Tag: Michael Keaton

Categorieën
Film Filmrecensie Spidey's web Strips

Filmrecensie Spider-Man: Homecoming

Tom Holland stars as Spider-Man in Columbia Pictures' SPIDER-MAN™: HOMECOMING.

Spider-Man: Homecoming biedt een frisse kijk op de bekende stripheld. De filmversie wijkt behoorlijk af van de strips, maar wie daar overheen stapt, kan goed genieten van deze goedgemaakte actie-comedy.

Spider-Man and Iron Man in Columbia Pictures’ SPIDER-MAN™: HOMECOMING.

Stiekem heb ik altijd gewenst ooit helemaal alleen in de bioscoopzaal te kunnen zitten om ten volle van een film te kunnen genieten. Zonder telefonerende en schreeuwende eikels. Zonder kauwgeluiden en ander afleidend ongemak. Donderdag 29 juni kwam die wens uit. En ook nog eens bij de nieuwste Spider-Man-film.

Op uitnodiging van NBC Universal mocht ik Spider-Man: Homecoming alvast bekijken omdat ik misschien bij een radioprogramma erover mag vertellen. Een van de perks van het schrijven van een boek over Spidey. Donderdag was er geen persvoorstelling, maar een moment waarop de operateur de film proefdraaide om te controleren of de ondertiteling helemaal in orde was. Ik zat dus nagenoeg alleen in de zaal. Heerlijk kijken was dat.

Spider-Man: Homecoming van regisseur Jon Watts is natuurlijk de nieuwste poging om een franchise op te starten rondom de leukste superheld ooit bedacht. De trilogie van Sam Raimi bevatte in ieder geval twee heel goede delen. De twee films met Andrew Garfield waren duidelijk minder. Homecoming zou best eens het begin kunnen zijn van een langdurende filmreeks, want het is een zeer geslaagde actie-comedy geworden.

Het verhaal in een notendop:
Na zijn ontmoeting met de Avengers in Captain America: Civil War keert Peter Parker (Tom Holland) onder begeleiding van zijn nieuwe mentor Tony Stark (Robert Downey Jr.) terug naar huis, waar hij woont bij zijn tante May (Marisa Tomei). Peter probeert zijn dagelijkse leven weer op te pakken, terwijl hij ervan droomt om met de Avengers samen te werken en de wereld te redden. De Vulture (Michael Keaton) gebruikt buitenaardse technologie om de onderwereld van nieuwe wapens te voorzien. Spider-Man probeert dit tegen te houden, maar heeft nog een hoop te leren voordat hij dit soort gevaar een halt toe kan roepen. Ondertussen belt Tony Stark maar niet om hem uit te nodigen voor een nieuwe missie.

Marvel’s Captain America: Civil War
Spider-Man/Peter Parker (Tom Holland)
Photo Credit: Film Frame
© Marvel 2016

Eigentijds
De filmmakers van Spider-Man: Homecoming hebben niet geprobeerd om een zo getrouw mogelijke adaptatie van de Spider-Man-strip van Stan Lee en Steve Ditko te maken. Ergens is dat wel slim, want die hebben we al gezien dankzij Sam Raimi. Homecoming laat zien hoe Spider-Man eruit ziet als hij in de huidige tijd was bedacht en niet in 1962.

De filmmakers zijn mijns inziens goed geslaagd in het overbrengen van hoe een tiener van nu het krijgen van superkrachten zou ervaren. Peter Parker maakt er, zoals je je kunt voorstellen, vaak nogal een potje van. Pure onervarenheid. En hoewel hij van Tony Stark een geavanceerd kostuum krijgt, vergeet Mr. Iron Man er ook een training bij te geven.

(l to r) Jon Favreau, Robert Downey Jr. and Tom Holland in Columbia Pictures’ SPIDER-MAN™: HOMECOMING.

Het verhaal is een waar ‘coming of age van een superheld’-verhaal. Peter Parker moet langzaam in zijn rol als Spider-Man groeien. Daar ligt de focus op en minder op Michael Keatons interpretatie van de Vulture – ook al is het verfrissend dat de film met de origin van de schurk begint. Eigenlijk is het een superheldenfilm met een vleugje John Hughes. Vooral het tweede deel van Homecoming voelt aan als een highschool-film.

Diversiteit, jonguh
Het eigentijdse karakter van de film zien we ook terug in de cast: men heeft duidelijk rekening gehouden met de wens een meer diverse cast in films te zien. Dat juich ik uiteraard toe, al vind ik het altijd gek als blanke strippersonages opeens door een andere etniciteit worden gespeeld. Ik zie dan liever dat ze gewoon nieuwe personages bedenken.

Jacob Batalon (left) and Tom Holland in Columbia Pictures’ SPIDER-MAN™: HOMECOMING.

Ned is Peters beste vriend en wordt gespeeld door de Filipijnse Jacob Batalon. Zijn rol in het verhaal is die van komische sidekick. Hij lijkt helemaal niet op Ned Leeds uit de strips, die nooit Peters schoolgenoot was. Waarom dan toch de naam Ned geven, vraag ik me dan af. Hetzelfde geldt voor andere castleden. Eigenlijk lijken de filmmakers alleen de namen gebruikt te hebben van de personages en verder hebben ze deze naar eigen inzicht ingevuld.

Het mooiste voorbeeld hiervan is Tante May, gespeeld door de wonderschone Marissa Tomei. Zij is een jongere, meer bijdetijdse May dan we eerder zagen.

