Mysterio is een van de grote spelers in de nieuwe Spider-Man-film Far From Home. Daardoor moest ik aan deze prachtige cover denken van Todd McFarlane, waarin we Spider-Man gereflecteerd zien in de glazen helm van Mysterio…
De link naar mijn Top 5 Beste Spider-Man-covers.
Van stripmaker Johan Neefjes is zojuist zijn derde album uitgekomen: De puinhopen van SARI. Deze strip speelt zich af in Japan, in een wereld vol monsters, geesten en superhelden.
Op vrijdag 28 juni was Johan in stripwinkel het Beeldverhaal in Amsterdam om zijn boeken te signeren. Het interview met hem zette ik eerder al online, nu kijken we naar hoe Johan Sari en de monsters op papier zet.
Donderdag 4 juli
Welke Star Wars-films vind ik eigenlijk nog de moeite van het herkijken waard? Laat ik ze allemaal even op een rij zetten, van beste naar slechtste, oftewel van Star Wars naar Star Worst.
Ik beperk me hierbij even tot de live-action-films en laat tv-specials, animaties en Ewoks-gerelateerd kijkvoer achterwegen. Niet dat ik een hekel heb aan Ewoks, maar ik heb de animatieseries nog niet gezien en die kan ik dus niet beoordelen.
1. The Empire Strikes Back & Return of the Jedi
2. A New Hope
3. The Force Awakens
4. Attack of the Clones
5. The Phantom Menace
6. Revenge of the Sith
(Eigenlijk zou ik iedereen willen afraden de volgende films überhaupt te gaan kijken, tenzij je het leuk vindt jezelf te martelen:)
7. Rogue One
8. Solo: A Star Worst Story
9. The Last Jedi
Je hebt het goed gezien: de laatste drie Star Wars-films vind ik eigenlijk helemaal niks. Bij twee viewings van Rogue One viel ik telkens letterlijk in slaap. Solo: A Star Wars Story is overbodig, saai, voorspelbaar en heel slecht uitgelicht. Over The Last Jedi heb ik het straks nog.
Het grappige is wel dat die laatste paar ervoor zorgen dat de prequels beter lijken. Hoewel ik me kan herinneren dat ik toentertijd erg onder de indruk was van The Phantom Menace. Het was de eerste SW-film die ik in de bioscoop zag en ik weet nog dat ik de pod-race fantastisch vond. JarJar kon mij toen echter al niet boeien.
The Last Jedi is inderdaad mijn minst favoriete Star Wars-flick. Toen ik hem de eerste keer had gezien in de bioscoop schreef ik een stukje waarin ik alles opsomde dat ik leuk aan deze film vond. Achteraf gezien forceerde ik mezelf om die leuke dingen aan te kaarten en vooral alles wat ik maar niks vond, te negeren. Ik was toen nogal in de bui van: ‘Wie ben ik om aan Ryan Johnson te vertellen hoe hij een film moet maken?’ En als geek wilde ik vooral de leuke kanten van blockbusters benadrukken, vooral omdat het internet al zo zuur was geworden.
Ik zat in die tijd ook net bij een podcast over geeky dingen, en de eerste aflevering ging over TLJ. Ik hield me toen behoorlijk in over deze film, want we waren net begonnen en we moesten nog aan elkaar wennen. Al vond ik toen al dat volgens TLJ alle vrouwen altijd gelijk hebben en alle mannen op hun nummer worden gezet. Het is niet moeilijk om een duidelijke feministische boodschap in deze film te zien, laat ik het zo zeggen.
Ook is mijn mening in de loop der tijd veranderd over The Last Jedi. Dat komt ook door de vele video-essays die ik online heb gezien over TLJ en The Force Awakens. Slimme videomakers en Star Wars-fans benadrukken in die essays wat er eigenlijk allemaal niet klopt aan die film en weten te overtuigen met klinkende argumenten en voorbeelden.
