Soms noodzakelijk kwaad. Nou ja, dit bakkie gekocht op Antwerpen CS was best te pruimen. Onderweg naar huis de laatste Hollands Diep gelezen.
Posts Tagged ‘Antwerpen’
Treinkoffie
Wednesday, January 11th, 2012E
Tuesday, January 10th, 2012
Stukjes Antwerpen
Monday, January 9th, 2012
Een paar dagen waren we in Antwerpen. De eerste avond werden we opgeschrikt door brand in de straat. Er rukten maar liefst drie brandweerauto’s uit om het relatief kleine vuurtje te blussen. De volgende dag bestond de straat gelukkig nog.
Anno 1535 dus.
De zwarte panter naast galerie De Zwarte Panter.
Ik denk dat Freddy het kindermenu aanraadt.
Antwerpen CS.
Foto: Linda.
Walter van Beirendonck
Sunday, January 8th, 2012
In het Modemuseum in Antwerpen heb ik samen met Linda de tentoonstelling over Walter van Beirendonck bezocht. Van Beirendonck bouwde de afgelopen drie decennia een indrukwekkende internationale carrière op. Hij geldt als het buitenbeentje van de Antwerpse mode en werd vooral bekend door zijn kleurrijke collecties, zijn eigen kijk op schoonheid, zijn spectaculaire defilés en de maatschappelijke thema’s die hij in zijn ontwerpen aansnijdt. Zie voor meer info de site van het Modemuseum.
Sexclown, 2008. gebreide katoenen jurk geïnspireerd op een boerka met een monsterlijk gezicht, latex bolero met handschoenen, houten sandalen. Dat je het even weet.
Van Beirendocks speeltjes en inspratiebronnen zijn ook te zien. Darth Vader is een van die inspiratiebronnen.
Hij ontwierp ook de kleding voor U2 tijdens de PopMart periode.
Ohhhhhh.
Zelf ben ik niet zo van de fashion. Maar dat is het leuke aan een vriendinnetje die dat wel interessant vindt, zo zie ik nog eens dingen waar ik normaliter nooit naar zou kijken. Inspirerend vind ik dat.
Antwerpen in de regen
Saturday, January 7th, 2012
Ilustratie: Paul Stellingwerf
Deze week een paar dagen in Antwerpen vertoeft. Linda wilde heel graag de expositie over Walter van Beirendonck zien en ik wilde Mekanik Strip wel eens bezoeken. Volgens Serge Baeken de grootste stripwinkel van Europa. En als Serge dat zegt, dan is het zo. Ik was overigens niet teleurgesteld: enorme stripwinkel met een zeer divers aanbod. Een perfecte plek voor iemand als ik. Ik vond er een nog ontbrekende paperback van The Amazing Spider-Man en voelde me weer even de stripverzamelaar van weleer. Uiteindelijk waren het waren vooral regenachtige dagen vol wind. Niet optimaal om gezellig door de stad te lopen. Al was het door winkel en expo-bezoek toch een geslaagd verblijf. Op Daily Webhead plaats ik de komende dagen foto’s van de reis.
Mekanik
Saturday, January 7th, 2012
Deze week heb ik een paar dagen in Antwerpen doorgebracht. Dan mag een bezoekje aan Mekanik Strip, volgens Serge Baeken de grootste stripwinkel van Europa, natuurlijk niet ontbreken.
Batman in de achtertuin.
Baeken portretteert
Sunday, November 13th, 2011
Ook de Belgische stripmaker Serge Baeken was van de partij op de Boekenbeurs in Antwerpen. Hij was ingehuurd door de stad Aalst om portretten van beursbezoekers te maken. Serge kennende deed hij er aardig wat op zo’n dag in een rap tempo. In de avond heb ik nog gezellig met Serge en Ann gegeten. Goede hamburgers daar in Antwerpen.
Craig Thompson signeert
Saturday, November 12th, 2011
Op de Boekenbeurs in Antwerpen signeerde Craig Thompson zijn nieuwste boek ‘Habibi’. Hij signeerde zo’n twee uur waardoor 50 mensen gelukkig naar huis gingen met een tekening. Daarna sprak ik een klein uur met de Amerikaanse tekenaar voor de VPRO Gids. Het artikel staat er over een paar weken in.
Avonturen in Antwerpen (3): Geheugenplaatjes
Sunday, December 7th, 2008
Wat blijft erover van onze avonturen en de dagelijkse gebeurtenissen? Herinneren we ons wat er is gebeurd, wellicht ietwat gekleurd, uitvergroot en dus gedramatiseerd? Of herinneren we ons op het laatst alleen nog maar de foto’s die we van de gebeurtenissen hebben genomen?
