Reguliere avondjes televisiekijken behoren voorgoed tot het verleden in mijn leven. Behalve een specifiek programma op uitzendingvergist.nl, zat ik dit jaar veel YouTube te kijken. Fantastische nostalgische televisiemomenten leverde dat op, zoals Buck Rogers.
Zo zag ik de pilotaflevering van Buck Rogers in the 25th Century. Een serie die in Amerika tussen 1979 en 1981 op de buis was. Pas in 1985 en 86 zond Veronica Buck Rogers uit op de Nederlandse televisie. Bij het terugzien viel het me op hoe sympathiek acteur Gil Gerardoverkomt en hoe sexy Erin Gray was indertijd.
Buck Rogers werd geproduceerd door de kort geleden overleden Glen A. Larson die ook verantwoordelijk is voor Knight Rider en Battlestar Galactica. Sterker nog: decors en special effects-shots uit Battlestar werden hergebruikt in Buck Rogers. Erg origineel is het overigens allemaal niet. De serie is natuurlijk een adaptatie van het verhaal geschreven door Philip Francis Nowlan, maar Larson haalt zijn mosterd ook deels uit Star Wars. Het robotduo Twiki en Dr. Theopolis is duidelijk afgeleid van R2D2 en C-3PO.
Ik vond het leuk om de pilot nog eens te zien, maar voelde niet meteen een prikkel om de rest van de serie ook weer te gaan kijken. Wel keek ik dit jaar veel Magnum PI, waar ik ook via YouTube weer opnieuw kennis mee maakte.
Prachtige matte painting van Syd Dutton uit de pilot.a multi-part Bill Taylor composite with people matted with actual mirrored LA skyscraper, a Syd Dutton painted cityscape and Lyn Ledgerwood’s miniature vehicles! Bron: nzpetesmatteshot.blogspot.comDe bad guy euh girl uit de pilot.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Het is 25 jaar geleden dat Batman van Tim Burton uitkwam. Een goede reden om de film te behandelen in de webserie VoorDeFilm.
VoorDeFilm is een kanaal op YouTube waar een vaste groep filmkenners wekelijks inleidingen geeft op oude en nieuwe films, van arthouse tot blockbuster. Ze zetten uiteen waar de films over gaan, hoe deze tot stand kwamen en waarom ze absoluut het kijken waard zijn. Het project is geesteskind van Menno Kooistra die de items vakkundig opneemt met green screen en daarna strak monteert.
23 juni 1989 ging Batmanin première in de Verenigde Staten. In Nederland kwam de film pas op 13 oktober uit. Het was immers nog de tijd voor torrents, tegenwoordig brengt Hollywood zoveel mogelijk de films wereldwijd op hetzelfde moment uit. Ik zag Batman op 14 oktober als twaalfjarige en mijn leven was nooit meer hetzelfde. In deze geïmproviseerde bespreking poog ik uit te leggen waarom.
Overigens moet ik mezelf wel even corrigeren. Ik noem Anton Furst de art director van de film, maar hij was natuurlijk de production designer van Batman. (Dat krijg je ervan als je een recensie volledig ter plekke improviseert.)
Kijk vooral ook naar de andere introducties, want het begint al een mooie verzameling te worden, dat VoorDeFilm.
Fred Waugh (1932-2012) was een stuntman met een lange staat van dienst. In de jaren zeventig deed hij ook de stunts in de tv-serie over Spider-Man. Wanneer we Spidey in actie zien komen, zit dus eigenlijk Fred in het kostuum en niet Hammond. Die deed alleen de scènes waarin ook geacteerd moest worden.
Hammond zei hier het volgende over in dit interview met LA Times:
Truth be told, the only times that I can remember actually wearing the suit was when it was a scene with another actor. I did always say that [stuntman] Freddy [Waugh] — bless his heart — was really great at climbing up and down the building, but he was no more an actor than I was a circus performer. I said, “It’s not fair to the other actors to play these scenes and do dialogue with Freddy. I would always come in and do whatever action is involved when there is going to be dialogue. I wore the costume quite a lot in the pilot.