Marisa Tomei stars as Aunt May in Columbia Pictures’ SPIDER-MAN™: HOMECOMING.

Het is alsof de makers enkele bouwstenen van het Spider-Man universum hebben gebruikt en de rest erbij hebben verzonnen om zo tot een nieuw paleisje te komen.

Ergens snap ik dat wel, want deze incarnatie van Spidey moet goed passen in het Marvel Cinematic Universe, vandaar dat Tony Stark als een soort surrogaatvader wordt opgevoerd. Oom Ben wordt bijvoorbeeld nergens in de film genoemd. Hoe Peter zijn krachten kreeg, slechts terloops. Dat laatste is prima, want hoe Peter Spider-Man wordt, dat weten we nu wel. Peter probeert aan Stark te bewijzen dat hij klaar is voor het grote werk, zodat hij ook bij de Avengers kan aansluiten. Het is duidelijk dat hij behoefte heeft aan een vaderfiguur in zijn leven, maar waarom wordt nergens expliciet vermeld.

Michael Keaton stars in Columbia Pictures’ SPIDER-MAN™: HOMECOMING.

Hoog spel
De beste actiescène komt halverwege de film, als Spider-Man op het Washington Monument moet klimmen – je weet wel, die enorme stenen naald – om zijn vrienden uit een crashende lift te redden. Er staat hier echt veel op het spel omdat Spider-Man nog geen volgroeide superheld is. Zoals zo vaak in superheldenfilms, is het gevecht met de Vulture aan het einde van de film, overdadig en chaotisch.

Spider-Man works to stop the elevator from falling in Columbia Pictures’ SPIDER-MAN™: HOMECOMING.

Kortom, de Spider-Man in Spider-Man: Homecoming is niet Mijn vriend Spider-Man, de held die ik ken uit de strips, maar wel een heel erg interessante held. Homecoming is een leuke introductie voor mensen die Spider-Man niet kennen van de eerdere films of de oorspronkelijke comics. En de liefhebbers van de strip die door de vingers willen zien dat dit een heel vrije adaptatie is van Spider-Man, kunnen genieten van een erg grappige, actierijke superheldenfilm.

Let op: er zitten twee scènes in de aftiteling, waarvan eentje helemaal aan het einde.

SPIDER-MAN: HOMECOMING draait vanaf 5 juli in de bioscoop, in 3D en IMAX 3D.
#SpiderManHomecoming

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: The Founder

The Founder vertelt het verhaal van de geschiedenis van McDonald’s en hoe een doortastende ondernemer ervoor zorgde dat een restaurant uitgroeide tot een miljardenbedrijf.

asterix_mcdonaldsTegenwoordig kom je filialen van McDonald’s overal tegen. Zelf eet ik er niet, want ik vind het niet lekker wat ze bij de Mac serveren, maar dat deze fastfoodketen inmiddels een mondiaal begrip is, kun je niet ontkennen. Nooit heb ik stilgestaan bij de geschiedenis van McDonald’s maar de film The Founder vertelt op boeiende wijze over het ontstaan van de franchise.

Fastfoodrevolutie
The Founder is geen documentaire, maar een biografische film over Ray Kroc, een deur-aan-deurverkoper die weinig succes heeft, totdat hij de gebroeders McDonald ontmoet. Deze heren runnen begin jaren vijftig van de vorige eeuw een zeer succesvol hamburgerrestaurant in het zuiden van Californië. Hun geheim is een zeer efficiënt ingerichte keuken waardoor klanten binnen dertig seconden hun bestelling krijgen. Ze bieden een zeer beperkt menu en iedere hamburger die serveren bevat dezelfde ingrediënten. Ook revolutionair: mensen halen het eten af bij het venster en krijgen alles in wegwerpbakjes. Geen bestek en geen afwas dus, wat veel kosten bespaart.

Dit klinkt ons allemaal bekend in de oren en daardoor sta je er niet bij stil hoe revolutionair de uitvinding van Dick en Mac McDonald’s eigenlijk is. In die tijd had je namelijk wel drive-in restaurants, maar daar ging van alles mis: je moest lang wachten op je eten en vaak kreeg je iets anders dan je besteld had. Bij McDonald’s kon je heel snel eten krijgen en dat eten waar dan ook consumeren. In je auto bijvoorbeeld. De uitvinding van fastfood past perfect bij de Amerikaanse mythe van het altijd onderweg zijn. Niet zo gek dus dat twee Amerikanen het hebben uitgevonden.

Ook interessant: de broers McDonald wilden vooral kwaliteit bieden. Iets wat je je nu niet meer voor kunt stellen als je noodgedwongen bij McDonald’s je tanden in een hamburger zet.

thefounder-michael-keatonHet was Kroc die medeverantwoordelijk is voor het vervagen van de kwaliteitsnorm. Kroc, fantastisch gespeeld door Michael Keaton, ziet een buitenkans en weet de broers ervan te overtuigen met hem in zaken te gaan, zodat ze landelijk allerlei filialen van McDonald’s uit de grond kunnen stampen. De film volgt daarna vooral Krocs weg naar succes en laat gaandeweg ook zien hoe meedogenloos deze man zaken doet.

