Notice: register_sidebar was called incorrectly. No id was set in the arguments array for the "Sidebar 1" sidebar. Defaulting to "sidebar-1". Manually set the id to "sidebar-1" to silence this notice and keep existing sidebar content. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 4.2.0.) in /customers/9/c/2/michaelminneboo.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 5663
Zondag met Lubach « Michael Minneboo
Mocht je op dit moment nog een fakebook-account hebben, kijk dan even naar dit fragment van Zondag met Lubach. Dat zijn 16 minuten die je goed besteedt vandaag.
Ik vind het goed dat de redactie van Zondag met Lubach zelf ook consequenties trekt uit haar item en dus woensdag het goede voorbeeld geven door de stekker uit haar accounts te trekken. Ik hoop dat hierdoor meer mensen zullen volgen. Eigenlijk wilde ik niet meer over Zuckerbergs melkkoe bloggen, maar deze actie van Lubach vind ik de aandacht waard.
Zelf ben ik al vanaf begin januari van Fakebook af en ik heb er nog geen seconde spijt van gekregen. Er zijn natuurlijk veel meer apps die werken als databoeven, dus wanneer Fakebook eindelijk is leeggelopen moeten we daar ook naar kijken. Maar ervoor zorgen dat Fakebook niet meer bestaat is een goede eerste stap.
Zelf weten
Overigens ben ik oud en grijs genoeg om te weten dat mensen zich niet snel laten overtuigen van een denkbeeld dat contrasteert met hoe zij zelf denken hoe dingen in elkaar steken. Wat jij dus doet met je Facebookaccount moet je helemaal zelf weten. Ik heb niet de illusie, nog de puf, om andere mensen te gaan overtuigen. Daar hebben we de prima redactie van Zondag met Lubach voor.
Natuurlijk hoop ik van harte dat mensen massaal hun account opzeggen en dat de aandelen van het maffia-bedrijf, euh mediabedrijf, zodanig kelderen dat Zuckerberg en zijn aandeelhouders het flink benauwd krijgen. Men mag dromen immers.
Maar mocht je na het bekijken van het fragment nog steeds denken: ‘Best leuk, dat Facebook,’ dan wens ik je vooral veel plezier daar. In je eentje.
Misschien heb ik me de afgelopen weken wat te veel mee laten slepen met de Tweede Kamerverkiezingen. Al jaren probeer ik die politieke poppetjes niet al te serieus te nemen, want dat doen ze de kiezer eigenlijk ook niet. Wat mij altijd stoort aan die campagnetijd, is hoe politieke partijen elkaar zwart proberen te maken. Ze denken allemaal het beste programma te hebben, en zijn niet te beroerd te liegen om anderen in een slecht daglicht te stellen. ‘Met ons plan komen er zoveel meer nieuwe banen bij, met het plan van hun niet!’. Ja, ja, alsof partijen in de praktijk letterlijk hun plannen kunnen uitvoeren en er in een kabinet niet constant gepolderd moet worden.
Weet je, ik zou het verfrissend vinden als partijen ook in de campagne overeenkomsten bij elkaar zoeken en gemeenschappelijke plannen maken. Ik weet het, het klinkt naïef. Toch hoop ik nog steeds dat er Kamerleden zijn die nog echt voor een ideaal aan het werk zijn, en niet omdat ze nu eenmaal een partij groot moeten maken omdat die partij nu eenmaal groot moet zijn, omdat want ja, de macht enzo.
Vaak komt het tijdens die debatten niet tot de kern. Zo was de Nederlandse identiteit een belangrijk thema deze verkiezingen, maar zoals Zondag met Lubach al aangaf, weet geen van de partijen nu precies wat ze daarmee bedoelen.
Identiteit is een lastige kwestie, maar zo moeilijk nou ook weer niet. Je Nederlandse identiteit begint bij het spreken van de taal. Kennis van de geschiedenis en het delen van bepaalde waarden en ideeën. Welke dat precies zijn, daar moeten we het met z’n allen maar eens over hebben. Nu wordt de Nederlandse identiteit te vaak gedefinieerd door wat het niet is en wie dat niet uitstraalt. Ook een begin, maar daarna moet je verder graven.
Niet dat ik zoiets echt gehoord heb tijdens de debatten. De lijsttrekkers kwamen vaak niet verder dan halfslachtige voorstellen zoals het Wilhelmus kennen.
Volgens mij zijn die televisiedebatten een van de oorzaken dat steeds minder mensen nog echt in politiek geloven. Want, laten we eerlijk zijn, als we in Nederland Razzie awards zouden uitdelen voor slecht acteerspel, staat de shortlist vol met lijsttrekkers. Het is allemaal show, maar dan heb ik liever boeiend entertainment.
Nee, dan liever Freek de Jonge met De Stemming gisteravond. Zijn cabaretshow was lachen en relativerend. Toegegeven: politici maken zo vaak uitglijers tijdens de campagneperiode, zoals die suffe advertenties van Mark Rutte en Lodewijk Asscher. Dat was dankbaar materiaal voor De Jonge.
Waar ik overigens ook vrolijk van werd is dat een oud-klasgenoot van me campagne voert voor het CDA. Wytske de Pater staat op plek 22, dus ik hoop voor haar dat ze met voorkeursstemmen in de Kamer komt. Het is alweer een aantal jaren dat we elkaar spraken, maar ik weet dat zij nu juist iemand is die ik wel zou vertrouwen als volksvertegenwoordiger. Ik stem zelf geen CDA omdat ik alle partijen die religie als basis hebben wantrouw, en ik vind dat kerk en politiek gescheiden moeten zijn. Maar als het dan toch jouw partij is, stem dan vooral op De Pater.
Anyway, zoals altijd geldt ook hier: focus op het positieve. Mijn koffie smaakt lekker, ik weet dat ik op morgen op Piraten ga stemmen, en een dagje minder vrolijk kan ook wel een keer.
