Categorieën
Film

RIP Wes Craven: No More Nightmares?

Zondag 30 augustus is de beroemde horrorregisseur Wes Craven overleden. Hij werd 76 jaar en stierf aan een hersentumor.

wes_craven
Wes Craven. Bron: Cravens twitteraccount.

Wes Craven (1939-2015) was een visionair op horrorgebied. Het kijken van Cravens films hebben goede herinneringen opgeleverd. Het moge dan nachtmerries zijn die hij ons voorschotelde, voor A Nightmare on Elm Street en Scream kun je me altijd wakker maken. Freddy Krueger is een fantastisch filmicoon geworden en gebleven. (Ik heb de reboot uit 2010 nog niet gezien en dat laat ik graag zo.)

Mijn favoriete films uit de reeks blijft de allereerste Nightmare uit 1984 gevolgd door Wes Craven’s New Nightmare – een postmodernistisch feestje en de perfecte manier om de ingedutte franchise nieuw leven in te blazen (en af te sluiten, wat mij betreft). In deze film blijkt Freddy echt te bestaan en door films over hem te maken, wordt het kwaad bezworen. Maar nu bedreigt Freddy de filmmakers zelf en is het aan Craven en castleden als Heather Langenkamp en Robert Englund om nog een keer een film te maken. Englund speelt dus een dubbelrol als zichzelf en als Krueger, terwijl Craven ook als zichzelf in de film opduikt.

New Nightmare is het begin van het deconstructivistische pad dat Craven zou inslaan met Scream, een filmreeks waarin constant verwezen wordt naar bekende clichés uit het horrorgenre en waarin personages scènes uit bestaande horrorfilms bespreken – vaak voordat ze in mootjes worden gehakt.

Ik geef toe dat ik lang niet alle films van Craven heb gezien. Zijn debuut Last House on the Left staat nog steeds op het must-see lijstje. En niet alle films waren pareltjes. Vampire in Brooklyn is een draak en Sceam 4 was niet zo best. Over het algemeen kun je van de meeste horrorfilms zeggen dat de meeste sequels tegenvallen, zeker hoe hoger het nummer wordt van de reeks. Maar dat neemt niet weg dat met het overlijden van Craven een van de origineelste geesten in het horrorgenre verloren is gegaan. Opmerkelijk genoeg begon zijn filmcarrière in de porno-industrie. Ook een filmgenre waarin de makers precies weten hoe ze hun publiek moeten prikkelen en waar dat moet gebeuren.

Ook regisseerde Craven in 1982 Swamp Thing – een van de eerste stripverfilmingen.

Swamp Thing.
Swamp Thing.

Nostalgische nachtmerries
Omdat ik ben opgegroeid in de jaren tachtig, draag ik Amerikaanse horrorfilms uit die tijd een warm hart toe. Het werk van Craven hoort daar dus zeker bij. Het is een wereld die ik herken en die me terugbrengt naar de tijd van weleer. En veel van die films hebben wat mij betreft de tand des tijds prima doorstaan. Ook nu is A Nightmare on Elm Street nog behoorlijk eng.

Bij de vele tributen en saluten op social media kwam ik deze prachtige filmposter tegen van de Britse illustrator Graham Humphreys:

nightmare_on_elm_street_03Een mooie compostie, zo met die dreigende hand boven het slapende hoofd van Nancy. Alsof de killer uit het dromenrijk naar onze realiteit grijpt. Ondertussen gebeurt het allemaal in een ingeslapen Amerikaanse suburb.

Ik hou erg van dit soort handgemaakt artwork dat vroeger op videokaften prijkte. Een bezoek aan de videotheek was eigenlijk ook een soort museumbezoek. Deze schildering is ook op de videohoes van A Nightmare on Elm Street gebruikt. Er is ook nog een variant waarin Freddy niet met zijn linker hand richting Nancy gaat en die hing in de filmtheaters.

nightmare_on_elm_street_04

In een interview met Film on Paper zei hij het volgende over het maken van het affiche:

Can you talk about the design of the poster?
There was an American flyer for the film that was essentially the street with four tears through it. I saw the film and knew what I was going to do. I’d actually gone along to a screening with my friend, Phil Nutman, who I’ve since given this to [Graham points at the Evil Dead artwork] so I’d already seen it at the cinema before I was given a VHS copy. Anyway, I paused the VHS and took a photograph of Nancy’s face so I could draw that easily.

