Categorieën
It is Easy Seeing Green
Tag: Amsterdam
Categorieën
Documentaires over onconventionele kunstenaars
Cracking the Frame Presents organiseert 5 t/m 26 mei een oogstrelend programma met documentaires over het leven en werk van onconventionele kunstenaars als David Hockney, Andrew Sachs, Chantal Akerman en Ida Applebroog. Verder zijn er speelfilms gemaakt door hedendaagse kunstenaars als Phil Collins en Ben Rivers, en workshops en presentaties.
Al sinds 2011 presenteert Cracking the Frame een maandelijks programma in Rialto met een internationale selectie van veelgeprezen kunstfilms en films over hedendaagse kunstenaars, filmmakers en schrijvers. In het kader van het vijfjarig jubileum presenteert Cracking the Frame in mei een uitgebreid programma in Amsterdam onder de naam Cracking the Frame Presents, met films, kunstenaarspresentaties, internationale gasten, workshops, en speciale programma’s.
Het openingsweekend van 5 tot en met 8 mei in Rialto biedt een programma van 11 internationale kunstdocumentaires en speelfilms van kunstenaars. Nog onder de radar van Nederlandse filmtheaters en filmfestivals beleven de meeste van deze films bij Cracking the Frame Presents hun Nederlandse première. De films worden ingeleid door de makers, deskundigen uit het vak en andere bijzondere gasten. Filmmakers als Phil Collins, Lonnie van Brummelen en Siebren de Haan, en Francesco Clerici zijn aanwezig voor een Q&A.
Zelf ben ik erg benieuwd naar deze documentaire over schrijver William S. Burroughs van wijlen Howard Brookner:
Zie voor meer informatie de website CrackingtheFrame.org.
Categorieën
Sterfelijk
Als ik dood ben, weet ik niet eens meer dat ik geleefd heb. Alles wat ik heb meegemaakt, alles wat ik heb gedaan en gelaten… Alles wat ik heb gevoeld en ervaren, gedacht en gedroomd. Alles is dan weg. Alsof het nooit heeft bestaan.
Die gedachte spookte door mijn hoofd toen ik laat vrijdagmiddag door het centrum van Amsterdam liep.
Wat heeft het allemaal voor zin?
Ik keek om me heen en zag tientallen mensen over straat, bezig met hun eigen zaken. Hun hoofden vol met dromen, liefde, haat en to-do-lijstjes. Maar bovenal: heel veel ervaringen opgeslagen. Ook zij weten niet meer dat ze geleefd hebben als ze hun laatste adem hebben uitgeblazen. Opeens zag de geraamtes door hun huid heen. Het centrum zat vol met wandelende skeletten.
Natuurlijk, anderen weten nog wel dat ze er ooit waren, maar als van die mensen ook de hersenactiviteit ophoudt, dan zijn de sporen gewist. Tenzij je iets maakt dat blijft, of dat je in ieder geval een langere tijd overleeft. Boeken, kunst, films, foto’s, gedichten, blogposts.
Denken aan de dood doet me beseffen dat ik nog meer moet proberen van nu te genieten en niet te veel denken aan later. Later is niets. Later is langzaam wegrotten in een kist of verstoffen in een urn. Nu kun je op allerlei manieren invullen, maar er is geen oneindig veel nu. Nu is beperkt aanwezig.
Ook geluk en schoonheid zijn maar tijdelijk. Een mooie bos rozen gaat bijvoorbeeld maar een week of zo mee.
Denken aan de dood doet me beseffen me weer te richten op zaken die ik belangrijk vind en om alles wat niet-relevant is, te negeren. Maar ook doet de dood me beseffen hoe onbelangrijk de dingen zijn die we doen.
Categorieën
Tot zover maart 2016
Wat? Begint morgen alweer april? Maart zat zo vol met afspraken, schrijfwerk en ontmoetingen… ik kan het bijna allemaal niet meer herinneren. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Een selectie van mijn instagram-stream van de afgelopen maand.
January Jones doet een Highlander op de Eppokalender.
Ik zie dat Suit Supply nog even doorgaat met het maken van seksistische reclames. Deze heb ik gespot op 1 maart na een interview met filmwetenschapper Dan Hassler-Forest.