Ook over personages als Rey. Als een vlogger erop wijst dat Rey wel heel erg makkelijk de Force onder controle heeft, en vrijwel moeiteloos Kylo Ren verslaat met een lightsaber terwijl ze zo’n ding – voor zover wij weten – voor het eerst vasthoudt, dan denk ik opeens: Hm, het is eigenlijk wel gek dat ze overal goed in is zonder dat ze hier echt voor getraind heeft of kennis van heeft. Een Mary Sue noemen we dat dan, wat eigenlijk gewoon betekent: dit personage heeft geen fouten en is overal goed in, zonder dat ze er iets voor heeft moeten doen. Jammer, want Rey had veel potentieel.
Hoewel ik TLJ in het begin dus nog wel redelijk vond, ben ik door die essays en door een tweede viewing een paar maanden later duidelijk van mening dat dit daadwerkelijk een Star Worst Story is. Behalve de feministische agenda en personages als Rey, zijn de plotgaten die zo groot zijn dat je er een Death Star in kwijt kunt, en andere inconsequenties, niet over het hoofd te zien. Ik ben het met veel fans eens dat Luke Skywalker onherkenbaar is veranderd in zijn manier van doen. Zelfs Mark Hamill vond dat maar niks, en hij is Luke Skywalker.
Maar goed, het bovenstaande lijstje en opvattingen over de films zijn mijn mening. Dat er mensen anders over denken, snap ik. En dat is prima. Wat mij alleen vaak opvalt bij dit soort particuliere lijstjes, is dat mensen zich persoonlijk aangevallen voelen als je zegt dat je The Last Jedi niet veel soeps vind. Men identificeert zich teveel met wat ze leuk vinden. Dat gaat zelfs zo ver dat als je dus iets niet zo tof vindt waar zij helemaal gek van zijn, dat ze dit eigenlijk als een persoonlijke afwijzing ervaren. En dat is nog in het meest gunstige geval, want veel mensen zien dit meteen als een persoonlijke aanval. Zucht.
Zelf lig ik er niet wakker van als mensen de strips waar ik dol op ben niet kunnen waarderen. Het is mijn leven, mijn ervaring. Ik voel me echt niet persoonlijk aangevallen als je Spider-Man niks vindt. Jammer voor je, denk ik dan.
Maar ja, debatteren is een verloren kunst die niet beoefend wordt op online fora. Daar ben je meteen een seksist als je oppert dat Rey het allemaal wel heel makkelijk afgaat allemaal. Of dat in The Last Jedi alle vrouwen gelijk lijken te hebben en alle mannen het volgens hen fout. Daar commentaar op hebben maakt je nog geen seksist, dat maakt dat je slecht geschreven films gewoon niet trekt.
Ik ben wel klaar met mensen die met drogredenen meningen die afwijken van hun visie aanvallen. Eigenlijk wil ik het ook helemaal niet meer over Star Wars hebben, en dat vind ik eigenlijk nog het ergste. Ik vind het ontzettend jammer dat de Star Wars-franchise door deze nieuwe films en al het gelul eromheen nu wel zo’n beetje verleden tijd voor mij is. De oorspronkelijke drie films zal ik zeker nog wel een paar keer kijken, ook wel The Force Awakens vanwege de nostalgische vibe en het feit dat Luke, Leia en Han een rol in deze film spelen, en misschien ook de prequels van Lucas. Daarna houdt het echt op.
Categorieën
De beste Spider-Man-covers
Voor Submarine Channel schrijf ik geregeld top 5-lijstjes. Bijvoorbeeld, de beste 5 cosplayers op Instagram.
Vaak lever ik zelf een onderwerp aan en in overleg met Remco, de hoofdredacteur van de site, kan ik daar dan mee aan de slag of niet. Omdat Spider-Man: Far From Home nu in de bioscopen draait, leek het me een mooi moment om de vijf beste Spider-Man covers te bespreken. Maar het kiezen daarvan was nog niet makkelijk. Er zijn een paar duizend comics verschenen waarin Spider-Man voor komt en dus ook bijna even zoveel covers waar hij op te zien is.
Om het mezelf een beetje makkelijker te maken, besloot ik mijn keuze te beperken tot alle covers van de reeks Amazing Spider-Man. Dat zijn er nog steeds meer dan 800, maar toch maakte dit de selectie wat beperkter. Uiteraard heb ik de klus serieus aangepakt en alle covers doorgenomen. Uiteindelijk kwam ik tot slechts vijf covers.