Freddy [Krueger] himself is actually silhouetted in the background. In the later posters he’s more prominent but on this first quad you don’t see anything, just the shadow and his glove.
I think they wanted the poster to look fairly classy, in comparison to the Evil Dead quad which shows exactly the type of film it is. Obviously the glove became iconic but at the time people had no clue who Freddy was. To me, it was the glove and the whole dreaming thing that was the interesting thing about the film. You’ve got the pretty girl, the glove and the dream-like urban setting, you don’t need the big ugly face leering at you. I hand lettered the title too.

There’s also a second painting which is in portrait format and features Freddy’s other hand reaching down below Nancy’s face.
Yes, I think I prefer this one. This was used for fly posting and was the VHS cover too. For some reason at that time no one would think about the whole different format thing. Everyone was always focusing on quad posters for underground advertising and cinema fronts. The 40×60 inches or bus stop format was very much an American thing, but then when cinema became more commercial we found we had to start doing that size and format.

Veel van de Nightmare posters zijn overigens ook door Matthew Joseph Peak gemaakt. Hier is een aardig overzicht. Ook op dit blog staan nog een paar mooie voorbeelden van filmaffiches voor Nightmare.

Categorieën
Film Media

‘Iedere liefhebber van genre- en cultfilms moet Schokkend Nieuws lezen!’

Zes keer per jaar slaagt een select groepje professionele liefhebbers van de genrefilm erin om het magazine Schokkend Nieuws uit te brengen. Hoe gaat het met dit fantastische blad in crisistijd? Een gesprek met hoofdredacteur Barend de Voogd.

Cover_Schokkend nieuws 114
Cover Schokkend Nieuws #114 gemaakt door Milan Hulsing.

Recent rolde alweer het 114ste nummer van de persen. Geen geringe prestatie, want Schokkend Nieuws wordt gemaakt door een kleine groep enthousiaste professionals. Zelf mocht ik twee jaar lang een column voor het blad schrijven, tegenwoordig schrijf ik zo nu en dan recensies voor de website.

Sinds wanneer ben je eigenlijk hoofdredacteur van Schokkend Nieuws?
‘In 2001 ben ik voor Schokkend Nieuws gaan schrijven en in 2010 ben ik hoofdredacteur geworden.’

Hoe onderscheid SN zich van andere filmbladen?
‘Er zijn sowieso niet zo veel filmbladen in Nederland en Schokkend Nieuws is het enige filmblad dat zich geheel focust op de genrefilm, dus: horror, sciencefiction, fantasy, anime en cultfilms. En we doen dat doen op een serieuze en journalistieke manier.’

Hoe is het blad in de afgelopen jaren veranderd?
‘Toen het in 1992 werd opgericht was Schokkend Nieuws een tweemaandelijks blaadje op A5-formaat, zwart-wit en gefotokopieerd met heel dikke rasterpunten. Het was echt een fanzine, een blaadje van en voor liefhebbers. In 2002 is het een fullcolourglossy geworden. Toen lag de frequentie trouwens wel wat lager en kwam het magazine vier keer per jaar uit. Sinds 2010 is Schokkend Nieuws full colour, op groot formaat en is de frequentie zes keer per jaar. De laatste jaren zijn digitale media steeds belangrijker geworden. Vroeger had je af en toe nog wel eens een ingezonden brief, tegenwoordig heb je bijna dagelijks contact met enkele lezers via Facebook of de website.’

