Categorie: Mike’s notities

Categorieën
Mike's notities

Kuttent.nl aflevering 4: Borchardt in Berlijn

Na de laatste aflevering van Kuttent.nl kreeg de redactie enkele boze brieven van Nederlandse restauranteigenaren. Waarom wij alleen de pik hadden op plaatselijke restaurants? Er waren immers genoeg tenten in het buitenland die niet door de Keuringsdienst van Waren goedgekeurd zouden worden. Omdat we de beroerdsten niet zijn, reiste fijnproever Gerard voor de rubriek Kuttent.nl af naar Berlijn om daar diverse tenten aan zijn nietsontzienende kutoordeel bloot te stellen. De eerste tent die Gerard bezocht is het hippe en trendy restaurant Borchardt.
Volgens de ANWB-gids is dit het meest trendy restaurant in Berlijn waar politici, soapsterretjes en overige televisiebonzen zich thuis voelen. Beroemdheden zoals Hillary Clinton en Jack Nicholson hebben er zelfs gegeten. Dat belooft wat!De binnenkomst is redelijk plezierig. Een representatieve blonde dame (lees: lekker ding) doet voor ons de deur open, en voor Gerard is dit genoeg om naar binnen te stormen. Helaas is de dame er alleen voor het naar binnen lokken en de deur te openen, want al snel wordt er moeilijk naar ons gekeken als we zeggen dat we niet gereserveerd hebben. Desondanks mogen we toch verder en worden we aan een tafel voor twee gezet.Rumoerig
De tafel staat pal tussen andere tafels voor twee personen in. Dit geeft je weinig privé-ruimte. Verder is het sowieso lastig met elkaar te praten, want de akoestiek van de zaal is dusdanig dat we een bijna oorverdovend geroezemoes horen. Het is dan ook behoorlijk druk in de tent, wat volgens het ANWB-boekje een teken is van de populariteit van deze tent.Hoewel de bediening bijzonder netjes is, is deze ook bijzonder onpersoonlijk. Je hebt niet echt het gevoel dat je een welkome gast bent, maar eerder de volgende klant die ‘afgewerkt’ moet worden. Zo wordt ons aan het begin direct een fles water aangesmeerd, maar voor de gehele maaltijd hebben we niets, maar dan ook helemaal niets anders te drinken aangeboden gekregen. Er werd ook niet naar gevraagd. Zo onpersoonlijk dus. Verder is het wachten totdat je geholpen wordt ook lang. Evenals de tussenpozen tussen de gangen door. De gerechten worden wel weer snel geserveerd.Goed te eten
Het eten is bij een restaurant natuurlijk het belangrijkste, hoewel de beleving ook wat waard is natuurlijk. Het eten is in één woord uitmuntend. Gasttester Agnes had een ganzen ovenschotel gekozen en Gerard deed zich tegoed aan haas met paddestoelen. Het hoofdgerecht was zowel in kwantiteit als kwaliteit precies goed. Het voorgerecht hebben we, mede dankzij de schreeuwend dure prijzen – sommige voorgerechten waren net zo duur als hoofdgerechten – overgeslagen. Het nagerecht was even uitmuntend als het hoofdgerecht, en in tegenstelling tot de voorgerechten, een stuk betaalbaarder. Wel was de keuze in nagerechten bijzonder beperkt: een chocolademoesje met fruit, een crème brûlée met een bolletje ijs, of een kaasplankje. Nu suggereert het menu wel dat het aanbod dagelijks verandert. Het menu is namelijk niet meer dan een velletje papier voorzien van de datum van vandaag.Nadat we klaar zijn met het toetje wordt alles afgeruimd en in turbosnelheid gevraagd of het gesmaakt heeft. Nog voordat we antwoord kunnen geven is de ober compleet met borden en bestek alweer weg. Na 20 minuten hebben we zelf maar om de rekening gevraagd. Niet zo handig van het personeel, want we hadden best nog een kop thee gelust, als dat aangeboden was tenminste. Gemiste kans dus.De rekening is hoger dan gemiddeld. De gerechten zijn prima de luxe en daar is de prijs ook naar. Ga uit van een gemiddelde van 26 euro voor een hoofdgerecht. Echter zijn er ook hoofdgerechten oplopend tot 45 en zelfs 86 euro! Uiteindelijk komen we bij elkaar uit op een totaalbedrag van 81 euro. Dit is dus voor twee hoofdgerechten, twee nagerechten en een fles water. Saillant detail: de fles water is ACHT euro! Wat ons betreft zit hier ook de fooi voor het personeel in verwerkt.Pluspunten:
Uitmuntend etenKutpunten:
Onpersoonlijke, niet-attente bediening
Tweepersoonstafels op een rij naast elkaar
8 Euro voor een fles water en belachelijk dure voorgerechten
RumoerigTotaaloordeel:
Een duurder dan gemiddeld restaurant met uitstekend eten, waarbij je het totale gebrek aan attentie van het personeel, de rumoerige ruimte en de hoger dan gemiddelde prijzen op de koop toe moet nemen.TWEE KUTTENBorchardt
Französische Strasse 47
BerlijnWat is kuttent.nl?
Kuttent.nl is eigenlijk een grapje. Collega-journalist Gerard en ik besloten na een slechte restaurantervaring om verschillende eettentjes door heel Nederland testen op hun kut-gehalte. De rubriek Kuttent.nl was geboren. Iedere tent zou beoordeeld worden op een schaal van één tot vijf. Een restaurant met vijf kutten zou in deze berekening de slechtste zaak zijn die je je maar kon voorstellen. Diarree gegarandeerd, zeg maar.Lees ook de andere afleveringen van kuttent.nl.