Eerlijk gezegd had ik zo een aantal lijstjes met andere covers kunnen maken. Er zijn echt heel veel mooie Spidey-covers gemaakt in de loop der jaren. Misschien dat ik daar binnenkort nog iets mee ga doen op Instagram.
Check voor mij huidige lijstje met favorieten SubmarineChannel.com en als je er toch bent, bekijk meteen een paar andere top-vijven. 🙂
Tijdens de Stripdagen Haarlem 2018 stond het boek Het Monster van Frankenstein van Marry Shelley centraal. Dat zag je onder andere aan de vele exposities die met dit thema te maken hadden.
In deze vlog blik ik terug op deze veertiende editie van de Stripdagen Haarlem. Let wel: het is een persoonlijke en zeer beperkte terugblik. Ik was dat weekend vooral druk met het interviewen van stripmakers tijdens de Talkshow en met signeren van mijn boek Mijn vriend Spider-Man.
00:00 Intro & Mijn vriend Spider-Man
02:00 Pop-Up Store Stripdagen
06:02 Marq van Broekhoven signeert!
12:29 Frankenstein en horrorillustraties uit Schokkend Nieuws
16:56 Haarlem onderwater volgens Ulli Lust
In Vlog 54 legde ik uit waarom ik de VENOM film met Tom Hardy eigenlijk niet wilde zien. Uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan… Had ik de film maar niet gekeken.
Maandag 1 juli
Een avondje naar toffe fragmenten en een film met Arnold Schwarzenegger kijken? Daar heb ik altijd zin in. Vooral als het materiaal wordt getoond door een ouderwetse VHS videoband te projecteren in een bioscoopzaal. Dat was vrijdag 28 juni het geval op de laatste avond van Straight to Video van dit seizoen.
In tegenstelling tot andere voorstellingen was deze in de grote zaal van Lab 111, dus dat betekende dat er geen kans was dat er iemand voor je beeld zat. De zaal die ze hier doorgaans voor gebruiken is namelijk veel kleiner.
Schwarzenegger bewonder ik, omdat deze Oostenrijkse bodybuilder het verdomd ver geschopt heeft in het leven. Zijn autobiografie heb ik een paar jaar geleden met plezier van kaft tot kaft gelezen. Schwarzenegger is iemand die duidelijke doelen voor zichzelf stelt en die ook haalt. Dat doorzettingsvermogen vind ik inspirerend, al schiet het bij mij nog wel eens tekort. Daarbij zijn de Arnold-films simpelweg heel vermakelijk.
Samen met Paul heb ik genoten van de vage trailers en Japanse reclamespots die Arnold heeft gemaakt. En van het fragment uit Pumping Iron, waarin Arnold uitlegt dat als hij aan het trainen is, voortdurend het gevoel heeft dat hij klaarkomt. Zo lekker vindt hij bodybuilding.
Ook was het fijn kijken naar Commando van Mark L. Lester uit 1985, de hoofdfilm van die avond. Hierin speelt Arnold een gepensioneerde kolonel van de special forces die met zijn jonge dochter een rustiek huisje deelt. Een stel onverlaten ontvoeren zijn dochter om Arnold te dwingen een bepaalde klus uit te voeren en dat hadden ze natuurlijk beter niet kunnen doen. Als je de dochter van Schwarzenegger ontvoerd is dat vragen om een flink pak slaag.
Commando is een 90 minuten durend heerlijk schiet-, knal- en onelinerfestijn zoals ze tegenwoordig nog maar zelden gemaakt worden. De dochter wordt gespeeld door een jonge Alyssa Milano en de vrouwelijke sidekick door Rae Dawn Chong. Het weerzien van deze klassieker deed me verlangen naar meer films uit de jaren tachtig. Een tijdperk dat de WOKE-mensen (heten die Wookies?) van nu waarschijnlijk als politiek incorrect bestempelen, maar wat vroeger gewoon entertainment was. Er was toen nog geen casting waarbij aan iedere vorm van representatie voldaan moest worden. En stoere mannengedrag werd niet meteen bestempeld als toxic. Eigenlijk heel verfrissend dus om eens een oude Schwarzenegger op te zetten.
