Categorieën
Film

RIP Wes Craven: No More Nightmares?

Zondag 30 augustus is de beroemde horrorregisseur Wes Craven overleden. Hij werd 76 jaar en stierf aan een hersentumor.

wes_craven
Wes Craven. Bron: Cravens twitteraccount.

Wes Craven (1939-2015) was een visionair op horrorgebied. Het kijken van Cravens films hebben goede herinneringen opgeleverd. Het moge dan nachtmerries zijn die hij ons voorschotelde, voor A Nightmare on Elm Street en Scream kun je me altijd wakker maken. Freddy Krueger is een fantastisch filmicoon geworden en gebleven. (Ik heb de reboot uit 2010 nog niet gezien en dat laat ik graag zo.)

Mijn favoriete films uit de reeks blijft de allereerste Nightmare uit 1984 gevolgd door Wes Craven’s New Nightmare – een postmodernistisch feestje en de perfecte manier om de ingedutte franchise nieuw leven in te blazen (en af te sluiten, wat mij betreft). In deze film blijkt Freddy echt te bestaan en door films over hem te maken, wordt het kwaad bezworen. Maar nu bedreigt Freddy de filmmakers zelf en is het aan Craven en castleden als Heather Langenkamp en Robert Englund om nog een keer een film te maken. Englund speelt dus een dubbelrol als zichzelf en als Krueger, terwijl Craven ook als zichzelf in de film opduikt.

New Nightmare is het begin van het deconstructivistische pad dat Craven zou inslaan met Scream, een filmreeks waarin constant verwezen wordt naar bekende clichés uit het horrorgenre en waarin personages scènes uit bestaande horrorfilms bespreken – vaak voordat ze in mootjes worden gehakt.

Ik geef toe dat ik lang niet alle films van Craven heb gezien. Zijn debuut Last House on the Left staat nog steeds op het must-see lijstje. En niet alle films waren pareltjes. Vampire in Brooklyn is een draak en Sceam 4 was niet zo best. Over het algemeen kun je van de meeste horrorfilms zeggen dat de meeste sequels tegenvallen, zeker hoe hoger het nummer wordt van de reeks. Maar dat neemt niet weg dat met het overlijden van Craven een van de origineelste geesten in het horrorgenre verloren is gegaan. Opmerkelijk genoeg begon zijn filmcarrière in de porno-industrie. Ook een filmgenre waarin de makers precies weten hoe ze hun publiek moeten prikkelen en waar dat moet gebeuren.

Ook regisseerde Craven in 1982 Swamp Thing – een van de eerste stripverfilmingen.

Swamp Thing.
Swamp Thing.

Nostalgische nachtmerries
Omdat ik ben opgegroeid in de jaren tachtig, draag ik Amerikaanse horrorfilms uit die tijd een warm hart toe. Het werk van Craven hoort daar dus zeker bij. Het is een wereld die ik herken en die me terugbrengt naar de tijd van weleer. En veel van die films hebben wat mij betreft de tand des tijds prima doorstaan. Ook nu is A Nightmare on Elm Street nog behoorlijk eng.

Bij de vele tributen en saluten op social media kwam ik deze prachtige filmposter tegen van de Britse illustrator Graham Humphreys:

nightmare_on_elm_street_03Een mooie compostie, zo met die dreigende hand boven het slapende hoofd van Nancy. Alsof de killer uit het dromenrijk naar onze realiteit grijpt. Ondertussen gebeurt het allemaal in een ingeslapen Amerikaanse suburb.

Ik hou erg van dit soort handgemaakt artwork dat vroeger op videokaften prijkte. Een bezoek aan de videotheek was eigenlijk ook een soort museumbezoek. Deze schildering is ook op de videohoes van A Nightmare on Elm Street gebruikt. Er is ook nog een variant waarin Freddy niet met zijn linker hand richting Nancy gaat en die hing in de filmtheaters.

nightmare_on_elm_street_04

In een interview met Film on Paper zei hij het volgende over het maken van het affiche:

Can you talk about the design of the poster?
There was an American flyer for the film that was essentially the street with four tears through it. I saw the film and knew what I was going to do. I’d actually gone along to a screening with my friend, Phil Nutman, who I’ve since given this to [Graham points at the Evil Dead artwork] so I’d already seen it at the cinema before I was given a VHS copy. Anyway, I paused the VHS and took a photograph of Nancy’s face so I could draw that easily.

