Goed nieuws voor de liefhebber van horror, sciencefiction, fantasy en cultfilms, want het nieuwe nummer van Schokkend Nieuws ligt in de schappen. Dit keer met aandacht voor The Hobbit: An Unexpected Journey, de films van Hitoshi Matsumoto, Tarantino’s Django Unchained en een groot interview met acteur Franco Nero, de enige echte Django.
Goh, waarom deze aandacht voor Schokkend Nieuws mr. Minneboo?
Goed dat je het vraagt: ik ben sinds het vorige nummer een van de columnisten van dit filmmagazine, dus breng ik Schokkend Nieuws graag onder de aandacht. Daarvoor las ik het blad al met plezier. (Check hier mijn eerste column.)
Afgelopen vrijdag was er een borrel voor de medewerkers en kon ik eindelijk eens kennis maken met enkele van mijn collega’s. Een leuke groep enthousiastelingen met een wild kloppend hart voor cultfilms. Prima gesprekspartners dus voor een nerd als ik.
Check voor de hele inhoud van Schokkend Nieuws #99 op de levendige site. Waar je ook een digitale versie kunt bestellen.
In de winterse dagen waarin de bomen zichzelf blootgeven, verschuilt de mens zich juist achter een masker van gespeelde gezelligheid en tijdelijke saamhorigheid.
Hoe zorg je er als onbekend auteur voor dat je wordt uitgegeven? Begin een blog! In 2009 startte Jourbert Pignon (pseudoniem van Joubert Pignon) een blog en plaatste korte verhaaltjes. Op een gegeven moment stuurde hij deze naar HP/De Tijd en werden ze gepubliceerd naast een interview met de auteur. Die publicatie leidde weer tot interesse van een aantal uitgevers. In oktober kwam Pignons debuut uit: Er gebeurde o.a. niets: een bundel zeer korte verhalen waarin absurditeit samengaat met de schrijnende duisternis die het alledaagse leven met zich mee kan brengen.
Of zoals Tommy Wieringa het boek omschrijft: ‘Joubert Pignon doet vrolijk verslag van zijn verkenning van de hel – een stem zoals de zijne hadden we nog niet.’
Ik sprak laatst met Pignon in Haarlem over zijn boek, zijn blog en zijn angst voor sommige schrijvers.
Sinds ik ben gaan bloggen heb ik een haat-liefderelatie met het reactieformulier. Of eigenlijk: met reageerders.
In beginsel ben ik voor het gegeven dat mensen kunnen reageren op blogposts. In het positieve geval levert dat interessante reacties op die de blogpost verrijken, soms door aanvullende informatie voor de lezer en blogger, soms doordat de reageerder eigen ervaringen deelt met de wereld of een compliment geeft. (Complimenten zijn als chocoladekoekjes voor een blogger en motiveren om meer te schrijven.) Allemaal mooi, maar je ziet te vaak dat mensen hun zure ei kwijt moeten: het zijn immers vaak de energiezuigende zeurpieten die reageren. GeenStijl is daar groot mee geworden. Het grote nadeel van negatieve reacties: ze zetten de toon voor de rest van de discussie en in sommige gevallen zorgen die reacties ervoor dat de discussie een heel andere kant op gaat en eigenlijk niet meer slaat op de blogpost zelf. Dat laatste is helemaal spijtig want een blogger legt ziel en zaligheid in zijn stuk en dan komt er een zuurpruim langs die al dat mooie werk eigenlijk teniet doet.
Lettercols in commercial, entertainment publications are PROMOTIONAL INSTRUMENTS (and entertaining, if done right). Like it, don’t like it, or whatever. If you’re a professional with the brains God gave a goat, you know this and you act accordingly. This isn’t journalism.
Ideally, you select letters positive letters, especially thoughtful, thought-provoking letters, including some, OCCASIONALLY that express thoughtful criticism along with positive comments. A critical letter that is clearly biased or dumb enough to incite the readers to rebut it, if only in their own minds, works too. Publishing 101.