Hammond en Waugh hadden allebei een andere visie over hoe Spider-Man bewoog. Terwijl de acteur ervoor koos om zijn alter ego zo normaal mogelijk te laten bewegen, wilde Waugh er juist een menselijke spin van maken:
This was something that I wasn’t completely happy about. Freddy had this idea that he should move with these spider-like moves. Which was something I wasn’t totally comfortable with. We had to compromise a bit. I think even to this day, in my eye there’s a difference between the way Freddy moves and the way I do. In my mind the only time that it’s justified for him to move like a spider is when he’s trying to intimidate his enemies into thinking that he’s a creature. In some of the fight scenes, I think Spider-Man seems to convince his adversaries that he’s got some powers that he doesn’t actually have. But in the scenes where Spider-Man is just standing and talking to someone, I would just stand there and talk. He’s an absolutely average guy who is no different from you or anyone else except when he needs to use his skills and then he seems to become 10 times stronger than any other person on the street. And he can also jump up and hold on to the ceiling.
Achter de schermen
Helaas heb ik nog geen interviews kunnen vinden waarin Waugh over zijn rol als Spider-Man spreekt en aangezien de beste man in 2012 op 80-jarige leeftijd overleed, kan in het hem zelf nooit meer vragen. Wel vond ik deze toffe opnames op YouTube die Waugh aan het werk laat zien tijdens opnames van de televisieserie. Je kunt meteen goed de wah-wah-gitaarmuziek uit de serie horen:
Eva Rovers schrijft op dit moment de biografie van Boudewijn Büch. Nog steeds vind ik hem een fascinerende figuur.
De enige keer dat ik Boudewijn Büch in real life zag, was toen hij door de Spuistraat fietste. Hij had een grote doos vol boeken op zijn fiets, afgehaald bij zijn vaste leverancier Atheneum Boekhandel. Ik kon de neiging om hem aan te roepen onderdrukken. Gelukkig maar want dat zou wel een beetje vreemd zijn geweest. De schrijver/dichter/televisiepresentator/fantast kende mij immers niet. Een paar maanden later was hij dood.
Ik heb Büch altijd een fascinerende figuur gevonden en las zijn boeken graag. Al moet ik daar wel bij zeggen dat ik vaak niet vrolijk werd van zijn verhalen. Integendeel. Genieten deed ik ook van zijn tv-programma’s. Een markante figuur als Büch, iemand die gefascineerd naar een botje van een Dodo kan staren of als een kwajongen stiekem de kist van Goethe aanraakt als blijkt dat het alarmsysteem uit staat, mis ik op de Nederlandse televisie. De man leefde met passie en volgde koortsachtig zijn fascinaties.
Er staat geen enkele uitzending van De wereld van Boudewijn Büch op uitzendingvergist.nl, gelukkig is iemand zo aardig geweest om veel afleveringen op YouTube te plaatsen. Over ongecoördineerd media-aanbod gesproken.
Nu we het daar toch over hebben: Wim Brands gaat geregeld op bezoek bij schrijvers en deze interviews staan gewoon op de site van de VPRO. Noem mij gerust een fan van Brands. Boekenis een van de weinige programma’s van de NPO die ik tegenwoordig nog kijk. Een interviewer en een schrijver aan tafel en dan lekker een half uur praten over boeken. Mooier kan bijna niet. In het tijdperk van tweets, snelle facebookberichten en oppervlakkige schreeuwtelevisie is Boeken met Wim Brands een oase van rust en contemplatie.
Recent bezocht Brands Eva Rovers die al twee jaar druk is met het schrijven van de biografie over Büch. Het duurt nog minstens zo lang voordat het boek af is. Nog even wachten dus. Ondertussen vermaak ik me met Boeken en oude afleveringen Büch.
