Honden en hun baasjes: ik ben er geen fan van. Deze hond was vanmiddag natgeregend en stonk daarom behoorlijk. Wel bleef hij rustig liggen. Toch heb ik ze liever niet in de trein.
Maand: oktober 2011
Categorieën
Geen FredX Den Haag
Helaas. Soms zit het mee en soms zit het tegen. De organisatie van FredX Den Haag heeft vanavond laten weten dat het feest niet doorgaat.
Op de site is het volgende te lezen:
Helaas zijn we genoodzaakt FREDxTheHague die we voor donderdag 13 oktober 2011 gepland hadden te moeten cancelen. Op voorhand, via de voorverkoop, zijn er te weinig kaarten verkocht.
We gaan in beraad. En als we nieuws hebben, melden we dat hier.Helaas mensen, maar het is niet anders.
Karin Ramaker en Marco Raaphorst
Ik zou op FredX een praatje houden over hoe ik in New York op zoek ging naar de voetsporen van Spider-Man. De lezing ligt klaar, de powerpoint is gemaakt. Nou ja, die komen vast nog wel eens van pas. Wel jammer, ik keek ook erg uit naar de andere sprekers.
Categorieën
Hallie Lama leest Hallie Lama
Aan Hallie’s gezicht te zien, kent hij ze al.
Categorieën
KLIK! Special: Een dag bomvol animatie
Zaterdag 5 november staat Filmtheater Kriterion weer in het teken van animatie, dan vindt namelijk de KLIK! Special plaats. Een hele dag aandacht voor de stand van zaken in de Nederlandse animatiewereld, workshops en natuurlijk veel filmprogramma’s zoals een speciaal programma van voorfilms en Best of KLIK!.
KLIK! Special is een speciale editie van het KLIK! Amsterdam Animatie Festival, wederom in Filmtheater Kriterion te Amsterdam. Een hele dag gevuld met presentaties, workshops, discussies en natuurlijk veel animatie en gezelligheid.
Naast de nodige porties geanimeerd vermaak gaat men ook de diepte in om de huidige staat van de Nederlandse animatie-industrie eens nader gaan bekijken. De laatste en enige Nederlandse geanimeerde feature is Als je begrijpt wat ik bedoel uit 1983. De lange speelfilm op basis van de Bommelstrips van Marten Toonder. Er gloren gelukkig nieuwe projecten aan de horizon. In ‘Langverwachte Langspeelfilms’ zullen Willem Thijssen, de intendant van de lange Nederlandse animatiefilm bij het Filmfonds, producenten en filmmakers spreken over alle nieuwe projecten en ideeën die er gaande zijn op het gebied van de Nederlandse animatiefilm. Daarnaast worden nieuwe en lopende projecten gepresenteerd en werpt KLIK! Special een blik op de toekomst van de lange animatiefilm.
En voor de Bommelliefhebbers: er komt ook een expositie over Als je begrijpt wat ik bedoel die vanaf 23 oktober te zien zal zijn.
Onbekende voorfilms
KLIK! Special kijkt niet alleen vooruit, maar blikt ook terug. Onder andere met een nooit eerder vertoond filmprogramma getiteld ‘Onbekend maakt onbemind’, samengesteld en gehost door filmverzamelaar Roloff de Jeu. Het programma bestaat uit korte animatiefilms die tussen de jaren ‘40 en ‘90 in de bioscoop vertoond zijn als voorfilm en
daardoor nooit te zien zijn geweest voor latere generaties.
Nog een stap terug in de tijd doen we met een ‘Best of KLIK!’ programma dat bestaat uit de meest gedenkwaardige films die het festival de afgelopen jaren vertoonde. In het jaarlijks terugkerende programma ‘Hollandse nieuwe’ zijn de nieuwste animaties van eigen bodem te zien.
Scriptdating
Daarnaast organiseert KLIK! in samenwerking met productiehuis Mooves scriptdating, waarbij scriptschrijvers en animatiemakers elkaar kunnen treffen en van elkaar kunnen leren.
KLIK! Special zal eindigen met ‘een bombastisch en ingehouden hedonistisch feest’, aldus de organisatie.
Zie voor meer informatie de site van KLIK!
Update:
Het Parool bericht vandaag dat het Filmfonds een half miljoen euro investeert in de lange animatiefilm Trippel Trappel. In de film, geproduceerd door Illuster, proberen drie huisdieren om het sinterklaasfeest ook voor huisdieren te organiseren.
Vorig jaar investeerde het fonds in Nijntje de film, die momenteel in productie is. Dit zijn de eerste Nederlandse lange animatiefilms die in bijna 30 jaar gemaakt worden.
Categorieën
Krabbels voor Steve Jobs
Steve Jobs overleed 5 oktober. De hele wereld rouwt. Een visionair is gestorven. En dat vind ik echt: ik gebruik mijn mac met veel plezier en geniet van het feit dat één man zo’n duidelijke vingerafdruk op de wereld kan achterlaten.
