Het werd er eens tijd voor vond ik: een interview met blogvriend Marco Raaphorst. De Haagse Raaphorst is muzikant, componist en blogger. Ik gebruik zijn composities dikwijls voor mijn Daily Webhead Video’s: ik vind zijn sound en style goed bij mijn beelden passen. Een interessante samenwerking.
Daarom wilde ik eens een aflevering aan Marco wijden. Het is maar liefst een dubbele geworden: een interview van zes minuten én een blik achter de schermen waarin we de Raaphorst aan het werk zien. Hij zit lekker te jammen in zijn korte broek en vertelt terloops het een en ander over het maakproces.
De tweede video is één lange take waarin we Marco aan het werk zien. Tussendoor stel ik hem ook wat vragen. Voor mij is zo’n lange take ook weer een experiment: een video zonder montage, een moment in de tijd geregistreerd zonder deze te manipuleren.
Kortom: zoek je nog een goede componist die buiten de platgelopen paden opereert, dan zou ik zeker Raaphorst een mailtje sturen.
Bloggen is een prachtig medium dat mijn leven op vele manieren heeft verrijkt. Sinds een paar weken heb ik een Tumblr-blog naast Daily Webhead en deze site. Wat heeft het me tot nu toe gebracht?
Nou, vooral het plezierige gevoel dat ik krijg als ik iets publiceer. Het is gewoon heel erg fijn om zaken die je boeien met de wereld te kunnen delen. De laatste paar dagen ben ik vooral losgegaan op Halloweeneske afbeeldingen, maar dat is zo rond 31 oktober niet zo gek.
Dat plezierige gevoel dat ik krijg van het bloggen staat eigenlijk los van het aantal bezoekers dat een blogpost trekt. Gelukkig maar, want de bezoekersaantallen op Minneboo’s Comic Stash zijn laag. Een kleine kanttekening: lang niet alle mensen die je content op Tumblr zien komen ook daadwerkelijk op je blog. Wanneer je via een keyword in je dasboard een zoekterm in tikt, dan zie je allerlei blogposts die daarmee corresponderen, maar dat wordt niet zodanig als een bezoek op je Tumblr erkent.
Archief van oktober.
Minneboo’s Comic Stash heeft ook bijna nog geen volgers, wat in de Tumblr-wereld toch belangrijk is. En de mede Tumblr-gebruikers die mij volgen zijn nagenoeg allemaal Nederlands, en dat terwijl ik dat blog eigenlijk in het leven had geroepen om met buitenlandse stripliefhebbers in contact te komen, (Nederlandse) stripmakers onder de aandacht te brengen en om mezelf buiten de landsgrenzen als stripkenner te promoten.
Toch moeten we niet te veel waarde hechten aan het lage aantal volgers. Veel bezoekers komen via Google op het blog terecht. En die bezoekers komen uit allerlei landen, maar vooral Nederland en de Verenigde Staten. (Wat overigens meteen laat zien dat Tumblr-blogs toch door Google worden geïndexeerd.)
Wat dat betreft is het een kwestie van een lange adem hebben, zoals altijd bij bloggen. Ik volg de Tumblr-blogs die ik interessant vind. Soms reblog ik wat content en geef er desgewenst een eigen draai aan. Soms plaats ik afbeeldingen uit mijn archief en bovenal post ik de Engelstalige afleveringen van de videoreeks Daily Webhead op het blog, want zoals Marco Raaphorstlaatst op zijn blog aangaf: sommige video’s kunnen wel een extra paar ogen gebruiken. Wat dat betreft ben ik het met hem eens dat het goed is om je content zoveel mogelijk te verspreiden. Een site als hoofdkwartier hebben is goed, want dan kunnen mensen je altijd vinden, maar schroom vooral niet om je video’s en andere content ook op andere plekken te publiceren om je ideeën en werk op deze manier onder de aandacht te brengen.