Een nieuwe aflevering met het thema kostuumdrama. Als superheld kun je natuurlijk niet je kostuum bij de stomerij afleveren of deze in een wasserette in de machine stoppen. Of wel?
Er zijn opvallend veel Spider-Man-verhalen waarin we Peter een wasje zien doen. Hij wast zijn kostuum natuurlijk thuis, meestal met de hand. Waarschijnlijk is hij bang dat de kleuren van zijn kostuum zullen afgeven op de rest van de was.
Uit Amazing Spider-Man #255. Tekst: Tom DeFalco. Tekeningen: Ron Frenz.
Overigens is dat Spider-Man kostuum wassen een running gag die door verschillende schrijvers is opgepikt. Denny O’neil maakte het overigens wel erg bont in Amazing Spider-Man #213. Peter denkt lekker goedkoop zijn eigen zeep te maken en wast zijn Spider-Man pak daarin. De resultaten steken echter bleekjes af bij de verwachtingen:
Pagina’s lang slingert hij door New York in zijn uitgebleekte kloffie om daarna maar snel weer een nieuw pak in elkaar te zetten.
Volgens Sam Raimi, die drie Spider-Man-films regisseerde, kan Peter Parker net zo goed zijn Spidey kostuum wassen in een wasserette, zoals we in Spider-Man 2 kunnen zien. Raimi maakt van de gelegenheid gebruik om zijn hoofdrolspeler een beetje voor aap te zetten doordat het kostuum inderdaad afgeeft op Peters witte was.
Het is trouwens opvallend hoeveel YouTube video’s er zijn met het thema Spider-Man en wassen. Overigens betreft het vooral flauwe grappen.
Realisme
Het doen van de was is een zeer alledaagse bezigheid. Door dit soort zaken in de Spider-Man-verhalen te vermengen, geven de schrijvers van Marvel ze een realistisch tintje. Hetzelfde geldt voor scènes waarin Peter Parker te maken krijgt met burengerucht, momenten waarop de huurbaas aanklopt voor de achterstallige huur en die keren dat Peter Parker tijd heeft om een hapje te gaan eten en blijkt dat zijn koelkast alleen nog maar beschimmeld brood bevat omdat hij door alle drukte geen tijd heeft gehad om boodschappen te doen:
Zou Harold Faltermeyer nog leven, vroeg ik me van de week af. Faltermeyer maakte furore in de jaren tachtig als componist van soundtracks van films als Beverly Hills Cop (I+II) en Top Gun. Het thema Axel F is misschien wel het bekendste dat hij ooit gemaakt heeft: probeer het synthesizerdeuntje maar eens uit je hoofd te krijgen als je het weer eens hebt gehoord. Eigenlijk geldt dat voor wel meer van Faltermeyers werk. Catchy tunes met een stevige hook. Zoals het hoort eigenlijk.
De soundtrack van Beverly Hills Cop II (Tony Scott, 1987) zat een lange tijd in mijn hoofd tijdens mijn vroege, jeugdige dagen. De film zag ik tig keer. Ik was er als kind dol op. Eigenlijk zou ik de musical score graag op cd willen hebben, maar voor zover ik weet is die nooit uitgebracht. Van de film bestaat wel een collectie – zeer gedateerde – songs, maar die heb ik al en draai ik eigenlijk nooit. Maar in de synthesizers van Faltermeyer heb ik de laatste tijd ontzettend zin.
Gelukkig biedt ook hier het web uitkomst. Er staan tracks van Beverly Hills Cop II op YouTube. Sommige lijken uit het geluidsspoor van de film geknipt waarbij achtergrondgeluiden en dialoog digitaal zijn uitgefilterd. Soms hoor je nog wat geluidseffecten op de achtergrond.
Toch jammer dat die soundtrack van Faltermeyer nooit is uitgebracht. Nou ja, doen we het voorlopig met YouTube.