Je had het nu vooral over uiterlijke veranderingen. Heeft Schokkend Nieuws ook inhoudelijk een verandering ondergaan?
‘Wat er in ieder geval in de afgelopen periode is veranderd is dat we meer aandacht hebben voor de directe bioscoopreleases, dus wat er de komende twee maanden uit gaat komen. Vroeger konden we dat niet omdat we een kwartaalblad waren. Schokkend Nieuws begon in de jaren negentig als een blad met een duidelijke voorkeur voor de horrorfilms en -makers die in de jaren tachtig en negentig groot zijn geworden. De Wes Cravens, Tobe Hoopers, dat soort mensen. Daar hebben we nog steeds veel aandacht voor. In het laatste nummer hadden we bijvoorbeeld een interview met Tobe Hooper en Joe Dante, de oude knakkers, zeg maar. Ondertussen hebben we ook steeds vaker aandacht voor de moderne genreproducten, zowel televisieseries als de Marvel superheldenfilms, en natuurlijk komt de nieuwe generatie genreregisseurs aan bod.’

Wat vind je zelf het leukste aan SN?
‘Het leukste is om het blad te maken! (lacht) Het is verschrikkelijk leuk om ieder nummer een eigen invalshoek te geven, ieder nummer heeft namelijk een thema. Afgelopen nummer was dit The Texas Chain Saw Massacre, maar we hebben ook wel eens een special gemaakt over Australische exploitation films, over kunst en horrorfilms en een special over sterke vrouwen. We hebben een redactie van vijf man en die bedenkt iedere keer dat soort thema’s. We proberen dan wel een left of field invalshoek te kiezen. We kiezen bijvoorbeeld voor een thema als horror in het pretpark terwijl een blad als Fangoria zich vooral zal richten op vette special effects. Daarnaast vind ik het ook heerlijk om te schrijven. Waar kun je elders in Nederland schrijven over horror- en sciencefictionfilms en er zo uitgebreid over lezen dan in Schokkend Nieuws? Als je online zoekt vind je meestal Engelstalige sites. Soms Nederlandstalige, maar die bevatten korte en niet-kritische stukken. Schokkend Nieuws is toch wat diepgravender en uitgebreider.’

Peter Pontiacs cover voor Schokkend Nieuws #100.
Peter Pontiacs cover voor Schokkend Nieuws #100.

Je hebt voor Schokkend Nieuws ook enkele van je helden kunnen spreken. Welk van die interviews beschouw jij als een van de hoogtepunten van je carrière?
‘Dat is een moeilijke vraag. Regisseur Brian Trenchard-Smith was geen held van me, maar werd dat wel tijdens een interview dat ik met hem afnam. Smith is een Australische regisseur van films als Turkey Shoot (1982) en Dead End Drive-In (1986). Zijn films zijn niet zo bekend, maar maakte zijn films altijd voor weinig geld en een enorme portie lef. Op de set heeft Trenchard-Smith prachtige avonturen meegemaakt en hij sprak daarover met een enorm gevoel voor humor waarbij hij zichzelf ook voortdurend voorschut zette. Dat was een heel leuk interview. Tijdens het gesprek werd ik echt een fan van die man. Katherine MacColl vond ik ook heel tof. Zij is een scream queen die in heel veel films van Lucio Fulci te zien is, zoals The Beyond. Daar wordt ze door allemaal maden belaagd. Haar interviewen was een wonderlijke ervaring. Ik had een afspraak met haar in het Vondelpark bij het oude Filmmuseum. Je staat dan in het Vondelpark te wachten en opeens zie je Katherine MacColl op je af komen lopen. (lacht) Dat was fantastisch! Dan ben je echt weer even een kleine jongen. Ik had het interview ook te goed voorbereid; ik geloof dat ik iets van vijftig vragen voor haar had.’

Schokkend Nieuws komt zes keer per jaar uit. Is het door die frequentie niet moeilijk om up-to-date te blijven?
‘Nee, dat is niet heel erg moeilijk. Eens per twee weken komt er een genrefilm uit, dus wij pikken daar per nummer de drie leukste van uit. Laten we eerlijk zijn: niet alle horror- en sciencefictionfilms die uitkomen zijn evengoed. Dus we pakken de interessantste om er een vooruitblik of een recensie over schrijven. Of we doen een interview met de maker. In die zin gaat dat al heel goed. Tussentijds volgen we de actualiteit op de website.’