Categorieën
Mike's notities

Trrring!

Er zat tien man in mijn treincoupé, waarvan er vijf aan het bellen waren.
Een orgie van woorden, halve zinnen en gelach. Er viel niet doorheen te lezen.
Buiten zag ik niets, behalve mezelf en het leger bellers.
En ik dacht: ‘Stel dat dit eeuwig duurt. Dat ik hier nooit meer uit kom. Voor altijd die stemmen aanhoren. Nooit meer stilte.’

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Zondagmiddag in het Vondelpark…

Zondagmiddag 2 november in het Vondelpark. Het park lijkt overvol, een exodus van dagjesmensen.
In Het Blauwe Theehuis komen de nomaden samen. L. en ik vinden een plaatsje bij het raam. Warme cappuccino om de herfstkou weg te spoelen. Warme handen op het tafelblad.
Op het terras hangt een stelletje stevig in elkaar. Alsof de omhelzing een eeuwigheid moet meegaan en ze voor altijd afscheid nemen. Even later loopt het stelletje gemoedelijk het park in. Helemaal geen drama.
Macy Gray soult net iets te hard op de achtergrond, terwijl de rij bij de bar alsmaar groeit.
Intussen ben ik warm en dwarrelen mijn gedachten als bladeren in de wind. Wegdromend over de gekleurde herfsttoppen, zwevend over Amsterdam.Een ontspannen zondagmiddag die de horror van alledag doet vergeten. Samen in de menigte. De mensen zijn slechts ruis op de achtergrond; vulling die het park doet vergeten. Een park dat er overigens als een bouwput bij ligt. ‘Under construction.’ Net als veel plekken in Amsterdam overigens. Alles verandert…
Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

President’s Night in de Melkweg

Barack Abama is de nieuwe president van Amerika. Tijdens President’s Night in de Melkweg gisteravond wachtte iedereen nog met spanning op de uitslag, al gingen de bezoekers er wel zo’n beetje vanuit dat Obama het zou worden. Er waren dan ook verdomd weinig McCain-aanhangers aanwezig. Op een enkele VVD’er na. Nou ja, alleen Hans van Baalen eigenlijk. ‘Het lijkt wel pakjesavond,’ riep Felix Rottenberg.
Het was een gezellige boel daar in de Melkweg. President’s Night bood een overvol programma. Hoogtepunten waren de imitaties van Humberto Tan als Obama en Aad van den Heuvel als McCain. Ze hielden een speech voor het volk. Hun teksten waren geschreven door Pieter Hilhorst van de Volkskrant. Net zoals bij echte politici werd hen dus woorden in de mond gelegd.

Zo zijn gelaat beziend, zou Van den Heuvel het ook heel goed doen als Muppet volgens mij.

Van den Heuvel zette op verdienstelijke wijze McCain neer. Zijn speech ging net als bij de echte McCain vooral over zijn ervaring en oorlogsverleden. Hij benadrukte het gebrek aan ervaring van Obama. ‘Mijn reflex is om te vechten en nooit op te geven,’ zei de strijdlustige Van den Heuvel/McCain. Humberto Tan liep via de zaal naar het podium. Hij liep langs het publiek, als een ware man van het volk. Hij speelde zijn rol met zichtbaar plezier. Niet zo gek, met alle Obama-aanhangers in de zaal speelde hij een thuiswedstrijd. Net als de speeches van Obama sprak Tan vooral in abstracte woorden over hoop en vertrouwen en dat het Amerikaanse volk zelf verandering kan brengen.
Pauw & Witteman
Later op de avond voerden Tan en Van den Heuvel hun act nog eens in verkorte versie op, tijdens een ander hoogtepunt van de avond, namelijk de uitzending van Pauw & Witteman vanuit de grote zaal The Max. Gasten waren onder andere Jack de Vries (staatssecretaris van Defensie en volgens Jeroen Pauw de man die ervoor gezorgd heeft dat Balkenende herkozen werd – je wordt bedankt Jack); Kay van der Linde en Charles Groenhuijsen. Jack de Vries had een beetje moeite met Engelse namen en sprak Obama steevast als ‘Obema’ uit. Achterin de zaal werd hij dan ook geregeld corrigerend toegesproken door een vrouw die zich ergerde aan de slappe tongval van de Vries.

Pauw & Witteman vlak voor de uitzending.