Freddy [Krueger] himself is actually silhouetted in the background. In the later posters he’s more prominent but on this first quad you don’t see anything, just the shadow and his glove.
I think they wanted the poster to look fairly classy, in comparison to the Evil Dead quad which shows exactly the type of film it is. Obviously the glove became iconic but at the time people had no clue who Freddy was. To me, it was the glove and the whole dreaming thing that was the interesting thing about the film. You’ve got the pretty girl, the glove and the dream-like urban setting, you don’t need the big ugly face leering at you. I hand lettered the title too.

There’s also a second painting which is in portrait format and features Freddy’s other hand reaching down below Nancy’s face.
Yes, I think I prefer this one. This was used for fly posting and was the VHS cover too. For some reason at that time no one would think about the whole different format thing. Everyone was always focusing on quad posters for underground advertising and cinema fronts. The 40×60 inches or bus stop format was very much an American thing, but then when cinema became more commercial we found we had to start doing that size and format.

Veel van de Nightmare posters zijn overigens ook door Matthew Joseph Peak gemaakt. Hier is een aardig overzicht. Ook op dit blog staan nog een paar mooie voorbeelden van filmaffiches voor Nightmare.

Categorieën
Strips

Blowrob expo in café Averechts

Rob van Barneveld tekent inmiddels alweer tien jaar strips en dat viert hij met een expositie in café Averechts in Utrecht. Ook komt Bloem Magazine #2 van hem uit.

expo_rob_van_barneveld_blowrobStripmaker Rob van Barneveld (Utrecht, 1985) is een van de origineelste makers van de Nederlandse strip. Hij heeft een bijzondere blik op de wereld en die deelt hij in de reeks Rood gras: surrealistische strips met een vrolijke kronkel. Van het zelfde soort is zijn Bloem Magazine waar dit weekend het tweede nummer van uit komt. Zijn debuutalbum kwam in 2008 uit bij uitgeverij Bries, tegenwoordig heeft uitgeverij Syndikaat de eer om de strips van Rob te mogen uitgeven.

In 2013 interviewde ik Rob toen zijn piratenstrip De schat van Salami uitkwam.

Nu ken ik Rob al een paar jaar en laatst zaten we samen met Matt Baaij gezellig op een terras in Utrecht. Hij had een nummer van Bloem Magazine voor me mee en ik had een exemplaar van de nieuwste Schokkend Nieuws voor Rob. Een goede ruil. Het leukste aan Bloem Magazine is misschien nog wel dat Rob überhaupt het idee krijgt om zelf zomaar een magazine te maken en dat dan ook gewoon doet ook. ‘Ik keek vaak blaadjes door in de supermarkt en dacht: meh. Ik wachtte tot er een leuker blad kwam, maar die kwam maar niet, en dus besloot ik een poos geleden er zelf een te maken.’

Ik hou erg van die DIY mentaliteit. Niet op anderen wachten, gewoon zelf aan de slag en doen.

bloem_magazine_van_barneveldIn de expositie hangt vooral werk uit zijn nieuwste stripalbum Rood 1: Feestje met de regen. Voor de expositie heeft Rob zijn strips opnieuw getekend. Op zijn blog vertelde hij laatst waarom:

‘Anderhalve week terug een mail van café Averechts. Ze hadden mijn mail gezien met de vraag om te exposeren en het leek ze wel wat. Op een maandagavond stapte ik bedremmeld het café binnen om mijn werk te laten zien en al gauw was duidelijk dat ze het wel zagen zitten allemaal. Wel moest mijn werk wat groter, want de originelen die ik mee had waren veelal op a5-formaat en als expo werkt dat niet zo goed. Dus de volgende ochtend bedacht ik dat ik een selectie strips opnieuw ging tekenen, op groter formaat. Ik wilde geen printjes, dat is niet heel uniek en bij een expositie wil je echtheid zien. Kleine foutjes, mooi getrokken zwarte lijnen, dat werk. En hallo, het is mijn eerste echte expositie in 10 jaar. Dan doe je wat meer je best hè.’