Natuurlijk neemt de liefde voor de mac en de verering van Jobs soms religieuze proporties aan bij sommigen, maar ook daar moet je de humor van inzien. Op het Leidseplein, achter het ABN Amro gebouw, kunnen mensen hun afscheidsbriefje schrijven. Heel analoog allemaal in het digitale tijdperk.
Recent kreeg ik het verzoek van Anne Kruijsen om zijn blog eens te bekijken en te laten weten wat ik ervan vind. Anne is een van de studenten journalistiek van de HU die ik laatst heb toegesproken over bloggen. Sinds kort is hij Blogfluit begonnen: een blog over opkomende artiesten en bands.
Hieronder een analyse waarin ik Blogfluit gebruik om enkele tips te geven voor beginnende bloggers.
Richt je op een specifiek onderwerp
Wat ik goed vind is dat Blogfluit zich richt op een specifiek onderwerp. Het is meteen duidelijk waar dit blog over gaat, namelijk opkomende artiesten en bands. (Leuke woordspeling trouwens.)
Schrijf met passie
Ik vind het altijd leuk als mensen vanuit hun passie iets schrijven. Als het goed is werkt die passie aanstekelijk. Een blog is een mooi medium om het vuurtje voor iets bij anderen aan te wakkeren. Bovendien is het nooit moeilijk om onderwerpen te vinden om over te bloggen als je over iets schrijft dat dicht bij je hart ligt.
Hou het eenvoudig
De layout van de site is eenvoudig. Erg fijn, de nadruk ligt hierdoor op de blogposts. Wie aan sociale media wil doen, kan onderaan terecht. Je kunt Anne volgen op twitter en zijn laatste tweets zijn te lezen. Rechts ervan kun je zijn blog liken op Facebook. Ik mis nog wel het e-mailadres van de schrijver of een contactformulier voor mensen die een reactie willen emailen.
Lezersservice: categoriseer verschillende typen blogposts
Op het blog worden blogposts ingedeeld in categorieën. Dat is altijd handig als er op een gegeven moment honderden posts op de site staan en iemand bijvoorbeeld alleen de interviews wil lezen. Er staat echter ook categorie uncategorized tussen die WordPress standaard aanmaakt als je je blogpost nergens onder schaart. Dat vind ik altijd jammer: als je een categorie hebt waar alle posts die nergens anders passen in ondergebracht moeten worden, is het altijd mooier om die categorie toch van een titel te voorzien.
Wat mij opvalt aan de laatste posts is dat er geen gebruik wordt gemaakt van tags. Dat was bij eerdere bijdragen wel het geval. De tags zou ik gebruiken om individuele artiesten, genres en pop podia, etc. aan te duiden. Tags zijn goede lezersservice maar ook voor jezelf handig om in de stroom van blogposts later dingen terug te vinden. Ook merk ik zelf aan mijn statistieken vaak dat Google gebruikmaakt van de tags.
Zorg voor continuïteit
Behalve de indeling in categorieën is er ook een vaste rubriek: Het album van de week. Het is altijd goed om een terugkerende rubriek te hebben waarin je op vaste tijdstrippen over blogt. Een serie zorgt ervoor dat mensen terugkomen op je blog en daar een gewoonte van maken.
Er verschijnen geregeld blogposts op Blogfluit. Continuïteit is erg belangrijk voor een blog. Een regelmatige hartslag van nieuwe posts werkt wat mij betreft het beste om lezers regelmatig terug te laten komen.
Maak je blog persoonlijk
De toon van de posts is persoonlijk. Anne schrijft vanuit zijn perspectief. Bloggen is een persoonlijke bezigheid, dus dat is goed. Wat ik daarom mis aan de site is een about pagina. Ik wil als bezoeker wel weten wie de schrijver is. Een korte bio met een foto of een avatar kan die vraag beantwoorden.
Bloggen is multimediaal: gebruik video en audio
Anne maakt gebruik van youtube video’s om zijn stukken te illustreren. Dat is prima, alleen is het wel zaak om je oude blogposts goed bij te houden. Video’s met muziek waar copyrights op zitten worden geregeld verwijderd van youtube, dus pas erop dat je niet met grote zwarte gaten onder je blogposts zit.
Tot zover mijn twee centen. Misschien dat andere bloggers en nog wat aan toe te voegen hebben.
