Tag: Amsterdam

Categorieën
Fotoblog

Een dagje spijbelen…

Ik werd wakker in Amsterdam. Niet in mijn eigen bed, maar toch voelde het vertrouwd.De avond ervoor had ik met N. tot laat gebreinstormd over een filmscript. Een intensieve sessie, zoals dat hoort bij het schrijven van scripts. Op de dag dat de constructie van een verhaal makkelijk gaat, doen we vast iets fout. Amsterdam werd helder verlicht door de najaarszon; de ochtend voelde aan als een frisse belofte waar ik van wilde proeven. Tijd om te spijbelen. Werken kan altijd later nog. Bovendien had ik dagen achter Mackie gewerkt, gegeten en – nu ja dichterlijk overdreven – geslapen. (Het resultaat kun je hier aanschouwen.) Tijd om de benen te strekken en mijn hoofd door de najaarsbries leeg te laten blazen.

(Klik op de foto voor grotere versie.)

Grachten langs, bruggetjes over. Menig straatje in de Damstad mocht wat mij betreft zo worden ingelijst. Hangt u maar op – straatkunst. Onderwijl werd hier en daar hard gewerkt. Mannen van de gemeente maakten menig kruin een kopje kleiner:

(Klik op de foto voor grotere versie.)

Mijn omzwervingen brachten me in stripwinkel Lambiek alwaar ik ontvangen werd met een gastvrije kop koffie. Boris en Klaas waren te spreken over de 24 Hour Comic-video die de week ervoor in de winkel was gedraaid. Inmiddels was de galerieruimte weer geheel opgeruimd. Er was geen enkel bewijs van de stripmarathon meer te zien.Buiten was het roemoerig: vrachtwagens die zich door een te smalle straat trachtten te persen. Najaarstoeristen met rugtassen vol verwachtingen, digitale foto’s en vuile sokken. Via de Leidse straat, ’t Spui en de ABC naar het CS. In de trein las ik een pas gekochte strip. Even in mijn eigen wereld, verstopt voor de realiteit. Thuis wachtten oude rekeningen, een to-do-lijstje, de afwas en een nog te monteren video. Maar eerst koffie en een aflevering van de serie Californication kijken. Nog even genieten. Als je spijbelt, moet je het immers goed doen.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Column: Wereldrokersdag

Ik had er nog nooit van gehoord, maar 12 oktober was het WereldRokersDag.
Samen met L. liep ik zondag door Amsterdam. Op de ruit van café De Pels stond de WereldRokersDag aangekondigd. Buiten zaten een stel verslaafden hun rookgerij weg te paffen terwijl een fotograaf de demonstratie vastlegde.Waarom 12 oktober? Op de site rokersbelangen.nl wordt dat uitgelegd:

12 oktober (1492) is de dag dat Columbus voet zette op het eiland San Salvador. De eilandbewoners, die hij er aantrof boden de verre reiziger geschenken aan, waaronder enkele gedroogde bladeren: tabak. Dit is de eerste keer in onze geschiedenis dat in het teken van vriendschap en vertrouwen een rokertje werd aangeboden.

Nu bestaat de WereldRokersDag al een paar jaar – sinds 2004 geloof ik. Speciale dagen die gewijd zijn aan een bepaalde groep in de samenleving of die een bepaalde ziekte onder de aandacht moet brengen kennen we natuurlijk al langer. Arme rokers
Misschien kunnen de rokers, die zich natuurlijk hartstikke gediscrimineerd voelen sinds het rookverbod in de horeca is ingegaan, wel een hart onder de riem gebruiken. Dus als je een roker tegenkomt in de komende dagen, geef hem of haar maar een lekkere knuffel. Want dat hebben ze verdiend! Ze zorgen ervoor dat de overheid accijns binnenkrijgt, want dat roken is een dure hobby. Goed, dat bedrag wordt deels gecompenseerd door de hogere ziektekosten die rookgerelateerde ziekten met zich meebrengen, maar dat even ter zijde. Daarbij leven rokers gemiddeld ook nog eens korter dan de niet-rokers. En sinds het rookverbod in de horeca zal dat gemiddelde steeds meer gaan verschillen ten opzichte van de sterfteleeftijd van niet-rokers.
Maar even zonder gekheid. What’s next: WereldJunkDag? WereldJunkfoodDag? Dag van het Terrorisme?
Ach, kan mij het ook schelen. Steek er nog lekker eentje op, buiten op het terras. Neem ik binnen nog een cappuccino.Lees ook:

