Maandelijks krijg ik van veel uitgeverijen stapels strips toegestuurd. Daar zit veel moois tussen, maar niet alles is geschikt voor de bladen en opdrachtgevers waar ik voor schrijf. Toch wil ik deze uitgaven onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies en kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen. Verwacht vooral veel recent verschenen strips, met zo nu en dan een album dat ik op dit moment lees en waar ik iets over kwijt wil.
Mocht je trouwens nog foto’s hebben van toen Buscema te gast was op de Stripdagen mail die dan naar redactie@eppostripblad.nl. Hier kun jij mijn eerdere vlog over Sal Buscema zien.
Zo was ik vrijdagmiddag in stripwinkel het Beeldverhaal in Amsterdam. Ik had een positieve recensie gelezen over de strip Dood en opgegraven van Jocelyn Boisvert en Pascal Colpron, en wilde een exemplaar kopen. De strip loopt zo goed dat ze in de winkel waren uitverkocht. Gelukkig kon Jeannette, de eigenaar van de winkel, nog een exemplaar bestellen.
Jeannette en ik hebben samen meteen een vlog opgenomen waarin ze vertelt over welke nieuwe strips haar zijn opgevallen de laatste tijd. Meestal draai ik vlogs in het Beeldverhaal wanneer er een signeersessie is, maar nu vond ik het leuk om de eigenaar eens aan het woord te laten. De stripverkoper is immers een uitstervend ras. Hun leven en motivatie om een winkel te runnen, moet gedocumenteerd worden.
Na een kopje koffie nam ik nog een vlog op waarin ik door de winkel loop en laat zien welke verschillende comics, strips en andere items er te koop zijn. Misschien noem ik deze rubriek ‘een rondje door stripwinkel…’ als ik meer van dit soort video’s ga maken.
Omdat de zombiestrip er niet was, besloot ik weer een deel van de reeks Soda mee te nemen. Die ben ik langzaamaan aan het verzamelen. Deel 15 was er niet, maar wel deel 12 en 13. De cover van 12 zag er goed uit dus die werd het. Ik bladerde nog even door het album om er zeker van te zijn dat ik deze nog niet had. Ik zag niets bekends.
Jeannette was zo aardig me dit album cadeau te doen omdat ik de winkel met de vlogs promoot. Thuisgekomen keek ik naar mijn rij Soda-albums en verdomd, ik had dit deel al. Sterker nog, de laatste keer dat ik in Beeldverhaal was, had ik het gekocht. Dat was slechts twee maanden geleden, maar toch kwam geen van de stripplaatjes me bekend voor toen ik vanmiddag in de winkel door het album bladerde. En dat terwijl ik me nu wel kon herinneren dat ik Soda: Code Apocalyps een goed verhaal vond.
Het lijkt wel of de verhalen die ik lees steeds minder goed blijven hangen. Nu lees ik natuurlijk ook heel veel strips en comics voor mijn werk, en kijk ik ook nog eens films en series, dus kan er sprake zijn van een informatie-overload. De hoeveelheid data die ik via het internet tot me neem en de dagelijkse consumptie van een groot aantal YouTube-video’s maken m’n hoofd ook vol. Dat kan de reden zijn. Maar misschien is het gewoon mijn leeftijd. Veertig plus zijn betekent kennelijk dat je vergeetachtiger wordt.
Een tijdje geleden ben ik dan ook maar begonnen met het bijhouden van titels die ik wil kopen in een aantekeningenboekje. Daarin staat bijvoorbeeld welke nummers van Amazing Spider-Man ik nog mis. En wanneer een vlogger een goede tip geeft, schrijf ik die erin. Ik vrees dat ik de administratie van mijn verzameling serieuzer moet gaan aanpakken, om in de toekomst meer dubbele albums te voorkomen.
John Wood is de gefortuneerde directeur van een fabriek in houten keukengereedschappen. Hij heeft een verwaarloosd privéleven en misschien wel daardoor een onbedwingbaar verlangen om te kunnen zien wat zijn nabestaanden na zijn dood zullen doen met zijn nalatenschap: een fabriek, een vermogen, een villa en een huis in het bos. Dus neemt John een rigoureuze besluit: hij verdwijnt.
In de vorm van brieven, tekstberichten, ansichtkaarten en flarden dialogen, maar ook enkele verhalende scènes die alleen uit beelden bestaan, volgen we de veelal absurde ontwikkelingen die John daarmee in werking zet en de onderlinge spanningen die dat oplevert tussen de diverse betrokkenen.
Een eerste kennismaking met een vervolgverhaal van De Generaal (De erfenis van oom Jules), een korte introductie op de vele nieuwe stripverhalen die Peter de Smet tussen 1975 en 1978 publiceerde of wilde gaan publiceren en wat minder bekend reclamewerk van zijn hand.
Hilda en de bergkoning is het zesde deel in deze van deze leuke avonturenreeks en een direct vervolg op het vorige album. Eigenlijk heeft Hilda even genoeg van haar wilde avonturen en heeft ze gezworen dat ze voorlopig niet meer naar buiten zal sluipen. Maar dan wordt ze wakker in het lichaam van een trol en weet niet waar ze is. Hoe redt Hilda zich hier nu weer uit?
More on Peter Pontiac read here.
Het gaat dan vooral om series die ik vroeger las, zoals Spider-Man en de X-Mannen, maar het kan ook een Juniorpress comic zijn die ik nog niet kende. Want met het lezen van die comic is het alsof ik weer even terug in de tijd ga. Ik voel dan nostalgie als het ware in mijn lichaam branden. Een heel fijn gevoel, dat mij al vaak heeft geïnspireerd. Zo was nostalgie de motor voor het schrijven van Mijn vriend Spider-Man. En het is ook een beginpunt van andere projecten waar ik nu mee bezig ben, onder andere de vlogs die ik nu maak over oude comics uit mijn collectie. Welk gevoel wakkert bij jou het vuur aan om dingen te doen en te maken? Is dat ook een nostalgisch gevoel of compleet iets anders? Misschien wel het tegenovergestelde van nostalgie? En wordt je juist geïnspireerd door ideeën voor de toekomst.
Het beste YouTube-kanaal over comics en strips is Cartoonist Kayfabe.
Oorspronkelijk had ik dit nummer van Overstreet’s Fanfare gekocht omdat er een artikel over Spider-Man in stond. Ik was toen nog druk met het schrijven van het boek Mijn vriend Spider-Man, en hoopte dat er nuttige informatie in deze Overstreet Fan zou staan. Nu ik het magazine herlees, ontdek ik allemaal leuke items en artikelen die me nu aanspreken. Ook is het lezen van zo’n oud tijdschrift een soort van tijdmachine, want je ziet wat er in 1997 speelde op de markt en waar mensen zich mee bezig hielden.
Lees ook DAGBOEK VAN EEN GEEK.
Mijn artikel over het schrijven van games en Storyworld vind je hier.