Categorieën
Film

The Monster of Nix in premiere op Nederlands Film Festival

Zanger Tom Waits doet een van de stemmen in de Oscarwaardige animatiefilm The Monster of Nix van filmkunstenaar Rosto, die vandaag op het Nederlands Film Festival in Utrecht in première gaat.

Rosto.

The Monster of Nix, de nieuwste film van de Amsterdamse multikunstenaar Rosto, dingt mee naar een Gouden Kalf en is de Nederlandse inzending voor de Oscar voor Beste Korte Animatie. ‘Mijn vorige werk is ook ingezonden geweest voor de Oscar en ik weet dat het nog een lange weg is voordat de film eventueel genomineerd wordt,’ relativeert Rosto. ‘Het allerlastigste bij een film als deze is dat je het publiek weet te bereiken. Daarom ben ik blij met de reuring die er nu ontstaan door de Oscarinzending.’

Nachtmerrie
In de loop der jaren heeft Rosto een indrukwekkend universum gecreëerd, dat overrompelend, nachtmerrieachtig en hallucinerend genoemd mag worden. Hij vermengt live-action met animatie en maakte videoclips, een online graphic novel getiteld Mind my Gap en enkele korte films die te samen een complex, nauw samenhangend en zeer persoonlijk oeuvre vormen. ‘Ik put uit mezelf, mijn intuïtie is mijn kompas. Ik vind mezelf iedere keer opnieuw uit. Die zoektocht wordt gereflecteerd in mijn werk: het zijn expedities door mijn eigen krochten.’ Een kunstenaar moet volgens hem zo eerlijk mogelijk zijn en heeft de plicht om wat hij ziet en wat hij weet, zichtbaar, hoorbaar en voelbaar te maken. ‘Het gaat niet om de harde dingen maar juist om meer poëtische zaken. Die zitten altijd hier, in je onderbuik.’

Met het halfuur durende The Monster of Nix richt Rosto zich voor het eerst op een jeugdig publiek. Het moderne sprookje is dan ook zijn meest toegankelijke film tot nu toe.

Wanneer een ongrijpbaar monster het rustige leven in het dorpje Nix verstoort en alles dreigt op te slokken, gaat de tienjarige Willy op zoek naar zijn vermiste oma. Onderweg ontmoet hij vaste personages uit Rosto’s universum zoals de onbetrouwbare zwaluw Virgil en De Langemanne. Deze goedaardige bosgeesten verzamelen eieren waarin verhalen zitten opgeborgen, in de hoop deze tegen het Monster te beschermen.

Langemanne
Rosto maakte The Monster of Nix voor zijn zoontje Max. Op zesjarige leeftijd kende die het universum van zijn vader al van binnen en buiten. Max was vooral nieuwsgierig naar De Langemanne. ‘Het zijn wezens die alleen door kinderen gezien kunnen worden, dus ik denk dat dit meteen tot zijn verbeelding sprak. Daarbij leven ze in een sprookjesachtige wereld.’

Willy & Virgil uit The Monster of Nix.

Max, inmiddels 12 jaar, was bij alle fasen van het productieproces betrokken: ‘Als hij iets niet goed vond, werd het aangepast.’ Het hoofdpersonage Willy is deels op hem gebaseerd. De animatoren hebben goed naar zijn gezichtsuitdrukkingen gekeken en de actrice die Willy gestalte gaf, nam veel van zijn gedragingen mee in haar spel. ‘De ziel van Max zit echt in de performance van Willy. Het is een eigenwijs jongetje, een heel complex personage,’ aldus vader Rosto.

Tom Waits
Een bijzondere rol is weggelegd voor het raspende stemgeluid van zanger Tom Waits die de rol van Virgil insprak. ‘Waits is altijd een inspiratiebron geweest voor het duistere en theatrale voorkomen van Virgil,’ zegt Rosto. Regisseur en voormalig Monty Python-lid Terry Gilliam sprak de stem in van de bange boswachter.

Rosto wil na deze film zijn reeks korte films met Thee Wreckers in de hoofdrol, een fictief rock-‘n-rollorkest, voort te zetten om daarmee het verhaal van Mind my Gap af te ronden. ‘Dat worden koppige kunstfilms die zeker niet voor een jonge doelgroep bestemd zijn.’

The Monster of Nix gaat 24 september in première op het Nederlands Film Festival. Vanaf de laatste week in oktober, rond Halloween, draait het sprookje als stand alone film in een vijftal bioscopen, iets wat nogal bijzonder is voor een animatiefilm van een halfuur. Ook is de film op Cinekid te zien.

