Categorie: Mike’s notities

Categorieën
Mike's notities

Gebakken lucht op de carrièrebeurs

Vrijdag was ik voor mijn werk de hele dag aanwezig op de Nationale Carrièrebeurs. De werkgerelateerde bijenkorf waar de koninginnen bijtjes hard hun best doen nieuwe werkbijen voor zich te winnen. “Kom vooral bij ons werken, want hier is het leuk/dynamisch/spannend, krijg je veel geld en elke dag verse honing.” Wespennest
Bijenkoningin, ik bedoel gastvrouw dit jaar was Nicolette van Dam (van de series Zoop en Voetbalvrouwen). Het gaat immers vooral om imago en uiterlijk vertoon. Overal staan strakopgemaakte dames in pakjes mooi te zijn. En natuurlijk veel mannen in pak. (Daar loop je dan als journalist met je baseballcap op je hoofd.) Eigenlijk heeft het geheel meer van een wespennest dan van een bijenkorf. Iedereen wil de high potentials (ook wel hipo’s genoemd) als nieuwe werknemer.
Interview
Samen met collega B. heb ik bezoekers geïnterviewd. Zij trouwens meer dan ik. Het was namelijk de bedoeling dat ik tevens de websites van onze uitgeverij zou beheren vanaf de stand. Technische ongemakken zorgden ervoor dat ik een deel van de tijd vooral koortsachtig met draadjes bezig was, dan dat ik daadwerkelijk op de beursvloer vragen kon stellen. (Doen we dus ook niet meer op die manier volgend jaar.) Dromen…
Wel leuk om de frisse gezichten van netafgestudeerden aan te spreken en te vragen naar hun carrièreplannen, toekomstdromen en arbeidswensen. Mensen zitten vaak nog vol verwachtingen, maar ook met net zo veel vragen. Want: wil ik nu eigenlijk wel die functie waar ik tig jaar voor gestudeerd heb, of wil ik toch iets anders? Vragen die je je de rest van je leven blijft stellen en die volgens mij niet op een carrièrebeurs beantwoord zullen worden…
Gelukkig prikten veel studenten die ik sprak door de mooie praatjes van de standhouders heen. Op zo’n dag wordt toch vooral veel gebakken lucht verkocht. Ach, de wereld van de hipo’s is gewoon niet de mijne. En wat beurzen betreft loop ik liever rond op een stripbeurs, want daar spreekt men meer mijn taal. Bovendien komt de gebakken lucht daar gewoon van de frietkraam. Zoals het hoort.

Categorieën
Mike's notities

Puberteit

Hij dacht dat hij alles kon ontdekken,
maar raakte al verdwaald in haar bezemkast
Strompelend door ideeën, theorieën
Als een renaissanceman met een handicap;

Een lefgozer zonder zelfvertrouwen
Een vergeefse sprong in het diepe;
Zijn muze reeds vertrokken

Meer gepuber:

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

De eeuwige forens: Er is wachten

Donderdagavond, 21:37
Vanavond vrienden bezocht. Ik kijk terug op een gezellig samenzijn. Nu sta ik met onbekend meisje en wat Amerikaanse toeristen bij de tramhalte. Wachten op tram 25 is wat ons bindt. We bevinden ons in een tijdsvacuüm waarin we niets anders kunnen dan afwachten en hopen dat de tram op tijd komt. Het meisje tuurt richting trambaan. De koude wind prikt in onze gezichten.
De tram arriveert volgens schema om kwart voor. Ik haast me naar binnen en vind een plaats. Een snelle blik op de klok: nog een kwartier voordat mijn trein vertrekt. Ga ik die halen?Iedere halte waar mensen instappen wordt die hoop kleiner. Te veel rode stoplichten, te veel verkeer, te veel oponthoud. Waarom rijdt de chauffeur niet door? Ik besef dat ik geen controle over de situatie heb en laat me lijdzaam leiden door het centrum van Amsterdam. Het CS komt in zicht; twee minuten te laat. Story of my life.