Bladen en kranten hebben het moeilijk de laatste tijd. Hoe gaat het met SN?
‘Wij hebben het ook best moeilijk. Schokkend Nieuws moet het vooral hebben van abonnees en adverteerders en krijgt geen enkele subsidie. Het aantal abonnees groeit, evenals het aantal activiteiten. We timmeren meer dan ooit aan de weg en hebben meer abonnees dan ooit. Alleen de adverteerders vallen wel weg. Dat is heel vervelend. De home-entertainment markt, dus dvd verkoop, is ingestort. Je kunt de distributeurs het ook bijna niet kwalijk nemen dat ze nog nauwelijks adverteren. Er valt in die business gewoon geen geld meer te verdienen. Wij moeten dus omschakelen door andere fondsen te werven en op andere manieren geld binnen te halen. De belangrijkste methode om dat te doen is meer abonnees werven, want dan ben je van niemand meer afhankelijk en kunnen we Schokkend Nieuws het eigenzinnige blaadje houden dat het nu is.’

Milan Hulsings cover voor Schokkend Nieuws #108.
Milan Hulsings cover voor Schokkend Nieuws #108.

Wat is het moeilijkste aan het uitgeven van een nicheblad?
‘Hm, dat is een lastige vraag…. Het moeilijkste is misschien wel om er niet al je tijd aan te besteden! (lacht) Ik zou heel gemakkelijk alle dagen alleen met Schokkend Nieuws bezig kunnen zijn. Dat is punt één. Punt twee is het vinden van het juiste publiek. Hoewel er veel mensen zijn die van horror en sciencefiction houden, is het heel lastig ze te overtuigen daar ook eens iets over te lezen. Ik kom zo vaak mensen tegen die enorme fans zijn. Die willen best een plaatje liken op Facebook, maar gaan dan geen lange interviews met hun helden of een achtergrondverhaal lezen. Dat zien we steeds meer. Dat vind ik krankzinnig, maar dat is dus het allermoeilijkste. Vooral om dit te verkroppen, want wij besteden juist veel tijd om die interviews te regelen en unieke verhalen te schrijven.’

Heb je hier een verklaring voor?
‘Dat heeft te maken met ontlezing en heeft te maken met het feit dat Nederland nooit echt een filmbladencultuur heeft gehad. In Amerika heb je iets van drie of vier horror- of sciencefictionblaadjes. In Nederland heb je er maar één en dat zijn wij. Daar zal het mee te maken hebben.’

Wie zouden eigenlijk allemaal SN moeten lezen?
‘Iedereen die dol is op horror, sciencefiction, fantasy, anime of cultfilms moet ons lezen! Ook al heb je niet per se iets met horror maar wel bijvoorbeeld met een beetje rare, obscure films, ook dan moet je Schokkend Nieuws lezen. En iedereen die houdt van mooi geschreven filmjournalistiek. Want we letten ook heel erg op onze stijl en hoe we het brengen. Op de beste Drs. P traditie, ik ben niet voor niets een enorme fan, is het een blad dat de liefde voor film combineert met een bloemrijke taal en humor en spitsvondigheid.’

Waarvan akte. Bekijk de site voor de laatste nieuwtjes en neem een abonnement voor slechts 25 euro per jaar op Schokkend Nieuws.

Categorieën
Film Frames

Scream 4: Flink bijgesneden

Wijt het aan een vlaag van verstandsverbijstering, maar van de week was ik opeens nieuwsgierig naar Scream 4 (Wes Craven, 2011). Een volledig overbodige film natuurlijk, waarin vooral het snijwerk van de plastisch chirurg opvalt.

scream4_02 scream4_03

Scream 4 is een film die je kunt typeren als oude cast versus nieuwe cast, want de veteranen Neve Campbell, Courteney Cox en David Arquette doen weer mee, terwijl de cast wordt aangevuld met jong eye candy Hayden Panettiere en Emma Roberts.

