Peter bewondert zijn fotowerk. Uit: ASM #238. Tekening: John Romita Jr. Inkt: John Romita Sr.
Vandaag is het negen jaar geleden dat ik begon met bloggen. Het is een gebeurtenis waar ik ieder jaar even bij stil sta.
Peter bewondert zijn fotowerk. Uit: ASM #238. Tekening: John Romita Jr. Inkt: John Romita Sr.
Bloggen is voor mij net zo inherent aan het leven als eten en slapen. Wat ik ook doe, waar ik ook ben en wat ik ook tegenkom: mijn onderbewuste is dikwijls bezig met kijken of ik er iets mee kan voor mijn blog. Dat dit ook zo zijn nadelen heeft, hoef ik niemand inmiddels meer uit te leggen.
Een paar weken geleden besloot ik al mijn andere blogprojecten op deze site samen te voegen. Oude blogpost van Mike’s Webs en Daily Webhead heb ik geïmporteerd. Dat geeft een fijn gevoel van compleetheid. En ook een gevoel van rust: in die negen jaar produceerde ik zoveel materiaal, het boek lijkt inmiddels wel uit. Of vol geschreven, zo je wilt.
Het viel me bij het doornemen van oude blogposts op dat ik zo mijn stokpaardjes heb en vaak op onderwerpen terugkom. Herhaling is onvermijdelijk in het leven en als je online publiceert. Herhaling moeten we ook niet uit de weg gaan. Online publiceren doen we vaak in series. De ene post leidt tot de andere, soms leidt het tot verdieping op wat je eerder te vertellen had. Soms ook niet trouwens en recycle je gedachten of gebeurtenissen. Soms zonder dat je je daar bewust van bent.
En daarbij: er zijn gewoon bepaalde dingen waar ik heel graag over schrijf, dus waarom zou ik het laten? Wie er genoeg van heeft, klikt simpelweg niet op de link.
Laatst sprak ik hier met blogvriend Peter de Kock over en die antwoordde dat hij zich helemaal niet druk maakt om herhaling: ‘Ik plan mijn blog niet. Ik laat me er graag door verrassen.’ Een mooi uitgangspunt. Ik zet mijn sensoren op scherp en open de deur voor allerlei invallen en echo’s. Laat het een verrassend tiende blogjaar worden.
Strook van de allerlaatste aflevering ‘Calvin and Hobbes’.
De eersteHellraiser (Clive Barker, 1987) had ik ooit wel gezien, maar nog nooit een van de sequels. Omdat een hete zomer toch een soort hel voor mij is, besloot ik om wat meer van de filmreeks te kijken.
Clive Barker baseerde zich voor de eerste film op zijn eigen novelle The Hellbound Heart. Hij schreef ook Hellbound: Hellraiser II geregisseerd door Tony Randel, maar is bij aflevering drie alleen nog maar executive producer.
Pinhead (midden) & co.
Tot nu toe zag ik de eerste drie films en ik heb me erg met ze vermaakt. Hellraiser is een reeks die draait om de figuur Pinhead: een demonische man die leider is van de Cenobites. Wezens van een helse dimensie die naar de aarde komen om zielen op te halen en te martelen. Ze kunnen alleen onze dimensie bereiken middels een zogenoemde Lemarchand box: die vormt een puzzel en wie de onderdelen van het mechanisme op de juiste wijze configureert en dus de puzzel oplost, geeft de Cenobites vrij toegang tot onze dimensie en wordt door de wezens naar de hel meegenomen om tot het einde der tijden gemarteld te worden.
Dacht je dat de middelbare school de hel was, nee hoor, zo ziet de hel eruit.