Enige strijd was er ook tussen Maarten van Rossem, de beroepsbrompot waar we zo van houden, en Jan van den Bosch (eo-hoofd en presentator van Hour of Power). Van Rossem had duidelijk de lachers op zijn hand en wist met rake opmerkingen iedere uitspraak van Van den Bosch te verstoren. Er waren volgens mij ook weinig Godvrezende lui in de zaal, want iedere keer als Van den Bosch zijn mond opendeed, nam het geroezemoes in het publiek toe.
Rottenberg en Pechtold
Er werd natuurlijk heel wat gebatteerd en gediscussieerd. Niet alleen tijdens verschillende panelgesprekken, maar vooral ook door de aanwezige belangstellenden. Misschien waren we allemaal zo betrokken bij deze verkiezingen omdat we er toch geen invloed op konden uitoefenen. Want, het lot van de wereld lag die avond toch in Amerikaanse handen. Ik ben blij dat het Obama is geworden, al heeft hij een hoop rotzooi op de ruimen.Volgens Felix Rottenberg was er een sfeer vol verwachting in het land ‘Toen ik net op de fiets door Amsterdam reed, leek het wel pakjesavond,’ zei hij tijdens zijn gesprek met Alexander Pechtold.
Pechtold dacht dat Obama wel mensen teleur zou gaan stellen, omdat er simpelweg te veel te doen was voor een ambtstermijn van vier jaar. Overigens ging hun ontspannen gesprek ook over de Nederlandse politiek en Europa. Pechtold wist nog een paar gemakkelijke grappen ten koste van Balkenende te maken. Hij haalde nogmaals de ontmoeting tussen de minister-president en Bush aan. (Als standupper zou Pechtold het niet slecht doen.) De partijvoorzitter van D66 was dus ook een beetje campagne aan het voeren in de Melkweg. Mocht hij ooit op bezoek gaan bij Obama, dan wilde hij graag het energievraagstuk bespreken en horen hoe Amerika met het Kyoto-protocol zal omgaan.

3FM was er ook. Eric Corton lijkt hier wel wat moe van alle aandacht.

Dieptepunt van de avond was voor mij een optreden van rapper Jawat! Ik hoop dat de trend om politieke bijeenkomsten op te luisteren met een rapact snel voorbijgaat. Er wordt op dat soort bijeenkomsten immers al genoeg geluld. Des ondanks heb ik me nog nooit zo goed vermaakt tijdens een verkiezingsavond.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Amerikaanse verkiezingen: Dat belooft een spannende nacht te worden

Vandaag zullen we het weten: wie de nieuwe Amerikaanse president wordt. Maar wat kan het schelen?Nou ja, mij best veel – ik vermoed dat de Nederlandse media deze gebeurtenis beter gecoverd hebben dan de Nederlandse verkiezingen. Het jaar dat ik in Amerika woonde ligt al weer twaalf jaar achter me, toch voel ik nog steeds een duidelijke band met dat land. Ik consumeer veel Amerikaans cultuurgoed: films, strips en muziek. En het recent gevierde Halloween mag dan niet zijn oorsprong in de States hebben, de verwaterde versie die we hier hanteren heeft toch het meest weg van hoe Allerheilgen daar gevierd wordt.

Nu zie ik McCain niet als Batman, (eerder als een demente Darth Vader) toch vond ik dit wel een heel grappig plaatje.
Bron: http://blog.columbusalive.com/Sensory/.

Obama?
Volgens de peilingen is de kans groot dat Barack Obama de eerste zwarte president van Amerika wordt. Toch lijkt me dat onwaarschijnlijk. Toen ik in Californië vertoefde, lieten toch veel zwarte collega’s en kennissen weten dat zij zich vaak gediscrimineerd voelden. Volgens hen werden zij en immigranten nog steeds als tweederangsburgers behandeld.
Ik weet niet of Amerika nu toe is aan een zwarte president, want ik vermoed dat er sindsdien niet veel is veranderd. Ik vrees dat het merendeel van de Amerikanen liever een blanke man in het Witte Huis ziet. Ook al is die man dan af en toe de weg kwijt, wat McCain al geregeld leek tijdens optredens in de media. Wat dat betreft doet hij me veel denken aan Ronald Reagan, ook al werd die pas echt dement nadat hij zijn ambtstermijn had uitgezeten. En Sarah Palin… oh, man… We mogen toch hopen dat zij nooit de belangrijkste vrouw van de wereld wordt. Ze mag het misschien goed doen als typetje in Saturday Night Live, maar verder heb ik weinig vertrouwen in deze dame. Verkiezingsfraude
Volgens diverse berichten, waaronder in de Pers afgelopen week, wordt er al openlijk gefraudeerd in de States. Niet verbazend, want jaren geleden wist Bush ook op gemene wijze te winnen van Al Gore. Een inconvient truth waar schijnbaar nog steeds makkelijk overheen gestapt wordt. Democratie in the land of the free is ver te zoeken. Maar wie het ook wordt: McCain of Obama – ik geloof niet dat iemand die vele miljoenen kwijt is aan campagnevoeren, volledig schone handen kan hebben. Wie flink betaalt aan de toekomstige president zal toch ook wel zijn zegje willen doen. Volgens de berichten heeft Obama de kas vooral gevuld met particuliere giften terwijl McCain vooral geleurd heeft bij grote coörperaties.
Laten we hopen dat Obama de verkiezingen wint. Al vrees ik dat de kans dat er een aanslag op zijn leven wordt gepleegd niet onwaarschijnlijk. Maar dat is allemaal koffiedik kijken. Eerst maar eens de uitslag afwachten.
President’s Night in de Melkweg
Om het nagelbijten de komende nacht wat te verzachten, zit ik de gehele tijd in de Melkweg in Amsterdam alwaar President’s Night grootschalig wordt aangepakt.