Eye Candy: The Next Generation.
Eye Candy: The Next Generation.
scream4_07
Hayden Panettiere is goudbruin gekleurd voor deze Scream-aflevering.

Wat mij bij het kijken van de film erg droevig stemde, behalve dat het verhaal natuurlijk voorspelbaar is en de film eigenlijk overbodig, is hoe erg Courtney Cox lijkt te zijn bijgesneden door de plastisch chirurg. Cox, geboren in 1964, is voor Hollywoodbegrippen al flink op leeftijd, dus ik snap dat ze zich laat bewerken omdat ze anders waarschijnlijk helemaal geen werk meer heeft in tinsel town, waar er jong uitzien heilig is. De tragiek van plastisch chirurgie is dat je het altijd ziet, want het bewerkte gezicht krijgt iets onnatuurlijks. Bovendien schijnt de ouderdom altijd door het strakgetrokken huidje heen. Kortom, het maskeren van leeftijd is praktisch onmogelijk en vaak worden de vrouwen in kwestie er niet aantrekkelijker op. Wat mij betreft althans, misschien zijn er mensen die strakgetrokken huidjes, onnatuurlijke monden en scheefgetrokken ogen als fetisj hebben.

Cox wint de Marijke Helwegen Award 2011.
Cox wint de Marijke Helwegen Award 2011.

Hetzelfde viel me trouwens op bij Mary McDonnell (1952) (de moeder van Donnie Darko) die ooit toch ook een mooie vrouw was.

scream4_06
Mary McDonnell.

Wat wil ik hier nu mee zeggen? Dat het zo droevig is dat we vrouwen niet gewoon oud laten worden in films en er alles aan doen om ze eeuwig 25 te laten lijken. De meeste acteurs zijn immers mooie mensen en die worden meestal ook gewoon mooi oud. Laat ze toch.

Hetzelfde geldt natuurlijk voor mannen: die laten zich ook vaak bijsnijden, toch lijkt dit minder vaak een issue te zijn. Behalve voor Burt Reynolds dan. Hij is misschien wel het beste mannelijke voorbeeld van plastic surgery gone wrong.

Nu we het toch over mannen hebben: het viel me op hoe nutteloos politiesheriff Dewey Riley in Scream 4 is. Hij doet echt werkelijk niets goed in deze film. Een zeer ondankbare rol voor David Arquette. Ik kan me niet herinneren of dat beter was in de andere drie films, maar in ieder geval hoeven we van de mannen in deze Scream weinig heldhaftigheid te verwachten. Neve Campbell trapt nog steeds aardig van zich af. Toch vraag ik me af waarom ze na drie voorgaande delen – waarin ze ook belaagd wordt door een moordenaar met een enorm mes – tegenwoordig niet met een schietijzer rondloopt om zichzelf te verdedigen. Ze zou nu toch echt beter moeten weten.

Neve.
Neve.
Categorieën
English Striprecensie Strips

Review: Wraith by Joe Hill and Charles Paul Wilson III

Welcome to Christmasland. I hope you’ll survive your visit.

wraith_coverBecause I love Halloween – it’s my favorite holiday by far – I’m always on the lookout for Halloweenesque comics and stories. Wraith: Welcome to Christmasland by Joe Hill and Charles Paul Wilson III fits the bill nicely. I loved this very dark tale about ageless madman Charlie Manx driving around in his a vintage 1938 Rolls Royce Wraith, taking sinners to Christmasland. The car runs on human souls instead of gasoline. How’s that for alternative fuel.

Wraith: Welcome to Christmasland starts when three convicts are being transferred in a bus by two cops. In an attempt to free one of the convicts, an accomplice at the edge of the road shoots at the bus and makes it crash. With nowhere left to turn, one of the escapees calls in a favor to Charlie Manx, who picks up the crooks and the two surviving cops. In his Rolls Royce he takes them on a road trip to Christmasland.

