Nostalgie is voor mij vaak een bron van inspiratie. En vaak wek ik dat gevoel op door oude comics te lezen. Een oude comic van Juniorpress bijvoorbeeld.
Het gaat dan vooral om series die ik vroeger las, zoals Spider-Man en de X-Mannen, maar het kan ook een Juniorpress comic zijn die ik nog niet kende. Want met het lezen van die comic is het alsof ik weer even terug in de tijd ga. Ik voel dan nostalgie als het ware in mijn lichaam branden. Een heel fijn gevoel, dat mij al vaak heeft geïnspireerd. Zo was nostalgie de motor voor het schrijven van Mijn vriend Spider-Man. En het is ook een beginpunt van andere projecten waar ik nu mee bezig ben, onder andere de vlogs die ik nu maak over oude comics uit mijn collectie. Welk gevoel wakkert bij jou het vuur aan om dingen te doen en te maken? Is dat ook een nostalgisch gevoel of compleet iets anders? Misschien wel het tegenovergestelde van nostalgie? En wordt je juist geïnspireerd door ideeën voor de toekomst.
De laatste tijd geniet ik weer erg van het uitzicht dat ik heb vanuit mijn werkkamer.
De herfst zorgt voor een constant veranderend schilderij. Het is een duidelijke aanwijzing dat het jaar bijna voorbij is en we binnenkort weer knus rond een kerstboom zitten terwijl de bomen buiten kaal hun kale takken in de koude lucht uitsteken.
Zonder seizoenen zou ons idee van tijd heel anders zijn.
Al merk je aan je eigen lichaam natuurlijk ook het verloop van tijd. Je verandert. Constant maar geleidelijk. Zodat je het bijna niet merkt. Totdat je ’s ochtends in de spiegel kijkt en een zweem grijze haren bij je slapen ontdekt. Die zat er gisteren niet, toch? Of wanneer je zes trappen op moet en merkt dat je dit vroeger deed zonder buiten adem te zijn bovenaan. Het geeft te denken. Meer sporten om je conditie niet slechter te laten worden. Maar ook juist meer rustmomenten nemen om je gedachten weer op een rij te krijgen door heel bewust je denkraam even dicht te doen. Uiteindelijk is het allemaal noodzakelijk onderhoud voor lichaam en geest. De noodzaak daarvan begin ik steeds meer te beseffen.
Dat is een van de redenen waarom ik blij ben met de mindfulnesscursus die ik aan het doen ben. De oefeningen leren me echt weer even stil te staan, te zitten en te liggen. Om met aandacht bepaalde handelingen te verrichten en om meer in het moment te leven in plaats van in het hierna. Ik hoop dat de positieve effecten die ik tot nu heb gemerkt – soms voelt mijn lichaam inderdaad minder jachtig en gestrest – van blijvende aard zijn. Al betekent dit dat ik de oefeningen wel moet blijven doen.
Gisteren zijn Linda en ik naar Zandvoort gegaan om over het strand te wandelen. Vlak voordat we aankwamen begon het te regenen, toch zijn we het strand opgegaan. Ik merkte na een minuut of tien dat mijn jas allesbehalve waterdicht is en ook mijn broek begon aardig wat water op te zuigen. Dat mocht de pret niet drukken, hoewel ik later in een restaurantje pas merkte hoe klam ik was geworden. Pas thuis, toen ik droge kleren had aangetrokken, voelde ik me weer een beetje beter.
Waarom naar het strand? Ik heb altijd het idee dat ik dat moet doen in mijn vakantie. Ik kan immers niet de hele tijd op de bank zitten stripjes lezen. Misschien komt het wel omdat mijn moeder vroeger altijd zei dat het goed was om te wandelen en buiten te zijn. Ik geef haar geen ongelijk, maar in eerste instantie voelt dat altijd als iets wat ik moet doen, in plaats van iets wat ik wil doen. Toch ben ik uiteindelijk altijd blij als ik het toch doe. Vooral achteraf trouwens, als ik weer thuis ben en terugdenk aan de wandeling.
Dat is niet heel mindful. Dat geef ik meteen toe. Ik ben ook niet zo mindful. Niet zoveel als ik zou willen. Mijn hoofd is zelden op de plek waar de rest van mijn lichaam aanwezig is. Lastig. Iets waar ik aan wil gaan werken de komende tijd. Gisteravond zat vlak voor het slapen gaan even niets te doen op de stoel die in mijn kantoor staat en uitkijkt over het Westerpark. Het was eigenlijk de eerste keer in mijn vakantie dat mijn hoofd even rust kreeg.
Nu ben ik al anderhalve week niet op Facebook geweest en ook Twitter laat ik even links liggen. (Linkjes plaats ik nog wel braaf omdat ik weet dat veel mensen vriendjes op Facebook met me zijn omdat ze dit platform als veredelde rss-feed gebruiken.) Ik wil een tijdje leven zonder al die stemmetjes in mijn hoofd die me linkjes aanraden of meninkjes verkondigen. Toch merk ik dat mijn brein daar behoefte aan blijft houden. Het is een verslaving waar je niet makkelijk vanaf komt. Ik niet in ieder geval. Toch wil ik het de komende tijd gaan doen zonder ongevraagde input van anderen. Meer op die stoel gaan zitten zonder iets om handen te hebben.