Een kleine greep uit het programma: speeches van John McCain en Barack Obama door Aad van den Heuvel en Humberto Tan naar tekst van Pieter Hilhorst. Leon Verdonschot interviewt historicus James Kennedy en honkbalbondscoach Robert Eenhoorn. Staatssecretaris Jack de Vries en Kay van de Linde analyseren de beste campagnespots aller tijden. Hoogleraren Maarten van Rossem en Ruth Oldenziel geven college. Er zijn debatten over de economische situatie, over duurzaamheid en over de rol van minorities in de politiek met o.a. Rick van der Ploeg, Karien van Gennip en Wouter Bos. Ook zijn Pauw & Witteman aanwezig om hun uitzending vanuit de Melkweg te verzorgen.

Wie het ook wordt – het belooft een enerverende avond te worden.Lees ook het verslag van President’s Night in de Melkweg.

Categorieën
Film Mike's notities

Halloween 2008: Elke dag een dosis horror

Vandaag is het 1 november. Halloween, Allerheiligen, de avond der doden, trick or treat – het is weer voorbij. Maar dat hoeft natuurlijk niet…

Halloween Jack

Dit jaar waren er door de griep voor mij geen extravagante verkleedpartijen, maar gezellig horrorfilms kijken. We begonnen de avond met het flauwe Dance of the dead van Gregg Bishop, waarin een stel zombies een high school prom crashen. Gevolgd door een vijftal minuten van Brides of Dracula van de oude Engelse horrorstudio Hammer. Ik had wel zin in wat ouderwets bijtwerk van Dracula, maar de rest wilde toch liever iets meer van deze tijd. Dat werd de remake House van Robby Henson. Maar ook die viel erg tegen. Geef mij het origineel maar. Gelukkig staan er nog altijd nog een paar klassiekers in de kast op de horroravond te redden. Evil Dead 2 van Sam Raimi blijft leuk en verrassend. En een prima flick om een halloweenavond mee af te sluiten. Elke dag horror
Toch hoeven wat mij betreft de gesneden pompoenen niet bij het grafvuil. Het is immers jammer om maar één avond in het jaar te genieten van scherp gesneden horror. Dankzij Halloween dit jaar heb ik de smaak weer te pakken: waarom niet iedere dag een dosis horror? Horror ligt immers constant op de loer en lang niet alleen in de filmcollectie. (Wat te denken als McCain president wordt? Of Rita Verdonk in de Playboy staat? Of we toch daadwerkelijk in een diepe recessie terechtkomen? Of je buurman doorslaat en met een shotgun voor je deur staat omdat hij niet van je muziek houdt?)
Fout snoepgoed
Bovendien wil ik de aangeschafte boeken over Halloween uitlezen. In The ABC stond vrijdag een gezellig tafeltje met boeken over dit onderwerp gedekt. Ik kon Death Makes A Holiday: A Cultural History of Halloween, van David J. Skal niet laten liggen. En het boek begint al goed met een anekdote over Clark O’Bryan die het snoepgoed van zijn eigen kinderen vergiftigde om het verzekeringsgeld te kunnen innen. Op zijn geweten drukt de dood van zijn eigen zoon. Horror is werkelijk overal. Ook thuis.
Dus: duik in je horrorcollectie of bekijk die Burton-films nog eens. En geniet, bibber en verwonder je.Behoefte aan verse horror? Deze week was het Horror 4-daagse op EeuwigWeekend.nl.
Lees ook:

Categorieën
Mike's notities Video

Halloween video

De Amerikanen trekken duidelijk de kar met snoepgoed als het om Halloween gaat. Op YouTube zijn een paar aardige video’s te vinden omtrent mijn favoriete feestdag. Hieronder staan er een paar. Stephen Lynch zingt over Halloween:

De geschiedenis van Halloween volgens National Geographic. Vooral het creatieve gebruik van oude prenten en nieuw geschoten beeldmateriaal om het verhaal te verlevendigen, spreekt mij erg aan.

Halloween awakening: Een hij-doet-het-zelf-wel pompoen.

