Categorieën
Fotoblog

Twee jaar alweer

Vandaag is het precies twee jaar geleden dat ik met dit fotoblog begon. Het is me in die tijd gelukt om bijna iedere dag een foto te plaatsen: een plaatje van iets wat ik mooi of opmerkelijk vind, of gewoon een foto die vertelt wat ik die dag heb gedaan.

Hoewel het blog op een vaste schare fans kan rekenen, is het qua bezoekersaantallen niet te vergelijken met MichaelMinneboo.nl. Dat is niet erg: ik vind het fotobloggen te leuk om ermee te stoppen. Best bekeken prent van de afgelopen tijd – hoe kan het ook anders – Drawing Cartoon Porn.

Categorieën
Fotoblog

Scherpschutters

Categorieën
Mike's notities

Even inchecken

Met al het gestunt van Facebook de laatste tijd, een ongevraagde e-mailaanpassing en gedoe met commercieel gebruik maken van je naam en je content, ben ik blij dat ik er even geen gebruik van maak. Ik heb het vermoeden dat dit vriendennetwerk sinds de beursgang langzaam muteert in een commercieel monster dat telkens met nieuwe vervelende zaken op de proppen komt waar je als gebruiker niet op zit te wachten. Als dat zo doorgaat, zullen de gebruikers wel weer wegtrekken en samenscholen op een ander netwerk.

Zoals ik een tijdje geleden al schreef: ik mis het niet echt. Soms is het overigens wel onhandig: ik mis interessante mededelingen van mensen en een hoop uitnodigingen op feestjes. Ook mis ik het contact met sommige vrienden met wie ik alleen via Facebook-sprak. Kennelijk is e-mail helemaal uit tegenwoordig. Leven zonder Facebook is toch een beetje communiceren met een handicap. Daarbij komt er minder bezoek op mijn site omdat ik geen linkjes meer op Facebook-plaats. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat ik minder blog en dat het mooi weer is, maar toch mis je een afzetplek als je even niet aan het sociale netwerk meedoet. Goed, dat moet dan maar even.

Overigens levert niet-Faceboeken inderdaad meer tijd op, maar dat terzijde.

Nu klinkt het meteen alsof ik communicatie-arm leef, maar dat is niet zo. Ik zit, ondanks mijn voornemen om zo min mogelijk social media te gebruiken, nog geregeld op Twitter om even mijn vrienden-lijstje te checken.

(Grootste ergernis van Twitter via de website gebruiken: die constante stroom suggesties wie ik nog meer kan volgen. Rot toch op met je opdringerige gedoe, ik volg al te veel mensen!) En even Twitteren is een valkuil: voordat je het weet zit je alweer uren met mensen te kletsen. Social media applicaties zijn soms als een zwart gat: wanneer je er uiteindelijk weer uit komt, zijn er uren verstreken.

Waar ik ook sinds het begin van mijn sabbatical weer aan toe ben gekomen is het lezen van blogjes. Fijn, want er valt een hoop boeiends te lezen in de blogosfeer. Het bloguniversum zit vol met interessante planeten, sterren en hemellichamen die een bezoekje of een onderzoekende blik verdienen.

En terwijl ik zelf bijna niet blog, beginnen er langzaam nieuwe ideeën te borrelen in mijn brein. Concepten voor blogposts, nieuwe rubrieken en video’s. Maar de uitvoering daarvan moet maar even wachten. Vandaag staat een langdurige leessessie op de bank op de agenda, maar eerst even op de fiets en met mijn kop de zon in.

Categorieën
Fotoblog

Stripmeisje



Soms kom je best leuke vrouwen tegen in de stripwinkel, ook al moet je er helemaal voor naar Edinburgh reizen.

Categorieën
Fotoblog

Mickey

Categorieën
Fotoblog

Blauwkijken

Laatst heb ik gezellig bijgepraat met Ilse, mijn ex-collega van de VARA. Het was leuk om haar weer te zien en te praten over de reportages die we samen gemaakt hebben. Daarna liep ik met een vrolijk gemoed naar huis en keek omhoog naar deze bijzondere blauwe lucht.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie: The Amazing Spider-Man

Regisseur Marc Webb biedt een frisse kijk op de mythe van Spider-Man, maar dit avontuur steekt niet overal even perfect in elkaar.


Als je dan toch na vijf jaar al een filmreeks gaat rebooten en je ook weer de oorsprong van Spider-Man uit de doeken doet, moet je het radicaal anders aanpakken dan je voorganger. Niemand zit immers te wachten op een herhalingsoefening. Die boodschap moet regisseur Marc Webb in zijn achterhoofd hebben gehouden toen hij aan The Amazing Spider-Man begon. Zijn Spider-Man is duisterder dan die van Sam Raimi: geen sprookjesachtige shots van New York tijdens magic hour, nee, nachtscènes waarin het Webhoofd letterlijk in de schijnwerpers van de politie staat die jacht op hem maakt. Het is allemaal wat ruiger: Peter Parker wordt op het schoolplein hard in elkaar geschopt door Flash Thompson, de politie weet het Webhoofd met scherp te raken en behalve oom Ben valt er nog een ander dodelijk slachtoffer in de privé-sfeer.

