Categorieën
Bloggen

Gefragmenteerd bestaan

Illustratie: Emma Ringelberg

Eigenlijk weet ik niet zo goed waarom het delen van stripplaatjes mij zo’n fijn gevoel geeft, maar het is wel zo. Toch voel ik me de laatste tijd steeds meer gefragmenteerd door op al die sociale media platforms aanwezig te zijn.

Slaat het wel ergens op om op Instagram, Tumblr of welke plek op sociale media dan ook, afbeeldingen met anderen te delen? Als je je eigen werk te promoten hebt, wel. Die sociale media-kanalen zijn een prima manier om een publiek en klanten te vinden. In mijn geval gaat het vaak om tekeningen en filmbeelden die ik niet eens zelf heb gemaakt.

Waarom dan toch dat soort beeldmateriaal delen?

Toen ik laatst enkele afbeeldingen van een Iron Man-strip op mijn blog zette met een kort verhaaltje erbij, werd ik daar simpelweg vrolijk van. Dat komt deels omdat ik de strips met plezier las en omdat ik het tekenwerk mooi vind. Het geeft dan een kick om dat aan anderen te laten zien.

Het gaat mij dan niet om de likes, en ook niet per se om de reacties die zo’n post losmaakt. Ook al zijn goede, positieve reacties natuurlijk wel welkom en is het wel fijn als de post door anderen gezien wordt. Likes op Instagram geven een indicatie van hoeveel mensen de post hebben gezien, al is het geen accuraat getal natuurlijk. Het aantal likes zal altijd lager zijn dan het aantal mensen dat de post voorbij ziet komen. Daarentegen zijn die positieve reacties weer veel belangrijker dan de likes.

Maar uiteindelijk is voor mij het posten van het materiaal al voldoende. Misschien dat we inherent gelukkig worden van het delen van zaken die we goed, fijn of mooi vinden. Dit is een van de belangrijkste redenen waarom ik nog steeds blog. Ik wil mijn geluk delen. Anders gezegd: de dingen waar ik blij van word wil ik delen. Liever dat dan de aandacht te richten op negatieve zaken. Soms is dat ook nodig, want er zijn genoeg misstanden in de wereld die aangepakt moeten worden, maar liever blijf ik in mijn gelukzalige bubbel.

Toch is het niet helemaal waar dat likes en comments er voor mij niet echt toedoen. De afgelopen maand heb ik aardig wat stukken gepubliceerd op HalloweenCult.com en daarop was de respons nihil. De posts werden door het algoritme van Fakebook vrijwel verstopt, waardoor daar weinig mensen ze hebben gezien. De enige reacties die de site tot nu heeft getrokken zijn dan ook spamcomments. Daar word ik als blogger niet vrolijk van. Posts die niet gezien worden en waar helemaal geen respons op komt, dat werkt erg demotiverend.

Zolang ik mezelf als belangrijkste doelgroep zie voor mijn Instagramtijdlijn, dus dat het een soort van visueel dagboek wordt, is het niet erg als de posts weinig geliked of gezien worden. Maar als de functie van het bijhouden van dat soort accounts verandert, bijvoorbeeld omdat ik actief iets wil promoten, of gewoon bevestiging wil in mijn smaak, en de respons blijft uit, dan lijkt Instagrammen mij niet meer zo zinvol.

Sowieso voel ik me de laatste tijd behoorlijk gefragmenteerd… Ik ben actief op Instagram, Twitter, Fakebook, Tumblr, LinkedIn en WordPress. Om ervoor te zorgen dat WordPress-blogposts publiek hebben, is het onontbeerlijk om deze op andere platformen te pluggen. Maar op den duur wordt het najagen van lezers behoorlijk vervelend en eerlijk gezegd saai werk. Als blogger ben je je eigen contentproducent, maar ook pr-agent.

Los daarvan blog ik vaak op Tumblr weer andere dingen dan op deze site. En zo ben je druk op allerlei plekken met .. Tja, met wat eigenlijk? Twitter is eigenlijk allang niet leuk meer. LinkedIn behoorlijk achterhaald en net als Twitter een plugfestijn. (En ja, daar ben ik zelf ook schuldig aan hoor, dat gaf ik net al toe.) Het delen en vinden van mooi beeldmateriaal op Tumblr is zoals ik net al zei heel inspirerend soms en fijn, maar van een afstandje gezien ook weer behoorlijk niksig.