Van Barneveld heeft er dus werk van gemaakt. Zaterdag 29 augustus wordt de expositie om 20 uur geopend. ‘ Oh en Bloem Magazine #2 is dan ook uit! Dus mocht je de expo niets vinden en niet houden van praten dan kun je dat gezellig gaan lezen in een hoekje, met andere Bloem-lezende mensen,’ aldus Rob.

Café Averechts
Lijsterstraat 49
3514 TB Utrecht

Categorieën
Bloggen

Negen jaar bloggen

Vandaag is het negen jaar geleden dat ik begon met bloggen. Het is een gebeurtenis waar ik ieder jaar even bij stil sta.

Peter bewondert zijn fotowerk. Uit: ASM #238. Tekening: John Romita Jr. Inkt: John Romita Sr.
Peter bewondert zijn fotowerk. Uit: ASM #238. Tekening: John Romita Jr. Inkt: John Romita Sr.

Bloggen is voor mij net zo inherent aan het leven als eten en slapen. Wat ik ook doe, waar ik ook ben en wat ik ook tegenkom: mijn onderbewuste is dikwijls bezig met kijken of ik er iets mee kan voor mijn blog. Dat dit ook zo zijn nadelen heeft, hoef ik niemand inmiddels meer uit te leggen.

Een paar weken geleden besloot ik al mijn andere blogprojecten op deze site samen te voegen. Oude blogpost van Mike’s Webs en Daily Webhead heb ik geïmporteerd. Dat geeft een fijn gevoel van compleetheid. En ook een gevoel van rust: in die negen jaar produceerde ik zoveel materiaal, het boek lijkt inmiddels wel uit. Of vol geschreven, zo je wilt.

Het viel me bij het doornemen van oude blogposts op dat ik zo mijn stokpaardjes heb en vaak op onderwerpen terugkom. Herhaling is onvermijdelijk in het leven en als je online publiceert. Herhaling moeten we ook niet uit de weg gaan. Online publiceren doen we vaak in series. De ene post leidt tot de andere, soms leidt het tot verdieping op wat je eerder te vertellen had. Soms ook niet trouwens en recycle je gedachten of gebeurtenissen. Soms zonder dat je je daar bewust van bent.

En daarbij: er zijn gewoon bepaalde dingen waar ik heel graag over schrijf, dus waarom zou ik het laten? Wie er genoeg van heeft, klikt simpelweg niet op de link.

Laatst sprak ik hier met blogvriend Peter de Kock over en die antwoordde dat hij zich helemaal niet druk maakt om herhaling: ‘Ik plan mijn blog niet. Ik laat me er graag door verrassen.’ Een mooi uitgangspunt. Ik zet mijn sensoren op scherp en open de deur voor allerlei invallen en echo’s. Laat het een verrassend tiende blogjaar worden.

Strook van de allerlaatste aflevering 'Calvin and Hobbes'.
Strook van de allerlaatste aflevering ‘Calvin and Hobbes’.
Categorieën
Film Frames

Hellraiser: Pinhead heeft smaak

De eerste Hellraiser (Clive Barker, 1987) had ik ooit wel gezien, maar nog nooit een van de sequels. Omdat een hete zomer toch een soort hel voor mij is, besloot ik om wat meer van de filmreeks te kijken.

Clive Barker baseerde zich voor de eerste film op zijn eigen novelle The Hellbound Heart. Hij schreef ook Hellbound: Hellraiser II geregisseerd door Tony Randel, maar is bij aflevering drie alleen nog maar executive producer.

Pinhead (midden) & co.
Pinhead (midden) & co.