Categorieën
Mike's notities

Column: Puberen in de kroeg

Ze staat wat onwennig tussen haar vrienden bij de gokkast. Iets jonger dan mijn zusje, een jaar of zeventien gok ik. Blond haar, lelieblanke huid, een spitsig neusje en breekbaar lijfje. Een model in de wording – als ze ten minste leert op commando zelfverzekerheid uit te stralen. Nu lijkt ze vooral zoekende naar een houding, worstelend met de aandacht die ze van de anderen krijgt.De tienerjongens beginnen uitbundig te springen op de beat. In verlegenheid gebracht lacht ze plichtmatig naar een van de jongens. Ze checkt even of er niet te veel mensen naar hen kijken. Opgelucht laat ze haar schouders zakken als de aanwezigen in de kroeg met hun eigen ego bezig blijken. Zoals het meisje dat aandachtvragend op de vloer danst. Begin twintig, kort krullend haar. Haar armen schudden mee met de muziek. Als ze een bekende ziet, schreeuwt ze hem gedag en stormt op hem af. De mensen die de krullenbol uit de weg duwt, kijken haar nog even geïrriteerd na voordat ze zich weer op hun vrienden en bier richten. Aandachtsjunkie met krullen omhelst de jongen en glimlacht. Ik zie het vanaf mijn kruk gebeuren en zucht: ‘Zo kan het natuurlijk ook’. Ik hoop dat het blonde meisje het in de toekomst anders aanpakt.Lees ook: Uitgaan na het uitgaan.

Categorieën
Mike's notities

Column: Pasfoto van een terrorist

Paspoortverlenging betekent vaak een nieuwe pasfoto laten maken. ‘Dit keer niet’, dacht ik hoopvol, toen ik in de la nog één foto van de vorige sessie vond. Ik ben niet zo fan van pasfoto’s: ik zie er vaak knullig uit met een flauwe grijns op mijn gezicht. Maar de vorige keer waren ze wel geslaagd.Dus fietste ik fluitend naar het stadhuis. Toen ik echter drie kwartier had zitten wachten op mijn beurt, wist de jonge ambtenaar me te vertellen dat de foto niet aan de huidige eisen voldeed: ‘Hij is bijna te klein en de achtergrond is niet egaal. Ook kan ik zien dat hij niet recent is,’ zei ze bits. Om haar punt te onderstrepen wees ze nog eens op mijn huidige paspoort waarin dezelfde foto verwerkt zat. Ik vond dat ik er niet veel anders uitzag dan vijf jaar geleden, dus wat zat deze ambtenaar nu weer moeilijk te doen? ‘Ik vind mezelf anders prima herkenbaar’, wierp ik nog tegen. ‘Regels zijn regels,’ was het antwoord. Voodoopoppetje
Als ik denk aan de overheid dan voel ik meestal het maagzuur al opborrelen. Nederland kent een bureaucratie van Kafkaiaanse proporties. Een burger moet zich geregeld in allerlei bochten wringen om aan de verzoeken van overheidsinstanties te voldoen. Instanties vol ambtenaren die er zelf een potje van maken. Vorig jaar moest ik vijf keer mijn digiID-nummer aanvragen voordat ik eindelijk eens fatsoenlijk mijn zaakjes kon geregelen; de administratie bij de belastingdienst loopt zelden goed. Ambtenaren – het is niet mijn favoriete soort mensen. En als ze zaken afdoen met een kinderachtig credo als ‘regels zijn regels’, is het opeens niet meer moeilijk voor te stellen dat sommige mensen rood voor de ogen zien als ze kostbare levenstijd kwijt zijn door alle redtape waar ze mee te maken krijgen. Soms zou ik willen dat voodoopoppetjes wél werkten.