Dit artikel is zaterdag 24 september gepubliceerd in NRC Handelsblad.

 

Categorieën
Fotoblog

Glinstering

Gisteren aan het einde van de middag even gewandeld door Amsterdam. De hele dag had ik met mijn hoofd in de monitor gezeten terwijl het appartement boven mij werd verbouwd. Dat leverde behoorlijke geluidsoverlast op. Dat wordt nog leuk de komende vijf weken.

De making of foto van de foto, gemaakt door Linda.

Categorieën
Fotoblog

Begin van de herfst

Vandaag is de eerste dag van de herfst. De ballonplant op mijn balkon is al behoorlijk verkleurd. Maar het ziet er mooi uit.

Categorieën
Media

Michael Stipe: Kunstenaar

R.E.M. houdt ermee op en dat mag je spijtig vinden of niet. Ik heb altijd erg van R.E.M.s muziek genoten. Goed, ik draaide hun cd’s niet dagelijks, maar de heren van R.E.M. waren welkome onregelmatige gasten die mijn trommelvliezen mochten kietelen.

Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Wel wil ik even bloggen over het video-interview van The Creators Project met Michael Stipe. Ik wist eerlijk gezegd niet dat hij zo druk was met het maken van kunst: foto’s en sculpturen. Ik wist overigens ook niet dat hij online publiceert op een blog. Jawel, Michael Stipe is een blogger!

Ik kwam erachter door een blogpost van blogvriend Jeroen Mirck waarin hij afscheid neemt van een van zijn favoriete bands.

Het compacte video-interview geeft een aardig beeld van het werk dat Stipe maakt en zijn visie op kunst. Ik vond het tien boeiende minuten en ben benieuwd naar jouw reactie.

Categorieën
Fotoblog

Tunnelvisie

Een blik in de loopbrug boven het spoor van station Hilversum Noord. Vanmiddag liep ik er richting de trein naar huis. De komende vijf dagen werk ik daar aan een paar artikelen. Dat wordt een paar dagen zeer gefocust schrijven, over tunnelvisie gesproken.
Als ik een paar uur zeer geconcentreerd achter de monitor heb gezeten, heb ik ook wel last van tunnelvisie. Als ik dan even naar buiten ga, voelt de buitenwereld heel virtueel aan.

Categorieën
Fotoblog

Koffie in de zon

Koffie in de zon. Nu het nog kan, zolang het nog kan. Al is het natuurlijk raar hoe hoog de marges zijn op een kopje koffie. Jij betaalt drie euro voor wat genot, het kost de uitbater maar een tiental centen. Tenminste, dat heb ik gehoord.

Categorieën
Strips

Batgirl niet meer verlamd

In het klassieke verhaal The Killing Joke schiet de Joker Barbara Gordon neer. Voor de rest van haar leven zijn haar benen verlamd en gaat ze door het leven als Oracle, niet meer als Batgirl. Tenminste, tot deze maand. Want met de reboot die het DC universum heeft ondergaan is er ook flink gesleuteld aan de geschiedenis van de superhelden.

De lezer kan gerust ademhalen: de gebeurtenissen in The Killing Joke hebben wel plaatsgevonden. DC zou wel gek zijn als ze zo’n goedverkopende strip zou negeren. Het verhaal van Alan Moore en tekenaar Brian Bolland behoort tot canon van Batmans universum. Dat neemt net weg dat Batgirl weer vrolijk rondhuppelt in Batgirl #1, een geschreven door Gail Simone met tekeningen van Ardian Syaf en Vicente Cifuentes.

Volgens dit verhaal heeft haar revalidatie drie jaar gekost. Maar het resultaat mag er zijn: Barbara Gordon is weer goed ter been. Sterker nog: Batgirl is weer als herboren, al heeft de traumatische ervaring wel littekens op haar ziel achtergelaten natuurlijk.

DC Comics is in september met 52 comicseries weer bij nummer 1 begonnen. Alle belangrijke helden beginnen dus weer bij een eerste nummer. Zo hopen ze bij DC een nieuw publiek aan te spreken. Want nieuwe lezers kunnen weer op een toegankelijk punt instappen. Er is dan ook gesleuteld aan de tientallen jaren geschiedenis die de helden al doorleefd hebben. Die lange geschiedenis (Action Comics #1 met de oorsprong van Superman kwam al in 1938 uit) is vaak lastig voor nieuwe lezers: er is heel veel waar je kennis van moet hebben om alles te kunnen volgen. Dat probleem is bij een reboot dus opgelost.