De leukste scène vond ik het moment waarop de twee broers enthousiast aan Kroc uitleggen hoe ze op hun formule zijn gekomen. Nick Offerman en John Carroll Lynch spelen twee broers die duidelijk affectie voor elkaar voelen en elkaar waarderen. Dat ze gaandeweg de film vooral worden geportretteerd als goedgelovige sukkels, nemen we maar voor lief, want Keatons personage is goed gelaagd en zeer geslaagd. Kroc is niet een volledige bad guy, maar zijn karakter is ambigue. Je houdt lang sympathie voor deze gedreven ondernemer die eindelijk eens kans ziet op succes.

Na het zien van The Founder had ik meteen zin om een hamburger te gaan eten, maar uiteraard niet bij bovengenoemde restaurantketen. In plaats daarvan zijn Linda en ik gaan zitten in een klein eetcafé bij ons in de buurt, waar de hamburgers heel inefficiënt per bestelling en met de hand worden gemaakt van lekker en goed vlees. Zoals de gebroeders McDonald ze dus eigenlijk bedoeld hadden.

The Founder. Regie: John Lee Hancock
Vanaf 5 januari in de bioscoop.

Categorieën
Film Spidey's web Strips

Spidey’s web: Homecoming fan-art

Ik moet een beetje oppassen dat ik de komende kerstvakantie niet elke dag op Tumblr blijf hangen, maar voorlopig vermaak ik me goed met alle mooie visuele vondsten daar.

Zo kwam ik deze fan-art poster van BosLogic tegen voor de aankomende Spider-Man-film.

homecoming-fan-art-boslogicIk heb natuurlijk de trailer van Spider-Man: Homecoming gezien, maar heb mezelf voorgenomen niet over aankomende films meer te speculeren. Ik word zo langzamerhand gek van alle geruchten, vermoedens en andere angsten die online verspreid worden over films, ver voordat ze in de bioscoop te zien zijn.

We gaan wel zien wat het uiteindelijk wordt.

Voorlopig vind ik deze poster erg tof en ben ik zeer in mijn nopjes met Michael Keaton als The Vulture, wat een van mijn favoriete Spidey-schurken is.

Categorieën
Film Strips

Benieuwd naar Doctor Strange

Wat superheldenfilms betreft is er nog maar een film waar ik dit jaar echt naar uit kijk en dat is Doctor Strange.

Doctor Strange-Poster 3De synopsis van de film luidt als volgt:

In Marvels Doctor Strange volgen we het verhaal van de wereldberoemde neurochirurg Dr. Stephen Strange. Zijn leven verandert drastisch na een verschrikkelijk auto-ongeluk dat het einde van zijn carrière betekent. Wanneer de traditionele medische wetenschap hem in de steek laat, gaat hij noodgedwongen op zoek naar genezing en hoop, in de mysterieuze enclave van Kamar-Taj. Hier ontdekt hij de geheimen van een verborgen wereld vol mystiek en verschillende dimensies. Strange staat voor de keuze; terugkeren naar zijn bestaan vol welvaart en aanzien, of alles achter zich te laten en de wereld verdedigen tegen duistere krachten uit andere dimensies als machtigste magiër.

Benedict Cumberbatch ziet er overtuigend uit als Stephen Strange. Het kostuum dat hij draagt op de poster en in de trailers lijkt veel op dat uit de comics. Fijn dat ze bij de Marvel-films dit gegeven van superhelden zoveel mogelijk omarmen. De X-Men moesten in 2000 nog rondlopen in zwarte, leren uniformen. En tegenwoordig is het nog steeds wachten tot Wolverine in live-action te zien is een van zijn klassieke outfits.

Verder vermoed ik dat Cumberbatch een boeiende interpretatie zal geven van een van mijn favoriete superhelden. Als Sherlock is hij goed te pruimen in ieder geval en ook in The Imitation Game was zijn optreden sterk.

Overigens had ik het ook niet erg gevonden als Michael Keaton Strange gespeeld zou hebben. Weliswaar levert dat een ouder personage op – wellicht is Keaton hier al te oud voor – maar desondanks vind ik zijn uiterlijk en zijn vaak scherpe optreden goed bij het personage passen. Keaton is in staat om heel duidelijk op het randje van sanity en insanity te spelen. Ik ben daarom erg blij met zijn casting als The Vulture in Spider-Man: Homecoming.

Conceptart van Spider-Man: Homecoming
Conceptart van Spider-Man: Homecoming

Ik maak me meer zorgen over Mads Mikkelsen als schurk Kaecilius. Te vaak zien we eendimensionale schurken in superheldenfilms. Het zou mooi zijn als de tegenstrever van Strange een gelaagd en boeiend personage is. Eerder vertelde de acteur over zijn personage het volgende:

‘He’s not a villain in that way – he’s a man who believes in something else than the hero. That doesn’t mean that he doesn’t want to make the planet look wonderful or he wants to save the world as well, but he has a different way of doing it. He is the antagonist, of course, but he’s not necessarily wrong.’

De tweede trailer van Doctor Strange ziet er in ieder geval veelbelovend uit. Al kreeg ik wel het idee dat ze dezelfde trucendoos als die van Inception hebben gebruikt. Bovendien moet je films eigenlijk nooit op hun trailer beoordelen natuurlijk, want de trailer van Batman v Superman zag er ook veelbelovend uit en we weten allemaal hoe dat is afgelopen, maar goed, die film werd dan ook gemaakt doon regisseur die de ballen verstand heeft van verhalen vertellen. Dat laatste geldt gelukkig niet voor producent Kevin Feige en regisseur Scott Derrickson.

