Ik ben deze week druk met het voorbereiden van een interview donderdag, maar voor een koffiedate met een goede vriendin maak ik graag tijd. Liselotte is net als ik zzp’er dus we hadden heel wat te klagen over de slechte tarieven, stomme overheidsplannen en verwante zaken. Gelukkig hadden we tussendoor ook een hoop lol en een paar koffie verkeerds om de misère weg te spoelen. Liselotte is overigens net als ik blogger. Ze blogt hier maar vooral ook hier. Lees haar en geniet, zou ik zeggen.
Potverdorie! En wederom laten de makers van Dexter ons met een mega cliffhanger achter. Dat betekent minstens negen maanden wachten voordat we weten hoe het afloopt. Maar goed, dat is de vloek van televisie: je raakt betrokken bij een groep personages, je leeft met ze mee en wil bovenal dat het goed met ze gaat. Dan komt er een enorme wending die alles op zijn kop gooit. In sommige series gebeurt dat zo vaak dat je het gevoel hebt in een droogtrommel met je wasje mee te draaien. Duizelig kun je ervan worden.
Dexter was de afgelopen weken bloedstollend spannend. En nu, na het zien van de laatste aflevering van seizoen zeven, wordt alles nog eens op zijn kop gezet. Dat het hier gaat om fictiefiguren doet niets aan de spanning af. Fictie is volgens sommigen een parallelle dimensie die bestaat naast de onze. En daarbij: is er in de geest een onderscheid te maken tussen de verhalen van televisieseries en de verhalen die we elkaar vertellen via Twitter, Facebook en blogs…
Hendrik IJzerbrood, aka Agent 327, is al meer dan veertig jaar het geweten van Nederland. Het spreekt voor zich dat het een geheim agent interessante en prachtige vrouwen op zijn pad vindt, want dat hebben we geleerd van de verhalen van Ian Fleming en de avonturen van Agent 327 begonnen als parodie op de wereld van James Bond.
Maar hoe zit het nu precies met de vrouwen van Agent 327? Waar komen ze vandaan? Naar wie zijn ze gemodelleerd? De antwoorden op deze kwesties en nog veel meer vragen staan in het net uitgekomen The Making of – De vrouwen van Agent 327. Het ligt voor de hand om te veronderstellen dat de vrouwen van het strippersonage tegelijkertijd een rol hebben gespeeld in het leven Martin Lodewijk (Rotterdam, 1939), geestelijk vader, schrijver en tekenaar van de avonturen van de geheim agent. In dit album vinden we dus onder andere zijn vrouw, zijn moeder en zijn oma die een avontuurlijk leven leidde.
Tevens ligt in de schappen de zevende druk van Dossier Stemkwadrater, het eerste lange avontuur van Agent 327 dat oorspronkelijk in 1970 uitkwam. De pagina’s zijn opnieuw ingescand, ingekleurd en geletterd, daarom spreekt stripmaker Martin Lodewijk liever over een gerestaureerde versie. Hij vertelt in deze aflevering van Daily Webhead over het album en de Vrouwen van Agent 327 en de vrouwen in zijn leven.
Martin Lodewijk: Dossier Stemkwadrater
ISBN 9789024558391
Hardcover € 16,95
Softcover € 8,95
Stef Habraken: The Making of – De vrouwen van Agent 327
Hardcover € 19,95
Er is ook een luxe editie van € 49,95: gelimiteerde oplage, genummerd, gesigneerd met originele ets.
Uitgeverij L
De muziek in deze Daily Webhead is wederom gecomponeerd door Marco Raaphorst.
Dark Shadows van Tim Burton stond nog op mijn lijstje om te gaan kijken in 2012. Ben wel teleurgesteld moet ik zeggen. De art-direction vond ik wederom fantastisch en de retro soundtrack (de film speelt in de vroege jaren zeventig) kon mij zeer bekoren. Maar voor de rest was het maar een vlakke bedoening. Vlakke personages die eigenlijk geen empathie oproepen, en dan alles in zo’n camp-stijl geacteerd waardoor het nergens spannend of opwindend wordt.
