Categorieën
Bloggen

Zes jaar bloggen: Opnieuw beginnen

Illustratie: Emma Ringelberg

Eind augustus leef ik alweer zes jaar op het web. Wat mijn sabbatical tot nu toe vooral heeft duidelijk gemaakt is dat ik bepaalde zaken vanaf nu anders wil aanpakken. Dat betekent onder andere dat ik anders ga bloggen.

Zes jaar geleden begon ik aan dit avontuur, niet precies wetende wat we allemaal stond te wachten. Ook had ik geen vooropgezet plan toen ik de eerste posts op Mike’s Webs schreef. Alles was een groot, spannend avontuur. Maar er is veel veranderd in die jaren. Het vrijblijvende van het bloggen is verdwenen. Ik weet niet precies wanneer dat gebeurde, maar waarschijnlijk ergens toen mijn site MichaelMinneboo.nl als portfolio dienst ging doen. Ik voelde me toen verplicht om vooral over strips te bloggen, want dat is het medium waar ik als freelance journalist het meeste over schrijf.

Verplichting
Op een gegeven moment ben ik ook veelvuldig ook stripnieuws gaan schrijven, want een stripjournalist houdt nu eenmaal alles bij. Het werd een gewoonte om iets met de persberichten te doen die mijn mailbox verstopten. Een expositie hier, een boekpresentatie daar. Natuurlijk meldde ik dit soort gebeurtenissen ook vaak omdat ik de betreffende stripmaker graag mag of omdat de strip interessant vond, maar vaak ook gewoon omdat ik me verplicht voelde het nieuws te brengen. Voordat ik het goed en wel doorhad postte ik zes, soms zeven publicaties per week op mijn site.

Waarom dat een probleem werd? Ik deed er nog zo veel naast. Stukken in opdracht, video’s, een parttime baan bij de VARA en daartussendoor beleefde ik nog een rijk gevuld sociaal leven.

Toegegeven: de hogere frequentie en de focus op strips, deed het aantal bezoekers exponentieel toenemen. De statistieken gingen door het dak! Maar de blogposts misten vaak persoonlijkheid. En ik had op den duur het gevoel geleefd te worden door mijn blog. Het vrijblijvende was ervan af. Ook de zin eigenlijk. Het kwam vaak genoeg voor dat ik nog even snel een berichtje online zette, ook al had ik eigenlijk wat anders te doen; ook al had ik eigenlijk zin om wat anders te doen.

Als bloggen te veel op werk begint te lijken, als iets wat op je to-do-lijst staat en nog even afgewerkt moet worden voordat de dag om is, dan is het plezier ver te zoeken.

Je blog als middel om je reputatie mee op te bouwen; je blog als winkeltje; personal branding, dat soort dingen. Het is goed om je bewust te zijn van wat je uitdraagt op het web, maar wie zich als merk gedraagt, verliest zijn menselijkheid. Je bent immers de hele tijd druk bezig met hoe je op anderen overkomt en de zorg een positief beeld van jezelf neer te zetten. Voordat je het weet kom je steeds verder van je kern af te staan. En dan komt je blog ook automatisch steeds verder van jezelf af te staan. Je bent aan het bloggen, niet een doorlopende advertorial over jezelf aan het schrijven.

Fuck Personal Branding dus! En fuck de ‘vind-mij-alsjeblieft-leuk-mentaliteit’ die door Facebook en Twitter gecultiveerd wordt! Dat gesmeek van mensen en bedrijven om een like is simpelweg pathetisch. Mensen die alleen maar leuk gevonden willen worden zijn saai, voorspelbaar en laten bovendien nooit het achterste van hun tong zien. Ik wil echtheid, authenticiteit en menselijkheid. (En kennis van zaken is, uiteraard, ook niet onbelangrijk.) En dat kan ook online.

In mijn pauze van de afgelopen maanden blogde ik nog zo nu en dan, vooral om de vorderingen van mijn sabbatical bij te houden en één keer om een filmrecensie te schrijven. Het verplichte gevoel verdween. Ik weet nog dat ik een park in Utrecht zat op een vrijdagmiddag. De zon scheen, ik zat een boeiend boek van Grant Morrison te lezen en ik voelde absoluut niet de drang om daar iets over te bloggen, te schrijven of te zeggen. Dat bankje, het boek, de zon en de rust waren voldoende om mij een gevoel van vervulling te geven. De online wereld was niet uit mijn hoofd verdwenen, wel de behoefte om daar op dat moment, deel van uit te maken. (En de paradox van het blogleven is natuurlijk dat ik er nu – indirect – nog steeds over blog als voorbeeld voor niet-bloggen.)