Overigens legt vlogger Nerdwriter haarfijn uit waarom de films van Zack Snyder zo verschrikkelijk zuigen en waarom Justice League waarschijnlijk ook ruk zal zijn. Snyder plakt grootse momenten aan elkaar, maar vergeet tussendoor ook nog een echt verhaal te vertellen. Misschien heeft hij begin jaren negentig te veel Image-comics gelezen. Hoe dan ook Justice League sla ik naar alle waarschijnlijkheid gewoon lekker over. En ook Suicide Squad staat niet hoog op mijn wensenlijstje.

Doctor Strange is vanaf 27 oktober 2016 te zien in de Nederlandse bioscopen.

Categorieën
Strips

Batman-sticker

Deze Batman-sticker kocht ik in 1989. Recent plakte ik hem eindelijk op de dummy waar ik aantekeningen in maak voor mijn artikelen over strips.

batman sticker

De Batman-sticker is geproduceerd door het bedrijf Mister Badge. Volgens mij hadden ze dat jaar een ook licentie voor T-shirts en Caps van Batman, want 1989 is natuurlijk het jaar dat Tim Burtons eerste Batman-film uitkwam.

De sticker heeft dus jarenlang op een bestemming gewacht, want stickers moet je ergens op of in plakken. Vroeger vond ik dat zonde. Wat als het schrift waar ik de sticker op plakte niet meer zou gebruiken of vol was en weg moest? Wat als de kast waar ik de sticker op had geplakt omgedraaid werd of weg moest? Dan zou ik de afbeelding niet meer kunnen zien.

En dus bewaarde ik de stickers maar in een doosje om ze nu en dan te bekijken. Zo konden ze nooit wegraken en bleven ze altijd goed. Of nu ja: van sommigen werkt de lijmlaag na een paar jaar niet meer goed. Heb je dan eindelijk een mooie bestemming voor je sticker gevonden, wilt ie niet meer plakken.

Daarvan heb ik geleerd dat je je sticker maar beter meteen ergens op kunt plakken. En dat hij daarna na een tijdje weg is… Ach, zo is het leven nu eenmaal. Alles is vergankelijk.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Black Cat versus Catwoman

In deze illustratie van Vinz el Tabanas zien we Spider-Mans Black Cat in gevecht met Batmans Catwoman.

Black-cat-vs-Catwoman-by-Vinz-el-TabanasTenminste, de titel van de illustratie Black Cat vs Catwoman impliceert dat het hier om een gevecht gaat. De houding waarin Tabanas de dames getekend heeft, lijkt ook aan te duiden alsof het om een lesbisch onderonsje tussen de stoeipoezen gaat. Vooral omdat Catwoman boos richting de camera kijkt, alsof de twee dames betrapt worden. Het web staat vol met erotische en zelf pornografische afbeeldingen van stripfiguren. Als je wil weten wat Venom met Mary Jane zou uitspoken is dat beeld slechts een google search van je netvlies verwijderd.

Black Cat is een van mijn favoriete personages uit het Spider-Man universum. Ze is een sexy vrouw die haar mannetje staat. Iemand die het avontuur op zoekt en die op ethisch vlak in een schemergebied zit. Daarbij is ze nogal een heethoofd. Gepassioneerd stort ze zich op de relatie met Spider-Man, omdat ze zich aangetrokken voelt tot zijn avontuurlijke kant. Peter Parker laat haar echter koud, wat een bijzondere twist is in het liefdesleven van Peter, waarin Spider-Man meestal een obstakel is. Daarbij is Black Cat onweerstaanbaar: je weet dat ze fout is, toch val je voor haar. Ze is de femme fatale in Spider-Mans wereld.

Net als pa
Black Cat werd gecreëerd door schrijver Marv Wolfman en ontworpen door Dave Cockrum. Ze duikt voor het eerst op in Amazing Spider-Man #194, in een verhaal van Wolfman en tekenaar Keith Pollard.

Black Cat, alias Felicia Hardy, is de dochter van wereldberoemde geveltoerist die in de gevangenis zit. Felicia is nog maar een tiener als ze besluit in de voetsporen van haar vader te treden. Ze begint op die leeftijd met zichzelf te trainen in vechtsporten en te leren hoe je sloten en kluizen open krijgt en beveiligingssystemen omzeilt. Aan het begin van haar carrière maakt Black Cat gebruik van het bijgeloof dat een zwarte kat ongeluk zou brengen. De plekken waar ze haar tegenstanders ontmoet bestudeert ze nauwkeurig zodat ze vallen kan leggen. Wie haar achtervolgt wordt overvallen door allerlei pech – maar die pech is door de slimme planning van Felicia allesbehalve toeval.

Zoals ik eerder beschreef wordt Felicia Hardy verliefd op Spider-Man en besluit zelfs de misdaad op te geven als ze een relatie krijgen. Het is een relatie die vanaf het begin af aan al gedoemd is, want Spider-Man is veel te rechtlijnig voor een stoeipoes als Felicia, die het niet zo nauw neemt met de wet.

Tegenwoordig zijn de twee weer vijanden van elkaar.

batman catwoman 66

Catwoman
Ik heb altijd gedacht dat Black Cat afgeleid was van Catwoman. Hun overeenkomsten gaat verder dan hun katachtige uiterlijk. Ook Catwoman voelt zich aangetrokken tot Batman. Soms werken ze samen om de misdaad te bestrijden. En ook al blijft Catwoman een crimineel, die samenwerking wordt wel eens voortgezet tussen de lakens.

Batman Returns.
Batman Returns.