Het is voor de fans die al jarenlang trouw de avonturen van de DC-helden volgen de vraag welke stukjes geschiedenis als niet-gebeurd beschouwd moeten worden. In het geval van Batgirl is de meest traumatische ervaring die ze heeft doorgemaakt in stand gebleven, maar ze kan dus wel weer lopen en is klaar voor actie.

Op het blog Under the mask geeft Arkham Asylum Doc, een klinisch psycholoog, een analyse van hoe Barbara dit trauma heeft kunnen overwinnen. Ze gaat ook specifiek in op hoe bepaalde sensaties of geuren de herinneringen naar de traumatische gebeurtenis weer kunnen oproepen, zoals in de comic wordt verhaald. Interessant om te lezen:

“I panicked every time I hear a doorbell for months after…”

Survivors of trauma will often get emotionally triggered by the sounds, smells, and images of their traumatic event. For instance, despite our rational mind knowing that the sound of a doorbell is non-threatening, it’s the association between sensory details and the original trauma that leads to an elevated, hyper-sensitive reaction. For Barbara, threatening cues could be the smell of hot coffee, the sight of a palm tree, and yes– EXACTLY!–the sound of a doorbell. What usually happens next? Panic, dread, and undeniable fear. Additionally, feeling physically sick, dizzy, numb, choking sensations, rapid heartbeat are all physiological symptoms that might follow the initial trigger.

Arkham Asylum Doc, echte naam onbekend, belooft de psychologische kant van het superheldendom te gaan belichten. Ben benieuwd wat ze nog meer gaat schrijven, het stuk over Batgirl is het enige tot nu toe op het blog.

 

DC-helden helemaal als nieuw.

Oud trucje
Natuurlijk is het beginnen bij nummer 1 ook een marketingtruc. De comicgeschiedenis vertelt ons dat een nummer één van een serie goed verkoopt, en aangezien die verkoopcijfers al jaren minder worden, kan ook Marvels grootste concurrent wel een duwtje in de rug gebruiken in economische zware tijden.

Het trucje is overigens niet nieuw. Marvel heeft al een paar keer tellingen van series bijgesteld. Ook zijn ze natuurlijk in 2000 met het Ultimate Universum begonnen om een jong publiek aan te spreken. DC Comics gooide midden jaren tachtig een groot deel van de geschiedenis al over boord in het megaverhaal Crisis on Infinite Earths.

Om de strijd aan met concurrent Mavel gaat DC wel met zijn tijd mee. Om de jonge doelgroep te bedienen brengt de uitgever zijn comics ook meteen digitaal uit. Kun je die dag niet naar de stripwinkel dan kun je de nieuwe Superman in ieder geval op je iPad lezen.

Bekijk DC’s promovideo over de reboot hier.

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: Kravens laatste jacht

Kravens laatste jacht is een zesdelig verhaal dat in 1987 liep in de series Amazing Spider-Man, Spectacular Spider-Man en Web of Spider-Man. Het verhaal is als album in het Nederlands uitgegeven door Nona Arte.

Kravens laatste jacht speelt zich af in de eerste weken van Peter Parkers huwelijk met Mary Jane. Dat zou een rooskleurige periode moeten zijn, maar niet in het leven van Spider-Man. Kraven de Jager slaagt er eindelijk in Spider-Man te verslaan en terwijl deze levend begraven in een kist ligt, neemt Kraven de plaats in van het webhoofd. Hij weet zelfs Vermin te verslaan, een ratachtig wezen dat Spidey nimmer solo wist te neutraliseren. Na twee weken ontwaakt het webhoofd en graaft zichzelf uit om vervolgens de jager met zijn daden te confronteren.

Kravens laatste jacht is een bloedserieus verhaal geschreven door J.M. DeMatteis en getekend door Mike Zeck. DeMatteis kruipt in het hoofd van de personages en maakt de lezer deelgenoot van hun gedachtes en vooral hun angsten. DeMatteis gooit het dus over de psychologische boeg en levert een boeiend, zij het zeer somber script af. DeMatteis schrijft bombastisch: het dondert en regent de hele strip door tot de eindoverwinning op het kwaad wordt onderstreept door een zonnig ochtendgloren.