Crimineel
Een paar dagen later poseerde ik tóch voor de fotograaf. De nieuwe richtlijnen voor pasfoto’s zijn strenger dan ooit (in navolging van de Verenigde Staten, die de richtlijnen hebben opgesteld om terroristen makkelijker te kunnen herkennen):

  1. ogen op een horizontale lijn
  2. hoofd gekanteld
  3. schouders recht
  4. neutrale blik
  5. recht in de camera kijken en
  6. mond gesloten houden

De laatste regel maakt zelfs een kleine glimlach haast onmogelijk. Als je lacht worden namelijk je ogen iets smaller, waardoor je moeilijker herkenbaar bent. Daarom mag er niet meer gelachen worden op de foto’s. Door deze strenge regels kun je een beetje ontspannen blik op je pasfoto dus wel vergeten. Iedereen ziet er bij voorbaat uit als crimineel. Je bent verdacht totdat het tegendeel bewezen is. Ook ik kijk op mijn identiteitsportret chagrijnig, alleen het nummerbord onder mijn kin ontbreekt nog. Ergens biedt die foto ook wel troost: iedere ambtenaar die in het vervolg in mijn paspoort kijkt, krijgt die blik toegeworpen.En daar word ik dan wel weer vrolijk van.

Categorieën
Mike's notities

De eeuwige forens: Good morning

Donderdagochtend, 8:01Op weg naar het station valt mijn oog op de lucht rechts van mij. Licht rood-blauw. De ochtend voelt lekker fris, maar wordt al warmer. Veel beter dan al het water van de afgelopen dagen. Een kleine voorbode van de lente. Ik heb geen zin om te werken vandaag. Het vooruitzicht van acht uur gevangen op kantoor doet me rillen.Gelukkig heb ik nog even. Nog even buiten, nog even frisse lucht. En dan nog een uurtje lezen in de trein. De dag begint goed.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

De eeuwige forens: Gezellig in de file

Dinsdagmiddag, 16:20 Op weg naar de Nieuwjaarsborrel van de zaak. In de file met een stel collega’s en een aardige werkvriend. Luchtig praten over werk, functioneringsgesprekken en muziek uit Scandinavië. TomTom wijst ons de weg, maar kan niet voorkomen dat we halverwege vast komen te zitten met de medeweggebruikers. Dus dít maken mijn autorijdende werkgenoten iedere dag mee. Toch biedt de auto meer privé dan de trein: je eigen mobiele plekje op het asfalt. En carpoolen met vrienden of collega’s maakt de wachttijd aanzienlijk korter. Het cliché zegt ons dat het om de reis gaat, niet om de bestemming. Dat geldt in zekere zin voor de Nieuwjaarsborrel. Aangekomen in Amsterdam-Noord gaan we heel hip drinken in een omgebouwde loods, waar auto’s naast de eettafels staan. (Nog meer file.) Kun je zeggen dat je naast een Snoek hebt gegeten. Veel onbekende gezichten, een lange speech en wat hors-d’oeuvres later, laat ik dit ‘overwerk’ voor gezien.Via taxi, trein en benenwagen kom ik weer veilig thuis. Uitgewerkt.Gerelateerd: Kerstfeestje van de zaak.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

De eeuwige forens: Hotel

Langs het spoor in Haarlem staat een klein hotel vlakbij het perron. Ik heb er nog nooit mijn oor op een kussen gelegd, maar erg rustig slapen lijkt het me niet; wel handig als ik ooit de laatste trein naar huis mis. Wie weet zijn oordopjes bij de kamerhuur inbegrepen.