Onder de Schelde. 
New Burton.
Een musical over Edward Scissorhands. Heiligschennis! Kijk gewoon de film zou ik zeggen.
Heilige boontjes in kathedraalcafé Het Elfde Gebod.
Wat herinner ik me over een paar jaar nog van mijn weekend in Antwerpen. Het voorval in de Karoakebar? Het bezoek aan het ModeMuseum, de koude douche, het tapijt vol vlekken? Deze blogposts zullen als geheugensteun fungeren en herinneringen oproepen. (Als de site dan nog online staat tenminste…)
Zondagavond zitten we in een overvolle trein terug naar Amsterdam. We gaan in de Eerste Klas zitten, omdat we geen zin hebben om ruim twee uur te gaan staan. Moet de NS maar eens inzien dat de eerste klas archaïsch is en dat het tijd wordt dat ze genoeg stoelen voor iedere betalende reiziger regelen. Ik lees de eerste bladzijden van de graphic novel Freddie & Me. L. begint in Maus.Lees ook:
Avonturen in Antwerpen (2): No karaoke
Thursday, December 4th, 2008Zaterdagavond staan L. en ik voor de Bonaparte. Dé karaokebar van Antwerpen. Hoewel de Grote Markt er meerdere telt, schijnt dit de meest bekende te zijn. In mij huist een diep verlangen om eens een karaokebar te bezoeken. Dit vreemde verlangen begon enkele jaren geleden toen ik Antwerpen met vriend P. bezocht. We slenterden toen wat door de stad en stuitten op zo’n zinggelegenheid. We hielden halt voor de deur.Een groep jonge, aantrekkelijke meiden liep langs. De meisjes giechelden dat ze altijd al eens karaoke wilden doen. Nu waren P. en ik allebei vrijgezel op dat moment, dus ik dacht dat we met het bezoeken van de bar meerdere vliegen in een klap konden slaan. Ik kon niet wachten tot ik een paar aangeschoten zakenmannen zou horen kraaien. En als we tegelijkertijd kennis konden maken met wat vrouwelijk schoon, wat was daar op tegen? Maar nee, P. was niet te vermurwen. Hij brandde nog liever in de hel dan ooit een karaokebar te betreden.Blije Japanners
Toen L. opperde naar Antwerpen te gaan, zag de potentiële karaokeliefhebber in mij zijn kans. Ik denk dat ze kleine podiumpjes hebben waarop mensen in de spotlight een liedje ten gehore brengen, zoals ik eerder heb gezien in films en Amerikaanse tv-series. Ik verwacht groepjes blije Japanners die met een dik accent Amerikaanse hits zingen. Hier en daar een romantische ziel die met een valse noot de liefde aan zijn vriendin verklaart. Dat soort zaken.Hoewel L. zacht gezegd niet heel enthousiast werd van het woord karaoke, weet ik haar toch over te halen om een kijkje te nemen. Die avond lopen we rond een uurtje of tien de Grote Markt op. Vol verwachting klopt mijn hart. Daar is de Bonaparte. Après-ski
De deur zwaait open en een stel tieners huppelt naar buiten. Het geluid vanuit de bar is duidelijk te horen. Alle aanwezigen zingen mee met ‘Een Eigen Huis’ van René Froger. We stappen angstvallig het vertrek binnen. De liedtekst is vanaf televisies te lezen, de gehele groep aanwezigen staat te schreeuwen naar de beeldbuis. Achter de bar wordt flink getapt. ‘Shit,’ denk ik, ‘het lijkt wel een après-skitent.’ Een infantiele vertoning is het. Daar wil ik geen deel van uitmaken. L. en ik lopen dan ook heel snel weer naar buiten. Van mijn karaokedrift ben ik volledig genezen. Daar was slechts een bezoek van drie minuten voor nodig.
Lees ook:
Avonturen in Antwerpen (1): Veel façades en facetten
Wednesday, December 3rd, 2008L. en ik vinden allebei dat we een paar dagen vakantie hebben verdiend. Op naar Antwerpen met de trein van tien voor vijf. Onderweg lees ik Maus van Art Spiegelman en eet ik een broodje brie.