Marteling
Ik zag erg op tegen die martelingen en dat is stiekem de reden dat ik de Hellraiser-reeks altijd links heb laten liggen. Ik vind naar pratende CDA’ers kijken namelijk al een marteling, laat staan een hels masochistisch buffet waarin haken in lichamen geslagen worden en mensen geketend uiteengerukt worden. Maar tot nu toe valt het sadomasochistische gehalte van de films me nogal mee. Pinhead (Doug Bradley) is een welbespraakte kwelgeest die vooral veel zijn mondje roert maar weinig kans krijgt om zijn martelkunsten te vertonen. Tenminste, relatief weinig in ieder geval. Qua uiterlijk schaar ik hem onder cyberpunk wannabe met een vleugje Matrix, maar dat zou ik natuurlijk nooit in zijn gezicht zeggen, want voordat je het weet lig je op de snijtafel van een autopsie specialist.
Afstandelijk
Wat mij wel opvalt aan de films tot nu toe is dat ik een toeschouwer blijf. Ik volg wat er op het scherm gebeurt met enige interesse, maar voel me niet betrokken bij de personages. Horror is toch ook bedoeld om middels engagement tot op zekere hoogte onze eigen angsten te ondergaan, maar dat heb ik bij Clive Barkers films helemaal niet. Ik geniet van de special effects en de verbeelding van de hel, maar voor de rest blijf ik een grote afstand voelen tot mijn eigen beleving en de verhaalwereld.
Waar dat precies door komt, weet ik niet zo goed. Misschien omdat hetgeen we voorgeschoteld krijgen belachelijk is en verschrikkelijk vergezocht – al geldt dat natuurlijk voor meer horrorfilms. Een helse dimensie is tot daaraan toe, maar als Pinhead in Hellraiser III: Hell on Earth(1992) een onderdeel is van een sculptuur dat tot leven komt… tja, dan krijgt de horror toch een komisch tintje dat de geloofwaardigheid, als die er al enigszins was, teniet doet. (Dat kunstwerk zou overigens wel een suf programma als Tussen Kunst & Kitsch goed verlevendigen, maar dat geheel terzijde.)
In de Hellraiser-reeks wordt dan ook wel een heel theatrale wereld voorgeschoteld. En dat theatrale schept afstand.
Misschien komt die afstand ook wel omdat de verhaaltjes eigenlijk flinterdun zijn en datzelfde ook geldt voor de eendimensionale personages. Het zijn meer types die iets overkomt, dan mensen van vlees en bloed. Het is daarom lastig met ze mee te voelen. Ik geef toe dat vishaken die in huid geslagen worden en vel eraf scheuren, een naar beeld is om naar te kijken, maar als de personages verder niet boeien, stimuleert dit alleen een oppervlakkig soort van identificatie.
Hellraiser is onpersoonlijke horror.
Toch ben ik benieuwd naar de wendingen die de schrijvers in de komende films zullen bedenken om het verhaal op gang te houden. Het leuke aan oudere filmreeksen is dat de sequels van tevoren niet gepland waren. Tegenwoordig wil Hollywood alleen nog maar franchises maken, maar in de jaren tachtig was iedere film een afgerond verhaal. Pas bij succes werd er een vervolg gemaakt en moest er dus een logische reden bedacht worden om Pinhead weer terug te brengen.
Ashley Laurence.Terry Farrell is boos in Hellraiser III.
Schone slachtoffers
Een ding concludeer ik na de eerste drie films met genoegen: Pinhead heeft een goede smaak wat vrouwelijke slachtoffers betreft. In de eerste twee films krijgt hij Ashley Laurence tegenover zich en in Hellraiser IIITerry Farrell. Farrell is bij nerds waarschijnlijk wel bekend als Jadzia Dax uit Star Trek: Deep Space Nine. Beide dames doen geen zeer aan de ogen en het is dus geen marteling om deze actrices in actie te zien. Ook al slaat het allemaal nergens op.
[hr]
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Dit kunstwerk van Thomas Houseago heet Large Owl. Van een afstand dacht ik eerst dat mensen Batmans hoofd hadden neergezet. Het is een van de kunstwerken die dit jaar in de expositie Art Zuid te zien zijn. Ik denk dat Large Owl toch wel mijn favoriete werk is van de editie dit jaar. Zondagochtend hebben Linda en ik Art Zuid op een rustig tempo bezocht. Zuid is sowieso een goede wijk om rustig door te wandelen.