Wolfman had Black Cat oorspronkelijk bedacht als tegenstander voor Spider-Woman en zou er heel anders uitzien: ‘She wore a long dress, and had a very 30s look to her. She still employed bad luck, but she was going to be a very, very different type of character. She completely changed when I brought her over to Spider-Man.’ (Uit: Comics Creators on Spider-Man, 2004: 82).

Categorieën
Bloggen Film

‘Kijken acteurs naar hun eigen films?’

‘Luisteren zangers naar hun eigen ceedees? Kijken acteurs naar hun eigen films? En lezen schrijvers hun eigen boeken?’ vraagt Frits Jonker zich af in een recente blogpost.

spidey-met-krant_webEen intrigerende vraag. In een recent interview met Cinema.nl vertelde Michael Keaton dat hij nooit de films kijkt waarin hij een rol speelt. ‘Nou ja, Birdman vind ik hij zo bijzonder dat hij die film nog wel een paar keer zal kijken,’ vertelt hij in het interview. Ik vroeg me meteen af hoe Keaton de premières van zijn films dan uitzit. Zit hij de hele voorstelling met zijn ogen dicht in de zaal? Of bedoelt Keaton dat hij na de première de film nooit meer ziet. Zou hij niet meer naar de films kijken om te voorkomen dat hij te zelfbewust wordt? Ik zou het hem graag een keer vragen. Zelf heb ik de meeste van zijn films meerdere malen gekeken. Vooral Batman, maar ik ga nu niet bekennen hoe vaak ik die film heb gezien.

Ondertussen blijft de vraag van Jonker door mijn hoofd spoken. Luisteren zangers naar hun eigen cd’s? Frank Evenblij vertelde me ooit dat hij samen met zijn broer op bezoek ging bij Eddy Wally. Toen ze buiten zijn huis stonden om aan te bellen hoorden ze dat Wally zijn eigen muziek in de woonkamer aan had staan. Nu is Wally natuurlijk wel een apart slag artiest, dus ik neem aan dat hij in dit geval eerder de uitzondering dan de regel is.

Wat het lezen van eigen stukken betreft, kan ik zelf antwoorden. Als ik een artikel eindelijk bij mijn opdrachtgever inlever, ben ik er al zo vaak doorheen gegaan dat ik mijn stukken niet meer lees als ze uiteindelijk in print verschijnen. Als ik de artikelen online zet, scan ik ze nog wel om de opmaak goed te krijgen. Blogposts lees ik wel eens terug. Vooral als ze aardig oud zijn. Dan is het leuk herinneringen ophalen.

Hoe zit dat eigenlijk bij jou? Lees jij oud werk nog wel eens terug?

Categorieën
Film Strips

Zonnende Batmen

Fotograaf onbekend. Bron: darkangelhasfallen.tumblr.com/

Verschillende Batmen uit diverse perioden liggen even lekker bruin te bakken in de zon. Toch vreemd gedrag voor een nachtwezen, maar een te grappige foto om niet te delen.

Welk kostuum vind jij het mooist? Zelf ga ik voor het Keaton-model. Dat is de eerste zwartgekleede Batman na Adam West.

Fotograaf onbekend. Bron: darkangelhasfallen.tumblr.com/
Fotograaf onbekend. Bron: darkangelhasfallen.tumblr.com/
Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: Birdman

Keaton en Norton in 'Birdman'.

Laatst fantaseerde ik dat Michael Keaton voor een derde keer zijn Batman-pak zou aantrekken en dat hij samen met Tim Burton nog een Batman-film zou maken.

Keaton en Burton op de set van 'Batman'
Keaton en Burton op de set van ‘Batman’

Natuurlijk is hij nu 25 jaar ouder dan toen hij de superheld in 1989 speelde, maar dat zou juist een interessante karakterstudie kunnen opleveren: hoe gaat het een kwart eeuw later met zijn versie van Bruce Wayne. We zullen dat waarschijnlijk nooit weten, want ik acht de kans op een dergelijke film zeer gering.

Theater versus film
Dus moeten we het maar doen met Birdman van Alejandro Gonzàles waarin Keaton de acteur Riggan Thomson speelt. Thomson heeft zijn roem te danken aan het feit dat hij drie films de fictieve superheld Birdman speelde en hoopt zijn slapende carrière te reanimeren door op Broadway een theaterbewerking van een kort verhaal van Raymond Carver te regisseren en daarin te acteren. Thomson wil erkenning dat hij meer kan als acteur dan alleen als superheld in een financieel succesvolle filmserie spelen. Uiteraard haalt de theaterwereld, vertolkt door een recensente die je carrière kan maken of kraken, haar neus op voor Thomsons artistieke ambities. ‘Je bent geen acteur, je bent slechts een celebrity!’ snauwt ze Thomson toe als hij haar in een bar een drankje brengt en hoopt dat ze over de première een positieve recensie zal schrijven. Hierin herkennen we de klassieke tegenstelling waarin acteren voor film als minderwaardig wordt gezien ten opzichte van het echte werk, dat in het theater plaatsvindt.

Keaton en Norton in 'Birdman'.
Keaton en Norton in ‘Birdman’.

