedere keer representeert de handeling het stadium waarin Strange zich in zijn ontwikkeling bevindt. De tweede keer zien we hoe zijn handen beschadigd zijn door het ongeluk en blijven trillen. Het zijn de handen van een gebroken man die zich geen raad weet met zijn nieuwe situatie. Aan het einde van de film wast Strange zijn handen nogmaals. Ze zijn nog steeds beschadigd en vol littekens, maar nu heeft hij zijn nieuwe rol in het leven gevonden en is hij bovendien empatischer geworden. Niet alleen heeft hij geleerd magie te beheersen, ook is hij een beter en begripvoller mens geworden.
De scenaristen hebben over het personage Strange dus goed nagedacht. Het is niet alleen het feit dat hij een fotografisch geheugen heeft wat maakt dat Strange heel snel de mystieke kunsten leert te beheersen, het is ook zijn koppigheid en volharding die uiteindelijk maken dat hij de machtigste magiër op aarde zal worden.
Diversiteit
Voor de strippuristen is het wellicht balen dat the Ancient One niet vertolkt wordt door een oudere Aziatische man maar door Tilda Swinton. Doctor Strange werd in 1963 bedacht door Stan Lee en Steve Ditko en het stripverhaal zit daarom vol met clichés over het mystieke Oosten waar we nu onze neus voor ophalen. De casting van een vrouw in deze rol doet het cliché dus wat teniet. Bovendien doet Swinton het echt fantastisch en weet ze, ondanks beperkte screentijd, een boeiend personage neer te zetten.
Dit zijn natuurlijk allemaal aanpassingen waar de gemiddelde bioscoopbezoeker geen weet van heeft en alleen een beperkte groep striplezers de wenkbrauwen doet laten fronsen.
The Ancient One ‘bevrijdt” Stranges astrale lichaam.
Overkill
De special effects zijn werkelijk overdonderend. Dit verhaal had pakweg 15 jaar geleden nog niet zo overtuigend in beeld gebracht kunnen worden. Maar mijns inziens is hier wel een beetje sprake van overkill als de hele wereld letterlijk op zijn kop wordt gezet, gebouwen in beweging komen en we tussendoor ook nog geacht worden de gevechten te volgen. Less was more geweest in dit geval.
Dat laatste geldt nu juist weer niet voor de bad guy in Doctor Strange: Kaecilius. Mads Mikkelsen mag de gebruikelijk toespraakjes houden die we van schurken kennen. Hij staat zijn mannetje tijdens de gevechten, maar blijft verder te veel op de oppervlakte. De reden voor zijn daden legt hij wel uit, maar krijgt nergens echt diepgang. Een belangrijke regel van het scenario schrijven, namelijk ‘show don’t tell’ is weer eens niet toegepast. Helaas geldt dat voor veel superheldenfilms en franchises als Bond eveneens. Kaecilius overstijgt zijn functie in de plot niet en wordt nergens een ‘echt mens’. Jammer.
Strange Tales 110: introductie van Doctor Strange.
Die minpunten nemen niet weg dat Doctor Strange een heel fijne kijkervaring oplevert en dat ik met veel plezier een van mijn favoriete striphelden tot leven heb zien komen op het witte doek. Doctor Strange is een fijne toevoeging aan het cinematografische universum van Marvel en ik hoop dat hij snel weer ergens opduikt. In een solofilm of bij Thor of wie dan ook.
De nieuwste Marvel-verfilming Doctor Strange draait vanaf 27 oktober in de bioscoop.
Wonder Woman vind ik op zich een prima keuze voor deze functie:
1. Ze is een van de bekendste vrouwelijke superhelden. Samen met Superman en Batman vormt ze het fundament van DC Comics. Deze drie superhelden zijn culture iconen die over de hele wereld bekend zijn.
2. In de verhalen is ze ook een symbool voor vrouwenemancipatie en gender gelijkheid.
3. Superhelden zijn op dit moment onwijs populair. Dus als een organisatie als de VN, die toch een beetje een stoffig imago heeft, aansluiting zoekt bij jongeren bijvoorbeeld, dan is een superheld een prima keuze hiervoor.
4. Recent gaf schrijver Greg Rucka toe dat Wonder Woman ‘queer’ is in de zin dat ze romantische en seksuele relaties heeft met zowel mannen als vrouwen. Dat laatste is ook niet zo gek, want ze woont op een paradijselijk eiland met alleen maar vrouwen, ook wel Amazones genoemd. Ze is dus niet alleen een symbool voor vrouwenemanicaptie, ze is ook een van de weinige biseksuele superhelden.