Zaterdag hielp ik Linda en haar collega’s verhuizen. Ze huurden antikraak een studio in een oude school die nu opgeruimd moest worden. In de aula trof ik dit kunstwerk aan. Een ruimteschip wellicht?
De Engelse illustrator en animator Steve Cutts toont in zijn werk een misantropisch en naargeestig mensbeeld. Wat niet wegneemt dat zijn interpretatie van de westerse wereld vaak spot on is.
Ondanks de misère valt er veel te lachen, of grimlachen, zoals met zijn korte animatiefilm Where Are They Now? waarin hij toont wat er van animatiefiguren uit de jaren tachtig geworden is. Bereid je voor op een vadsige Jessica Rabbit, Popeye achter de rollator, Thundercats als vakkenvullers en Transformers in een fastfoodketen.
Heel Amsterdam is in de ban van boten deze week. Heel Amsterdam? Nou ja, ik ken er een paar die niets geven om Sail en ik ben daar een van. Linda is die andere. Woensdag had ik zin om rond te lopen op de NDSM-werf, maar onderweg kwamen we erachter dat het geen rustig bezoekje zou worden: op de kades aan het IJ zaten mensen al vol verwachting uit te kijken naar half twee als Sail zou beginnen. Gelukkig konden we NDSM verlaten voordat de pond niet meer ging en voordat het scheepsgeweld losbarstte zaten wij alweer thuis. Toch was het leuk om de werf even te bezoeken. Er hangt aardige street art.
Sinds we aan het Westerpark wonen ben ik veel meer gaan letten op de vogels, konijntjes en andere beesten. Erg leuk om ze te observeren. Vaak kijken ze terug.
In deze illustratie van Vinz el Tabanas zien we Spider-Mans Black Cat in gevecht met Batmans Catwoman.
Tenminste, de titel van de illustratie Black Cat vs Catwoman impliceert dat het hier om een gevecht gaat. De houding waarin Tabanas de dames getekend heeft, lijkt ook aan te duiden alsof het om een lesbisch onderonsje tussen de stoeipoezen gaat. Vooral omdat Catwoman boos richting de camera kijkt, alsof de twee dames betrapt worden. Het web staat vol met erotische en zelf pornografische afbeeldingen van stripfiguren. Als je wil weten wat Venom met Mary Jane zou uitspoken is dat beeld slechts een google search van je netvlies verwijderd.
Black Cat is een van mijn favoriete personages uit het Spider-Man universum. Ze is een sexy vrouw die haar mannetje staat. Iemand die het avontuur op zoekt en die op ethisch vlak in een schemergebied zit. Daarbij is ze nogal een heethoofd. Gepassioneerd stort ze zich op de relatie met Spider-Man, omdat ze zich aangetrokken voelt tot zijn avontuurlijke kant. Peter Parker laat haar echter koud, wat een bijzondere twist is in het liefdesleven van Peter, waarin Spider-Man meestal een obstakel is. Daarbij is Black Cat onweerstaanbaar: je weet dat ze fout is, toch val je voor haar. Ze is de femme fatale in Spider-Mans wereld.
Net als pa
Black Cat werd gecreëerd door schrijver Marv Wolfman en ontworpen door Dave Cockrum. Ze duikt voor het eerst op in Amazing Spider-Man #194, in een verhaal van Wolfman en tekenaar Keith Pollard.
Black Cat, alias Felicia Hardy, is de dochter van wereldberoemde geveltoerist die in de gevangenis zit. Felicia is nog maar een tiener als ze besluit in de voetsporen van haar vader te treden. Ze begint op die leeftijd met zichzelf te trainen in vechtsporten en te leren hoe je sloten en kluizen open krijgt en beveiligingssystemen omzeilt. Aan het begin van haar carrière maakt Black Cat gebruik van het bijgeloof dat een zwarte kat ongeluk zou brengen. De plekken waar ze haar tegenstanders ontmoet bestudeert ze nauwkeurig zodat ze vallen kan leggen. Wie haar achtervolgt wordt overvallen door allerlei pech – maar die pech is door de slimme planning van Felicia allesbehalve toeval.