Gonzàles, die ook een van de scenaristen is, bedient zich van meer archetypische situaties in Birdman. De dochter van Thomson (Emma Stone) snakt naar erkenning van haar vader en probeert dat te verhullen door zich rebels op te stellen. Lesley (Naomi Watts) ziet met haar rol in het toneelstuk eindelijk haar wens om op Broadway te spelen uitkomen, wat een bevestiging zou zijn van haar talent. Als de hoofdrolspeler van het stuk gewond raakt, suggereert ze aan Thomson om haar vriendje Mike (Edward Norton) te casten: een bekend acteur die zeker de kassa zal doen rinkelen, maar ook een betweter die claimt op het toneel de waarheid te kunnen verkondigen. En, zo blijkt, alleen daar geen last te hebben van erectiestoornissen. Mike lijkt meer problemen te veroorzaken dan Thomson lief is, en die heeft met de stem van het personage Birdman in zijn hoofd, die fungeert als Super Ego, al problemen genoeg om zijn hoofd erbij te houden.

(Zelf)respect
Wat de personages gemeen hebben is dat ze allemaal verlangen serieus genomen te worden. Ze laten hun zelfrespect afhangen van het oordeel van anderen en van oppervlakkige zaken als roem. Zoals een grappige sequentie in Birdman toont, is roem tegenwoordig niet meer afhankelijk van het hebben van enig talent: Thomson wordt een hit op YouTube als hij zichzelf per ongeluk buitensluit en in zijn onderbroek door de straten van New York het theater probeert binnen te komen.

Het prachtige affice van 'Birdman'
Het prachtige affice van ‘Birdman’

Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) is een interessant zwartkomisch drama waarin zeer sterk geacteerd wordt door alle leden van de cast. De film is opgenomen in long takes en lijkt uit een vloeiende beweging te bestaan, ook al spelen de gebeurtenissen zich af in de loop van enkele dagen. Dankzij digitale technieken zijn de cuts nagenoeg onzichtbaar. Het spelen van long takes maakt dat van acteurs het uiterste wordt gevraagd. Net als in het theater spelen ze scènes helemaal uit en mogen er geen fouten worden gemaakt. Daarbij zit de camera hen extra dicht op de huid waardoor de toeschouwer geen enkele nuance hoeft te missen. Een tour de force die voor Keaton, Norton en Stone drie van de in totaal negen Oscarnominaties opleverde.

Surrealisme versus realisme
Hoewel Gonzàles op sommige momenten suggereert dat Thomson speciale telekinetische krachten lijkt te bezitten en dus meer Birdman is dan zijn omgeving zou vermoeden, zitten er ook scènes in de film die dit idee juist ontkrachten. Een prachtige sequentie waarin Keaton over de straten van New York vliegt, eindigt met een boze taxichauffeur die achter hem het theater in loopt omdat hij de rit niet betaald heeft. De surrealistische elementen vormen samen met de long takes, die een gevoel van realisme oproepen, een mooie mix die een film oplevert die de moeite van het kijken waard is. Door het sterke spel en de vorm van de film overstijgt deze de archetypische en misschien soms wat clichématige situatie.

Ook is de parallel met Keatons verleden als Batman eigenlijk maar zeer oppervlakkig en meer een aardig feitje dan dat dit echt belangrijk is voor de boodschap van Birdman dat roem slechts kortstondig is en dat we allemaal het gevoel willen hebben dat we er toe doen, maar dat het gevoel van eigenwaarde uit jezelf moet komen.

Birdman or The Unexpected Virtue of Ignorance draait vanaf 22 januari 2015 in de bioscoop.

Categorieën
Film Filmrecensie Video

VoorDeFilm: Batman (1989)

Het is 25 jaar geleden dat Batman van Tim Burton uitkwam. Een goede reden om de film te behandelen in de webserie VoorDeFilm.

onset89024VoorDeFilm is een kanaal op YouTube waar een vaste groep filmkenners wekelijks inleidingen geeft op oude en nieuwe films, van arthouse tot blockbuster. Ze zetten uiteen waar de films over gaan, hoe deze tot stand kwamen en waarom ze absoluut het kijken waard zijn. Het project is geesteskind van Menno Kooistra die de items vakkundig opneemt met green screen en daarna strak monteert.

23 juni 1989 ging Batman in première in de Verenigde Staten. In Nederland kwam de film pas op 13 oktober uit. Het was immers nog de tijd voor torrents, tegenwoordig brengt Hollywood zoveel mogelijk de films wereldwijd op hetzelfde moment uit. Ik zag Batman op 14 oktober als twaalfjarige en mijn leven was nooit meer hetzelfde. In deze geïmproviseerde bespreking poog ik uit te leggen waarom.

Overigens moet ik mezelf wel even corrigeren. Ik noem Anton Furst de art director van de film, maar hij was natuurlijk de production designer van Batman. (Dat krijg je ervan als je een recensie volledig ter plekke improviseert.)

Kijk vooral ook naar de andere introducties, want het begint al een mooie verzameling te worden, dat VoorDeFilm.

Categorieën
Film Strips

Column: Ontmaskerd

Dredd 3D
Illustratie: Paul Stellingwerf

Met Barend de Voogd, hoofdredacteur van filmblad Schokkend Nieuws, zat ik aan de koffie in de Balie, toen hij me vertelde dat regisseur Martin Koolhoven zou gaan stoppen met zijn column. Of ik geen zin had om de nieuwe columnist van Schokkend Nieuws te worden. Zo’n vraag beantwoord je niet met ‘nee’ natuurlijk.