Dit boek heb ik met heel veel plezier en interesse gelezen. Toen ik erachter kwam dat het bestond, heb ik Let’s Go Crazy meteen bij de American Book Center besteld. Een dag later lag het al voor me klaar. Alan Light maakte een journalistiek verslag van hoe het album en de film Purple Rain tot stand kwamen, hoe de carrière van Prince ervoor en erna uitzag en laat heel veel van de betrokkenen aan het woord. Hij interviewde Prince himself in het verleden een paar keer, dus je kunt zeggen dat hij dicht bij het haardvuur kwam. Door het boek ben ik meteen weer enkele Prince-albums gaan luisteren. Vooral zijn werk uit de jaren tachtig, want het meeste na 1995 kun je wel overslaan. Een paar dagen na het lezen van Let’s Go Crazy stond ik in Concerto en bladerde ik door de Prince-cd-bak. De nieuwe albums waren allemaal in plastic verpakt en de titels van de songs zeiden me eigenlijk niets. Ik ben dan ook zonder nieuwe cd naar huis gegaan. Prince is iets van vroeger.
Wederom kermis op het Westerpark. Op de een of andere manier krijg ik altijd een melancholisch gevoel van die kermis, vooral omdat deze zo slecht bezocht wordt. Waar leven die kermisklanten van, vraag ik me af. Of zouden ze subsidie krijgen? De foto heb ik overigens genomen door het raam van West Pacific – het restaurant waar Linda en ik geregeld eten als we allebei geen zin hebben om te koken. Nu heb ik eigenlijk nooit zin om te koken, want ik heb daar echt een bloedhekel aan.
Linda en ik waren een kort weekendje in Groningen om Bowie te bezoeken en even bij mijn ouders langs te gaan. 
De Hulk maakte indruk op de Dutch Comic Con. Helaas is het beeld te groot voor in de huiskamer, anders…
‘Goed, neem jij de rest van mijn water dan maar….’
Februari was voor mij: een leuke presentatie van de nieuwe Schokkend Nieuws, een muzikale boekpresentatie van Erik Kriek (niet op de foto), een vervelend bezoek aan de diëtist (niet op de foto), een leuke ontmoeting met een oud-middelbareschoolgenote (niet op de foto), de Stripdagen, veel schrijfwerk (niet op de foto) en herten in het wild.
Een nieuwe maand dus een nieuw kalenderblad. De twee personages uit de strip Haas kijken niet echt vrolijk.
Tja, het blijft een katholiek land hè…
Hoe zou de lucht er op andere planeten uitzien?
In Galerie Movie Ink werd zaterdag 13 februari werd Schokkend Nieuws #118 gepresenteerd. Een toepasselijke plek, want dit nummer van mijn favoriete filmblad bevat een grote filmposter special. Check it out dus. Overigens wist Wim Jansen, eigenaar van Movie Ink, boeiend te vertellen over Italiaanse filmposters. Ook hij wordt in SN geïnterviewd.
Na de presentatie gingen Paul, Marlies, Linda en ik naar een cafétje om gezellig bij te praten en wat te eten. Een mooie tent trouwens, met een prachtig dakraam. De kroketten waren ook prima te eten.
In het laatste weekend van februari vonden de ‘nieuwe’ Stripdagen plaats in de Broodfabriek in Rijswijk. Een nieuwe locatie die een hele verbetering was ten opzichte van de deprimerende plek in Gorinchem. Nu ben ik al een paar jaar niet meer op de Stripdagen geweest omdat ik daarna te veel prozac moest slikken, maar Ton Schuringa, de nieuwe directeur van de Stripdagen, had me dit jaar overgehaald om een paar interviews te doen op zaterdag.
Helemaal nieuw waren de stripdagen overigens niet, vooral bekend publiek en bekend stripwerk op zaterdag, maar wel een interessant programma dit jaar. Al was daar niet altijd veel aandacht voor, had ik het idee. Mensen kwamen toch vooral weer ‘boekies’ scoren. Misschien moeten ze volgend jaar een groot podium midden op de beurs maken en daar alle interviews en presenaties laten plaatsvinden in plaats van in een aparte zaal die tevens dient als doorloop naar de toiletten en expositieruimte. Al hadden ze wel hun best gedaan om die mooi aan te kleden. Met hulp van de mensen van uitgeverij Xtra overigens, die deze muurversiering geregeld hadden:
Vond het tof om mijn Belgische collega Geert De Weyer de hand te schudden en eens kennis te maken. Hij gaf een boeiende lezing over zijn boek België Gestript en behandelde hoe de Belgische strip geleden heeft onder de Franse censuur.