Nog een voordeel van meerdere publicatieplekken: ik kan op allerlei passende plekken mijn content kwijt. Stripplaatjes op Minneboo’s Comic Stash, dagboekfoto’s op mijn fotoblog en blogposts over strips en bloggen op dit blog. Op die manier raakt geen enkel blog overwoekerd met content.
Ik heb er vertrouwen in dat mijn Tumblrtje ook zal groeien. En ondertussen ga ik vrolijk verder met bloggen.
Normaliter ga ik niet naar Halloweenfeestjes – ik ben niet zo van het verkleden; Halloween is voor mij vooral horrorfilms kijken, spookverhalen lezen en genieten van oude kerkhoven. Toen Amsterdam Spook mij op haar feestje uitnodigde, kon ik natuurlijk niet weigeren. Linda en ik zijn zaterdag dan ook in kostuum naar Odeon afgereist en hebben genoten van de sfeervolle aankleding en bovenal van de moeite die mensen hadden gestoken in hun prachtige outfits.
Omdat mijn camera meer moeite had met de duisternis dan ik, heb ik maar een paar opnames gemaakt aan het begin van ons bezoek. Vandaar dus deze korte, bescheiden impressie:
De muziek is van de immer muzikale Marco Raaphorst die in een volgende aflevering de ster zal zijn.
Vlogs, ik ben er dol op. Zowel de talking heads die rechtstreeks in de camera kijken en hun verhaal doen, als uitgebreide video-items die je op blogs kunt vinden. Mensen geven een recensie van een apparaat of film, of ze vertellen iets over hun specialisme. Maar je hebt ook videoreportages over reizen, exposities of poëtische vlogs over de herfst, een strandwandeling of over een verdwaald duifje.
Vloggen biedt een levendig kijkje in iemands belevingswereld.
Laatst had ik het met Marco Raaphorst over videobloggen. Het werd een heuse vlog:
https://youtu.be/RVPV-gOui-E
Waarom zou je je als blogger alleen beperken tot het schrijven van teksten? Bloggen kan van alles zijn. Een blogpost kan allerlei verschillende mediavormen combineren. Tekst, video, foto’s, audio – lekker mixen die handel. Gebruik wat het beste je verhaal vertelt.
Ook hoef je geen televisie te maken, zoals Marco in de vlog zegt. Je kunt een reeks vlogs maken onder dezelfde naam, met titels in dezelfde typografie. Dat doe ik met de reeks Daily Webhead. Maar dat hoeft niet. Je geeft een video immers al een titel als je deze op YouTube zet of als je de video op je blog plaatst.
Karin Ramaker en Josephine Bronsgeest (aka Sisterdew) hadden een paar jaar geleden een vlogvraag: ze beantwoordden daarin de vraag van de ander en eindigde met een vraag.
Erg leuk vond ik dat. Ze zijn er al een tijdje mee gestopt, maar deze week hebben ze de videobrieven weer opgepakt. Karin gaf aan dat ze het nu wel anders aan wil gaan pakken dan eerst:
https://youtu.be/cUiV-VthtNI
Ik ben benieuwd Karin en Josephine!
En ook of blogger Jeroen Mirck de handschoen der vlog nog eens oppakt.
Een tijdje geleden publiceerde ik een video-impressie van Utrecht. De opnames heb ik gemaakt tijdens de maand dat ik in de Domstad op een huis paste. Een fijne tijd waar ik graag een herinnering in videovorm van wilde monteren. De opnames op zich bevatten echter geen doorlopend verhaal, daarom besloot ik als rode draad de vissen waarop ik paste een paar keer in de video terug te laten komen.