Biseksueel
Rucka legt in een recent interview uit dat de Amazones eigenlijk de term hetero- en homoseksueel niet kennen in hun maatschappij:
‘It’s supposed to be paradise. You’re supposed to be able to live happily. You’re supposed to be able — in a context where one can live happily, and part of what an individual needs for that happiness is to have a partner — to have a fulfilling, romantic and sexual relationship. And the only options are women.
But an Amazon doesn’t look at another Amazon and say, “You’re gay.” They don’t. The concept doesn’t exist.
Now, are we saying Diana has been in love and had relationships with other women? As Nicola and I approach it, the answer is obviously yes.’
Op dit interview kwam wel wat commentaar, want hoewel men blij is dat Wonder Womans queerness eens genoemd wordt, vindt bijvoorbeeld Elle Collins van ComicbookAlliance.com dat dit explicieter in de verhalen getoond mag worden:
‘But what’s odd in that interview is how dedicated Rucka is to the idea that Wonder Woman’s queerness, which he acknowledges as inherent and obvious, need never be directly stated in a comic book.’
Dat hoeft niet per se een coming out scène te zijn, maar in plaats van dat Wonder Woman een kus op de wang krijgt kan zoiets ook explicieter.
‘Or what about a story where Wonder Woman protects a queer couple from anti-queer violence? It must have been weird for Diana to come from where she did and realize how differently same-sex relationships are viewed in “Man’s World.” If you’re going to have a queer Wonder Woman, why wouldn’t you want to tell a story as moving as that? A story where it makes sense for Wonder Woman to say to another queer character, and by extension every queer reader, “I am no different from you. I have loved women as well as men. No one should hold that against either of us.”
Daar snijdt Collins een interessant punt aan. In het huidige klimaat van homohaat kan het geen kwaad als dit soort scènes meer in comics voorkomen. Als je als uitgeverij iets zegt over de seksuele geaardheid van een personage, moet dat niet alleen in interviews gebeuren, maar ook in de strips zelf, want die zijn canoniek.
Fictieve helden
Wonder Woman is niet het eerste fictieve personage dat deze eretitel krijgt. In 2009 was Tinkerbell de ambassadeur van het Groen en Winny the Pooh was de ambassadeur van de vriendschap in 1998. TinkerBells benoeming kwam tot stand in samenwerking met de Verenigde Naties om, in aanloop naar de klimaatconferentie in Kopenhagen, op speelse wijze het milieu bij jong en oud onder de aandacht te brengen.
Fictieve personages gebruiken heeft zo zijn voordelen: iedereen kent deze culturele iconen en in tegenstelling tot echte mensen kunnen ze niet zo maar iets verkeerds zeggen of doen. Een Angelina Jolie kan opeens scheiden van haar man bijvoorbeeld en dat vinden sommige mensen niet zo netjes staan.
Het nadeel is wel: je kunt ze moeilijk ergens een speech laten houden en zijn dus vooral inzetbaar op sociale media.
‘So why not pick a representative who might have some personal thoughts and feelings about the treatment of women in the world, rather than a 75-year-old scribble? Surely the 20 million victims of female genital mutilation in Nigeria, for example, deserve a spokesperson who can actually, y’know, speak.’
Lytton wijst terecht op het feit dat de Verenigde Naties een organisatie is die gerund wordt door mannen en dat in de hogere functies die aangenomen werden in 2015 negen van de tien mensen mannen waren. Oeps. Daarna vervolgt ze nog een lijstje van vrouwen die beter zouden zijn als ere-ambassadeur dan een fictief personage.
75 jaar Wonder Woman
Vrijdag 21 oktober is trouwens tevens de 75ste verjaardag van Wonder Woman. In 1941 werd ze bedacht door psycholoog William Moulton Marston (1893 –1947), ook wel bekend als Charles Moulton. Hij baseerde het personage op zijn vrouw Elizabeth Holloway Marston en zijn geliefde Olive Byrne.
Wonder Woman is Diana, in de oorspronkelijke versie is ze prinses van de Amazonen uit de Griekse mythologie. Haar moeder is de Amazonekoningin Hippolyta. Ze kreeg van de Olympische Goden verschillende bovenmenselijke krachten en wapens. Ze is supersterk en kan zich staande houden tegen Superman.
