Vrijdagavond de laatste aflevering gezien van House of Cards. We hebben dit vijfde seizoen in zo’n twee weken gekeken.
House of Cards kon me toch minder boeien dan de voorgaande seizoenen. Misschien komt het omdat het alweer lang geleden was dat ik de serie zag en veel van het voorgaande was vergeten. Veel verwijzingen naar eerdere afleveringen ontgingen mij dus. Pas bij aflevering vijf of zes zat ik er weer een beetje in.
Maar toch kon de plot van deze reeks nieuwe afleveringen me minder boeien. Alles kabbelt maar een beetje voort, zonder dat het nu echt veel indruk maakt. Misschien komt dat ook wel omdat er in onze realiteit nog een grotere gek in het Witte Huis zit dan de personages in deze serie zijn. Ik ben de Amerikaanse politiek daardoor behoorlijk beu.
Nog ergerlijker vind ik dat Claire Underwood nu ook door de vierde muur breekt en de kijker aanspreekt. Dat betekent waarschijnlijk dat zij de hoofdrolspeler is geworden van de serie, maar maakt alles nog eens minder realistisch.
En ik heb een probleem met Robin Wright. Ik vind het een vervelende actrice om in actie te moeten zien. Ze speelt Claire Underwood zo onderkoeld, dat ze net zo statisch acteert als een koelkast. In Wonder Woman overtuigde ze ook niet echt. Ze zet geen levende personages neer, hoogstens een sim. Heel vervelend.
Hoe dan ook, door zoveel House of Cards in een korte tijd te kijken, zat de afgelopen dagen constant de begintune in mijn hoofd. Als een oorworm genesteld in mijn oren hoorde ik telkens deze tune in mijn hoofd…