Stad van klei van Milan Hulsing is een bewerking van een novelle van Mohammed El-Bisatie. Het verhaal speelt zich af in zanderig en warm Egypte, waar ambtenaar Salim het plan heeft opgevat om de salarissen en bonussen van een politiekorps van een verzonnen stad te innen. Zijn bankrekening zwelt langzaam aan, maar zelf krijgt Salim steeds minder grip op de realiteit. Zijn verzonnen stad laat hem niet met rust en zelfs de fictieve politiechef, wiens salaris hij nu int, zit hem op de hielen. Stad van klei laat zien hoe een goed doorgevoerde leugen iemand tot waanzin kan drijven.
Zaterdag liepen Linda en ik van huis naar het Centraal Station om de trein naar mijn vakantie-adres te pakken. Onderweg pauzeerden we voor een kopje koffie en een broodje. Terwijl ik genoot van een jonge kaas ging het leven buiten in rap tempo door.
Aan de voorkant van ons huis staat een steiger. Boven ons maken buren te veel herrie, en ook in de buurt wordt al meer dan een jaar verbouwd. Tijd om te vertrekken? Ik dacht het wel.
Met nog anderhalve maand te gaan voordat The Amazing Spider-Man op het witte doek slingert, wordt de spanning extra opgevoerd door de filmmaatschappij: een clip van maar liefst vier minuten is op de Amerikaanse buis en op het interpret te zien.
Niet dat we heel veel nieuws zien: ze hebben vooral eerdere trailers door elkaar gehusseld. Goed, het fragment begint met een nieuwe sequentie op een brug waarin Spider-Man een kind uit een vallende auto redt. Daarna is het vooral een kwestie van déjà vu, vermengd met een paar spectaculaire webslinger shots.
Waar we vooral weinig van zien is The Lizard, de schurk uit de film. Logisch, want daar moeten we vooral nieuwsgierig naar blijven. Waar ik nu al te veel van heb gezien, is Peter Parker die zijn masker afdoet. Een van de makken van Ultimate Spider-Man, de reeks waar deze film op gebaseerd is, is dat schrijver Brian Michael Bendis Peter Parker om de haverklap laat ontmaskeren. Er is bijna niemand die niet weet dat Peter Parker en het webhoofd dezelfde persoon zijn. Iets wat ik altijd een zwaktebod heb gevonden. Het ziet ernaar uit dat de film van Marc Webb op dezelfde toer gaat.
Maar daarbij speelt voor mij nog iets: Ultimate Spider-Man is niet de ‘echte’ Spider-Man, maar een alternatieve versie van het webhoofd, dus laat deze verfilming me meer koud dan de serie van Sam Raimi waar tien jaar geleden (!) het eerste deel uitkwam en die gebaseerd was op de reeks Amazing Spider-Man. Raimi gebruikte de verhalen van Stan Lee en Steve Ditko als basis, Webb het alternatieve universum dat door Brian Bendis is geschapen. Bendis heeft een goede reputatie als het om strips schrijven gaat, maar liet met de verhaallijn over dood van Peter Parker toch behoorlijk wat steekjes vallen. Sommige van zijn beslissingen en aanpassingen op het Spidey-concept waren heel slim, met anderen was ik minder gelukkig als lezer.
Uiteindelijk maakt het niet uit: er bestaan nu eenmaal verschillende versies van het Spider-Man-verhaal en die kunnen heel goed naast elkaar bestaan. Jonge lezers zullen zich misschien beter kunnen vinden in de Peter Parker van Bendis, ik hecht meer waarde aan Peter die ik al sinds jaren ken. Mocht de film van Webb tegenvallen, dan duik ik weer gewoon met mijn hoofd in de strips en doe probeer ik The Amazing Spider-Man te vergeten.
Na de World Press Photo tentoonstelling, zijn Marco, Karin, Linda en ik wat gaan eten bij De Bekeerde Suster waar ze supergoede hamburgers serveren. Je gaat het leven toch wat zonniger inzien door een goede maaltijd en dito gesprekspartners.
Van de week heb ik samen met Karin Ramaker en Marco Raaphorst de expositie van World Press Photo bezocht. Een verzameling foto’s vol dood en verderf, want vooral naar nieuws scoort. Toepasselijk dus dat de tentoonstelling in de Oude Kerk in Amsterdam is, waar onder de grond mensen liggen begraven. Sommigen al sinds de zestiende eeuw zo bleek. Oude lijken onder afbeeldingen van nieuwe.
Binnenkort (zo rond de Stripdagen Haarlem) verschijnt er een nieuwe bundel van cartoonist Hallie Lama. Hallie Lama houdt ’t kort wordt alweer zijn vierde publicatie bij uitgeverij Xtra. Nieuwsgierig toog ik naar Hilversum waar ik Hallie er uitvoerig over sprak. Wat mogen we van het werkje verwachten en waar verwijst de titel naar? Bekijk het video-interview.
Net als bij de gesprekken met Erik Kriek bestaat het interview uit twee video’s. Deze gaat over Hallie Lama houdt ’t kort, de ander over Hallie’s cartoonwerk, toekomstplannen en de vrouwen in zijn humoristische wereld. Die komt binnenkort online.
Aan de wandel in de buurt van mijn vakantie-adres doet dit plaatje me opeens denken aan de Wizard of Oz. Het zal wel door die gele bloemen komen, al hoort dan eigenlijk het pad geel te zijn natuurlijk.
The Men Who Stare at Goats. Laatst gezien met Johan. Vreemde doch grappige film. Tussen alle kolder door zaten ook een paar uitspraken die juist weer heel waar klonken. Aanrader. Wie wil nu niet George Clooney met een snor zien?
Op mijn vakantie-adres staat een doos vol met oude strips. Veel Europees werk, waaronder enkele Kuifje-albums die ik ben gaan lezen. Wie weet uit welk album deze twee plaatjes komt, wint een No Prize…