Antwerpen CS. Het is niet mijn eerste keer in Antwerpen, toch zie ik bij ieder bezoek weer een ander facet van deze Vlaamse prachtstad. Van de tot nu toe bezochte Belgische steden – waaronder Brussel, Gent en Brugge – zou ik er geen bezwaar tegen hebben hier een woning te betrekken, mocht dat ooit te combineren zijn met mijn carrière. Sowieso staat België veel vriendelijker tegenover het beeldverhaal dan Nederland. Zo telt Antwerpen zes beschilderde stripmuren en vindt tweejaarlijks de beurs Strip Turnhout plaats waar ik vorig jaar was met Nieuw Gehoer. Een positiever ontvangst kwam zelden voor.
Detail van een van de stripmuren. Schril contrast
We komen iets na zevenen aan op centraal station en besluiten naar het hotel te lopen. Van de Frankrijk Lei, naar de Britse tot de Amerika Lei. Daar staat het Hotel Rubenshof te wachten. De hal en receptieruimte van het hotel zijn indrukwekkend. In neo-art nouveau stijl. Maar de receptieruimte is een façade. Achter de deuren van de kamers gaat een sjofele inrichting schuil die nog het meest doen denken aan het interieurdesign van het voormalig Oostblok. Het tapijt zit vol vlekken, de muren zijn okergeel gekleurd en het geheel maakt een onafgemaakte indruk. Geeft niets, we gaan toch meteen de stad in. 
De paffende paffer
Het valt me meteen op dat er flink gepaft wordt in de cafés. Een ober legt mij uit dat er gerookt wordt in de tenten waar er niet gegeten wordt. Na een paar maanden rookverbod is het even wennen om weer in andermans kankerzucht te zitten. L. en ik mijden de komende twee dagen dat soort drinkgelegenheden dan ook zoveel mogelijk. Die avond nuttig ik een voortreffelijke lasagne in Canal; L. smult van de tapas. Koud hè?
De volgende ochtend begint met de nare ontdekking dat de douche alleen koud water biedt. Bij nader bibberend onderzoek blijkt dat de thermostaatkraan niet goed werkt. Als deze geheel open wordt gezet, geeft de douchekop sporadisch een zuchtje lauw water. De hotelmanager vindt het vervelend om te horen en zal proberen er iets aan te doen. Een andere kamer is helaas niet beschikbaar. Als we die avond weer terugkomen in de kamer ligt er een doosje zeebanket voor ons op bed. En een briefje met excuses. Er is niets aan te doen totdat de loodgieter maandag zijn gezicht laat zien. Er ziet niets anders op dan bibberend te douchen. Deconstructivisme in het ModeMuseum
Op zaterdag bezoeken we in het Modemuseum. Bij binnenkomst worden we aangesproken door een promotieteam van Nescafé. De twee dames en heer zijn gekleed in strakke zwarte t-shirts waarop Nescafé in witte letters staat geschreven. Het drietal lijkt net een stel modebewuste modellen. Niet geheel ontoepasselijk in een modemuseum. Ze bieden ons een kopje koffie aan. Het bezoek begint dus al goed, al geven mijn smaakpapillen de voorkeur aan cappuccino. Met de koffie in de slokdarm begeven we ons naar het eigenlijke doel van het museumbezoek: de expositie over Maison Martin Margiela. Kenmerkend aan deze modekunstenaar is dat hij nooit in de openbaarheid verschijnt en weigert interviews te geven. Een paar designs in de tentoonstelling spreken me aan. Hij heeft een collectie gemaakt op basis van kleertjes voor Barbie- en Kenpoppen. De uitvergrootte, scheefzittende jasjes werken op de lachspieren. Een serie silhouetten steken mooi strak af tegen de witte achtergrond. Het deconstructivisme wat de maker aanhangt spreekt mij in het bijzonder aan. Een gedachtegoed dat ook terug te vinden is in filmtheorie. Maison Martin Margiela past dit toe door de constructie van kledingontwerpen bloot te leggen. Margiela toont de binnenkant van een kledingstuk, legt de constructie ervan bloot en focust op datgene wat de mode doorgaans angstvallig verborgen wil houden. Mij zie je er niet in lopen, maar het idee erachter is wel prikkelend. Ik ben zo’n type dat graag wil weten hoe iets in elkaar steekt.
Antwerpen. Foto: L.De sporen van het verleden
Tot slot bekijk ik nog eens de tweedehands kleding die Margiela heeft overgespoten met zilververf. Tijdens modeshows breekt de verf, waardoor de onderlaag langzaam te voorschijn komt. Daarmee wil hij aangeven dat we het verleden niet verborgen kunnen houden. Hij heeft een punt: als ik later door het centrum van Antwerpen loop, denk ik automatisch terug aan de keren dat ik er eerder was. Specifieke voorvallen schieten me te binnen terwijl ik tegelijkertijd nieuwe herinneringen aanmaak.Wordt vervolgd…