Overigens leeft Faltermeyer nog. Hij woont tegenwoordig in München. Jarenlang maakte hij geen Hollywoodsoundtracks, maar Kevin Smith strikte hem in 2010 voor zijn film Cop Out.
Ter voorbereiding op Django Unchained van Quentin Tarantino heb ik van de week Django uit 1966 gekeken, waar Tarantino groot fan van is. Deze spaghettiwestern is geregisseerd door Sergio Corbucci. Franco Nero speelt hierin de titelheld: een keiharde revolverheld die een jonge vrouw redt en verzeilt raakt in een vete tussen majoor Jackson en zijn legertje en een groep Mexicanen. Uiteraard blijkt Django ook nog een persoonlijk geschil met de majoor te hebben. Een heerlijke, keiharde spaghettiwestern vol met clichés en stereotypen: alle vrouwen in deze film zijn hoer (van beroep) en alle schurken zijn in en in slecht.
[Spoiler alert aan:]
De coolheidfactor is dan ook groot. Dat begint al in het openingsshot waarin we Django een houten lijkkist achter zich aan zien slepen. Lang is het de vraag wat er in die kist zit. Uiteindelijk blijkt dit een enorm machinegeweer te zijn waarmee de toch al snel en raak schietende revolverheld zo zijn voordeel mee doet in de vuurgevechten die volgen.
[Spoiler alert uit]
Over de doodskist tekende Barend de Voogd recent in een interview met Nero het volgende op:
Voor de openingsscène van Django moest ik een kist helemaal de heuvel op dragen. Dat ding was ontzettend zwaar. [Corbucci] zei: ‘Franco, je moet net zolang doorlopen tot ik roep: “Stop!” Dus dat doe ik. Vermoeiend! Ik kom bovenaan die heuvel, loop het beeld uit en blijf maar wachten tot iemand me terugroept. Niets. Ik wacht drie, vier minuten en besluit dan maar zelf terug te keren. Iedereen was al weg! Practical joke van Corbucci!’
Lees meer en andere sappige anecdotes in Schokkend Nieuws #99waar het hele interview met Nero in staat. Nero heeft overigens een cameo in Tarantino’s film.
Opmerkelijk genoeg was er geen script toen men aan de opnames begon. Voor de kerstvakantie was er één draaidag. Tijdens de vakantie schreen Corbucci, diens broer en Nero aan een scelletto, een uitgebreide outline. Django moet het dan ook niet hebben van extreme diepgang, hoewel Corbucci wel politiek bedrijft. Er zit een duidelijke verwijzing naar de Ku Klux Klan in de film: sommige mannen van Jackson dragen rode puntmutsen gelijkend die haatdragende club en in één scène staat een houten kruis te branden. Ook hebben deze Klanners als hobby het vrijlaten van gevangen Mexicanen om ze vervolgens neer te schieten als deze op de vlucht zijn. Geen gezellige lui dus.
Django is recent weer op dvd uitgebracht. Op dit moment staat er ook een versie op YouTube, al is het nog maar de vraag hoe lang dat duurt:
Het grappige aan de zaak is dat het om het geluid van de zee ging, iets wat een ieder kan opnemen. Dat deze track van de BFM library afkomstig zou zijn, is dus klinklare onzin. Het geluid van de zee, het geluid van rollende golven, claimen als je bezit is natuurlijk bespottelijk. Daarom vocht ik de claim aan.
En zie, gisteren kreeg ik via de mail te horen van YouTube dat de claim is ingetrokken. En zo hoort het.
Overigens heeft deze zaak ook een positieve wending voor mij. Uit voorzorg, voor het geval de video door YouTube gewist zou worden, heb ik deze op Vimeo gezet. Al tijden had ik niet meer met dat account gewerkt, maar het viel me weer op hoeveel opties deze videoservice eigenlijk geeft. Je kunt bijvoorbeeld uit veel tumbnails kiezen of er zelf eentje uploaden, terwijl YouTube slechts de keuze uit drie thumnails geeft.
Goed, als niet-betalende klant moet ik bij Vimeo wat langer wachten, maar verder ben ik er wel weer blij mee. Ik ga er in de toekomst zeker meer gebruik van maken.
Gekkenhuis. Vanmiddag zat ik een nieuwe aflevering van Daily Webhead te monteren waarin stripmaker Fred de Heij aan het werk is. Na het uploaden van de video kreeg ik opeens een copyrightclaim van YouTube aan mijn broek.
Het ging niet om de muziek, want die is van Marco Raaphorst en die gebruik ik met toestemming. Het gaat om de zeegeluiden die halverwege de video te horen zijn. Het geluid van rollende golven dus. YouTube claimt dat ik daarvoor “Nature Sounds-Rolling Ocean Waves of Clearwater, Florida for Deep Relaxation”, sound recording
BFM Digital” heb gebruikt. Maar dat is niet zo.
Sterker nog: nadat ik de claim binnenkreeg heb ik een heel ander audiofragment onder de video gezet en deze opnieuw geüpload. Vervolgens kreeg ik precies dezelfde claim aan mijn broek. Deze heb ik natuurlijk aangevochten.
Het stomme is alleen dat YouTube de klacht verkeerd heeft ondergebracht:
Reason for dispute This video contains the material at issue, but the material is in the public domain or is not eligible for copyright protection.
Nu heb ik daar wel de onderstaande uitleg bij gegeven maar de kans is groot dat op grond van bovenstaande mijn bezwaar als niet-gegrond wordt verklaard. Nog vervelender is dat je na het verzenden van het formulier op geen enkele manier contact op kan nemen met de mensen van YouTube.
Explanation The track you listed is not the track I used in the video. Therefore, the claim does not apply.
Uitslag is pas op 19 januari 2013. Er kan van alles gebeuren, onder andere dat mijn account wordt gewist.
We gaan het zien. Maandag wil ik de video op mijn blog zetten. Mocht YouTube de content voor die tijd verwijderen, zet ik de Daily Webhead gewoon op Vimeo.
Marvel Comics: The Untold Story van Sean Howe, doet precies wat de titel belooft, namelijk de geschiedenis van Marvel uit de doeken doen. Howe laat geen enkele steen ongemoeid en naast de prachtige anekdotes van creatieve uitbarstingen, heel wat narigheid van de uitgeverij die ons Spider-Man, de Hulk, Fantastic Four, Iron Man en heel wat andere boeiende superhelden bracht. Op dit moment verslind ik het boek.
Deze week heb ik het hele hoofdstuk over Jim Shooter gelezen. Shooter was in de jaren tachtig editor-in-chief bij Marvel, oftewel: de hoofdredacteur van alle titels die uitkwamen. Ik heb altijd veel bewondering voor Shooter gehad, niet in de laatste plaats omdat ik als kind en later de strips die onder zijn supervisie uitkwamen erg goed vond, maar Howe schroomt niet om de minder goede kanten van Shooters perfectionistische karakter te beschrijven. Goh, die man heeft wel een paar rare fratsen uitgehaald zeg. Hij liet professionele tekenaars, mensen die echt wel weten hoe je en scène moet visualiseren, vaak pagina’s overdoen. Zoals ik het begrijp, werd hij door een groot deel van de staf gehaat.
Stan Lee en zijn creatie Spider-Man.
Marvel Comics: The Untold Story is op vele momenten smullen maar voor een fanboy als ik ook erg ontluisterend: levende en dode striplegendes worden weer gewoon feilbare mensen. Des te meer wordt duidelijk dat de uitgeverij jarenlang gerund werd door directeuren die de ballen verstand van strips hebben. Marvel is namelijk jarenlang van het ene conglomeraat naar het andere doorverkocht en zeker in de periode dat het bedrijf naar de beurs ging, moesten aandeelhouders tevreden worden gehouden. Meer winst was het credo en dat ging altijd ten koste van de kwaliteit van het product en vooral ten koste van het werkplezier van de creatieven die het product maken.
Jack Kirby in zijn tekenstudio thuis. Bron: seanhowe.tumblr.com
Chris Claremont, de schrijver die zestien jaar lang van X-Men een succesvolle serie maakte, werd op een gegeven moment zonder bedankje aan de kant geschoven. De Amerikaanse stripgeschiedenis zit vol met dat soort nare voorbeelden, met als grootste voorbeeld wellicht wel Jack Kirby die jarenlang streed met Marvel om zijn originele tekeningen terug te krijgen. Goed, Kirby draaide op een gegeven moment wel door en claimde dat hij zo’n beetje het hele Marvel universum in zijn eentje had bedacht en dat Stan Lee’s rol nihil was in de creatie van Spider-Man, Fantastic Four en De Hulk. Wanneer er tegenstrijdige berichten zijn over hoe iets heeft plaatsgevonden, meldt Howe beide versies van de geschiedenis.
Sean Howe en zijn boek. Foto: Stefano Giovannini. Bron: www.brooklyndaily.com
Vroeger verdienden de stripmakers die interessante personages bedachten nooit het geld dat die personages opbrachten. Alles viel contractueel onder ‘work for hire’ dus de uitgeverij bezat de copyrights. Stan Lee bedacht veel van zijn superhelden in samenwerking met mensen als Kirby en Steve Ditko, maar de rechten van al die superhelden liggen bij Marvel. Mensen als Kirby en Ditko verdienden dus niets aan de mega-opbrengsten van de Marvel-films bijvoorbeeld.
Dankzij alle vunzige details die Howe bovenhaalt, gaat de glans wel een beetje van Marvel af.
Natuurlijk: de comicsindustrie is een commerciële onderneming. Tegenwoordig wordt er veel meer geld binnengehaald met licenties en films over de superhelden dan de strips zelf. Wie ook nu nog Marvel Comics leest, krijgt door de vele crossovers, herstarts van series en ander stuntwerk het idee dat de marketingafdeling van de uitgeverij de strips schrijft.
Zo is men nu weer eens aan het stunten met Spider-Man. Na Amazing Spider-Man #700 zullen ze de serie stoppen en met Superior Spider-Man beginnen. En er wordt gehint dat Peter Parker de overgang misschien niet overleeft. Alweer. Scribent Dan Slott promoot zijn verhalen flink op Twitter, maar ondertussen zijn de fans onrustig en angstig over wat de marketingmensen nu weer hebben bedacht. Want, dat het hier vooral om marketing gaat mag duidelijk zijn. (Ook al beweert Slott in een interview met Newsarama.com – spoilers! – dat de veranderingen in Amazing Spider-Man niet plotseling uit de lucht komen vallen en dat dit event al lang geleden gepland is.) Alle eventcomics, iets waar Shooter wel zo’n beetje mee begonnen is trouwens, hebben maar een doel voor ogen: meer boekjes verkopen.
X-Men rond 1977. Illustratie: Dave Cockrum. Bron: seanhowe.tumblr.com.
Marvel NOW!
De veranderingen in Spider-Man zijn onderdeel van de Marvel NOW!-Campagne: schrijvers en tekenaars van de ene serie worden opeens op een andere serie gezet. Superheldenteams worden lekker door elkaar gehusseld om een nieuwe dynamiek in de verhalen te brengen. Zo bevat het nieuwe team van The Avengers enkele X-Men, terwijl in X-Men er een tienerversie van Jean Grey rondloopt. (Grey stierf eerder in 2004 en schijnbaar ook in de jaren tachtig). Series worden stopgezet en krijgen een doorstart zoals Superior Spider-Man.