Categorieën
Boeken Strips

Vrijdagmiddag (2): Geestverruimende middelen en nachtwezens in The ABC

Het regende zachtjes toen ik die vrijdagmiddag The American Book Center op het spui binnendruppelde. Mijn gedachten waren nog even bij de afgelopen uren in het Crea Café, waar ik met een oude studiegenote had bijgepraat. Maar nu was het tijd voor boeken. Nu ja, strips om precies te zijn. The American Book Center huist alweer een aantal jaar op het Spui in Amsterdam. Ik kom er al sinds mijn studietijd, toen de boekwinkel nog aan het einde van de Kalverstraat zat. Het is voor mij de perfecte plek om te snuffelen en onverwachte ontdekkingen te doen.Geestverruimende middelen
Wat mij betreft is een goede boekwinkel een vrijhaven – een plek weg van alledag waar je geestverruimende middelen in de vorm van boeken, teksten en comics kunt vinden en waar je, in het gunstige geval, even rustig kunt bladeren, lezen en snuffelen. De betere boekhandel past bij je smaak en heeft dat ene boek wat je zoekt in de kast staan, of kan daar zonder moeite aankomen. The American Book Center voldoet niet aan alle bovengestelde eisen, want door de smalle gangen en volle winkel word je vaak gestoord in het snuffelen door andere papierzoekers. Ook kun je er niet lekker in een hoekje zitten lezen, zoals dat wel kan in de boekwinkel Borders in Londen. Toch is het een van mijn favoriete plekken om te vertoeven. Omdat het personeel er al jaren werkt, kom je er altijd herkenbare gezichten tegen. De staff van de ABC geeft de indruk hart voor de zaak te hebben. Die herkenbaarheid en continuïteit geven een vertrouwd gevoel. Vanwege de kortingskaart voel je je als klant toch onderdeel van de gehele sfeer daar. En de collectie graphic novels en filmboeken is zeer ruim.

De trap naar de eerste verdieping. Foto: Boekhandel-info.nl

De laatste tijd is het scannen van de aanbiedingskast op de eerste verdieping vaste prik geworden als ik in Amsterdam ben. Ook dit keer stonden er weer een paar interessante comics tussen die ik niet wilde laten staan. Nachtwezens
Zoals een mooi gebonden hardcover editie van Nocturnals. Stripmaker Dan Brereton schildert zijn strips. Zijn artwork greep me dan ook meteen: mooi geschilderde platen vol rijke details. De strips over de nachtelijke outcasts werden oorspronkelijk halverwege de jaren negentig uitgegeven. Het verhaal vertelt over de supernatuurlijke avonturen van Doc Horror en zijn dochter Evening. Ze opereren in de fictionele stad Pacific City, ergens gelokaliseerd in Californië. In de verhalen over de Nocturnals worden gangster/pulpverhalen gecombineerd met fantasiewezens, bovennatuurlijke elementen en een halloweenachtige sfeer.

Prachtig werk van Dan Brereton.

Ook waren er veel hardcover Batman-titels in de aanbieding die middag. Ik voelde me als een kind in een snoepwinkel, maar wist mijn koopdrift te beheersen tot een paar titels. Want, laten we eerlijk zijn, The ABC is niet een van de goedkoopste boekwinkels in Nederland. De prijs van de boeken ligt vaak ver boven die van online winkels. Iets wat de aanbiedingenkast des te aantrekkelijk maakt. Toen ik even later op de bank zat, met een verse pot thee naast me, en de bladzijden van Nocturnals opensloeg, ging er een wondere en tot nu onbekende wereld voor me open. En dat is toch de kracht van een goede strip en een goed boek. Mijn honger naar bijzonder leesvoer was weer voor even gestild.Mocht de lezer het zich afvragen: deze tekst is niet gesponsord door de ABC. Desondanks wijs ik je graag op het blog van de boekwinkel.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Vrijdagmiddag: Niet-nostalgisch weerzien