En nu denk ik: wat heeft al dat gedoe eigenlijk voor zin? Het leven is relatief kort, en kan ik mijn tijd niet beter besteden aan andere zaken dan Instagrammen of Tumblr? Om over dat domme Fakebook nog maar te zwijgen.

Ik weet niet, misschien ben ik aan een lange vakantie toe van het online gebeuren.

Foto: Linda Delis
Categorieën
Strips

Stripgids #2 in de schappen

Het tweede nummer van Stripgids volume 3 ligt in de schappen. Centrale gast is Judith Vanistendael.

Ik mocht Frits Jonker interviewen over zijn werk als letteraar.

Hieronder het officiële persbericht:

Stripgids gaat verder op de ingeslagen, avontuurlijke weg. Het tweede nummer ‘nieuwe stijl’ brengt opnieuw een waaier aan interessante onderwerpen, over het verleden en het erfgoed van de strip, maar ook over vandaag én over de toekomst van de 9e kunst.

Dat tweede nummer ligt vanaf maandag 30 oktober in de winkel: maar liefst 148 pagina’s dik, boordevol voorpublicaties, kortverhalen, essays, columns en interviews. Centrale gast is Judith Vanistendael, een van onze redactieleden en een van Brussels’ finest.

Special guest: Judith Vanistendael
Judith Vanistendael schenkt haar lezers prachtige en authentieke verhalen, zoals haar debuut De Maagd en de Neger, het Eisner-genomineerde Toen David zijn stem verloor en het recente Mikel. In haar katern biedt ze een inzicht in haar carrière en netwerk. Met onder meer schrijvers die strips lezen (onder meer Lize Spit, Arnon Grunberg en Kristien Hemmerechts), een duoreportage met Jeroen Janssen in de Heyvaertwijk, een portret van Judiths eerste atelier (De Geslepen Potloden in Schaarbeek), de verschillende stripscholen (Gent en Brussel) én een videoreportage.

Bovendien maakte Judith voor de abonnees een exclusieve, gesigneerde tekening en, in een beperkte oplage, een risografie, die samen een tweeluik vormen. De riso is voorbehouden aan onze Steun XL-abonnees. Meer info over abonneren vind je hier.

En verder in het blad:

  • De start van een nieuwe reeks waarbij we telkens een land belichten. Voor de eerste aflevering maakt Joost Pollmann een verslag van zijn verkenning van de Duitse strip. Of, auf Deutsch: Bildergeschichten.
  • Wouter Adriaensen signaleert een belangrijke erfgoedontdekking: mogelijk de missing link tussen de ‘mannekesbladen’ en de hedendaagse strip.
  • Hellhole Brussels is op stripvlak véél meer dan het jaarlijkse Stripfeest / Fête de la BD en andere toeristische trekpleisters, toont Kurt Snoekx overtuigend aan.
  • Mark Cloostermans gidst de lezer door het enigszins als ‘taai’ en ‘moeilijk’ geldende oeuvre van Andreas’ ‘Capricornus’.
  • Wat maakt ‘Urbanus’ zo’n succesvolle reeks?
  • Merho treedt voor Stripgids op als gids.
  • Welke strips leest Stef Lernous, boegbeeld van Abattoir Fermé?
  • Voortaan berichten we ook over het ambacht dat stripmaken is. Frits Jonker laat ons meekijken bij zijn werk als letteraar.
  • Jan Smet houdt geheel onverwacht een orgie met de overbekende, brave Disneyfiguren.
  • Onze vaste columnisten Walter Pauli en Philippe Capart.
  • Op bezoek in het atelier van Dick Matena.
  • Nieuw werk en (voor)publicaties van Pieter Fannes, Phaedra Derhore, Tobias Schalken, Randall Casaer, Marc Legendre, Frederik Van den Stock, Nanoe Carremans en KIM.

De cover werd gemaakt door alleskunner Dirk Stallaert, het edito is – zoals het hoort voor een striptijdschrift – opnieuw niet geschreven, maar getekend, ditmaal door Pieter De Poortere, bekend van onder meer Boerke.

Stripgids 2 kost 14,99 euro en is verkrijgbaar in een strip- of boekenwinkel in de buurt of via www.stripgids.org.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spider-Man in de Preview

Filmjournalist en hoofdredacteur van de Preview Pim Wijers was de eerste die mij interviewde over Mijn vriend Spider-Man: Superhelden, geeks en fancultuur.