Tot nu toe zag ik de eerste drie films en ik heb me erg met ze vermaakt. Hellraiser is een reeks die draait om de figuur Pinhead: een demonische man die leider is van de Cenobites. Wezens van een helse dimensie die naar de aarde komen om zielen op te halen en te martelen. Ze kunnen alleen onze dimensie bereiken middels een zogenoemde Lemarchand box: die vormt een puzzel en wie de onderdelen van het mechanisme op de juiste wijze configureert en dus de puzzel oplost, geeft de Cenobites vrij toegang tot onze dimensie en wordt door de wezens naar de hel meegenomen om tot het einde der tijden gemarteld te worden.

Dacht je dat de middelbare school de hel was, nee hoor, zo ziet de hel eruit.
Dacht je dat de middelbare school de hel was, nee hoor, zo ziet de hel eruit.

Marteling
Ik zag erg op tegen die martelingen en dat is stiekem de reden dat ik de Hellraiser-reeks altijd links heb laten liggen. Ik vind naar pratende CDA’ers kijken namelijk al een marteling, laat staan een hels masochistisch buffet waarin haken in lichamen geslagen worden en mensen geketend uiteengerukt worden. Maar tot nu toe valt het sadomasochistische gehalte van de films me nogal mee. Pinhead (Doug Bradley) is een welbespraakte kwelgeest die vooral veel zijn mondje roert maar weinig kans krijgt om zijn martelkunsten te vertonen. Tenminste, relatief weinig in ieder geval. Qua uiterlijk schaar ik hem onder cyberpunk wannabe met een vleugje Matrix, maar dat zou ik natuurlijk nooit in zijn gezicht zeggen, want voordat je het weet lig je op de snijtafel van een autopsie specialist.

hellraiser_01 hellraiser_02Afstandelijk
Wat mij wel opvalt aan de films tot nu toe is dat ik een toeschouwer blijf. Ik volg wat er op het scherm gebeurt met enige interesse, maar voel me niet betrokken bij de personages. Horror is toch ook bedoeld om middels engagement tot op zekere hoogte onze eigen angsten te ondergaan, maar dat heb ik bij Clive Barkers films helemaal niet. Ik geniet van de special effects en de verbeelding van de hel, maar voor de rest blijf ik een grote afstand voelen tot mijn eigen beleving en de verhaalwereld.

Waar dat precies door komt, weet ik niet zo goed. Misschien omdat hetgeen we voorgeschoteld krijgen belachelijk is en verschrikkelijk vergezocht – al geldt dat natuurlijk voor meer horrorfilms. Een helse dimensie is tot daaraan toe, maar als Pinhead in Hellraiser III: Hell on Earth (1992) een onderdeel is van een sculptuur dat tot leven komt… tja, dan krijgt de horror toch een komisch tintje dat de geloofwaardigheid, als die er al enigszins was, teniet doet. (Dat kunstwerk zou overigens wel een suf programma als Tussen Kunst & Kitsch goed verlevendigen, maar dat geheel terzijde.)
In de Hellraiser-reeks wordt dan ook wel een heel theatrale wereld voorgeschoteld. En dat theatrale schept afstand.

hellraiser_3_beeld_04

hellraiser_3_beeld_02 hellraiser_3_beeld_03

Misschien komt die afstand ook wel omdat de verhaaltjes eigenlijk flinterdun zijn en datzelfde ook geldt voor de eendimensionale personages. Het zijn meer types die iets overkomt, dan mensen van vlees en bloed. Het is daarom lastig met ze mee te voelen. Ik geef toe dat vishaken die in huid geslagen worden en vel eraf scheuren, een naar beeld is om naar te kijken, maar als de personages verder niet boeien, stimuleert dit alleen een oppervlakkig soort van identificatie.

Hellraiser is onpersoonlijke horror.