Bij wijze van experiment vroeg ik aan de bezoekers van mijn blog wat het verband zou kunnen zijn van de vissen met de rest van de beelden. Er kwam niet veel respons op, maar Marco Raaphorst reageerde wel en kwam met een boeiend antwoord:
De vissen als snijshots komt misschien voort uit de gedachte dat niet alles betekenis hoeft te hebben. De kijker legt er namelijk altijd zijn of haar eigen betekenis in, ook al doe jij nog zo je best om het overduidelijk in beeld te brengen. Mensen kijken en horen anders. Zien er totaal andere dingen in. Dus even tussendoor was vissen laten zwemmen in een vissenkom is een prima idee wat mij betreft. 🙂
Marco wint met zijn antwoord de no-prize: niet alleen omdat hij de enige was die reageerde, maar ook omdat hij met zijn antwoord de spijker op zijn kop slaat: onze geest heeft de neiging om logica achter alles te zoeken en dingen met elkaar in een logisch verband te brengen. De betekenis van de vissenkom hangt af de context waarin deze te zien is.
Het Kuleshov-effect
Laat ik dit illustreren met een bekend voorbeeld uit de filmtheorie. Door montage is een editor in staat om zaken aan elkaar te relateren, simpel door twee beelden na elkaar te plaatsen. De Russische filmmaker Lev Kuleshov experimenteerde met dit idee in de jaren twintig van de vorige eeuw. Hij wisselde een shot van het gezicht van een acteur die neutraal keek af met beelden van andere zaken zoals een bord soep, shots van de natuur, een dode vrouw en een baby. Niet alleen dacht het publiek dat de expressie van de acteur telkens veranderde, maar ook dat de acteur reageerde op zaken die zich bevonden in dezelfde ruimte als hij. Als het shot van de acteur volgde na het bord soep dacht men dat hij honger had; na het shot van de baby keek hij vertederd. Maar deze interpretatie kwam puur door associatie, want het ging immers om hetzelfde expressieloze gezicht. Dit wordt het Kuleshov-effect genoemd.
Nu moet ik er bij zeggen dat in het geval van het experiment van Kuleshov een establishing shot ontbrak: dat is een beeld dat duidelijk laat zien waar de scène zich afspeelt. Doordat het ging om een shot van de acteur en een close-up van het bord soep wordt er gesuggereerd dat acteur en soep zich in dezelfde ruimte bevinden. Dit gegeven is niet van toepassing in mijn video, maar dat neemt niet weg dat je als toeschouwer toch een poging gaat doen om een relatie tussen vissen en de rest van Utrecht te leggen.
Water
En niet geheel onterecht, want er zijn wel degelijk verbanden te bedenken. Als we bijvoorbeeld goed kijken naar de opnames, dan valt op dat veel scènes zich rond of op het water afspelen. We zijn Utrechtenaren in bootjes en kano’s, we zien een sluiswachter aan het werk. Ook de vissen bevinden zich in het water, daardoor wordt er een thematisch verband gelegd tussen de shots in Utrecht en de vissenkom. Maar wat is de betekenis van die relatie? Tijdens de vissen is duidelijk het tikken van de klok te horen. De rest van de video hoor je muziek, behalve aan het einde, wanneer we snijden van een shot van de vissen naar mensen op een bootje, dan is nog steeds het tikken van de klok te horen. Zo leg ik een auditief verband tussen de vissen en de mensen in het bootje. De mensen in het bootje zijn als het ware het ware als vissen in het water en voelen zich volledig thuis in die omgeving.
Dat is een uitleg. Het verband tussen de vissenkom en de rest van de video is wat mij betreft multi-interpretabel. De vissen zitten in hun eigen leefomgeving, hun eigen wereldje. Eigenlijk geldt dat voor iedereen. Als je in een klein bootje zit, heb je net als de vissen relatief weinig bewegingsruimte. De mensen in de rondvaart boot kijken vanachter glas naar buiten en bezien de wereld. Net als de vissen vanuit hun kommetje.
Maar ook figuurlijk leven we allemaal is onze eigen bubbel, net als de vissen. We zien alleen wat er in onze direct omgeving gebeurt, zijn bezig met onze eigen dingen. En we zijn bezig met elkaar, met de mensen in onze directe omgeving. (Zelfs op Twitter zitten of actief zijn op Facebook is als het ware met je hoofd in een bepaalde vissenkom zitten, al wordt dat verband niet in de video gelegd.)