Beestachtig
Een belangrijke verdienste van DeMatteis is dat Kraven diepgang krijgt. Kraven was tot dit verhaal uitkwam altijd een beetje een tweederangs Spider-Man schurk. Een soort van snobistische Tarzan van Russische komaf, die jacht maakt op Spider-Man maar keer op keer door hem verslagen wordt. In de versie van DeMatteis blijkt Kraven een getormenteerde ziel die probeert zijn eer terug te winnen. In zijn waanideeën kan dit alleen maar door de rol van zijn vijand over te nemen en deze beter te spelen dan Spider-Man zelf.

De ironie wil dat hier sprake is van een schijnoverwinning. Kravens versie van Spider-Man is meedogenloos. Tijdens het bestrijden van de misdaad vallen er dodelijke slachtoffers. Zijn Spider-Man is ontdaan van alle menselijkheid die Peter Parker in zich heeft en tot een held maakt. De jager van wilde beesten is er echter zelf een geworden.

Modegril
De grimmige toon van Kravens laatste jacht sloot indertijd goed aan bij de andere Spider-Man verhalen die uitkwamen. Halverwege de jaren tachtig was de toon van superhelden comics over het algemeen wat cynisch en serieus. Een trend die werd ingezet door het enorme succes van strips als The Dark Knight Returns van Frank Miller en The Killing Joke geschreven door Alan Moore, maar ook Watchmen van dezelfde schrijver. Ook het leven van Spider-Man kende toen veel donderwolken. Een van zijn vrienden, Net Leeds, was net overleden en een tijd lang leek het erop alsof hij de Hobgoblin was – een van de sterkste vijanden van die tijd. Peter Parker had net een grimmige gangsteroorlog achter de kiezen en vroeg zeer serieus af of het niet tijd was om zijn web aan de wilgen te hangen. En laten we eerlijk zijn: levend begraven worden is geen pretje. Dit avontuur heeft dan ook behoorlijke littekens achtergelaten op de ziel van Peter Parker.

Het krachtige tekenwerk van Zeck past goed bij de serieuze toon. Zeck gebruikt filmische middelen: zo deelt hij doorlopende acties op in aansluitende kaders, getoond vanuit hetzelfde camerastandpunt.

Nona Arte heeft de comic uitgebracht in een stevige kaft. Gedrukt op glad papier komen de pastelachtige kleuren op de strippagina’s mooi uit. Alleen jammer dat op sommige pagina’s de tekeningen wat onscherp zijn afgedrukt. Peter de Bruin is verantwoordelijk voor de prima vertaling.

Jean Marc DeMatteis & Mike Zeck – Kravens laatste jacht
Nona Arte, € 16,50
ISBN 978-88-97062-04-2

 

Categorieën
Fotoblog

Patatten!

Deze foto is genomen door Henk van het Nederend, een van mijn vrienden van Moker Ontwerp. Een top ontwerpbureau in Amsterdam. We zaten serieus aan de patat na de uitreiking van de Marten Toonderprijs en de opening van de Pontiac expositie in het Graphic Design Museum. Patateten in Breda, da’s dolle pret, vooral door de patatboer. Terwijl hij aan het werk was stond de televisie aan op Top Gear. Opeens hoorde we de patatboer zeer kunstmatig lachen – hij klonk als Robin de Robot van Bassie & Adriaan. ‘Ha!Ha!Ha! Kijk nou die Ferrari staat zo in de berm. Kijk nou, hahaha!’ De patat smaakte gelukkig minder kunstmatig.

Categorieën
Fotoblog

Uitzichtloos

Leuk hoor zo’n klimop, maar je ziet geen bal. Het is vast wel lekker koel in de zomer.

Categorieën
Strips

Stripmaker Minck Oosterveer overleden

Vanmorgen hoorde ik het schokkende nieuws dat stripmaker Minck Oosterveer is overleden. Hij is zaterdag verongelukt op zijn motor. Minck was slechts vijftig jaar.

Foto: Michael Minneboo

Oosterveer werd bekend door zijn krantenstrips voor De Telegraaf (Zodiak en Nicky Saxx) en maakte de afgelopen drie jaar nieuwe avonturenverhalen voor Eppo. Samen met zijn vaste scenarist Willem Ritstier maakte hij Ronson Inc. en De kronieken van de Buitenring, een spin-off van de populaire reeks Storm.