Schokkend Nieuws is al jaren hèt Nederlandse filmblad als het om horror, sciencefiction, fantasy, anime en cultfilms gaat. Het is een eer om daar een bijdrage aan te mogen leveren. Aldus geschiedde. Aangezien ik twee weken geleden mijn tweede epistel bij de redactie inleverde, leek het met hoog tijd om de eerste column online te publiceren:

‘Mij zie je niet met een emmer op mijn kop,’ moet Sylvester Stallone gedacht hebben toen hij de rol van Judge Dredd in de gelijknamige stripverfilming op zich nam. Het merendeel van de film uit 1995 zien we hem dan ook zonder de helm rondlopen die Dredd zo typeert. Sterker nog: in de strip zet de Rechter van de Toekomst hem nooit af. Fans over de hele wereld slaakten dan ook een zucht van verlichting toen bekend werd dat Karl Uban die Dredd gestalte geeft in Dredd 3D, zich niet schuldig maakt aan dergelijke heiligschennis.

Zo zijn stripfans: ze willen het liefste een zo trouw mogelijke adaptatie zien. Christopher Nolan snapt dat deels: in The Dark Knight Rises draagt schurk Bane de gehele film een soort zuurstofmasker voor zijn mond. Goed, in de strip draagt hij een masker dat zijn gehele gezicht bedekt, maar een kniesoor die daar op let. Dat Bane door een masker praat is immers al vervelend genoeg, want erg verstaanbaar is hij daardoor niet. En dat terwijl deze met testosteron opgepompte terrorist de neiging heeft om ellenlange, Shakespeariaanse speeches af te steken om de ideologie achter zijn terreurdaden te duiden. Tenminste, ik vermoed dat zijn toespraakjes daarover gaan, het gemompel kan net zo goed betekenen dat hij zijn favoriete menu van de Thai aan het opzeggen is.

Dredd 3D

Acteurs zijn doorgaans niet zo blij met dikke lagen make-up of gezichtsbedekkende maskers: ze belemmeren hun expressies waardoor het veel lastiger is om emoties over te brengen, laat staan dat het spel genuanceerd kan zijn. Sprekende ogen kunnen dit enigszins compenseren: Hardy kijkt de hele film dan ook intensief chagrijnig; ook de heldere ogen van Michael Keaton spreken boekdelen in het Batmanmasker uit de Tim Burton-films. Willem Dafoes Green Goblin wordt echter pas bedreigend op het moment dat hij zijn kostuum niet aan heeft en heel schizofreen met zichzelf in de spiegel praat.

Door het gezichtsbedekkende masker kunnen we ons moeilijker in het personage verplaatsen. Het Spider-Man masker van Tobey Maguire gaat niet voor niets zo vaak kapot op cruciale momenten. In de eindconfrontatie met de Green Goblin in de eerste Spider-Man-film (Sam Raimi, 2002) is Maguires masker dan ook flink gehavend. Omdat we nu de stress, pijn en vermoeidheid van zijn gezicht af kunnen lezen, kunnen we ons beter inleven en krijgt het gevecht meer emotionele diepgang. Daarbij duidt de gehavende staat van zijn kostuum ook nog eens aan hoe slecht Spidey eraan toe is. In dat opzicht kan een kostuum ook een narratief middel zijn.

Na het zien van de trailer vermoed ik dat we bij Dredd 3D weinig emotionele diepgang hoeven te verwachten. De helm kan daarom net zo goed opblijven.

Categorieën
Film

Tim Burton in Parijs

Het leven is wat mij betreft het fijnst als wensen uitkomen. Recent begaf ik me in Parijs om de tentoonstelling over Tim Burton te aanschouwen. In 2009 schreef ik er al over toen de expositie in het MoMa in New York te zien was.  Toen kon ik er helaas niet heen, maar nu was Tim Burton – L’exposition in La Cinémathèque française, het filmmuseum in Parijs. Een Thalysritje later stond ik samen met mijn vriendinnetje en heel veel andere bezoekers het werk van deze eigenzinnige filmmaker te bewonderen.

Houdini
De expositie gaat ver terug in het verleden van de in Burbank geboren en getogen animator. Van oude schetsen en ontwerptekeningen, halve ideeën, gedichten en verhaaltjes tot en met 8-mm films die hij als tiener maakte. Aandoenlijke experimenten met stop-motion en een ‘documentaire’ over Houdini waarin Tim zelf de grootmeester der ontsnapping speelt. Deze film maakte hij als schoolproject. Eigenlijk moest Burton een boek over Houdini lezen, maar omdat hij veel te laat begonnen was met zijn huiswerk, besloot hij maar een filmpje te maken. In het filmpje zien we onder andere hoe de jonge filmmaker zichzelf op een treinrails vastbindt en ‘ontsnapt’ voordat de trein voorbij raast en hem plet. De voorbijrazende trein wordt gesuggereerd doordat Tim heel snel met zijn camera langs de trein rent en de wielen filmt.

Nog grappiger is de parade nachtmerries die voorbijkomt als Tim Burton – met bril – in bed gaat liggen slapen. Burton mengde eigen opnames met foto’s van horrorfilms. Juist, de fascinatie met het vreemde, horror en buitenbeentjes zat er al vroeg in bij Burton. Uiteindelijk wordt de jonge held wakker om vervolgens door een grote papieren prop achtervolgd te worden. De humor van een tiener.