Now, Christmasland may sound like a theme park, and in a way, you may call it that. It’s just that Christmasland resembles Christmas in hell more than it does the cozy little family gatherings we see in the movies about the holiday season. Just imagine the movie Tim Burton’s The Nightmare Before Christmas being directed by horror master Wes Craven and you get an idea what Wraith feels like.

wraith_joe_hillChristmasland is a magical place where it always seems to be snowing and where you don’t have to wait in line for the rides. Children never get old, but have the nasty demonic tendency to kill people with scissors or just take a bite out of them with their very sharp and big teeth.

Joe Hill, writer of novels and comics, – mostly very well written, dark horror stories with magical twists – introduced Charlie Manx and Christmasland in the New York Times bestselling novel, NOS4A2. The comic Wraith serves as a prequel to the novel and collects the limited-series Wraith: Welcome to Christmasland and an added prologue in which the history of Manx is explored. Manx has kept himself alive for over a century by draining an essential life force out of children, warping them into little monsters. When Manx is done with them he takes them to Christmasland, where they live on in an eternal Christmas Day.

wraith_02

Written for and published on the wonderful blog of the American Book Center.

Categorieën
Film Frames

The Cabin in the Woods: De nieuwe Scream

The Cabin in the Woods was de tweede film die ik deze Halloween zag. Het was tevens de tweede keer dat ik deze horrorfilm van Drew Goddard bekeek en ook nu was het weer een groot plezier.

The.Cabin.In.The.Woods
Fran Kranz: sympathieke stoner.

Een groep tieners die vakantie vieren in een afgelegen hutje waar de hel los breekt, is een van de grootste clichés in het horrorgenre. Toch weten scenaristen Goddard en Joss Whedon hier een zeer originele draai aan te geven. Ze spelen met de kenmerken en de clichés van het genre. Wie goed oplet ziet heel veel knipoogjes naar andere horrrorfilms. Wat dat betreft doet The Cabin in the Woods niet onder voor Scream (1996) van Wes Craven. Meer ga ik niet over de plot zeggen, want het ontrafelen van het mysterie is een van de dingen die The Cabin in the Woods zo leuk maakt.

De mooie Kristen Connolly houdt het toch netjes (helaas).
De mooie Kristen Connolly houdt het toch netjes (helaas).
Euh... Anna Hutchison houdt van beesten?
Euh… Anna Hutchison houdt van beesten?

Extra plezier beleefde ik aan de casting van de bijpersonages, want enkele acteurs herkende ik uit het Buffy en Angel Universum, zoals Amy Acker en Tom Lenk. Fijn om te weten dat Whedon bij de casting aan zijn vrienden denkt. Jammer dus dat ik niet een van zijn vrienden ben.

The.Cabin.In.The.Woods03 The.Cabin.In.The.Woods04 The.Cabin.In.The.Woods06

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film

Milan Hulsings kunstzinnige cover voor Schokkend Nieuws

Altijd al willen weten wat Salvador Dali en Alfred Hitchcock gemeen hebben en waar de inspiratie vandaan kwam voor de kooi-scene in The Silence of the Lambs? Je leest het vanaf 6 juni in Schokkend Nieuws #108, waarin de kruisbestuiving tussen kunst en film centraal staat.

SN_108_coverDe prachtige cover is gemaakt door Schokkend Nieuws’ vaste tekenaar Milan Hulsing. Het is een eerbetoon aan het beroemde schilderij De Schreeuw van Edvard Munch. De Schreeuw stond model voor het moordenaarsmasker in Wes Cravens’ Scream en was ook zeker niet de enige kunstzinnige inspiratiebron voor regisseurs door de jaren heen.

Phil van Tongeren en Barend de Voogd staan in de kunstspecial stil bij de Duitse expressionistische film, de liefde van Sergio Leone voor De Chirico en natuurlijk Dario Argento’s kunsthorrorfilm The Stendhal Syndrome. Dat de kruisbestuiving beide kanten op ging, laat George Vermij zien in een tweede artikel waarin kunstenaars zich lieten inspireren door (genre)films. Wat dacht je bijvoorbeeld van 24 Hour Psycho? Kers op de taart: Jaap Guldemondt, oud-conservator van het Van Abbemuseum en Boijmans van Beuningen en tegenwoordig hoofd tentoonstellingen in het EYE Filmmuseum, treedt op als ‘gastconservator’ en deelt zijn vijf favoriete schokkende kunstwerken met de lezer. Kortom, Schokkend Nieuws 108 mag je niet missen.