Vrijdagmiddag leek Amsterdam niet meer droog te zullen worden. Ik toog met een zware weekendtas vol mooie verwachtingen van het aankomende weekend in Arnhem door het centrum op weg naar het Crea Café.
Toen ik nog studeerde aan de UvA kwam ik daar vaak. Gezellig wat drinken met studiegenoten, films bespreken én kennismaken met medestudentes. Crea was ook een prima plek om zo nu en dan, anoniem tussen de drukte, wat te lezen of gewoon uit het raam te staren en te genieten van een warme cappuccino. Ik was er jaren niet geweest. Er waren wat tafeltjes en nieuwe gezichten bijgekomen, al herkende ik de barman meteen. Die stond er toen ook al. Misschien was hij nu bedrijfsleider. Ik hoopte het voor hem. Studiegenoten
Ik had een afspraak met L.D., een oude bekende van mijn studietijd. Zij deed tv, ik film. We hadden elkaar al zo’n twee jaar niet gesproken, tot die verrassende ontmoeting op Festival de Beschaving een paar weken eerder. Toevallig bedacht ik me net die week dat ik haar weer eens moest bellen. Misschien kwam het omdat ik een favoriete tv-serie uit die tijd op dvd aan het kijken was, dat ik zo aan oude studiegenoten zat te denken. Veel van hen had ik uit het oog verloren. Zo gaat dat. Maar het tij is soms te keren. Binnenkort moest ik ze maar eens mailen om te horen wat ze tegenwoordig allemaal doen. L.D. was inmiddels afgestudeerd en druk bezig met een paar mediaprojecten. Het was leuk om haar weer te zien. Binnen een half uur waren twee jaar overbrugd en praatten we met elkaar alsof er nooit een contactstilte was geweest. Terwijl we meer over het nu dan het verleden praatten, kwamen er allerlei studenten om ons heen lunchen – de nieuwe garde. De vroeg-twintigers leken jonger dan ooit. Het decor was hetzelfde als toen, en de handelingen die erin plaatsvonden ongetwijfeld ook. Toch voelde ik een onoverbrugbare afstand tussen hun wereld en de mijne.Heden
Die middag kwam het verleden niet tot leven; de stemmen van toen bleven verstomd. Nostalgie is voor oudere mensen. Daar waren L.D. en ik nog niet aan toe. We waren bezig met het leven na de studie. Het vinden van de juiste plek in de wereld, nieuwsgierig naar waar de reis naartoe ging, niet waar we al geweest waren. De fundamenten van de toekomst waren gelegd, maar er moest nog serieus aan worden gebouwd.

Het terras van Crea, vlak voor het lunchuur.

Studietijd
L.D. miste het studieleven niet zo. Ik eigenlijk ook niet. Wie mist er immers dagen blokken voor tentamens en lange, soms saaie hoorcolleges? Nou ja, de avondjes gezamenlijk films kijken, het bezoeken van lezingen, filmtheorieën bediscussiëren en de sociale contacten miste ik wel. En het na college rondhangen in Crea was altijd aangenaam. Studie-uitstelgedrag was namelijk een heerlijke bezigheid. Vrijheid om je eigen tijd in te delen: de natte droom van menig dertiger met een vaste baan. L.D. en ik namen afscheid met het voornemen snel weer te bellen. Terwijl ik richting het Spui en The American Book Center liep, ook ontdekt tijdens mijn studietijd, begon het weer zachtjes te regenen.Lees verder: Vrijdagmiddag (2): Geestverruimende middelen en nachtwezens in The ABC.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

De eeuwige forens: Gezellig in de file

Dinsdagmiddag, 16:20 Op weg naar de Nieuwjaarsborrel van de zaak. In de file met een stel collega’s en een aardige werkvriend. Luchtig praten over werk, functioneringsgesprekken en muziek uit Scandinavië. TomTom wijst ons de weg, maar kan niet voorkomen dat we halverwege vast komen te zitten met de medeweggebruikers. Dus dít maken mijn autorijdende werkgenoten iedere dag mee. Toch biedt de auto meer privé dan de trein: je eigen mobiele plekje op het asfalt. En carpoolen met vrienden of collega’s maakt de wachttijd aanzienlijk korter. Het cliché zegt ons dat het om de reis gaat, niet om de bestemming. Dat geldt in zekere zin voor de Nieuwjaarsborrel. Aangekomen in Amsterdam-Noord gaan we heel hip drinken in een omgebouwde loods, waar auto’s naast de eettafels staan. (Nog meer file.) Kun je zeggen dat je naast een Snoek hebt gegeten. Veel onbekende gezichten, een lange speech en wat hors-d’oeuvres later, laat ik dit ‘overwerk’ voor gezien.Via taxi, trein en benenwagen kom ik weer veilig thuis. Uitgewerkt.Gerelateerd: Kerstfeestje van de zaak.