Haar lasso is een van de belangrijkste wapens: wie daarmee wordt vastgehouden kan alleen nog maar de waarheid spreken. Ook kan de lasso iemands geheugen herstellen en illusies doorbreken en heeft de ‘lasso van de waarheid’ een beschermende functie. Met haar onverwoestbare armbanden kan Wonder Woman kogels en andere projectielen afweren.
Wonder Woman debuteerde in All Star Comics #8 (coverdatum Dec 1941). De verhalen die Moulton schreef bevatten opvallend veel bondage-elementen: Wonder Woman en de vijanden die ze bestrijdt worden vaak vastgebonden. Fysieke en mentale overgave is een terugkerend thema in die verhalen. Deze thema’s kwamen voort uit zijn eigen filosofieën. In de loop der jaren is er aardig wat aan Wonder Woman gesleuteld. Iets wat goed naar voren komt in deze video:
Van sommige boeken kan ik heel blij worden, simpelweg omdat ze bestaan. De kunst van Morris is zo’n boek.
De kunst van Morris is een prachtig naslagwerk waarin het werk van Maurice De Bevere (1923-2001) aandachtig en grondig wordt bestudeerd en de geschiedenis van Lucky Luke uitvoerig uit de doeken wordt gedaan. In 1946 bedacht Morris de legendarische stripheld en tot aan zijn dood in 2001 tekende de Belgische stripmaker ruim zeventig albums over de cowboy. Alles samen zo’n 3000 pagina’s.
Meesterlijke tekenaar
De kunst van Morris bevat veel mooie originele tekeningen van de meester en laat goed zien wat Morris nu zo’n geniaal stripmaker maakte. Morris leerde veel van zijn tijd in een animatiestudio en de animatie-invloeden zijn vooral in het begin van zijn stripcarrière goed terug te zien. De tekenaar verdeelde toen vaak één beweging over meerdere stripplaatjes. Iets wat toen vrijwel nog niet voorkwam in de Franco-Belgische strip. Hetzelfde geldt voor zijn gebruik van close-ups, vogelperspectief en het feit dat zijn stripplaatjes net iets hoger waren en meer van formaat varieerden dan het werk van collega’s als Franquin en Jijé. Die gebruikten namelijk veel een vast stramien van vier stroken met drie plaatjes op een pagina. Later kwam Franquin hier ook meer los van en begon vaker te experimenteren.
Morris leerde overigens veel van Jijé en zijn collega’s en liet zich ook beïnvloedden door de makers van MAD. De stripmaker woonde enkele jaren in de Verenigde Staten en pikte dus ook veel op van Amerikaanse stripmakers.
Morris combineerde vaak realistische tekeningen met meer schetsmatige weergaven. Alles stond in dienst van het verhaal wat hij zo duidelijk mogelijk wilde visualiseren. Ook kon hij meesterlijke karikaturen maken van bestaande Hollywoodacteurs. Gaandeweg verfijnde zijn stijl steeds meer en dat zie je ook aan de evolutie van Lucky Luke: die begon als een beetje bol tekenfilmachtig figuurtje vergelijkbaar met de stijl van Betty Boop, maar werd slanker en langer.
70 jaar Lucky Luke
Eigenlijk is de Kunst van Morris een aanrader voor iedereen die van strips houdt en nader wil kijken naar tekentechnieken. En natuurlijk een heel geschikt boek voor de fans van Lucky Luke. Wereldwijd gingen er driehonderd miljoen albums over de toonbank. In 2016 is het ook zeventig jaar geleden dat Morris zijn westernheld voor het eerst op papier zette, dus dat dit dikke boek nu in de winkels ligt is geen toeval. In 1946 verscheen de eerste aflevering in het Franse stripblad Spirou en de Nederlandse versie Robbedoes.
Het is wel mazzel voor ons dat uitgeverij Dargaud brood zag in een Nederlandse uitgave van dit Franse boek. (Dat trouwens heel fijn vertaald is.) Ik ben ze daar dan ook dankbaar voor en schafte het boek direct aan zodra het bij Het Beeldverhaal te koop was. Niet alleen is Lucky Luke een van mijn favoriete striphelden, ook bewonder ik Morris al heel lang. Hij is een van mijn favoriete tekenaars.
Het toffe aan de reeks Lucky Luke is dat je de oude albums telkens weer opnieuw kunt lezen. Niet alleen zie je dan steeds meer nieuwe details in de tekeningen, ook vervelende verhalen nooit. Vooral niet de albums die door René Coscinny werden gepend. Deze albums zijn geniaal en tijdloos.