Illustratie: Emma Ringelberg

Een leven zonder bloggen, natuurlijk is het mogelijk. Toch wil ik niet zo ver gaan. Ik vind het veel te leuk om stukjes te schrijven, te reageren op andere blogs en een dialoog te voeren met lezers van mijn blog. Maar dat kan ook met mate. Laat het ritme van het leven de flow van je blog bepalen, niet andersom.

Daarom ga ik het vanaf nu als volgt aanpakken: ik ga schrijven vanuit behoefte en plezier. Niet vanuit verplichting of een misplaatst gevoel van druk. Niemand zegt de blogger dat hij moet bloggen, behalve het stemmetje in zijn hoofd. Dat stemmetje ben je zelf.

Dit is mijn blog, dus dit is mijn visie op de wereld. Like it or not, I don’t care.

Nieuwe rubrieken
Natuurlijk heb ik mijn vrije tijd wel nagedacht over mijn blogje en welke kant ik ermee op wil gaan. Ik heb een paar nieuwe rubrieken bedacht waar ik graag mee aan de slag wil. Ik blijf schrijven over strips, want daar ligt mijn hart. Ik breng graag boeiende beeldverhalen en stripmakers onder de aandacht, want ik vind dat dit moet gebeuren. Er kan immers niet aandacht genoeg zijn voor strips. Ook zal ik heus nog wel stripnieuws brengen als ik het boeiend en relevant vind, maar een echte nieuwssite zal dit blog nooit worden. Voor de typische stripnieuwtjes zijn al genoeg blogs in de wereld.

Net als voorheen zullen post over film, animatie en het bloggen ook voorbijkomen, evenals een persoonlijk verhaal. Want persoonlijkheid is wat een blog maakt of breekt. Dit is mijn blog, dus dit is mijn visie op de wereld. Like it or not, I don’t care.

De frequentie van de posts hangt helemaal af van de hoeveelheid zin die ik voel en de tijd die ik beschikbaar heb. Verder zie ik wel welke kant het op gaat. Ik ben benieuwd naar het komende blogjaar en naar de weg die ik af ga leggen. You’re welcome to join me.

Categorieën
Bloggen Media

Je bent geen merk, laat zien wie je bent

Illustratie: Emma Ringelberg

Personal branding was ’the thing of the day’. Ooit. Jezelf via social media neerzetten als een product, is niet hoe het moet, volgens Olivier Blanchard. Hij gaat voor authenticiteit.

You know what we used to call people with “personal brands” before the term was coined? Fakes. So here is a simple bit of advice for 2012: Don’t be a fake. Drop the personal branding BS. You don’t need it.

If you really want to brand something, focus on your business, on your blog, on your product. If your product is you, I hope your name is Lance Armstrong, Tom Cruise or Lady Gaga, because otherwise you aren’t thinking clearly about this. A brand is ultimately an icon. Are you an icon? No. You aren’t. And if you ever become one, you won’t need to worry about building a personal brand.

Have I seen your face pop up on billboard ads for Nike, Ford or Chanel? Are you on Wheaties boxes? Do you have your own action figure? Do designers call your agent asking if you would wear their clothes to award shows? No? Then you aren’t a product or a brand.

Ik ben niet zo van de tips en goeroe’s, maar vind het lijstje met tips dat Blanchard in zijn blogpost geeft, behulpzaam. Nou ja, behalve dat gezeur over kleding wellicht.

Wat je wel en niet laat zien
We hoeven personal branding wat mij betreft niet meteen bij het afval te zetten. De positieve kant ervan is dat je bewust bent van wat je wel en niet online publiceert. Bewust omgaan met het beeld dat je van jezelf presenteert. Je hoeft je daarbij niet meteen te gedragen als een reclameman en alleen maar bezig zijn met het neerzetten van een positief imago. Twitteraars die constant vertellen hoe druk ze het wel niet hebben en van de ene leuke opdrachtgever naar de andere hollen, volg ik niet. Niemand wil constant belaagd worden door reclametweets.

Het is niet slecht om te laten zien waar je goed in bent, maar toon dit. Ik kan wel zeggen dat ik een specialist ben op het gebied van het beeldverhaal, maar het is beter om dat te laten zien door inzichtelijke artikelen te publiceren. Precies wat Blanchard zegt in punt 1: Talk less, do more, vergelijkbaar met het credo: show, don’t tell.