Stan told me that when John Romita replaced Steve Ditko on Spider-Man, the mail was overwhelmingly negative. Stan ran only the rave letters, almost without exception. Soon, the mail became overwhelmingly positive. And, P.S., people got used to John’s style and sincerely started grooving on it. This happened, in part, because the lettercols promoted the new look. That helped to start a movement.
P.S. That wouldn’t have worked if John’s work wasn’t really good. Trying to promote in a lettercol something that’s really lousy usually is a non-starter.
Ik zie een overeenkomst tussen die reacties van lezers op de brievenpagina en de reacties van bloglezers. Veel negatieve reacties lokken meer negatieve reacties uit; veel positieve reacties zorgen dat mensen positief tegen de zaak aan gaan kijken. Als je als blogger zelf zou bepalen welke reacties je onder een stuk plaatst, dan zou je dus de flow van deze reacties kunnen manipuleren. Dat doen bloggers in de prakijk meestal niet, want we leven nog in het vage idee dat internet democratisch is en dat iedereen gehoord moet worden. Onzin natuurlijk. Je kunt als blogger negatieve reacties van lezers met een GeenStijl-mentaliteit gewoon weren van je blog. Hun reacties leveren namelijk niets positiefs op en kosten doorgaans veel te veel tijd. Tijd die je beter kunt besteden aan inhoudelijke reacties waar je nog iets van opsteekt.
Misschien gaat het weren wat te ver voor sommigen, maar dan zou ik ze in ieder geval negeren. Al loop je dan wel de kans dat die negatieve comments die nergens op slaan toch de rest van de discussie sturen.
Let wel: het gaat me niet om reacties van mensen die kritisch zijn over wat je schrijft en dat op een beschaafde, constructieve manier laten weten. Daar heb je wel wat aan als blogger. Aan azijnpissers die alleen maar hun plasje willen doen, niet.
Gewoon je comments uitzetten
Dat neemt overigens niet weg dat je vrij bent als blogger om je commentformulier op een gegeven moment op slot te zetten of helemaal achterwege te laten. Een blog is nog steeds een blog als er niet gereageerd kan worden.
Dat onderwerp leverde sowieso heftige discussies op tijdens #blogpraat. Daar heb ik een paar dingen van geleerd:
Voor mij werken discussies op Twitter niet. Ik vind 140 tekens te weinig om me genuanceerd uit te kunnen drukken. Zonder nuance heb je niet veel aan een discussie. Kortom: wat levert al dat gepraat je eigenlijk op?
Ook discussieren via een commentformulier gaat me steeds meer tegenstaan. Sommige reageerders hebben je stuk niet goed gelezen of verkeerd geïnterpreteerd waardoor een discussie daarna flink loos kan gaan. Tekst en te snel lezen kunnen tot een hoop onduidelijkheid leiden. Als ik een stelling met iemand wil bespreken, spreek ik liever met die persoon af. Voorbeeld: Marco Raaphorst en ik waren flink heen en weer aan het antwoorden op elkaar op mijn blog terwijl we elkaar die avond ook zouden zien, want we gingen samen naar de debatavond in de Balie over journalistiek. Tegenover elkaar zitten praat een heel stuk makkelijker. Je kunt iemand zien, je hoort de nuances in zijn stem en ondertussen kun je ook nog gezellig een glas drinken met elkaar. Ik geef dus weer de voorkeur aan gezichtscontact en laat discussies op het web links liggen, want het kost me simpelweg te veel tijd. Tijd die ik aan andere dingen wil besteden.
Karin, Marco en ik reageren vaak op elkaars blogpost door zelf een blogpost te schrijven. Ik ben van mening dat, wanneer je een blogpost schrijft, jezelf meer de tijd gunt. Dat levert overwegend genuanceerdere teksten op dan via een reactieformulier. En zo ontstaat ook nog eens een mooie ketting aan blogposts die naar elkaar verwijzen.