Categorieën
De Smoeshaan
Vanmiddag naar de film Melancholia geweest van Lars von Trier. Dat wordt wat mij betreft de laatste Von Trier die ik zie. Het was erg somber allemaal weer. Daar konden de aantrekkelijke blote borsten van Kirsten Dunst, die in een scene redelijk close in beeld waren, niet tegenop. De film zet wel aan het denken, en is in dat opzicht interessant, maar leidt wel tot duistere gedachten. De mensheid is het niet waard om te overleven. En bedankt, Lars. De sombere stemming werd onderstreept door de regen. We scholen daarom in de Smoeshaan om de hoek van de bioscoop om te lunchen. Die viel in ieder geval goed.
Categorieën
Stripjes kopen bij Lambiek
Vandaag heb ik een vrije dag. Zo dat mag in de krant! 🙂 Dus tussen de buien door en uiteindelijk ook door de regen heen een rondje gelopen door de stad. Even koffie gedronken bij Mulder (een café dat verder niets met Fox of Jan te maken heeft) en daarna Lambiek in de Kerkstraat bezocht. Even wat stripjes uitzoeken om rustig op de bank te gaan lezen. Boris wees me nog op Blast, maar die had ik al gelezen. Wel een goede aanrader trouwens.
Categorieën
Het lege nest boekpresentatie
Vandaag was bij uitgeverij De Harmonie de boekpresentatie van ‘Het lege nest’. Een grafische novelle gemaakt door Peter de Wit. Hier zien we de vader met zijn twee kinderen, die allebei op een bepaalde manier een rol in de strip spelen. Links zit Elsbeth Louis van de uitgeverij.
Ik vond het een erg leuke presentatie met een reeks hartelijke speeches. Het is trouwens ook een erg leuk boek. Ik interviewde Peter recent over ‘Het lege nest’ voor NRC Handelsblad. Dat interview vind je hier.
Hanco Kolk en Peter de Wit werken al sinds 1985 samen en maken tegenwoordig de strip ‘S1ngle’.
Categorieën
Peter de Wit in therapie bij Sigmund
Stripmaker Peter de Wit vertelt met Het lege nest voor het eerst een persoonlijk verhaal. ‘Als de kinderen het huis uitgaan, sta je als echtpaar elkaar toch even gek aan te kijken.’
In de grafische novelle Het lege nest heeft vader Ben er grote moeite mee dat de kinderen het huis uit zijn. Bens leven lijkt plotseling zinloos. Bij het horen van het nummer Dochters van Marco Borsato wordt hij al emotioneel. Ben lijdt aan het legenestsyndroom en gaat in therapie. Zijn therapeut is Sigmund, Neerlands bekendste strippsychiater. ‘De vader moest aan iemand zijn verhaal kwijt en ik hou niet van gedachteballons in strips,’ vertelt Peter de Wit. ‘Ik kon wel een nieuwe therapeut bedenken, maar ik heb Sigmund al. Alle raad die hij geeft over het legenestsyndroom klopt. Ik heb aardig wat documentatie over het onderwerp, dus ik kon Sigmund allerlei onderzoeken van psychologen in de mond leggen. Het moest niet echt een zelfhulpboek worden, maar wel een beetje.’
Naast de strip Sigmund waarmee De Wit sinds 1994 de lezers van de Volkskrant dagelijks een lachspiegel voorhoudt, is hij co-auteur van de populaire krantenstrip S1ngle die hij samen met Hanco Kolk maakt. Met Het lege nest slaat De Wit een nieuwe weg in: voor het eerst maakte hij een lang verhaal over een onderwerp dat hem nauw aan het hart ligt.
‘Ik wilde vooral een weemoedig
en liefdevol verhaal maken’
De Wits kinderen, een zoon van 25 en een dochter van 21, gingen drie jaar geleden op kamers. Toen maakte hij in Sigmund een serie grappen over het legenestsyndroom. Sindsdien wilde De Wit er altijd al een langere strip over maken. ‘Het moest eruit. Het is niet zo dat ik honderden verhalen te vertellen heb, maar dit wilde ik graag tekenen.’
Had de stripmaker net zoveel moeite met de situatie als zijn hoofdpersoon? ‘Als je kind geboren wordt is dat een soort wonder. Van het ene op het andere moment ben je vader. De 25 jaar die daarvoor hadden plaatsgevonden waren opeens onbelangrijk en haast vergeten. Ik vind het geweldig om vader te zijn. Wat Ben heeft is misschien wat aangedikt, maar zijn ervaringen en de mijne komen aardig overeen. Als de kinderen het huis uitgaan, sta je als echtpaar elkaar toch even gek aan te kijken. Dat is toch heel raar. Ik heb daar lang aan moeten wennen.’
Geen computer
Een paar dagen per week zit De Wit in een werkruimte die hij deelt met onder meer een fotograaf en een stempelmaker, gehuisd in het oude Handelsblad-gebouw in het centrum van Amsterdam. Op zijn werkkamer thuis zorgen e-mail en Google voor veel afleiding, daarom heeft hij hier als enige geen computer op zijn bureau staan.