Een Buffy Halloween. In zo’n overzichtje mag een video’tje van Buffy the Vampire Slayer natuurlijk niet ontbreken. In de tv-show werd ieder seizoen een speciale aflevering gewijd aan Halloween. Er zijn meerdere zelfgeknutselde video’s online te vinden. Deze bevat het nummer ‘This is Halloween’ zoals het in The Nightmare before Christmas is gebruikt:

En tot slot, omdat Halloween vooral om te lachen is, de recente clip van Panic At The Disco: It’s Almost Halloween. Het nummer heeft een aardige sixtiesvibe en is zo slecht nog niet. De humor van de clip zit vooral in het hoge amateurgehalte. Ook zijn er een paar aardige beelden te zien van een studenten Halloweenfeestje – want hoe goed je ook je best doet om je stijlvol aan te kleden, na een paar uur drank en hossen zien de meeste Halloweenkostuums er toch wat lullig uit. Enjoy.

Categorieën
Mike's notities

Concert: Aimee Mann in de Melkweg

Maandagavond 20 oktober was ik samen met L.D. naar het concert van Aimee Mann in de Melkweg. Wie dat is? Luister de soundtrack van Magnolia maar eens.
Aimee Mann was de inspiratiebron voor regisseur Paul Thomas Anderson en hij schreef het script van de film met haar muziek op de achtergrond. Met die soundtrack heb ik al menig troostende uurtjes beleefd. Nu zou ik mezelf niet direct een fan van Mann noemen, maar toen L.D. vroeg of ik mee wilde gaan naar het concert, aarzelde ik niet. Ik was nieuwsgierig naar Aimee Mann live. Autogordels, altijd
Blij dat ik ben gegaan: het was een van de relaxte concerten die ik ooit heb bijgewoond. Mann had het duidelijk naar haar zin en maakte tussen de liedjes door grapjes met het publiek. Zo vertelde ze met een brede grijns dat het nummer ‘Wise Up’ is gebruikt in een Portugese tv-spot om mensen erop te wijzen toch vooral de autogordel om te doen. Ze sloot het nummer dan ook af met de boodschap dat we toch vooral onze autogordels niet moesten vergeten te dragen. Toen halverwege de show de technische staf van de melkweg een microfoon bij het drumstel moest repareren, stond Mann geduldig te wachten samen met het publiek. “No pressure at all….” riep iemand uit het publiek.Toegiften
Mann werd bijgestaan door een driekoppige band die zichtbaar lol in het spelen hadden. De organist leek op het knappe broertje van Herman Brusselmans, terwijl de basgitarist wel wat van een jonge Kees van Kooten weghad. Aan het einde van de show kwamen Mann en haar band nog terug voor een paar warme toegiften, waaronder het verzoeknummer ‘One’ in een relaxte jazzy versie. The Submarines
In het voorprogramma stond de Amerikaanse band The Submarines. Ik had nog nooit iets van deze band gehoord, maar zijn dromerige flowerpowerachtige nummers lagen erg goed in het gehoor. Dus meteen maar een cd’tje gekocht.Nagenieten op YouTube
Vroeger moest je het doen met je herinnering van een concert en de eventueel gekochte cd. Tegenwoordig kun je een dagje later het merendeel van de avond terugvinden op YouTube. Er werd tijdens het concert dan ook ijverig met mobieltjes en andere apparatuur opgenomen. De YouTube-video’s bekijkend besef ik me des te meer wat een meerwaarde het aanwezig zijn in de zaal heeft. Bij een fijn live-optreden zoals gisteravond voel je de warme klanken van Aimees stem in je lijf resoneren. Dat gevoel mis je toch achter de monitor. Aan de andere kant is het wel leuk om nog even digitaal te kunnen nagenieten.Hieronder enkele van de YouTube-video’s:
Save Me:

Red Vines:

31 Today:

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Column: Wereldrokersdag

Ik had er nog nooit van gehoord, maar 12 oktober was het WereldRokersDag.
Samen met L. liep ik zondag door Amsterdam. Op de ruit van café De Pels stond de WereldRokersDag aangekondigd. Buiten zaten een stel verslaafden hun rookgerij weg te paffen terwijl een fotograaf de demonstratie vastlegde.Waarom 12 oktober? Op de site rokersbelangen.nl wordt dat uitgelegd:

12 oktober (1492) is de dag dat Columbus voet zette op het eiland San Salvador. De eilandbewoners, die hij er aantrof boden de verre reiziger geschenken aan, waaronder enkele gedroogde bladeren: tabak. Dit is de eerste keer in onze geschiedenis dat in het teken van vriendschap en vertrouwen een rokertje werd aangeboden.