Ons gesprek vond plaats in april, ruim voordat het boek af was. In die weken was ik nog koortsachtig de laatste hand aan het leggen aan de tekst en aantekeningen van de redacteur aan het doornemen. Onderstaand interview is gepubliceerd in Preview #4 (de niet-Pathé editie). Op de cover stond de cast van de Baywatch reboot.

Categorieën
Bloggen English Strips

Blogger Brian Michael Bendis

Quite a lot of comic book professionals have an online presence by running a website or a blog. Marvel-scribe Brian Michael Bendis has his own tumblr blog on which he publishes art work, promotes his books and answers questions of fans.

So I asked him a question about him being a blogger.

Categorieën
Minneboo leest Strips

Invincible Iron Man

Bij de American Book Center kocht ik laatst een stapeltje trades, waaronder Invincible Iron Man: Prelude to Armor Wars.

Deze trade bevat Iron Man #215-224, en dat zijn inderdaad de comics vlak voor het eerste Armor Wars-avontuur. Verder hebben deze verhalen niet zo heel veel met Armor Wars te maken, maar dat boeit mij niet.

Ik vind deze run geschreven door David Michelinie en deels getekend door Bob Layton en later ook door John Romita Jr. een hele fijne, dus iedere comic extra ervan is mooi meegenomen. En nu heb ik dus weer een hele bundel.

Deze splash page uit Iron Man #219 (Juni 1987) vind ik erg tof en, dankzij Tony’s outfit, heerlijk jaren tachtig:

Tony Stark is een player zelfs als hij het niet doorheeft: terwijl hij lekker aan het joggen is, geven de dames hun ogen de kost.

Overigens laat dit plaatje waar eens zien wat voor visionair Stark is. Een sensor in zijn schoenen die allerlei metingen doet terwijl hij hardloopt… Hm, zou Steve Jobs ook Iron Man gelezen hebben vroeger? (Ik weet eigenlijk niet wie dat soort gezondheid-apps heeft ontwikkeld, maar feit is dat veel ideeën uit verhalen nu werkelijkheid zijn geworden. Kan me dus goed voorstellen dat een ingenieur of app-bouwer zijn of haar ideeën uit comics haalt. Weer een goede reden om strips te blijven lezen.)

Dit is ook een fantastisch stripplaatje waarin duidelijk wordt dat Iron Man niet van deuren houdt:

Hoefde ik maar nooit meer te werken, dan kon ik de hele dag van dit soort strips lezen.

Categorieën
Spidey's web Strips

Met een goed boek…

Het blijft een kick om op social media te zien dat mensen mijn boek lezen.

Ben benieuwd wanneer de Stripvlogger het uit heeft. Dan maken we waarschijnlijk een video team-up over Mijn vriend Spider-Man. Veel leesplezier, Marcel!

Categorieën
Striprecensie Strips

Lars van Lectrr

80s Geek Axel Watteeuw vroeg of ik graag gastartikels publiceer. Dat is een mooie, wellicht ietwat vergeten traditie in de blogwereld. De ene blogger levert een gastbijdrage voor het blog van de ander. Zo maken lezers van een blog kennis met andere online publicisten. Een traditie die we moeten koesteren. Vandaag dus Axel over een recente (her)ontdekking.

Het is eigenlijk bij toeval dat ik ze koop. In de plaatselijke supermarkt zie ik in een hoekje wat sterk afgeprijsde strips liggen. Doomsday, Kinky & Cosy en Lars. 99 eurocent per strip. Dat is laag, schandalig laag eigenlijk.

Het is wel balen, want de eerste twee genoemden kocht ik destijds aan volle prijs. Maar als ik de naam Lectrr op de cover van Lars zie, gooi ik ze in mijn winkelwagentje. Ook al verliet hij zijn Westvlaamse heimat om in het rurale Gent te gaan wonen, toon ik wel enige sympathie voor de cartoonist. De verwachtingen waren best hoog gespannen.

Voor wie niet bekend is met de strip is een kleine inleiding op zijn plaats. Lars is een – vermoedelijk uit een Oostduits laboratorium ontsnapte – hond, en het gelijknamige hoofdpersonage. Laten we hem gemakshalve als een simpele duif omschrijven. Zijn baasje Boris en zijn vriend Otto zijn ook al niet de scherpste messen in het schuif.

Meestal vallen strips vol gags tegen omdat humor zich niet altijd tot het medium leent. Maar kijk, zelden heb ik een 2 euro zo goed besteed. Lars Attacks en Extra Lars behoren tot het grappigste dat ik in lange tijd heb gelezen. Zonder twijfel. De ‘das op restaurant’-grap doet me voluit lachen, wat tot een bedenkelijke blik van mijn echtgenote leidt. Lectrr zeker?