Aan dit lege bureau is hij begonnen met het script van Het lege nest, een dramatisch beeldverhaal met zo nu en dan een relativerende grap: ‘Ik wilde vooral een weemoedig en liefdevol verhaal maken. De humor komt voort uit de situatie, er zitten geen bedachte grappen in.’
De toon van de grafische novelle is vooral luchtig. Wanneer Sigmund zijn cliënt mee uit wandelen neemt, blijkt hoe zwaar vader Ben het te pakken heeft. Waar andere mannen kijken naar etalages vol typische mannendingen als elektronica en auto’s, blijft de ontheemde vader tevreden staren naar een wiegje met Nijntje erop. Hij las de kinderen altijd Nijntjes avonturen voor. Als hij de tekst van Nijntje in de dierentuin begint te citeren, haakt Sigmund spontaan in. Dan blijkt dat de psychiater tot zijn twaalfde alleen de boekjes van Dick Bruna mocht lezen van zijn moeder. ‘Je hoort vaak dat psychiaters en therapeuten een bijzondere of nare jeugd hebben gehad. Daarin is Sigmund geen uitzondering,’ legt De Wit uit.
De volwassen kinderen van Ben zijn op de achtergrond altijd aanwezig: ze bellen op of hun portretfoto’s komen in beeld. De Wit voert ze echter nooit letterlijk op als personages: ‘Een bewuste keuze, want het verhaal draait om de vader en de therapeut als bijfiguur.’
Cartoonesk
Het lege nest is getekend in de cartooneske stijl waarin hij Sigmund en de Burka babes tekent. De oplettende lezer ziet veel personages op de achtergrond glimlachen: ‘Leuk dat je dat is opgevallen! Ik wilde het verhaal een blije, sympathieke uitstraling geven dus heb ik express veel mensen laten lachen. Deze strip moest contrasteren met Sigmund, waar ik graag treurige en depressieve mensen voor teken. Ik vind het fijn om vijftien rimpellijnen in hun gezicht te krassen en gebogen ruggen, geslagen door het leven, te tekenen.’
Thuis werd de novelle goed ontvangen. ‘Het is niet zo dat mijn kinderen zo schrokken dat ze weer thuis zijn gaan wonen. Dat was natuurlijk mijn opzet, maar helaas’, grapt de breed grijnzende stripmaker.
Het lege nest ligt nu in de winkels. Uitgeverij De Harmonie, 96 blz. € 14,90.
Dit interview is donderdag 6 oktober in NRC Handelsblad gepubliceerd.
Bekijk ook de ‘homemovies’ op de site van Het lege nest.
Categorieën
Por Dios stopt
Begin dit jaar schreef ik een stuk voor de VPRO Gids over stripblad Por Dios. In dit stripblad staat ieder nummer een compleet, eerder uitgebracht stripverhaal van albumlengte, aangevuld met korte verhalen. Na twaalf nummers heeft de uitgever besloten ermee te stoppen.
Het twaalfde nummer van Por Dios is helaas ook het laatste nummer. Het succes waar we op gehoopt hadden bleef jammer genoeg uit en na een prachtig jaar met vrijwel alleen maar hoogtepunten komt er helaas een einde aan Por Dios. Aldus de mededeling op de site.
In het voorwoord van het laatste nummer meldt de redactie dat het digitaliseren en het opnieuw inkleuren van oud materiaal een tijdrovende klus is en bovendien kostbaar. ‘En in het hoge productieschema van 64 pagina’s per maand is het financieel en productioneel niet haalbaar voor ons om er mee door te gaan.’ Klaarblijkelijk bleef het beoogde succes uit. Dat is jammer, want wederom bijt een stripblad in het stof. Eerst gingen Eisner en Zozolala ook al ten onder.
Misschien heeft het in het geval van Por Dios ook aan de keuze van de verhalen gelegen. Naast klassiekers als Trigië, Virl, De Generaal en De Familie Fortuin, werden er ook hele verhalen gepubliceerd van Soeperman en Elsje. Nou heb ik niets tegen die strips, ik vind Elsje erg leuk, maar aangezien die dondersteen ook iedere Eppo haar opwachting maakt en er al standaard afleveringen in Por Dios waren opgenomen, voelt dat niet als een ‘klassieker die opgediept is uit het archief en digitaal is opgepoetst’ dan andere titels.
Ik hoop dat de nieuwe Nederlandse Mad, die ook wordt uitgegeven door de Don Lawrence Collection, een langer leven beschoren is.
Vintage Marvel Superhelden op een tas! Nou ja, vintage? Ongetwijfeld door een ijverige Chinees nagetekend, want de betreffende tas komt uit China. Maar toch. Ik zal er niet snel in lopen, want tja, dat wordt wat gay wellicht, zo’n damestas aan je arm. Maar hoe meer strips in het straatbeeld, hoe beter wat mij betreft.