Nu bestaat de WereldRokersDag al een paar jaar – sinds 2004 geloof ik. Speciale dagen die gewijd zijn aan een bepaalde groep in de samenleving of die een bepaalde ziekte onder de aandacht moet brengen kennen we natuurlijk al langer. Arme rokers
Misschien kunnen de rokers, die zich natuurlijk hartstikke gediscrimineerd voelen sinds het rookverbod in de horeca is ingegaan, wel een hart onder de riem gebruiken. Dus als je een roker tegenkomt in de komende dagen, geef hem of haar maar een lekkere knuffel. Want dat hebben ze verdiend! Ze zorgen ervoor dat de overheid accijns binnenkrijgt, want dat roken is een dure hobby. Goed, dat bedrag wordt deels gecompenseerd door de hogere ziektekosten die rookgerelateerde ziekten met zich meebrengen, maar dat even ter zijde. Daarbij leven rokers gemiddeld ook nog eens korter dan de niet-rokers. En sinds het rookverbod in de horeca zal dat gemiddelde steeds meer gaan verschillen ten opzichte van de sterfteleeftijd van niet-rokers.
Maar even zonder gekheid. What’s next: WereldJunkDag? WereldJunkfoodDag? Dag van het Terrorisme?
Ach, kan mij het ook schelen. Steek er nog lekker eentje op, buiten op het terras. Neem ik binnen nog een cappuccino.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Column: Het is een kwestie van vertrouwen…

Nu de Nederlandse overheid Fortis en de ABN-Amro heeft gekocht van ook mijn belastingcenten, betekent dit nu dat ik niet meer hoef te betalen voor mijn creditcard, m’n betaal- en spaarrekeningen? Zijn we nu immers niet allemaal mede-eigenaar geworden?Vast niet. Nationaliseren
Maar gek is het wel, als een regering de baas wordt van iets wat in wezen tot de vrije markt behoort. Maar ja, die staat op instorten. De financiële markt in ieder geval. Hoewel ik niet precies begrijp wat er nu precies wordt bedoeld met een crisis. Of wat dit tot gevolg heeft voor het leven van alledag. Een crisis, die hadden we toch al in 1929 gehad? Ik weet alleen maar dat ik de laatste tijd verdacht veel het hoofd van de financieel profeet Willem Middelkoop op televisie zie. Vast een aardige vent, maar ik heb mijn portie Middelkoop voor de komende paar jaar wel weer gehad. En nu we toch bezig zijn: mijn portie Balkenende, Bush, McCain + Palin ook. En Bos mag ook door de bomen ongezien worden wat mij betreft. Het is mooi geweest. De poppenkast mag dicht. Jan Klaassen naar huis. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Vindt u het goed als ik deze crisis oversla? Het is mij allemaal te abstract – ik krijg er geen greep op. Terwijl mensen zich hier zorgen maken over hun spaarcentjes, angstig gemaakt door grote lege woorden van politici en specialisten in de media, staat de wereld elders in brand. De berg lijken wordt alsmaar groter, mede door het toedoen van het Nederlandse leger. Kut, daar betalen we ook allemaal aan mee. Is ons wat gevraagd?

Ongevraagd
Wordt de mensen überhaupt nog wel eens wat gevraagd? Nee, dat zou te veel gevraagd zijn. Democratie is net zoiets als de economie en God. Zolang je erin gelooft, werkt het. ‘Het is een kwestie van vertrouwen’, zeggen de specialisten. Het huidige kabinet vertrouw ik niet – ik krijg bij hen nooit het gevoel dat ze er voor de mensen zitten die ze horen te vertegenwoordigen; leugens vermomd als zoete koek lust ik niet. En van rookgordijnen moet ik hoesten. Daarbij komt nog dat ik een atheïst ben, dus geloven doe ik ook niet makkelijk. Voor mij dus geen profeten (financieel of anderzijds) die me met sussende woorden weer doen slapen.

Op naar het café om de hoek, koffie drinken. Geen koffiedik kijken.

Lees ook: Koffie & Jezus.

Categorieën
Mike's notities

Kuttent.nl aflevering 3: Winkel van Sinkel in Utrecht

Aflevering drie alweer van de reeks kuttent.nl. Dit keer neergepend door Karin van het blog Met-K.com. Soms moet je ook gewoon geen appeltaart willen eten… Gisterenochtend dacht ik heerlijk te kunnen uitslapen. Dat had ook gekund, daar ik al om acht uur een blaas moest ledigen en daardoor met wakkere blik naar mijn alarmklokje keek. De hele week ontzettend, ontzettend vroeg opgestaan, en ik overdrijf niet want kwart over zes is gewoon be-lach-e-lijk vroeg, waardoor mijn interne klok bedacht dat er ook vast in het weekend vroeg opgestaan moest worden.

MAAR DAT HAD IE DUS MIS!

Ik zag, toen ik mijn woonkamer betrad, een donkere kamer. Zo’n kamer die me waarschuwde dat daarbuiten, achter het gesloten gordijn, alles grijs en grauwig was. Met donkere regenwolken. Zulke wolken die ik met de kinderen aan het plakken was toen we thema ZOMER hadden en wolken plakten waar regen in zat. Regenwolken dus.Ik vertelde M dat ik toch erg hoopte dat die regenbuien richting China afdreven. Ik wilde drogigheid in Utrecht, als ik na mijn boskippen de trein ging pakken. Gelukkig was het in de middag droog. We ploften neer bij de Winkel van Sinkel. Een strategische plek, want ik ben praktisch ingesteld, M wat minder, zodat we binnen/buiten zaten. Je wist het per slot van rekening maar nooit met die wisselvalligheid. We bestelden een cappucino. We kregen smerige cafe lattés. De krullenbol die het kwam brengen lachte niet. Ik vroeg aan M of ze er sjaggerijnig uitzag. Dat zag ze. Ik vertelde ook dat ik inmiddels een bui had.