Categorieën
Film

Film A-Z: N

We zijn alweer bij de letter N van mijn Film A-Z. Dit keer twee nachtmerrie-titels in het rijtje. Verder kwam ik niet zo ver met de N eigenlijk. Voel je vrij om bij de comments je eigen favoriete films te noemen die met een N beginnen. Vergeet niet te vermelden waarom je die flicks zo goed vindt.

The Nightmare Before Christmas (Henry Selick, 1993)
Prachtige animatie die eigenlijk nooit verveelt, zelfs niet voor iemand als ik, die zelden musicals leuk vindt. De visie van Tim Burton werkt zowel in stop-motion als live-action en weet mij tot nu toe nog steeds te boeien. Al vond ik Alice in Wonderland een stuk minder. Nightmare gaat steevast aan tijdens saaie kerstdagen en is ook een prachtige Halloween-film. En Halloween, daar smul ik van.

A Nightmare on Elm Street (1984-1994)
Ik heb de recente remake nog niet gezien, maar sta daar ook niet voor te trappelen. Waarom moet deze prima filmcyclus van Wes Craven überhaupt hermaakt worden? Ik zie liever de versies uit de jaren tachtig. Freddy Krueger, de man met de nare klauwende handschoen die je in je nachtmerrie vermoordt, is een filmicoon geworden en een paar films uit de reeks zijn erg goed. Mijn favoriet uit de reeks is Wes Craven’s New Nightmare, numero zeven uit 1994, waarin blijkt dat de verhalen rond Krueger zijn verfilmd omdat dit de enige manier is om de boeman te bezweren. Maar nu er al een tijdje geen films meer zijn gemaakt of verhalen over hem zijn verteld, dreigt Krueger dreigt door te dringen in de echte wereld en is een bedreiging voor de acteurs en de crew die de films gemaakt hebben. Omdat veel mensen in deze film zichzelf spelen, lopen werkelijkheid en fictie mooi door elkaar.

North by Northwest (Alfred Hitchcock, 1959)
Noem me ouderwets, maar Hitchcock-films: daar hou ik van. De grootmeester van de cinema dient niet voor niets als schoolvoorbeeld in de studie filmwetenschap. Dit is een van mijn favorieten, al is het alleen maar omdat hij bijna elke maand werd uitgezonden op TNT Classic Movies. Maar vooral om Cary Grant – de George Clooney van het oude Hollywood.

De charmante reclameman Roger O. Thornhill (Grant) wordt tijdens een lunch in het Plaza Hotel van New York per ongeluk aangezien voor geheim agent George Kaplan – een fictief personage dat de geheime dienst heeft bedacht om de ’tegenpartij’ om de tuin te leiden. Thornhill wordt ontvoerd door twee gewapende mannen en meegenomen naar een huis op Long Island, waar hij wordt ondervraagd door een man die zich voorstelt als Lester Townsend (James Mason). Thornhill kan echter de vragen van de man niet beantwoorden en ontkent George Kaplan te zijn. Logisch, want zoals gezegd bestaat die Kaplan helemaal niet. De rest van de film is een vermakelijke achtervolging, inclusief de iconografische scène waarin Grant achterna gezeten wordt door een vliegtuigje, eindigend in de klassieke scène bij Mount Rushmore.

Het thema van ’the wrong man’, de man die onterecht van iets wordt beschuldigd, is typisch Hitchcock. Evenals de speelse manier waarop hij met intriges omgaat. Natuurlijk is er ook een MacGuffin, een object waar iedereen in de film achteraan zit, maar eigenlijk van alles kan zijn en geen andere functie heeft dan het voortzetten van het verhaal. In North by Northwest is dit de microfilm.

De volgende aflevering van mijn film A-Z is over twee weken, dus op vrijdag 30 juli.