Zoals ik eerder beschreef wordt Felicia Hardy verliefd op Spider-Man en besluit zelfs de misdaad op te geven als ze een relatie krijgen. Het is een relatie die vanaf het begin af aan al gedoemd is, want Spider-Man is veel te rechtlijnig voor een stoeipoes als Felicia, die het niet zo nauw neemt met de wet.
Tegenwoordig zijn de twee weer vijanden van elkaar.
Catwoman
Ik heb altijd gedacht dat Black Cat afgeleid was van Catwoman. Hun overeenkomsten gaat verder dan hun katachtige uiterlijk. Ook Catwoman voelt zich aangetrokken tot Batman. Soms werken ze samen om de misdaad te bestrijden. En ook al blijft Catwoman een crimineel, die samenwerking wordt wel eens voortgezet tussen de lakens.
Batman Returns.
Wolfman had Black Cat oorspronkelijk bedacht als tegenstander voor Spider-Woman en zou er heel anders uitzien: ‘She wore a long dress, and had a very 30s look to her. She still employed bad luck, but she was going to be a very, very different type of character. She completely changed when I brought her over to Spider-Man.’ (Uit: Comics Creators on Spider-Man, 2004: 82).
Dit is het origineel van Erik Kriek’s affiche voor het Amsterdam Fantastic Film Festival (editie: 2000). Volgens Jan Doense, die deze prachtige illustratie aan zijn muur heeft hangen, wijkt deze versie iets af van de latere poster. De vrouw had namelijk nog een hand op haar schouder, wat de man een mysterieuze derde hand geeft. Of zou die hand van iemand of iets anders geweest zijn?
Recent werd me gevraagd waarom Spider-Man mijn favoriete stripheld is. Hier is het antwoord.
Axel Watteuw heeft op Geekster.be de rubriek Uit de kast. Hierin gaan verzamelaars helemaal los over hun kleinoden. Hij vroeg of hij mij ook wat vragen mocht voorleggen. Dat vond ik prima natuurlijk, ook al voel ik me geen verzamelaar in de strikte zin des woords. Uiteindelijk is het dan ook een gesprek over Spider-Man geworden dat hier in zijn geheel te lezen is.
Een belangrijke vraag die Axel stelde is: Wat trekt jou aan in Spider-Man?
Laat ik eerst een andere spreker hierover aanhalen.
Gevraagd naar wat Spider-Man nu zo anders maakt dan andere superhelden, antwoordde Roger Stern ooit: ‘Spider-Man is both the cool guy and the outcast – often at the same time. An his powers are crazy weird! He sticks to walls. He skitters around on the ceiling. And he’ll suddenly drop down in front of the bad guys, hanging upside down on a single strand of webbing – all while making fun of them. Spider-Man is the original bad-luck kid. He learned the hard way that he had to use his powers responsibly and is pretty driven. But at the same time, he has a lot of fun with his powers. And that mix of angst and zaniness is what makes Spider-Man an original.’ (Roger Stern, The Spectacular Spider-Writer geschreven door George Khoury).
Nu is Stern een van mijn favoriete Spider-Man-schrijvers ooit, dus ik luister graag naar de man. Zijn uitspraak somt in een notendop op wat voor mij de aantrekkingskracht van dit personage is. Sterker nog: Spider-Man is mijn favoriete fictieve personage ooit. Punt.
In een artikel voor Pulpman in 2011 schreef ik wat volgens mij de charme van Spider-Man is, dat zijn kwetsbaarheid hem menselijk en zo populair maakt. In het interview met Axel geef ik een persoonlijker antwoord op de vraag waarom Spidey mijn favoriete personage ooit is:
Het korte antwoord: Peter Parker. Hij is een feilbaar mens, zoals jij en ik. Ondanks het feit dat hij superkrachten heeft, is zijn leven er niet makkelijker op geworden. Sterker nog: ik denk dat Peter uiteindelijk misschien wel gelukkiger was geweest als hij nooit Spider-Man was geworden. Peter is een prachtig mens, iemand die altijd het goede probeert te doen, ook al kost het hem op persoonlijk vlak heel veel. Zijn vrienden en familie lijden direct en indirect onder het feit dat hij Spider-Man is, toch kan hij zijn webschieters niet aan de wilgen hangen. Goed, zo nu en dan wordt het hem te veel en neemt hij afstand van het Spider-Man zijn, maar dat is altijd van korte duur. Peter geeft nooit op: zelfs als hij een vijand tegenover zich heeft die een paar maten te groot voor hem is, probeert hij deze toch te verslaan. Hij weet immers dat hij met zijn krachten een verantwoordelijkheid heeft jegens andere mensen en zijn geliefden.