De kunst van Morris is gepubliceerd ter gelegenheid van de tentoonstelling L’Art de Morris, die werd geopend tijdens het 43ste Festival International de la bande dessinée en die van 28 januari tot 16 oktober 2016 te zien was in het Musée de la bande dessinée van Angoulême. De tentoonstelling was samengesteld door Stéphane Beaujean en Jean-Pierre Mercier. Gaëtan Akyüz en Vladimir Lecointre schreven het boek.
De komende vijf jaar wordt de originele reeks van Lucky Luke trouwens volledig heruitgegeven. De 73 originele albums verschijnen in een nieuwe, uniforme stijl: een nieuwe vertaling, nieuwe lettering, nieuwe covers en een opeenvolgende nummering.
Het KLIK! Amsterdam Animation Festival vindt plaats van 25 tot en met 30 oktober in EYE Filmmuseum Amsterdam. Er is speciale aandacht voor het thema Natuur en landschappen.
Zes dagen KLIK! betekent hilarische, maffe, speelse, artistieke, dramatische, overweldigende en ontroerende animatiefilms kijken en speciale themaprogramma’s volgen. Het centrale thema van deze editie is Natuur en landschappen.
‘Critical Blocks’ geregisseerd door Maykel Roovers.
De afgelopen eeuwen is de mens steeds verder van de natuur af komen te staan en heeft hij steeds meer het gevoel gekregen dat hij die kan beheersen. Nu is het echter toch echt tot de meesten van ons doorgedrongen dat de natuur niet iets statisch is, en iets dat we niet zo makkelijk kunnen aanpassen aan onze wensen. Het is tijd om stil te staan bij de natuur, het landschap en de rol van de mens.
Met het themaprogramma The World We Live In vraagt het festival dit jaar aandacht voor animaties waarin het landschap en de rol van de mens centraal staan. Films en speciale evenementen over de relatie tussen de mens en zijn leefomgeving – soms harmonisch, soms uiterst gevaarlijk – geven stof tot nadenken en laten de onuitputtelijke veelzijdigheid van animatie zien. Naast speelfilms, presentaties en compilaties van korte films, komt het thema ook tot uiting in een speciale tentoonstelling over utopische en dystopische visies op onze omgang met het landschap. Ook is het mogelijk om op de fiets Amsterdam-Noord te verkennen en op drie locaties bijzondere films te bekijken die passen bij de omgeving. De films en de omgeving versmelten tot één ervaring.
Exclusieve première van Sync
Tijdens KLIK! gaat de fascinerende documentaire Sync (2016) in première. Makers Joop van den Beucken en Bob van der Houven duiken, samen met de bedenkers van de nostalgische online serie Stemmen van Toen, in de wereld van de Nederlandse nasynchronisatie van animatiefilms en laten zien wat daar allemaal bij komt kijken. Aan de hand van interviews met stemacteurs, regisseurs, vertalers, technici en studiobazen belicht Sync het heden en verleden van deze creatieve bedrijfstak en de impact ervan op onze samenleving. Na de vertoning is er de mogelijkheid om vragen te stellen aan de makers en acteurs.
KLIK draait niet alleen om films maar ook om inspiratie opdoen en zelf creatief zijn. In verschillende presentaties vertellen animatieprofessionals die hun sporen hebben verdiend over hun projecten en carrière. Gasten die komen zijn Piet Kroon (hij vertelt over het feature animation story process aan de hand van Shrek 2), Aymeric Kevin die zijn werkprocess als background director deelt (heeft gewerkt in Europa, Noord-Amerika en Japan aan o.a. de Adventure Time aflevering ‘Food Chain’ – super tof voor liefhebbers van eye candy en experimentele anime), en NEXUS producent Mariano Melman die een presentatie houdt over hoe je een verhaal in 360 graden virtual reality vertelt, aan de hand van hun nieuwe productie Rain or Shine.
Frankie, de mascotte van KLIK!
Ook kan je de geweldige digitale kunstenaar Loish aan het werk zien in een live tekensessie. Loish is o.a. bekend van het artwork op de Wacom dozen en haalde bijna een kwart miljoen pond op met haar Kickstarter voor haar eerste publicatie. Daarnaast hebben we diverse workshops en demo’s waarbij je gratis kan aanschuiven (background art schilderen en schilderen met een VR bril op).
Nu nog even denken wie de volgende wordt die ik een kaartje stuur.