Nog even inhakend op mijn blogpost van vorige week woensdag en mijn opmerkingen over spoilers:
You never get the first read.
We live in a day and age where the generation I’m from, and everyone following, we never get to watch the movie Psycho for the first time. We grow up, knowing through osmosis, that Norman Bates dresses up as his mother. We never get to witness that or experience it for the first time the way audiences did back in the day. It’s just a given. So we’re really all watching it for the second time, zegt Spider-Man schrijver Dan SLott in een interview (dat verder vol met spoilers zit, dus klik vooral niet op de link als je niet wil weten wat er met Spider-Man gaat gebeuren).
En gelijk heeft Slott helaas: wanneer heb je voor het laatst iets gelezen of gezien zonder dat je er al van alles over wist? Zelf ga ik het liefste blanco een bioscoopzaal in om de film onbevangen te kunnen kijken. Hetzelfde geldt voor het lezen van strips. Alleen dan komt het verhaal direct bij je naar binnen en wordt je interpretatie ervan niet gekleurd door vooraannames en achtergrondinformatie. Maar dat is nu met het web nog moeilijker dan voorheen.
In de Volkskrant van 4 december stond een reportage over het nieuwe boek van Nico Dijkshoorn: Dijkshoorn kijkt kunst waarin de bekende dichter/schrijver/persoonlijkheid van DWDD zijn persoonlijke visie op een reeks kunstwerken geeft zoals alleen Dijkshoorn dat kan. Hij laat de mensen weer eens op een andere manier naar kunst kijken en zei het volgende in het artikel:
‘Een suppoost van het Stedelijk Museum heeft mij als jongen eens The Beanery van Edward Kienholz willen uitleggen. “Die klokken staan voor verstilde tijd,” dat soort dingen. Ik wou dat hij dat nooit had gedaan. Voor mij was de kijkervaring bedorven. Ik wil eerst kijken, dan vreet ik later de biografieën over kunstenaars wel.’
Wanneer ik door een museum loop – en dankzij mijn jaarkaart doe ik dat tegenwoordig wat vaker – kijk ik zelden nog op de kaartjes naast de schilderijen en andere soorten kunst. Er even van uitgaande dat ik het betreffende werk nog niet ken en mijn blik dus niet gespoiled is door voorkennis, is het een kwestie van: kijken naar het ding, zien wat het met mij doet, wat het mij vertelt. Daarna kan ik altijd nog het kaartje lezen om te zien of ik het goed had. 🙂
De afgelopen tijd hoor ik aardig wat klachten over PostNL. Zelf ben ik ook allerminst blij met de niet-bezorging in Amsterdam en omstreken. Op de site van PostNL kun je ook je lol op: een popupwindow die niet weg te halen is maar wel over belangrijke informatie staat. Handig hoor. En het is nog de servicebox ook.
Door Amsterdam lopen is het fijnst op de rustige momenten van de dag. ’s Ochtends vroeg bijvoorbeeld. Dan loop je het minste risico niet in de maalstroom der toeristen of taxi’s terecht te komen.
Ik woon pas een paar jaar in Amsterdam, maar kom er al veel langer. Tijdens mijn studie was ik hier bijna iedere dag. In dat opzicht is de stad het decor van mijn verleden, maar ook mijn heden. En de toekomst? Ik zie mezelf uiteindelijk wel in een hutje op de hei wonen. Of Bommelstein. Dat lijkt me wel wat. Met zo’n open haard, een lekkere luie stoel en dan lekker lezen en af en toe in het vuur staren. Glaasje erbij. Gezellig, vooral als het buiten hard waait.
Ben jij al in de kerstsfeer? Ik nog niet echt, hoewel er al genoeg versiering in de straten te zien is, er overal kerstbomen te koop staan en de terugblikken op 2012 op het web oververtegenwoordigd zijn. Mocht je net als ik nog niet in kerstelijke sferen verkeren, dan gaat ongetwijfeld de jaarlijkse kerstspecial van Eppo die sinds gisteren in de kiosk ligt, helpen om in de juiste sfeer te komen. De vierde alweer in even zoveel jaren.