‘Geeft niet, geeft niet. Gooi het eruit. Dat is goed. Eruit gooien.’

Ik had trek. Lekkere trek. Appeltaart-met-slagroom-trek. M wilde geen appeltaart want er zaten krentjes in. Hij bestelde een brownie. Niet erg handig want zijn mond zat erna vol met chocola en hij had geen servetje. Omdat die krullenbol met sjaggerijnige blik geen servetje gaf. En bovendien maakte ze het kleverige tafeltje ook al niet schoon. Maar dat was nog niet zo erg. Het ergste was dat ik aan mijn appeltaartje zat te peuzelen en niet één, niet twee, maar drie haren opvrat. Nou ja, ik kokhalste wat, spuugde een homp appeltaart uit en pleurde de rest aan de kant. Maar ja, krullenbol met sjaggerijnig hoofd zou hier niet gezelliger van gaan kijken. En ik ook niet.Ik bracht de appeltaart naar binnen.

‘Ik wil niet vervelend doen, maar ik zit net appeltaart te eten en eet bijna drie haren op. Je kunt je voorstellen dat ik geen appeltaart meer hoef. Alsjeblieft, voor jou.’

Het meisje achter de kassa keek me aan alsof ik niet alleen zwaar overdreef maar ook alsof ik niet zo moest zeuren. Maar nadat ik het bewijsmateriaal had laten zien trok ze een walgelijk gezicht.

‘GATVERDAMME!’
riep ze door de tent heen. De mevrouw die net wilde bestellen kreeg argwaan.

‘Wil je een nieuwe?’

Ik keek haar zwijgend aan met een blik in mijn ogen zo van:

‘Wat denk je zelf?’

Het meisje zou iemand naar ons tafeltje sturen. En alles verrekenen. Oke dan. Ik ging weer zitten. We waren vervolgens op dreef. Toen de krullenbol het geld terug gaf vertelde M nog even, om het in te wrijven, dat de capucino’s ook al zeer verkeerd waren.De score van de Winkel van Sinkel:
Appeltaart is met stip 5 kutten!
Koffie 4!
Bediening: 4 kutten!Wil je een leuke baan bij de Winkel van Sinkel? Ze zoeken een nieuwe kok.Wat is kuttent.nl?
Kuttent.nl is eigenlijk een grapje. Collega-journalist Gerard en ik besloten na een slechte restaurantervaring om verschillende eettentjes door heel Nederland testen op hun kut-gehalte. De rubriek Kuttent.nl was geboren. Iedere tent zou beoordeeld worden op een schaal van één tot vijf. Een restaurant met vijf kutten zou in deze berekening de slechtste zaak zijn die je je maar kon voorstellen. Diarree gegarandeerd, zeg maar.Meer Karin vind je op haar eigen weblog, maar ook deze week op EeuwigWeekend.nl. Daar wordt namelijk haar fotowerk geëxposeerd.Update:
Bovenstaand stukje maakt (soms heftige) reacties los bij lezers van Ekudos.nl.
Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie Mike's notities

Een kunstminnend weekend in Arnhem

L. en ik besloten dat een weekendje Arnhem in een rustiek hotel precies was wat we nodig hadden. Dus togen we op vrijdagavond, net na de spits, met de auto naar de hoofdstad van Gelderland.We kwamen ’s avonds laat in het centrum van Arnhem aan. We parkeerden bij Hotel Molendal, gelegen aan de rand van het Sonsbeekpark, op een steenworp afstand van de binnenstad. Er stond een prettige tweepersoonskamer op ons te wachten op de derde verdieping. Hotel Molendal is het voormalige woonhuis van André de la Porte. Deze villa in Jugendstilstijl werd in 1904 als eerste in de omgeving gebouwd.

Uitzicht vanuit de hotelkamer.

Zaterdag brachten we een paar uur door in het Sonsbeekpark, waar veel beelden geëxposeerd staan, een hertenkamp is en twee watervallen. Het viel me hier op hoe heuvelachtig Arnhem en omgeving eigenlijk zijn. Heel anders dan de platte randstad. Stadspark
Het Sonsbeekpark is ’s lands eerste monumentale stadspark. Een belangrijk onderdeel van het park is de St Jansbeek. Vroeger stonden hier zeven molens langs de St Jansbeek. Tegenwoordig staat er daarvan nog één. De Witte molen heet ie. L. en ik bezochten ook even het bezoekerscentrum dat naast de molen staat. Het was die dag open monumentendag. In het park en bezoekerscentrum waren dan ook een hoop bezoekende bejaarden te vinden.