Op zondag had ik geen zin in Stripdagen maar hebben Linda en ik de zon opgezocht in Zandvoort.
Het is alweer de laatste dag van de maand januari. En dan te bedenken dat we gisteren nog aan de oliebollen zaten en de atmosfeer vervuilden met vuurwerk. De tijd vliegt. Hier mijn favoriete plaatjes van de afgelopen maand van onder andere mijn Instagram-account.
De hele maand keek Dirkjan mij guitig aan als ik de wc bezocht. Dankzij de Eppo-verjaardagskalender. Een leuke kop heeft ie die Dirkjan, daar niet van, maar ik ben toch blij dat ik 1 februari de bladzijde om kan slaan.
Ingang tot een feestje op de Westergasfabriek dat rond de jaarwisseling plaatsvond. Mooi artwork vind ik.
Tijdens de Stripmaand in Scheltema hield Typex een lezing over zijn helden Bowie, Pontiac en Warhol. Fijn aan stripmakers een presentatie laten doen is dat ze hun eigen illustratiemateriaal tekenen. 
Voor Wasco was tekenen op papier niet genoeg dus begon hij bij Scheltema de etalageruit te verfraaien.
Een paar maanden geleden interviewde ik tv-legende Kees van Kooten over zijn nieuwe boek Leve het welwezen. Omdat hij op dat moment in Frankrijk zat, verliep het gesprek telefonisch. Dat is voor het interview verder geen probleem, maar toch vond ik het jammer om Van Kooten niet face to face gesproken te hebben. Gelukkig gaf hij ook een lezing in Scheltema en kon ik hem ervoor even spreken. Van Kooten vond het artikel in Stripgids mooi opgemaakt en vroeg of hij het magazine mee naar huis mocht nemen. Dat was geen probleem natuurlijk. Daarna verraste hij me nog eens, want ik had gedacht dat hij heel veel over cartoons zou vertellen die avond, maar in plaats daarvan las hij vooral stukken voor uit ander werk en maar een klein stukje uit zijn nieuwe boek.
Categorieën
Vlog: Peter de Wit tekent Sigmund
Wie zaterdag 16 januari boekwinkel Scheltema bezocht, had een grote kans Peter de Wit, Wasco en Jean-Marc van Tol te ontmoeten. De stripmakers waren daar aanwezig om respectievelijk te tekenen of een lezing te geven. Het is namelijk Stripmaand in Scheltema.
Er zijn dus aardig wat lezingen en signeersessies gepland met stripmakers. Sigmunds pop-up store is ook tijdelijk gehuisvest aan het Rokin, evenals Wasco’s atelier. Je zult hem dus geregeld zien tekenen in januari. Een mooie gelegenheid om een praatje te maken en een boek te laten signeren. Bij voorkeur natuurlijk een van de stripalbums van de makers zelf, niet het nieuwste kookboek van Jamie Oliver – hoewel de goedgeluimde heren daar ook nog wel voor in zijn.
Terwijl De Wit werd geïnterviewd door het camerateam van Scheltema TV, sprak ik met de directeur van de boekwinkel, Harold Zwaal. ‘Januari is officieel de maand van de spiritualiteit, en daar wilde we iets tegenover zetten wat totaal anders is. Daarom kozen we voor strips. We willen dit ieder jaar gaan doen.’ Scheltema verhuisde vorig jaar van het Koningsplein naar het Rokin. Daarvoor dreigde de winkel ten onder te gaan toen keten Polare failliet ging, maar dankzij een reddingsactie van Novamedia, het bedrijf achter de Postcodeloterij, kon de winkel gered worden. De winkel is nu vlak bij de Dam en naast het NRC gebouw te vinden. ‘En naast de halte van de Noord-Zuidlijn,’ benadrukt Zwaal nog even. ‘Als die af is lopen er dagelijks dus heel veel mensen langs de winkel.’
Het is ook een mooie winkel geworden met een aardig uitgebreide stripafdeling. Als journalist gespecialiseerd in film en strips ben ik altijd blij met dit soort openbare stripevenementen, want in Amsterdam is er buiten de stripwinkels om, weinig te doen op stripgebied. Dankzij een Stripmaand maken casual readers kennis met strips die ze normaal gesproken misschien niet zouden oppakken. ‘Scheltema moet een beetje en huiskamer voor mensen zijn. Hier lekker zitten lezen is prima,’ vertelt Zwaal.