En als mensen zelf geen blog hebben en toch wat aan je kwijt willen, kunnen ze altijd een mailtje sturen.
Wat betekent dit voor mijn blogpraktijk? Dat ik zo nu en dan gewoon de comments uitzet. Als ik een blogposts schrijf, dan staat daar in principe alles in wat ik te zeggen heb. Ik heb vaak geen zin om dan met Jan en alleman tot het oneindige in discussie te gaan. Daar word ik simpelweg niet gelukkig van en het kost me te veel tijd.
Ik had altijd een hekel aan boodschappen doen. Ik dacht dat ik het gewoon zonde van mijn tijd vond maar dat was het niet. Ik dacht dat ik de mensen er gewoon niet leuk vond maar dat was het ook niet. Ik dacht dat het gewoon kleinburgerlijk gedoe was maar dat was het al helemaal niet. Wat het wel was, was dat mijn vader vroeger een supermarkt had. En mijn vader? Ach ja mijn vader, wat was dat eigenlijk voor een man? Ik weet het niet en dan weet je het wel. Dus ik had een hekel aan supermarkten. Maar toen ik eenmaal ontdekte waar dat aan lag, begon ik het vanzelf weer leuk te vinden. Zo leuk zelfs dat, ook al heb ik maar drie dingen nodig, ik altijd alle gangetjes loop. Ik wil alles zien wat er is, dan voel ik me zo rijk. En zo ontdek ik af en toe een nieuw product zoals kaaskoekjes. Twee smaken: geitenkaas en Goudse kaas. De ene is belachelijk lekker en de andere ook.
—
Deze week is Daily Webhead in handen van blogvriend Peter de Kock.
Shooter was onder andere verantwoordelijk voor Secret Wars – een limited serie waarin de superhelden en schurken van Marvel door een goddelijk wezen genaamd The Beyonder naar een planeet werden getransporteerd om de strijd met elkaar aan te gaan. Door de avonturen op deze planeet kwamen veel superhelden veranderd terug: Spider-Man kreeg er bijvoorbeeld een heel nieuw pak wat later een buitenaards wezen bleek te zijn. Secret Wars was het eerste grote event dat de uitgeverij organiseerde. Tegenwoordig hebben ze iedere zomer zo’n blockbuster die de verhalen in alle series beïnvloeden.
In dit oude nieuwsbericht wordt een aardig overzicht gegeven van Shooters verdiensten bij Marvel:
Shooter begon met bloggen in maart 2011. Hij blogt over zijn werk en is een zeer uitgesproken professional. In zijn posts steekt hij zijn soms vinnige commentaar op hedendaags tekenwerk niet onder stoelen of banken. Maar het meeste geniet ik van zijn anekdotes over hoe het er bij Marvel in zijn tijd aan toe ging. Zoals deze heerlijke anecdote over Chris Claremont. De gezelligheid en de kameraadschap onderling. Smullen zijn Shooters verhalen over Stan Lee en over hoe bepaalde publicaties bij Marvel tot stand zijn gekomen. Zeer leerzaam voor een ieder die meer wil weten over hoe de comicsindustrie in elkaar steekt.
Het is vooral leuk om de ervaringen en verhalen van Shooter naast de versies van Sean Howe te leggen die in Marvel Comics juist schrijft dat Shooter niet altijd even geliefd was onder zijn personeel.
Boze reacties
Niet iedere bezoeker van Shooters site is ook even dol op hem. Sinds mei dit jaar blogt Shooter niet meer. JayJay, die al de posts altijd netjes online zette, geeft ook geen verklaring voor Shooters afwezigheid. Feit is wel dat sommige mensen op een zeer akelige wijze reageerden op de plotselinge online afwezigheid van Shooter. Nu vind ik het ook vervelend dat we niet weten wat het lot is van deze stripschrijver, maar dat neemt niet weg dat die scheldpartijen allemaal niet nodig zijn. Spijtig en laat je daardoor vooral niet weerhouden om de posts die Shooter tot nu toe heeft geschreven, want dit blog is een prachtige bron van informatie voor de stripliefhebber.