Uitermate cru, gortdroog en met een gezonde dosis cynisme is Lars Lectrr ten top. De banaliteiten waar de gags in uitblinken liggen me meer dan de politiek gestuurde cartoons waar de cartoonist bij het grote publiek bekend voor staat. Ik ga zelfs verder. Lars is veel beter dan Hara Kiwi. Het behoort volgens mij tot zijn beste werk en illustreert perfect waarom ik zo van zijn omarming van het absurde houd. Origineel is het allemaal niet, want de geest van MAD magazine en de moraalloze anarchie van Jeroom sijpelen overduidelijk in de cartoons door. De ruwe tekenstijl past echter perfect bij de cartoons.

Axel en zijn held Lectrr.

Op Facts breng ik hem zoals elk jaar een bezoekje aan zijn signeerstand. Je weet immers nooit wanneer hij zijn afscheid van het beursleven aankondigt. Ik gooi hem een complimentje over Lars toe. ‘Je bent de eerste die dat tegen me zegt,’ zegt hij verbaasd. ‘Ik beschouw het als een jeugdzonde.’ Reden genoeg om het iedereen aan te raden.

Meer info over Lectrr vind je op zijn homepage. Maar wie deze struggling artist een duwtje in de rug wil geven, kan ook patron worden.

Categorieën
Bloggen

Best veel Halloween

Het is me gelukt om de laatste weken aardig wat posts over mijn favoriete feestje Halloween te schrijven. Daar heb je op dit blog weinig van gemerkt, want al die stukken staan op HalloweenCult.com.

Dat is een project waar ik een paar jaar geleden voorzichtig mee ben begonnen. Oorspronkelijk was het idee dat het een groepsblog zou worden, waarbij een clubje Halloweenfans foto’s, video’s en teksten zouden bijdragen. Helaas liep dat al snel op niets uit. Dus ben ik er zelf gewoon mee doorgegaan.

De afgelopen tijd publiceerde ik onder andere een verslag van een bezoek aan de Haunted Hall in Beverwijk; een top 5 van favoriete Halloween-comics; en droeg Jooper een paar mooie herfstfoto’s bij.

Nieuwsgierig naar de artikelen? Check HalloweenCult.com.

Overigens zijn mensen nog steeds welkom om bijdragen te leveren als ze ook van Halloween houden. Stuur je even een berichtje als je daar ook zin in hebt.

Zelf merk ik de laatste tijd dat ik als blogger een beetje leeg geschreven ben. Misschien is het na Halloween tijd voor een pauze.

Categorieën
Daily Webhead Strips Video

Vlog: Coole Action Figures van Thijs van Domburg

Cabaretier en tekstschrijver Thijs van Domburg is een professionele geek. Hij houdt van comics en heeft een indrukwekkende verzameling action figures.

Daar was ik erg nieuwsgierig naar, dus vertelt hij in deze vlog over zijn verzameling.  Zo begon het allemaal met zijn liefde voor de Teenage Mutant Ninja Turtles… Nou ja, we laten Thijs gewoon zelf aan het woord.

Naar aanleiding van de vlog had Thijs nog een kleine correctie: ‘Even gefactcheckt: de twee speelgoedlijnen waar de Transformers uit voort kwamen heetten Diaclone en Microman. Voor ik woedende nerds achter me aan krijg.’

Waarvan akte.

Categorieën
Bloggen Media

Goudzoekers

Van de week zat ik gefascineerd en vol verbazing te kijken naar de Tegenlicht Documentaire Goudzoekers in YouTube-land.

Hierin werden enkele vloggers geportretteerd die dankzij het videoplatform beroemd zijn geworden en videomakers die heel graag die status willen bereiken. De nadruk bij de succesvolle makers lag vooral bij het proberen te scoren van zoveel mogelijk kijkers en abonnees, want dat levert ze allerlei deals op met grote merken en doet het geld binnenstromen.

Opmerkelijk in dat verhaal zijn voor mij twee dingen. Allereerst is het algoritme van YouTube zo ingesteld dat video’s langer dan tien minuten een voorkeursbehandeling krijgen. Lange video’s bieden namelijk meer kansen om reclames te plaatsen. En hoe meer kijkers, hoe meer geld.