Webb houdt een aardige balans tussen de emoties, actie en humor, waardoor de film ondanks de zware emotionele lading, niet te veel de emo kant op gaat.

In The Amazing Spider-Man treffen we een nerdy en geniale Peter Parker aan die in het laboratorium net zo op zijn plek is als op een skateboard. Hij is het buitenbeentje van de school, het favoriete slachtoffer van pestkop Flash Thompson. Maar zijn leven is niet volledig kommer en kwel: hij krijgt een relatie met de beeldschone klasgenoot Gwen Stacy die niet voor hem onderdoet qua intelligentie.

Jaren geleden is Peter bij zijn oom Ben en tante May gaan wonen. Zijn ouders waren hun leven niet meer zeker door het geheime project waar ze aan werkten. Wanneer Peter een mysterieuze koffer ontdekt die van zijn vader was, gaat hij op zoek naar de reden van de verdwijning van zijn ouders. Zo maakt hij kennis met Dr. Curt Conners, de voormalige partner van zijn vader die hun werk bij Oscorp heeft voortgezet. Daar wordt Peter ook gebeten door een bijzondere spin waardoor hij spinnenkrachten verwerft. Wanneer Conners door een van zijn experimenten verandert in een levensgrote hagedis, is het aan Peter Parker om hem tegen te houden.

Meer Ultimate dan Amazing
Meer zal ik niet van de plot verklappen, maar favoriete personages als J. Jonah Jameson, Mary Jane Watson of Harry Osborn, die allen prominent aanwezig waren in de trilogie van Raimi, ontbreken. Webb tapt uit een ander vaatje. Op de titelrol staat dan wel dat de film gebaseerd is op de Marvel comic Amazing Spider-Man door Stan Lee en Steve Ditko, Webb haalde de meeste mosterd uit de serie Ultimate Spider-Man van Brian Michael Bendis, die in 2000 moderne verhalen rondom de muurkruiper begon te vertellen. Sommige scènes zijn duidelijk geïnspireerd door die Ultimate-verhalen, ook wat betreft de sfeer van de film en het uiterlijk van Peter Parker moet ik bij The Amazing Spider-Man meer denken aan het schrijfwerk van Bendis dan dat van Lee. Niet zo gek ook, want zoals gezegd moesten ze het wel anders aanpakken om de reboot bestaansrecht te geven en waarom dan niet gebruik maken van de geüpdate versie van 12 jaar geleden? Maar los van het bronmateriaal hebben Marc Webb en de scenaristen hun eigen draai aan de wereld van Peter Parker gegeven en flink lopen sleutelen aan zijn oorsprong om er een goedlopend filmverhaal van te maken.

Verbetering
Het grote probleem van het oorspronkelijke Spider-Man-verhaal in Amazing Fantasy #15 (1962) is altijd de dood van oom Ben geweest. Doordat Peter een overvaller laat gaan omdat hij vindt dat dit niet zijn werk is, en die schurk later zijn geliefde oom vermoordt, leert hij dat het hebben van grote krachten gepaard gaat met een grote verantwoordelijkheid. Ik heb het echter altijd erg toevallig gevonden dat een schurk die eerst een televisiestudio overvalt een paar weken later inbreekt in het huis van de Parkers en daar Ben vermoordt. De scenaristen van de film hebben de dood van Ben en de overval op een meer logische wijze samengebracht.

De familie Parker.

The right men for the job
De casting van Andrew Garfield is voortreffelijk: hij zet een ontwapenende, eigentijdse Peter Parker neer. In tegenstelling tot Tobey Maguire weet hij overtuigend te huilen en aangezien het emogehalte van deze film behoorlijk hoog is, komt dat goed uit. Webb besteedt namelijk veel tijd aan de relatie tussen Peter en Gwen en de persoonlijke perikelen in het leven van Peter Parker. Niet onterecht natuurlijk, want daar draaien de Spider-Man verhalen doorgaans om.

Ook de casting van Martin Sheen als oom Ben is een schot in de roos. Juist omdat Ben relatief weinig screentijd heeft, is het fijn dat acteerveteraan Sheen met weinig een boeiend en warmhartig personage kan neerzetten. Ook over Emma Stone als beeldschone en slimme Gwen Stacy zal je mij niet horen klagen. En ook Dennis Leary is als inspecteur Stacy goed gecast en maakt indruk, al had ik graag wat meer van hem gezien.