Utrecht was voor mij even leven in een andere vissenkom dan Amsterdam. Een nieuwe omgeving, maar wel een begrensde omgeving. (Goed, in tegenstelling tot de vissen kunnen wij ons van de ene stad naar de andere begeven, en zij zitten vast in de kom, totdat iemand ze optilt en verplaatst. De situatie hoeft natuurlijk niet volledig overeen te komen om verbanden te leggen.)
Ik ben een enorme fan van het werk van Robert Crumb. Deze Amerikaanse stripmaker woont alweer jaren in Frankrijk en daar was deze zomer in de hoofdstad een overzichtstentoonstelling van zijn uitgebreide oeuvre te zien. Uiteraard heb ik die bezocht om het originele werk van dicht bij te kunnen zien. Uren heb ik rondgelopen om zijn Zap comix, albumcovers en tekeningen van Mr. Natural en Fritz the Cat te bekijken. Een waar visueel festijn!
De expositie in het Musée d’Art Moderne van Parijs liep tot 19 augustus, dus helaas ben je te laat om te gaan kijken. Gelukkig had ik een videocamera bij me en heb ik er – speciaal voor jou – een impressie van geschoten. Enjoy!
De muziek in deze Daily Webhead is deels gecomponeerd door de immer muzikale Marco Raaphorst.
Laatst had ik het er met blogvriend en huiscomponist Marco Raaphorst over dat je als blogger eigenlijk alles op één site moet plaatsen. Een digitale hangplek voor al je activiteiten. Raaphorst is namelijk iemand die nog wel eens van blog mag veranderen, ergens een nieuw stukje internet te claimen om niet lang erna weer naar zijn oude blog terug te keren. Hij is in dat opzicht een onrustige blogger, maar ik snap de verleiding van het witte canvas maar al te goed.
Het is soms heerlijk om opnieuw te kunnen beginnen, om op een verse plek te gaan bloggen. Toen ik van Mike’s Webs overstapte op mijn huidige blog, voelde dat ook als opnieuw beginnen zonder het verleden echt achter me te laten. Mijn fotoblog hangt aan een aparte url, omdat het een bij project is dat verder losstaat van mijn freelance activiteiten. Daar wilde ik het eigenlijk bij laten, want die blogs onderhouden is een tijdrovend werkje, maar Tumblr lonkte.
Tumblr is een vorm van microbloggen waarin je in een paar vaststaande vormen je content online kunt plaatsen. Het is eigenlijk bloggen voor dummies, want het wordt op die manier heel makkelijk gemaakt om snel een plaatje, video of citaat online te knallen. Het is begonnen als een vorm van microbloggen en biedt bloggers de kans posts van anderen te herbloggen en om makkelijk blogs te volgen of berichten te liken. Wat dat betreft lijkt het wel wat op Facebook, vooral omdat vriendjes worden van elkaar en elkaars blogs volgen een belangrijk element is in de Tumblr-wereld. Het is een aspect dat ik minder charmant vind, want voordat je het weet ben je weer in een populariteitswedstrijd terechtgekomen en daar ben ik echt te oud voor.
Ook zit de kracht van Tumblr niet echt in het plaatsen van originele content, maar juist in het functioneren van virtueel doorgeefluik. Zo toont de Tumblr-blogger zijn fascinaties aan de wereld. Eigenlijk is het een digitaal moodboard, dat Tumblr.
Maar goed, waarom dan toch een blog starten op Tumblr?
Als blogexpert/blogliefhebber/blogger is het altijd goed om kennis te nemen van andere vormen van bloggen en ermee te experimenteren. Daarom probeer ik graag zo’n Tumblr uit. Daarnaast maakt het aanmaken van een Tumblr-account het voor mij makkelijk om de vele stripblogs op dit platform te volgen. Updates van de mensen die ik volg verschijnen automatisch in een dashboard en dat handig. Al hebben de Tumblr-blogs ook een rss-feed.