Ten tweede viel me op dat je als vlogger eigenlijk elke dag moet uploaden om echt mee te kunnen dingen naar de hoofdprijs. Damn, ik zie mezelf niet iedere dag een video maken van mijn leven en die delen met duizenden of, in mijn geval, tientallen kijkers.

Waar moet je het in godsnaam elke dag over hebben?? En wie zit daar op te wachten?

Dat laatste vroeg ik me sowieso af toen ik hoorde dat de meeste video’s draaien om alledaagse vlogs van verder niet bijzondere mensen. En dan heb je nog vlogs zoals die van Jordi van den Bussche, aka Kwebbelkop die in zijn video’s toont dat hij een game aan het spelen is.

Eigenlijk wil ik hier niet op afgeven, want die video’s zijn duidelijk voor een ander publiek bedoeld dan ondergetekende. En iedereen moet maar gewoon kijken wat hij wil. Toch voelde dat streven naar roem en geld, wat in de documentaire dé motivatie leek van alle vloggers, zo verschrikkelijk leeg.

Vriend en blogcollega Frits Jonker wist dat gevoel heel goed te vatten in onderstaande tekst. Frits geeft hierin een visie van sociale media en de huidige stand van de wereld waarin ik me helaas goed kan vinden.

Enkele punten:

Sociale Dwang. Waarom zou je je de hele tijd over zaken moeten uitspreken op sociale media?

Grote bedrijven als Google, YouTube, Facebook, Apple zijn niet onze vrienden maar onze vijanden. ‘Ze zijn totaal, maar dan totaal niet geinteresseerd in mijn of uw welzijn of kwaliteit van leven. We worden gehersenspoeld, uitgekleed en misbruikt.’

Hier kom ik later nog wel op terug. Eerst maar eens de tekst van Frits lezen en laten bezinken.

Categorieën
Strips

Romano’s Facts


Romano Molenaar plaatste dit mooie overzicht op zijn Instagram-account. Het is een deel van de grote hoeveelheid tekeningen die hij afgelopen weekend maakte op Facts. Druk baasje die Romano. Check zijn Instagram voor nog veel meer toffe tekeningen.

Categorieën
Mike's notities

Laat mij lekker in mijn bubbel

Catwoman door Jim Balent.

Het maakt niet uit wat je leuk vindt, of waar je fan van bent. Of het nu een bepaald boek is, een strip, een artiest of het oeuvre van een filmmaker: er is altijd iemand die zich geroepen voelt om je te vertellen dat ze het niks vinden. Dat ze niet snappen waarom je dat nu leuk vindt.

Het web hangt aan elkaar van meningen en soms vermoeit mij dat zeer. Als ik een strip gelezen heb die ik fijn vind, die mij een heerlijke leeservaring opleverde omdat ik het verhaal goed vind en de tekeningen, dan voel ik vaak de neiging om daarover een stukje te publiceren. Gewoon om het geluk te delen. Maar dan hoef ik niet van anderen te horen dat zij die strip niet zo goed vonden. Maar te pas en te onpas voelen mensen zich geroepen om daar iets over te zeggen.

Het is niet zo bedoeld door de meninggevers, maar vaak bederft dat toch een beetje de leespret die ik had.

Bubbel
Het is prima als mensen een andere mening of andere smaak hebben. Daar heb ik het niet over. Ik hoef het alleen lang niet altijd te weten dat het zo is. Ik wil graag in mijn eigen bubbel verkeren. Een kleine bubbel van geluk, veroorzaakt door goede verhalen, muziek die ik fijn vind en films die mij boeien. De rest kan me eigenlijk vaak gestolen worden.

Daarom lees ik tegenwoordig steeds minder online reviews. En ook vlogs waarin iets gerecenseerd wordt kijk ik veel minder. Halverwege zo’n video denk ik vaak: ‘Wat kan mij het eigenlijk schelen wat hij of zij ervan vindt. Wie heeft deze vlogger eigenlijk aangewezen als allesweter?’ Die gedachte overviel me toen ik laatst een video zag van Comic Book Girl 19. Ik volg haar al een tijdje maar tijdens haar recensie van IT dacht ik: ‘Tja, nou en?’

Daarmee bedoel ik niet dat die vloggers die video’s niet moeten maken, zeker niet. Moeten ze lekker doen als ze zich daar geroepen door voelen. Ik hoef ze alleen niet te zien.

