Tom Selleck – Michael Minneboo

Aan het einde van seizoen 7 van Magnum P.I. wordt de sympathieke privé detective neergeschoten. De laatste aflevering loopt hij als een spook rond en bezoekt hij zijn vrienden tot het moment dat hij richting de hemel wandelt. Tenminste, zo luidt de beschrijving van deze aflevering. Tot op heden heb ik die nog niet kunnen zien.

Daar bedoel ik mee dat ik er nog een torrent van heb kunnen vinden die werkt. Wel lukte dat voor seizoen 8 dus die heb ik de afgelopen twee weken zitten kijken. In de eerste aflevering van dit seizoen blijkt Magnum in een coma te liggen. Hij is dus gelukkig nog niet dood. Hoe dat komt? De fans pikten het indertijd niet dat ze de serie zo lieten aflopen. Daarom kwam er nog een nieuw seizoen. Nou ja, een half seizoen, want nummertje acht telt slechts dertien afleveringen.

Aflevering 10 is een spoof op Raiders of the Lost Ark. Erg leuk gedaan en een knipoog naar het feit dat Tom Selleck voor Harrison Ford gecast was als Indiana Jones. Doordat de opnames van de film en de serie tegelijkertijd gepland waren, moest Selleck helaas voor de rol bedanken. Hij zat contractueel namelijk vast aan Magnum. Ik ben benieuwd hoe de Indiana Jones-filmreeks er met Selleck uit had gezien. En of het ook zo’n succes was geworden. Niet dat ik Selleck een slechte acteur vind – integendeel. Maar het is wel zo dat iets een succes wordt als alle elementen lijken te kloppen en een magisch geheel vormen. Harrison Ford als Indy Jones is een schot in de roos. Selleck als Magnum ook – evenals de rest van de cast van die serie.

Afl. Legend of the lost art

Overigens kwam ik er van de week pas achter dat John Hillerman die Jonathan Quayle Higgins III gestalte geeft, een Texaan is. Dat mooie Engelse taalgebruik van hem is dus echt acteerwerk.

Het was wederom heerlijk om me weer even onder te dompelen in de wereld van Magnum P.I. Ik moet toegeven dat ik mezelf er vaker betrap op het kijken van televisie uit mijn jeugdjaren. Een tijdje geleden bekeek ik de beste afleveringen van Knight Rider nog eens nadat ik een tweede boek over deze serie had uitgelezen. Ook twee seizoenen van Highlander kwamen voorbij. En in mijn lunchpauze zet ik nu wel eens een aflevering van de eerste serie Transformers-animaties op.

Die serie is natuurlijk echt voor kids, maar ik vind het erg interessant om te constateren hoe kort door de bocht de verhaaltjes van Transformers zijn. Alles gebeurt in een rap tempo, en met een minimale hoeveelheid expositie gaan we van het ene conflict tussen de Autobots en Decepticons naar het andere. Als kind accepteer je dat allemaal, als volwassene heb ik veel meer moeite om hier in mee te gaan. De handgemaakte tekeningen waaruit deze animatiereeks bestaat, kan ik overigens wel waarderen. Ik stel me zo voor dat in een grote hal in een Aziatische animatiestudio er dikke rijen met tekenaars mee bezig zijn geweest. Sommige composities zijn echter heel goed. En de animatieserie is sowieso honderd keer beter dan die rukfilms die er de laatste jaren van zijn uitgekomen.

Overigens heb ik voor mezelf wel een antwoord op de vraag waarom ik zo ver terug ga in de tijd voor mijn tv-plezier. Ik vind de huidige tijd maar vijandig met al dat terrorisme, gedoe met vluchtelingen, de aanhoudende crisis en het belachelijke VVD-kabinet dat zo’n beetje alles van waarde kapot maakt door overal een kosten-batenanalyse op los te laten. Dat is deels natuurlijk maar beeldvorming en de jaren tachtig waren natuurlijk op politiek vlak ook geen pretje, want er was nog steeds een Koude Oorlog en het was in het begin van dat decennium ook crisis. Toch heb ik dat als basisscholier toen niet zo ernstig ervaren. Ik woonde gewoon thuis bij mijn ouders, in een beschermde omgeving. Dat veranderde enigszins toen mijn ouders gingen scheiden, maar dat is weer een ander verhaal. Over het algemeen denk ik aan die tijd terug met warme gevoelens en met dit spreekwoordelijke warme dekentje duik ik graag voor de buis. Al het gezeik buiten de deur even vergetend.

[hr]

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Magnum P.I.: Ook nu nog goed genietbaar

De afgelopen maanden vermaakte ik met afleveringen van de serie Magnum P.I., waarin Tom Selleck de sympathieke privédetective gestalte geeft. Het is allemaal zeer onschuldig en luchtig vermaak, en ondanks het feit dat die serie ook alweer dertig jaar oud is, nog zeer genietbaar.