Dit keer speciale kerstafleveringen van Elsje, Eugène, 40 Hours, Hotel Nevelzicht, Liberty Meadows, Floris van Dondermonde, Eppo, Circus Tent, Kinky & Cosy, Flippie Flink en De Ruyter. De aflevering van Amorfati is geinspireerd op het nummer Last Christmas van Wham!, De kerststrip van Esther Verkest van Kim Duchateau kon mij in het bijzonder bekoren:
Verder vertellen de Eppo-stripmakers hoe ze de feestdagen door gaan brengen. De vorige kerstspecial bevatte opvallend veel grimmige en cynische verhalen. De kerstliefhebber kan nu rustig ademhalen, het valt nu reuze mee.
Het valt me op hoeveel coffeeshops in Amsterdam iets met strips hebben. Vaak dragen ze de naam van een stripfiguur of stripfiguren. Zoals Coffeeshop The Spirit, Popeye, Sjors en Sjimmie. Etc. Vroeger dacht men dat strips alleen voor kinderen waren. Straks denkt iedereen dat alleen dopeheads strips lezen…
Er was eens is een boeiende stripreeks over het leven van de joodse ijzerhandelaar Joseph Joanovici. Volgens de een was hij een collaborateur, volgens de ander een verzetsstrijder. De strip van Fabien Nury en Sylvain Vallée toont dat de man beide was. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was het leven zwaar en om zijn vrouw en twee dochters te beschermen laat Joanovici zich in met zowel de nazi’s, het Franse verzet en met criminelen.
Eerder schreef ik al een recensie over deze reeks naar aanleiding van het derde deel. Nu is het vierde deel: Te wapen! verschenen bij de Standaard Uitgeverij. We hebben er een jaar op moeten wachten: een korte weergave van het voorafgaande aan het begin van het album had ik daarom fijn gevonden.
Uiteindelijk worden het zes afleveringen, de laatste is reeds in het Frans gepubliceerd bij Glénat.
In Te Wapen! sluit, in de nadagen van de oorlog, het net zich rond Joanovici. Hij moet harde beslissingen nemen en zowel de nazi’s als het verzet op een bepaalde manier verraden om zijn huid en dat van zijn gezin te redden. In een indrukwekkende scène moet hij ook letterlijk zijn handen vuil maken en onschuldigen offeren.
Met deze daad overschrijdt Joseph onherroepelijk een grens. Zijn ziel zal niet onbezoedeld uit de strijd komen en is nog maar de vraag of hij met zijn acties niet juist verliest wat hij het hardste probeert te beschermen, namelijk zijn gezin.
Fabien Nury en Sylvain Vallée. Er was eens 4: Te wapen!
Standaard Uitgeverij.
ISBN 9789002248610, € 12,95
Daarom Minneboo leest:
Maandelijks krijg ik van veel uitgeverijen stapels strips toegestuurd. Daar zit veel moois tussen, maar niet alles is geschikt voor de bladen en opdrachtgevers waar ik voor schrijf. Toch wil ik deze uitgaven onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen. Verwacht vooral veel recent verschenen strips, met zo nu en dan een album dat ik op dit moment lees en waar ik iets over kwijt wil.
Als ik iets heb geleerd de afgelopen maanden, dan is het om extra alert te zijn op de kleine kadootjes die het unversum soms biedt. Zo was ik woensdagmiddag bij uitgeverij L om te lunchen met redacteur Floor en kwam ik zomaar stripmaker Martin Lodewijk en stripvormgever Rudy Vrooman tegen die daar een stapel albums aan het signeren waren. Er liggen namelijk maar liefst twee speciale uitgaven van Agent 327 in de winkel: een heruitgave van Dossier Stemkwadraat en in de reeks The Making of: De Vrouwen van Agent 327. Een mooie gelegenheid om Lodewijk enkele vragen te stellen voor een Daily Webhead Video. Binnenkort online.