Natuurlijk ziet VHS er op een groot scherm eigenlijk niet uit, omdat de kwaliteit zo laag was. Maar dat is juist deel van de charme van zo’n nostalgisch avondje filmkijken. En het grappige is dat je op een gegeven moment helemaal in de film zit, waardoor de lage kwaliteit helemaal niet meer opvalt.
Tante May die trouwt met Doctor Octopus, de aartsvijand van Spider-Man? Dat is wel een heel maffe wending.
Wie heeft dat nu weer bedacht? En waarom wil Doc Ock eigenlijk met de bejaarde tante van Spider-Man trouwen?!?
Van stripmaker Johan Neefjes is zojuist zijn derde album uitgekomen: De puinhopen van SARI. Deze strip speelt zich af in Japan, in een wereld vol monsters, geesten en superhelden.
Ik sprak Johan tijdens een signeersessie in Het Beeldverhaal in Amsterdam, op vrijdag 28 juni 2019.
Zaterdag 29 juni
Een van de leuke gevolgen van het schrijven van een boek over Spider-Man en fancultuur is dat ik geregeld word uitgenodigd om over mijn favoriete fictiefiguur te komen praten. Dat gebeurt vooral als er een nieuwe film uitkomt van Marvels beste superheld, wat begin juli het geval is als Spider-Man: Far From Home gaat draaien in de bios.
Daarom was ik deze week bij Next Level Heroes, het YouTube-programma van Bas van Teylingen en Bardo Ellens. Nu was Bas er niet omdat hij zijn tweede speelfilm aan het regisseren is, dus nam Bardo de presentatie op zich. Samen met hem en Melvin Imanuel van Dirtees hebben we een flinke boom opgezet over Spider-Man en over wie Mysterio is, de potentiële schurk in deze film gespeeld door Jake Gyllenhaal.
Als prop had ik deze keer een herdruk van Amazing Spider-Man #13 meegenomen waarin Mysterio geïntroduceerd wordt. Op weg naar de studio was ik die ochtend nog even langsgegaan bij CIA comics aan de Keizergracht waar ik tegenwoordig al mijn True Believers koop, waar deze uitgave onderdeel van is. In de uitzending kun je van zo’n strip niet te veel laten zien, maar wel bijvoorbeeld de cover. Ik vind het belangrijk om mensen te wijzen op het bestaan van die comics, zodat sommige filmkijkers zin krijgen om die oorspronkelijke comics ook te gaan lezen. Noem het een vorm van zendelingswerk.
Bardo Ellens is een van de bekendste Nederlandse YouTubers. Hij is al sinds 2006 actief op zijn videokanaal Banjomovies waar hij allerlei humoristische video’s plaats, waarvan de meeste afleveringen een satirisch karakter hebben. Op dit moment heeft hij meer dan 300.000 abonnees. Eigenlijk is hij de enige Bekende Nederlandse YouTuber die ik in het echt ken, want als ik de YouTube-Top 100 doorblader, merk ik dat ik toch vaak naar heel andere YouTubers kijk. Meestal zijn dat Amerikaanse videomakers die over geeky onderwerpen praten. Ieder krijgt dankzij de algoritmes zijn eigen informatiebubbel.
Nu ken ik Melvin al een tijdje en is het altijd leuk om samen flink te nerden. Na de uitzending hebben we ook nog iets van anderhalf uur doorgepraat over reacties op Instagram en hoe je daar mee om kunt gaan. Vooral natuurlijk als die reacties niet zo fijn zijn. Wat nog wel eens gebeurt als mensen zich slecht geïnformeerd uitlaten over dingen. Moet je die mensen dan wijzen op hun fout of moet je die reacties simpelweg laten staan maar er niet op ingaan?
Meestal kies ik voor het laatste, maar mensen op een verkeerde aanname wijze kan ook helpen ze tot inzicht te laten komen. Het blijft iets wat je telkens opnieuw moet uitmaken denk ik.
Maandag zal ik Spider-Man: Far From Home gaan zien in de persvoorstelling. Ik ben benieuwd of ik daar in de volgende aflevering van Next Level Heroes weer over mag praten. Maar dat soort dingen blijven altijd een verrassing.