Jean-Marc van Tol, tekenaar en co-bedenker van Fokke & Sukke, gaf die middag een lezing over zijn helden Walt Disney, Hergé, Willy Vandersteen en Marten Toonder. Allemaal gemankeerde helden overigens, wiens verleden niet altijd even zuiver is. Toonders rol in de Tweede Wereldoorlog was dubieus, evenals die van Vandersteen die onder het pseudoniem Kaproen antisemitische cartoons maakte. Disney kon zelf niet zo heel goed tekenen, maar zorgde er wel voor dat hij de eigenaar was van alle creaties die in zijn studio werden gemaakt. Toen het slecht ging met de studio weigerde hij zijn tekenaars te betalen.
Van Tol hield een bevlogen verhaal boordevol met interessante weetjes. Het leukste vond ik dat hij met eigen tekeningen en een stapel boeken zijn verhaal visualiseerde. Met een camera op de spreekstoel werden deze via een live-feed getoond. Het wisselen van de blaadjes en het andere beeldmateriaal was al vermakelijk op zich, maar daarnaast werkte Van Tols enthousiasme aanstekelijk. Ik kreeg meteen zin om een biografie over Disney te gaan lezen.
Bekijk de site van Scheltema voor de andere stripevenementen deze maand.
Categorieën
Een zondagmiddag in Sigmunds pop-up store
Zondagmiddag bezocht ik even de pop-up store van Sigmund. Paul Faassen, ook auteur bij uitgeverij De Harmonie, signeerde daar zijn nieuwe boek Twee personen vinden dit leuk. Peter de Wit, geestelijk vader van Sigmund, was ook aanwezig.
Ondanks het druilerige weer kwamen er best wat nieuwsgierige mensen de winkel binnen. Daar zaten ook veel toeristen tussen, wat niet zo gek is: de Berenstraat zit midden in het centrum en daar stikt het ook nu nog van de toeristen. De meeste bezoekers kwamen overigens voor Sigmund. Paul Faassens aanwezigheid was een verrassing voor ze. Dat mocht de pret niet drukken. De Wit vertelde me dat de pop-up winkel zijn idee was. Hij wilde iets speciaals doen nu het vijfentwintigste Sigmund-album is. Hij maakt de dagstrip alweer 22 jaar en houdt er voorlopig nog niet mee op. Gelukkig, want Sigmund is nog steeds een van de beste humorstrips van Nederland.
‘Wel stop ik met strips maken over de Burka Babes…’ vertelde De Wit. ‘Ik heb precies genoeg gemaakt voor drie albums, dus het is wel mooi zo.’ Jammer, want de Burka Babes waren altijd een leuke afwisseling met de Sigmund-grappen.
Over de eerste dag in de winkel schreef De Wit het volgende op Facebook:
‘Eerste dag in de winkel aan het werk en tussendoor signeren. De eerste klant was een Aziatisch meisje die Burqa Fashionista kocht, de Franse vertaling van Burka Babes. Ik heb een cartoon voor de Volkskrant gemaakt en vier schetsen voor cartoons die vertoond worden tijdens een onderwijscongres. Zoals je ziet zit ik in de etalage te tekenen. Dat doe ik vanaf morgen niet meer. Het is een beetje fris naast de open deur en de regen die in je gezicht slaat gaat ook vervelen. Daarom trek ik me terug naar de achterzijde van de shop.’
De pop-up winkel opende 10 november zijn deuren. Er worden allerlei Sigmund-albums en gerelateerde spullen verkocht. Postkaarten, magneetjes, koffiemokken, maar ook originele cartoons. Ik nam een grappige Sigmund-koffiemok mee naar huis gisteren. De Wit is zelf bijna iedere dag aanwezig vanaf 14 uur om fans te spreken en albums te signeren. Ook signeren er de komende tijd nog andere tekenaars zoals Mark Retera van Dirkjan en Hanco Kolk. Hou vooral ook de facebookpagina van de winkel in de gaten voor meer nieuws en aanvangstijden.
Ik vind de pop-up store een leuk idee en een mooie manier om stripfiguren buiten de strip- en krantenpagina’s aan het publiek voor te stellen.
Kom dus gerust eens langs om een praatje te maken met De Wit. Of zijn vrouw en dochter die meestal achter de kassa staan.