De Witte Molen.

L. en ik zochten weer snel de buitenlucht op en vonden rust bij de waterval.Door het gehele park hingen allerlei installaties en kunstwerken als onderdeel van een expositie van het Museum voor Moderne Kunst. Het was erg verrassend om dergelijke beelden tussen de bomen te ontdekken.Processies
Later die middag bezochten we het Museum voor Moderne Kunst Arnhem (MMKA) waar de tentoonstelling Carried Away/Procession Art werd gehouden. De tentoonstelling bestaat uit het werk van internationale en Nederlandse kunstenaars die processies organiseerden, of zich hebben laten inspireren door processies, politieke parades, carnavalsoptochten, marsen of begrafenisstoeten. Sommige moderne sculpturen konden mij wel bekoren, zoals het werk van Stephen Wilks die levensgrote varkens naar George Orwells boek Animal Farm maakte.Magisch realisme
Het meest onder de indruk was ik echter van de tentoonstelling over het magisch realisme, waar werk hing van de oude meesters Pyke Koch, Edgar Fernhout, Carel Willink, Dick Ket, Wim Schumacher en Charley Toorop.

Detail van het zelfportret van Edgar Fernhout (1912-1974).

Mocht je ooit een bezoekje brengen aan het MMKA, dan raad ik je bij deze de aspergequiche in het restaurant af. Die had dezelfde nare smaak als de olieverf schilderijen die in het museum hingen.

De beeldentuin rondom het museum kan ik je echter wel aanraden. Daar is onder andere deze prachtige deur te aanschouwen.

Een – wat mij betreft – grappig uithangbord in het centrum van Arnhem.

Factory Girl
In de avond besloten we deze kunstgerichte dag af te sluiten met een voorstelling van Factory Girl. Deze film uit 2006 van George Hickenlooper vertelt over het leven van Edie Sedgwick. Deze schoonheid verliet de kunstacademie om het te gaan maken in New York en raakte verstrikt in het web van de wereld van Andy Warhol. Het is een film die vooral de negatieve kanten van haar leven belicht en waarin alle personages heel zielig worden voorgesteld. Op het moment dat acteur Hayden Christensen (Skywalker in de nieuwe Star Wars-trilogie) in de film verscheen en een belabberde poging deed om Bob Dylan te imiteren, had Factory Girl voor mij volledig afgedaan. Hoe een regisseur deze non-acteur kon casten om iemand met de statuur van Dylan neer te zetten, was mij een compleet raadsel. In I Am Not There waren daar nog zes acteurs voor nodig. Allemaal met meer ervaring en veel meer talent dan Anakin Skywalker. Christensen probeert op krampachtige wijze de stem van Bob Dylan na te doen, maar lijkt eerder een monotone voice-over van een derderangs film noir detective op te roepen. Nee, Factory Girl zou wat mij betreft nooit op de lijst van beste film verschijnen. Mocht je de flick toch per se willen zien: ga de bioscoop dan niet in zonder wat prozac-pilletjes.
Een pluspunt aan de voorstelling was dat ik ter promotie van de film een blik Campbell Tomato Soup kreeg van de caissière. De Warhol-fan in mij maakte een klein huppeltje bij de aanblik van dit soepblik.Veluwe
De zondag stond vooral in het teken van de Nederlandse prairie: de veluwe. We pakten twee Witte Fietsen waarmee we het gebied doorkruisten. Bij het Kröller-Müller Museum parkeerden we de stalen rossen om daar een paar uurtjes heerlijk te dwalen door de beeldentuin.
‘Kijk uit attention’ van Krijn Giezen (1939) is sinds een ongeval helaas afgesloten voor het publiek.
Paviljoen voor de 5de Internationale Beeldententoonstelling in het Park Sonsbeek te Arnhem, 1966; herbouwd in de beeldentuin van het museum, 2005-2006.Net als ET
Toen het museum ging sluiten, liepen we naar de fietsenrekken waar normaliter de Witte Fietsen staan. Die waren echter allemaal al meegenomen, of hadden een lekke band. Er zat niets anders op dan de 2,5 kilometer terug te lopen naar de auto. Toen we echter stuitten op een hek en een bordje met ‘verboden toegang’ moesten we van het aangewezen pad afwijken. Al snel liepen we niet meer in de goede richting. Een aardige man en een kaart bood uitkomst. We waren inderdaad een stukje verkeerd gelopen. De avond viel en het zou weldra donker worden. Heel toevallig stonden er twee witte kinderfietsen op ons te wachten in de berm. Niet veel later raceten we door het Veluwse landschap op veel te kleine fietsjes. In mijn hoofd hoorde ik de melodie van de film ET, want het deed me denken aan de fietstocht van Elliot en co. Goed, Elliot had een crossfiets en een alien in het mandje aan het stuur die de fietsen door de lucht liet vliegen, maar voor de rest voelde het precies hetzelfde. 🙂 Een aardige melige afsluiter van een weekend vol kunst – in Arnhem.
Lees ook: