Tag: Privacy

Categorieën
Media

Lubach neemt afscheid van Fakebook

Mocht je op dit moment nog een fakebook-account hebben, kijk dan even naar dit fragment van Zondag met Lubach. Dat zijn 16 minuten die je goed besteedt vandaag.

Ik vind het goed dat de redactie van Zondag met Lubach zelf ook consequenties trekt uit haar item en dus woensdag het goede voorbeeld geven door de stekker uit haar accounts te trekken. Ik hoop dat hierdoor meer mensen zullen volgen. Eigenlijk wilde ik niet meer over Zuckerbergs melkkoe bloggen, maar deze actie van Lubach vind ik de aandacht waard.

Zelf ben ik al vanaf begin januari van Fakebook af en ik heb er nog geen seconde spijt van gekregen. Er zijn natuurlijk veel meer apps die werken als databoeven, dus wanneer Fakebook eindelijk is leeggelopen moeten we daar ook naar kijken. Maar ervoor zorgen dat Fakebook niet meer bestaat is een goede eerste stap.

Zelf weten
Overigens ben ik oud en grijs genoeg om te weten dat mensen zich niet snel laten overtuigen van een denkbeeld dat contrasteert met hoe zij zelf denken hoe dingen in elkaar steken. Wat jij dus doet met je Facebookaccount moet je helemaal zelf weten. Ik heb niet de illusie, nog de puf, om andere mensen te gaan overtuigen. Daar hebben we de prima redactie van Zondag met Lubach voor.

Natuurlijk hoop ik van harte dat mensen massaal hun account opzeggen en dat de aandelen van het maffia-bedrijf, euh mediabedrijf, zodanig kelderen dat Zuckerberg en zijn aandeelhouders het flink benauwd krijgen. Men mag dromen immers.

Maar mocht je na het bekijken van het fragment nog steeds denken: ‘Best leuk, dat Facebook,’ dan wens ik je vooral veel plezier daar. In je eentje.

Categorieën
Media

Vaarwel Facebook?

Dinsdagavond 23 juni was ik in de Stadsschouwburg Amsterdam voor de Facebook Farewell Party. Toch ga ik Facebook nog niet vaarwel zeggen, al zou ik wel willen.

facebook-liberation-armyWaarom dan niet? Simpel: Facebook is heel handig om je producten, diensten en blogposts onder de aandacht te brengen. Veel mensen gebruiken hun tijdlijn als nieuwsfeed en als je dus wil dat mensen je blogposts lezen, is het handig om een link op Facebook te plaatsen.

Reden twee: ik vind het handig en leuk om via Facebook te zien wat mijn vrienden en kennissen bezighoudt. Dat levert dikwijls informatie op waar ik als journalist en blogger wat aan heb.

Waarom weg bij Facebook: Vooral vanwege privacy issues natuurlijk. Ik vertrouw Zuckerberg niet met mijn gegevens en het liefste zou ik naar een sociaal netwerk verhuizen waar mijn doen en laten niet verhandeld wordt, maar waar ik gewoon via een abonnement voor de dienst betaal. Op de Farewell Facebook party sprak Aral Balkan van Ind.ie over zijn alternatieve platform Heartbeat. Dat zou wel veilig moeten zijn en je privacy respecteren, maar zal waarschijnlijk pas volgend jaar openbaar worden. Balkans gelikte praatje maakte een hoop duidelijk waarom we Facebook moeten wantrouwen en waarom we eigenlijk massaal die plek moeten verlaten, maar zat tegelijkertijd ook weer zo gestroomlijnd in elkaar dat het een grote infomercial leek voor Heartbeat.

Daarbij: overstappen op een ander platform heeft pas zin als je contacten dat ook massaal gaan doen. Ik heb bijvoorbeeld al maanden niet meer ingelogd op Ello.

Dat neemt allemaal niet weg dat ik me grote zorgen maak over privacy en dat ik ervan baal dat de overheid haar burgers niet beter beschermt tegen bedrijven als Facebook en Google. Sterker nog: de politiek snapt meestal niets van internet en in het ergste geval staan ze eerder aan de kant van deze bedrijven dan aan de kant van de mensenrechten. Daar lijkt het in ieder geval wel op. Als ik de volgende keer niet blanco stem, dan wordt het waarschijnlijk de Piratenpartij omdat die zich wel hard maakt voor een vrij internet en privacy. Overigens is de Belgische overheid voortvarender wat Facebook betreft.

Eigenlijk zouden we massaal de deur van Facebook achter ons dicht moeten trekken om ergens anders te samenscholen. Maar we doen het niet. We blijven zitten waar we zitten, alsof het ons niets kan schelen. Ook ik heb mijn facebookaccount nog niet opgezet. Ook ik ben een slappe lul.

Categorieën
Mike's notities

Inderdaad…

vvd_cameratoezicht1

vvd_cameratoezicht2

Lang leve de onafhankelijke pers!

Categorieën
Spladodder!

Kijk KvK, daarom moeten privéadressen ZZP’ers dus geheim blijven!

Vrijdag 3 februari trad Ombudsman Pieter Hilhorst op tegen de Kamer van Koophandel. Zoals ik eerder deze week schreef, maakt de KvK doodleuk de privéadressen van ZZP’ers openbaar. En daar zijn veel zelfstandigen niet blij mee.

Kunstenaar Tinkebell wordt geregeld bedreigd, ook Karin Spaink, columnist van Het Parool, zit ook niet te wachten op boze lezers voor haar deur. Bij fotograaf Berbera van den Hoek zijn al een keer haar dure fotospullen gestolen omdat de daders heel makkelijk in het register van de KvK haar adres konden achterhalen.

Lekker dus die registratie. Overigens is die wettelijk bepaald: op het moment dat je ondernemer bent moet je kenbaar maken waar je te vinden bent, zodat mensen die zaken met je doen altijd kunnen achterhalen waar je zit. Voor het geval je fraude wil plegen bijvoorbeeld. Het zal allemaal best wel. Maar ik ben journalist die stukken schrijft voor bladen en het web. Ik ben verplicht mezelf ondernemer te noemen en mezelf in te schrijven bij de KvK. Het liefste zou ik helemaal geen ondernemer zijn met al het gezeur dat dit met zich meebrengt. Dat leidt alleen maar af van het echte, creatieve werk. Je wordt ertoe gedwongen en dan wordt ook nog eens je privacy op straat gegooid.

Dit moet dus stoppen! Hieronder het item van De Ombudsman. Pieter Hilhorst nam ook een tipvideo op waarin hij drie tips geeft hoe je als ondernemer ervoor kunt zorgen dat je adres privé blijft.

Uiteindelijk mag Polderman nu het adres van haar impresariaat opgeven als vestigingsadres. Zij moet dan wel ook haar gemeente vragen om haar GBA-gegevens af te schermen, maar dat kan. Voortaan kunnen alle zzp’ers die dat willen, vragen om deze oplossing en zich dus ‘vestigen’ op het adres van iemand die hen vertegenwoordigt, bijvoorbeeld een impresariaat of krant.

Fijn voor Polderman dat ze uiteindelijk toch ingeschreven kan staan zonder dat haar privéadres op straat ligt. Toch vraag ik me af of bovenstaande oplossing voor iedereen handig is. Stel dat ik als freelance journalist hetzelfde wil, bij wie moet ik dan mijn fictieve vestiging regelen?

Het is een hoop gedoe, maar dat weten we wel zo langzamerhand met die verplichte dingen die de overheid door onze strot duwt. KvK: leuker kunnen we het niet maken. Makkelijker ook niet. Minder privacyschendend: alleen met heel veel moeite.

Dagblad Spits heeft het nieuws uit de uitzending meteen opgepikt.

Categorieën
Bloggen

Bloggen met de billen bloot 2

Illustratie: Emma Ringelberg

Bloggen is een persoonlijke bezigheid vind ik. Daarom vind ik het belangrijk dat je onder je eigen naam blogt, zoals ik al eerder schreef. Maar hoe persoonlijk moet je het maken? Hoeveel moet je jezelf blootgeven? Die vraag kent voor iedere blogger een ander antwoord.

Recent werd ik gewezen op een blogpost van Henk-Jan Winkeldermaat, aka Punkmedia. Hij begint zijn tekst zo:

Klanten? De andere ouders op Kiki’s school? Onbekende vreemde mensen via Google? Waar ben ik nou eigenlijk zo bang voor? Dat mensen zich van me gaan afwenden? Dat ik niet word geaccepteerd? Dat men mij maar een zieligerd vindt. Waarom schrijf ik niet wat ik wil schrijven, en deel ik niet wat ik het liefst wil delen? Hoewel een aantal mensen al vindt dat ik behoorlijk veel van mezelf en mij persoonlijk op mijn blog laat zien, voelt dat bij mij absoluut niet zo. Het gaat allemaal heel gedoseerd.

Winkeldermaat vraagt zich af waarom hij eigenlijk niet persoonlijker blogt. Daarna vertelt hij dat hij ooit een depressie heeft gehad, maar dat dit omslagpunt naar positieve dingen in zijn leven heeft geleid.

De blogpost raakte me en deed me nadenken over hoe persoonlijk ik eigenlijk ben. Net als Winkeldermaat hou ik rekening met potentiële klanten en andere bekenden die mijn blog lezen en welke indruk ik van mezelf presenteer. Dat geldt net zo goed voor Twitter en Facebook. Hoe gereserveerd ben ik eigenlijk?

Nou, behoorlijk. Ik schrijf natuurlijk veel over strips en daarin deel ik graag mijn professionele visie met de wereld. Ik schrijf ook over zaken die me bezighouden. Bijvoorbeeld dingen waar ik me boos over maak. En ja, dat gaat vaak over politiek of de domheid van religie. Door mijn fascinaties te delen vertel ik indirect ook veel over mezelf. Wie ik ben. Hoe ik in de wereld sta.

Over mijn privé-leven deel ik weinig mee. Oké, ik fotoblog iedere dag, maar wie mijn fotostream bestudeert, ziet dat ik zelf weinig in beeld ben, en mijn directe omgeving sporadisch goed in beeld komt. Dat vind ik wel fijn zo. Mensen hoeven ook niet alles te weten. En het mooie aan internet is, dat je zelf kunt doseren hoeveel je prijsgeeft. Goed, activiteiten van hackers en de altijd spionerende overheid daargelaten. Dat heb je toch niet in de hand.

Toch bewonder ik de openheid van sommige liveloggers wel. Zoals Josephine, die haar lezers deelgenoot maakt van de moeilijkheden van haar scheiding. Zij deelt gebeurtenissen uit haar leven en publiceert haar gedachten. Ik leef met haar mee en ben iedere keer benieuwd met wat ze vandaag weer gaat bloggen.

Een dagboek-blogger zal ik echter nooit worden. Maar wanneer een blogpost erom vraagt, zal ik niet schromen een persoonlijke invalshoek als uitgangspunt te kiezen.

Hoe bloot geef jij jezelf op je blog? En ben je daar bewust mee bezig?