Magnum woont in het luxueuze gasthuis (Robin’s Nest) op het Hawaiiaanse eiland Oahu op uitnodiging van de eigenaar Robin Masters, een bekende auteur van spannende boeken wiens gezicht men nooit te zien krijgt. Magnum mag er verblijven in ruil voor onderhoud en bewaking van het landgoed. Robin’s Nest wordt gerund door de Engelsman Jonathan Quayle Higgins III (John Hillerman), een ex-sergeant-majoor van het Britse Leger. Higgins wordt bijgestaan en bewaakt door twee zeer goed getrainde Dobermanns, Apollo en Zeus die het niet zo hebben op Magnum.

De detective heeft twee goede vrienden, TC en Rick, die hem geregeld helpen zaken op te lossen. TC is een helikopterpiloot die een toeristisch charter bedrijfje runt genaamd Island Hoppers en Rick de eigenaar van een luxe privé-club. De twee vrienden worden in de afleveringen overigens ook vaak genoeg gebruikt als comic relief. Vooral TC moet het in dat opzicht ontgelden.

De serie is een creatie van Glen A. Larson (daar is ie weer) en Donald P. Bellisario.

Vietnam
Interessant is dat de verhalen vaak naar het verleden verwijzen. Magnum is een voormalig US Navy SEAL die in Vietnam gediend heeft. Als er ooit een film over het personage gemaakt wordt, zal zijn geschiedenis ongetwijfeld een update krijgen en zal hij in een meer recentere oorlog hebben gediend. Bijvoorbeeld in Afghanistan of Irak. In principe zijn oorlogen in dat opzicht inwisselbaar. Maar omdat de serie zich in de jaren tachtig afspeelt, wordt er dus veel verwezen naar gebeurtenissen waar huidige series het zelden nog over hebben, simpelweg omdat die generatie aan het uitsterven is. Dat vind ik erg interessant.

Volgens wikipedia was Magnum P.I. een van de eerste series die op positieve wijze een beeld schetste van de Vietnam-veteraan:

“Magnum P.I. is een combinatie van actie, comedy en drama. De impact van de show reikte verder dan de simpele plots van het personage dat telkens de misdaad van de week oploste. Ze maakte een aanklacht tegen de moeilijkheden die Vietnamoorlog-soldaten ondervonden met het zich terug aanpassen in en aan het burgerlijke leven. Een feit is dat Magnum een van de eerste series was die geregeld op zoek ging naar de impact van de Vietnamoorlog op de Amerikaanse culturele “psyche”. Magnum P.I. was dan ook uniek in het medialandschap van Amerika in de jaren 1980.

Magnum en zijn vrienden zijn niet beschaamd om in Vietnam gevochten te hebben. Ze hebben wel emotionele en lichamelijke littekens over gehouden aan die oorlog, maar alle drie kijken ze er op terug met trots. Het was een nieuwe benadering van de Vietnamveteraan: gewoonlijk werden deze in de Amerikaanse media geportretteerd als dolgedraaide soldaten zoals in de films First Blood en Apocalypse Now.”

Behalve sociale relevantie, biedt de serie natuurlijk genoeg eye-candy. Niet in de laatste plaats geldt dat voor de prachtige knalrode Ferrari 308GTS waarin Magnum rondrijdt, maar ook voor de aantrekkelijke guest stars die Thomas Magnum inhuren.

De meeste afleveringen staan overigens op zichzelf. Je kunt gewoon ergens in de serie beginnen en verder kijken, of willekeurig wat afleveringen kijken. Zo waren series vroeger. Nu heb je meestal te maken doorlopende verhaallijnen die ervoor zorgen dat je een serie van begin tot eind kijkt. Dat is leuk kijken, als de serie goed is. Toch vind ik die oude formule ook wel weer aardig. Iedere aflevering beginnen we met een vrijwel schone lei: het vriendinnetje dat Magnum vorige week had, is opeens als sneeuw voor de zon verdwenen. Misschien wordt er ooit aan haar gerefereerd, waarschijnlijk niet.

Rick: Larry Manetti en T.C.: Roger E. Mosley. Bron afbeeldingen (behalve bovenste twee): magnum-mania.com/Pics/

Genderbender
Ik heb Tom Selleck altijd een sympathieke acteur gevonden en Magnum lijkt hem een rol op het lijf geschreven te zijn. Toch is er ook iets geks aan Selleck als Magnum. Aan de ene kant is hij heel mannelijk, of wat we in de jaren tachtig in ieder geval onder die term verstonden: open bloesjes waaruit het borsthaar rijkelijk prijkt, een dikke snor onder zijn neus en korte, zeer korte broeken waardoor zijn gewaxte benen goed te zien zijn. Als Magnum boos wordt of vrolijk is, gaat zijn stem omhoog, wat hem een wat verwijft stemgeluid geeft. Met die snor en zijn korte broekjes zouden we hem tegenwoordig kunnen aanzien als een verdwaald lid van The Village People. Hij is dus mannelijk, maar is ook wat verwijfd. Maar misschien is dat ook juist hetgeen wat hem zo sympathiek maakt.