Het lijkt allemaal wat op naar wat DC Comicseen jaar geleden heeft gedaan: alle bestaande series stopzetten en met nieuwe 52 series bij nummer 1 beginnen. Een nieuw instapmoment om de mythe van hun superheldenstal te volgen. Nu zou dat ook meteen wat aanpassingen van deze helden betekenen, een soort van modernisatie waardoor de personages meer van deze tijd zijn.
Hoewel ik niet voor alle 52 nieuwe series kan spreken, viel de vernieuwing in Batman mij behoorlijk tegen. Deze week las ik de eerste bundel nieuwe Batman-verhalen The Court of Owls. Afgezien van een paar aanpassingen van zijn kostuum, dat nu wat meer lijkt op het pak uit de films van Christopher Nolan, zie ik weinig vernieuwing in de wereld van Bruce Wayne.
Spoilers!
Toch is het volgen van dergelijke verhaallijnen het leukst als je de comics per deeltje koopt. Dat doe ik al jaren niet meer: ik lees altijd trades die een paar maanden later uitkomen. Verzamelde comics zijn goedkoper dan ieder deeltje los kopen. Maar je betaalt daar als fan wel een prijs voor: over veel van de belangrijke plotpunten in Spider-Man hoor ik al via het web. Dat hoort nu eenmaal bij deze tijd en bovendien is het niet zo’n ramp: wat er gaat gebeuren zegt nog niets over hoe het gaat gebeuren.
Of Spider-Man nu sterft en hoe je de strip ook noemt waarin hij de hoofdrol speelt: uiteindelijk worden de ergste fouten, euh veranderingen, toch wel weer teruggedraaid, dus ik maak me er nog niet heel druk om.
Sommige fans wel trouwens: ik vind het altijd een genot om boze, verbaasde en andersoortige reacties online te lezen. De vele haatvideo’s over Brand New Daywaren indertijd zeer vermakelijk en ook SevenWebheads maakte een onderhoude vlog over het laatste nummer van Spider-Man. Wie niet wil weten wat voor twists Dan Slott heeft bedacht, moet vooral de video niet kijken. Voor de rest: enjoy!
Ode aan stripmakers
Nog even terugkomend op het boek van Sean Howe: ik vind Marvel Comics: The Untold Story voor fanboys en stripliefhebbers zeker een aanrader. Ondanks alle nagerigheid is het boek toch vooral het verhaal van de stripmakers die de superhelden van Marvel al jaren tot boeiende personages maken. Het is een ode aan hun bloed, zweet, tranen en geniale uitspattingen.
Een nadeel van het boek is wel dat er geen illustratiemateriaal in staat. Dat heeft van alles met copyrights te maken. Gelukkig heeft Howe een zeer levendig Tumblr-blog en Facebook-pagina waarop allerlei juweeltjes uit de archieven van Marvel te zien zijn.
Sean Howe. Marvel Comics: The Untold Story Harper Collins. SBN: 9780061992100; ISBN10: 0061992100
Ik moet vaak erg lachen om Thijs van Domburg. Deze stand-up is alweer twee jaar oud, maar ik kwam hem toevallig al YouTubend tegen. Thijs slaat hier de spijker geheel op zijn kop wat mij betreft.Neem in je gedachten de afgelopen paar jaar Haagse politiek en het feit dat PowNed en de Tros nog steeds bestaan en dan besef je: Trots op Nederland? Waarom zou je?
Edwin Mijnsbergen kaartte op Twitter deze video aan. Het is een opname van Japan anno 1991 en inmiddels schijnt het allemaal wat minder erg te zijn doordat men tegenwoordig mag flexwerken. Het is een extreme versie van wat ik geregeld op de stations van Nederland meemaak. Kijk en huiver.
Zo zag ik de pilotaflevering van Buck Rogers in the 25th Century. Een serie die in Amerika tussen 1979 en 1981 op de buis was. Pas in 1985 en 86 zond Veronica Buck Rogers uit op de Nederlandse televisie. Bij het terugzien viel het me op hoe sympathiek acteur Gil Gerard overkomt en hoe sexy Erin Gray was indertijd.