Blanchard pleit er ook voor dat je vooral jezelf bent online:

5. Just be yourself. If I have learned anything from Facebook’s new Timeline feature, it’s this: It’s fun to be yourself. It’s easy to forget that, especially when the “personal branding” industry would have you shift your focus away from the little flaws that make you… well, you.

Hou het persoonlijk maar let op wat je prijsgeeft
Het is goed om na te denken over wat je wel en niet deelt via social media, je blog of welke openbare publicatievorm dan ook.
Eerlijk zijn en dingen dicht bij jezelf houden zijn goede uitgangspunten. Hou je uitingen persoonlijk en laat jezelf zien op je blog. Laat zien wat je van dingen vindt, wat je bezighoudt, wat je verwondert en waar je kwaad van wordt. Dat maakt je een mens, geen merk.

Toch hoef je ook niet meteen alles op je blog te zetten. Ik zit zelf niet te wachten op de meest ongemakkelijke bekentenissen van mensen op hun blog. Laatst publiceerden enkele bloggers opeens onbekende feiten van zichzelf onder het mom van ‘Als je me echt zou kennen, zou je weten dat…’. Ingrid Prent liet zich inspireren door Challange day:

Een grensverleggende methode uit Amerika, die onder andere wordt ingezet om pesten op scholen tegen te gaan en wederzijds respect te stimuleren. Door spelletjes af te wisselen met serieuze gesprekken, worden leerlingen uitgedaagd om verborgen gevoelens naar elkaar uit te spreken. Centrale vraag: wat weten we nu eigenlijk van elkaar? Vrij weinig, is de constatering.

Groot verschil: scholieren doen daarin ontboezemingen in een veilige omgeving, het internet is geen veilige, gesloten omgeving. Je deelt de informatie niet alleen met bekende bezoekers van je blog, maar iedereen die bij toeval op je site terechtkomt. Geen idee dus eigenlijk aan wie je al die privé-informatie prijsgeeft. Iedereen moet natuurlijk zelf weten wat hij op zijn of haar blog doet, maar dit soort bekentenissen gaan wat ver, wat mij betreft. Ik hoef niet alles van je te weten. Sommige informatie moet je bewaren voor intimi en hoeft niet op het web geslingerd te worden waar jan en alleman het kan lezen.

Met dank aan Jeroen Mirck, die naar de post van Blanchard verwees.

Categorieën
Bloggen

Het goede voorbeeld?

Nu blog ik op MichaelMinneboo.nl officieel sinds 14 februari dit jaar. Een nieuwe webstek, een vers begin en meer doelgericht bloggen. En tot nu toe bevalt het me prima. Daarom vind ik het erg leuk dat mijn site deze week is gebruikt in de cursus Creatief webbloggen. Als het goede voorbeeld nog wel.

Karin Ramaker, een van de creatieve webhoofden die ook Blog-art organiseert en verder bezig met vele andere interessante projecten, gaf de cursus aan de Volksuniversiteit in Den Haag.

Karin schreef me het volgende:

De reden waarom ik jouw blog uitkoos:

  • Ondanks dat ik afraad om een paginaknop te gebruiken voor je blog, dus niet ‘aan de voorkant’ vind ik het bij jou dus wel werken;
  • Het werkt omdat je meteen wél laat zien wie jij bent en wat je doet en dus persoonlijke info laat zien om de lezer te boeien.
  • Je hebt van je blog een authentiek iets gemaakt door een stripfiguur van jezelf in je layout te verwerken. Mensen zullen je herinneren, ook aan je ‘brand’.
  • Je layout is kleurrijk maar niet te druk.
  • Je teksten zijn, ondanks lange posts, vermakelijk en je laat veel beeld zien.
  • Je blog is helder en heeft een fijn lettertype.

Dat zijn natuurlijk leuke dingen om te lezen. Vooral omdat het concept van deze site weloverwogen tot stand is gekomen. Mede dankzij Paul Stellingwerf, die het design onder handen nam.

Under construction
Toch is er ruimte voor verbetering vind ik. Daar ga ik de komende tijd dan ook aan werken. Zo heb ik nog plannen om de blogs die ik graag lees onder de aandacht te brengen door middel van een blogroll te installeren of op een andere manier, en wil ik de sectie onder de videobutton nog uitbreiden. Dat is het mooie aan vloeibaar publiceren: je kunt altijd alles aanpassen.

Ondertussen blijven we vrolijk door bloggen.