Daarbij heeft Spider-Man een fantastische supporting cast. Zijn Tante May is een interessante vrouw en in de loop der jaren verandert ze van een fragiele bejaarde naar een stoere vrouw op leeftijd. En dan heb je natuurlijk Mary Jane Watson, zijn grote geliefde. In tegenstelling tot iemand als Lois Lane, weet Mary Jane zichzelf vaak te bevrijden als ze ontvoerd wordt. Zij is een mooi en positief rolmodel vind ik. Aantrekkelijk, slim en stoer.
En daarnaast is Spider-Man gewoon een heel grappige figuur. Een stand-up comedian bijna, want tijdens de gevechten slaat hij zijn vijanden net zo goed om de oren met grappige opmerkingen en komische beledigingen als met zijn vuisten.
I wonder when Tarzan is moving in down stairs. But in reality I am jealous of course because I would love to have a garden. Even if it’s a small jungle. Or balcony for that matter. In our current appartment we have neither. But I guess that’s life in the city.
Zaterdag 15 augustus werd de expositie Collecting the Force in het Geoffrey Donaldson Institute geopend. Een flinke verzameling unieke Star Wars-memorabilia.
Foto: Barend de Voogd.
Samen met collega’s van Schokkend Nieuws – Mr. Horror Jan Doense, Phil van Tongeren en Lieuwe van Albada – reisde ik af naar Noord-Scharwoude om de opening bij te wonen. Daar troffen we andere Barend de Voogd, Hedwig van Driel en Erik van ’t Holt al in de tuin aan met enkele Stormtroopers van de Dutch Garrison. Het voelde allemaal een beetje als een gezellig schoolreisje en binnen werd dat niet anders. De verzameling die tentoongesteld wordt is van niemand minder dan Roloff de Jeu, de sympathieke presentator op het KLIK! Animatiefestival.
Roloff de Jeu en zijn vrienden. Fotograaf: onbekend.
Grappig dat er tussen de bezoekers ook ietwat verbaasde leden van de locale bevolking rondliepen. Die wilden natuurlijk weten wat die Stormtroopers in Noord-Scharwoude aan het uitspoken waren. Nou ja, poseren met de kids en borrelhapjes eten dus. Er liep ook een miniversie van Darth Vader rond. Blij dat ik niet me dat joch op school hoef te zitten, want zo’n kwaadwillende Jedi naast je in de klas belooft weinig goeds.
Noord-Scharwoude lijkt wellicht een galaxy far, far, away, maar je kunt er met de bus heen. Je kunt de expo bezoeken op elke maandag-, woensdag- en zaterdagmiddag van 14:00 tot 17:00. De tentoonstelling loopt tot januari 2016. In de maanden van de tentoonstelling zijn er in het Geoffrey Donaldson Institute ook nog documentaires over, LEGO-herverfilmingen van en korte films geïnspireerd op STAR WARS te zien.
Dit vind ik een prachtige cover. Vooral de expressie van Luke Skywalker vind ik goed gelukt.
Schokkend Star Wars
In oktober komt Schokkend Nieuws #116 uit en dat wordt – in samenwerking met het GDI – een extra dikke en exclusieve Star Wars-special. Tipje van de sluier: unieke, nog nooit eerder gepubliceerde foto’s van de Europese première van Star Wars op 13 oktober 1977 in Arnhem. De expo en Schokkend Nieuws #116 zijn fijne voorgerechten voordat Star Wars Episode VII: The Force Awakens 16 december in wereldpremière gaat.