Tot slot nog even een fragment uit de documentaire Comics in Focus: Chris Claremont’s X-Men die op dit moment geproduceerd wordt, waarin Jim Shooter uitgebreid aan het woord komt:
Langs het kanaal, door het bos, om het meer, weer door het bos en dan door een villawijk terug naar huis. Elke stap kan mooi zijn als ik hem zet met aandacht. Dat ik voel hoe mijn lichaam over een haast eindeloze intelligentie beschikt om al die organen, spieren en pezen zodanig te coördineren dat ik stappen kan zetten zonder er moeite voor te hoeven doen. Dat ik mijn eigen ademhaling hoor, het geknisper van herfstbladeren onder mijn voeten, dat ik dennennaalden ruik en zie hoe mooi de natuur is, dat ik tot me laat doordringen hoe bijzonder het is om te leven. Maar het allermooiste van hardlopen is het moment dat ik gedoucht en wel lekker op de bank zit met een kop koffie. Eerlijk is eerlijk.
—
Deze week is Daily Webhead in handen van blogvriend Peter de Kock.
Van sommige berichten word ik echt vrolijk: Kurt Morissens, mijn collega stripjournalist en -liefhebber uit België, heeft namelijk de StripVOS 2012 gewonnen.
De Stripvosprijs wordt al meer dan 10 jaar uitgereikt door het Stripgilde, de vereniging van Vlaamse stripauteurs. Uit een lijst van 5 genomineerden verkiezen zij jaarlijks ‘een verdienstelijke persoon voor de stripwereld’. Hiermee wil de Stripgilde mensen belonen die zich blijvend inzetten voor de strip en alles wat daar mee samenhangt.
Morissens zet zich al jaren in voor het beeldverhaal. Bijvoorbeeld in de functie van eindredacteur van Brabant Strip Magazine, als hoofdredacteur bij P@per en enkele jaren als stafmedewerker bij Strip Turnhout, als organisator bij Stripeljee en Stripelmagazine. Ook schreef hij het boek Laat ze strips lezen.
‘Daarbij valt zijn aanstekelijke enthousiasme en zijn groot hart voor de strip en de stripauteurs erg op. Mensen zoals Kurt Morissens zijn niet enkel een zegen voor het stripverhaal, ze zijn in deze tijden van crisis ook gewoonweg levensnoodzakelijk voor de sector,’ aldus het Vlaamse Stripgilde.
De StripVOS wordt op 15 december overhandigd tijdens de algemene vergadering van de Stripgilde. Dit zal omstreeks 19u00 uur zijn in de Belgisch Stripcentrum in de Zandstraat te Brussel. Vorig jaar won Merho de prijs.
Gedachte: Wat zijn dat veel knopjes voor een potje rockmuziek. Maar ik heb nog veel meer knopjes, zoveel dat ik ze niet eens allemaal ken. Alleen al de knopjes voor hoe ik me voel zijn een stuk of vijf van die mengpanelen bij elkaar. Eigenlijk is het maar goed dat ik al die knopjes niet ken want dat houdt het leven opwindend, zolang ik maar met mijn fikken van de aan/uit knop afblijf.
—
Deze week is Daily Webhead in handen van blogvriend Peter de Kock.
Goed nieuws voor de liefhebber van horror, sciencefiction, fantasy en cultfilms, want het nieuwe nummer van Schokkend Nieuws ligt in de schappen. Dit keer met aandacht voor The Hobbit: An Unexpected Journey, de films van Hitoshi Matsumoto, Tarantino’s Django Unchained en een groot interview met acteur Franco Nero, de enige echte Django.