Monsterlijk
De film gaat mank bij de schurk in het verhaal: Rhys Ifans zet een zeer menselijke Curt Conners neer. Ooit verloor hij deze wetenwschapper zijn rechter arm en hij hoopt deze terug te laten groeien door zijn genetische structuur met die van een hagedis te mengen waardoor hij in The Lizard veranderd. Deze monsterlijke verschijning weet niet te overtuigen en slaat een modder figuur. Daarbij ziet zijn kop, een vreemde mengeling van een hagedis en een menselijk gezicht, er niet uit. The Lizard kan niet tippen aan vorige schurken als Doctor Octopus, prachtig gestalte gegeven door Alfred Molina, noch aan Willem Dafoe die overtuigend de gespleten persoonlijkheid van Norman Osborn wist uit te drukken.

The Lizard in strip- en filmversie.

 

Slecht ontwerp
Webb heeft op sommige momenten in de film te veel haast: Peter steelt zijn web simpelweg van Oscorp, al ontwerpt hij de schieters wel zelf. Op een slapstickscène in de badkamer na, waarin Peter uit onwennigheid te veel kracht gebruikt en de kraan kapot trekt en de deurkruk al snel van de deur haalt, heeft Spidey wonderbaarlijk weinig moeite om een geoliede vechtmachine te worden. Iets meer oefening had de overgang van doorsnee nerd naar superheld geloofwaardiger gemaakt. Ook het Spider-Man-pak ziet er uit alsof men een ondoordachte, vlugge schets van de ontwerper heeft gebruikt. Waarom gaan rommelen aan een ontwerp dat al vijftig jaar prima dienst doet in de strips?

Aangezien het verhaal dat gesponnen is in deze film nogal wat losse eindjes bevat – de geschiedenis van Peters ouders is niet volledig uit de doeken gedaan, ook de moordenaar van oom Ben loopt nog vrij rond – mag een vervolg niet uitblijven.

Eindoordeel: The Amazing Spider-Man is een onderhoudende film die op de emotionele momenten meeslepend is, bevolkt wordt door een goede cast en strakke actiesequenties bevat. Helaas is de schurk minder boeiend en is het scenario op sommige punten wat slordig.

Te zien vanaf 28 juni in 3D en Imax 3D.

Voor de liefhebber: hier alvast een scène uit de film, waarin Spidey’s bijdehante humor goed naar voren komt:

Categorieën
Fotoblog

Bos hout voor de deur

Categorieën
Fotoblog

Schilderspullen

De schilders hebben maar liefst twee senseo-apparaten om hun koffie te zetten.

Categorieën
Fotoblog

Stripetalages

Tijdens de Stripdagen Haarlem waren veel winkeletalages versierd met stripelementen.

Categorieën
Fotoblog

Transforming Pop Art

Kunst door Linda van Bruggen tijdens Stripdagen Haarlem. Als ze ooit een Spider-Man serie maakt, ben ik de eerste in de rij voor aanschaf.

Categorieën
Strips

50 jaar Spider-Man in Stripgids 30

Dat Spider-Man dit jaar Abraham ziet zal de vaste lezers van dit blog niet zijn ontgaan. Om de verjaardag van Peter Parker te vieren, mocht ik voor Stripgids een essay schrijven over mijn favoriete webhoofd. Hoe hebben de schrijvers en redacteuren van Marvel Spidey al die jaren relevant en bij de tijd gehouden? En waar ging het faliekant mis? Daar gaat mijn stuk over.

Maar het dertigste nummer van Stripgids bevat nog meer moois. Zoals uitgebreide interviews zijn er met onder meer Cyril Pedrosa (auteur van het bekroonde Portugal) en François Schuiten. Stripgids sprak ook met Matt Madden (auteur van Stijloefeningen) en laat Sam De Graeve aan het woord over strips en televisie. De cover is van Joost Swarte die dit jaar ook de Marten Toonderprijs in zijn handen krijgt gedrukt.

Cover door Joost Swarte.

Stripgids 30 luidt ook de start in van de nieuwe strip van Luc Cromheecke en Sti: Het Godvrrgeten Eiland. Stripwerk is er verder van Charlotte Dumortier, die in 2011 debuteerde met Murphy’s miserable space adventures. Meer nieuw bloed werd uitgenodigd aan ‘De tekentafel’: daar tonen Criva en Verhast hun work-in-progress voor het tweede deel van Jorikus Magnus.

In opdracht van het provinciaal bibliotheekcentrum Vrieselhof maakt Strip Turnhout het tweemaandelijkse gratis stripmagazine Stripgids, dat je vijf keer per jaar (tweemaandelijks, de zomermaanden uitgezonderd) verschijnt.

Nog geen abonnement? Dat is gelukkig snel te regelen. Het blad is in principe gratis verkrijgbaar op verschillende plekken in België, alleen striplezers in de Lage Landen betalen een klein bedrag aan verzendkosten. Zie hier voor meer informatie.

(Overigens is de site van Strip Turnhout een prima plek om het laatste stripnieuws mee te pakken.)