Toch ben ik benieuwd naar de wendingen die de schrijvers in de komende films zullen bedenken om het verhaal op gang te houden. Het leuke aan oudere filmreeksen is dat de sequels van tevoren niet gepland waren. Tegenwoordig wil Hollywood alleen nog maar franchises maken, maar in de jaren tachtig was iedere film een afgerond verhaal. Pas bij succes werd er een vervolg gemaakt en moest er dus een logische reden bedacht worden om Pinhead weer terug te brengen.

hellraiser Ashley Laurence
Ashley Laurence.
hellraiser_3_terry_farrell_02
Terry Farrell is boos in Hellraiser III.

hellraiser_3_terry_farrell

Schone slachtoffers
Een ding concludeer ik na de eerste drie films met genoegen: Pinhead heeft een goede smaak wat vrouwelijke slachtoffers betreft. In de eerste twee films krijgt hij Ashley Laurence tegenover zich en in Hellraiser III Terry Farrell. Farrell is bij nerds waarschijnlijk wel bekend als Jadzia Dax uit Star Trek: Deep Space Nine. Beide dames doen geen zeer aan de ogen en het is dus geen marteling om deze actrices in actie te zien. Ook al slaat het allemaal nergens op.

[hr]

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Fotoblog

Large Owl

large-owlDit kunstwerk van Thomas Houseago heet Large Owl. Van een afstand dacht ik eerst dat mensen Batmans hoofd hadden neergezet. Het is een van de kunstwerken die dit jaar in de expositie Art Zuid te zien zijn. Ik denk dat Large Owl toch wel mijn favoriete werk is van de editie dit jaar. Zondagochtend hebben Linda en ik Art Zuid op een rustig tempo bezocht. Zuid is sowieso een goede wijk om rustig door te wandelen.

brug_amsterdam_zuid

Categorieën
Fotoblog

Ruimteschip

ruimteschip_school_01
ruimteschip_school_02
Zaterdag hielp ik Linda en haar collega’s verhuizen. Ze huurden antikraak een studio in een oude school die nu opgeruimd moest worden. In de aula trof ik dit kunstwerk aan. Een ruimteschip wellicht?

Categorieën
Film Strips Video

Afgedankte animatiehelden uit de jaren tachtig

De Engelse illustrator en animator Steve Cutts toont in zijn werk een misantropisch en naargeestig mensbeeld. Wat niet wegneemt dat zijn interpretatie van de westerse wereld vaak spot on is.

Ondanks de misère valt er veel te lachen, of grimlachen, zoals met zijn korte animatiefilm Where Are They Now? waarin hij toont wat er van animatiefiguren uit de jaren tachtig geworden is. Bereid je voor op een vadsige Jessica Rabbit, Popeye achter de rollator, Thundercats als vakkenvullers en Transformers in een fastfoodketen.

Categorieën
Fotoblog

I’m Not Sailing

houthaven
Heel Amsterdam is in de ban van boten deze week. Heel Amsterdam? Nou ja, ik ken er een paar die niets geven om Sail en ik ben daar een van. Linda is die andere. Woensdag had ik zin om rond te lopen op de NDSM-werf, maar onderweg kwamen we erachter dat het geen rustig bezoekje zou worden: op de kades aan het IJ zaten mensen al vol verwachting uit te kijken naar half twee als Sail zou beginnen. Gelukkig konden we NDSM verlaten voordat de pond niet meer ging en voordat het scheepsgeweld losbarstte zaten wij alweer thuis. Toch was het leuk om de werf even te bezoeken. Er hangt aardige street art.
delicious_brains_ndsm stickers_ndsm stickers_ndsm_02 ndsm_terras

Categorieën
Fotoblog

En de reiger zei: ‘Hoi’

reiger_haarlemmerweg_02 reiger_haarlemmerweg
Sinds we aan het Westerpark wonen ben ik veel meer gaan letten op de vogels, konijntjes en andere beesten. Erg leuk om ze te observeren. Vaak kijken ze terug.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Black Cat versus Catwoman

In deze illustratie van Vinz el Tabanas zien we Spider-Mans Black Cat in gevecht met Batmans Catwoman.