Openingstijden:
Maandag t/m vrijdag van 10.00 -19.00 uur
Zaterdag van 09.00 uur tot 18.00 uur
Zondag van 12.00 tot 18.00 uur
Tekenaar Peter de Wit is elke dag (Behalve donderdag 12 november)
vanaf 14.00 uur in de winkel aanwezig. De winkel is open tot en met 29 november op Berenstraat 24 in Amsterdam.
Het doet me goed dat ook de nieuwe locatie van Scheltema zo veel stripalbum op voorraad heeft. Ik voel me als een kind in een snoepwinkel hier. Of een kind in een bibliotheek. Althans, als dat kind van lezen houdt.
Het zat er al een tijdje aan te komen dat Lambiek zou verhuizen. Ik wilde er al eerder over berichten, maar eigenaar Boris vroeg me te wachten tot het nieuwe huurcontract getekend was.
Dat is inmiddels gebeurd, dus hebben de heren van de stripwinkel op hun eigen site ook alvast de nieuwe locatie bekendgemaakt: Koningsstraat 27. In Amsterdam natuurlijk.
We zullen met veel pijn in ons hart afscheid moeten nemen van de Kerkstraat, waar we de afgelopen 47 jaar met zoveel plezier hebben vertoefd.
De nieuwe lokatie kan helaas geen galerie meer herbergen en ook het grootste deel van ons antiquariaat en 2e hands zal er aan moeten geloven. Het zal ons er echter niet van weerhouden om weer met veel geestdrift en enthousiasme voort te gaan en de vinger aan de pols te houden wat betreft nieuwe trends, jong talent en eigenzinnige strips. Ook zullen er signeersessies en boekpresentaties blijven plaatsvinden.
Verder is er met het Amsterdamse metronetwerk een naadloze verbinding naar de nieuwe winkel. Men stapt uit bij de halte Nieuwmarkt en volgt de uitgang Koningsstraat. Met de roltrap nog in de benen rolt men als het ware Lambiek binnen. De metro heeft goede aansluitingen met de NS bij o.a. Station Duivendrecht, Amstel Station en Amsterdam Centraal Station.
Voorlopig zitten we nog even in de Kerkstraat, waar je nu nog vol op kunt profiteren van de grote uitverkoop en waar je nog een keer die karakteriserende Lambiek boekengeur kunt opsnuiven.
Van de week was ik nog even in de winkel. In de uitverkoopbakken staat alles door elkaar, dus als je iets specifieks zoekt moet je wel wat geduld hebben. Toch vond ik een paar boeken die mij zeer blij maakten: vroeg werk van Winsor McCay, Verfilmde strips, Verstripte films van Thomas Leeflang en een bundel interviews met comicschrijvers van The Comics Journal. Stefan Nieuwenhuis, die even een paar dagen in Mokum was en waar ik enkele gezellige uurtjes mee heb doorgebracht, ging dolgelukkig met een nog veel grotere stapel naar huis.
Categorieën
Vlog: I Amsterdam begraven
Woensdagavond 23 september werd op het museumplein Amsterdam het I Amsterdam logo symbolisch begraven. Bewoners zijn de overlast van de vele evenementen beu.
In principe kun je in Nederland elke dag wel ergens tegen demonstreren met de roverheid in Den Haag als antagonist. Maar ook de locale roverheid – een term gemunt door Sietse Kooistra – kan er wat van. Door te veel evenementen toe te laten in de stad bijvoorbeeld, waar de gemeente natuurlijk flink de kas mee spekt. Dat lijkt leuk, maar is het vooral voor mensen buiten de stad die uit hun dak willen gaan op een festival of ander evenement. Ondertussen worden veel stadsbewoners doodziek van de overdaad aan vertier, de straten die overvol zijn met toeristen en bezoekers. Tegenwoordig is niet alleen het centrum van Amsterdam daardoor praktisch onbegaanbaar, door het spreidingsbeleid van Amsterdam Marketing is de hele stad in een soort Efteling veranderd. En niemand wil wonen in een pretpark.
Daarom besloot de groep Amsterdam Uitgebrand woensdagavond afscheid te nemen van het I Amsterdam logo, dat die dag 11 jaar bestond.
In het Parool lichtte de groep de actie toe:
Het is niet dat ze een hekel hebben aan het logo, volgens Caspar van Gemund (37). Integendeel. ‘Mede door dit logo is Amsterdam in een decennium uitgegroeid van een groezelige stad tot een gastvrije, winstgevende wereldstad.’