Categorieën
Mike's notities

Column: Koffie met een decadente smaak

Zaterdagochtend. Ik sta met goede vriend Paul op de derde verdieping van de Bijenkorf in Amsterdam bij de Nespresso Boutique. Achter de balie staat een vrolijke mokkanicht Pauls adresgegevens te noteren. Sinds deze week is het gestroomlijnde Nespresso koffieapparaat onderdeel van zijn keukengerij. Hij is nu officieel lid van de club. Als vers lid krijgt Paul een gratis luxedoos mee voor de cupjes. Alles stijlvol in een papieren boetiektas. In het pakketje zit een boekje over het Nespresso assortiment. In dit werkje vol door cafeïnegeïnspireerde proza vinden we uitdrukken als ‘de ronde kleur’ en ‘bloemachtige aroma’s’. Koffiepoëzie voor huisvrouwen.Ik heb moeite een glimlach te onderdrukken als ik om me heen kijk en zie hoe het imago van dit koffiegenot wordt neergezet. Koffiedrinken is een way of life(style). ‘Bakkie doen’ is er niet meer bij. Nee, doet u mij maar zo’n aluminium cupje met het zwarte goud. Lekker hip.De reclames, die continue op een plat beeldscherm vanaf de muur worden vertoond, impliceren dat het drinken van Nespresso een fijnere ervaring is dan seks met George Clooney. (Nespresso, what else?) Nu wil ik dat als heteroman overigens al snel beamen. Toch moesten we maar eens de proef op de som nemen.Als Paul een aardig bedrag heeft afgerekend voor de kleine cafeïneschat, gaan we op de krukken voor de bar – euh, ik bedoel natuurlijk voor de boutique – zitten. In de boutique staat een vriendelijke jongeman in pak die onze kopjes prepareert. Hij is wat uiterlijk betreft piekfijn verzorgt, maar weet niet zijn dikke Amsterdamse tongval te maskeren. Op de display staan de smaken uit het assortiment uitgestald alsof het kleine meesterwerken zijn. Ik kies voor de Arpeggio, omdat deze wel lekker klinkt. Terwijl die beredenering nog even in mijn hoofd nagalmt, besef ik me dat ik me wel heel erg als een figurant in Glamourland gedraag. Ach, even lekker decadent doen is op zijn tijd best leuk. Ik nip van mijn Arpeggio. Hm, een lekkere stevige smaak die toch zacht op de tong ligt. Al helpt de setting waarin je dit drinkt natuurlijk ook. Van gebakken lucht kun je immers behoorlijke trek krijgen. Even later lopen we hyper van de cafeïne naar buiten.Soms kan het leven ook heerlijk ongecompliceerd zijn.
Lees ook: Koffie & Jezus.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

De eeuwige forens: Leven met vertraging

Dinsdagochtend, 8:50 (december 2007)
De trein trekt weer op, na tien minuten onverklaarde stilstand. Het zal wel weer een kapot sein geweest zijn, of misschien moest de machinist nodig. De reden kan me niet schelen. Ik reis nu al twaalf jaar non-stop met de gele monsters op de rails. Ik probeer niet te denken aan hoeveel uren in in die tijd heb verloren aan wachten op perrons – op de trein, in de trein. Het zou mooi zijn als je die verloren tijd bij vertraging kon declareren bij de NS. Wat zouden we dan allemaal lang leven.
Donderdagavond, 19:50 (december 2007)
Ik sta op een leeg perron te wachten op de rit naar huis. Ik kan minstens twintig andere plekken bedenken waar ik op dit moment liever zou zijn dan hier. De vrieskou knaagt aan mijn huid; de secondewijzer op de klok lijkt bevroren in de tijd; op de snelweg naast het station rijdt niets – een eenzame plek om te sterven.

Categorieën
Mike's notities

Column: De laatste dag

De laatste dag. Vaak komt hij onverwachts. De laatste dag van een relatie; de laatste dag dat je pc nog werkt; de laatste dag van je leven. Net zo onverwachts als de eerste dag overigens. Er is niet een vaste dag waarop een relatie begint bijvoorbeeld. Die dingen verlopen geleidelijk. De laatste dag van de vakantie echter – die staat vast. Maar wat te doen voordat het normale werkritme alles weer overheerst?In de twee weken dat ik vrij had ben ik lang niet aan alles toegekomen wat gepland stond. Ach, het leven is ook te kort om administratie te doen. Of om het huis op te ruimen en truien te kopen. Aan de andere kant zijn er genoeg leuke dingen gebeurd. Een fantastisch concert bijgewoond, enkele filmklassiekers in de dop gekeken, zelf aan een paar videoproducties gewerkt, vrienden bezocht en lekker in de kroeg gezeten waar ook nog eens een warme ontmoeting plaatsvond. Allemaal prima vrijetijdsbestedingen wat mij betreft… (als ik voor het gemak even vergeet dat ik voor een zieke collega moest invallen deze week.)En vandaag?Vandaag denk ik nog even niet aan morgen. Vandaag plan ik niets. Ik zie wel wat er op mijn pad komt.

Categorieën
Mike's notities

2008

Misschien willen we allemaal wel als een vuurpijl leven:
in ieder geval één keer knallen
en een stralende indruk maken