Nu schrijf ik beroepsmatig al heel wat jaren zelf recensies, maar dat doe ik eigenlijk met steeds grotere tegenzin. Oordelen over andermans werk, is lastig. Maar je kunt je ook afvragen of we daar echt iets mee opschieten. Gaat een stripmaker de volgende keer anders te werk omdat een recensent hem op een fout in het huidige album heeft gewezen? Als de verkoopcijfers goed zijn, vast niet. Bovendien: wat de ene als fout ziet, ziet de ander als een geniale vondst en een reden om nog meer strips van die maker te lezen. Dat laatste geldt in het bijzonder voor producenten van Hollywoodfilms… Die trekken zich volgens mij geen bal aan alle boze reviews die online staan. Die luisteren alleen maar naar de kassa. Pas als mensen ook daadwerkelijk niet meer een kaartje kopen om al die slechte films te zien, zal er wat veranderen.

Van vrienden hoor ik graag hun mening. Ik vraag daar vaak zelf om, maar net zo vaak wisselen we van gedachten via chat of in real life. Met Paul praat ik graag over comics bijvoorbeeld. We kennen elkaar al heel lang en hebben allebei een liefde voor Marvel-comics en comics in het algemeen. Dus als ik een verhaal lees dat ik boeiend vind, dan raad ik dat aan hem aan omdat ik zo langzamerhand wel weet wat hij leuk leesvoer vindt en wat niet. En vice versa.

En natuurlijk geldt dit allemaal niet voor mensen die mijn boek Mijn vriend Spider-Man hebben gelezen en me laten weten wat ze ervan vonden. Dat vind ik alleen maar leuk en fijn. Die meningen stel ik zeer op prijs.

Catwoman
Waar het mij wel om gaat, zal ik illustreren met twee voorbeelden. Deze illustratie van Catwoman plaatste ik een tijdje geleden op mijn blog en ik linkte ernaar op Fakebook.

Catwoman door Jim Balent.

Dat laatste had ik beter niet kunnen doen, want meteen sprongen een paar van mijn Fakebookcontacten in de pen om te reageren. Dat deden deze stripmakers namelijk altijd zodra een afbeelding hen te seksistisch was. Verder reageerden ze overigens nooit ergens op. Een van hen bekritiseerde altijd hoe borsten getekend zijn en de andere tekenaar deed daar dan nog een schepje bovenop. Het zijn hun politiekcorrecte stokpaardjes. Heel vermoeiend.

Ontvrienden lucht op
Ik vind het een mooie illustratie en daarom deel ik haar. Verder heb ik geen boodschap aan de stokpaardjes van de twee reageerders. Dit was al vaker voorgekomen met soortgelijke afbeeldingen. Iedere keer gezeur van dezelfde reageerders waardoor zij mij het plezier van de afbeelding ontnamen. Liever dan mezelf de volgende keer te censureren om van het gezeur af te zijn, besloot ik ze gewoon te ontvrienden.

Wauw, dat luchtte op. Dat zou ik vaker moeten doen, besloot ik.

Euthanasie
Een ernstiger voorbeeld vind ik deze: er stond ergens een artikel over het rouwproces bij euthanasie. Een van de familieleden had euthanasie laten plegen omdat voor hem het leven uitzichtloos was geworden en de schrijver vertelde over hoe moeilijk het rouwproces in deze situatie verliep. Dapper dat iemand de moeite neemt om zo’n stuk te schrijven. Zo leren we weer iets meer over het mens-zijn en kunnen we overwegen hoe we zelf tegen dit soort gebeurtenissen aankijken.

Euthanasie is een gevoelig onderwerp en iedereen vindt daar het zijne of hare van. Juist omdat het zo gevoelig is, mag je je dan wel enigszins respectvol en terughoudend opstellen. Maar nee, mensen hebben online meteen de neiging om te vertellen wat ze ervan vinden en hun afkeuring te laten blijken. Terwijl zelfmoord plegen of euthanasie laten uitvoeren toch echt de zaak is van de overledene en nabestaanden in kwestie, en niet van de reaguurder.

Kortom, je hoeft het ergens niet mee eens te zijn, maar je hoeft dat ook niet te pas en te onpas te laten blijken.

Nu heb ik wel vaker over het online reageren geschreven, maar kennelijk stoor ik me daar nog steeds heel erg aan. Er is ook niets veranderd in de afgelopen jaren. Waarschijnlijk is het alleen maar erger geworden. Een teken voor mezelf om mijn aanwezigheid op sommige platforms te verminderen.

Ik ga weer lekker in mijn bubbel zitten.