Black-cat-vs-Catwoman-by-Vinz-el-TabanasTenminste, de titel van de illustratie Black Cat vs Catwoman impliceert dat het hier om een gevecht gaat. De houding waarin Tabanas de dames getekend heeft, lijkt ook aan te duiden alsof het om een lesbisch onderonsje tussen de stoeipoezen gaat. Vooral omdat Catwoman boos richting de camera kijkt, alsof de twee dames betrapt worden. Het web staat vol met erotische en zelf pornografische afbeeldingen van stripfiguren. Als je wil weten wat Venom met Mary Jane zou uitspoken is dat beeld slechts een google search van je netvlies verwijderd.

Black Cat is een van mijn favoriete personages uit het Spider-Man universum. Ze is een sexy vrouw die haar mannetje staat. Iemand die het avontuur op zoekt en die op ethisch vlak in een schemergebied zit. Daarbij is ze nogal een heethoofd. Gepassioneerd stort ze zich op de relatie met Spider-Man, omdat ze zich aangetrokken voelt tot zijn avontuurlijke kant. Peter Parker laat haar echter koud, wat een bijzondere twist is in het liefdesleven van Peter, waarin Spider-Man meestal een obstakel is. Daarbij is Black Cat onweerstaanbaar: je weet dat ze fout is, toch val je voor haar. Ze is de femme fatale in Spider-Mans wereld.

Net als pa
Black Cat werd gecreëerd door schrijver Marv Wolfman en ontworpen door Dave Cockrum. Ze duikt voor het eerst op in Amazing Spider-Man #194, in een verhaal van Wolfman en tekenaar Keith Pollard.

Black Cat, alias Felicia Hardy, is de dochter van wereldberoemde geveltoerist die in de gevangenis zit. Felicia is nog maar een tiener als ze besluit in de voetsporen van haar vader te treden. Ze begint op die leeftijd met zichzelf te trainen in vechtsporten en te leren hoe je sloten en kluizen open krijgt en beveiligingssystemen omzeilt. Aan het begin van haar carrière maakt Black Cat gebruik van het bijgeloof dat een zwarte kat ongeluk zou brengen. De plekken waar ze haar tegenstanders ontmoet bestudeert ze nauwkeurig zodat ze vallen kan leggen. Wie haar achtervolgt wordt overvallen door allerlei pech – maar die pech is door de slimme planning van Felicia allesbehalve toeval.

Zoals ik eerder beschreef wordt Felicia Hardy verliefd op Spider-Man en besluit zelfs de misdaad op te geven als ze een relatie krijgen. Het is een relatie die vanaf het begin af aan al gedoemd is, want Spider-Man is veel te rechtlijnig voor een stoeipoes als Felicia, die het niet zo nauw neemt met de wet.

Tegenwoordig zijn de twee weer vijanden van elkaar.

batman catwoman 66

Catwoman
Ik heb altijd gedacht dat Black Cat afgeleid was van Catwoman. Hun overeenkomsten gaat verder dan hun katachtige uiterlijk. Ook Catwoman voelt zich aangetrokken tot Batman. Soms werken ze samen om de misdaad te bestrijden. En ook al blijft Catwoman een crimineel, die samenwerking wordt wel eens voortgezet tussen de lakens.

Batman Returns.
Batman Returns.

Wolfman had Black Cat oorspronkelijk bedacht als tegenstander voor Spider-Woman en zou er heel anders uitzien: ‘She wore a long dress, and had a very 30s look to her. She still employed bad luck, but she was going to be a very, very different type of character. She completely changed when I brought her over to Spider-Man.’ (Uit: Comics Creators on Spider-Man, 2004: 82).

Categorieën
Fotoblog

Krieks posterontwerp

kriek_afffDit is het origineel van Erik Kriek’s affiche voor het Amsterdam Fantastic Film Festival (editie: 2000). Volgens Jan Doense, die deze prachtige illustratie aan zijn muur heeft hangen, wijkt deze versie iets af van de latere poster. De vrouw had namelijk nog een hand op haar schouder, wat de man een mysterieuze derde hand geeft. Of zou die hand van iemand of iets anders geweest zijn?