Promotie
Een andere belangrijke reden is dat mijn ambities als stripjournalist stiekem tot over de taalgrens reiken. Daarom wil ik mezelf ook zichtbaar maken op een Engelstalig blog. Ik wil juist ook werk van Nederlandse stripmakers publiceren om dat onder de aandacht te brengen. En wie weet kan ik op mijn Tumblr-blog mijn Engelstalige video’s aan een nieuw publiek tonen.
Illustratie: Emma Ringelberg
Maar bovenal is het lege canvas zeer verleidelijk. Een nieuw blog zit vol met beloften en roept hoopvolle verwachtingen op. Het is bijna alsof je een nieuwe relatie begint, inclusief dat spannende gevoel in je buik dat je dan krijgt. Iets nieuws beginnen, een verse start.
Natuurlijk zijn dit deels valse beloften: na een tijdje is het nieuwtje ervan af en is het gewoon bloggen geworden. Maar dat maakt niet uit. Nu is het leuk, later is voor de toekomst.
Ik ga niet stoppen op dit blog. Mijn Tumblr-blog zal vooral een plek zijn om stripplaatjes, tekeningen en verwante zaken te plaatsen en archiveren. Het lijkt me een goede manier om te zien wat de stripliefhebbers in de wereld bezighoudt.
Tijdens mijn verblijf in Utrecht heb ik videomateriaal gedraaid met het idee een Daily Webhead te maken in de reeks ‘Ondertussen in…’ Onderstaande aflevering moet je vooral zien als een parodie op typische videokunst. Een Daily Webhead met een dikke knipoog dus, maar zoals het videokunst betaamt niet zonder dieperliggende boodschap. (Ook al bedenkt de kunstenaar in opleiding die betekenis vaak pas op het moment dat de film aan een commissie wordt getoond.) In het kader van ‘interactieve kunst’ hoor ik van de toeschouwer graag welk verband hij legt tussen de vissen en de rest van de beelden. De leukste analyse wint een no-prize.
De muziek is wederom gecomponeerd door de immer muzikale Marco Raaphorst.
Vrijdag was ik in Den Haag om te meeten met Marco Raaphorst en Karin Ramaker. Bloggers onder elkaar praten natuurlijk over bloggen, zoals hier op de foto van Karin.
Soms moet je lang wachten voordat je een project af kunt maken. In 2011 besloot ik een paar bloggers die ik interessant vind, te interviewen om ze zo – hopelijk – aan een nieuw publiek voor te stellen. De Zeeuwse blogger Edwin Mijnsbergen stond al lang op mijn lijst. Recent hadden we eindelijk tijd om elkaar te ontmoeten.
Soms moet je er even tussenuit. Pauze van de drukte, van je werk, van de buren, van de overburen, van de stad. De natuur in. Gelukkig zijn bos en kust niet al te ver in Nederland.
Een Daily Webhead voor mensen met geduld en zin in rust.
De muziek in deze Daily Webhead is weer als vanouds van Marco Raaphorst.
Het tweede deel van het interview met Hallie Lama. Hallie praat over zijn toekomstplannen, hoe hij zichzelf blijft vernieuwen als cartoonist en hoe het zit met de vrouwen in zijn universum. Met een gastoptreden van The Beatles. Nuff Said.
De muziek in deze Daily Webhead is weer als vanouds van Marco Raaphorst.
Het werd er eens tijd voor vond ik: een interview met blogvriend Marco Raaphorst. De Haagse Raaphorst is muzikant, componist en blogger. Ik gebruik zijn composities dikwijls voor mijn Daily Webhead Video’s: ik vind zijn sound en style goed bij mijn beelden passen. Een interessante samenwerking. 