Ik heb Minck in de laatste anderhalf jaar een paar keer beroepsmatig gesproken. Vorig jaar zaten we boven stripwinkel Sjors in Dordrecht om te praten over de western Ronson Inc. Het was een boeiend gesprek waarin van alles ter sprake kwam en waarin we ook gelachen hebben. Tijdens die gesprekken kwam zijn passie voor het stripmaken duidelijk naar voren. Minck was mijns inziens echt een rastekenaar. Op Facebook plaatste hij vaak schetsen en tekeningen in opdracht, zoals vorige week nog een reeks prachtige Batman-prenten. Altijd leuk om te zien en te volgen.

Dit jaar kreeg Minck de stripschapprijs voor zijn gehele oeuvre. Vanwege zijn staat van dienst als krantenstripmaker, maar ook omdat Minck een van de weinige stripmakers in Nederland was die een realistische stijl hanteerde. Hij had een tekenhand die je goed herkende, een unieke eigen stijl.

Eerder dit jaar bleek dat Minck steeds meer vastere voet aan de grond kreeg in de Amerikaanse comicswereld. Hij had natuurlijk met Mark Waid al een paar delen van The Unknown voor Boom! gemaakt, maar nu maakten ze samen ook de Victoriaanse detectivestrip Ruse voor Marvel. En, iets wat ik zelf erg bewonderenswaardig vond, Minck tekende een deel van het Spider-Island verhaal dat deze zomer gepubliceerd wordt. Een Nederlandse stripmaker die kan werken in de Amerikaanse comicsindustrie is net zo zeldzaam als een Nederlands acteur die het maakt in Hollywood. En dan nog Spider-Man tekenen ook. Erg bijzonder vond ik dat.

Kort geleden vertelde hij nog vol plezier over de tour die hij maakte langs de Amerikaanse uitgevers. Voor Minck was het grote avontuur net begonnen. Ook op Stripfestival Breda dit jaar stond er een lange rij fans te wachten om een tekening van Minck te bemachtigen.

Ik vind het een groot gemis voor de Nederlandse en Amerikaanse strip dat we deze vakman moeten missen. Vanaf deze plek wens ik zijn vrouw en dochters, en andere nabestaanden heel veel sterkte.

Categorieën
Strips

Striptips: Week 37

Ik lees net in de NRC van dit weekend dat uitgever Benedikt Taschen, precies die van de beroemde Taschen-boeken, op achttienjarige leeftijd een stripwinkel in Keulen opende. Zo zie je maar dat je als stripliefhebber het ver kunt schoppen in de wereld. Inmiddels worden Taschen-boeken overal ter wereld verkocht. Overigens gaf Taschen ook een dik boek over 75 jaar DC Comics uit. Als je nog ergens 150 euro hebt liggen kun je er een exemplaar van aanschaffen. Goed, het is dus weer de hoogste tijd voor de striptips van deze week.

Nijn Kampf mag toch
Ziekehond en andere cartoonisten kunnen weer rustig slapen, want Nijntje mag geparodieerd worden op internet. Dat heeft de rechter dinsdag bepaald. Dick Bruna wilde tekeningen van Nijntje over Nijn-eleven en Lijntje, een konijn dat aan drugs zit laten verbieden. Andere parodieën zijn Nijn Kampf en Nijntje staat strak. Lees verder op de site van de NOS.

Bone van Jeff Smith nu integraal in het Nederlands verkrijgbaar
De strip Bone valt nog het best te omschrijven als een eigenzinnige mengeling van humor, sprookje, avontuur en fantasy. Toen Jeff Smith er twintig jaar geleden mee begon, leek niemand er enige interesse voor te hebben. Alle grote uitgevers wezen hem de deur. Het afsluitende negende deel, De gehoornde kroon, verschijnt nu in het Nederlands, waarmee de reeks ook integraal voor de Nederlandse markt beschikbaar is. Toon Horsten schreef erover in De Standaard deze week.

Recensie Supergods
Sinds ik zo’n anderhalf jaar weet dat het boek Supergods van Grant Morrison eraan zat te komen, kijk ik er al naar uit. Morrisons studie naar de superheldenstrip ligt al een paar weken op mijn bureau te lonken, maar ik heb er tot nu toe maar een paar hoofdstukken in gelezen. Peter Moerenhout heeft het al uit en publiceerde op de site Stripelmagazine.be zijn lovende recensie. Door zijn tekst krijg ik alleen maar meer zin in het boek.

Morrison verweeft in dit boek zijn persoonlijke en professionele biografie met die van de superhelden. Verwacht echter geen gedetailleerd overzicht van het leven van deze kale Schot. Hij vermeldt enkel die zaken die van belang zijn voor het uiteindelijke doel van zijn boek: het antwoord op de vraag: “Wat betekent de superheld voor ons”.