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Waarom ik fan ben van Spider-Man

Recent werd me gevraagd waarom Spider-Man mijn favoriete stripheld is. Hier is het antwoord.

Axel Watteuw heeft op Geekster.be de rubriek Uit de kast. Hierin gaan verzamelaars helemaal los over hun kleinoden. Hij vroeg of hij mij ook wat vragen mocht voorleggen. Dat vond ik prima natuurlijk, ook al voel ik me geen verzamelaar in de strikte zin des woords. Uiteindelijk is het dan ook een gesprek over Spider-Man geworden dat hier in zijn geheel te lezen is.

Michael_en_spiderman

Een belangrijke vraag die Axel stelde is: Wat trekt jou aan in Spider-Man?

Laat ik eerst een andere spreker hierover aanhalen.

spider-man straatroofGevraagd naar wat Spider-Man nu zo anders maakt dan andere superhelden, antwoordde Roger Stern ooit: ‘Spider-Man is both the cool guy and the outcast – often at the same time. An his powers are crazy weird! He sticks to walls. He skitters around on the ceiling. And he’ll suddenly drop down in front of the bad guys, hanging upside down on a single strand of webbing – all while making fun of them. Spider-Man is the original bad-luck kid. He learned the hard way that he had to use his powers responsibly and is pretty driven. But at the same time, he has a lot of fun with his powers. And that mix of angst and zaniness is what makes Spider-Man an original.’ (Roger Stern, The Spectacular Spider-Writer geschreven door George Khoury).

Nu is Stern een van mijn favoriete Spider-Man-schrijvers ooit, dus ik luister graag naar de man. Zijn uitspraak somt in een notendop op wat voor mij de aantrekkingskracht van dit personage is. Sterker nog: Spider-Man is mijn favoriete fictieve personage ooit. Punt.

In een artikel voor Pulpman in 2011 schreef ik wat volgens mij de charme van Spider-Man is, dat zijn kwetsbaarheid hem menselijk en zo populair maakt. In het interview met Axel geef ik een persoonlijker antwoord op de vraag waarom Spidey mijn favoriete personage ooit is:

Peter Parker 45Het korte antwoord: Peter Parker. Hij is een feilbaar mens, zoals jij en ik. Ondanks het feit dat hij superkrachten heeft, is zijn leven er niet makkelijker op geworden. Sterker nog: ik denk dat Peter uiteindelijk misschien wel gelukkiger was geweest als hij nooit Spider-Man was geworden. Peter is een prachtig mens, iemand die altijd het goede probeert te doen, ook al kost het hem op persoonlijk vlak heel veel. Zijn vrienden en familie lijden direct en indirect onder het feit dat hij Spider-Man is, toch kan hij zijn webschieters niet aan de wilgen hangen. Goed, zo nu en dan wordt het hem te veel en neemt hij afstand van het Spider-Man zijn, maar dat is altijd van korte duur. Peter geeft nooit op: zelfs als hij een vijand tegenover zich heeft die een paar maten te groot voor hem is, probeert hij deze toch te verslaan. Hij weet immers dat hij met zijn krachten een verantwoordelijkheid heeft jegens andere mensen en zijn geliefden.

mary-janeDaarbij heeft Spider-Man een fantastische supporting cast. Zijn Tante May is een interessante vrouw en in de loop der jaren verandert ze van een fragiele bejaarde naar een stoere vrouw op leeftijd. En dan heb je natuurlijk Mary Jane Watson, zijn grote geliefde. In tegenstelling tot iemand als Lois Lane, weet Mary Jane zichzelf vaak te bevrijden als ze ontvoerd wordt. Zij is een mooi en positief rolmodel vind ik. Aantrekkelijk, slim en stoer.

En daarnaast is Spider-Man gewoon een heel grappige figuur. Een stand-up comedian bijna, want tijdens de gevechten slaat hij zijn vijanden net zo goed om de oren met grappige opmerkingen en komische beledigingen als met zijn vuisten.