Recent was ik samen met mijn vriendin Linda een paar dagen in Bergen aan Zee, een prachtige kustplaats waar je letterlijk kunt uitwaaien. Het was genieten van de frisse zeelucht. In tegenstelling tot Amsterdam, waar de lucht sterk vervuild is, kun je daar gewoon de natuur in de duinen en het zout van de zee ruiken. De rust bood me ruimte om na te denken en hoewel ons verblijf relatief kort was, kwam ik op het strand tot een paar belangrijke conclusies.
De eerste conclusie is dat ik zo snel mogelijk Amsterdam wil verlaten om te wonen op een rustiger plek. De stad is overwoekerd met toeristen en evenementen die bedoeld zijn om zoveel mogelijk geld te verdienen. Veel huizen zijn opgekocht door rijke stinkerds die er een doorlopend airbnb festijn van maken. Een festijn voor de rijke stinkerds en de asociale, dronken toeristen die ze in hun appartementen laten huizen. De stad is vrijwel onleefbaar geworden.
Ik wil wonen op een plek waar veel natuur en rust is. Zodat ik kan genieten van schone lucht en ruimte. En van stilte waardoor ik lekker kan schrijven. Wonen in een kleinere gemeenschap, waar de bewoners elkaar een beetje kennen en voor elkaar klaarstaan.
Een andere conclusie gaat over mijn virtuele leven. Twitter wordt wel eens met een riool vergeleken, en aangezien er veel verbale shit wordt uitgewisseld, vind ik die metafoor best goed passen. En als ik zeg Twitter mag je ook best andere sociale media denken. Het hangt er een beetje vanaf wie je volgt hoor, maar eigenlijk kun je altijd zeggen dat als je er te lang rondhangt, de shit will hit the fan.
Iedereen mag van mij zeggen wat hij of zij wilt, maar ik hoef het niet allemaal te horen.
Natuurlijk biedt het internet ook veel moois, maar daar heb ik het nu even niet over.
Een andere belangrijke conclusie die in mij opkwam, is dat te oud ben voor clickbait en alles wat dat behelst. Mensen lokken met zogenaamde prikkelende maar altijd ongenuanceerde koppen of videotitels. Ik weet dat ze ervoor zorgen dat mensen op je linkje klikken, en waarschijnlijk je stukken gaan lezen en je video’s bekijken. Maar wat een enorme onzin is clickbait eigenlijk. Met sensatiezucht komen we echt niet verder.
Ik heb het liever minder kliks en views op mijn youtube-kanaal dan dat ik verantwoordelijk ben voor nog meer onzin in de wereld.
Ook hier geldt dat makers van mij mogen maken wat ze willen, maar dat ik graag mijn eigen weg ga en die dingen maak die ik wil maken. En het maakt me dan niet uit dat ik in een niche opereer of niet.
Sinds ik een paar keer per week vlog heb ik veel video’s gezien met do’s en don’ts. Hoe je de perfecte thumbnail maakt bijvoorbeeld, welke keywords je moet invoeren, en wat je nog meer moet doen om publiek te trekken. Met de regels ben ik bekend maar ik wil alleen de regels toepassen die voor mij echt waarde hebben.
Soms vermoeit het me allemaal zo erg. De regeltjes om zichtbaar te zijn online. De hoepels waar je doorheen moet springen om het algoritme van sociale media te plezieren en te prikkelen, alsof je in de gunst probeert te komen van een lastige en nukkige minnares. Het volgen van al die regels maakt dat we ons zelf steeds meer als computers en robots gaan gedragen.
Die hele ratrace vermoeit me zeer. Misschien komt het omdat ik inmiddels de veertig ben gepasseerd, maar veel mensen maken zich druk om niks, heb ik vaak het idee. Ze lijken verslaafd aan conflict. Daar wil ik niets meer mee te maken hebben.
Misschien klink ik nu somber maar dat ben ik juist niet. Wandelen over het strand en door de duinen gaf me juist een moment van helderheid. Soms moet je weten wat je in ieder geval niet meer wilt om te kunnen ontdekken wat je wel wilt in het leven. Tot die conclusies komen is een goede eerste stap.