Maar de balans dreigt verstoord te raken, volgens de programmamaker. ‘De monocultuur staat op het punt de grond uit te putten. Waar je vroeger als stedeling alleen het Damrak meed, wordt dat gebied steeds groter.’ Amsterdam Marketing heeft volgens Van Gemund te veel nadruk gelegd op de gastvrijheid van de stad. Door de vele toeristen, hotels en ijssalons lijkt een steeds groter deel van de stad te worden opgeslokt.
Dat gevoel hebben Linda en ik ook, daarom waren we erbij om afscheid te nemen van I Amsterdam:
Categorieën
Déjà nu
Eeuwen heb ik er gewoond en rondgelopen maar deze gevelbeelden waren mij niet eerder opgevallen:
In Hoorn heb ik heel wat jaren en schoenen versleten en ik dacht de binnenstad nu toch wel zo’n beetje te kennen. Toen ik echter zaterdag op weg naar de expositieruimte van Stiemer en Van de Pol was, zag ik de stad dus als nooit tevoren. Dat komt deels denk ik omdat ik al weer zes jaar in Amsterdam woon en de afstand in tijd dus ook een frisse blik op de stad gunt, alsof het cachegeheugen van mijn hoornvlies is gewist. Ook komt het omdat de gemeente een frisse lik verf op de monumentale panden heeft losgelaten waardoor die er weer als nieuw uitzien.
Het was sowieso een kwestie van weerzien die dag. Niet alleen Stiemer die ik nog uit mijn tijd van Hoorn ken en als medewerker van de site Eeuwigweekend die ik een tijdje met Menno Kooistra bestierde, maar ook kwam ik in de expositieruimte onverwachts een oude middelbare schoolvriendin tegen die ik alweer tien jaar niet gezien had. Het was leuk haar weer even te zien en te constateren dat ze geen spatader veranderd was; ze heeft zelfs nog hetzelfde vriendje van toen, die ik ook nog van vroeger ken trouwens. Hartverwarmend dat ze alweer negentien jaar samen zijn. Hun eerste kind, nu bijna een jaar oud, is een ondernemend en vrolijk meisje. Zo eentje dat niet meteen om het minste geringste begint te huilen, dus ik ben nu al fan van haar.
Nadat we hadden bijgepraat over leven en werk, liep het stel richting uitgang en kwam Hans Bruin binnengewandeld. Ook een leuk weerzien. Hans was ooit operateur bij de bioscopen in Hoorn: hij heeft indertijd nog de film Batman Returns gedraaid voor een bijna lege zaal waar ik ook in zat. De film brak, en dus miste ik bij de eerste vertoning van deze klassieker twintig seconden in de climax. Hans was een zeer vaardige operateur en voordat we het doorhadden, draaide de film alweer.
Hans leerde ik echter pas kennen bij het Filmhuis waar ik jaren geleden operateur was en hij, voor zover ik weet, nog steeds is. Een paar jaar geleden nam ik dit video-interview met hem op. Hans is docent en hij vertelde dat de video als eerste gevonden wordt als leerlingen op zijn naam googlen om te zien wat voor vlees die gast voor de klas in de kuip heeft. Het had erger gekund.
Na het interview zag ik nog een vaag bekende rondlopen, maar pas toen ik weer buiten was besefte ik weer wie ze was en waar ik haar van kende. Dat krijg je ervan als je door je oude stad gaat wandelen: een reeks aan vage koppen trekt aan je voorbij, maar vaak blijven context en de broodnodige achtergrond uit. In ieder geval tot het al te laat is om nog iets te zeggen. Zo krijg je een reputatie van verwaande Amsterdammer. Het zij zo.
De laatste bekende van de dag herkende ik meteen: als ik in Hoorn ben, probeer ik altijd even met mijn moeder af te spreken, zodat ons contact niet alleen maar uit telefoongesprekken bestaat.
Het bezoekje aan Hoorn deed me weer eens beseffen dat dit mijn thuis niet meer is en dat ik de gebeurtenissen uit mijn tijd daar allang achter me heb gelaten. Al zie ik sommige vrienden uit Hoorn nog steeds graag en spreken we geregeld af.
Of ik me nu zo in Amsterdam thuis voel, is een vraag die in de trein op weg naar Mokum aan me bleef knagen. In mijn huis zeker, maar daar buiten..?