Batman
Ik ben als sinds mijn twaalfde fan van Burton. Mijn passie voor zijn oeuvre begon met de film Batman – wat een prachtige film was dat! Nog nooit was er een serieuze superheldenfilm gemaakt. Alle stripverfilmingen daarvoor waren flauwe, campy producties zoals de Batman jaren zestig-serie met Adam West, of slechte lowbudgetfilms met zulke slechte special effects dat ze niet zouden misstaan in een Ed Wood epos. Nee, dan Burtons Batman, waarin een getormenteerde Michael Keaton een ietwat verstrooide Bruce Wayne speelt die in een leren pak met vleermuisvleugels de misdadigers van Gotham de stuipen op het lijf jaagt; met een charismatische Jack Nicholson als de Joker en een prachtige art direction: in het Gotham City van Anton Furst voel je bijna hoe de hel vanuit het riool omhoog komt.

Goed, vergeleken met de realistische aanpak van Christopher Nolan is er veel aan te merken op de Batman van Burton – butler Alfred zou nooit Vicky Vale in de Batcave binnenlaten bijvoorbeeld en waarom Bruce nu eigenlijk besloot een vleermuis te worden wordt niet verklaard – maar Burtons Batman combineerde stripelementen met het sprookjeachtige dat alle Burtonfilms in zich hebben en daarbij zette de succesvolle blockbuster een filmtrend die tot heden ten dage voortduurt.


Kort gezegd: Burtons Batman maakte diepe indruk op mij. Daarom was ik ook zo blij dat maar liefst drie maskers van de eerste film stonden opgesteld. Bob Ringwood ontwierp het eerste Batman-pak. Een niet zo handig kostuum overigens: wie het masker draagt kan onmogelijk zijn hoofd draaien – lekker ongemakkelijk voor een held die constant in gevechtssituaties terechtkomt. Ook woog het zo’n 25 kilo wat Batman spelen voor Keaton tot een zware baan maakte.

Dat even terzijde: ik beleefde een nerdgasm toen ik met mijn neus tegen op de vitrine gedrukt stond om alle details van de maskers goed te kunnen zien. De sporen van slijtage, opgelopen tijdens het filmen, waren duidelijk zichtbaar.

Je mocht van de expositie geen foto’s maken. Daar waren de Fransen heel streng in: de aanwezige bewakers hielden de bezoekers nauwlettend in de gaten. Bij één verkeerde beweging kwamen ze al dreigend op je af, iets Frans blaffend. Toch heb ik snel mijn telefoon ter hand genomen om deze plaatjes te schieten, want zo’n kans laat een fan niet liggen. Ik zal waarschijnlijk nimmer zo dicht bij een belangrijk relikwie uit mijn jeugd komen. Snel schoot ik een paar foto’s en stopte toen nonchalant mijn telefoon weer in mijn zak. Geen bewaker had me gezien gelukkig.

Een paar jaar geleden was ik net zo blij toen ik op het Imagine Film Festival het publieke interview met Burton bijwoonde. Je held een paar meter van af zien zitten, wie wil dat niet? (Goed, inmiddels heb ik een paar helden kunnen interviewen, da’s eigenlijk nog leuker.)

Levende schetsen
Een ander juweeltje in de expositie zijn enkele animatiefilms die nog in de schetsfase zijn blijven steken. Een ervan een afstudeerproject van Burton waarin de tekeningen uit zijn schetsboek geanimeerd zijn. Prachtig om te zien hoe die schetslijnen tot leven komen. Eigenlijk is het een soort voorversie van wat een animatiefilm kan worden, maar eerlijk gezegd vind ik dat onafgemaakte er juist erg mooi aan. Details die er niet zijn kun je immers zelf invullen. Zo’n beeld geeft de toeschouwer ruimte.

Sleepy Hollow. Nog een ‘illegale’ foto.

De expositie was op sommige punten teleurstellend. Een paar films zijn ondervertegenwoordigd, zo was er weinig te zien over Sleepy Hollow, Ed Wood en Big Fish. Ook had ik graag wat originele ontwerpschetsen van Gotham City gezien. Gelukkig hingen er wel wat tekeningen van Burton van Catwoman, Penguin en The Joker. Ik heb het vermoeden dat de versie van het MoMa uitgebreider was, want in video’s daarover zie ik stukken voorbijkomen die ik niet in Parijs heb gezien.

Een ander nadeel was de grote belangstelling voor Burton. Er waren heel veel mensen aanwezig waardoor je vaak drukker was met het ontwijken van andere toeschouwers dan het bekijken van de items. Dit euvel heb je natuurlijk wel vaker in musea, maar zeker bij zoiets unieks als deze expositie waar veel te zien is, vind ik het extra zuur.

Eigenlijk zou men een speciale aanbieding moeten doen, dat je de tweede keer voor de halve prijs binnen mag bijvoorbeeld. Er valt immers zo veel te zien dat je niet alles in een bezoek tot je kan nemen. Het is gewoon te veel.

Gelukkig heb ik de catalogus ooit al eens in Londen gekocht. Deze bevat niet alles, maar een selectie van het tekenwerk van Burton. Smullen voor de liefhebber! Er was in Parijs nog een extra dikke catalogus te koop, met een gesigneerd printje, maar ik vond 250 euro wat duur. Eens kijken of de catalogus zonder poespas online aan te schaffen is voor een gunstiger prijs.
Na zo’n twee uur Tim Burton – L’exposition liep een geïnspireerd mens naar buiten.

Kennelijk mochten sommige mensen wel hun videocamera ter hand nemen. Deze repo is niet heel bijzonder goed gedraaid, maar geeft wel een beeld van wat er op de expositie te zien is: